คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Subdominant (ตอนที่ 4)
(ฟังไปอ่านไปจะได้อารมณ์มากเพราะคนแต่งก็ฟังเวลาแต่ง)
แค่อยากให้เธอได้รู้ใจ
Subdominant (ตอนที่ 4)
เพิ่งรู้ว่าการที่คนเราต้องมานั่งเก็บความรู้สึกไว้คนเดียวมันทรมานแบบนี้นี่เอง ในใจอยากจะลองบอกเขาออกไปแต่ก็กลัวคำตอบเหลือเกิน เรายังไม่พร้อมที่จะแยกจาก ยังอยากที่จะอยู่กับนัทแบบนี้ต่อไปแต่........ ถ้าเรายังคงดึงดันและปิดหูปิดตาแบบนี้มันก็เท่ากับเป็นการผูกมัดนัทไว้กับเรามาเกินไป...เราคงต้องเลือกสักทาง...สักทางที่ด๊ต่อเราทั้งคู่
“นัท”
“ครับ....”
“เรามีเรื่องจะบอก”
“มีเรื่องอะไรสำคัญมากไหมพอดีตอนนี้นัทยุ่งๆ”
ร่างสูงสวนกลับมาทั้งทีเลยทำให้ร่างบางอึ่งเงียบไปแล้วก็ต้องจำใจตอบกับไป
“......ไม่เป็นไร”
“มีอะไรจะบอกเราหรอซิน”
“มันไม่สำคัญหรอก”
“เรื่องทุกเรื่องของซินมันสำคัญสำหรับเราเสมอ”
ถ้ามันมาจากใจจริงๆเราคงดีใจมากเลยนัท...ถ้าเป็นแต่ก่อนเราคงดีใจมากจริงๆถ้าเราไม่ได้ไปเห็นเหตุการณ์นั้น
“ไม่เป็นไรไว้วันหลังก็ได้”
“แน่ใจนะ”
“อืมมมมม”
“เอางี้ตอนหลังเลิกงานเราไปหาอะไรกินกันนะครับ”
“.......................”
“ไม่ต้องคิดมากนะ...ขอนัทเคลียร์งานก่อนนะตอนเย็นเจอกันนะครับ”
ทุกอยากมันเป็นเพราะรัก...เพราะรักมากเลยต้องมานั่งเครียดแบบนี้ไงกลัวคำตอบมากๆ...เรากลัวมากจริงๆ เจ็บจังทำไงให้ภาพนั้นมันหายไปสักทีนะ
ตั้งแต่คบกันมาร่างไม่เคยที่จะกลัวการปรับความเข้าใจกับร่างสูงเลย ครั้งนี้เป็นเรื่องร้ายแรงมาก มีแค่สองทางที่ร่างบางจะได้เดินต่อไปคือ ไม่เลิกราก็รักยืนยาว....สิ่งที่ร่างบางได้เห็นและได้ยินมันชัดเจนมาก มันยังดังดังซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวของร่างบางตลอดเวลา
(“ต้ารักพี่นัทค่ะ”)
(“พี่ก็รักต้าเหมือนกันครับ”)
รักงั้นหรอแล้วซินล่ะนัท
(“นัทรักซินมากไม่อยากหางจากซินเลยจริงๆ”)
แล้วนี้ล่ะ....สิ่งที่นัทเคยพูดกับซินนี่ล่ะเรื่องจริงหรือเปล่า เคยคิดว่ารักครั้งนี้จะยืนยาวเพราะตลอดเวลาเราอยู่ด้วยกันไม่หน้ามีใครเข้ามาแทรกกลางได้ แล้วนี้มันอะไรกัน อยู่ๆนัทก็มีคนรู้จักที่เป็นผู้หญิง แถมผู้หญิงคนนั้นยังชอบนัทอีก แล้วก็......ตัวนัทเองก็คงจะรักผู้หญิงคนนั้นด้วย เจ็บเหลือเกินทรมานใจจัง.....สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายลูกขอให้คืนสันที่แสนโหดร้ายนี้ผ่านไปเร็วๆด้วยเถอะ
“ซิน”
“ครับไปกันเลยมั้ยซินหิวแล้ว”
“ขอโทษนะ”
“อะไรนะ”
“ขอโทษนะพอดีแม่ดาต้าโทรมาให้นัทไปที่บ้าน นัทไม่กล้าปฎิเสทนัทก็เลยต้อง....”
“ยกเลิกนัดซินที่นัดไว้ก่อนแล้วโดยเลี่ยงไม่ได้”
“นัทไม่รู้จะขอโทษซินยังไงดีเอาเป็นว่าไว้คะ....”
“คราวหน้าแล้วกัน...งี้ใช่มั้ย”
ร่างบางพูดสวนขึ้นดักคอคนรักด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนเป็นเหตุการณ์ปกติประจำวัน
“...................”
“ทิ้งกว้างกันเป็นประจำเลยนะเดี๋ยวนี้”
“ไม่ใช่นะซิน....อย่าคิดแบบนั้นสิ ผู้ใหญ่เขาอุตส่าห์โทรมาชวนจะให้นัทปฏิเสธยังไงได้”
“ก็บอกไปสิว่าไม่ว่าง ไม่ก็มีนัดแล้ว มันจะเสียมารยาทสักเท่าไหร่เชียว ทางนั้นมากกว่าที่เสียมารยาทมาบังคับให้คนอื่นผิดนัด”
“....แต่ก่อนนัทไม่เคยเห็นซินจะโมโหกับเรื่องแค่นี้เลยนะ แล้วนี่อะไรเอาแต่ใจขึ้นทุกวันเลยเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนเยอะเลยนะ”
“ใครกันแน่ที่เปลี่ยน”
“ถ้าซินยังเป็นแบบนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ ลองกลับไปคิดดูดีๆสิว่าเรื่องนี้ใครเป็นฝ่ายผิด ถ้าคิดได้เราค่อยมาคุยกัน”
“ทำไมซินต้องกลับไปคิดในเมื่อซินไม่ผิด”
“ตามสบายขี้เกียจมานั่งอธิบายเรื่องไร้สาระเหมือนกัน”
“.............ไร้สาระงั้นหรอ”
ตาใสๆเริ่มแดงพร้อมกับมีน้ำใสๆคลออยู่รอบๆ
“.............”
ซินมันไร้สาระที่หวงห่วงนัท ซินมันบ้าเองที่รักมากจนแทบจะบ้า
“นัทไปเถอะเดี๋ยวผู้ใหญ่ของนัทจะรอนาน”
“..............”
ร่างบางควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าแล้วหยิบขึ้นมากดเบาเบา
“ป๊าครับมารับซินที่ตึกหน่อยได้ไหมครับ....ครับ...ได้ๆ”
“...................”
“.................”
“จะร้องไห้มั้ยถ้านัทไปแล้ว”
“ไม่ร้อง”
“จริงนะ”
“จะถามทำไมในเมื่อเลือกทางนั้น”
“เฮ้ออออออออออออออ.....เหนื่อยใจ”
“ห่างกันสักพักมั้ยล่ะ”
“ซินว่าอะไรนะ”
“เราสองคนห่างกันสักพักดีมั้ย”
“ไม่”
“ทำไม”
“เราต่างคนต่างกลับไปสงบสติอารมณ์ก่อนแล้วค่อยมาคุยกันเถอะ...นัทไม่ได้รักซินน้อยลงสักนิดจะให้เว้นระยะห่างกันเพื่อ”
“ไม่ได้รักน้อยลงงั้นหรอ...ฮ่า ฮ่า...หึหึ...ขำว่ะ...ไม่ห่างกันก็ได้...นัทรีบไปเถอะซินเข้าใจทุกอย่างแล้ว”
เข้าใจชัดเจนเลยว่านัทโกหกเก่งแค่ไหน
“จริงหรอ....ซินเข้าใจนัทจริงๆนะ”
“จริง....เข้าใจชัดเจนเลยล่ะ”
“นัทดีใจ...ในที่สุดซินก็เข้าใจ”
“ป๊ามารับแล้วซินกลับบ้านล่ะขับรถดีๆนะไม่ต้องรีบมากล่ะเดี๋ยวตายก่อนถึง”
“กัดป่ะเนี่ย”
“บ้าสิเป็นห่วงกลัวต้องเสียเงินช่วยงาน”
“หยอกแรงนะเรา...นัทไปล่ะเดี๋ยวกลับถึงบ้านจะโทรไปหา”
“กว่าจะกลับก็หลับแล้ว”
“อย่ามาแบ๊วซินนอนดึกจะตายนัทรู้”
“แสนรู้ขึ้นทุกวันเก่งจริงๆ ^^”
“กัดอีกแล้วนะ”
“บ้าสิชมหรอก”
เราจะไม่บอกเรื่องที่เราไปรู้ไปเห็นกับนัทเด็ดขาด อยากจะรู้นักว่าผู้ชายคนนี้จะไหลไปได้สักแค่ไหนนี้เรากำลังจะแพ้นังเด็กนั้นอย่างนั้นหรอ...ไม่สิไม่ได้แพ้แค่เบื่อแล้วเท่านั้น....ตัดเลยดีไหม....ไม่สิไม่ได้ต้องคอยขวางอยู่แบบนี้ไม่ยอมให้ไปเริงรื่นกันหรอก
“หึหึ”
“ซินหัวเราะอะไรลูก”
“ไม่มีอะไรครับซินขอตัวขึ้นห้องเลยแล้วกันนะ”
เราจะร้ายกาจเกินไปหรือเปล่าที่คิดจะไปเป็นก้างขัดขวางความรักของหนุ่มสาวคู่นี้....คงไม่หรอกเพราะเขาทั้งคู่คิดจะสวมเขาให้เราเอง จะคิดแก้เผ็ดกลับไปบ้างจะผิดได้ยังไง
ตรืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ว่าไงครับ”
“ทานข้าวยังครับซิน”
“ไม่อยากกิน”
“ซินปิดอะไรนัทอยู่หรือเปล่า....ไม่ก็มีเรื่องที่ยังไม่ได้บอก”
“ไม่นิ....ทำไมถึงคิดว่ามีไปทำอะไรที่ผิดต่อเราไว้หรือเปล่า”
“เราสองคนไม่ได้คบกันมาแค่ 2-3 วันนะ แค่นัทมองอาการของซินนัทก็พอจะรู้นัทไม่ได้โง่ตลอดเวลาอย่างที่คนอื่นเขามองนะ....กะอีแค่คนรักผิดปกติไปทำไมจะไม่รู้”
มองหรอ....ยังมองซินอยู่อีกหรอคนเสแสร้งไม่ต้องมาพูดให้ใจอ่อนซินไม่เชื่อนัทอีกต่อไปแล้ว
“มองเราตลอดหรอ”
“มองสิซินก็รู้ว่านัทมองซินคนเดียว”
“เลียนว่ะ”
“เฮ้ยไม่เลียนดินี่จริงจัง”
“ทุกวันนี้ซินแทบไม่รู้สึกเลยว่านัทมอง”
“งานยุ่งมากล่ะสิเลยไม่สังเกตว่าถูกมองอยู่คุณนาย”
“เรียกคุณนายเดี๋ยวต่อยฟันหลุด”
“โหดว่ะ”
“รับได้มั้ยล่ะ”
“ถ้ารับไม่ได้คงไม่คบมาถึงทุกวันนี้...รักมากจนจะบ้าแล้ว”
เสแสร้งที่สุดชักหมั่นไส้
“ปากหวานขึ้นทุกวันเลยนะเราไม่รู้เอาไม่พูดกับคนอื่นบ้างหรือเปล่า...???”
“จะไปพูดกับใครได้ล่ะ”
“อันนี้ก็ไม่รู้ปากเราไม่ได้ติดกัน”
“ลองเอามาติดกันมั้ยล่ะ”
“เอาสิจะกัดให้ปากขาดเลย”
“โหดว่ะเรากลัวซินจะไม่กัดล่ะสิ กลัวซินจะเพลินมากกว่า”
“คิดว่าตัวเองเก่งขนาดนั้นเลยหรอ”
“ก็คิดว่าทำซินเพลินได้อยู่นะ”
“คนอื่นก็คงเพลินกว่าซิน”
“อะไรนะซิน...ซินพูดเบาจังเลย”
“ง่วง...อยากนอน”
“ตัดบทเลยนะ”
“..................”
“ฝันดีนะครับที่รักของนัท”
“มันอาจจะเป็นฝันที่ดีกว่าถ้า...........”
“ถ้า..............”
“ถ้านัทไม่โทรมา”
“ซินทำไมพูดแบบนั้น...มีอะไรกับนัทมั้ยโกรธอะไรกันหรือเปล่าเนี่ย”
“ไม่นิ”
“ปกติซินไม่เป็นแบบนี้ทุกครั้งซินจะต้องตอบฝันดีกลับ”
“วันนี้ง่วงมากอารมณ์ไม่ดี”
“นัทว่าไม่ใช่”
“แล้วแต่จะคิด”
“ซิน”
“ว่ามา....จะเรียกทำไมยังไม่ได้วางสายสักหน่อย”
“เปลี่ยนไปนะ”
“ใคร”
“ซินไง”
“นัทลองคิดใหม่มั้ยว่าใครกันแน่ที่กำลังจะเปลี่ยน”
“เราไม่เข้าใจสิ่งที่ซินกำลังจะสื่อ”
“การแกล้งโง่เป็นสิ่งที่ทำได้ง่ายที่สุดสำหรับคนที่กำลังโดนต้อนให้จนมุม”
“มุมอะไร...นี่นัทงงไปหมดแล้วนะซิน”
“ไม่ต้องเข้าใจหรอกซินพูดลอยๆ”
“ใช่หรอ”
“ไม่ใช่”
“เอาดีๆซินนัทงงไปหมดแล้วขอร้องอยากทำให้เครียดสิ”
“เครียดหรอเราคิดว่านัทกำลังมีความสุขอยู่ซะอีก”
“ซินอย่าพูดอะไรที่ซินเข้าใจอยู่คนเดียวจะได้มั้ย สิ่งที่ซินเข้าใจอาจเป็นเรื่องที่ผิดก็ได้”
“สิ่งที่ซินคิดเป็นสิ่งที่ซินตัดสินใจเองไม่จำเป็นต้องถามใครว่าจะคิดเหมือนกันกับซินหรือเปล่า”
“นี่ซินกำลังไม่มีเหตุผลอย่างที่สุด”
“สิ่งที่ซินทำมันมีเหตุผลและสาเหตุในตัวของมันอยู่แล้ว...นัทเองนั้นแหละเอาอะไรมาวัดว่ามันไม่มีเหตุผล”
“......เรางงจริงๆนี่สรุปว่าเราผิดอีกแล้วหรอ”
“ก็แล้วแต่ว่าจะมองในมุมของใคร ถ้ามองในมุมของซินนัทก็ผิด ถ้ามองในมุมของนัทซินอาจจะผิดหรือไม่เราก็ผิดทั้งคู่”
“ไม่เอาแบบนี้สิซิน ขอเหอะ ขอเลย ช่วยอธิบายให้เราเข้าใจที”
“ก็ซินบอกไปแล้วไม่ใช่หรอว่ามันไม่มีอะไร นัทก็ยังจะพยายามให้ซินอธิบายให้เข้าใจอีก ซินขอถามหน่อยว่านัทยังจะให้ซินอธิบายอะไร”
“ซินแน่ใจนะว่าไม่อะไรอย่างที่ปากพูดจริง”
“ใช่”
“ได้...งั้นนัทจะเชื่อซินแล้วเรากลับมาคุยกันดีๆเหมือนเดิมนะ”
“เนี่ยเหมือนเดิมที่สุดแล้ว”
“โอเคๆเหมือนเดิมก็เหมือนเดิมเราไม่เคยยอมให้ใครเท่ากับซินเลยรู้ไหม”
“ที่ยอมเพราะต้องการอะไรต้องแทนหรือเปล่า”
“ซินจะยั่วยังไงนัทก็ไม่ต่อแล้ว”
“เชอะ”
“ไม่ง่วงแล้วหรอ”
“ทนฟังไม่ได้แล้วล่ะสิ”
“ไม่ใช่....ถ้าจะให้เราคุย เราคุยกับซินได้ยันเช้าแหละแต่เมื่อกี้เห็นซินบอกว่าง่วงเราก็ไม่อยากรบกวน”
“เรายังเป็นแฟนกันอยู่หรือเปล่านัท”
มาอารมณ์ไหนอีกว่ะเนี่ยปรับไม่ทีนเลยตู
“ใช่สิครับ...ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรเราอยากให้คุยกับเราก่อนที่ซินจะคิดตัดสินใจ เพราะสิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องเสมอไป มันอาจมีเรื่องที่ซับซ้อนมากกว่าที่ตาเห็นก็เป็นได้”
“พูดเหมือนรู้ว่าเราไปพบไปเห็นอะไรมา...”
“เราไม่รู้หรอกเราก็แค่พูดเพื่อเอาไว้”
“.......อาจใช่นะที่นัทว่า...สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่เรื่องจริงเสมอไป แต่นัทเราจะทำยังไงดีเราไม่สามารถตัดบ้างอย่างที่อยู่ในใจได้ เราไม่ผิดใช่ไหมที่เราจะเชื่อในสิ่งที่เราเห็นมา”
“ไม่ผิดหรอกครับไม่ว่าซินจะตัดสินใจอะไรเราก็เชื่อว่านั้นคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว.......ซินต้องคิดดีแล้วถึงตัดสินใจทำอะไรๆลงไป แต่นัทขออย่างเดียวซินอย่าใช้อารมณ์ในการตัดสินใจเท่านั้นเป็นพอ”
“เมื่อถึงเวลานั้นนัทก็อย่าลืมสิ่งที่พูดในวันนี้ก็แล้วกัน”
หลังจากนั้นทั้งสองก็คุยกันต่อตามภาคนรัก ดูเหมือนว่าร่างบางจะอารมณ์เย็นลงแล้วด้วย ถึงจะยังมีทะเลาจิกกัดกันบ้างพอให้มีรสชาติในการใช้ชีวิตจนกระทั้ง
“ซินครับ....ซิน...ซินครับซิน...”
“....................”
“คงหลับแล้วล่ะสินะ....ฝันดีนะครับคนดีของนัท”
หวังว่าซินคงไม่ได้กำลังคิดจะเลิกกับเราหรอกนะ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเราคงทนไม่ได้ ต่อให้ยังได้อยู่ใกล้กันเวลาที่ไปทำงานก็เหอะ คงต้องมีอารมณ์ห่วงหาอาทรกันบ้าง
เช้าของอีกสามวันต่อมาร่างบางและชายคนรักก็ออกมาทำงานพร้อมกัน ทุกอย่างที่ทั้งสองคนเคยสร้างด้วยกันมา เวลาทุกวินาทีกำลังจะแตกสลายด้วยน้ำมือของมือที่สามที่ต้องการจะแยกคนสองให้ออกจากกัน ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความหมั่นใจเดินแสยะยิ้มเข้ามาหาทั้งคู่ และก็ไม่รู้เพราะเหตุอะไรทุกครั้งที่หญิงสาวเข้ามาหาทั้งคู่ร่างสูงจะต้องอยู่ห่างจากร่างบางทุกครั้ง เหมือนทุกอย่างจะเป็นใจให้เจ้าหล่อนเข้ามายุแยงให้ทั้งคู่ต้องมีเหตุให้ทะเลาะกันทุกที
“สวัสดีค่ะคุณพี่ซิน”
“สวัสดีครับ”
“ยังไม่ได้บอกเรื่องวันนั้นกับพี่นัทล่ะสินะ”
นางรู้หรอว่าเราเห็นเหตุการณ์ในวันนั้น
“เรื่องอะไรหรอครับ”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยค่ะต้ารู้ว่าพี่รู้ว่าต้าหมายถึงอะไร”
“แล้วไงครับ”
“ไม่กล้าถามล่ะสิกลัวแพ้ต้าใช่หรือเปล่า กลัวใช่ไหมว่าถ้าบอกไปแล้วจะต้องเลิกกัน”
“........................”
“น้องจะบอกอะไรดีๆให้นะ.......พี่นัทของคุณพี่เนี่ยลีลาถึงใจจริงๆ”
แก......................
เพียะ!!!!
มือเรียวถูกยกขึ้นมาแล้วฟาดลงไปที่หน้าของหญิงสาวแบบไม่รู้ตัว
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด....ไอ้ซินแกตบหน้าฉัน”
“ลีลาอะไร....ลีลาอะไรที่ว่าเด็ด....ฉันถามแกว่าอะไรที่ว่าเด็ด...ตอบมาเดี๋ยวนี้นะนังเด็กนรก”
มือเรียวทั้งสองข้างของร่างบางถูกยกขึ้นไปจับคอเสื้อของหญิงสาวไว้แน่นพร้อมกับคำพูดที่ซ้ำไปซ้ำมา อาการของร่างบางตอนนี้เหมือนกับคนไม่มีสติ เหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้หญิงสาวสะใจมาก ถึงเธอจะต้องเจ็บตัวแต่มันก็ทำให้ร่างบางแสดงอาการโกรธได้มากทีเดียว เพราะทุกครั้งร่างบางจะสงบเงียบไม่ว่าหญิงสาวจะมาไม้ไหนเขาก็จะตอบโต้กลับไปได้ทุกที
“ต้าพูดตรงขนาดนี้พี่ยังจะต้องถามอีกหรอค่ะว่าเป็นลีลาทางด้านไหน”
“แกตาย..........”
“ซิน!!.......อย่า”
“นัท!!”
“อะไรกัน”
“พี่นัทต้ากลัวจังเลยค่ะอยู่ดีๆพี่ซินก็เข้ามาตบต้า”
“จริงหรอซิน”
“ใช่”
“ทำไมล่ะ”
“.......................”
“ซิน..........”
“....................”
“ถ้าซินไม่บอกเหตุผลนัทคงต้องคิดว่าซินผิด”
“ตามสบาย”
“ขอโทษต้าซะซิน”
“ไม่มีทาง”
“ไม่ได้ซิน...ซินต้องขอโทษน้องดาต้าไม่งั้นนัทจะไม่พูดกับซิน”
“ถ้านัทเห็นทางนั้นสำคัญกว่าซินก็จะไม่ขอพูดอะไร ฝากบอกทีมงานด้วยว่าซินไม่พร้อมทำงานขอลากลับก่อน”
“ซินเดี๋ยวรอก่อนสิกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน...รอนัทก่อน”
“พี่นัทจะทิ้งต้าไปหรอค่ะ”
“..............”
ซินมันเกิดอะไรขึ้นทำไมไม่บอกนัท.....
ขอโทษงั้นหรอให้คนอย่างฉันไปขอโทษนังนั้นนี่นะต่อให้โลกต้องแตกเป็นเสี่ยงๆต่อหน้า คนอย่างฉันก็ไม่มีทางลดตัวลงไปขอโทษนังแมวขโมยนั้นเด็ดขาด....ลีลาเด็ดงั้นหรอมันจะหยามกับมากไปแล้ว เป็นคนมาทีหลังกล้าเอาเรื่องบนเตียงกับคนของฉันมาเล่าหรอ เลวที่สุดทั้งผู้หญิงทั้ง....ผู้ชาย... ถ้าจะทำกันขนาดนี้คนอย่างฉันก็ไม่ขอทนใช้ของร่วมกับคนอย่างแกหรอก ฉันขอเป็นฝ่ายทิ้งไปเองคนอย่างฉันกับแกมันคนล่ะระดับกัน ให้ใช้ของอย่างเดียวกันฉันคงทนไม่ได้ มันจะไม่มีคำว่ารักออกจากปากซินไปถึงนัทอีกแล้ว
ตรืดดดดดดดดดดดดดดด
“มีอะไร”
“ช่วยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดให้นัทฟังหน่อยได้มั้ย”
“ทางนั้นคงสาธยายมาเรียบร้อยมาแล้วไม่ต้องมาถามแล้วมั้ง”
“นัทอยากฟังจากปากซิน”
“ก็ไม่มีอะไร...แค่หมั่นไส้มีอะไรไหม”
“นัทไม่เชื่อคนอย่างซินไม่ทำร้ายใครเพราะเรื่องแค่นั้นแน่ๆ”
“หึ....มั่นอกมั่นใจขนาดนั้นแต่ก็ยังให้ซินขอโทษมันทำไม”
“...............”
“ถ้าไม่มีความไว้ใจให้กันแล้วซินคงไม่ทน”
“หมายความว่าไงที่ว่าไม่ทน...ห้ามพูดคำนั้นเด็ดขาดนะนัทไม่ยอม”
ร่างสูงขึ้นเสียงใส่ร่างบางทันทีที่ร่างบางพูดจบประโยคเหมือนกับเขาจะรู้ว่าร่างบางกำลังคิดจะพูดอะไร
“ไหมว่าเคารพในการตัดสินใจของเรา”
“ใช่ไงแต่ขอเหตุผลที่ฟังขึ้นกว่านี้หน่อยนะ”
“เบื่อแล้วจบไหม”
“ไม่จบ”
“เฮ้ยแล้วจะเอายังไง...เหนื่อยแล้วขี้เกียจตามขี้เกียจต้องมาคอยมาระแวงระวัง”
“ไม่ต้องระวังระแวงอะไรเลยเพราะนัทจะไม่ทำอะไรให้ซินต้องมาเหนื่อยใจเจ็บใจเด็ดขาด”
คือมั่นใจมากสินะว่าจะปิดเรื่องนังเด็กนั้นได้สนิทแต่ขอโทษเหอะนังเด็กนรกนั้นเอามาพูดสะหมดแล้ว ไม่ต้องมาพูดอะไร....แก้ตัวไม่ทันแล้ว
“แค่นี่นะเหนื่อยขี้เกียจคุยรำคาญด้วย”
“เดี๋ยวนัทเข้าไปหา”
“ไม่ต้องรำคาญไม่อยากเห็นหน้า”
“คุยกันให้เข้าใจแล้วซินจะตัดสินใจยังไงก็ว่ามาเอาให้มันจบไปเลย วันนี้นัทเครียดมากบอกตรงๆ อีกคนก็แฟนอีกคนก็....”
“สัมภเวสี”
“ซิน”
“ทำไม”
“....เดี๋ยวนัทไปหาที่บ้านรอนัทนะอย่าหนีไปไหนล่ะ”
“ตามสบาย”
“คุยกันให้รู้เรื่องอย่าใช้อารมณ์โอเคนะ”
“...............”
“นัทจะรีบไป”
“ซินเรื่องมันเป็นอย่างที่นัทเห็นได้ยังไง”
“............”
“ซิน....นัทขอร้องถ้าซินไม่บอกนัทก็จะรู้แค่ที่ต้าเขาเล่าให้ฟังเท่านั้นแล้วมันก็ตรงกับที่นัทเห็นซึ่งนัทจำเป็นต้องเชื่อมัน”
“ตามสบายเลยคุณผมไม่ได้ขอให้คุณมารับรู้ว่าผมทำอะไรดีหรือผิดอย่างไง ถึงผมจะอธิบายไประดับสมองของคุณก็อาจจะไม่เข้าใจก็ได้”
“ซินจะว่าอะไรนัทก็ได้นะแต่ขอเหอะอย่าเลิกกันเลยนะ ถ้าเลิกกันตอนนี้นัทคงทนไม่ได้มันเร็วเกินทำใจ ถึงปากจะบอกว่าเคารพในการตัดสินใจของซินก็เถอะ แต่มันทำใจลำบากนะกับการต้องเสียคนที่รักไปน่ะ”
“ถ้าคุณไม่อย่าเสียผมไปอย่างที่ปากคุณว่าจริงคุณก็เลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นสิ”
“น้องเขาเกี่ยวอะไรด้วย”
“ถ้าคุณนัทยังพูดแบบนั้นอยู่ผมคงไม่มีอะไรจะคุยกับคุณแล้ว คุณก็เห็นผมไม่เคยว่าอะไรคุณเรื่องผู้หญิงเลยแต่จะมีก็กับแม่คนนี้คนเดียว แต่เพราะคุณไม่เคยเห็นว่าแม่นั้นร้ายขนาดนั้น คุณเลยจมอยู่ในปักตลอดเวลา พอผมมีเรื่องกับแม่นั้นคุณก็ไม่เคยจะเข้าข้างผมทั้งๆที่คนที่คุณคบด้วยคือผม หรืออาจจะเป็นเพราะว่าคนที่คุณคบด้วยตอนนี้ไม่ใช่ผมแล้ว”
“ทำไมซินพูดแบบนั้น...ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนนัทก็คบแค่ซินคนเดียว ตอนนี้นัทรู้สึกว่าซินมีเรื่องที่ยังไม่ได้บอกนัทบอกนัทได้ไหม...ตอนนี้เลยเราจะได้เข้าใจกันสะที”
“อยากให้บอกงั้นหรอ”
“ใช่สิ”
“เราเลิกกันเถอะ”
“นี่ซินเล่นตลกอะไรนัทบอกว่าไม่เลิกกันไงมันไม่ขำเลยนะขอบอก”
“เราไม่ได้พูดเล่นเราจริงจัง
“ไม่เอาซินเราจะไม่เลิกกันง่ายๆแบบนี้เด็ดขาด”
“ทำไมไม่เบื่อหรอกับการที่ต้องมาคอยเอาใจมาพูดอธิบายเรื่องที่ไร้สาระอยู่บ่อยๆ”
“ถ่าให้เราพูดจริงๆเราก็เบื่อแต่ก็ไม่ได้อยากจะเลิกกับใครด้วยเรื่องแค่นี้หรอกนะ ซินจำได้มั้ยคนที่เป็นคนเริ่มคือนัท นัทเป็นคนเริ่มรักซินก่อนมันไม่มีทางที่นัทจะอยากเลิกกับซินง่ายๆด้วยเรื่องการเอาแต่ใจนิดๆหน่อยๆของแฟนหรอกนะ เพราะฉะนั้นถ้าจะเลิกก็ขอเหตุผลที่นัทจะรับได้หน่อยเหอะนะ”
“ยังรักเราอยู่หรือนัท”
“ทำไมถามแบบนั้น”
ร่างสูงพูดพลางเดินเข้าไปโอบกอดร่างบางไว้แน่น แล้วตามด้วยจูบอ่อนโยนที่หน้าผาก
“นัทรักซินอยู่แล้วเรื่องให้เลิกกันอย่าพูดอีกได้มั้ยซิน...นัทกลัวนะ...กลัวมากจริงๆ”
“กอดซินแน่นๆนะนัท”
“ตัวเล็กแค่นี้ถ้าเรากอดแรงๆกระดูดจะหักเอาล่ะสิ ^^”
“คืนนี้ค้างที่นี่นะกอดซินให้ถึงเช้าเลยนะ”
“พูดมาแบบนี้เราคิดได้หลายความหมายนะซิน”
“กอดนะกอดซินนะ”
“โถ่....////....ถ้าพรุ่งนี้ลุกไม่ไหวไม่ต้องมาว่ากันเลยนะ”
เราตัดสินใจแล้วเราไม่อยากให้ใครมาสวมเขา ไม่อยากถูกมองว่าโง่ ไม่อยากให้นังเด็กนั้นมาหัวเราะเยาะแล้วก็ดูถูกเยียดหยาม
“อ๋า.....ซินนัทรักซินนะ”
“อื้อออออ...อ๊ะๆ....ซิน...อ่า....แรงอีกสิ”
“โถ่....หยุดยั่วทีเถอะนัทจะคลั่งอยู่แล้วนะ”
เราไม่อยากเสียคนๆนี้ไปก็จริงแต่ถ้าให้ใช้ของร่วมกันใครนั้นก็คงไม่เอา ในเมื่อเราเป็นคนเลือกจะไปเราก็จะไม่เสียใจ จะไม่ร้องไห้ให้ใครมาสมน้ำหน้าเด็ดขาด
“โอ๊ยยยยยยย...เหนื่อยงานเยอะเป็นบ้าเลยเนอะซิน”
“ไปนอนอยู่บ้านเฉยๆสิจะได้ไม่เหนื่อย”
“พูดแบบนี้กับสามีสุดที่รักได้ไง”
“........................”
“เราขอโทษจะไม่พูดว่าสามีแล้วอย่างอลนร้า”
“รำคาญไม่ต้องมาออดอ้อนมากได้มั้ย”
“วันนี้ซินเป็นอะไรเนี่ยทำไมเหวี่ยงนัทตลอดเลยครับ”
ร่างสูงไม่พูดเปล่าแต่ยังถือวิสาสะสอดแขนเข้ามาทางด้านหลังของร่างบางโอบกอดเอวของร่างบางไว้อย่างอ่อนโยน แต่ร่างบางกลับไม่สนใจและสะบัดมือคู่นั้นทิ้งอย่างไม่ใยดี
“แล้วจะทำไม”
“ทำไมเนี่ยซิน”
“ตัวของซินซินมีสิทธ์เลือกที่จะให้ใครมาจับหรือไม่ให้ใครจับ”
“แต่นัทก็มีสิทธิ์ในตัวซินเหมือนกัน”
“มีได้ไง”
“เราเป็นอะไรกันล่ะ”
“แต่ก่อนอาจเป็นคนรักแต่ตั้งแต่วันนี้ซินจะทำให้มันเป็นแค่เพื่อนรวมงานเท่านั้น”
“เรื่องนี้เราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่หรอซิน”
“รู้เรื่องแค่คนเดียวหรือเปล่า”
“ทำไมล่ะ...ซินไม่รักนัทแล้วหรอ”
“.......................”
“ซินครับตอบนัทหน่อยนะครับ....นะนะ”
พูดพร่างร่างสูงก็เขย่าแขนของร่างบางแล้วทำท่าออดอ้อน(พยายามทำอย่างสุดฤทธิ์)
“จิ๊ด”
ร่างบางจิ๊ดเสียงในรำคอด้วยความรำคาญสิ่งที่ร่างสูงทำ
“..........!!!”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นร่างสูงจึงต้องหยุดการกระทำทุกสิ่งอย่างและก็ต้องตกใจเมื่อร่างบางพูดกับเขาว่า
“แล้วมันเรื่องอะไรที่ต้องเป็นซินที่รักนัทแค่ฝ่ายเดียวด้วย....มันเรื่องอะไรที่ซินต้องอดทน...เราจะคบกันไปเพื่ออะไรในเมื่อคนที่รักมีแค่ซิน”
“.....................”
“ที่นี่นัทก็ตอบซินบางสิ”
“มันเรื่องของซินนะถ้าซินจะคิดแบบนั้นก็ตามใจอยากเลิกก็บอกนัทแล้วกันนัทจะได้ทำใจ”
“นัทจะได้ทำใจ...ตลกว่ะจะได้ไปคบกับคนนั้นได้อยากสนิทใจมากกว่า”
“ดาต้าเขาเกี่ยวอะไรด้วยเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของเราสองคนนะ”
“ซินไม่ได้เอ่ยชื่อคุณดาต้าของนัทเลยนะ”
“หรือว่าที่ซินมาพูดเรื่องนี้เพราะเรื่องข่าวที่มีตอนนี้”
“ไม่เกี่ยว”
“นัทว่าเกี่ยว”
“มันไม่เกี่ยวหรอเรื่องของเรามันน่าจะจบนานแล้วเพราะมีแค่ซินเท่านั้นที่รักมีแค่ซิน...อืออือ...มันไม่เคยมีความหมายอะไรกับนัทหรอกซินรู้ดี...อืออือ”
“ซินจะมารู้ใจนัทได้ยังไงทีซินไปเล่นกับผู้ชายคนอื่นล่ะนัทเคยว่าไหม”
“จะว่าได้ไงซินไม่ได้ชอบเขานิ”
“แล้วถ้านัทบอกว่านัทก็ไม่ได้ชอบดาต้าซินจะเชื่อนัทไหม”
“มันอยู่ที่ว่านัทจะทำยังไงให้ซินเชื่อก็เท่านั้น พูดน่ะมันง่ายแต่ทำน่ะมัน....”
“ก็ง่ายเหมือนกัน”
ร่างสูงตอบกับทันทีด้วยความมั่นใจว่าเขาสามารถทำได้ตามที่พูดจริง
“ถ้ายืนยันได้ขนาดนั้นก็ลองทำดูก็แล้วกัน แต่ถ้านัททำไม่ได้เราจบกัน”
“นัทไม่มีทางจบกับซินแน่นอน”
“แล้วซินจะค่อยดู”
เมื่อร่างบางพูดจบก็เดินสะบัดผมสวยจากร่างสูงไปอย่างเย็นชา ปล่อยให้ร่างสูงมองตามไปด้วยใจที่เจ็บ เขาได้แต่คิดในใจว่าไม่อย่างไรเรื่องของเขากับร่างบางต้องไม่จบ ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยซินไปให้ใคร กว่าเขาสองคนจะลงเอยมันยากลำบากขนาดไหน ต้องเจ็บต้องเสียน้ำตามานานเท่าไหร่ถึงจะได้ซินมาครอบครอง
ไม่มีวันที่จะจบเด็ดขาด ไม่มีวัน
ร่างสูงคิดใจอย่างหนักแน่น
“จะทำได้แค่ไหนกัน...นัทจะทำให้ซินดูได้แค่ไหน ทำให้ซินรู้บ้างก็แล้วกันว่านัทก็รักซินเหมือนกัน...หึหึ”
To be continued…
สวัสดีดีค่ะทุกคน ก่อนอื่นเลยต้องกราบขอประทานอภัยทุกคนที่รออ่านนะค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงระหว่างกระโยกย้ายที่ทำงานเลยไม่ได้อัพตอนที่ 4 สักที ยังไงก็อย่าพึ่งเบื่อกันนะค่ะ ตอนนี้อัพให้ยาว(ยาวแล้วหรอ)นิดนึงเพื่อนเป็นการไถ่โทษที่หายไป ยังไงก็ฝากด้วยนะค่ะ คิดถึงคอมเม้นให้กำลังใจของคนอ่านมาก รักคนอ่านทุกคนนะค่ะ ขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาอ่านกัน เจอกันตอนที่ 5 ค่ะ ^^
ความคิดเห็น