เรื่องวุ่นๆที่ฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #5 : จดหมายจากซีเรียส

 เช้าวันรุ่งขึ้น แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่และรอน เดินมาที่ห้องโถงใหญ่เพื่อมารับประทานอาหารเช้า แฮร์รี่มองไปที่โต๊ะ

ของศาสตราจารย์ เขาเห็นศาตราจารย์บลูมอนต์และสเนปนั่งคุยกันอยู่ เขาอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงคำพูดของจอร์จที่

ว่า สเนปคงไม่ใส่น้ำยาอะไรลงไปในจานอาหารของเธอ พอดีกับที่สาตราจารย์บลูมอนต์เงยหน้าขึ้นมา เธอส่ง

ยิ้มให้แฮร์รี่และหันไปคุยกับสเนปต่อ

 ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเดินมาแจกตารางสอนใก้กับนักเรียนทุกคน รอนหยิบขึ้นมา

    "เยี่ยม เรามีเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดสองคาบแรก" รอนพูดทั้งที่ขนมปังเต็มปาก

    "วิเศษ ฉันแทบรอไม่ไหวแล้วล่ะ" เชมัสที่นั่งอยู่ข้างๆเอ่ยขึ้น

    "และ อี๋ วิชาปรุงยาอีกสองคาบถัดมา" รอนทำหน้าสะอิดสะเอียนพร้อมกับกลืนขนมปังที่อยู่ในปาก

 เนวิลล์ดูหดหู่เมื่อได้รู้ว่าต้องเรียนวิชาปรุงยาในวันแรกของการเรียนปีนี้

   "อย่างน้อยมันก็ไม่ได้อยู่คาบแรก จริงไหมล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่พูดปลอบเนวิลล์

 เนวิลล์พยักหน้าเศร้าๆ

    "เรายังมีเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะถึงวิชาปรุงยา สองคาบแรกของเราต้องวิเศษแน่ๆ"

    "ขอบใจ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันก็ว่าอย่างนั้น" เนวิลล์ดูมีความสุขขึ้นจากเดิม

 แฮร์รี่ตัดสินใจไปเยี่ยมแฮกริดหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ซึ่งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ก็ตอบตกลง ระหว่างทางที่

เดินแฮร์รี่พบ โช แชงที่หน้าห้องโถงใหญ่ โชเดินตรงเข้ามาทางแฮร์รี่

    "แฮร์รี่ ฉันขอคุยกับเธอหน่อยได้ไหม" โชเอ่ยขึ้น

    "เอ่อ.......ได้สิ" แฮร์รี่อ้ำอึ้ง ไม่คิดว่าโชมีเรื่องอยากจะคุยกับเขา

 แฮร์รี่หันไปมองรอนและเฮอร์ไมโอนี่ "แล้วพบกันที่กระท่อมของแฮกริด" เฮอร์ไมโอนี่เอ่ย แล้วทั้งสองก็เดินออกไปที่ประตูใหญ่

    "เราไปเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าปราสาทกันไหม" โชถาม แฮร์รี่

    "เอ่อ.............โอเค" แฮร์รี่คิด โชน่ะหรืออยากจะเดินเล่นกับเขา 

 เมื่อถึงสนามหญ้าหน้าปราสาท โชนั่งลงที่ม้าหินตัวหนึ่ง แฮร์รี่สังเกตเห็นดวงตาที่บอบช้ำของเธอ เธอคงจะร้องไห้หนักมากในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา และนั่นคงเป็นพราะเรื่องของเซดริกคนรักของเธอที่ต้องจากไป

    สักพักโชก็เอ่ยขึ้น

    "ฉันแค่อยากจะรู้เกี่ยวกับเขา เอ่อ ฉันหมายถึงเซดริกน่ะ......... เธอเป็นคนที่อยู่กับเขาก่อนที่เขาจะถูก เอ่อ....คน...ที่คุณก็รู้ว่าใคร.....สังหาร"

  แฮร์รี่พยักหน้าช้าๆ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าโชไม่ได้ต้องการอยากจะมาเดินเล่นกับเขา เธอแค่อยากจะถ่มถึงเซดริกเท่านั้นเอง แฮร์รี่รู้สึกเจ็บปวด ไม่ใช่เพราะเขาหึงโช แต่เป็นเพราะเขาคิดถึงเรื่องตอนนั้น ตอนที่คนที่คุณก็รู้ว่าใครได้กลับมาแล้ว

    "แล้ว.........เขาได้พูดอะไรก่อนที่เขาจะ..........เอ่อ...." โชเริ่มสะอึกสะอื้น "........จากไป"

 แฮร์รี่ส่ายหน้าช้าๆ แล้วพูดอย่างแผ่วเบา "ไม่.....มันเกิดขึ้นเร็วมาก......" แฮร์รี่คิดถึงภาพตอนที่ลำแสงสีเขียวพุ่งมาทางเซดริก 

    แล้วโชร้องให้ออกมา เธอร้องให้หนักมา จนแฮร์รี่ต้องเข้าจับตัวเธอไว้ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดของเธอ ซึ่งเขาเองก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าเธอเลย

    "ฉัน.......โอ แฮร์รี่.......ทำไมเขาถึงได้โชคร้ายอย่างนี้..........เขาเป็นคนดีมาก" โชสะอื้นไม่หยุด

    "ใช่ ฉันรู้" แฮร์รี่ไม่รู้จะปลอบใจเธออย่างไรดี

    "ฉัน.......ฉันคิดถึงเขามาก........แฮร์รี่.........ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี" โชสะอึกสะอื้นร้องไห้ไม่หยุด

 แฮร์รี่รู้สึกทำอะไรไม่ถูก เขาไม่เข้าใจอะไรเลย

    "ไม่มีใครรู้ความรู้สึกของฉัน.................ว่า.......ว่า ฉันรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างแค่ไหน........ตั้งแต่ที่เขาจากฉันไป......ฉันทำใจไม่ได้เลย.........โอ......แฮร์รี่"แล้วโชก็เอาหน้าลงมาซบบ่าแฮร์รี่

    "ฉัน.....ฉันเข้าใจ" แฮร์รี่พูดเบาๆ

    "ไม่มีเขาแล้ว....ฉันจะทำอย่างไรต่อไปดี" โชพูดทั้งน้ำตา

    "ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนกับเธอเอง" แฮร์รี่ลืมตัวหลุดปากพูดออกไปทั้งที่เขารู้ดีว่าโชคงไม่ต้องการ

   โชเงยหน้าขึ้นมาจากบ่าของแฮร์รี่ "เธอ......เธอ พูดจริงหรอ"

    "เอ่อ    คือ ฉันหมายถึง ถ้าเธอต้องการน่ะ" แฮร์รี่ตอบอย่างไม่มั่นใจ

 โชมองหน้าแฮร์รี่ด้วยความซาบซึ้ง "โอ.....แฮร์รี่ ฉันขอบใจเธอจริงๆ"

  แล้วระฆังก็ตีบอกเวลาเป็นสัญญาณว่าคาบเรียนแรกได้เริ่มขึ้นแล้ว

  แฮร์รี่และโชก็เดินไปที่ประตูทางเข้าหน้าปราสาท ทั้งสองแยกทางกันพอถึงบันไดใหญ่ โชหันยิ้มให้แฮร์รี่แล้วเดินจากไปยังห้องเรียนของเธอ ทำให้แฮร์รี่รู้สึกโล่งใจมากขึ้น

  เขาพบรอนและเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ในห้องเรียนแล้ว

  เมื่อหมดคาบเรียนของวิชาปรุงยา นักเรียนทั้งชั้นก็ไปยังชั้นเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด

แฮร์รี่เดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆรอนและเฮอร์ไมโอนี่ สักพักศาสตราจารย์บลูมอนต์ก็เดินเข้ามาในชั้นเรียน เธอส่งสายตามองแฮร์รี่เล็กน้อยแล้วก็ส่งยิ้มให้นักเรียนทั้งชั้น แฮร์รี่พบว่าเธอสวยมากเวลาที่มองจากระยะใกล้

          เมื่อหมดคาบเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด นักเรียนทั้งชั้นก็ได้แยกย้ายออกจากห้องเรียนเพื่อไปเรียนวิชาปรุงยาในคาบถัดไป

           ในคาบเรียนนี้บ้านกริฟฟินดอร์ต้องเรียนกับบ้านสลิธีลินอีกเช่นเคย

        เฮอร์ไมโอนี่ยังขุ่นเคืองใจไม่หายกับเรื่องเมื่อคืน เธอรู้ว่ามัลฟอยจะต้องมาหาเรื่องเธออีกแน่ๆ ในคาบเรียนเธอจึงไปนั่งโต๊ะกลุ่มเดียวกับแฮร์รี่

 มัลฟอยนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวที่ห่างออกไป เขาชำเลืองมองเฮอร์ไมโอนี่ ที่นั่งติดกับแฮร์รี่ นั่นทำให้เขายิ่งรู้สึกโมโห

 เมื่อจบคาบเรียนก็ถึงเวลาพักเที่ยง แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่จะเข้าไปที่ห้องสมุด ส่วนรอนจะรออยู่ที่ห้องโถงใหญ่

 ระหว่างทางเดินไปที่ห้องสมุด แฮร์รี่เจอโชยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า แต่เธอเห็นแฮร์รี่เดินมากับเฮอร์ไมโอนี่ เธอจึงไม่พูดอะไร แล้วเดินไป

 "แฮร์รี่ ฉันว่าเค้าต้องการเธอนะ" เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้นเมื่อโชเดินจากไป

"เธอหมายถึงใคร" แฮร์รี่ถามเฮอร์ไมโอนี่

"โธ่ แฮร์รี่ ฉันไปห้องสมุดคนเดียวได้น่า ไม่เปนไรหรอก" เฮอร์ไมโอนี่ตอบเชิงรู้ทัน

"ขอบใจนะ เฮอร์ไมโอนี่" พูดเสร็จแฮร์รี่ก็วิ่งตามโชไป

เขาวิ่งไปที่ประตูทางเข้าหน้าปราสาทซึ่งเขาคิดว่าโชจะอยู่แถวนั้น แต่เมื่อไม่เห็นเขาจึงเดินออกไปที่สนามหญ้า เขาจึงพบโชนั่งอยู่เพียงลำพังที่ม้านั่งตัวหนึ่งซึ่งลับตาผู้คน

 แฮร์รี่เดินไปที่ม้านั่งตัวนั้น

 "ขอฉันนั่งด้วยคนได้มั๊ย"แฮร์รี่เอ่ยถาม

โช หันมาทางเสียงนั้นพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

"ได้สิ"

"เธออยากได้กบชอคโกแลตสักอันไหม" แฮร์รี่ถามโช เขารู้สึกว่ามันเป็นคำถามที่งี่เง่า

โชหัวเราะออกมาเบาๆและรับชอคโกแลตมาจากแฮร์รี่

"ฉันเคยสะสมการ์ดตอนอยู่ปีหนึ่ง โอ้ดูสิ แฮร์รี่ ฉันยังไม่เคยได้การ์ดใบนี้เลย"

แฮร์รี่ส่งยิ้มให้โช เขารู้สึกดีขึ้นที่เห็นรอยยิ้มของเธอ เขาอยู่กับเธอจนกระทั่งหมดเวลาพักเที่ยง

 เมื่อแฮร์รี่เดินไปที่ชั้นเรียนวิชาสมุนไพรศาสตร์ เขาเจอเฮอร์ไมโอนี่และรอน ทั้งสองนั่งนิ่งเงียบ รอนหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห

 "หวัดดี เธอสองคนเป็นอะไรไปน่ะ" แฮร์รี่ถาม

ทั้งสองยังคงนิ่งเงียบ

รอนดูเหมือนจะทนต่อไปไม่ไหว จึงโผล่งออกมา

"ก็มัลฟอยน่ะสิ - -"

"พอเถอะรอน"ไม่ทันพูดจบ เฮอร์ไมโอนี่ก็ขัดขึ้น "คืองี้ แฮร์รี่มัลฟอยสาบรอนตอนที่เรากำลังอยู่บนระเบียงทางเดินแต่พลาดไป"

เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจแล้วพูดต่อ “แต่ทันทีที่รอนจะตอกกลับไป สเนปก็เดินมาพอดีเลยสั่งกักบริเวณรอน”

“ไม่ยุติธรรมเลยนี่” แฮร์รี่พูดแล้วเริ่มโมโห “แล้วมัลฟอยล่ะ โดนกักบริเวณด้วยรึเปล่า”

เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า “ไม่เลย” ยังไม่ทันที่บทสนทนาจะเสร็จสิ้นศาสาตราจารย์สเปราต์ก้อเดินเข้ามาในชั้นเรียน

เมื่อหมดคาบเรียนทั้งสามคนก็เดินออกมาจากห้องเพื่อมุ่งหน้าไปยังหอคอยกริฟฟินดอร์ รอนดูท่ายังอารมณ์เสียไม่หาย

“แล้วเธอเจออะไรในห้องสมุดไหมเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถามขึ้นมา

“โอ แย่แล้ว”เฮอร์ไมโอนี่อุทาน

เธอนึกขึ้นได้ว่าเธอลืมหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดไว้ในชั้นเรียนวิชาสมุนไพรศาสตร์

“ฉันขอตัวเดี๋ยวนะ ฉันลืมมันไว้ที่ชั้นเรียน”

“งั้น ฉันไปกับเธอด้วย”แฮร์รี่ว่า

“ส่วนฉันขอตัวขึ้นไปรอที่ห้องนั่งเล่นล่ะ” รอนพูด ดูมีท่าทางอ่อนแรง “ไม่รู้ว่าคืนนี้

สเนปจะใช้ฉันทำความสะอาดคุกใต้ดินทั้งหมดรึเปล่า”

และเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินจากไปอย่างรวดเร็วโดยมีแฮร์รี่ตามมาติดๆ

เมื่อมาถึงชั้นเรียน เฮอร์ไมโอนี่ก็ตรงเข้าไปหยิบหนังสือบางอย่างที่วางทิ้งไว้ตรงมุมห้อง

เธอโบกมันขึ้นไหวๆในอากาศ นั่นคือนิตยสารแม่มดรายสัปดาห์นี่เอง

“ฉันยืมมาจากเด็กปี3 บ้านกริฟฟินดอร์ ที่เจอในห้องสมุด” เฮอร์ไมโอนี่ว่า แล้วเปิดนิตยสารฉบับนั้นแล้วชี้ให้แฮร์รี่ดู สกู๊ปเล็กๆสกู๊ปหนึ่ง ที่พาดหัวว่า

 ศาตราจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่ของฮอกวอตส์

        แม่มดสาวสวยวิวีก้า บลูมอนต์ได้กลับมาอีกครั้ง เธอเคยเป็นมือปราบชั้นยอดที่เคยทำงานกับกระทรวงเวทมนต์ แต่หลังจากที่มีการระเบิดครั้งใหญ่ที่ได้สังหารมักเกิ้ลนับสิบๆคน และฆาตรกรใจโหด ซีเรียส แบล็ก ถูกจับเข้าอัซคาบัน เธอก็ขอลาออกจากกระทรวงโดยมีเหตุผลว่าเธอต้องการใช้ชีวิตอย่างสงบ แต่บัดนี้เธอได้กลับมาอีกครั้ง โดยรับตำแน่งอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดของโรงเรียนพ่อมดแม่มดชื่อดัง ฮอกวอตส์!