เรื่องวุ่นๆที่ฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #4 : งานเลี้ยงต้อนรับและศาสตราจารย์คนใหม่

    ภายในห้องโถงใหญ่ เครื่องประดับตกแต่งถูกประดับดาไว้ทั่วห้องเพื่อต้อนรับการกลับมาของนักเรียนฮอกวอตส์ และ

นักเรียนใหม่ปีหนึ่งด้วย

    เมื่อนักเรียนทุกคนประจำที่เรียบร้อยแล้ว มีการกล่าวคำต้อนรับของศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ เมื่อการดำเนินการคัด

สรรของนักเรียนปีหนึ่งเสร็จสิ้นลง ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นอีกครั้ง

    "ก่อนที่จะเริ่มงานเลี้ยง เราขอแนะนำศาสตาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคนใหม่ของเรา"

    นักเรียนในห้องโถงทุกคนเงียบกริบ เพื่อรอดูศาสตราจารย์คนใหม่

    ทันใดนั้นร่างๆหนึ่งก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆแต่สง่างาม หมวกทรงแหลมสูงที่มีขนนกสีขาวและสีน้ำเงินประดับอยู่อย่าง

ประณีตสวมอยู่ผมสีบลอนด์ยาวสวย ตาสีฟ้าสดใสกับคิ้วที่รับกันอย่างได้รูป จมูกที่เป็นสันสวยงาม ปากเรียวบางสีแดงดั่ง

ดอกกุหลาบ ผิวสีขาวเนียนเข้ากับสีฟ้าครามของชุดคลุมเป็นอย่างยิ่ง เธอส่งยิ้มให้กับนักเรียนทุกคนในห้องโถง เผยให้เห็น

ฟันสีขาวที่เรียงกันอย่างเป็นระเบียบ 

    "ศาสตราจารย์วิวีก้า บลูมอนต์"

    เสียงของนักเรียนในห้องโถงใหญ่ดังขึ้น

 แฮร์รี่รู้สึกคุ้นตา แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน

 ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้นักเรียนทุกคนเงียบ เพื่อให้ศาสตราจารย์บลูมอนต์ได้ทักทายกับนักเรียน

 ศาสตราจารย์บลูมอนต์ยิ้มและเริ่มเอ่ยคำปราศรัยทักทายกับนักเรียนทุกคน และจบคำปราศรัยด้วยประโยคที่ว่า

    "หวังว่าพวกเธอคงจะสนุกกับวิชาศาสตร์มืด  แล้วเจอกันในชั้นเรียน" แล้วนักเรียนทุกคนก็ส่งเสียงและปรบมือด้วย

ความประทับใจ

แล้วศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กล่าวเปิดงานเลี้ยง

อาหารหลากชนิดปรากฏขึ้นบนโต๊ะอาหาร

    "น่าทึ่งว่ามั๊ย" เฮอร์ไมโอนี่ว่า 

    "ใช่" จอร์จว่า " ฉันแทบรอให้ถึงชั่วโมงวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดไม่ไหว

    "ดูสิ เธอกำลังคุยกับสเนปด้วย" รอนมองไปทางโต๊ะของศาตราจารย์

    "โอ้ ฉันไม่อยากจะเชื่อ  นี่นายเห็นรึเปล่าว่าสเนปหน้าแดง" เฟร็ดพูด
   
    "ฮ่าๆ จริงเหรอ"แฮร์รี่หยุดกินอาหารแล้วหันไปดูบ้าง

    "ฉันหวังว่า สเนปคงไม่เอาน้ำยาอะไรใส่ลงไปในจานอาหารของเธอหรอกนะ" จอร์จทำหน้าทะเล้น คำพูดของจอร์จทำ

ให้ทุกคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆหัวเราะไม่หยุด

 ที่อีกมุมหนึ่งของห้องโถง มัลฟอยกำลังมองมาทางกลุ่มของแฮร์รี่ที่กำลังนั่งคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน เขามองที่เฮอร์ไม

โอนี่ ด้วยสีหน้าที่เฉยเมย

    "เดรโก เดรโก"

    "นี่ เธอได้ยินฉันรึเปล่า" มัลฟอยหันมามองที่เจ้าของเสียงเรียก

    "เดรโก เธอกำลังมองอะไรอยู่หรอ ฉันเรียกเธอ แต่เธอไม่ได้ยินฉันเลย" แพนซี่ พาร์กินสัน เอ่ยขึ้น

    "เปล่านี่" มัลฟอยตอบเสียงเรียบเฉย แพนซี่ยิ้มด้วยสีหน้าที่เธอคิดว่าสามารถทำให้มัลฟอยประทับใจสุดๆแล้วชวนเขา

คุย

 มัลฟอยชำเลืองมาที่โต๊ะของกริฟฟินดอร์บ้างเป็นบางครั้ง อยู่ๆเขารู้โกรธเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมา ไม่ได้เป็นเพราะเรื่องบนรถไฟ
 
แต่เป็นเพราะเธอคุยและหัวเราะกับรอนต่างหาก ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกอย่างนี้

    เมื่องานเลี้ยงจบลง เฮอร์ไมโอนี่แยกกับแฮร์รี่และรอนหน้าห้องโถงเพื่อไปหาศาสตราจารย์มักกอนนากัลเรื่องการเรียน

วิชาเพิ่มของเธอ

 เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ไปพบศาสตรจารย์มักกอนนากัลเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินกลับไปที่หอพักของกริฟฟินดอร์ ระหว่างทางที่

กำลังเดินไปนั้น เธอพบใครคนหนึ่งยืนพิงกำแพงอยู่ เธอเห็นว่าเป็นมัลฟอยจึงไม่สนใจ และรีบเดินต่อไป แต่มัลฟอยก็เข้า

มาขวางเอาไว้

 เฮอร์ไมโอนี่ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาโดยที่มัลฟอยไม่ทันตั้งตัว

    "หลีกไปนะ มัลฟอย!" เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าจริงจัง

    "ทำไม เจอรีบไปหาวีสลีย์คนดีหรือไง" มัลฟอยยิ้มเยาะเย้ย "เหมาะกันดีนี่ ยัยเลือดสีโคลนกับวีสลีย์งี่เง่า" มัลฟอยถาง

ถางไม่หยุด

 เฮอร์ไมโอนี่กำไม้กายสิทธิ์ที่ถืออยู่ในมือแน่น แต่แล้วเธอก็เก็บมันลงไปในเสื้อคลุมอย่างใจเย็น

    "ฉันจะรีบไปหาใคร มันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ" เฮอร์ไมโอนี่จ้องหน้ามัลฟอย พยายามระงับความโกรธไว้ "แล้วเธอ จะหลีก

ฉันไปได้รึยัง"
 
 มัลฟอยไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปเขาหลีกทางให้ ในใจเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองทั้งเฮอร์ไมโอนี่และตัวเขาเอง ทำไม

เขาเองต้องทำแบบนี้ ความทะนงตนที่เขาคิดว่าเขาเป็นพวกเลือดบริสุทธิ์ เขาไม่ควรลดตัวลงมายุ่งกับพวกเลือดสีโคลน

ด้วยซ้ำ อาจจะเป็นเพราะเขาเกลียดเธอก็ได้ เขาคิดในใจ

 เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินมาถึงหอคอยขอกริฟฟินดอร์ เธอเห็นเพียงแฮร์รี่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นรวม

    "เป็นไงบ้างเฮอร์ไมโอนี่ เธอหายไปนานจัง"
 
 เฮอร์ไมโอนี่อ้ำๆอึ้งๆ เธอไม่รู้ว่าควรบอกเรื่องที่มัลฟอยมาคอยตามรังควานเธอให้แฮร์รี่ฟังรึเปล่า

    "ฉันหมายถึงเรื่องการเรียนเธอน่ะ"

    "อ๋อ อืม ก็โอเคนี่"

    "งั้นก็ดีแล้วล่ะ" แฮร์รี่พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่ ยิ้มที่ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมากๆ โดยเฉพาะเมื่อเธอเพิ่งผ่าน

เหตุการณ์เมื่อกี้มา ที่มัลฟอยดูเหมือนจะมารังความเธอบ่อยขึ้น ความรู้สึกว่าแฮร์รี่จะอยู่ข้างเธอเสมอ ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจ

เหลือเกิน

    เธอเดินไปนั่งข้างๆแฮร์รี่

    "แล้วเธอกำลังทำอะไรอยู่หรอ"

    "ฉันกำลังเขียนจดหมายถึงซีเรียสน่ะ"

    "บางที่ เธอน่าจะเขียนถึงเรื่องศาสตราจารย์คนใหม่ด้วยนะ เผื่อเราจะรู้อะไรดีๆจากซีเรียสก็ได้"

    "ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ฉันว่า ฉันเคยเห็นศาตราจารย์บลูมอนต์ที่ไหนมาก่อน แต่ว่านึกไม่ออกเลย"

    "หรอ แฮร์รี่ แต่ฉันเพิ่งเคยเห็นเธอครั้งแรกนะ แล้วรอนว่าอย่างไรบ้างล่ะ"

    "รอนบอกว่าเขาไม่รู้จัก"

    "ฉันอาจจะไปห้องสมุดพรุ่งนี้ ถ้าเธออยากจะรู้เกี่ยวกับศาตราจารย์คนนี้น่ะนะ"

    "พรุ่งนี้ฉันไปกับเธอด้วย"

    "โอเค แฮร์รี่" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม "งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ"

    "ตกลง"

 แฮร์รี่เขียนจดหมายเสร็จพอดี เขาและเฮอร์ไมโอนี่แยกกันขึ้นบันไดคนทางเพื่อขึ้นไปยังหอพักของตัวเอง

 ก่อนที่แฮร์รี่จะก้าวขึ้นบันไดเฮอร์ไมโอนี่เรียกเขาไว้

    "แฮร์รี่" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้เขาอีกครั้ง "ราตรีสวัสดิ์"

    "เช่นกัน เฮอร์ไมโอนี่" เขายิ้มตอบ

 แล้วทั้งสองคนก็หายขึ้นบันไดไป
                                 
                                           .........................................................................................