เรื่องวุ่นๆที่ฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #3 : บนรถไฟด่วนฮอกวอตส์

    เมื่อ แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ ได้ก้าวขึ้นมาบนรถไฟด่วนฮอกวอตส์แล้ว ก็ได้เข้าไปนั่งในรถไฟตู้ที่ว่างตู้หนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่อุ้มครุกแชงก์มาด้วย เธอวางมันลงที่เบาะและเธอก็นั่งลง แฮร์รี่นั่งอยู่ที่อีกฟากของเบาะ เขาหยิบหนังสือควิดดิชเล่มหนึ่งออกมาอ่าน
    "ในที่สุด ก็ถึงวันเปิดเทอมแล้ว ฉันน่ะ อยากร่ายเวทย์มนต์ใจจะขาด" เฮอร์ไมโอนี่หยิบไม้กายสิทธิ์ของเธอขึ้นมาร่ายเวทย์มนต์ไปเรื่อยเปื่อย เพื่อให้สมกับที่เธอรอคอยมาตลอดช่วงปิดเทอม  
    "ฉันว่า ปิดเทอมที่ผ่านมาเธอคงไม่ได้อ่านหนังสือได้มากเท่าไหร่หรอกว่ามั๊ย" รอนพูดขึ้นลอยๆ
    "ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้นล่ะ โรนัลด์" เฮอร์ไมโอนี่ว่าพลางเสกคาถาที่เปลี่ยนตู้รถไฟเปลี่ยนเป็นสีต่างๆ
    "ก็เพราะเธอมัวเขียนนิยายส่งให้ใครอยู่ไง" รอนพูดแกมประชด
    "เหลวไหลน่ะรอน เธอเอาเรื่องอะไรมาพูดน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่หยุดร่ายคาถาและหันมาจ้องรอน ตอนนี้ตู้รถไฟทั้งตู้ที่พวกเขานั่งอยู่กลายเป็นสีชมพู
    "เธอจะปฏิเสธหรอว่า เธอไม่ได้เขียนจดหมายติดต่อกับครัมตลอดช่วงปิดเทอมหรอ" รอนพูดพลางจ้องหน้าเฮอร์ไมโอนี่เช่นกัน
    "ใช่ ฉันติดต่อกับครัมตลอดช่วงฤดูร้อน ทำไมล่ะ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ นี่ฉันเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าเนี่ย เธอเองก็เคยปลื้มเขาอยู่ไม่ใช่น้อยไม่ใช่หรอแล้วอีกอย่างนะฉันน่ะอ่านหนังสือที่ฉันยืมมาจากห้องสมุดครบทุกเล่มแล้ว" เฮอร์ไมโอนี่พูดรัวและจ้องรอนโดยไม่กระพริบตา
    "ใช่ เธอก็เลยปลื้มเขาบ้างงั้นสิ หึ ท่าทางเขาก็คงปลื้มเธอมากเหมือนกัน" รอนพูดสีหน้าดูถูกและหันออกไปมองนอกรถไฟ
    "นี่ โรนัลด์! ถ้าเธอกำลังพยายามหาเรื่องฉันอยู่ล่ะก็--" เฮอร์ไมโอนี่พูดยังไม่ทันจบก็มีร่างๆหนึ่งเดินเข้ามา
 เด็กผู้ชายผิวขาว ผมบลอนด์ พร้อมด้วยลูกสมุนสองคนขนาบข้างก้าวเข้ามา ใช่ เขาคือ เดรโก มัลฟอย
 มัลฟอยก้าวเข้ามาแล้วมองไปรอบๆตู้รถไฟที่เป็นสีชมพูแล้วแสยะยิ้ม ก่อนที่จะหันไปมองทางแฮร์รี่และพูดว่า
    "พอตเตอร์ นายไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไงนะ ที่มาคอยนั่งเป็นกว้างขวางคอของสองคนนี่" เขาพยักเพยิดหน้าไปทางรอนและเฮอร์ไมโอนี่
 รอนถึงกับหน้าแดง
 แฮร์รี่นั่งนิ่งมองไปทางมัลฟอยด้วยสีหน้าเรียบเฉยและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
    "ฉันไม่รู้นะว่านายกำลังพูดเรื่องอะไร แต่--" แฮร์รี่ยังพูดไม่จบมัลฟอยก็พูดขัดขึ้น
    "พอตตี้ นี่นายไม่รู้จริงๆหรอ ถ้านายสนใจ ตู้ฉันมีที่ว่างหนึ่งที่ นายจะได้ไม่ต้องมาทนกับ--"เสียงมัลฟอยขาดหายไป เมื่อเขารู้ตัวว่าไม้กายสิทธิ์ของเฮอร์ไมโอนี่ไปจ่ออยู่ที่ใต้คางของเขาเสียแล้ว
    "ฉันขอเตือนเธอตอนนี้เลยนะ ถ้าเธอไม่หยุดพูดพล่ามแล้วไม่รีบออกไปตอนนี้ล่ะก็" เฮอร์ไมโอนี่โกรธจัด เธอเตรียมพร้อมที่จะร่ายคาถาทุกเมื่อ
 มัลฟอยหายใจหอบ ตัวของเขาสั่นนิดๆ เขาเคยเห็นเออร์ไมโอนี่โกรธจัดมาครั้งหนึ่งแล้วตอนอยู่ปีสาม ตอนที่เขาพูดดูถูกแฮกริด ภาพเก่าๆผุดขึ้นในความคิดของเขา
 เธอก้าวเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว มือของเธอปะทะเข้าที่หน้าของเขาอย่างจัง
 ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาอย่างนี้มาก่อน ไม่เคยมีเด็กผู้หญิงคนไหนทำกับเขาแบบนี้มาก่อน--"
    "ว่าไง!" เสียงเฮอร์ไมโอนี่เฉียบแหลม มัลฟอยกลับเข้ามาอยู่ในปัจจุบันอีกครั้ง เขาเบือนหน้าขึ้นและส่งสายตาเหยียดๆไปที่เฮอร์ไมโอนี่แล้วหันหลังเดินไปตามด้วยลูกสมุน แครบและกอยล์
 ทั้งรอนและแฮร์รี่นั่งอึ้ง
    "เธอลุกไปตอนไหนน่ะ เฮอร์ไมโอนี่" รอนพูดเสียงสั่นด้วยความประลาดใจ
 แฮร์รี่มองเฮอร์ไมโอนี่ตาไม่กระพริบ และเอ่ยออกมา
    "แบบนั้น เยี่ยม!"
    "ก็แค่นิดหน่อยน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่มองรอนและแฮร์รี่แล้วยิ้มนิดๆ แล้วเธอก็ชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่เพดาน แล้วสีของตู้รถไฟก็กลับมาเป็นปกติ 
                            
                                      ...............................................