เรื่องวุ่นๆที่ฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #2 : ที่บ้านโพรงกระต่าย

ในสวนของบ้านโพรงกระต่าย แฮร์รี่กำลังนั่งอ่านหนังสือ ควิดดิชในยุคต่างๆ อย่างใจจดจ่อ รอนเดินเข้ามาทางแฮร์รี่ด้วยอาการหงุดหงิด และทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ว่างข้างแฮร์รี่ ที่มือกำขวดหมึกและปากกาขนนกอยู่
    "เป็นอะไรไปน่ะ รอน" แฮร์รี่ถามโดยที่ยังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่
 รอนหันมาทางแฮร์รี่โดยไม่ตอบคำถาม ทำให้แฮร์รี่ต้องเงยหน้าขึ้นมอง
    "ว่าไง" แฮร์รี่ถามซ้ำ
    "ฉันเปล่า" รอนตอบห้วนๆ ท่าทางยังคงหงุดหงิดเช่นเดิม
    "แฮร์รี่" เสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง เฮอร์ไมโอนี่กำลังเดินตรงเข้ามา "ฉันขอยืมนกฮูกเธอหน่อยได้ไหม"
    "ได้สิ มันคงอยู่แถวนี้ล่ะ เดี๋ยวนะ" แฮร์รี่ยกนิ้มขึ้นมาเป่าเรียก ทันใดนั้น นกฮูกสีขาวหิมะตัวหนึ่งบินโฉบลงมาบนตักของแฮร์รี่ มันจิกแฮร์รี่เบาๆที่แขน
    "ไง เฮ็ดวิก" แฮร์รี่พูดทักทายเจ้านกฮูกของเขา พร้อมกับเอาแขนยื่นไปให้เฮ็ดวิกเกาะ แล้วยื่นให้เฮอร์ไมโอนี่
    "รอน! นั่นมันขวดหมึกกับปากกาขนนกของฉันนี่" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างว่ากล่าว   รอนหันหน้ามาทางเฮอร์ไมโอนี่ด้วยสีหน้าที่พยายามทำให้เฉยมากที่สุด
    "อ๋อ เหรอ ฉันไม่รู้หนิว่ามันเป็นของเธอ" รอนตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เฉยเมยเหมือนสีหน้า
เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าหงุดหงิดแล้วฉวยเอาขวดหมึกแปกกาขนนกมาจากมือรอน
    "เธอนี่ทำตัวเหมือนเด็กๆเลยนะ โรนัลด์" เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าแล้วหันไปรับเฮ็ดวิกที่อยู่บนแขนของแฮร์รี่มาอุ้ม แล้วเดินจากไป
    "เฮ้ รอน" เฟร็ดและจอร์จโพล่งออกมาทางข้างหลัง
    "นี่พวกนายมาอยู่แถวนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่" รอนถาม
    "ไง แฮร์รี่" จอร์จทักทาย
    "ไง" แฮร์รี่ยักไหล่แล้วหันไปมองที่รอน                                                                เฟร็ดหันไปมองทางรอนและพูดว่า "เฮ้ จอร์จ ฉันว่าน้องชายของเรากำลังมีปัญหานะ
    "อ้อ รอน นี่นายทำหน้าเหมือนคนอกหักเลย รู้ไหม" เฟร็ดว่าต่อ
    "แล้วใครคือคนที่ทำอย่างนั้นกับนายล่ะ" จอร์จแกล้งถามด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกเห็นใจเป็นอย่างยิ่งเพื่อแหย่รอน
 รอนอ้าปากจะพูดแต่เฟร็ดขัดขึ้นก่อน
    "ดูเหมือนเธอคนนั้นกำลังเดินไปทางโน้นนะ" เฟร็ดพูดแล้วหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังเดินไป
    "หุบปากน่ะ" รอนได้โอกาสพูด "ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่พวกนายว่าซักหน่อย"
    "ฮ่าๆ ไม่เห็นต้องจริงจังอย่างนั้นเลยหนิรอน"
    "ช่าย เราก็แค่ล้อนายเล่นเท่านั้นเอง" เฟร็ดกับจอร์จหัวเราะแล้วเดินหนีไป
 รอนหน้าแดงปนโมโห
    "ฉัน-ไม่-ได้-เป็น-อย่าง-ที่-พวก-นาย-ว่า-นะ" รอนตะโกนเสียงดังไล่หลังเฟร็ดกับจอร์จ
 ทันที่ที่รอนพูดจบก็มีนกฮูกตัวหนึ่งร่อนซองจดหมายสีชมพูเล็กๆฉบับหนึ่งมาตรงกลางระหว่างรอนกับแฮร์รี่
    "ดูสิ รอน! มันจ่าหน้าซองถึงฉันกับนายนะ"
 รอนหันไปดู แฮร์รี่แกะซองจดหมายเปิดอ่านพร้อมกับรอน
 ข้อความในจดหมายเขียนด้วยหมึกสีชมพูเช่นเดียวกับซองจดหมาย เป็นลายมือที่แฮร์รี่ไม่เคยเห็นมาก่อน
    
         ถึง แฮร์รี่และรอนที่รัก

               หนูคือน้องของเฟลอร์ เดอลากูร์ คุณคงแปลกใจที่ได้รับจดหมายฉบับนี้และเห็นว่ามันเป็นของหนู ขอบคุณอีกครั้งสำหรับความช่วยเหลือของคุณที่โรงเรียนฮอกวอตส์ และหวังว่าเราคงได้เจอกันเร็วๆนี้นะคะ"

 ป.ล. พี่เฟลอร์ฝากความคิดถึงมาให้คุณทั้งสองด้วยค่ะ

                                                                                                   ด้วยรัก
                                                                                                "เดอลากูร์"

 แฮร์รี่และรอนเงียบไปอยู่พักหนึ่งหลังที่อ่านจดหมายจบ
    "หมายความว่าไงน่ะ แฮร์รี่" รอนถามด้วยความประหลาดใจ ที่ไม่เคยนึกว่าจะได้รับจดหมายฉบับนี้ มันเป็นจดหมายของพี่น้องเดอลากูร์ คนที่กล่าวได้ว่าคือเพชรน้ำงามของโรงเรียนโบซ์บาตง
    "ไม่รู้สิ" แฮร์รี่ส่ายหน้า "ฉันว่านายน่าจะเก็บไว้นะ" แฮร์รี่ว่า
 รอนยิ้ม--
 ในขณะเดียวกัน เฮอร์ไมโอนี่กำลังผูกซองจดหมายที่ขาของเฮ็ดวิกด้วยริบบิ้นสีชมพูในห้องนั่งเล่นของบ้านโพรงระต่าย ที่หน้าซองจดหมายจ่าหน้าซองว่า 'ว. ครัม' เมื่อจัดแจงผูกจดหมายเข้าที่ขาของเฮ็ดวิกเรียบร้อยแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ก็ได้ส่งนกฮูกสีขาวหิมะตัวนี้ออกไปทางหน้าต่าง และเฝ้าดูมันจนกระทั่งมันบินไปสุดสายตา 
 เช้าวันถัดมาเด็กๆทุกคนได้รับจดหมายจากโรงเรียนฮอกวอตส์ ขณะที่ทุกๆคนกำลังรับประทานอาหารเช้ากันอยู่ นางวีสลีย์ได้เดินขึ้นจากโต๊ะอาหาร และนำจดหมายมาให้กับทุกๆคน
 แฮร์รี่รับจดหมายมาพร้อมกล่าวขอบคุณ นางวีสลีย์
 เมื่อเขาเปิดดูก็พบรายการต่างๆที่ต้องใช้ในโรงเรียนฮอกวอตส์ และหนึ่งในนั้น ทำให้เขาประหลาดใจสุดๆ คือ ชุดเต้นรำ
 "ปีนี้มีงานเต้นรำที่ฮอกวอตส์" แฮร์รี่พูดออกมาด้วยความไม่แน่ใจ
 "ใช่ ดูสิ ไม่ใช่งานเต้นรำธรรมดานะ แต่เป็นงานเต้นรำหน้ากาก" รอนพูดขึ้นด้วยท่าทางที่ประหลาดใจไม่น้อยกว่าแฮร์รี่
 "ท่าทางจะสนุกแหงๆ" จอร์จว่า
 เมื่อรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้วนายวีสลีย์บอกเด็กๆให้ไปเก็บสัมภาระของตน เพื่อที่จะเดินทางไปซื้อของที่ตรอกไดแอกอนและพักอยู่ที่ร้านหม้อใหญ่รั่วจนถึงพรุ่งนี้เช้าที่จะถึงวันเปิดเทอมวันแรกของฮอกวอตส์
 แฮร์รี่และรอนเดินไปที่ห้องพร้อมกัน แฮร์รี่เดินไปเก็บของลงใส่หีบของตนเอง ส่วนรอนเดินไปเก็บสัมภาระของเขาเช่นกัน
 "ไม่อยากจะเชื่อว่าปีนี้เรามีงานเต้นรำที่ฮอกวอตส์ แล้วนายดูชุดงี่เง่าของฉันสิ" รอนพูดพลางทำหน้าเหยเกใส่ชุดเต้นรำของตัวเอง
 "ไม่เอาน่ารอน พอนายใส่หน้ากากก็ไม่มีใครจำนายได้หรอก จริงมั๊ยล่ะ" แฮร์รี่พูด
 "แหงสิแฮร์รี่ ทุกคนจำฉันได้แน่ถ้าฉันใส่ชุดนี้" รอนว่าแล้วโยนชุดลงใส่หีบพอดีกับที่เฟร็ดและจอร์จเดินข้ามา
 "เฮ้ รอน น้องรัก" เฟร็ดเดินตรงมาหารอนและเอามือปิดตารอนไว้ "เฮ้จอร์จ พร้อมแล้ว"
 "นี่พวกนายจะเล่นตลกอะไรกัน" รอนทำเสียงหงุดหงิด
 เฟร็ดเอามืออก รอนลืมตาขึ้นและไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็นตรงหน้า
 "โอ้ มันเป็นชุดออกงานที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา พวกนายได้มาจากไหนน่ะ" รอนถาม
 "พวกเราเอามาจากไหนน่ะหรือ มันไม่สำคัญหรอก" เฟร็ดบอก
 "ที่สำคัญก็คือชุดนี้สำหรับนายรอน" จอร์จว่า
 "สำหรับ ฉันเหรอ!? พวกนายล้อเล่นรึเปล่า" รอนถาม สีหน้าแสดงความดีใจสุดๆ
 "ใช่ สำหรับนาย" จอร์จยิ้ม ก่อนจะขยิบตาให้แฮร์รี่ครั้งหนึ่งแล้วเดินออกไปพร้อมกับเฟร็ด ซึ่งแฮร์รี่ก็รู้ความหมายเป็นนัยๆดี ปล่อยให้รอนยิ้มกว้างกับชุดใหม่
                                   .................................................................