ปาฏิหาริย์รัก"สาม" ไม่เศร้า

วาเลนไทน์

“ พี่ชาย ขอเล่นบ้างสิ  อยากเล่นบ้าง นะ พี่ชายนะ ” พูกัน วิ่งตามพี่ชายโชกุน พร้อมร้องตะโกนสุดเสียงขอเล่นนกบังคับที่โชกุนเพิ่งอ้อนพ่อกับแม่ให้ซื้อเป็นรางวัลที่เขาสอบได้ที่หนึ่งของห้อง

“ ไม่ให้เล่น อยากเล่นก็ตามมาสิ ” โชกุนวิ่งตามนกบังคับอย่างร่าเริงเพราะตื่นเต้นกับของเล่นที่เพิ่งได้มาวันแรกจากความพยายามท่องหนังสือหนักกว่าน้องพูกันที่เรียนห้องเดียวกัน โชกุนสอบได้ที่หนึ่งพูกันสอบได้ที่สอง

 โชกุนและพูกันเป็นพี่น้องฝาแฝดซึ่งโชกุนเกิดก่อนพูกัน  60 นาที  เข้าเรียนพร้อมกันและเรียนห้องเดียวกันมาตลอด และน้อยครั้งที่โชกุนจะสอบได้ที่หนึ่งแล้วพูกันสอบได้ที่สอง

“ พี่ชายไม่ให้เขาเล่นด้วย ใช่ไหม  ได้เลย งั้นคราวหน้า เขาสอบได้ที่หนึ่ง พี่ชายอย่ามาขอเขาเล่นเกมสร้างปราสาทก็แล้วกัน ” โชกุนหยุดชะงัก จนลืมว่ากำลังบังคับนกให้บินข้ามกำแพงอยู่ นกบังคับชนกำแพงเข้าอย่างจัง แต่โชคดีที่ไม่เสียหายมาก เพราะเป็นของใหม่และมีกันกระแทกด้วย

“ ตกลง น้องเอาไปเล่นก็ได้ คราวหน้าถ้าน้องสอบได้ที่หนึ่งแล้วพ่อกับแม่ซื้อเกมสร้างปราสาทให้ น้องต้องให้พี่เล่นด้วยนะ” โชกุนเริ่มไม่มั่นใจว่าตนเองจะสอบชนะน้องสาวอีกครั้งเพราะหลายครั้งพูกันขยันมากกว่าและเขากลัวว่าจะไม่ได้เล่นเกมสร้างปราสาท เกมที่ฮิตและแพงที่สุดตอนนี้

                พ่อกับแม่มักซื้อของเล่นแพงๆ ให้พูกันเสมอเนื่องจากพูกันเป็นลูกสาวที่ ขี้อ้อนและสอบได้ที่หนึ่งบ่อยกว่า แต่อย่างไรก็ตามของเล่นที่ได้เป็นรางวัลจะเป็นของเล่นของเด็กผู้ชาย เพราะพูกันชอบเล่นแบบผู้ชายและเล่นด้วยกันกับโชกุนมาตลอด ตั้งแต่จำความได้จนกระทั่งปีนี้ โชกุนและพูกัน อายุ14 ปีแล้ว

                โชกุนเริ่มตัวสูง ไหล่กว้าง และเสียงใหญ่ ห้าว เหมือนพูดจากโทรโข่ง พูกันเริ่มมีประจำเดือน มีหน้าอก และเริ่มปิ๊งหนุ่มในห้องเดียวกันคนหนึ่ง ชื่อฆิน และโชกุนมักล้อเลียนน้องสาวบ่อยๆ เพราะนอกจากน้องพูกันจะเป็นเพื่อนเล่นกับเขาแล้ว เขายังเป็นที่ปรึกษาปัญหาหัวใจ เมื่อน้องต้องการด้วย

“ พี่ชาย เขาว่าเขาตัดสินแล้วหล่ะว่าจะบอกรักฆิน พี่ว่าดีไหม ”

โชกุนอมยิ้ม วางการบ้านวิชาคณิตศาสตร์แล้วหันไปตอบคำถามน้องอย่างนุ่มนวล

“ บอกไปเลยสิเขาจะได้รู้ บางทีฆินอาจจะแอบชอบน้องอยู่ก็ได้นะ ”

“ งั้นวันวาเลนไทน์ เขาเอาช็อคโกแลตไปให้ฆินนะพี่ชาย ”

“ โอ้ จะถึงวาเลนไทน์แล้วหรือนี่ พี่ยังไม่ได้เตรียมของขวัญให้ไหมเลย”

“ แฟนพี่ชายหน่ะเตรียมไม่ยากหรอก ให้ดอกกุหลาบแดงดอกเดียวก็พอแล้ว ตอนบอกรักสิ น่าตื่นเต้นจะตาย ”

“ แล้วน้องจะให้ช็อคโกแลตอย่างเดียวหรือ พี่ว่าน่าจะมีของขวัญสักชิ้นนะ ”  โชกุนแนะนำน้องตามประสบการณ์  ตอนที่บอกรักไหม วันวาเลนไทน์เมื่อปีที่แล้ว

 ได้ยินดังนั้น พูกันจึงนึกถึงฆินขึ้นมา โดยเดาว่าฆินต้องชอบกลอนอย่างแน่นอน  เพราะฆินเป็นนักกลอนสดเบอร์หนึ่งของโรงเรียน มักได้เป็นตัวแทนไปแข่งขันกลอนสดระหว่างโรงเรียนและได้รับรางวัลมาเสมอ

“ พี่ชาย เขาคิดออกแล้ว เขาแต่งกลอนให้ฆินดีไหมพี่ ”

“ จะดีหรือ น้องแต่งกลอนเป็นที่ไหนหล่ะ เขาเป็นตั้งนักกลอนโรงเรียนเชียวนะ เดี๋ยวเขาหัวเราะเยาะเอาหรอก ”

“ อย่างนั้นหรือ  อย่างนั้นเขาวาดรูปให้ดีกว่า ถนัดกว่า ดีไหมพี่ชาย ”

“ เอ๊ะ พี่ว่าทำทั้งสองอย่างก็ดีเหมือนกันนะ แต่งกลอนใส่รูปวาดดีไหม บางทีฆินอาจจะทึ่งในความพยายามของน้องก็ได้นะ ”

“ เยี่ยมเลย  พี่ชายนี่น่ารักที่สุดเลย สอบคราวหน้าเขายอมให้พี่ชายได้ที่หนึ่งก็ได้นะ ”

“ ไม่ต้อง เดี๋ยวพ่อกับแม่ไม่ซื้อเกมสร้างปราสาทให้พี่ เพราะมันแพง ”  โชกุนพูดติดตลกด้วยความเอ็นดูน้องสาว

“ ว่าแต่…น้องเคยแต่งกลอนหรือ ”

“ กระจอกจะตาย ถ้าน้องจะทำอะไรน้องทำได้เสมอหล่ะ อีกอย่างน้องแอบหัดแต่งบ้างเหมือนกัน แต่งให้อาจารย์ธารรินบ่อยๆ ”

“ อ้าว แล้วน้องไปแต่งกลอนให้อาจารย์ธารรินทำไมหล่ะ  อาจารย์ธารริน สอนคณิตศาสตร์ แถมดุอีกตะหาก ”

“ ไม่รู้เหมือนกันพี่ชาย น้องเห็นอาจารย์เขาสวยดี แต่งตัวเท่ห์ ดูมีสเน่ห์มากเลยพี่ชาย ” พูกันยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อพูดถึงอาจารย์ธารริน ที่เขาแอบปลื้มตั้งแต่เพิ่งเข้าเรียนชั้น ม.1

“ ตกลงจะบอกรักใครกันแน่ ” โชกุนฉงนในแววตาของน้องสาว

“ บ้า พี่ชาย เขาชอบผู้ชายนะจะบอกให้  ไปแล้วนะ เขาจะไปวาดรูปฆินและแต่งกลอนหวานๆให้ฆินดีกว่า ”       พูกันหน้าแดงแล้วเดินหนีเข้าห้องนอน

                “ ถึงอาจารย์ธารรินคนใกล้ชิด                               สวยเป็นนิจจิตแจ่มใสนัยน์ตาหวาน

จรรยาบรรณความเป็นครูคู่วิญญาณ                                                    เรื่องการงานตั้งใจจริงทุกสิ่งไป

บางคนพูดว่าอาจารย์ช่างเหี้ยมโหด                       บางคนโกรธเพราะโดนเหน็บเจ็บเหลือหลาย

บางคนรักแสนรักทั้งใจกาย                                                     บางคนหน่ายสะพรึงกลัวทั่วหน้ากัน

เรื่องการพูดมีสำเนียงเสียงเสน่ห์                           ไม่เจ้าเล่ห์วาจาจริงมิแปรผัน

กล่าวสิ่งใดต้องทำได้ในสักวัน                                                 เพราะว่าตัวอาจารย์นั้นดูมั่นใจ

การแต่งตัวเฉียบขาดหาใครเทียบ                          เสื้อต้องเนี้ยบกระโปรงผ่าน่าหวาดเสียว

สอนลูกเสือทุกวันพุธสุดเท่ห์เชียว                                           ถ้าไม่ถือไม่เรียวคงจะดี

กลอนบทนี้บทสุดท้ายไว้ให้คิด                                ตั้งมั่นแต่งสุดชีวิตเลยเชื่อไหม

ไม่ทราบว่าสำนวนนั้นเป็นอย่างไร                                          แต่กลั่นกรองมาจากใจศิษย์คนเดียว ”

พูกันหยิบกลอนที่คัดลอกไว้หลังจากคัดให้อาจารย์ธารรินเป็นของขวัญปีใหม่เมื่อเทศกาลปีใหม่ที่ผ่านมาขึ้นมาอ่านทบทวนอีกครั้งก่อนจะเริ่มเขียนกลอนให้ฆิน

“ นี่ถ้าไม่แต่งกลอนผิดนิดเดียว กลอนเราจะสุดยอดมากเลย ” พูกันย้อนนึกถึงคำวิจารณ์ของอาจารย์ตะวันแล้วอดยิ้มไม่ได้ อาจารย์ตะวันเป็นอาจารย์สอนแต่งกลอนของโรงเรียนและเป็นเพื่อนสนิทของอาจารย์ธารรินที่มักเข้ามาอ่านกลอนที่พูกันแต่งให้อาจารย์ธารรินเสมอ แล้วมีคำวิจารณ์กลอนที่ไม่เคยทำให้พูกันเสียใจเลยสักครั้ง

“ ส่งขนมกับภาพเหมือนเตือนความหมาย          พูกันปิ๊งผู้ชายอยู่คนหนึ่ง

 ชื่อฆินสุดหล่อก็ตะลึง                                                           แอบคิดถึงจึงส่งรักเป็นบทกลอน

 เป็นแฟนกันดีไหมเพื่อนสนิท                                               เขาแอบคิดแอบละเมอภาพเธอหลอน

เรื่องตลกไหมเอ่ยก่อนเข้านอน                                            แอบขอพรขอพรหมให้สมใจ ”

“ สำเร็จแล้ว เอาไปให้พี่ชายดูดีกว่า ” พูกันพูดกับตัวเองด้วยความภูมิใจแล้ววิ่งออกไปนอกห้อง ตั้งใจจะนำกลอนไปให้โชกุนชมเชย แต่โชกุนไม่อยู่ที่เดิมเสียแล้ว นอกจากนั้นยังทิ้งสมุดการบ้านวิชาคณิตศาสตร์กับกล่องปากกา ไว้ให้ดูต่างหน้าอีกด้วย

“ว้า สงสัยพี่ชายหนีไปเล่นนกบังคับแล้วแน่ๆ เลย  ไม่เป็นไร  ไม่อวดก็ได้  ไปวาดรูปดีกว่า ” พูกันนำรูปที่ขอถ่ายกับฆินเมื่องานเลี้ยงปีใหม่ที่ผ่านมาขึ้นมาเป็นแบบวาดรูปเหมือนให้ฆิน หลังจากนั่งแต่งกลอนสุภาพ ประมาณครึ่งชั่วโมง

เมื่อถึงวันวาเลนไทน์

โชกุนเดินงัวเงียมาเคาะห้องพูกันตามคำสั่งของแม่

“น้องพูกัน ตื่นหรือยัง  แม่ให้มาปลุก” โชกุนตะโกนปลุกน้องสาวอยู่สามครั้งแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา

“งั้นพี่ไปนอนต่อนะ”

“ไม่ได้นะโชกุน ลูกต้องไปโรงเรียน เข้าไปดูน้องในห้องไป” แม่กำชับอีกครั้งพร้อมกับเตรียมอาหารเช้าให้คนทั้งบ้าน

โชกุนเปิดประตูเข้าไปในห้องพูกันแล้วต้องตกใจ เพราะพูกันไม่อยู่ในห้อง

“แย่แล้วครับแม่ น้องไม่อยู่ในห้อง ”

“เอ๊ะ วันนี้วันที่เท่าไหร่ครับแม่”

“14 กุมภาพันธ์ลูก” แม่อมยิ้ม

“แม่รู้แล้วสงสัยน้องตื่นไปซื้อดอกกุหลาบเตรียมให้อาจารย์ธารรินแต่เช้าแล้วกระมัง ลูกเตรียมให้ไหมหรือยังหล่ะจ๊ะ”เมื่อแม่นึกได้ ว่าวันนี้เป็นวันแห่งความรักจึงไม่แปลกใจที่พูกันหายไปตั้งแต่เช้าตรู่  เดาว่าลูกสาวคงจะวุ่นอยู่กับการเตรียมดอกกุหลาบสีชมพูให้อาจารย์ธารรินเช่นเดียวกับปีที่แล้ว

“ปีก่อนหน่ะ น้องตื่นไปซื้อดอกกุหลาบสีชมพูแต่เช้า เอาไปให้อาจารย์ธารริน พร้อมคำนิยามของดอกกุหลาบ      สีชมพู  Is there any room in your heart for me? ได้คำตอบว่าไงโชกุนรู้ไหมลูก”

“ก็เป็นศิษย์รักของครูไง” โชกุนทำเสียงผู้หญิงล้อเลียนอาจารย์ธารริน แล้วหัวเราะไปพร้อมกับแม่ ขันในความใจน้อยของน้องที่มักจะถามคนอื่นเสมอว่า รักเขาบ้างไหม

“แม่ครับ แต่ปีนี้หนูว่าน้องไม่ได้เตรียมดอกไม้ให้อาจารย์ธารรินแล้วหล่ะ  แต่เป็น……” โชกุนพูดค้างไว้ให้แม่สงสัย เนื่องจากบอกแม่ไม่ได้ เพราะพูกันขอร้องให้เก็บไว้เป็นความลับ รู้กันแค่สองคน  จากนั้นโชกุนก็วิ่งไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปโรงเรียนพร้อมกับดอกกุหลาบแดงดอกใหญ่สำหรับไหม

                บรรยากาศที่สนามหน้าเสาธง และทางเดินเชื่อมระหว่างตึก มีนักเรียนชั้นม.ปลายนั่งเป็นคู่ๆ พูกันเดินผ่านแล้วรู้สึกอิจฉา อยากนั่งเป็นคู่กับเขาบ้าง จึงรีบไปหาฆินที่ห้อง  แต่ไม่พบ  เขาจึงเดินตามหาฆินรอบโรงเรียน จนพบฆินที่ทางเดินเชื่อมระหว่างตึกเก่ากับตึกใหม่ของโรงเรียน ฆินนั่งอยู่กับพาฝัน เพื่อนต่างห้องที่เป็นนักกลอนสดอีกคนหนึ่งของโรงเรียน

      ภาพที่เห็นคือฆินกำลังสวมสร้อยคอรูปหัวใจสีเงินให้กับพาฝัน   พูกันยืนตะลึงกับภาพที่เห็น รู้สึกผิดหวังกับสิ่งที่ตั้งใจทำให้ฆิน  จึงวิ่งหนีไป

“พี่ชาย เขาอกหัก   ” พูกันวิ่งมากอดโชกุนที่นั่งจับมือกับไหม อยู่ที่ม้านั่งริมสนามบาสเก็ตบอลซึ่งเป็นที่นั่งประจำของโชกุนและไหม

“มีอะไรหรือ พูกัน” ไหมชิงถามก่อน

“สงสัยฆินมีแฟนแล้ว ใช่ไหมหล่ะ” โชกุนเสริม

“พี่ชาย ไม่ต้องมาย้ำ  เขาเพิ่งรู้ว่า ฆิน กับ พาฝัน …..”

“เขาคบกันมาหลายเดือนแล้ว สนิทกันตอนเป็นทีมกลอนสดของโรงเรียน  เขาไปแข่งแต่งกลอนด้วยกันออกบ่อย

  พูกัน เตรียมของขวัญให้ฆินหรือจ๊ะ ไหนดูสิ      ”

“โอ้โห วาดรูปเก่งนะเนี่ย แต่งกลอนก็เก่งด้วย ไม่เป็นไรหรอก ผู้ชายหน่ะมีตั้งเยอะ พูกันเรียนเก่ง แถมมีความสามารถเยอะขนาดนี้ หาผู้ชายคบเป็นแฟนไม่ยากหรอก” ไหมปลอบใจเพื่อนด้วย คำพูดที่อ่อนโยน

       เหตุการณ์ในวันวาเลนไทน์ทำให้พูกันผิดหวังเรื่องความรักอย่างมาก พูกันไม่ปลื้มผู้ชายคนไหนอีกเลย  ตั้งใจเรียนจนสอบได้ที่หนึ่งทุกเทอม  ตามติดอาจารย์ธารริน  ตั้งใจเรียนวิชาคณิตศาสตร์ จึงมีคะแนนสอบร้อยละร้อยและได้ชื่อว่าเป็นศิษย์เอกของอาจารย์ธารริน

                เมื่อขึ้นม.ปลายพูกันและโชกุน มีความมุ่งมั่นที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศให้ได้จึงสมัครเรียนโรงเรียนกวดวิชาชื่อดังที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนมากนัก โชกุนไปเรียนกับไหมเช่นเคย ส่วน     พูกันเรียนคนเดียวเพราะเพื่อนๆผู้หญิงในกลุ่มของพูกัน นอกจากไหมแล้วไม่มีใครเลือกเรียนที่โรงเรียนกวดวิชาอาจารย์ชาวีเลย เนื่องจากมีข่าวลือว่าอาจารย์ชาวี นอกจากไม่หล่อแล้วยังโหดอีกด้วย

                “อาจารย์ชาวี เป็นอาจารย์ที่เรียนจบโรงเรียนมัธยมที่เดียวกับพูกัน แล้วสอบเข้ามหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศได้ เรียนจบได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง และได้ทุนไปเรียนต่อที่อเมริกา ว้าว ดูดีจัง”

พูกันพูดกับตัวเองเพราะตื่นเต้นที่จะได้ไปเรียนกวดวิชาวันแรก ตื่นเต้นกับอาจารย์ชาวี โดยไม่กังวลเกี่ยวกับ    ข่าวลือเรื่องความ โหดของอาจารย์เลยแม้แต่น้อย

“น้องครับ อย่านั่งก้มหน้าครับ”

“น้องครับห้ามนั่งกอดอก”

“น้องครับห้ามกินขนมในห้อง”

ที่ โรงเรียนกวดวิชาอาจารย์ชาวี บรรยากาศภายในห้องเรียน นักเรียนแทบทุกคนนั่งเกร็งตลอดเวลาเพราะ อาจารย์ชาวีไล่นักเรียนที่ไม่ตั้งใจเรียน ออกจากห้องสอนสด ให้กลับไปอ่านหนังสือเองที่บ้าน 3 คนภายใน 3ชั่วโมง  ยกเว้นแต่พูกันที่ไม่มีอาการเกร็ง ตั้งใจเรียนอย่างจริงจัง จนได้รับคำชมเชยจากอาจารย์ชาวี

 หลังเลิกเรียนโชกุนและไหม ไปดูภาพยนตร์กันต่อที่ห้างสรรพสินค้าใกล้โรงเรียนกวดวิชา แต่    พูกันรีบกลับบ้าน มาทบทวนบทเรียนที่อาจารย์ชาวีสอน และทำการบ้านประจำสัปดาห์

“พูกัน กลับมาแล้วหรือจ๊ะ วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง” แม่ถามพูกัน ด้วยน้ำเสียงแสดงความห่วงใยเนื่องจากได้ยินข่าวลือเรื่องเกี่ยวกับอาจารย์ชาวีมาบ้างเหมือนกัน

“สนุกดีจ้ะแม่ หนูไม่โดนดุเลย แถมอาจารย์ชมอีกต่างหาก” พูกันตอบอย่างภูมิใจ

“แล้วอาจารย์ชาวีดูเป็นไงลูก”

“หน้าตาก็ธรรมดา ไม่หล่อเท่าไหร่ ตัวใหญ่  ผิวขาว อายุประมาณ 30 สูงประมาณ 180 เซนติเมตร น้ำหนักประมาณ  100 กิโลกรัม น้ำเสียงอบอุ่น รอยยิ้ม…..  ”

“พอแล้วลูก แม่ไม่ได้อยากรู้มากมายขนาดนั้นสักหน่อย  นี่แอบปลื้มอาจารย์ชาวีอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย    ลูกนี่ไม่ไหวเลย ปลื้มแต่อาจารย์สอนคณิตศาสตร์ คะแนนสอบร้อยละร้อยหน่ะ มันมากกว่านี้ไม่ได้แล้วนะลูก    ไปปลื้มอาจารย์สอนภาษาอังกฤษบ้างนะ ”

“แม่จ๋า  ก็อาจารย์เขาน่าค้นหาดี  มี 2บุคลิก ดูเป็นคนโหดๆ  แต่แอบตลกและสอนสนุกด้วยนะแม่”

พูกันไม่ตอบแม่เรื่องวิชาภาษาอังกฤษที่สอบได้คะแนนห้าสิบเปอร์เซ็นต์เป็นประจำ แต่กลับเล่าเรื่องอาจารย์      ชาวีอย่างชวนฝัน

“จ้า  แล้วทำการบ้านเสร็จหรือยัง ทำเสร็จแล้วก็ไปนอนได้แล้ว ”

“จ้ะแม่” พูกันเก็บเอกสารประกอบการเรียนใส่กระเป๋าแล้วเดินเข้าห้องนอน