ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ☼ 37 ℃ อุ่นรัก...พี่เลี้ยง ♡。◕‿◕。

    ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มการเป็นพี่เลี้ยงเด็ก

    • อัปเดตล่าสุด 31 ส.ค. 60







    บทนำ





     

     

    ร่างโปร่งชะเง้อมองเข้าไปในรั้วบ้านอย่างตื่นเต้นหลังจากเตรียมความพร้อมมาตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มทำท่าเงอะงักอยู่พักหนึ่งจึงตัดสินใจกดกริ่งหนึ่งครั้งละและยืนรอพยายามไม่ให้ตัวเองตื่นเต้นจนเกินไป ไม่นานบุรินทร์ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาเลื่อนรั้วพร้อมกับสายตาตั้งคำถาม

     

    สวัสดีครับบุรินทร์ไหว้คนตรงหน้า ผม-

     

    เข้ามาข้างในก่อนยังไม่ทันจะแนะนำตัว เสียงทุ้มก็ดังขัดขึ้นมาก่อน บุรินทร์จึงยอมเดินตามร่างสูงกว่าของคนตรงหน้าเข้าไปในตัวบ้านอย่างรีบร้อน

     

    พ่อ! เฮียไม่ไปโรงเรียนนะ!เสียงดังลั่นเมื่อเปิดประตูเข้ามา

     

    ตากลมมองต่ำลงไปเกือบหนึ่งเมตรเจอเด็กยืนแก้ผ้ากอดอกอยู่ห้องรับแขก ใบหน้าของเด็กบูดบึ้งอย่างเด็กเอาแต่ใจ

     

    เฮียอย่าตะโกน ไปอาบน้ำพ่อจะทำอาหารเช้าไว้ให้แต่น้ำเสียงของผู้เป็นพ่อก็ยังใช้ในโทนเดียวกับที่พูดกับเขา

     

    ไม่เอา!

     

    ไปอาบน้ำ

     

    ไม่ไปโรงเรียนนะ!

     

    เฮีย ไปอาบน้ำ

     

    พ่อ!

     

    เฮีย

     

    ร่างโปร่งกำลังยืนมึนอยู่ในบ้านเดี่ยวชั้นเดียวอย่างไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี รู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ผิดที่ผิดทางจนเหงื่อเม็ดเป้งซึมออกข้างขมับมองไปทางลูกที พ่อที จนตากลมโตสองชั้นเผลอไปสบตาเข้ากับตาเฉี่ยวของเจ้าของบ้านจึงได้สติรีบคว้าร่างของเด็กน้อยเข้าห้องน้ำและชำระร่างกายโดยไม่สนใจเสียงร้องโวยวาย และแรงทุบจากมือเล็กรวมทั้งน้ำที่กระเซ็นใส่จนเสื้อที่อุตส่าห์เจียดเงินซื้อมาใหม่เปียกชุ่มลามไปถึงกางเกงยีนส์สีซีดตัวเก่งอีกต่างหาก

     

    อะไรวะเนี่ย!!

     

    ได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ กว่าจะฟัดกันเสร็จ ตัวเขาก็ชุ่มไปทั้งตัว...

     

    พ่อ!! ลุงคนนี้เป็นใคร!!

     

    เสียงใสของเด็กชายดังก้องห้องน้ำ บุรินทร์รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหูอื้อและกำลังจะหมดความอดทนกับเด็กตรงหน้า แต่พอนึกถึงคำพูดของน้าสาวที่พร่ำบอกก่อนที่จะกลับบ้านต่างจังหวัดก็ได้แต่สงบจิตใจเอาไว้และอาบน้ำให้ร่างเล็กจนเสร็จ

     

    พ่อ!!

     

    เงียบก่อน!บุรินทร์ดุเสียงเบากลัวเจ้าของบ้านได้ยิน

     

    พ่อ! ลุงคนนี้อื้อ!!

     

    ตาสองชั้นเบิกกว้างรีบยกมือตะครุบปากเล็กช่างส่งเสียงก่อนที่จะเปล่งเสียงน่ารำคาญออกมาอีก แต่คิดว่าเด็กดื้อจะหยุดไหม? บอกเลยว่าไม่ สองร่างตัวโตและตัวเล็กยุดยื้อกันอย่างไม่มีใครยอมใครจนมีเสียงระฆังดังช่วยชีวิตบุรินทร์ไปได้บ้าง

     

    น้องเฮียเงียบ พ่อปวดหัว

     

    เสียงทุ้มเอ่ยออกมาไม่ดังนัก แต่ก็พอหยุดร่างทั้งสองที่ไม่ยอมให้กันสงบลงได้บ้าง ร่างโปร่งผละออกจากร่างของเด็กชายแทบจะทันทีที่ตัวเล็กวิ่งเข้าไปหาคนเป็นพ่อทั่งที่สภาพล่อนจ้อน

     

    ก็ลุงคนนี้เขาเอามือมาปิดปากเฮีย!

     

    ก็...

     

    บุรินทร์ทำท่าจะเถียงแต่ก็ต้องหุบปากฉับเมื่อเจอสายตาคมดุจ้องเข้า แต่ก็ยังไม่วายทำปากขมุบขมิบเถียงอยู่ดี

     

    ลูกของคุณนั่นแหละที่เอาแต่ตะโกนจนขี้หูจะเต้นระบำอยู่แล้ว!

     

    คุณชื่ออะไร

     

    ผม?” มือกร้านชี้มายังตัวเอง เมื่อเจ้าของบ้านพยักหน้าจึงแนะนำตัว อ่า...ผมชื่อบุรินทร์ เรียกว่าบีนก็ได้ครับ ผมมาแทนน้าเกตุจนกว่าคุณจะหาพี่เลี้ยงคนใหม่ได้

     

    คนฟังดูไม่แปลกใจหลังจากเขาแนะนำตัว อีกอย่างน้าเขาก็คงบอกไว้แล้วเหมือนกัน บุรินทร์ฉีกยิ้มแห้งทั้งยกมือเกาแก้มอย่างเก้อ ๆ

     

    เดี๋ยวคุณบุรินทร์ออกไปรอที่ห้องรับแขกก่อน ผมจะแต่งตัวให้ลูกเอง

     

    ได้ยินเจ้าของบ้านบอกแบบนี้จึงไม่รอช้าสาวท้าวออกจากห้องโดยไวแทบจะวิ่งเลยด้วยซ้ำ บุรินทร์พาร่างตัวเองมานั่งจุมปุ๊กอยู่ที่โซฟาห้องรับแขกพรางสำรวจไปพลาง ๆ

     

    ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี... โซฟาที่ควรจะเป็นที่รับแขก หรือนั่งพักผ่อนมีของเล่น และขยะจำพวกกระป๋องน้ำอัดลมรวมไปถึงถุงของอาหารจั๊งค์ฟู้ดวางอยู่เกลื่อน ตามพื้นมีร่องรอยน้ำหวานหกเป็นวง ไหนจะผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่ที่เก้าอี้คอมพ์ที่มุมห้อง ว่าแล้วเชียวเขาหาผ้าเช็ดตัวไม่เจอเพราะมาอยู่ตรงนี้นี่เอง

     

    ดูจากสภาพแล้วน่าจะไม่ได้ผ่านการทำความสะอาดมาประมาณหนึ่งอาทิตย์ ก็น่าจะเป็นช่วงที่น้ากานต์กวีของเขาลาออกพอดี เอาเป็นว่าสภาพในบ้านเลอะเทอะไปจนถึงสกปรก หากให้ลูกอยู่ในสภาพแวดล้อมอย่างนี้มีหวังได้สุขภาพย่ำแย่กันพอดี

     

    กานต์กวีบอกกับเขาว่าคุณชนวิทเป็นคนที่ค่อนข้างจะรักความสะอาด แต่เท่าที่ดูแล้วไม่ได้ไกล้เคียงกับคำนั้นเลยสักนิด แถมที่บอกว่าลูกชายนั้นเป็นเด็กน่ารักเขาขอเถียงว่าไม่จริง สิ่งที่น้าสาวบอกมาล้วนตรงกันข้ามกับสิ่งที่บุรินทร์สัมผัสมาทั้งสิ้น!

     

    นั่งขมุบขมิบปากบ่นอยู่คนเดียวได้สักพักร่างทั้งสองร่างก็พากันเดินออกมาจากห้องพร้อมชุดเสื้อขาวกางเกงแดงใส่เสื้อกันเปื้อนสีเดียวกัน ใบหน้าใสของเด็กน้อยมุ่ยแอบแลบลิ้นหลอกเขาอีก

     

    ไอ้เด็ก...

     

    น้องเฮียไหว้คุณลุง

     

    ผมเพิ่งอายุยี่สิบสอง!

     

    บุรินทร์แก้ความเข้าใจผิดทันควัน เขารู้มาว่าพ่อลูกติดคนนี้อายุยี่สิบเก้า! จะให้ลูกมาเรียกเขาว่าลุงได้ไง! ถึงเขาจะถูกพนักงานเซเว่นเรียกว่าพี่บ่อย ๆ ทั้งที่อายุน้อยกว่าแต่เขาไม่ยอมเป็นลุงแน่ ๆ

     

    “...น้องเฮีย ไหว้

     

    “ ‘หวัดดีลุง

     

    “...”

     

    “...”

     

    “...”

     

    ไอ้เด็กเฮีย!!!



    TBC.






    ::: พูดคุยกับคนเขียน :::

    นิยายเรื่องนี้เคยอัพที่เล้าเป็ดมาแล้วค่ะ 55555555

    แต่ยังไม่จบ (แป่ว!)

    แต่เรานำมาลงในเด็กดี หลังจากเริ่มมีความขยันในการตกแต่งหน้านิยายขึ้นมาบ้าง....

    เราตั้งใจจะอัพอาทิตย์ละครั้ง คือทุกวันศุกร์ แต่ด้วยหลายเหตุผลบางทีก็อาจจะลงไม่ทันบ้าง

    ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^ 

    B
    E
    R
    L
    I
    N
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×