ความฝันแฟนตาซี

ลำดับตอนที่ #2 : ฝันแรกของต้นน้ำ [กาสีรุ้ง]

            ณ ดวงดาวอันไกลโพ้น ชื่อดาวโครปุส ยังมีมนุษย์อาศัยอยู่ อายุเฉลี่ย 65 ปี รูปร่างหน้าตาคล้ายเห็ด แต่มีขาและแขนพัฒนาจนสามารถเดิน หยิบ จับ อะไรได้คล่องเคล่วว่องไว อีกทั้งยังมีสมองดี แต่ยังพัฒนาได้ช้าและชนเผ่านี้ จะไม่ใฝ่เรียนรู้เท่าใดนัก มีแค่บางคน ที่หลายร้อยปีจะเกิดมาที แต่เนื่องจาก ชนเผ่านี้พัฒนามาได้นานหลายปีแล้ว ปีนี้จึงเจริญรุ่งเรือง มีสิ่งก่อสร้างมากมาย
            ที่ดาวโครปุสมีไฟฟ้าใช้แล้ว แต่บ้านเล็กๆเหล่านี้ยังน้อยอยู่ ไม่ได้ติดกันด้วย แต่ละบ้านห่างๆกัน เพราะความจำเป็นน้อยที่จะสร้างบ้านใกล้กัน เนื่องจากประชากรน้อย ไม่เหมือนโลกของเรา  มีสัตว์อยู่แค่ชนิดเดียว คือ กา กาที่นี่มีสีรุ้ง สวยมากๆ แต่กลับไม่มีใครเท่าไหร่ที่สนใจ มีแค่เพียงเด็กชายเล็กๆชื่อว่า รุน เพียงผู้เดียวที่สนใจกาสีรุ้ง

             ที่บ้านเล็กๆของรุน อยู่ในใจกลางเมืองโปโร่วซึ่งตั้งอยู่ในดาวโครปุส มีพ่อ แม่ รุน โรส และคุณปู่อยู่ด้วยกัน โรสคือน้องคนเล็ก อายุเพียงห้าปี  ส่วนรุนนั้นอายุแปดปี เรียนอยู่ในชั้นประถมโรงเรียนประถมโปโร่ว เด็กคนนี้ใฝ่รู้ใฝ่เรียนมากกว่าชาวโครปุสด้วยกันหลายเท่าตัว อีกทั้งยังสนใจศึกษากาสีรุ้งที่ได้กล่าวข้างต้นมากๆ รุนไม่เข้าใจว่ากาสีรุ้งออกสวย แต่ทำไมไม่มีใครศึกษาและทำแบบเรียน ทั้งๆที่มันเป็นแค่สัตว์ตัวเดียวที่มีในดาวโครปุส  เด็กชายชอบมันมาก เขาใฝ่ฝันว่าโตขึ้นเขาจะไปสำรวจอวกาศ และหาดูว่า ณ ดาวดวงอื่นยังมีกาสีรุ้งสวยเช่นนี้หรือไม่ แต่เขาจะลองถามแม่ดูก่อน

             "แม่ฮะ ณ ดาวอื่นๆอันไกลโพ้น ยังมีเจ้ากาสีรุ้งอยู่มั้ยฮะ" รุน ถามแม่
             "เจ้ากาสีรุ้งน่ะเรอะรุน มันไม่ได้มีอะไรดี พระเจ้าคงไม่ได้สร้างไว้เยอะมากมายนักหรอก" แม่ตอบอย่างไม่สนใจคำพูด และไม่ได้คิดจริงจัง
             "แต่แม่ฮะ..." รุนจะแย้งแต่ยังพูดไม่จบ
             "เงียบเถอะจ้ะ รุน นี่ก็ดึกมากแล้ว ไปนอนนะจ๊ะ" แม่ห้ามพร้อมกับเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากของรุนเบาๆให้หยุดพูด

             บทสนทนาหยุดเพียงแค่นั้น รุนเดินห่อเหี่ยวขึ้นห้องนอนของรุนและโรส

                            *****************************

             สามปีผ่านไป รุนอายุได้สิบเอ็ดปี เกือบจะได้ขึ้นชั้นมัธยม รุนยังคงใฝ่เรียนรู้อย่างเดิมไม่เปลี่ยน เขาเฝ้ารอวันที่จะได้ไปอวกาศและหากาสีรุ้งทุกวัน แต่มีกฎที่ว่า
"เด็กอายุต่ำกว่าสิบสี่ปี และคนชราอายุหกสิบปีขึ้นไป ไม่ให้ไปอวกาศ" แปลกใจใช่ไหมล่ะ
ที่ดาวดวงนี้มีโครงการ  "ท่องอวกาศไปโลดคนเดียว"
แม้ชื่อจะแปลกไปหน่อย แต่มันก็ดีไม่น้อย ที่จะทำให้ฝันขอรุนเป็นจริง รุนจึงใจจดจ่อให้อายุถึง เพื่อที่จะไปอวกาศคนเดียว เด็กชายไม่กลัวแม้แต่นิด และไม่คิดว่าอะไรที่อันตรายจะรออยู่  

             ก่อนที่จะไปอวกาศ ครอบครัวจะต้องพาไปกินยาให้ชินกับสภาวะไร้อากาศของอวกาศ ราคาของยานั้นแพงทีเดียว ชื่อยา "ปัมป้าไร้อากาศ"

             "คุณปู่โจครับ รุนอยากไปอวกาศ ให้รุนซื้อยานั่นได้มั้ย" รุนถามปู่พลางชี้ตัวยาในตู้กระจกของห้างสรรพสินค้าอันโด่งดังในตัวเมือง
             "โถ รุนของปู่  อีกตั้งสามปีเชียว อยากได้เลยใช่มั้ยล่ะ นู่น ไปถามแม่ไป" ปู่หัวเราะแล้วชี้ไปที่แม่ของรุน นึกขำกับคำพูดของหลานชายคนโต
             "แต่ปู่ฮะ แม่คงจะยอมหรอก รุนถึงมาขอปู่ไง" รุนผิดหวังเพราะรู้ว่าแม่คงไม่ให้
             "รุน เธอเป็นพี่คนโต  ถ้าเธอไปจริงๆน้องไม่ขอตามไปด้วยเหรอ" ปู่พูดถึงโรส
             "ไม่แน่ฮะ เพราะรุนต้องไปคนเดียวเท่านั้น" รุนพูดอย่างแน่วแน่
             "อ่า รุนน้อย อย่าบอกนะว่าหลานจะเข้าโครงการบ้านั่น" ปู่เป็นห่วง
             "ใช่เลยปู่ อะไรจะห้ามหนูได้!" รุนพูดพลางยืดตัวตรง

             ปู่ส่ายหัว นึกเป็นห่วงหลานชายขึ้นมาตะหงิดๆ แต่อยากให้หลานได้ทำตามความฝัน จึงแอบซื้อยามาไว้ในห้องโดยไม่บอกรุน และกะว่าจะแอบไว้เป็นเวลาสามปี

                            *****************************
            
             สามปีถัดมาอีก บัดนี้รุนอายุได้สิบสี่ปี  วันนี้ที่พร้อมจะไปอวกาศได้แล้ว ทุกคนในครอบครัวตื่นเต้นไม่แพ้รุน และไม่ได้นึกห้ามอีกต่อไป เพราะยังไงรุนก็ต้องไปให้ได้ และปู่ก็คอยเป็นผู้สนับสนุนเต็มที่ ในใจไม่ได้คิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับรุน ถึงขนาดเอายามาเก็บไว้สามปี เพื่อรอวันนี้เท่านั้น

             รุนแต่งตัวเป็นนักบินอวกาศ กอดครอบครัวแนบแน่น ยังเด็กอยู่แท้ๆ แต่กลับต้องจากครอบครัวไปเสี่ยงอันตรายที่อยากทำตั้งนาน แต่ก็ไม่มีอะไรที่ทำให้รุนยกเลิกความคิดที่จะไปอวกาศ 
             รุนตื่นเต้นมากๆที่จะได้ไปอวกาศ  ในกลุ่มนักบินอวกาศที่จะไปรอบนี้ เห็นมีแต่ผู้ใหญ่ ยังไม่ได้เห็นเด็กๆอายุสิบสี่อย่างรุนสักคน แม้จะมีคนเยอะ แต่ก็ไม่ได้ไปด้วยกันอยู่ดี เพราะโครงการนี้จะส่งไปทีละคนๆเท่านั้น  รุนน้ำตาไหลด้วยเหตุใดเจ้าตัวก็ไม่รู้ อาจเป็นเพราะต้องจากครอบครัวไปนานและต้องเดินทางไปด้วยความว้าเหว่คนเดียวละมั้ง แต่อีกด้านหนึ่งอาจเป็นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติที่ได้ไปอวกาศแน่นอน

             สายลมที่ลานส่งนักบินโชยมาเบาๆ มีฝุ่นพัดเข้าตารุนเต็มๆ เด็กชายแสบตารีบเดินเข้าที่ล่มและนั่งปิดตา ทันทีที่หายแสบ รุนเปิดตาออกมา พบว่ามีเด็กอายุเท่าๆกันกับรุนนั่งกอดเข่าร้องไห้ ใส่ชุดนักบินอวกาศเช่นเดียวกับรุน รุนคิดว่านี่เป็นเด็กร่วมการเดินทางครั้งนี้ด้วยจึงเข้าไปทัก

             "เอ่อ สวัสดี ฉันชื่อรุน นายล่ะ" รุนถามอายๆ
             "บะ... ฮึก เบ็น...." เด็กชายตอบพร้อมกับสะอื้นเบาๆ
             "ร้องไห้ทำไมล่ะ เบ็น" รุนถามเบ็น คราวนี้พอจะมีความกล้าบ้างแล้ว เพราะอีกฝ่ายกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นยกใหญ่ จึงมีโอกาสถามมากมาย
             "ฮึก... ฮือๆๆ ฮือออๆๆ ฮึก" เด็กชายร้องไห้หนักและดังขึ้นมากเมื่อได้ยินคำถาม

ยางงงม่ายยยยจบบบบ