คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 'My angel 04 [100%]
'MY ANGEL 04
“เอาล่ะครับน้องๆ ตอนนี้พวกพี่จะให้น้องทุกคนพักทานอาหารกันนะครับ เดี่ยวพี่จะให้พี่คยองซู กับพี่ซูโฮพาไปโรงอาหารของมหาลัยนะ” คริสบอกกับน้องๆ เพราะตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงแล้วควรจะปล่อยให้น้องไปทานอาหารกันก่อนที่จะกลับมาทำกิจกรรมรอบบ่าย และแยกย้ายกันกลับบ้านของตนเอง
“เดี๋ยวพี่ช่วยพาน้องๆไปอีกแรง เราสองคนคุมกันคงไม่ไหวหรอกเด็กเยอะขนาดนี้” หลังจากที่คริสปล่อยให้น้องๆได้พักซิ่วหมินก็เดินไปหาคยองซู กับซูโฮ เพราะตอนนี้ตัวเขาก็ว่างเลยจะไปช่วยรุ่นน้องทั้งสองคนพาน้องๆไปโรงอาหารของมหาลัย
“ไม่เป็นไรพี่ซิ่วหมิน เดี๋ยวพวกผมพาน้องไปเองก็ได้ครับ พอดีแบคฮยอนมาช่วยงานนี้ด้วยน่ะครับ ตอนนี้มันไปรอที่โรงอาหารแล้ว” คยองซูบอกกับซิ่วหมินรุ่นพี่ของเขาก่อนที่จะพาน้องๆไปที่โรงอาหาร
...โรงอาหารของมหาลัย...
“ทางนี้ๆ ฉันจองที่ไว้ให้แล้ว” เสียงของ แบคฮยอน เด็กคณะนิเทศศาสตร์ปี2 เพื่อนของคยองซู กับซูโฮ ตะโกนเรียกเพื่อนของเขาที่กำลังพาน้องๆมาทาอาหารที่โรงอาหารของมหาลัย
“ตอนนี้ก็เป็นเวลาพักของพวกน้องๆแล้วนะครับ เชิญตามสบายเลยนะ แล้วบ่ายโมงไปรวมตัวกันที่หอประชุมของคณะนิเทศศาสตร์ที่พวกพี่พาน้องไปตอนเช้าจำได้กันได้ใช่มั้ยครับ?” ซูโฮบอกกับน้องๆก่อนที่พวกเขาจะแยกไปหาข้าวทานเช่นกัน
“เอ่อ พี่ชื่อแบคฮยอนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ปี2นะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ระหว่างที่พวกน้องๆพักทานข้าวกัน มีปัญหาอะไรก็เรียกพี่ได้นะ พี่จะนั่งอยู่แถวๆนี้” แบคฮยอนแนะนำตัวเองกับน้องๆก่อนที่จะเดินตามซูโฮ กับแบคยองซูไปทานข้าว
“เฮ้ยพวกมึง กูว่าพี่คยองซูโคตรเรียบร้อยอ่ะจริงๆ” จงอินพูดขึ้นทันทีหลังจากที่พวกพี่ๆเดินออกจากทานข้าว
“เออใช่ มีแต่คนเรียบร้อยทั้งนั้นไม่เหมือนมึงเลยสักคนอ่ะจงอิน มึงนะดูไม่เอาถ่านเลยสักอย่าง แถมเจ้าชู้อีกว่ะ” เทาเห็นด้วยกับที่จงอินพูด และก็แอบกัดจงอินไปอีกนิดๆ
“ไอ้แพนด้ามึงด่ากูเหรอห่ะ?!” จงอินไม่พูดเปล่า แถมยังตบหัวของเทาไปอีกที
“กูไปห้องน้ำก่อนนะ” เซฮุนบอกกับเพื่อนของเขาก่อนจะแยกไปห้องน้ำคนเดียว
…ห้องน้ำชาย...
“เฮ้ยมึงน่ะ เด็กม.ปลายที่ไหนว่ะมาคนเดียวซะด้วย เอ้าไอ้นี่กูถามทำไมไม่ตอบว่ะ!”
“มึงถามกูเหรอ กูไม่รู้ไม่เห็นมึงเอ่ยชื่อ”
“ไอ้นี้มึงวอนซะแล้ว รู้จักกูน้อยไปแล้วนะมึง”
“หยุดนะปาร์ค ชานยอล!” เสียงของแบคฮยอนดังขึ้นทันทีเมื่อเข้าเห็น ชานยอล เด็กคณะบริหารปี2 กำลังทำร้ายรุ่นน้องที่เขาดูแล
“แหม่ เด็กของนายสินะแบคฮยอน ม.ปลายซะด้วยแถมหน้าตาดีอีกต่างหาก” ชานยอลพูดขึ้นทันทีหลังจากที่เห็นแบคฮยอนปกป้องเซฮุน
“ไร้สาระ” สิ้นเสียงของเซฮุน เขาก็ลากแบคฮยอนออกมาจากห้องน้ำทันที
“นายไม่เป็นไรใช่มั้ย? เฮ้อ...อย่าไปยุ่งกับมันนะคนเมื่อกี่น่ะมันนิสัยไม่ดี” แบคฮยอนพูดขึ้นพร้อมกับลูบแขนของเซฮุนสำรวจความเรียบร้อยว่าน้องเจ็บตรงไหนหรือเปล่า
“อืม” เซฮุนตอบแค่นั้น แล้วก็เดินออกมาทิ้งให้แบคฮยอนยืนอารมณ์เสียนิดๆ
“ชิ ไอ้เด็กบ้านี้คนอุตส่าห์เป็นห่วงมาเดินหนีฉันได้ไง” แบคฮยอนบ่นพึมพำจนไปถึงโต๊ะอาหารที่มีคยองซู กับซูโฮนั่งทานข้าวกันอยู่
“เป็นอะไรไปน่ะแบคฮยอน ดูแกจะหงุดหงิดนะ” คยองซูถามเพื่อนของเขาทันทีที่เห็นหน้าแบคฮยอน ทำไมคยองซูคนนี้จะไม่รู้ว่าเพื่อนหงุดหงิด เพราะแบคฮยอนเป็นคนที่หงุดหงิดแล้วแสดงออกทางสีหน้าได้ชัดเจนมากที่สุดไงล่ะ
“ก็ไอ้เด็กที่มาดูคณะเราวันนี้น่ะสิ เมื่อกี่ตอนฉันไปห้องน้ำเจอไอ้ชานยอลมันกำลังรังเกน้อง ฉันก็เข้าไปห้ามทัน แต่ไอ้เด็กนั้นไม่ขอบคุณฉันสักคำแถมยังเดินหนีอีกต่างหาก นั้นไงเด็กคนนั้นอ่ะตัวสูงๆ หล่อๆ แต่หน้านิ่งๆคนนั้นอ่ะ” แบคฮยอนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนเขาไปเข้าห้องน้ำให้เพื่อนทั้งสองคนฟัง พร้อมกับชี้ไปทางเซฮุนให้เพื่อนดู
“อ่อ เซฮุนนี้เอง เด็กคนนี้เขาเงียบๆหยิ่งๆจริงๆอ่ะแหละ อย่าไปใส่ใจเลย” ซูโฮพูดขึ้นทันทีหลังจากที่หันไปดูเด็กที่แบคฮยอนชี้ให้พวกเขาดู
กิจกรรมช่วงบ่ายทุกคนต้องรวมตัวกันที่หอประชุมของคณะนิเทศศาสตร์ เพื่อฟังบรรยายลายละเอียดต่างๆของคณะ ในระหว่างช่วงทำกิจกรรมตอนบ่ายที่หอประชุมเซฮุนก็เดินออกมาจากหอประชุมคนเดียว โดยสาเหตุคือเขาเบื่อที่จะต้องนั่งฟังบรรยายเป็นเวลานานๆ เลยออกมาเดินเล่นในมหาลัย ซึ่งก็เป็นเป้าสายตาของนักศึกษาสาวๆในมหาลัยได้เป็นอย่างดี เพราะนอกจากชุดที่เขาใส่แล้ว ใบหน้าที่หล่อเรียวเข้ากับรูปหน้า แถมบวกกับร่างสูงโปร่งทำให้เป็นจุดเด่นได้อย่างง่ายดาย และใช่แค่นักศึกษาสาวๆเท่านั้นที่กำลังมองเขาอยู่ เพราะตอนนี้ชานยอลก็กำลังมองเซฮุนเช่นกัน
“มึงน่ะ กล้าดียังไงมาด่ากูไร้สาระ” เสียงของชานยอลดังขึ้นเมื่อเห็นเซฮุนเดินมาคนเดียว แต่ชานยอลไม่ได้มาคนเดียวน่ะสิ เพราะเขาพาเพื่อนมาอีก2-3คน
“กูจำเป็นต้องกลัวมึงด้วยเหรอ?”
พลั่ก!
อึก!
“เอาเลยทำมันแรงๆให้มันรู้บ้างว่าด่ากูแล้วมันเป็นยังไง ฮ่าๆ” เสียงของชานยอลหัวเราะสะใจหลังจากที่เห็นเซฮุนโดยเพื่อนของตนเองกำลังรุมทำร้าย
“หยุดนะ ชานยอลนายทำอะไรน้องฉัน” เสียงใสๆตะโกนดังขึ้นเมื่อเห็นชานยอลกับเพื่อนกำลังรุมทำร้ายเซฮุน และเสียงนั้นก็ไม่ใช่นอกจากลู่ฮานรองประธานคณะนิเทศศาสตร์ที่มาเดินสำรวจว่ามีน้องๆหลงอยู่ที่มหาลัยมั้ย เพราะตอนนี้การบรรยายในหอประชุมได้จบแล้ว และก็กำลังแยกย้ายเดินทางกลับบ้านของตนเอง
“เฮ้ยมึง พอก่อนหนีเร็ว พี่ลู่มาเดี๋ยวพวกเราจะโดนเล่น” ชานยอลกับเพื่อนก็รีบวิ่งหนีออกไปทันที หลังจากที่เห็นลู่ฮานกำลังวิ่งไปทางพวกเขา เหตุผลที่เขาต้องวิ่งหนีก็เพราะว่าลู่ฮานเป็นเพื่อนของคริสน่ะสิ เพียงแค่ลู่ฮานไปเอ่ยปากบอกคริส คริสก็จัดการให้ทุกอย่าง เพราะคริสจริงๆแล้วค่อนข้างมีอิทธิพลมากเช่นกัน แต่ไม่ค่อยมีใครรู้ฐานะทางครอบครัวของคริสนอกจากลู่ฮาน และซิ่วหมิน เพราะทั้งสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาก
“เจ็บมากมั้ย เลือดเต็มเลยไปทำแผลก่อนเถอะ” ลู่ฮานเข้ามาดูเซฮุนทันทีหลังจากที่พวกของชานยอลวิ่งหนีไปแล้ว
“ทนหน่อยนะ แสบหน่อย แต่ฉันจะทำแผลให้เบาๆ” ลู่ฮานค่อยๆบรรจงทำแผลให้กับเซฮุนอย่างเบามือ โดยไม่สังเกตเลยว่าหน้าของเขากับเซฮุนอยู่ใกล้กันมากจนแทบจะชิดกันอยู่แล้ว
“อ่ะ! เสร็จแล้ว บ้านนายอยู่ไหนเดี๋ยวฉันไปส่ง เพราะตอนนี้รถบัสที่นายนั่งมาตอนเช้าไปแล้ว นายก็ต้องกลับเองแต่เดี๋ยวฉันจะไปส่งเอง” ลู่ฮานพูดขึ้นทันทีเมื่อทำแผลให้เซฮุนเสร็จ แต่กลับได้ยินแค่ความว่างเปล่าไร้เสียงการตอบรับกับคำถามที่เขาถามไปเมื่อกี่ เพราะตอนนี้เซฮุนเอาแต่จ้องหน้าของลู่ฮานอย่างเดียว
“นี้ นะ..นาย ได้ยินที่ฉันพูดมั้ยเนี่ย แล้วจ้องหน้าฉันทำไม?” ลู่ฮานพูดขึ้นอย่างอายๆ เพราะตัวเขาเองไม่เคยอยู่ใกล้กับผู้ชายใกล้ขนาดนี้เพียงลำพังสองต่อสองน่ะสิ
“ไม่ต้องหรอกเสียเวลานายเปล่าๆ นายน่ะรีบกลับบ้านเถอะ” พูดจบเซอุนก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงที่เขากับลู่ฮานนั่งอยู่ทันที
“เอ้า ไอ้เด็กบ้านิ คนอุตส่าห์ช่วยขอบคุณสักคำยังไม่มีเลย” ปากบ่น แต่ขากับวิ่งตามเซฮุนไปติดๆ
“ตามมาทำไม?” เซฮุนถามขึ้นทันทีหลังจากที่เห็นลู่ฮานวิ่งตามตนเองมาที่ป้ายรถเมล์
“ก็เป็นห่วงนายนิ กลัวจะโดนใครทำร้ายอีก” ลู่ฮานตอบตามความจริง เขาเป็นห่วงเซฮุนมาก เพียงสภาพของเซฮุนตอนนี้แทบจะเดินไม่ไหวด้วยซ้ำ
“รถมาแล้วฉันไปล่ะ” พูดจบเซฮุนก็ขึ้นรถไปทันที ทิ้งให้ลู่ฮานยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์เพียงลำพัง
“ไอ้เด็กบ้านี้ จะพูดเพราะๆบ้างไม่ได้เลยหรือไง ทำตัวเย็นชาทำไม?” ลู่ฮานบ่นพึมพำก่อนที่จะขึ้นรถกลับบ้านของตนเอง
ความคิดเห็น