คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 'My angel 10 [100%]
'MY ANGEL 10
เวลามักผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ ตอนนี้ลู่ฮานก็ได้ฝึกงานจนครบหลักสูตรที่กำหนดแล้ว และกำลังจะขึ้นปี4 ตลอดระยะเวลาที่ลู่ฮานฝึกงานที่บริษัทนั้นได้รับความรัก ความเอ็นดูมากมายจากพนักงานภายในบริษัท และร่วมถึงท่านประธานบริษัทอย่างคุณโอด้วย คุณโอเอ็นดูลู่ฮานเหมือนลูกของเขาอีกคน ส่วนเซฮุนกับเพื่อนๆของเขาตอนนี้เรียนจบไฮสคูลปี3แล้ว และกำลังจะก้าวสู้รั้วมหาลัยเป็นนักศึกษาปี1อย่างเต็มตัว ทั้งเซฮุน จงอิน และเทา พวกเขาได้เรียนอยู่มหาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน และแน่นอนความสัมผัสของเซฮุนกับลู่ฮาน ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนเริ่มสนิทกันมากขึ้น ส่วนจงอินก็ยังคงตามจีบคยองซูต่อไป
“จงอิน มึงได้รถใหม่อีกแล้วเหรอว่ะ?” เทาถามจงอินขึ้นทันเมื่อขึ้นมานั่งบนรถหรูคันใหม่ของจงอิน เขาจำได้ว่ารถคันก่อนที่จงอินขับตอนไฮสคูลปี3 มันไม่ใช่คันนี้
“ใช่แล้ว กูอ้อนให้แม่ซื้อให้เป็นของขวัญเข้ามหาลัยโว้ย” จงตอบเทา แต่สายตายังคงจ้องมองไปยังท้องถนนที่มีแต่รถราเต็มไปหมด
“เปลี่ยนรถบ่อยเหมือนเปลี่ยนสาวเลยนะครับคุณจงอินเพื่อนรัก” แน่นอนว่าจงอินเปลี่ยนรถบ่อยมาก ถ้าเปลี่ยนเทียบก็เหมือนกับสาวที่จงอินควงอย่างที่เทาพูด
“เอ่อ ไอ้ฮุนกูยังจีบคยองซูไม่ติดเลยว่ะ” จงอินบ่นขึ้นทันที เพราะนับตั้งแต่วันที่เขาบอกจะจีบคยองซูจนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลานานพอสมควรแล้ว แต่เขาก็ยังจีบคยองซูไม่ติดเลยสักนิด ดูท่าเหมือนคยองซูไม่คิดอะไรกับเขาด้วยซ้ำ
“ใครว่ะคยองซู ทำไมกูไม่รู้เรื่อง” เทาพูดขึ้นทันที เมื่อเพื่อนของเขาทั้งสองคนคุยในเรื่องที่เขาไม่รู้ เพราะปิดเทอมที่ผ่านมาเทากลับบ้านที่จีน เลยไม่รู้เรื่องของคยองซูเลย
“รุ่นพี่ที่มหาลัย ไอ้จงอินมันจะจีบ”
“ห๊ะ! มึงหลอกกูเล่นป่ะเนี่ยไอ้ฮุน อย่างจงอินเนี่ยนะมันจะจีบคนอื่น” เทาร้องขึ้นอย่างตกใจ มันก็น่าตกใจน่ะสิ เพราะพวกเขาทั้งสามคนไม่เคยคิดจะจีบใครอยู่แล้ว มีแต่แค่เอาไว้ควงเล่นๆแก้เหงาเท่านั้นแหละ
“กูก็ตกใจแบบมึงนั้นแหละไอ้เทา แต่ดูท่ามันจริงจังว่ะกับคนนี้” เซฮุนตอบเทาไป เพราะตัวเขาก็ตกใจเหมือนกับเทา
“ทำไมว่ะ บางทีกูอาจจะเจอรักแท้แล้วก็ได้ เดี๋ยวถึงมหาลัยกูชี้ให้ดู มึงก็เคยเห็นนิไอ้เทาตอนที่เรามาดูงานที่คณะที่อาจารย์คังอินผ่านมาไง” จงอินพูดไปยิ้มไปเมื่อพูดถึงคยองซูของเขา
“กูจำไม่ได้ว่ะ เดี๋ยวมึงชี้ให้กูด้วยล่ะกัน” เทาเป็นคนที่ขี้ลืม จำอะไรไม่ค่อยได้หรอก ถ้าไม่สำคัญกับเขาจริงๆ และอีกอย่างที่อาจารย์คังอินผ่านมามันก็นานมากแล้วด้วย
...Seoul University…
ไม่นานหนักรถของจงอินก็ขับมาถึงมหาลัย การเปิดภาคเรียนวันแรกที่มหาลัยดูคึกคักเป็นพิเศษ เพราะจะมีกิจกรรมรับน้อง ประกาศสายรหัสในแต่ละคณะ พวกนักศึกษารุ่นพี่ต่างก็เดินเตรียมงานกันให้ยุ่งไปหมด
“รับน้องวันแรกเลยไงว่ะ น่ารำคาญ” หลังจากลงมาจากรถของจงอิน เซฮุนก็พูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นภาพการเตรียมงานของรุ่นพี่ในมหาลัยที่ดูวุ่นวาย เซฮุนไม่ชอบอะไรที่มันวุ่นวาย เขาไม่ชอบที่คนเยอะๆ เพราะมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด และรำคาญ
“เอาหน่ามึง ยิ้มๆหน่อยสาวๆมองมาทางเราเต็มเลย ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยดิมึงน่ะ” จงอินพูดกับหยอกแก้มของเซฮุนให้ยิ้มขึ้นทันที หลังจากที่เห็นนักศึกษาสาวๆมองมาทางพวกเขา จะไม่ใช่มองได้ยังไงก็พวกเขาทั้งสามทั้งหล่อ สูง รวย ใครๆก็อยากจะควงพวกเขาทั้งสามคนทั้งนั้นแหละ
...คณะนิเทศศาสตร์...
ใต้ตึกของคณะนิเทศศาสตร์ในเวลาเต็มไปด้วยนักศึกษาทั้งปี1-4 ที่กำลังร่วมตัวกันทำกิจกรรมรับน้อง ส่วนประธาน รองประธานก็ยังคงเป็นคริส กับลู่ฮาน เหมือนเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ แต่ที่ดูเปลี่ยนไปก็คงเป็นเสียงพูดคุยของสาวๆในคณะที่กำลังพูดถึงเซฮุน จงอินและเทา นักศึกษาน้องใหม่ปี1ของคณะ
“นี้ลู่ฮานเซฮุนมาเรียนคณะเดียวกันกับเราเหรอด้วย?” ซิ่วหมินเดินไปสะกิดถามทันที
ลู่ฮาน ก่อนจะชี้ไปทางเซฮุนที่นั่งร่วมกิจกรรมกับเด็กปี1คนอื่นๆ แต่ถึงแม้ว่าจะอยู่กับคนหมู่มาก แต่เซฮุนก็ดูเด่นกว่าใครๆ
“คือฉันก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะ ไม่ได้พูดกันเรื่องนี้เลย” ลู่ฮานพูดกับซิ่วหมินก่อนจะต้องรีบก้มหน้าลงทันที เพราะตอนที่เขาหันหน้าไปมองเซฮุน เขาเห็นเหมือนเซฮุนจ้องมาทางเขาตลอดเวลา ทำให้ลู่ฮานไม่กล้าเงยหน้ามอง
“ลู่ฮานๆเซฮุนจ้องมาทางนายใหญ่เลยอ่ะ” ซิ่วหมินชี้ใช่ลู่ฮานดู เพราะตอนนี้เซฮุนจ้องมาแต่ทางลู่ฮานคนเดียวไม่ยอมมองไปทางอื่น หรือฟังที่รุ่นพี่คนอื่นๆกำลังพูดเลย
“เหรอ? อื้อๆ” ลู่ฮานพยักหน้ารับซิ่วหมิน แต่ก็ต้องก้มหน้าเหมือนเดิม ยิ่งซิ่วหมินพูดแบบนั้นเขาก็ยิ่งมั่นใจว่าเซฮุนจ้องมาทางเขาจริงๆ
“พี่ลู่ฮานครับ ทำไมเอาแต่ก้มหน้าล่ะครับ ผมอยากเห็นหน้าพี่นะ”
“พี่ลู่ฮานเงยหน้าหน่อยสิครับ”
“พี่ลู่ฮานไม่ยอมมองผมบ้างเลยอ่ะ”
เสียงนักศึกษารุ่นน้องปี1 ดังขึ้นทันทีหลังจากที่เห็นลู่ฮานก้มหน้าก้มตาอย่างเดียวไม่ยอมสบตาใครเลยสักคน แต่เสียงรุ่นน้องพวกนั้นก็มีอิทธิพลพอที่จะทำให้ลู่ฮานต้องยอมเงยหน้าขึ้นสบตาน้องๆคนอื่นบ้าง
“พอดีพี่ลู่ฮานเขาคงอายนิดหน่อยน่ะครับน้องๆ เอาเป็นว่าวันนี้น้องๆกลับบ้านกันได้ ขอบคุณที่ร่วมกิจกรรมนะครับ” สิ้นเสียงของคริสพวกนักศึกษาปี1ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเองทันที
“นี้ลู่ฮาน วันนี้ว่างมั้ยไปดูของให้รุ่นน้องสายรหัสกัน” ซิ่วหมินชวนลู่ฮานไปดูของให้พวกน้องๆปี1ที่เป็นสายรหัสของพวกเขา เพราะมีก็เป็นอีกหนึ่งอย่างที่รุ่นพี่ปี4 จะทำให้น้องๆสายรหัสปี1ของพวกเขาได้
“อ่อ ไปสิๆ ว่าแต่น้องสายรหัสฉันเป็นใครเหรอคริส?” ลู่ฮานหันไปถามคริส เพราะเขายังไม่รุ้เลยว่าใครเป็นรุ่นน้องสายรหัสของเขา แล้วจะซื้อของให้ได้ยังไง
“น้องสายรหัสของลู่ฮานก็เซฮุนไง ฉันลืมบอกไปโทษทีนะ” คริสหันไปตอบลู่ฮาน วันนี้เขายุ่งกับกิจกรรมรับน้องทั้งวันจึงไม่มีเวลาบอกลู่ฮานเลย
“ทำไมต้องเป็นเซฮุนด้วยล่ะ?” ลู่ฮานถามขึ้นอย่างสงสัยว่าทำไมต้องเป็นเซฮุน ในเมื่อน้องปี1ก็มีตั้งหลายคน
“ก็นายไปฝึกงานกับเซฮุน น่าจะสนิทกันก็เลยจับให้เป็นน้องสายรหัสนายไปเลย นายก็รู้ว่าไอ้เด็กนั้นมันไม่ค่อยเข้ากับใครง่ายๆ ถ้านายกับมันก็เคยทำงานด้วยกันมาแล้ว ก็น่าจะสนิทกันบ้างล่ะ” คริสอธิบายให้ลู่ฮานฟัง ถึงเหตุผลว่าทำไมเขาต้องได้เซฮุนเป็นรุ่นน้องสายรหัส
“อ่อ เข้าใจล่ะ งั้นไปกันเลยเถอะ เดี๋ยวจะกลับบ้านกันดึก” พอลู่ฮานพูดจบพวกเขาทั้งสามก็นั่งรถไปซื้อของให้รุ่นน้องสายรหัสทันที
...ตลาดนัดเมียงดง...
ช่วงเวลาประมาณหนึ่งทุ่มเป็นเวลาที่ตลาดนัดเมียงดงจะมีผู้คนเดินจับจ่ายใช้สอยซื้อของกินของฝากต่างๆมากมายทั้งคนเกาหลี แลชาวต่างชาติที่มาท่องเที่ยว ทั้งสองฝั่งตลาดเต็มไปด้วยแสงเสียงตามร้านค้าต่างๆมากมาย มีทั้งคนที่มากับครอบครัว มากับกลุ่มเพื่อน หรือมากับคนรัก
“นี้ลู่ฮานเลือกของได้ยังอ่ะ ฉันเลือกได้แล้วนะ” ซิ่วหมินถามลู่ฮานเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเขายังไม่ได้ของสักชิ้นติดมือเลย
“ดูไว้แล้วน่ะ เดี๋ยวค่อยไปซื้อตอนจะกลับเลยที่เดียวดีกว่าอ่ะ” ลู่ฮานตอบซิ่วหมินจริงๆแล้วของเห็นของที่จะซื้อตั้งแต่เดินเข้ามาในตลาดนี้แล้ว
“ซื้ออะไร ไปดูกันเลยมั้ยล่ะจะได้กลับบ้านฉันง่วงแล้ว” คริสชวนไปดูของที่ลู่ฮานจะซื้อให้เซฮุนทันที เพราะตอนนี้เขาเริ่มง่วงแล้วเหนื่อยมาทั้งวันอยากจะพักผ่อน ไหนพรุ่งนี้เช้าจะต้องไปเรียนอีก
“ได้สิๆ” ลู่ฮานพูดจบก็เดินนำเพื่อนไปยังร้านค้าที่เขาเลือกไว้ตั้งแต่ตอนแรก ร้านที่มาดูซื้อของนั้นเป็นร้านของนักศึกษาที่เปิดกันเอง สินค้าของร้านนี้ส่วนใหญ่จะเป็นสินค้าเครื่องหนัง กับงานแฮนเมด
“เอาอันนี้ครับ” ลู่ฮานหยิบสินค้า ก่อนจะจ่ายเงินให้กับคนขาย
“มันคืออะไรอ่ะลู่ฮาน?” ซิ่วหมินถามขึ้นเมื่อเห็นของที่ลู่ฮานเลือก มันเป็นเหมือนที่ห้อยเป็นตาข่ายกลมๆ มีขนนกห้อยอยู่ข้างล่าง
“อ่อ ตาข่ายดักฝันน่ะ มันเป็นเครื่องรางของชนเผาอินเดียแดง เป็นความเชื่อไว้ดักความฝันร้ายๆ” ลู่ฮานอธิบายให้เพื่อนของเขาฟัง ลู่ฮานตั้งใจจะซื้อต่าข่ายดักฝันให้เซฮุนตั้งแต่คืนนั้นที่เซฮุนมานอนที่บ้านกับลู่ฮานแล้ว แต่เขาไม่รู้ว่าจะให้ในเนื่องโอกาสอะไร พอมาถึงตอนนี้มีโอกาสแล้วเขาจึงเลือกจะซื้อสิ่งนี้ให้เซฮุน เพราะดูจากลักษณะที่เซฮุนฝันเมื่อครั้งที่แล้ว เซฮุนคงต้องฝันร้ายบ่อยแน่ๆ
“อย่างเซฮุนเนี่ยนะมันจะฝันร้าย กลับกันซิ่วหมิน จากกันพรุ่งนี้นะลู่ฮาน” คริสพูดขึ้นก่อนจะลากซิ่วหมินไปกับเขา
ปล. ไรท์เตอร์ไม่ค่อยได้อัพนะค่ะ ช่วงนี้มีกิจกรรมกีฬาสีไม่มีเวลาเลย
เวลาที่อัพส่วนใหญ่ก็จะดึกๆ ทำให้ตัวอักษรตกหล่น คำพูดดูงงๆไปบ้างนะ
ขอโทษนะค่ะ แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะ
ความคิดเห็น