คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 'My angel 09 [100%]
...บ้านลู่ฮาน...
หลังจากที่เซฮุนกับลู่ฮานออกจากบริษัท เซฮุนก็ขับรถมาส่งลู่ฮานที่บ้านทันทีตอนนี้ทั้งสองก็มาถึงบ้านของลู่ฮาน บ้านหลังใหญ่จนเกินไปเมื่อเทียบกับบ้านของเซฮุนแล้วบ้านของลู่ฮานเล็กมากกว่าหลายเท่า แต่ก็ดูอบอุ่นมากพอดู เซฮุนเดินสำรวจรอบๆก่อนจะเดินตามลู่ฮานเข้าไปภายในบ้าน
“ขอบคุณนะที่มาส่ง แต่นายรีบกลับบ้านเถอะเดี๋ยวที่บ้านจะเป็นห่วงนะ” ลู่ฮานพูดขึ้นทันทีไม่ใช่ว่าเขาจะไล่เซฮุน แต่เวลาตอนนี้มันประมาณหนึ่งทุ่มแล้ว ลู่ฮานเป็นห่วงเซฮุน เพราะเซฮุนต้องขับรถกลับคนเดียว มันอันตรายถ้าหากกลับดึกกว่านี้
“บ้านนายเขาไล่แขกแบบนี้หรือไง ฉันเพิ่งถึงนะแค่น้ำสักแก้วยังไม่คิดจะหาให้กินก่อนไปเลย” เซฮุนพูดก่อนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาทันที
“อ่อ ฉันลืมขอโทษๆเดี๋ยวไปเอามาให้รอแป๊บ” พูดจบลู่ฮานก็รีบวิ่งเขาไปในห้องครัวทันที แต่เขาก็ไม่ได้สังเกตว่ามีสายตาคู่นึงจับจ้องเขาอยู่อย่างไกลๆ ไม่นานลู่ฮานก็ออกมาจากครัว พร้อมกับน้ำแดง และคุกกี้ที่เขาทำไว้กับคยองซู
“พ่อกับแม่ของนายวันนี้กลับบ้านดึกเหรอ?” เซฮุนถามลู่ฮาน เพราะเมื่อตอนเช้าเขาได้ยินคยองซูบอก
“อื้อ พ่อกับแม่ไปดูที่ทำร้านกาแฟที่ต่างจังหวัด คงกลับดึกๆ” ลู่ฮานตอบเซฮุน ช่วงนี้พ่อกับแม่ของเขาไม่ค่อยได้อยู่บ้านสักเท่าไหร่ เพราะทางบ้านของเขากำลังทำธุรกิจอีกอย่างคือร้านกาแฟ เป็นธุรกิจเล็กๆที่ทำกับภายในครอบครัว
“งั้นเดี๋ยวฉันอยู่บ้านเป็นเพื่อน จนกว่าพ่อกับแม่ของนายจะกลับบ้าน” เซฮุนพูดขึ้นทันทีหลังจากที่ลู่ฮานพูดจน เขาเป็นห่วงลู่ฮานที่ต้องอยู่บ้านดึกๆแบบนี้คนเดียว เพราะคยองซูก็บอกว่าจะไปนอนที่หอพักของเพื่อน
“ไม่เป็นไรหรอก นายกลับบ้านเถอะเดี๋ยวที่บ้านจะเป็นห่วงนะ” ลู่ฮานรีบปฎิเสธทันทีหลังจากที่ได้ยินเซฮุนบอกจะอยู่กับเขาที่บ้าน แต่เซฮุนไม่สนใจเสียงของลู่ฮานเลย กลับยืดตัวนอนยาวบนโซฟาอีกต่างหาก
(ฮัลโหล ลู่ฮานถึงบ้านยังลูก?)
“ถึงบ้านครับแม่ พอดีเพื่อนมาส่งครับ”
(อ่าแล้วเพื่อนกลับไปหรือยัง วันนี้พ่อกับแม่ไม่ได้กลับบ้านนะลูก)
“อ้าว ทำไมล่ะครับ ไหนแม่บอกจะกลับดึกๆ)
(พอดีรถมันเสียน่ะลู่ฮาน ลูกอยู่บ้านคนเดียวได้นะ)
“ครับแม่ ผมอยู่ได้ครับ รักแม่นะครับ”
เสียงบทสนทนาทางโทรศัพท์ของลู่ฮานกับแม่ของเขาดังพอที่จะทำให้เซฮุนรู้ว่าคืนนี้ลู่ฮานต้องอยู่บ้านคนเดียว เพราะพ่อกับแม่ของลู่ฮานไม่ได้กลับบ้าน
“เดี๋ยวคืนนี้ฉันอยู่เป็นเพื่อน” จู่ๆเสียงของเซฮุนก็ดังขึ้นทันทีหลังจากที่ลู่ฮานวางสายโทรศัพท์จากแม่ของเขา ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องมาอยู่เป็นเพื่อนคนๆนี้ด้วย รู้สึกเป็นห่วง กลัวจะมีอันตรายจะเกิดขึ้นกับลู่ฮาน ทั้งๆที่ไอ้อาการเป็นห่วงคนอื่นเซฮุนไม่เคยมีกับใครเลยนอกจากแม่ของเขา
“ไม่เป็นไรๆ ฉันอยู่ได้นายรีบกลับบ้านไปเหอะ” ลู่ฮานรีบส่ายหน้าปฎิเสธเซฮุนทันที เขาไม่อยากให้ทางบ้านของเซฮุนต้องมาเป็นห่วง และอีกอย่างแค่อยู่กับเซฮุนที่ทำงานตัวเขาก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว ถ้าหากคืนนี้มีเซฮุนมานอนด้วยเขาคงนอนไม่หลับแน่ๆ
“บอกจะอยู่เป็นเพื่อนก็คืออยู่เป็นเพื่อนสิ อีกอย่างอยู่คนเดียวมันอันตราย” เซฮุนพูดขึ้นอย่างไม่พอใจเท่าไรหนักที่ลู่ฮานขัดเขา
“แต่ฉันกลัวที่บ้านนายจะเป็นห่วงนิ” ลู่ฮานตอบเซฮุนไปแบบนั้น เพราะเขากลัวทางบ้านของเซฮุนจะเป็นห่วงจริงๆ
“บ้านงั้นเหรอ มันคืออะไร สำหรับฉันไม่รู้จักคำนั้นหรอก” เซฮุนพูดขึ้นลอยๆ คำว่าบ้านมันต้องมีพ่อแม่ลูก ต้องเป็นครอบครัวที่อบอุ่น ซึ่งสำหรับเซฮุนคนนี้มันไม่มี
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ เอาเถอะๆเดี๋ยวฉันไปจัดห้องให้นายก่อน นายก็นอนห้องฉันไป ส่วนคืนนี้ฉันจะไปนอนห้องคยองซูเองรายนั้นคงไม่กลับบ้าน” ลู่ฮานบอกกับเซฮุนก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้าน แต่ก็ต้องหยุดเดินทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเซฮุน
“จะไปรบกวนห้องน้องของนายทำไม ก็นอนด้วยกันที่ห้องนายนั้นแหละ ไม่เห็นต้องทำอะไรให้มันยุ่งยาก” หลังจากเซฮุนพูดจบก็เดินเข้าไปหาลู่ฮานทันที
“จะบ้าเหรอ ให้ฉันนอนกับนายสองคนเนี่ยนะ ตลกแล้วโอเซฮุน” ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยให้ใครมานอนที่ห้องเขาเลยสักครั้ง
“อย่าพูดมาก ฉันง่วงรู้สึกไม่สบายอยากพัก” เซฮุนพูดตัดบทก่อนจะให้ลู่ฮานพาไปที่ห้องนอนของลู่ฮาน ลู่ฮานรู้ดีว่าพูดอะไรไปยังไงเซฮุนก็ไม่ฟังอยู่ดี เลยต้องจำใจทำตามที่เซฮุนบอก
“นี้ยา กินซะจะได้นอนพัก” หลังจากที่ลู่ฮานกับเซฮุนอาบน้ำเสร็จ ลู่ฮานก็เอายามาให้เซฮุนกินก่อนนอนทันที เพราะเซฮุนตอนนี้มีจะมีไข้ ช่วง2-3อาทิตย์ที่ผ่านมาเขาเห็นเซฮุนยุ่งแต่เรื่องงานที่บริษัท เวลาที่เซฮุนทำงานนั้นเขาจะทุ่มเทกับมันเต็มที่ทำให้งานที่ออกมาได้ผลตอบรับที่ดีสมกับที่เขาทุ่มเท
“ขอบใจ” เซฮุนรับยามากินก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียงหนานุ่ม แต่ขนาดของเตียงมันไม่กว้างเท่าไหร่หนัก แต่ถ้านอนสองคนมันก็กำลังพอดีไม่แคบจนเกินไป คืนนี้
ลู่ฮานยอมให้เซฮุนนอนบนเตียงของเขา เพราะเห็นว่าเซฮุนกำลังไม่สบาย
“จะไปไหน นอนด้วยกันสิ นอนคนเดียวฉันหนาว นอนเบียดๆกันจะได้อุ่น” เซฮุนพูดขึ้นทันทีหลังจากเห็นลู่ฮานกำลังทำท่าเหมือนจะเดินไปจากเขา
“โอ๊ย นายนิเรื่องมากจริงๆ ก็ได้ๆฉันจะนอนก็ได้” อาจจะดูเหมือนลู่ฮานยอมให้เซฮุนง่ายๆ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องยอมให้ไอ้เด็กคนนี้ด้วย
ไม่นานหนักทั้งสองคนก็หลับสนิท อยู่บนเตียงที่เกือบจะแคบกวาปกติ เพราะคืนนี้มีร่างของคนตัวสูงมานอนอยู่ด้วย ทำให้เตียงนอนมันดูเล็กลงไปเยอะกว่าปกติ
“เซฮุน ตอนนี้ลูกเจอนางฟ้าผู้ปกป้องของลูกแล้วนะ ลูกสัมผัสได้ใช่มั้ย?”
“แม่ครับ แม่อย่าจากผมไปนะ แม่คือนางฟ้าคนเดียวของผม ฮึก.. อย่าทิ้งผมไป”
เสียงละเมอ บวกกับท่าทางของเซฮุนทำให้ลู่ฮานที่นอนอยู่ข้างๆต้องตกใจตื่นขึ้นทันที เขาตกใจมาก ที่อยู่ๆเห็นเซฮุนนอนละเมอร้องเสียงดัง พอกับน้ำตาของเซฮุน ใช่ตอนนี้เซฮุนกำลังร้องไห้ คนที่ทุกคนเห็นว่าคนเย็นชาที่ทุกคนเห็น ผู้ชายที่รู้ไร้หัวใจคนนี้ ตอนนี้คนๆนั้นกำลังร้องไห้อย่างหนัก
“เซฮุน เซฮุนน่า ฉันอยู่นี้แม่เป็นอะไรไปน่ะ” ลู่ฮานรีบยื่นมือของเขาเข้าไปจับมือของเซฮุนทันที เมื่อเห็นว่าเซฮุนอาการดูหนักกว่าเดิม
“ฮึก... แม่ครับอย่าจากผมไปอีกนะครับ ผมอ่อนแอ่เกินที่จะอยู่คนเดียวได้ครับแม่” เซฮุนยังคงละเมออยู่แบบนั้น ทั้งๆที่ตอนนี้ร่างกายของเซฮุนนั้นอยู่ในอ้อมกอดของลู่ฮาน หัวของเซฮุนตอนนี้ซบที่อกของลู่ฮานพร้อมกับกอดอย่างแน่น ราวกับกลัวว่าร่างที่เขากอดจะหายจากเขาไป
“โถ่ เซฮุนฉันสัญญาฉันจะไม่ไปไหน ฉันจะอยู่ข้างๆนายเอง” ลู่ฮานพูดขึ้นอย่างสงสาร พร้อมกับกอด และลูบหัวเป็นการปลอบร่างสูงจากฝันร้าย
“ฮึก..แม่ครับ นางฟ้าของผมที่จะมาแทนแม่เป็นใครครับ” ไม่นานหนักเซฮุนก็เงียบ และหลับอยู่ในอ้อมกอดของลู่ฮาน
“ให้ฉันเป็นนางฟ้าของนายได้มั้ยเซฮุน” พูดจบลู่ฮานก็จูบที่หัวของคนในอ้อมกอดก่อนที่จะเผลอหลับไป
...เช้าวันรุ่งขึ้น...
แสงแดดที่สอดส่องมาทางหน้าต่าง ทำให้คนที่อยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่นขึ้นทันที ก่อนจะเห็นหน้าของคนต้องหน้าที่กำลังกอดเขาอย่างแน่น ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงที่หลับสนิท ลักษณะการกอด บวกกับความอบอุ่นที่เซฮุนได้รับเมื่อคืน มันเหมือนกับการกระทำที่เขาเคยได้รับจากแม่ของเขาเมื่อ6ปีที่แล้ว ก่อนที่แม่จะจากเขาไป คนที่ให้ความอบอุ่น พร้อมกับอ้อมกอดครั้งแรกในคืนที่เขาฝันร้ายตลอดเวลา6ปีที่ผ่าน คนๆนั้นคือลู่ฮาน ร่างที่อยู่ตรงหน้าของเขาจริงๆงั้นเหรอ หรือว่านางฟ้าผู้ปกป้องของเขา ที่แม่เคยเขาว่าอีกไม่นานนางฟ้าของเขาจะมา นางฟ้าคนนั้นคือ
ลู่ฮาน ...
ความคิดเห็น