คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 'My angel 08 [100%]
…บริษัท Oh Group…
เช้าวันนี้ก็เป็นไปปกติทุกคนต่างมาทำงานตามหน้าที่ของตัวเองเหมือนเช่นทุกๆวัน
และร่วมถึงเซฮุน กับลู่ฮานที่มาฝึกงานด้วยเช่นกัน ทั้งสองคนได้ทำงานในห้องเดียวกันตามคำสั่งของคุณโอ เพราะเขาอย่างให้เซฮุนช่วยดูแลลู่ฮานในเรื่องต่างๆที่เกี่ยวกับบริษัทในส่วนที่ลู่ฮานยังไม่รู้อีกมากมาย แต่วันนี้ดูต่างไปจากทุกๆวันเพราะจงอินเพื่อนรักของเซฮุนมาหาเขาที่บริษัทหลังจากรู้ว่าเพื่อนรักของเขามาทำงานที่บริษัท
“เฮ้ยไอ้ฮุน เป็นไงบ้างว่ะ?” เสียงของจงอินดังลั่นห้องทำงานของเซฮุนทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องทำงาน ทำให้ลู่ฮานที่กำลังก้มหน้าจดงานอยู่ต้องเงยหน้าละจากงานที่เขากำลังทำอยู่ทันที เมื่อเห็นผู้มาใหม่ส่งเสียงดังลั่น
“มึงมาได้ไงว่ะไอ้จงอิน?” เซฮุนถามเพื่อนของเขาอย่างสงสัย เพราะเขาจำได้ว่าไม่ได้บอกจงอิน กับเทาเลยเรื่องที่ของมาทำงานที่บริษัท
“ขับรถมาสิครับ ถามโง่ๆกูคงไม่หายตัวมาเหรอครับคุณมึง โง่จริงนะมึงน่ะ” จงอินตอบไม่ตรงประเด็นที่เซฮุนอย่างรู้เลยสักนิด แต่คำตอบ และคำด่าของจงอินนั้นทำให้
ลู่ฮานหยุดขำไม่ได้
“ขำอะไรลู่ฮาน กูหมายถึงว่ามึงรู้ได้ไงว่ากูทำงานที่บริษัท?” เซฮุนหันไปดุลู่ฮานก่อนจะหันหน้ามาถามจงอิน
“กูโทรเข้ามือถือมึงไม่ติด เลยโทรเข้าเบอร์บ้านมึง ป้ากาอินบอกว่ามึงมาทำงานที่บริษัทกูถึงรู้ไงครับไอ้คุณเพื่อน มาทำงานไม่บอกกูสักคำนะ” จงอินอธิบายว่าสาเหตุที่ทำให้เขารู้ว่าเพื่อนของเขามาทำงาน เพราะโทรเข้ามือถือไม่ติดเลยต้องโทรเข้าเบอร์บ้าน ถามป้ากาอินจนเขาถึงได้รู้
“แล้วมึงมีอะไร จะชวนกูไปนอนกกสาวที่ไหนอีกว่ะ?” เซฮุนถามอย่างรู้ทัน แน่นอนว่าช่วงปิดเทอมจงอินมักจะชอบชวนเขาไปนอนกกสาวที่คอนโดของจงอินเป็นประจำ
“เอ่อ ฉันขอตัวก่อนนะน้องมาหา รออยู่ข้างล่าง” ลู่ฮานพูดขออนุญาตเซฮุน
“ไปรับน้องขึ้นมา ฉันอยากเห็นน้องของนาย ฉันจำเป็นต้องรู้ประวัติข้อมูลของพนักงานภายในบริษัท” เซฮุนพูดจบลู่ฮานก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินออกไป
“มึงสนใจเขาจริงๆไงว่ะพี่ลู่ฮานนั้นน่ะ?” จงอินถามเซฮุนขึ้นทันทีหลังจากที่
ลู่ฮานเดินออกไปจากห้อง เขาไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าเพื่อนของเขาจะจริงจังกับ
ลู่ฮานมากน้อยแค่ไหน แต่ที่เขาตัวมั่นใจคือเซฮุนกำลังสนใจลู่ฮานอยู่แน่ๆ เพราะปกติแล้วเซฮุนไม่ใช่คนที่อย่างรู้เรื่องของคนอื่นเลยแม้กระทั้งตัวเขาเอง
“กูไม่รู้” เซฮุนพูดแค่นั้น ก่อนจะหันไปสนใจงานตรงหน้าต่อ ทิ้งให้จงอินนอนกลิ้งอยู่บนโซฟาภายในห้องทำงานของเขา
“รอนานมั้ยคยองซู?” ลู่ฮานที่รีบวิ่งลงมาหาน้องที่รอเขาอยู่ เขากับคยองซูจริงๆแล้วเป็นลูกพี่ลูกน้องที่อยู่บ้านเดียวกัน
“ไม่รอนานหรอกฮะพี่ลู่ฮาน ผมเอากุญแจบ้านมาให้นะฮะกลัวพี่จะเข้าบ้านไม่ได้ เพราะวันนี้คุณลุงกับคุณป้ากลับบ้านดึก” คยองซูตอบลู่ฮานพร้อกับรอบยิ้มที่สดใสส่งไปให้คนเป็นพี่ของเขา ก่อนจะเอากุญแจบ้านให้
“อ่อ ขอบใจนะคยองซู ว่าแต่นายรีบไปไหนมั้ย พอดีเซฮุนเขาอยากเจอนายน่ะ เขาบอกว่ารู้ว่าใครเป็นน้องของพี่ เขาจำเป็นต้องรู้ประวัติของพนักงานที่บริษัทน่ะ” ลู่ฮาน
อธิบายทันทีเมื่อเห็นคยองซูทำหน้าอย่างสงสัย
“อ่า ได้สิฮะผมไม่รีบ เดี๋ยวค่อยโทรไปบอกแบคก็ได้ว่าจะไปหาสายหน่อย” คยองซูตอบลู่ฮานก่อนจะเดินตามพี่ของเขาขึ้นไปหาเซฮุนที่ห้องทำงาน
“คือฉันพาน้องมาแล้ว คยองซูนี้เซฮุนเจ้านายพี่” ลู่ฮานแนะนำเซอุนให้คยองซูรู้จักอย่างเป็นทางการอีกรอบ ถือแม้ว่าคยองซูจะเคยเห็นเซฮุนตอนไปที่ศึกษาดูงานที่คณะ
“อ่อ แล้วมาทำอะไร?” เซฮุนพยักหน้าก่อนจะหันไปถามคยองซูว่ามาหาลู่ฮานทำไม
“อ่อ พอดีฉันเอากุญแจบ้านมาให้พี่ลู่ฮานน่ะ พอดีวันนี้คนที่บ้านกลับบ้านกันดึกหมดเลย ฉันเลยกลัวพี่ลู่ฮานจะเข้าบ้านไม่ได้” คยองซูอธิบายสาเหตุที่เขาต้องมาหาลู่ฮาน
“คยองซู วันนี้พี่ว่างมั้ยครับ?” หยุดๆเสียงจงอินก็แทรกขึ้นทันที จงอินยอมรับว่าเขาสนใจคยองซูมาก ตั้งแต่วันที่เจอที่คณะแล้ว ตัวเล็กๆน่ารักๆ แถมเรียบร้อยอีก พอรู้ว่าเป็นน้องของลู่ฮานด้วยแล้ว ยิ่งทางสะดวกที่จะจีบคยองซูคนนี้
“เอ่อคือนาย?”
“ผมชื่อจงอินครับ เป็นเพื่อนกับเซฮุน ว่าแต่พี่คยองซูจะตอบผมได้หรือยังครับว่าวันนี้พี่ว่างมั้ย หืม?” จงอินแนะนำตัวก่อนจะเดินไปเกาะแขนคยองซูทันที
“เอ่อ.. คือฉันไม่ว่างน่ะต้องไปหาเพื่อนที่หอ”
“โหย อดเลยว่าจะชวนพี่คยองซูไปหาของอร่อยๆกินซะหน่อย แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวขอผมไปส่งพี่คยองซูที่หอเพื่อนนะครับ” จงอินขออนุญาตคยองซูไปส่งที่หอเพื่อน เพราะเขาจะจีบคยองซูให้ได้ และนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวิธีการจีบของเขา
“อ่อไม่เป็นไร ฉันไปเองได้น่ะ พี่ลู่ฮานผมไปก่อนนะครับ ฉันขอตัวก่อนนะเซฮุน” พูดจบคยองซูก็รีบเดินออกจากห้องไปทันที
“อ้าว ทำไมรีบไปล่ะ กูไปก่อนนะโว้ยไอ้ฮุน ไปก่อนนะครับพี่ลู่ฮาน” พูดจบจงอินก็รีบวิ่งตามคยองซูออกไปทันที
“พี่คยองซูรอผมด้วยสิครับ” จงอินที่วิ่งมาทันก็รีบเข้าไปดึงข้อมือของคยองซูทันที
“นายตามฉันมาทำไมเนี่ย ฉันรีบนะปล่อย!” คยองซูดุจงอินทันทีที่เห็นว่าคนตรงหน้ากำลังจับข้อมือของเขาอยู่
“ถ้ารีบก็ให้ผมไปส่งสิครับ จะไม่เสียเวลาไปกันเลยไปครับ” จงอินไม่สนใจในสิ่งที่คยองซูพูดเลยสักนิด ถ้าลากคนตัวเล็กกว่าเดินออกไปโดยไม่สนใจสายตาคนอื่นที่กำลังมองมาที่คนสองคน แน่นอนว่าจงอินไม่จำเป็นต้องสนใจคนอื่นตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจคือคยองซูคนนี้ และสิ่งที่ต้องทำให้ได้คือเขาต้องจีบคยองซูให้ได้
“เดี๋ยววันนี้ฉันไปส่งที่บ้านนะ” หยุดๆเซฮุนก็พูดขึ้นทำร้ายความเงียบ ทำให้ลู่ฮานทำหน้างงอย่างอดสงสัยไม่ได้ทำไมอยู่ๆถึงจะไปส่งที่บ้านทุกทีคุยกับทีนับคำได้ หรือเอาง่ายๆแทบไม่พูดคุยกันเลย
“ไม่เป็นไรหรอกฉันกลับเองได้ ไม่รบกวนนายดีกว่า” ลู่ฮานตอบเซฮุนไป จริงๆแล้วเขาไม่ค่อยอยากอยู่กับเซฮุนเท่าไหร่ เพราะทุกครั้งที่อยู่กับเซฮุนลุ่ฮานมักจะโดนสายตาที่จ้องมองของเซฮุนที่มองมาทางเขาสำหรับ จนบ้างทีก็อดรู้สึกเขินอายไม่ได้ ก็ยิ่งหน้าตาของเซฮุนหล่อซะขนาดนั้นใครจะไปทนได้ไหวกันเล่า
“บอกจะไปส่งก็ไปส่งสิ อย่าเรื่องมาก” เซฮุนดุลู่ฮานทันทีที่ขัดใจเขา มันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ลู่ฮานชอบทำอะไรขัดใจเขา เขาก็จะชอบดุลู่ฮานเหมือนเด็กๆทั้งๆที่ความจริงแล้วลู่ฮานเป็นพี่ของเซฮุนด้วยซ้ำ
“ทำไมต้องดุด้วยเล่า ก็แค่ไม่อยากรบกวนนายแค่นั้นเอง” ลู่ฮานก็ไม่ยอมเช่นกัน เขาเถียงเซฮุนอย่างไม่มีความกลัวเลยสักนิด ลู่ฮานเป็นคนแรกที่กล้าเถียงกล้าขัดใจเขา เพราะคนอื่นไม่มีใครกล้าขัดเซฮุนเลย ทุกคนรู้ดีว่าเวลาเซฮุนโกรธมันน่ากลัวขนาดไหน แต่กับตัวของเซฮุนเองเขาก็รู้สึกแปลกๆเวลาที่อยู่กับลู่ฮาน เขารู้สึกใจเย็นลง รู้สึกสบายใจ รู้สึกว่าตัวเขาปลอดภัย ทั้งๆที่ตัวเขาเองไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน
ตกเย็นเวลาตอนนี้ก็ประมาณ17.00 ซึ่งมันเป็นเวลาเลิกงานสำหรับพนักงานบริษัท ทุกคนต่างเตรียมตัวเก็บของกลับบ้านเพื่อไปพักผ่อน และตื่นมาทำงานใหม่อีกครั้วในเช้าวันต่อไปตามหน้าที่ของตนเอง เช่นเดียวกับเซฮุน และลู่ฮานทั้งคู่ต่างกำลังเก็บของเตรียมตัวไปบ้านของลู่ฮาน
“กลับบ้านกัน ฉันจะไปส่ง” พูดจบเซฮุนก็เดินมาดึงข้อมือของลู่ฮาน
“เอ่อ ปล่อยมือก่อนได้มั้ย ฉันไม่ถนัดน่ะ” ลู่ฮานพูดขึ้น พร้อมกับพยายามชักมือกลับให้หยุดจากมือของเซฮุน
“พูดมากเสียเวลา เดี๋ยวรถก็ติดหรอก” เซฮุนพูดจบก็ลากลู่ฮานเช่นเดียวกับที่เพื่อนของเขาทำกับคยองซู โดยสิ่งที่เซฮุนทำนั้นมันเป็นเป้าสายตาของพนักงานทุกคนภายใจบริษัท แต่เซฮุนกับไม่สนใจเสียงนินทา และสายตาพวกนั้นเลย
“เธอๆ ดูสิคุณเซฮุนจับมือเด็กฝึกงานคนนั้นด้วยอ่ะ”
“ฉันอิจฉาน้องลู่ฮานจังเลยอ่ะ ดูสิคุณเซฮุนจับมือด้วยอ่ะ”
“เด็กฝึกงานนั้นต้องจ้องจับคุณเซฮุนแน่เลยอ่ะ”
เสียงนินทาต่างๆของพนักงานในบริษัทที่มันดังพอจะทำให้เซฮุน และลู่ฮานได้ยิน แต่ดูจากลักษณะแล้วคงมีแค่ลู่ฮานเพียงคนเดียวที่สนใจคำนินทา และสายตาพวกนั้น ตอนนี้ลู่ฮานพยายามแกะมือของเซฮุนออก หากแต่ยิ่งลู่ฮานพยายามแกะมือของเซฮุนออก เซฮุนกลับยิ่งจับมือแน่นมากขึ้นเท่านั้น
“เซฮุน ปล่อยก่อนได้มั้ย คนอื่นเขามองกันหมดแล้ว” ลู่ฮานพยายามบอกเซฮุนให้ปล่อยมือเขาก่อน เพราะตอนนี้เขากลัวพนักงานคนอื่นๆจะมองเขาในทางที่ไม่ดี
“สนใจคนอื่นทำไม ใครมันนินทาไรก็ช่างเขาสิ ถ้าตอนนี้ฉันนายจับมือกันอยู่ มันก็ไม่มีใครหน้าไหนกล้ามาทำอะไรนายหรอก มีฉันอยู่ข้างนายทั้งคนไม่ต้องกลัวหรอก” เซฮุนพูดออกมาก่อนจะเดินไปขึ้นรถทันที สำหรับลู่ฮานคำพูด และการกระทำของเซฮุนเมื่อกี่มันอบอุ่นมาก ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยเวลาที่อยู่ข้างๆเซฮุน และมันก็ทำให้ใจของลู่ฮานเต้นแรงไม่เป็นจังหวะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเช่นกัน...
ปล. ตอนนี้ไรท์เตอร์เปิดเทอมแล้ว คงไม่ได้มาอัพบ่อยแล้วนะ
แต่สัญญาว่าจะพยายามมาอัพเรื่อยๆนะ อัพให้จบไม่ค้างแน่นอน
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะค่ะ ♥
ความคิดเห็น