แมวขี้อ้อน JunSeob

เนื้อเรื่อง

สิ่งที่มีความหมายที่สุดในชีวิตตอนนี้ละก็ผมว่าผมคว้ามันมาไว้ในมือแล้วล่ะ" ยงจุนฮยอง

ท่ามกลางความวุ่นวายของสังคมการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่มีที่จบสิ้น รวมถึงผมด้วย

----เสียงนาฬิกาปลุก 04.30.----

ผมงัวเงียขยี้ตา โอ๊ะนี่ผมเพิ่งได้นอนไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงีนี่เองนะนาฬิกาผมพังรึป่าวเนี่ย ?
ผมลุกขึ้นสะบัดศีรษะไปมาสองสามทีแต่ก็ต้องตกใจ อะไรนิ่มๆซุกอยู่ตรงตักผม.ว่าแล้วก็เอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียงภาพที่เห็นทำให้ผมยิ้มออกมาทั้งปากทั้งตา ยังโยซอบไอ้แมวน้อยขึ้นมานอนบนเตียงกับผมตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย?.ผมค่อยๆยกศรีษะเล็กๆนั้นออกจากตักเพราะเกรงว่าแมวมันจะตื่นเอา แต่ไม่ทันแล้วครับโยซอบขยับตัวเล็กน้อยพรางขยี้ตาเบาๆ...โอ้ยน่ารักโครต!

"ฮยอง จะไปแล้วหรอ?" ผมพยักหน้า"ใช่ โยนอนต่อเถอะนะแล้วนี้แอบเข้ามาห้องฮยองตอนไหนเนี่ยหื้ม?" ไม่พูดเปล่าผมก้มลงหอมแก้มเนียนไปฟอดนึง เด็กน้อยของผมแก้มแดงเป็นมะเขือเทศเลย น่ารัก!

"ย่าส์!!พอเลยไปอาบน้ำเลย.ก็เมื่อคืนนี้โยนั่งรอฮยองที่ห้องนั่งเล่นจนดึกก็ไม่กลับซักทีพอจะกลับเข้าห้องไอ้อุ่นมันก็ล็อคประตูอ่าเห็นห้องนี้ว่างเลยเข้ามานอนซะเลย"ประโยคยาวเหยียดพรุดออกมาจากปากเล็กนั่นคล้ายๆว่าจะแก้ตัวเมื่อโดนเค้นความความจริง
"ฮ่าๆๆฮยองยังไม่ได้ว่าไรเลยนะ" ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำใช่แล้วครับวันนี้ผมมีอัดรายการต้องรีบไปซ้อมที่สตูดิโอแต่เช้าตั้งแต่มีโซโล่เดี่ยวเป็นของตัวเองผมก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ไอ้ตัวเล็กนี้เลย
หลังจบโซโล่ผมคงต้องลากไอ้ตัวเล็กไปพักร้อนสักสองสามวันซะแล้ว หึหึ

---เที่ยงคืน---

ผมเดินเข้าหอเหมือนคนหมดแรงแขนขาผมเหมือนจะแหลกเป็นชิ้นเลยแฮะ..เหนื่อยโฮก.
เปิดประตูห้องนอนเข้าไปก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลยครับเพราะอะไรนะหรอครับ แมวครับ แมวนอนขดตัวอยู่บนเตียงผม ฮ่าๆอย่าบอกนะว่าไอ้อุ่นล็อคห้องอีกเพราะอุ่นบอกผมว่าคืนนี้จะกลับไปค้างที่บ้าน

แมวน้อยยังโยมานอนรอฮยองหรอครับ.ผมนั่งลงที่ปลายเตียงแผ่วเบาเพ่งพิจารณาใบหน้าน่ารักนั่น หน้าเรียวเล็ก ผิวขาวปานน้ำนม ปากบางสีชมพูธรรมชาติน่าหลงใหลนั่น.เอ๊ะ!! ไอ้ตัวเล็กของผมไปตัดผมมาใหม่หรอเนี่ย?น่ารักเกินไปแล้วนะยังโยซอบ.ผมละสายตาจากเด็กคนนี้ไม่ได้สักวินาทีเลย อา..ผมหลงเด็กแล้วหรอเนี่ย?? คิดแล้วก็ยิ้มออกมากับความคิดของตัวเอง ผมเอื้อมมือไปเขี่ยปอยผมเบาแต่นั่นมันทำให้แมวน้อยตื่นขึ้นมา.

"กลับมาแล้วหรอฮะฮยอง?" ผมยิ้มน้อยๆ"ไอ้อุ่นล็อคห้องหรอ??"ผมแกล้งถาม"ป่าว!" ผมเลิกคิ้วข้างนึงประมาณว่าแล้วยังไง"โยมารอฮยอง"พูดพรางหน้าแดง
กำลังเขินสินะ."ช่วงนี้โยเห็นฮยองทำงานหนักกลัวฮยองเครียด" "แล้ว??" แกล้งถามต่อทั้งๆที่รู้ว่าแมวมันเหงาเวลาเจ้าของไม่อยู่ก็เลยอยากอ้อน."ก็...ก็ แค่นั้นแหล่ะ""จริงหรอ??ฮยองโอเคดีไม่เครียดอะไรโยนั่นแหละกลับไปนอนห้องตัวเองได้แล้ววันนี้อุ่นไม่อยู่นี่ห้องไม่ได้ล็อค"คนตัวเล็กยู่ปาก "เออกลับก็ได้!"ไม่พูดเปล่าน้ำตาคลอเบ้า.
"เฮ้ยฮยองพูดเล่นนะ"
"ไม่ต้องเลยแค่นี้ทำไมต้องไล่ด้วยไม่ได้คิดถึงกันใช่ไหม??ไม่มีความหมายเลยสินะช่วงเวลาที่ไม่ได้เจอกันอ่ะ?" เอาล่ะครับเขื่อนน้ำตาแมวน้อยแตกไหลทะลักเลยทีนี้ ผมกะจะแกล้งเฉยไม่คิดว่าเขาจะแคร์ขนาดนี้
ผมดึงไอ้ตัวเล็กขึ้นมานั่งตัก กอดโยกเบาๆ "ฮยองล้อเล่นแค่อยากให้โยพูดความรู้สึกจริงๆแค่นั้นใครบอกว่าไม่คิดถึงคิดถึงจนจะเป็นบ้าตายอยู่แล้วรู้บ้างรึปล่าว??" "ฮึก ฮึก แกล้งกันทำไม?"เสียงสะอื้นยังคงมีอยู่ ผมประคองใบหน้าน่ารักให้หันมาสบตา ใช้นิ้วมือเกลี่่ยเช็คน้ำออกจากตา "ไม่ร้องนะคนเก่ง"ผมโน้มใบหน้าลงไปช้าๆเจ้าแมวน้อยหลับตาปี๋รอรับสัมผัสจากผม จูบเบาๆที่หน้าผากมน เรื่อยลงไปที่จมูก แก้มทั้งสองข้าง และเรื่อยลงมาจนถึงริมฝีปากช่างจ้อนั่น.ผมจูบอ้อยอิ่งไม่มีการลุกล้ำใดๆทั้งสิ้น.แต่ถ้าหยุดอยู่ตรงนั้นมันคงไม่ใช่ปม ยงจุนฮยอง "ขอได้ป่ะ??"คนถูกถามหน้าแดงก่ำก้มหน้างุดแล้วทุบอกผม "คนบ้าถามอะไรเล่า" "ไม่ตอบแสดงว่าโอเคใช่มั้ย?" "นอนไปเลยนะเหนื่อยไม่ใช่หรอ?"
"ฮยองจะนอนกับโยไม่ต้องถามอะไรแล้ว"
.
.
"อื้อ ฮะ ฮยอง พอแล้วโยเหนื่อยแล้วนะ..ระ รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้ว"
"ไม่!ใครใช้ให้ยั่วก่อนล่ะฮยองจะรักโยถึงเช้าเลยก็ได้"

---11.35 A.M.---

ผมรู้สึกตัวขึ้นมาเมื่อสายของอีกวัน เรียวแขนเล็กของไอ้ตัวแสบยังคงโอบกอดผมไว้อย่างหวงแหน ยังโยซอบสิ่งสำคัญในชีวิตของผม "ขอบคุณนะที่คอยอยู่เคียงข้างกันเสมอมาขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง" ผมมองหน้ายังโยซอบเนิ่นนานคำพูดและความรู้สึกที่ผมมีให้คนตัวเล็กมันมีมากกว่าจะบอกเขาออกไป แต่สิ่งหนึ่งที่ผมอยากให้เขารู้ก็คือเขาคือส่วนที่ขาดหายไปของผมเขาคือคนที่มาเติมช่องว่างตรงนั้นให้เต็ม ขอบคุณนะยังโยซอบที่เกิดมาให้ยงจุนฮยองคนนี้รัก