คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - intro -
Intro
...........
ขอบตามันหนักอึ้งไปหมด ...
“อึก..” ผมลืมตาขึ้นช้าๆ
เพดานเก่าๆสีขาวโทรมๆ .. คือสิ่งแรกที่ผมเห็นทันทีที่ลืมตา
รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงของตัวเองมันหายไป แม้แต่แรงที่จะพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งยังไม่มีเลย ผมพยายามมองไปรอบๆห้อง
...ไม่มีใคร?
มันเป็นห้องเล็กๆประมาณ 3 ตารางเมตร.. มีหน้าต่างอยู่บานหนึ่งไม่มีผ้าม่านหรือสิ่งใดกั้น จะบอกว่าเป็นช่องคงถูกกว่า ขนาดประมาณกล่องใส่ DVD สองแผ่น มันก็ไม่ได้กว้างมากพอที่ผมจะมองออกไปแล้วเห็นบรรยากาศด้านนอก ของในห้องก็ไม่ได้มีตกแต่งอะไรเลยนอกจากโคมไฟเก่าๆ มันเป็นห้องสี่เหลี่ยมที่น่าขนลุก ทั้งห้องเป็นสีขาวทั้งหมด ทั้งพื้น เพดาน กำแพง ... ให้ตายเถอะ รสนิยมแย่ชะมัด ...
อ๊ะ..เดี๋ยวนะ แล้วประตูล่ะ???
ประตูอยู่ไหนฟะ!!?? รึว่าไอ้คนที่จับผมมาขังกะเอาผมมารมแก๊สพิษ!!!???? อ๋อ งี้นี่เอง มิน่าล่ะถึงไม่มีประตู แล้วไอ้ช่องเล็กๆนั่นก็มีไว้เพื่อปล่อยแก๊สเข้ามาภายในห้องสินะ อ๋อๆ ......................
แต่ผมควรจะสนเรื่องนั้นเร้อ!! ที่ผมควรจะต้องสนควรจะเป็นเรื่องที่ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ในสภาพนี้ได้ต่างหาก!
หรือว่าเราโดนลักพาตัวมาหว่า?
เฮ้ยยย ไม่สิไม่ อย่างฉันถ้าจะโดนลักพาตัว ก็น่าจะรู้ตัวก่อนสิฟระ (ก็เราออกจะเก่งปานนี้ กร้ากก) อย่างน้อยก็น่าจะจับแรงดันวิญญาณได้นี่หน่า หรือถ้าศัตรูสามารถซ่อนแรงดันวิญญาณของตัวเองได้ เราก็น่าจะรู้ได้ด้วย สัญชาตญาณของเรานี่นา.......................................................อืออออออ ยังไงก็ตามต้องเป็นพวกแปลกๆอีกแน่..ก็ดูห้องนี้สิมันปกติซะที่ไหน!!
“กรอด...” ผมพยายามที่จะฝืนร่างกายตัวเองอย่างหนัก แต่ก็ไม่เป็นผล เหมือนร่างกายเป็นอัมพาตตั้งแต่คอลงไม่จรดเท้า ไม่ว่าจะพยายามดิ้นแค่ไหนสิ่งที่ขยับเขยื้อนก็มีแค่หัวที่หมุนไปมาได้สามร้อยหกสิบองศา!! บ้าไปแล้ว ผมว่าผมกำลังบ้า อ้า ใช่ ผมกำลังสติแตกครับ ฮ่าๆๆๆ!!!!! (?)
“อ้ากกกกกกกกกกกกกก ขยับไม่ได้ว้อยยย!!!!!!”
“หนวกหูชะมัด.. เงียบๆหน่อยไม่ได้รึไง?”
!!!
“....!” เสียงคน...????????
“………..” เหมือนมันจะรู้ตัวว่าผมได้ยินที่มันพูด มันเลยเงียบ
“นั่นใคร!!??” ผมถาม
“.............................” อีกฝ่ายก็ยังคงเงียบ
“อย่าเงียบสิโว้ยย แกสินะที่จับฉันมา!แกต้องการอะไร!?!”
“แกกำลังได้ยินเสียงจากจิตใต้สำนึก นี่ไม่ใช่ความจริง..” ถุย.. เนียนเหลือเกินนะ
“ฉันไม่ได้โง่นะเฟ้ย ก็ได้ยินกันชัดๆว่าเสียงมันดังมาจากช่องนั่น แกอยู่ตรงนั้นใช่มั้ย” ผมถอนหายใจเฮือกกับมุกห่วยๆนั่น เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะ หึ ดังมาแว่วๆ
“หืม.. ฉลาดเหมือนกันนี่?” ขอโทษ หูไม่ได้เป็นอัมพาตฟ่ะ
“แกต้องการอะไร ..แล้วทำไมฉันถึง..” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ อีกคนที่ผมไม่แน่ใจว่าเป็นใคร ก็พูดสวนขึ้นมา
“ฉันขี้เกียจจะตอบคำถามเยอะแยะนั่น.. แต่ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายหรอกนะ ไม่สิ ฉันไม่ใช่คนที่จับแกมาด้วยซ้ำ..”
“ถ้าไม่ได้มีเจตนาร้ายก็ปล่อยฉันซักที” ผมลองดิ้นอีกสองสามที ก็ยังเหมือนเดิม
“ปล่อย?...หึหึ ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ อิจิโกะ” น้ำเสียงเย้ยหยันนั่นทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว
อะไร?รู้ตัวอะไร??
“.....”
“ก็แกนั่นแหละที่ตรึงตัวเองไว้อย่างนั้น”
“!!??”
...ภาพรอยยิ้มเย้ยหยันของอีกฝ่ายแวบเข้ามาในหัวผมทันที.
TBC.
สั้นไปมั้ย - - ?
ความคิดเห็น