Love Innocent รักใสใสกับนายหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #6 : ++เหตุเกิด ณ หลังโรงเพาะชำ++

        



          หลังโรงเรียนเลิก  

 

         “พี่คนไหนชื่อสรัญญาเหรอคะ” มีนักเรียนคนหนึ่งที่สงสัยว่าจะเป็นรุ่นน้องวิ่งหน้าตั้งมาหาฉันในขณะที่ฉันกำลังเก็บของอยู่

 

         “พี่เองจ้ะ มีอะไรเหรอ”

 

         “คือว่า อาจารย์มยุรีเรียกพบหลังตึกเพาะชำค่ะ”

 

         “แล้วอาจารย์เขามีธุระอะไรสำคัญหรือเปล่าคะน้อง” ฟอสซิวถาม

 

        “หนูก็ไม่รู้นะคะเพราะเขาบอกให้มาบอกแค่นี้แหละค่ะ”

 

         “อ๋อ งั้นขอบใจน้องมากนะคะ” ฉันเอ่ย

 

         “ค่ะ” แล้วรุ่นน้องคนนั้นก็วิ่งออกไปจากห้องเรียนของฉันทันที

 

         “แก ฉันรู้สึกแปลกๆว่ะ” ฟอสซิวพูดขึ้นมา

 

         “ฉันไม่เห็นว่ามันจะแปลกตรงไหนเลย งั้นฉันไปก่อนนะแล้วเจอกันจ้า”

 

         “เฮ้อ...มีอะไรก็รีบโทร.มาบอกเลยนะฉันเป็นห่วง”

 

         “รับทราบเจ้าค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนตรง

 

         
          ฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงหลังโรงเพาะชำ เอ่อ รู้สึกแปลกๆ เหมือนจะเกิดอะไรที่ฉันคิดว่ามันจะไม่ดีนะ แต่...ฉันคงคิดไปเองล่ะมั้ง

 

          “มาแล้วเหรอ นังตัวดี” ฉันหันหลัง ควับ ทันที เมื่อได้ยินเสียงแล้วก็พบว่า...พวกของยัยมุกนั่นเอง กลิ่นชักจะไม่ดีแล้วแฮะ

 

           “พวกเธอก็ถูกอาจารย์มยุรีเรียกพบเหมือนกันเหรอ” ฉันถาม

 

           “นี่...ยัยโง่อาจารย์มยุรีไม่ได้เรียกใครทั้งนั้นแหละ เอาล่ะ”

 

           แปะ แปะ

 

           หลังจากที่ยัยมุกตบมือเสร็จก็มียัยลูกน้องของยัยมุกเดินมาล็อคแขนของฉันคนละข้าง

 

           “นี่...พวกเธอจะทำอะไรฉัน”

 

            “ก็ทำแบบนี้ไง”

 

            เพี๊ยะ เพี๊ยะ

 

            ฉันหน้าชาทันที ที่มือของยัยมุกมาประทะเข้ากับหน้าของฉันอย่างจัง นี่ยัยนี่เก็บกดมาจากไหนเนี่ย

 

            “เหอะ แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับที่เธอซ้อนรถของแฟนต้าน่ะ”

 

             “ฉันซ้อนแฟนต้าแล้วมันผิดตรงไหนฮะ”

 

             “หนอ ยยยย ”

 

             เพี๊ยะ เพี๊ยะ

 

             และยัยมุกก็ตบฉันแล้วตบฉันอีก โอ้ย แก้มระบมไปหมดแล้วเนี่ย

 

             “นี่...เลิกตบฉันซักทีได้มั้ย ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับแฟนต้านะ”

 

             “เหอะ ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นเหรอ ”

 

              เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ

 

              แหมะ แหมะ 

 

              เลือดฉันหยดไหลลงมาเป็นทางยาว ห๊า เลือดงั้นเหรอ @_@ โอ้ย ยยย ทำไมแฟนต้าเริ่มแยกออกเป็นสองร่าง สี่ร่าง แปดร่าง   แฟนต้าอีกแล้วเหรอนี่ฉันตาลายจนเห็นยัยมุกเป็นแฟนต้าเลยเหรอเนี่ย @_@

 

              วืบ และฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

 

 

             FANTA’PART

 

             ลั้นล่า ลั้นล่า วันนี้ผมรีบเดินไปโรงยิมล่ะครับทำไมน่ะเหรอ....อิอิ

 

             เอ้ นี่ยัยสบู่ติ๊งต๊องยังไม่มาเหรอเนี่ยทำไมวันนี้มาช้าจังหรือว่าผมมาเร็วหรืออาจจะสองอย่างก็ได้เนอะ งั้นรออีกหน่อยค่อยถูก็ได้ (นี่เป็นอีกแผนการหนึ่งนะค้าบบบ)

 

            “แฮก แฮก นะ...นายแฟนต้าสบู่ไม่อยู่ที่นี่เหรอ”

 

            “อ้าว...ไม่นี่ฉันก็นึกว่าอยู่กับเธอ”

 

            “ตายแล้ว...เออจริงสิตอนโรงเรียนเลิกมีน้องคนนึงมาบอกว่าอาจารย์มยุรีเรียกพบสบู่อ่ะ”

 

            “เอ้ อาจารย์มยุรีเหรอเมื่อกี้ฉันยังเห็นเขาขับรถออกโรงเรียนไปเลย”

 

             “ห๊ะ...อย่าบอกนะว่าโอ้ยตายแล้ว...” เฮ้ย...ยัยนี่มาเร็ว เคลมเร็วแล้วยัยติ๊งต๊องจะเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย รอด้วยซี่ !!!!!

 

            

 

            ผมวิ่งตามยัย... เอ่อ = = นึกชื่อไม่ออกนั่นแหละ ยัยนั่นนั่นแหละมาถึงหลังโรงเพาะชำ

 

           แต่สิ่งที่ผมเห็นก็คือมีผู้หญิงสองคนกำลังล็อคแขนสบู่โดยที่มีคนอีกสิบๆคนยืนล้อมโดยที่ไม่เข้าไปช่วยเหลืออะไรเลย 

 

         กึก เฮ้ย ยัยนั่นเลือดออก...งั้นเหรอ    สภาพของเธอตอนนี้...

 

        “นี่พวกเธอทำอะไรเพื่อนฉัน!!!!” ยัย...เอ่อนั่นแหละตวาดขึ้นมาอย่างดุดัน

 

        “พวกเธอทำแบบนี้ทำไมห๊ะ!!!!!!!!!” ผมตวาดอย่างเดือดดาล

 

        แล้วผมก็รีบไปช้อนตัวสบู่ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เธอ...เธออย่าเป็นอะไรไปนะ

 

        “นี่...เธอตื่นมาสิ”

 

        “สบู่อย่าเป็นอะไรไปนะ” เพื่อนของยัยสบู่พูดขึ้นมาพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

 

      

 

        โรงพยาบาล

 

        “คนไข้ไม่เป็นอะไรนะครับ มีรอยฟกช้ำ และก็หมดสติไปแค่นั้นเองตอนนี้คนไข้พักผ่อนอยู่นะครับ”

 

        “ขอบคุณมากนะคะอาหมอ ถ้าไม่ได้อานี่เพื่อนหนูแย่แน่เลย”

 

       “ไม่เป็นไรหรอกฟอส งั้นอาไปก่อนนะ”

 

       “สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ” ผมและยัยนี่เอ่ยขึ้นก่อนที่อาหมอของยัยนี่จะไป

 

       แต่ตอนนี้ประเด็นไม่ได้อยู่ที่การสนธนาแต่อยู่ที่...

 

       ‘สบู่’

 

        “แค่ก แค่ก”

 

        “เฮ้ย เธออย่าเพิ่งลุกดิ” ผมวิ่งไปหาสบู่ทันทีที่เธอเริ่มรู้สึกตัวและทำท่าว่าจะลงจากเตียง

 

        “ที่นี่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

 

         โหเล่นถามมาซะขนาดนี้จะตอบอันไหนก่อนดีล่ะเนี่ย

 

         “เฮ้ย...สบู่ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้างสบายดีมั้ย”

 

         “ฉันสบายดี”

 

          สบายดี(?)

 

          END FANTA’PART




          UPDATE  40%

 

           คอมเม้นไม่เพิ่มเลยอ่ะค่ะตอนนี้ไรเตอร์ไม่มีกำลังใจที่จะแต่งต่อแล้ว TT^TT  ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะที่มาอัพช้า  คือแบบว่า... ไรเตอร์สงสัยว่านิยายของเรื่องนี้มันคงจะไม่สนุกอ่ะเนอะถึงไม่มีคนอ่านถ้าไม่สนุกยังไงอยากให้แก้ไขตรงไหนก็บอกได้นะคะ  จะวิจารย์ยังไงไม่ว่าค่ะ  ขอให้บอกอ่า
คนเรามันก็น้อยใจเป็นนะคะ  ไรเตอร์เริ่มจะนอยด์แล้ววววว TT^TT



                  

           นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย

 

           “เฮ้ย เธออย่าเพิ่งลุกดิ” เสียงแฟนต้านี่นา

 

           “ที่นี่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

 

           เอ๊ะ...ฉันจำได้ว่าตอนเลิกเรียนเสร็จฉันไปหาอาจารยืมยุรีที่หลังโรงเพาะชำแล้วก็...

 

           ใช่แล้วล่ะฉันโดนพวกยัยมุกทำร้ายนี่นา

            

           “เฮ้ย...สบู่ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้างสบายดีมั้ย” ฟอสซิวก็มาด้วย

 

            “ฉันสบายดี” ฉันตอบแบบยิ้มๆกลับไป

 

            “แล้วมันเกิดได้ยังไง ไหนเล่ามาซิ”

 

             “ก็หลังจากที่ฉันเดินไปถึงหลังโรงเพาะชำก็....” และฉันก็เล่าถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น

 

             “โห เลวที่สุด ” ฟอสซิวพูดพลางหันหน้าไปทางแฟนต้า

 

             “มองฉันทำไม ฉันไม่ผิดน้า”

 

             “ไม่ผิดงั้นเหรอ เพราะนายนั่นแหละที่ทำให้เพื่อนฉันต้องเดือดร้อนน่ะ”

 

             “เฮ้ย...นี่เธออย่ากล่าวหาแบบนี้ดิ”

 

             “พอๆทั้งคู่เลย” ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าอย่างจริงจัง “แฟนต้า...นายเลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว แล้วพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องไปรับฉันด้วย”

 

             “ได้ไงอ่ะ”

 

             “ฉันไปก่อนนะ” พูดจบฟอสซิวก็ลุกพรวดขึ้นไปทันที อ้าว...ทิ้งกันเลยเหรอยัยนี่

 

             “ยังไงฉันก็ไม่เลิกยุ่งกับเธอหรอกนะ” แฟนต้าเอ่ยขึ้นหลังจากที่ฟอสซิวเดินออกประตูไปแล้ว

 

              “งั้นฉันขอถามอะไรนายหน่อยสิ”

 

              “โอเค ถามมาเลย”

 

              “เมื่อกี้นายบอกว่า จะไม่เลิกยุ่งกับฉันหมายความว่าไง”

 

              “ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ”

 

              “...” ฉันเงียบเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

 

              “นี่...”

               “หืม...” จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย

 

               “เป็นแฟนกันมั้ย” โด่แค่นี้องทำไมจะไม่ได้ หะ...หะ....หะ....ห๊ะ ปะ...ปะ...เป็นแฟนงั้นเหรอ เฮ้ยหมอนี่กินยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่าเนี่ย

 

                 “...” ไม่ต้องแปลกใจทำไมฉันถึงเงียบ...มันเป็นเพราะฉันพูดไม่ออกยังไงล่ะ

 

                 “ว่าไง ^_^” อร๊ายยยย หยุดยิ้มแบบนั้นนะ ไม่ใช่อะไรหรอกแต่ฉันจะละลายต่างหากล่ะ

 

                 ที่เขาอยากคบกันฉันนี่เป็นเพราะอะไรกันน่ะ ถ้าเห็นฉันเป็นของเล่นล่ะก็ฉันไม่ยอมหรอกนะ

 

                 “ละ…แล้ว”

 

                 พรวด...ปึง

 

                 “พี่สบู่เป็นไงบ้าง/สบู่เป็นไงบ้างลูก” แชมพูกับแม่ที่พรวดเข้ามา ทำเอาตกอกตกใจหมดเลยอ่ะ

 

                 “ลูกเจ็บตรงไหน” แม่ถามอย่างร้อนลน

 

                 “แล้วใครทำพี่ล่ะ”

 

                 “แล้วทำลูกไม่สวนกลับล่ะ” @_@ มึนมากเลยแล้วฉันจะตอบคำถามไหนดีล่ะเนี่ย

 

                 “ว่าไงล่ะทำไมไม่ตอบ หรือว่ามันตัดลิ้นพี่จนพี่เป็นใบ้แล้ว”

 

                 “นี่แกแช่งฉันเหรอแชมพู -_-^^^^”

 

                 “อ้าวก็ฉันไม่รู้นี่นา เห็นพี่เงียบๆ”

 

                 “ที่ฉันเงียบเพราะว่าไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนต่างหากล่ะ”

 

                 “อ้าวเหรอ...ขอโทษพี่ฉันขอโทษ”

 

                 “งั้น...ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวฉันโทรหานะสบู่” ประโยคแรกแฟนต้าพูดพร้อมกับ หัวหน้าไปทางแชมพูและแม่พร้อมกับยกมือไหว้

 

                  “เฮ้ย...พี่แฟนต้ามาได้ไงคะ o[]O”

 

                  “พี่ขับรถมอเตอร์ไซค์มาครับ” เอ่อ...นายนี่ตอบตรงคำถามดีเนอะ

 

                   พูดจบนายนั่นก็เดินออกไปจากห้องทันที

 

                   “นี่พี่อยู่โรงเรียนเดียวกับพี่แฟนต้าเหรอเนี่ย”

 

                    “อืม”

 

                    “แล้วเค้ากับพี่เป็นแฟนกันเหรอ”

 

                    “อืม...เอ๊ย ไม่ใช่เว้ย เขาเป็นต้นเหตุให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ต่างหากล่ะ”

 

                     “ห๊า ถึงจะหล่อแต่ก็อภัยไม่ได้หรอกนะ ที่มาตบหน้าพี่แบบนี้”

 

                      โห น้องฉันเป็นเอามาก นี่มันเพี้ยนไปแล้วเหรอ

 

                      “ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”

 

                       “อ้าว...ตกลงพี่เขาทำหรือไม่ทำกันแน่เนี่ย ฉันงงกับพี่แล้วเนี่ย”

 

                       “แล้วนั่นลูกจะไปไหนเนี่ย” แม่เอ่ยทักทันทีที่ฉันกำลังจะลุก

 

                       “จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้านไงคะแม่”

 

                       “แม่ว่าลูกนอนอยู่โรงพยาบาลก็ได้นะวันนี้น่ะ เดี๋ยวแม่จะให้แชมพูเฝ้าเอง”

 

                       “เอาอย่างนั่นก็ได้ค่ะ” ฉันบอกพลางขึ้นเตียงนอนต่อ

 

                       “ไม่ต้องห่วงอยู่กับแชมพูซะอย่าง”

 

                        “ก็พี่ไม่ไว้ใจแชมพูเนี่ยแหละ ^^”

 

                         “อ้าว...ไมพูดงี้อ่ะแชมพูนอยด์พี่แล่ว”

 

                         “เชิญนอยด์ไปเถอะย่ะ”

 

                         “งั้นไม่นอยด์ละ ^^”

 

                         “ยัยติ๊งติ๊งเอ้ย” ฉันพูดพร้อมกับยื่นมือไปผลักหัวเหม่งๆของน้องสาว

 

                         “ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ฉัน แม่ และแชมพูระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกันโดยไม่มีสาเหตุ

 

 

 

 

                           FANTA’PART

 

                          “เฮ้ย แผนไปถึงไหนละวะเพื่อน” ซูกัสพูดหลังจากที่เราซ้อมเสร็จ

 

                         “เหอะ เดี๋ยวแกก็รู้” ผมพูด

 

                        “ขอให้มันแน่เหอะว่ะ” เซฟพูดพลางยื่นมือมาแตะบ่าผม

 

                         “ตอนนี้ เราจะเพิ่มกติกาคือ ถ้าแกทำให้ยัยนั่นบอกรักแกได้3ครั้ง โดยที่แกไม่ได้บอกรักยัยนั่น แกก็จะพิสูจน์ได้แล้วว่าไม่ได้ชอบยัยนั่น” เฮ้ย ได้ไงวะไอหมอกแล้วถ้ายัยนั่นไม่บอกล่ะ ผมก็เสียเซลฟ์หมดอ่ะดิ ไม่ได้ๆไมยอมเสียหน้าหรอกเว้ย

 

                          “ไม่ไหวก็ไม่ต้องทำเก็กนะเพื่อน”

 

                          “ใครบอกแกว่าฉันไม่ไหวฮะ ไอ้เลิฟ”

 

                          “เดี๋ยวก็รู้ว่าไหวไม่ไหว แต่ว่า...”

 

                          “ถึงเวลา สังสรรค์แล้วเว้ย” พวกเราทั้งห้าพูดขึ้นมาพร้อมกันก่อนที่จะบึ่งรถไปผับแห่งหนึ่ง

                  100% UPDATE