Love Innocent รักใสใสกับนายหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #3 : ++หล่อใสใสกับการเริ่มต้น++ 100%

บทที่1

 

        “ซวยชะมัดเลยวันนี้เนี่ย” จะไม่ให้ผมหัวเสียได้อย่างไรล่ะ ก็วันนี้มียัยบ๊องที่ไหนไม่รู้มาเข้าห้องน้ำผิดแล้วยังมาว่าผมทั้งๆที่เธอนั่นแหละที่ผิด แล้วยังมารัวด่าผมเป็นชุดเลยล่ะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงผมได้ถ่ายรูปเธอที่เข้าห้องน้ำผิดไว้แล้ว หึหึ

 

 

          สวัสดีครับ ผมชื่อแฟนต้าหน้าหล่อพ่อรวย(อันข้างหลังนี่เติมเองหมดเลยครับผม) ผมกำลังจะขึ้นม.4อีกไม่นานครับเพราะช่วงนี้โรงเรียน ปิดเทอมและก่อนหน้านี้ผมเพิ่งชนะการประกวดรายการหนึ่งมาด้วยล่ะแต่ก็เป็นรายการเล็กๆผมคงไม่ดังอะไรขนาดนั้นหรอก

 

 

          “ไอ้ต้า แกไปเข้าห้องน้ำโคตรนานเลยว่ะ”

 

           “โทษทีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ”

 

            “อื้มๆปะไปซ้อมกันได้แล้ว สงสัยไอ้พวกนั้นคงรอแต่เราแล้วล่ะว่ะ”  อ๋อไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าเพื่อนผมคนนี้เป็นใคร มันชื่อ เซฟ เป็นเพื่อนที่สนิทของผมที่สุดแล้วล่ะและที่มันบอกว่าจะไปซ้อมก็คือพวกเราน่ะได้ตั้งวงดนตรีขึ้นมาโดยมีผมร้องนำและไอ้เซฟเพื่อนผมเล่นเบสแต่ไม่ต้องสงสัยว่าสมาชิกคนอื่นไปไหนกันหมด ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วล่ะ เพราะ ยัยบ๊องนั่นคนเดียว

 

 

 

          “หายหัวไปไหนมาวะพวกแก” ไอ้ไอหมอกมันเป็นคนอารมณ์ร้อนที่สุดในวงแหละครับเล่นกีตาร์ มันน่ะเล่นเก่งซะจนนักดนตรีบางคนถึงกับอายเลยนะครับ พ่อมันน่ะเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนที่ผมจะเข้าอีกไม่นานนี่แหละครับ

 

          “ใจเย็นสิวะแก ฉันก็มาแล้วนี่ไง” เซฟเป็นคนเอ่ยขึ้น

 

          “โอเค งั้นมาเริ่มซ้อมกันเลย” ซูกัสเป็นคนที่กะล่อนที่สุดในวงแล้วล่ะครับ ผมว่าผมก็กะล่อนนะแต่มันยิ่งกว่าผมอีกล่ะ มันน่ะเล่นแซ็กโซโฟน

 

           ตึง ตึง ตึง (ฟังให้เป็นเสียงตีกลอง)

 

            และสมาชิกคนสุดท้าย มันน่ะเป็นคนเงียบๆ เงียบซะจนน่ากลัว เวลามันดีใจหน้ามันก็จะเป็นแบบนี้ -_-

เวลามันมีเรื่องทุกข์ใจหน้ามันก็เป็นแบบนี้ -_-

เวลาเพื่อนหัวเราะเฮฮากันหน้ามันก็เป็นแบบนี้ -_-

เวลามันโกรธหน้ามันก็เป็นแบบนี้ -_-

และไม่ว่าอารมณ์มันจะเป็นแบบไหนหน้ามันก็จะเป็น แบบนี้ -_-

 หรือเรียกได้ว่ามันน่ะมีหน้าเดียว และชื่อของมันก็คือ เลิฟ ชื่อมันน่ะไม่เข้ากะหน้าตอนที่มันตีกลองเล้ย

 

           “ใจเย็นเพื่อน โอเคเอาล่ะเริ่มได้” ดีมากซูกัสฉันกำลังจะบอกอยู่พอดี

 

           เพื่อนๆของผมก็เข้าประจำที่ และ บรรเลงเพลงที่ได้เลือกกันไว้ ส่วนผมก็เริ่มที่จะเปล่งเสียงร้องออกมา

 

          

        *    เหมือนอะไรที่มีความหมาย คล้ายว่าเราจะขาดไม่ได้
แล้วฉันจำเป็นมากมาย กับชีวิตและขึ้นตรงกับหัวใจ
ฉันจำเป็นต้องมีเธอนะ เพราะว่าเธอคือลมหายใจ
ทำให้ทุกวันช่างสดใส ต่อชีวิตคนๆ หนึ่งให้ก้าวไป

ขอให้เธอเข้าใจ ถ้าฉันต้องขาดเธอไป
แล้วฉันจะอยู่ยังไง มันคงลำบากรู้ไหม
เธอเป็นเหมือนออกซิเจน
ถ้าเธอเดินห่างกันไป มันคงจะอันตราย
เมื่อว่าอากาศขาดหาย เธอเป็นเหมือนออกซิเจน

รักต้องมีให้กันเสมอ น้อยเกินไปไม่ดีนะเธอ
บอกรักทุกวันที่ได้เจอ
ก็คงพอที่จะมาหล่อเลี้ยงกัน
และความรักของเธอจำเป็นกับตัวฉัน

ขอให้เธอเข้าใจ ถ้าฉันต้องขาดเธอไป
แล้วฉันจะอยู่ยังไง มันคงลำบากรู้ไหม
เธอเป็นเหมือนออกซิเจน
ถ้าเธอเดินห่างกันไป มันคงจะอันตราย
เมื่อว่าอากาศขาดหาย เธอเป็นเหมือนออกซิเจน

อยู่ตรงนี้ก่อน ให้ฉันหายใจ
ขาดเธอฉันคงตาย อยู่ตรงนี้นานๆ ได้ไหม

ถ้าฉันต้องขาดเธอไป แล้วฉันจะอยู่ยังไง
ถ้าเธอเดินห่างกันไป มันคงจะอันตราย
ถ้าฉันต้องขาดเธอไป แล้วฉันจะอยู่ยังไง
ถ้าเธอเดินห่างกันไป มันคงจะอันตราย

ขอให้เธอเข้าใจ ถ้าฉันต้องขาดเธอไป
แล้วฉันจะอยู่ยังไง มันคงลำบากรู้ไหม
เธอเป็นเหมือนออกซิเจน
ถ้าเธอเดินห่างกันไป มันคงจะอันตราย

ขอให้เธอเข้าใจ ถ้าฉันต้องขาดเธอไป
แล้วฉันจะอยู่ยังไง มันคงลำบากรู้ไหม
เธอเป็นเหมือนออกซิเจน
ถ้าเธอเดินห่างกันไป มันคงจะอันตราย
ขอให้เธอเข้าใจ



60 % UPDATE

“ พี่เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย ” แชมพูเอ่ยขึ้นมาในขณะที่เรากำลังเดินเข้าในซอยเพื่อจะกลับบ้าน “ตั้งแต่กลับมาจากไปซื้อของน่ะ พี่ดูเหมือนจะกังวลอะไรซักอย่างเลย ” ระ รู้ ด้วยเหรอเนี่ย = = อ๊ายยยย อย่าพูดถึงน้า

 

         “ปะ เปล่าซักหน่อย พะ พี่สบายดี” จะไม่ให้ฉันกังวลได้อย่างไรล่ะ ก็นายแฟนต้าน่ะสิ เล่นถ่ายรูปฉันตอนเข้าห้องน้ำผู้ชาย(ซึ่งฉันปวดชิ้ง ฉ่อง มาก ก็เลยไม่ได้อ่านป้ายอ่ะ) ถ้าเกิดแฟนต้าเอารูปฉันไปประจานล่ะฉันต้องถูกคนมองว่าเป็นยัยโรคจิตแน่ๆเลยอ่า TT^TT

 

 

        “กลับมาแล้วค่า” ฉันและแชมพูประสานเสียงกันเมื่อก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน

        “อ้าวกลับมากันแล้วเหรอจ๊ะสองสาวแม่ทำข้าวเย็นเสร็จพอดีเลยล่ะจ้ะ” เสียงแม่ที่ดังอยู่ในครัวตอบกลับมาพร้อมกับกลิ่นอาหารที่หอมๆ

 

        “มาค่ะ เดี๋ยวหนูช่วย”

 

        “หนูด้วยๆ” ฉัน แชมพู และแม่ต่างช่วยกันเตรียมของมาจัดโต๊ะทานข้าว

 

        

         “สบู่ๆ เมื่อกี้แม่ดูในโทรทัศน์นะลูก คนที่ลูกเชียร์รายการนั้นน่ะ”

 

         “รายการนั้นรายการไหรอ่ะแม่”

 

         “ก็คนที่ชื่อสไปรท์อะไรนั่นน่ะ” สไปรท์ ? สไปรท์ไหนอ่ะ

 

         “พี่แฟนต้าอ่ะเหรอแม่” อ๋อ ยัยแชมพูเป็นคนทำให้ฉันหายสงสัยที่แท้ก็แฟนต้า

 

         “นั่นแหละ สไปรท์กับแฟนต้าต่างกันตรงไหนไม่ต่างกันเลย” แต่หนูว่าต่างนะแม่ =_= “วันนี้แม่เห็นสไปรท์ เอ้ย แฟนต้าน่ะ ออกโทรทัศน์ แล้วพวกเขาก็ตั้งวงอะไรสักอย่างด้วยแหละลูก”

 

         “หนูเพิ่งรู้ว่าแม่ก็ดูอะไรอย่างนี้ด้วย” เห็นด้วยอย่างแรงสบู่

 

           “แหมๆก็เขาหล่อนี่จ้ะ”

 

           “O[]o / O_O” นี่คือหน้าของฉันกับแชมพูที่ได้ยินแม่ชมผู้ชายว่าหล่อ ร้อยวันพันปีไม่เห็นแม่จะชมใครแต่วันนนี้ทำไมถึงได้เอ่อ ...

 

           “อ้าวสบู่ลูกไม่ตื่นเต้นเหรอที่สไปรท์เอ้ยแฟนต้าขวัญใจลูกกำลังจะมีผลงานกับเพื่อนๆเขาน่ะ” ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันอาจจะกรี๊ดลั่นบ้านเลยก็เป็นได้แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันนี่สิ ทำให้ฉันเริ่มจะไม่ชอบแฟนต้าแล่วล่ะสิ ไม่สิๆ บางทีฉันก็อาจจะยังปลื้มเขาอยู่นะถ้าเขาไม่เอารูปฉันไปประจานน่ะ

 

           “ทานๆข้าวกันเถอะ” ฉันพูดตัดบทเพราะไม่อยากให้มีการสนธนากันในเรื่องของแฟนต้า ฮึ่ยนึกถึงหมอนี่แล้วอารมณ์เสีย อารมณ์เสีย อารมณ์เสีย อารมณ์เสีย

 

 

 

 

           สมัครเข้าโรงเรียน เอ๊ะ โรงเรียนใหม่ของฉันจะเป็นอย่างไรน้า อิอิ ต้องเจอเพื่อนน่ารักๆแน่เลย เฮ้อ พรุ่งนี้ก็จะไปสมัครโรงเรียนแล้วนอนหลับพักผ่อนดีกว่า หวังว่าพรุ่งนี้ฉันจะไม่ไปทำอะไรเปิ่นๆอีกล่ะเอิ๊ก หลินปิง !!!!

           

            

          

วันรับสมัครเข้าโรงเรียน

 

           “สวัสดีค่ะ อาจารย์” ฉันกล่าวทักทายอาจารย์ที่นั่งอยู่โต๊ะประจำการรับสมัครนักเรียนพร้อมกับไหว้อยากนอบน้อม

 

           “สวัสดีค่ะ นักเรียน” อาจารย์ก็กล่าวทักทายกลับอย่างสุภาพ

และอาจารย์ก็ได้ถามรายละเอียดและขอดูเอกสารต่างๆเยอะแยะ บลาๆๆๆๆๆๆๆ

 

           “เอาล่ะ นี่คือกำหนดการ แผนผังของโรงเรียน และเอกสารอื่นๆนะจ๊ะ” อาจารย์กล่าวและยื่นเอกสารจำนวนหนึ่งมาให้ฉัน เอาล่ะเย้ต่อไปเราก็จะได้มาเรียนอยู่โรงเรียนใหม่แล้ว ฮูเล่ฮูเล่

 

           พลิ้ว พลิ้ว

           ฉันกำลังเดินออกจากโรงเรียนเพื่อจะกลับบ้านแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อลมพัดเอกสารที่ฉันถืออยู่ไปจำนวนหนึ่ง

 

          ฮึบ ฮึบ ลมบ้าเอ๊ย พอฉันจะเดินไปหยิบเอกสารลมก็พัดในกระดาษเหล่านั้นปลิวไปไกลอีก  โอ้ย จะปลิวไปอีกนานไหมเนี่ย

 

 

          “ นี่ครับ ” อ๊ะ ฉันกำลังจะเดินไปหยิบกระดาษใบนั้นได้พอดี แต่มีมือของคนคนหนึ่งยื่นกระดาษมาให้ฉัน “เป็นนักเรียนใหม่เหรอครับ ผมก็เป็นนักเรียนใหม่เหมือนกัน”

 

          “อ๋อค่ะ ขอบคุณที่ช่วยเก็บเอกสารให้นะคะ” ฉันบอกพลางเงยหน้ามองผู้ชายคนนั้นอย่างเต็มตา ดวงตาเรียวสวยได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบาง ทรงผมที่ผ่านการเซ็ตมาอย่างดี ผิวพรรณผุดผ่องแต่ฉันคิดว่าแฟนต้าขาวกว่านี้นะ เอ๊ะ แล้วฉันจะไปคิดถึงหมอนั่นทำไมล่ะเนี่ย ฮึ่ย ออกไปๆจากหัวฉันนะ

 

         “คือว่า มีอะไรติดอยู่ที่หน้าผมเหรอครับ จ้องซะจนผมอายเลยนะเนี่ย” อ้าวเอ้ย ลืมไปเลยนะเนี่ยแล้วนี่ฉันจ้องเขานานขนาดไหนกันล่ะ

 

         “ขะ...ขอโทษค่ะ แหะๆ”

 

         “ครับ แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ เราชื่อเวฟนะ”

 

         “จ้ะ ฉันชื่อสบู่”

 

         “ชื่อน่ารักดีนะครับ ^_^”  เวฟบอกพร้อมกับยิ้มตาหยีๆ น่ารักเหมือนกันนะเนี่ยนายน่ะ

 

         “ขอบคุณนะ งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันค่ะ ^_^ ” ฉันบอกพลางยิ้มตาหยีๆเลียนแบบเขาเมื่อกี้

 

        “ครับ แล้วเจอกัน ”

 

 

        ฉันว่าแล้วไงว่าที่โรงเรียนใหม่ต้องเจอเพื่อนน่ารักๆน่ะ ขนาดแค่มาสมัครนะเนี่ยยังเจอเพื่อนน่ารักๆเลย นึกแล้วอยากให้โรงเรียนเปิดเทอมเร็วๆจัง

    100% UPDATE

*  เพลง ออกซิเจน ของ super baker