คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : มดยักษ์เปลี่ยนไป.. เหตุเกิด ณ งานเลี้ยงรุ่น (2)
เมื่อชายหนุ่มขอตัวกลับก่อนแล้ว สามสาวที่ตอนนี้หนทางช่างมืดมิดก็จมอยู่ในความคิดของตนเอง
กริ๊งงงงงงงงงงง!!
"สวัสดีค่ะ.. มดน้อยค่ะ" มดน้อยกรอกเสียงลงในโทรศัพท์อย่างหมดอาลัยตายอยาก
"คุณมดน้อย ผมธนานะครับ"
"ค่ะ ว่าไงคะ" มดน้อยที่ยังงงๆ ว่าตาโรคจิตโทรมาทำไม
"คุณลืมกระเป๋าไว้ที่นี่ครับ ที่สถานี" โปรดิวเซอร์หนุ่มกล่าวเรียบๆ
"ตายจริง.. ฉันก็ว่าทำไมหาไม่เจอ นึกว่าลืมไว้ที่คอนโด" มดน้อยพูดเสียงดัง "ทำยังไงดี.. คนละทางกับที่พักซะด้วยสิ" ว่าพลางบ่นอุบอิบ
"ตอนนี้คุณอยู่ไหนครับ ..เดี๋ยวผมเอาไปส่งให้" เสียงโปรดิวเซอร์หนุ่มที่ยังเรียบๆ แต่เจือแววอ่อนโยน
"เอ่อ.. จะดีเหรอคะ เกรงใจจัง" แต่ในใจแอบยิ้ม.. ดีสิ.. ไม่เปลืองน้ำมัน หุหุ
"ครับ ..ดีกว่าให้คุณมดน้อยมาเอาเองครับ เดี๋ยวจะมาช้า ผมขี้เกียจรอนาน" โปรดิวเซอร์หนุ่มพูดเรียบๆ เช่นเคย
"..."
"เอ่อ.. ล้อเล่นน่ะครับ" เสียงยังเรียบเหมือนเคย "ว่าแต่อยู่ไหนครับ ?" ถามเอาจริงเอาจัง
"อยู่ที่คาเฟ่ M ค่ะ" มดน้อยตอบอย่างจำใจ
หลังจากวางหูแล้ว ..มดน้อยจึงเริ่มบ่น "ล้อเล่นงั้นเรอะ.. ด่าชัดๆเลย.. ล้อเล่นที่ไหนจะน้ำเสียงเยือกเย็นอย่างนี้เนี่ย.. อีตาโรคจิตเอ้ย"
"ผมไปเป็นเพื่อนให้มั๊ยครับ คุณมดน้อย" โปรดิวเซอร์หนุ่มกล่าวเรียบๆ หลังจากฟังสามสาวคุยกัน อันที่จริงแล้ว.. ไม่ได้มีใครชวนเลย แต่ชายหนุ่มมาถึงตอนที่สามสาวกำลังปรึกษากันพอดี ..ได้ยินอย่างชัดเจน
"คุณธนา" ฟางที่ได้สติก่อนใคร พูดชื่อออกมาดังๆ เพื่อที่จะได้มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด
"ครับ" ชายหนุ่มยิ้มรับอย่างอ่อนโยน แบบไม่เคยเห็นมาก่อนในโลกนี้
"คุณ.." มดน้อยเริ่มเข้าโหมดมาคุ "มาแอบฟังคนอื่นคุยกันไม่ดีนะคะ"
"..." ชายหนุ่มเริ่มซีด
"แล้วอีกอย่าง.. ยังไม่มีใครขอความคิดเห็นคุณเลย.. ฉันไปคนเดียวได้นี่คะ" มดน้อยเริ่มพูดอย่างโมโห
"เฮ้ย.. ยัยมด แกไปว่าคุณธนาได้ไง เค้าหวังดีนะนั่นน่ะ" ฟางเริ่มอบรมเพื่อนนิสัยแย่
"มีโปรดิวเซอร์ธนาไปเป็นเพื่อนก็ดีกว่าไปคนเดียวนะมด" ปิ่นเสริมบ้าง
"แต่คุณโปรดิวเซอร์เค้ามีงานต้องทำนะ" มดน้อยรีบแก้
"ไม่มีครับ ..พรุ่งนี้ผมมีงานพร้อมกับคุณมดน้อยเลยครับ" โปรดิวเซอร์หนุ่มกล่าวเรียบๆ
"เห็นมะๆ" ฟางรีบเสริม
"นี่ฟาง.. แกไปมัดมือชกเค้าได้ไง เค้าอาจไม่อยากไปก็ได้ งานเลี้ยงรุ่นน่ะ น่าเบื่อจะตาย" มดน้อยรีบชิงพูด
"ไม่หรอกครับ.. ผมชอบนะ ตั้งแต่จบม.ปลาย ผมก็ไปเรียนต่อต่างประเทศเลย ไม่มีโอกาสไปงานเลี้ยงรุ่นครับ ..งานนี้ท่าทางน่าสนุกนะครับ" โปรดิวเซอร์หนุ่มขยายความเรียบๆ
"เอ๊ะ.. คุณโปรดิวเซอร์นี่ยังไงนะ ตกลงจะไปให้ได้เลยเหรอ" มดน้อยเริ่มตะคอก
"ครับ.. ผมเป็นห่วงคุณมดน้อย กลัวกลับมาอัดรายการไม่ทัน ผมไปด้วยนะครับ"
เมื่อเพื่อนสาวพยักหน้าเห็นด้วย และตาโรคจิตก็ไม่มีทีท่าจะลดละความพยายาม มดน้อยเลยได้แต่เออออไปด้วย "อือ.. ไปก็ไปสิ" แต่คำถามหนึ่งผุดขึ้นในใจ ..ทำไมตานี่ต้องอยากไปขนาดนี้ด้วยนะ
"งั้นพรุ่งนี้ผมไปรับนะครับ" ชายหนุ่มกล่าวเรียบๆ พลางยื่นกระเป๋าส่งให้
"ค่ะ" มดน้อยพูดพลางเดินไปอีกทาง แล้วเธอก็หันกลับมาทันควัน "แล้ว.. รู้จักที่พักฉันเหรอคะ"
"ไม่ครับ" โปรดิวเซอร์หนุ่มกล่าวราบเรียบเช่นเคย ทำเอาสามสาวตะลึง
!?!
"เจอกันในงานนะ" ฟางที่อยู่รอชายหนุ่มที่นัดไว้มารับ พูดกระซิบกับมดน้อยแล้วขึ้นรถไป
"ทำไมช้าจังนะ!" มดน้อยเริ่มกระวนกระวาย เวลาหกโมงเย็นแล้ว แต่ยังไม่เห็นวี่แววอีตาโรคจิตเลย ?? ทันใดนั้น... รถเบนซ์สีดำมะเมื่อมคันหรูก็เคลื่อนตัวมาจอดหน้าเธอ คนขับเลื่อนกระจกลง.. พลางยื่นหน้ามา มดน้อยมองหน้าไม่ชัด เธอเลยพยายามมอง
"คุณมดน้อยครับ จะไม่ขึ้นรถรึไงครับ" เสียงนี้คุ้นๆ แต่เธอยังไม่อยากจะเชื่อ
"คุณโปรดิวเซอร์เหรอคะ" เธอถามคำถามโง่ๆอีกแล้ว
คนขับเปิดประตูรถ ก้าวลงมา ..สิ่งที่ทำให้เธอถึงกับชะงัก ชายหนุ่มรูปร่างดี หน้าตาหล่อเหลา ในชุดสูทสีขาวสะอาด เรียบหรู แต่เท่ห์บาดใจ จะว่าไปแล้วโปรดิวเซอร์ของเธอก็เป็นคนหล่อเอาการนะเนี่ย.. มดน้อยแอบคิดในใจ บางที.. อาจจะหล่อกว่าพี่ชายหรือนายนทีจอมเก๊กเลยก็ได้นะ ..เสียดายก็ตรงปากนี่แล่ะ ไม่ค่อยได้เรื่อง
"จะจ้องผมอีกนานมั๊ยครับ.. ผมเขินนะ ทำยังกะจะกินผมงั้นแล่ะ" กับน้ำเสียงราบเช่นเคย แต่แฝงแววตื่นเต้นไว้ข้างใน
"อ๋อ ค่ะๆๆ ไปเดี๋ยวนี้แล่ะค่ะ" มดน้อยก้าวเดินไปหารถเบนซ์คันหรู ที่เธอเคยฝันใฝ่อยากจะนั่งมานาน ชายหนุ่มเปิดประตูข้างคนขับให้เธอ มดน้อยไม่รอช้ารีบเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว พลางคิดในใจ.. อย่างกับเจ้าหญิงเลยวุ้ย.
"ทำไมยัยมดมาช้าจังนะ" ฟางบ่นพลางตักของกินเข้าปาก
"ว่าแต่แก.. ยัยฟาง แกไม่ได้จบโรงเรียนนี้นี่นา แถมยังกินยังกะเป็นเจ้าภาพ" ปิ่นอดแขวะเพื่อนไม่ได้
"ก็ฉันเป็นเจ๊ดันยัยมดนะ .. ต้องมาให้กำลังใจกันหน่อยสิ" ฟางพยายามยกแม่น้ำทั้งห้ามาอ้าง ปิ่นเลยได้แต่ส่ายหัว กับความเจ้าเล่ห์ของเพื่อน เพราะเหตุผลที่แท้จริงก็คืออยากควงชายหนุ่มคนใหม่มาอวดก็เท่านั้น!!
"นั่นไงๆ" ฟางชี้ไปทางประตูทางเข้าเสียงดัง ทำให้คนที่อยู่ใกล้ๆ เริ่มมองตาม
มดน้อยในชุดสีครีมอ่อนๆ สั้นแค่เข่า ชุดถูกออกแบบให้เรียบหรู และเซ็กซี่เล็กน้อย ด้วยชุดแบบคล้องคอ มีเพชรเม็ดน้อยสวารอฟสกี้เม็ดเล็กๆ บริเวณผ้าช่วงทรวงอกที่จับจีบกันอย่างสวยงาม บวกกับสร้อยคอเพชร (ของปลอมที่ฟางหาให้) เม็ดเล็กๆ แต่พอดีกันกับคอที่เริ่มระหงของเธอ ทำให้เธอช่างดู เพอร์เฟคจริงๆ ..มดน้อยควงชายหนุ่มรูปหล่อเข้ามาในงาน กระโปรงผ้าชีฟองที่พริ้วไหวบวกกับเอวที่คอดของเธอ ทำให้ส่วนโค้งส่วนเว้าตรึงสายตาชายหนุ่มในงาน ทุกย่างก้าวที่เดิน ทำให้หลายคนมองเป็นตาเดียว
"มด ..แกสอบผ่านฉลุย" ฟางรีบพูด
"นี่น้องสาว.. ทุกคนมองเธอเป็นตาเดียวเลยนะ โดยเฉพาะผู้ชายน่ะ" คุณชายภูรินอดแซวไม่ได้ ทำเอาสาวเจ้าแก้มเป็นสีแดงเรื่อๆ
"โปรดิวเซอร์ธนาก็เท่ห์บาดใจเลยค่ะ ไม่เคยเห็นคุณแต่งแบบนี้นะคะ" ปิ่นกล่าวบ้าง
"นานๆทีน่ะครับ" โปรดิวเซอร์หนุ่มรีบออกตัว
"แต่ก็หล่อใช่ย่อย" ฟางเสริม แล้วหันไปถามเพื่อนตัวแสบ "เนอะ มดว่างั้นมั๊ย"
มดน้อยที่มัวแต่เขินไม่ทันฟัง เลยตอบไป "อือ" ..แต่กลับไม่มีใครทันสังเกตเห็นแววตาที่วูบไหวของโปรดิวเซอร์หนุ่ม ที่รีบปรับให้นิ่งเฉยอย่างรวดเร็ว
"มด" เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าวขึ้นมาข้างหลังเธอ เสียงที่ทำให้มดน้อยถึงกับเสียวสันหลังวาบ เสียงที่เธอคุ้นเคย และจำได้อย่างดี
"..." เธอหันไปมองต้นเสียง ไม่รู้จะกล่าวอะไรดี แต่แล้ว
"พี่สริน" เสียงชายหนุ่มที่ยืนเคียงข้างกลับทักทายออกไป เสียงที่บ่งบอกถึงความคุ้นเคย
"อ้าว.. นายเองเหรอ ถึงว่าสิ ดูคุ้นๆ เมื่อกี้มองไกลๆ เห็นไม่ชัด ..ว่าไง สบายดีมั๊ย" สรินทักทายชายหนุ่มอย่างเป็นกันเอง
"รู้จักกันด้วยเหรอ" ประโยคแรกที่มดน้อยพูดกลับไม่ใช่ประโยคที่เธอท่องมาทั้งคืน
"รู้จักสิ" สรินตอบ "นายธนาน่ะ.. เป็นรุ่นน้องที่เรียนด้วยกันตอนอยู่ออสเตรเลีย เสียดายที่นายนี่รักประเทศไทยมากไปหน่อย ตื้อยังไงก็ไม่ยอมทำงานที่นั่น" สรินกล่าวพลางยิ้ม
แล้วทุกคนก็ถึงบางอ้อ ..ชายหนุ่มสองคนยืนคุยกันอย่างออกรส มดน้อยกลายเป็นตัวประกอบไปซะงั้น ..และแล้ว
"อ้าว.. นึกว่าสาวสวยที่ไหน มดยักษ์ของเราน่ะเอง" เสียงเพื่อนคนหนึ่งทักขึ้น "เฮ้.. พวกเรา ดูสิ มดยักษ์ปรากฏตัวแล้ว" ยังไม่ยอมหยุด มดน้อยชักเริ่มหมดความมั่นใจ
"ว้าว" เพื่อนอีกคนร้องขึ้น "เดี๋ยวนี้เธอสวยขึ้นนะ"
"ใช่ๆ ผอมลงมากเลยนะ บอกหน่อยสิเธอทำยังไงน่ะ" เพื่อนที่เคยผอมที่สุดในห้องทักมดน้อย เพราะตอนนี้เพื่อนคนดังกล่าวแทบไม่เหลือเค้าของคนผอมเลย ..ใช่แล้วเธออ้วนมาก
"พวกเราคิดถึงเธอนะมดยักษ์" เพื่อนอีกคนกล่าว
"นี่ๆ ไปบนเวทีกัน ..โชว์ตัวหน่อยเร็ว" เพื่อนๆ รีบลากมดน้อยไปทางเวที มดน้อยได้แต่มองปิ่นและฟางอย่างขอความช่วยเหลือ ..แต่สายไปเสียแล้ว เพราะตั้งแต่เพื่อนๆจำเธอได้ ก็ไม่เหลือช่องว่างให้ปิ่น ฟาง หรือแม้แต่ตาโรคจิตที่เคยยืนข้างๆ เธอ ลอดเข้ามาได้
บนเวที..
"ทุกคน.. ต้อนรับเพื่อนเก่าเราหน่อยเร้ววววววว" เสียงพิธีการกล่าว
"มดยักษ์ของเรา.. วันนี้เธอมาในมาดใหม่ ไม่เหลือเค้ามดยักษ์จอมพลังคนเดิมแล้ว"
"ปรบมือให้ความสวยของเธอหน่อยเร้ววววว" ทุกคนปรบมือเสียงดัง มดน้อยน้ำตาคลอเบ้า ..นี่เธอกลายเป็นตัวตลกอีกแล้วเหรอ ไม่ว่าจะทำยังไง.. เธอก็เป็นได้แค่ตัวตลก!?
"เราจะมาสัมภาษณ์เธอกัน" พิธีกรกล่าวอย่างยิ้มแย้ม "ว่าสิบกว่าปีที่ผ่านมา เธอหายไปไหน.. ทำไมเธอไม่มางานเลี้ยงรุ่น.. ทั้งๆที่พวกเรารอคอยเธอ.." เสียงพิธีกรที่เกริ่นก่อนจะหันมาทางมดน้อย เตรียมสัมภาษณ์ เสียงเฮดังสนั่น
"หยุดซะที!?" เสียงตะโกนผ่านไมโครโฟนของมดน้อย ทำให้งานทั้งงานเงียบกริบ
มดน้อยพูดทั้งน้ำตา "จะให้ฉันมางานได้ยังไง ในเมื่อทุกคนเห็นฉันเป็นตัวตลกมาตลอด ไม่เคยมีใครเห็นฉันเป็นคน กลั่นแกล้ง ซ้ำเติม ไม่เคยมีใครเห็นฉันเป็นเพื่อน แล้วฉันจะมางานเลี้ยงรุ่นทำไม ที่ฉันมาวันนี้เพราะฉันคิดว่ามันผ่านมานานแล้ว คงไม่มีใครแกล้งฉัน ..แต่ไม่เลย ฉันยังเป็นตัวตลกวันยังค่ำ" มดน้อยพูดพลางสะอื้น
ทุกคนเงียบกริบ.... แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
"เธอเข้าใจผิดแล้วมด" เสียงสรินนั่นเอง
"ฉันรู้มาตลอดว่าเธอไม่เคยมางานเลี้ยงรุ่นเลย ฉันไม่รู้มาก่อนว่ามันเป็นเพราะพวกเราเอง ถ้าเธอคิดว่าเหตุการณ์วันนั้นทำให้เราแกล้งเธอตลอดเวลา ..เธอคิดไปเอง พวกเราไม่เคยคิดแกล้ง หรือทำร้ายจิตใจเธอ พวกเราทุกคนรักเธอ เธอสดใส ยิ้มแย้มอยู่เสมอ ใครๆก็อยากเข้าใกล้ อยากรู้จักเธอ ..วันนั้นเพราะพวกรุ่นน้องที่มาชอบฉัน รู้ว่าเธอจะสารภาพรักฉัน เลยไปยุแยงพวกผู้หญิงในห้อง.. พวกนั้นใส่ร้ายเธอ ฉันก็ด้วย.. พวกนั้นบอกฉันว่าเธอเห็นฉันเป็นผู้ชายที่หล่อ แต่สมองกลวง.. ไม่มีใครมาอยากจะรัก แต่ที่เธอจะสารภาพรักเพราะต้องการเห็นฉันเป็นตัวตลก ที่ต้องโดนผู้หญิงอ้วนสารภาพรัก"
"แต่ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้นนะ" มดน้อยเถียงออกไมค์
"พวกเรารู้แล้ว" เสียงเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น "พวกเราพยายามขอโทษเธอมาตลอด แต่เธอก็เอาแต่หลบหน้าเรา พวกเราพยายามส่งการ์ดไว้ใต้โต๊ะเธอทุกวัน แต่เธอก็ไม่เคยเปิดอ่านเลย เธอกลับให้ปิ่นเอาไปทิ้งตลอด"
"ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าการ์ดอะไร นึกว่าพวกนั้นเขียนแกล้งมดน้อย พวกเราก็เลยไม่ได้อ่าน" เสียงปิ่นที่กระซิบกับฟาง
"จนกระทั่งวันสุดท้าย.. พวกเราเตรียมเซอร์ไพรส์เธอ แต่เธอก็ป่วย ไม่ได้มาโรงเรียน" เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้น
"มิน่าล่ะ.. วันนั้นนะ มีแต่คนถามว่ามดจะมาโรงเรียนมั๊ย?" ปิ่นเริ่มขยายความ
"พวกเรารอเธอมางานเลี้ยงรุ่นทุกปี ..แต่เธอก็ไม่เคยมา" พิธีกรกล่าวบ้าง
"ปีนี้ที่เธอมา.. เพื่อนๆทุกคนดีใจมากนะ" เพื่อนผู้หญิงอีกคนพูด "พวกเราไม่ตั้งใจจะทำร้ายเธอเลยนะ"
"พวกเราขอโทษที่ทำสิ่งไม่ดีลงไป พวกเราว่าเธอ ทั้งๆที่เธอไม่ผิด พวกเราเองตะหากที่เข้าใจผิดไปเอง" เพื่อนอีกคนพูดขึ้น
"ตอนนี้พวกเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม มด" เสียงสรินดังขึ้น มดน้อยที่ร้องไห้เริ่มร้องหนักขึ้น จนชายหนุ่มชักกังกลใจ นี่เขาทำให้เธอเป็นแบบนี้เลยเหรอ
ทันใดนั้น.. ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งฝ่าเพื่อนๆ ที่ยืนหน้าเวที กระโดดขึ้นไปบนเวที ยัดผ้าเช็ดหน้าให้มดน้อย ..โปรดิวเซอร์ธนานั่นเอง
"เช็ดซะนะครับ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่คุณมดน้อยควรจะดีใจนะครับที่เหตุการ์ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณกังวล" ชายหนุ่มยังกล่าวเสียงเรียบเช่นเคย "คุณจะลงจากเวทีมั๊ย ผมจะพาไปเอง"
"ไม่ต้องค่ะ แต่คุณอยู่ข้างๆ ฉันก่อนได้มั๊ย" มดน้อยพยายามพูดอย่างยากเย็น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องขอร้องให้ชายหนุ่มยืนอยู่ด้วย แต่คงจะดีกว่ายืนคนเดียว
"คือว่า.." มดน้อยเริ่มพูด "เราไม่รู้เลยว่าเรื่องมันเป็นแบบนี้.. ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นเราก็ผิดที่เอาแต่หลบหน้า.. แต่เรากลัว กลัวจะถูกทำร้าย.. ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้.. เราก็เข้าใจแล้ว .. เราไม่ได้โกรธอะไร.. เราดีใจที่จะได้กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม" มดน้อยว่าพลางยิ้มทั้งน้ำตา
ทุกคนยิ้มแย้ม และร้องเฮกันสนั่น ธนาจับมือหญิงสาวที่ยืนทำหน้าบอกไม่ถูกลงจากเวทีทันที
"คุณโปรดิวเซอร์.." มดน้อยรีบท้วง "ลากฉันลงมาทำไม"
"ผมว่าคุณควรไปห้องน้ำก่อนนะ" ชายหนุ่มเริ่มพูดเสียงเครียด
"ทำไมล่ะคะ" มดน้อยยังไม่เข้าใจ
"ก็ดูสภาพคุณตอนนี้สิ.. ไม่มีเค้าความสวยเอาซะเลย แล้วยังไปยืนยิ้มทั้งน้ำตาอีก รู้มั๊ยว่ามาสคาร่าเลอะน่ะ หน้าตาเละไปหมดเลย" ชายหนุ่มเริ่มพูดเสียงขุ่นๆ
มดน้อยไม่เข้าใจว่าทำไมตาโรคจิตถึงได้โมโหขนาดนั้น แต่เธอคงไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่นนอกจากหน้าตาเธอแล้วล่ะ
ตอนนี้มดน้อยนั่งอยู่ในรถเบนซ์คันเดียวกันกับคันที่นั่งมางาน ..ต่างกันก็ตรงที่คนขับเริ่มขับเร็วขึ้น พร้อมทำหน้าตาเคร่งเครียด เตรียมระเบิด!? .. นาฬิกาบอกเวลา 23.50 น. ทำให้มดน้อยไม่กล้าพูดอะไร.. งานเลี้ยงรุ่นวันนี้ผ่านไปด้วยดี ตอนแรกมดน้อยกะจะออกมาตอนสามทุ่ม แต่เพื่อนๆ รั้งเธอไว้ พร้อมทั้งเข้าใจผิดว่าตาโรคจิตเป็นแฟนเธอ ตานี่ก็เหลือเกิน.. ไม่ยอมปฏิเสธ หรืออันที่จริงแล้ว ปฏิเสธไม่ทันต่างหาก.. เพื่อนๆคุยกับเธอหลายเรื่อง บ้างก็เรื่องงาน ความรัก การเงิน แต่สิ่งที่เป็นประเด็นที่สุด กับกลายเป็นเรื่องน้ำหนักของเธอ.. หลายคนสงสัยว่าเธอทำยังไงถึงได้น้ำหนักลด เธอเลยจำใจตอบๆ ไป แต่เปล่าเลย เพื่อนๆ ไม่ได้ลดละ ลากเธอไปร้องคาราโอเกะ แล้วก็ดริ๊งค์นิดหน่อย จนปาเข้าไปห้าทุ่มครึ่ง ...ไม่น่าเชื่อว่าทั้งเธอและตาโรคจิตลืมไปแล้วว่าวันนี้มีอัดรายการสด.....จนกระทั่งพนักงานสถานีเริ่มผิดสังเกตที่ไม่เป็นตาโรคจิตมาทำงานตั้งแต่เช้า.. เลยโทรมาเตือน นั่นคือสาเหตุที่ทั้งเธอและเขาไม่คุยกันตอนนี้
"และวันนี้ดิฉัน ดีเจมดน้อยซึ่งเผชิญกับเรื่องตื่นเต้นมากมาย ก็ขอส่งคุณผู้ฟังเข้านอนด้วยเพลงดีๆ อีกหนึ่งเพลงนะคะ.. คืนที่ฉันอ่อนไหว ค่ะ .. เพราะวันนี้มดน้อยเองก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนอ่อนไหวเช่นกันค่ะ และวันนี้มดน้อยยังได้พบว่าคนๆ หนึ่งมีความเป็นสุภาพบุรุษเต็มร้อยด้วยค่ะ หลับฝันดีราตรีสวัสดิ์นะคะ"
หลังจบรายการ.. ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับ โปรดิวเซอร์หนุ่มรีบเดินมาทางมดน้อย แต่คำพูดกลับไม่เหมือนเดิม
"ใครหรือครับที่คุณมดน้อยบอกว่าเป็นสุภาพบุรุษเต็มร้อย" หากเป็นฟางคงสังเกตุได้ว่าเสียงของชายหนุ่มสั่นเล็กน้อย แต่นี่คือมดน้อย เธอไม่รู้หรอกว่าเสียงของชายหนุ่มต่างจากเดิม
"คะ" มดน้อยทำท่าคิด แก้มเป็นสีแดงเรื่อเพราะเขินในความคิดตัวเอง "ก็...... นายสรินไงล่ะคะ แมนมั๊ยล่ะ โฮะๆๆๆๆ ดูสิ ยอมรับผิด ยอมขอโทษ อธิบายเป็นพัลวันเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ตลกชะมัดเลย ตลกเนอะ" ไม่ว่าเปล่าพลางตีหลังโปรดิวเซอร์ตัวเองซะดัง แล้วรีบเดินออกไปทันที ไม่เห็นหน้าตาคนฟัง ที่เริ่มไม่สบอารมณ์ แววตาเจือความผิดหวังเล็กน้อย
มดน้อยจอดรถหน้าคอนโด.. มือจับพวงมาลัยแน่น ยังไม่ยอมลงจากรถ เธอนึกถึงคำถามของตาโรคจิตก่อนกลับ ..เธอจะบอกได้ยังไงว่าตอนอัดรายการเธอพูดพล่อยๆ ว่าคนๆ หนึ่งมีความเป็นสุภาพบุรุษเต็มร้อยออกไปนั้น เพราะเธอนึกถึงคนที่เปิดประตูรถให้ คนที่ให้เดินควงแขน และเป็นคนเดียวกันที่ลากเธอลงจากเวที.. แม้ว่าวิธีการออกจะแปลกๆ คำพูดไม่ค่อยเข้าหูก็ตาม แต่มดน้อยก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ..คนที่เธอพูดถึงคือ ตาโรคจิตนั่นเอง ....น่าอายชะมัดเลย!?
ความคิดเห็น