คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : มดยักษ์เปลี่ยนไป เหตุเกิด ณ งานเลี้ยงรุ่น (1)
"มด.. ตื่นได้แล้ว"
"..."
"มด.. ตื่นสิ ตื่นๆๆๆ ตื่นซะที เดี๋ยวสายนะ"
"..."
ขาดเสียงตอบรับจากเพื่อนสาว ปิ่นชักจะหมดความอดทน
"มด.. แกจะตื่นหรือไม่ตื่น ถ้าไม่ตื่นชั้นไปนะ"
"ปิ่น...เดี๋ยวก่อน" มดน้อยลืมตามองเพื่อนที่กำลังจะเดินหนีไป "อีก 5 นาทีนะ นะๆๆ"
พลั่ก!? "โอ้ยยยยยยยยยย ตื่นแล้วจ้า........."
"ดีสม.. ตื่นแล้วก็รีบไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว เรามีสิ่งสำคัญต้องทำนะ ลืมแล้วรึไง"
มดน้อยคิดตามแล้วก็เริ่มนึกได้ว่าวันนี้สำคัญจริงๆ มดน้อยไม่รอช้า รีบทำธุระแล้วมายืนต่อหน้าเพื่อนสาว
"ไปกันรึยังจ๊ะปิ่น" มดน้อยยิ้มสดใส
"เออ.. ไปกันได้ซะที" แต่เสียงที่ตอบกลับมากลายเป็นเสียงฟางที่เริ่มหมั่นไส้ไปทุกที
!?!
สามสาวลงจากรถมุ่งตรงไปยังห้างสรรพสินค้าราวกับสิ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าคือค่ายฝึกทหารก็ไม่ปาน
"เร็วหน่อยนะ ..วันนี้ยังต้องไปอีกหลายที่เลยนะ" เสียงฟางที่บ่งบอกถึงความเอาจริงเอาจัง ทำให้เพื่อนสาวอีกสองคนเริ่มฮึดสู้
"มด.. อย่าวิ่งเข้าภัตตาคารเด็ดขาดเข้าใจมั๊ย พวกเราทำเพื่อแกนะ" เสียงปิ่นที่พูดดักคอ ทำให้มดน้อยได้แต่ยิ้มรับเจื่อนๆ ก็เพื่อนตัวดีน่ะสิ ทำเป็นรู้ดีไปซะหมด......
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
"โอย!!!!!! เหนื่ยแสนสาหัส ..นี่พวกแกซื้อหมดนี่เลยเหรอ จะหอบกลับยังไงไหวเนี่ย" มดน้อยบ่นพลางหิ้วถุงพะรุงพะรังที่เธอ ปิ่นและฟางซื้อมา
"อย่าบ่นๆ ยัยมด.." ฟางพูดพลางถือถุงรองเท้าคู่สวยที่เธอจงใจเลือกมาอย่างดี "พวกเราทำเพื่อแกเลยนะเนี่ย.. ทุ่มทุนสร้างเลยนะ"
"แล้วต่อจากนี้ล่ะ ..จะเอาไง" มดน้อยเริ่มเปลี่ยนประเด็น เพราะไม่ว่าอะไรๆ เธอก็โดนอยู่ดี ..เปลี่ยนเรื่องดีกว่า
"ไปสปากัน แล้วต่อด้วยร้านทำผม ..แกต้องทำผมทรงใหม่ เข้าใจ๋?" ฟางพูดด้วยรอยยิ้มเก๋ๆ ชายคนใดเป็นต้องหลงใหล แต่สำหรับมดน้อยตอนนี้ ..ช่างเป็นรอยยิ้มที่เหี้ยมโหดเสียนี่กระไร!?
สามสาวกลับมาถึงคอนโดของมดน้อยและปิ่นอย่างอ่อนระโหยโรยแรง.. ปิ่นที่เงียบมานานเพิ่งจะเปิดปากพูด
"มด... แกไปลองชุดสิ" ปิ่นพูดพลางดันมดน้อยเข้าห้องไป
"ไว้ก่อนไม่ได้เหรอ.. หิวแล้ว" มดน้อยพยายามต่อรอง
"ไม่ได้!" สองสาวตะโกนขึ้นพร้อมกัน และแน่นอนว่า สองเสียงย่อมชนะ
มดน้อยยืนมองตัวเองในกระจกพลางคิดในใจ...นี่หรือตัวเธอ.. เธอจะเข้าข้างตัวเองมากไปไหมนะ ที่เธอมองว่า.. เธอสวยขึ้น มดน้อยยิ้มให้กับผู้หญิงอีกคนที่ยืนในกระจก พร้อมกับพูดอย่างมั่นใจว่า "คอยดูนะสริน... คอยดู คุณจะต้องทึ่ง !"
ประมาณหนึ่งเดือนก่อน.. มดน้อยต้องเจียดเวลาจากสถานีซึ่งมีน้อยนิด ไปฟิตเนสของนายนทีจอมเก๊กอยู่เสมอ ..เธอต้องว่ายน้ำวันละหลายรอบ วิ่งวันละหลายกิโล (ถ้าวัดจริงๆ คงพอๆ กับระยะทางจากกรุงเทพฯ ถึงเชียงรายเลยแหละ) ยอมทนเห็นเพื่อนๆ ทานเนื้อ แต่เธอต้องกระหน่ำผักเท่านั้น เธอเคยคิดที่จะเลิก.. แต่งานวันพรุ่งนี้ทำให้เธอต้องยอมทน.. วันที่เธอจะกลับไปเจอคนที่ทำร้ายเธอ คนที่รังเกียจเธอ และอีกหลายคนที่เคยดูถูกเธอ ..งานเลี้ยงรุ่นสมัยมัธยม!?
"รึว่าจะไม่ไปดีนะ" มดน้อยพูดพลางตักซุปเต้าเจี้ยวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
"ไม่ได้นะ" ปิ่นที่ฟังเพื่อนพูดอยู่ก่อนแล้วเริ่มพูดบ้าง "เธอไม่ได้ไปงานนี้มากี่ปีแล้วล่ะ ตั้งแต่จบม.6 แล้วนะ คอยหลบเลี่ยงตลอดเลย ปีนี้เธอห้ามพลาดเด็ดขาด"
"ทำไมล่ะ.. ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ชั้นก็ไม่ได้ไปมาตลอดนี่นา ..ทำไมปีนี้ต้องไป อยู่อย่างนี้ก็เป็นสุขดี" มดน้อยเถียงไม่ยอมลดละ
"เพราะว่าปีนี้นายสรินจะกลับมาจากออสเตรเลียน่ะสิ เห็นว่าจะกลับมาอยู่เมืองไทยถาวรเลยนะ" ปิ่นพูดพลางสังเกตอาการเพื่อน ..ได้ผล มดน้อยเริ่มหยุดกิน และฟังปิ่นมากขึ้น สาวเจ้าเลยร่ายต่อ "อีกอย่าง.. แกลดน้ำหนักมาเป็นเดือน เข้าคอร์สของคุณนที ลดไปตั้งหลายกิโลแน่ะ ..แกไม่อยากไปอวดชาวบ้านเค้าเหรอ ว่าแกดูดีขึ้นน่ะ" ปิ่นพูดพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"แต่มันจะดีแน่เหรอ" มดน้อยยังอดหวั่นไม่ได้..
"ดีสิ" ฟางที่เป็นผู้ฟังมาตลอดชักอยากจะมีบทบาท "พวกเราจะช่วยแกเองมด ..เนอะปิ่น"
"อืม" ปิ่นรับคำด้วยสายตามุ่งมั่นเป็นประกาย "พวกนั้นจะได้รู้ว่า.. คิดผิดซะแล้วที่เคยดูถูกแกไว้"
เหตุการณ์ข้างต้นนั่นเอง ที่ทำให้สามสาวต้องวิ่งเต้นจนเหนื่อยในวันนี้ โดยเฉพาะมดน้อย คนที่เพื่อนๆ อยากจะแปลงโฉมให้มากที่สุด เธอต้องไปซื้อชุดใหม่ รองเท้า เครื่องประดับ เพราะทันทีที่ฟางเปิดตู้เสื้อผ้าของหล่อน เธอก็ร้อง ..ยี้ ซะดัง.. มดน้อยยังต้องไปทำผม เข้าสปา นวดหน้า นวดตัว อะไรจะขนาดนั้น ยังกะจะประกวดนางงาม!? แต่เหตุผลของฟางก็ฟังขึ้นเสมอ ..'แกจะเปลี่ยนตัวเองทั้งที ..ก็ต้องเอาให้ดีไปเลยสิ'
และตอนนี้การเปลี่ยนแปลงได้เริ่มขึ้นแล้ว ..แต่จะว่าไประยะหลังมานี่เธอก็เริ่มเปลี่ยนแปลงแล้วนะ เพราะน้ำหนักของเธอลดลงมาเหลือแค่ 55 เอง เธอเริ่มมองเห็นเอวของตัวเอง แม้จะไม่ชินเท่าไหร่แต่มดน้อยก็รู้สึกว่า.. นี่คือสิ่งที่เธอรอคอย แม้จะเหนื่อยบ้าง โหดบ้าง ..เธอก็พอใจ ก็อย่างว่าแหละนะ.. คนเรามักจะตื่นเต้นกับสิ่งที่ตัวเองไม่เคยเป็น .. เสียงจากคนรอบข้างทำให้เธอเริ่มมั่นใจในตัวเอง จะมีก็แต่อีตาโรคจิตน่ะแหละ.. ที่พอมองเธอก็เมินหน้าหนีไปอีกทาง ทำยังกะโกรธกันงั้นแหละ ..แต่พักนี้เธอก็ไม่ค่อยได้ทะเลาะกับตาโรคจิตเท่าไหร่ อาจจะเพราะงานที่มากขึ้นมั้ง พอคิดได้ดังนั้นมดน้อยก็เริ่มดุตัวเองเบาๆ .. "บ้ารึเปล่า.. ไม่เจอกันน่ะแหละดีแล้ว"
"ว้าว ..สวยจริงๆ" เสียงปิ่นที่บ่งบอกถึงความพึงพอใจอย่างมาก
"อือ.. ดูดีจริงๆ ชุดแกน่ะ" แป่ว! เสียงฟางที่ทำเอามดน้อยรีบหุบยิ้มทันที
"แหม.. ล้อเล่นหรอกน่า ยัยมด!" ฟางถึงกับหัวเราะร่อเมื่อเห็นเพื่อนสาวหน้าตึงขึ้นทันควัน
"สรุปแล้วเป็นไง" มดน้อยถามเสียงห้วนๆ เขินก็เขิน งอนก็งอน
"ดีมากเลยจ้ะ!" สองสาวพูดขึ้นพร้อมกัน น้ำเสียงตื่นเต้นปนดีใจ
"สวัสดีค่ะท่านผู้ฟัง.. วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ดิฉันรู้สึกตื่นเต้นค่ะ เพราะพรุ่งนี้ดิฉันจะต้องไปทำภารกิจบางอย่าง ซึ่งถือเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ในชีวิตเลยล่ะค่ะ ไม่แน่นะคะเหตุการณ์พรุ่งนี้อาจเปลี่ยนชีวิตเดิมๆของฉันเลยก็ได้ ..หากท่านใดรู้สึกตื่นเต้นเหมือนดิฉัน เรามาคุยกันหลังไมค์ได้นะคะ ..สำหรับตอนนี้ดิฉันมีเพลงดีๆ มาฝากคุณเช่นเคยค่ะ ...ความรักที่ไม่เคยลืม.. เดี๋ยวเจอกันใหม่นะคะ" มดน้อยถอดหูฟังออก เริ่มคิดถึงเหตุการณ์วันพรุ่งนี้ ความจริงแล้วถ้ามันเป็นงานเลี้ยงรุ่นธรรมดาก็คงไม่เท่าไหร่ แต่พรุ่งนี้มดน้อยจะได้เจอสริน ..ชายหนุ่มที่เธอเคยรักหมดใจ และเป็นคนเดียวกันกับที่ทำร้ายจิตใจเธอเช่นกัน
"คุณมดน้อยดูเหม่อๆ ยังไงชอบกลนะครับ" เสียงโปรดิวเซอร์ธนา ฉายแววกังวลเล็กน้อย
"คะ" ปิ่นที่มัวแต่มองมดน้อยในห้องอัดเสียงไม่ทันฟังจนโปรดิวเซอร์หนุ่มต้องทวนอีกรอบ
"ผมว่าวันนี้คุณมดน้อยดูเหม่อๆน่ะครับ" ชายหนุ่มยังคงพูดเรียบๆ
"อ๋อ.. คงตื่นเต้นมั้งคะ" ฟางที่มาเป็นเพื่อน พูดพลางอ่านนิติยสารในมือพลาง
"ตื่นเต้น?" โปรดิวเซอร์หนุ่มเริ่มงงกับคำตอบครึ่งๆ กลางๆ และโดยนิสัยส่วนตัวไม่ชอบรู้อะไรครึ่งๆ กลางๆ ซะด้วย ทำให้ตอนนี้สองสาวต้องช่วยกันตอบอย่างตั้งอกตั้งใจ
"คือว่า ..พรุ่งนี้พวกเรามีงานเลี้ยงรุ่นม. ปลายน่ะค่ะ" ปิ่นพูดขึ้นก่อน
"งานนี้ยัยมดจะได้เจอคู่ปรับเก่าด้วยนะคะ" ฟางเสริม
"คุณมดน้อยนี่มีศัตรูกะเค้าด้วยเหรอครับ เห็นท่าทางไม่ค่อยยุ่งกับใครเลย" โปรดิวเซอร์หนุ่มยังพูดเรียบๆ ออกจะเปรยๆ มากกว่า แต่สองสาวเริ่มคุยออกรสซะแล้ว ..เบรกไม่อยู่
"ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ" ฟางหยุดพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม "พรุ่งนี้ยัยมดจะได้พบกับคนพิเศษคนเก่าที่เคยทำร้ายเธอน่ะค่ะ" ฟางอมยิ้มน้อยๆ แต่ดูยังไงๆ ก็ยังเป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์มากกว่าจะให้คำนิยามว่าน่ารัก
"..."
ทันทีที่รายการจบ
"วันนี้คุณทำได้ดีมาก" โปรดิวเซอร์หนุ่มเริ่มชมลูกน้องตัวเอง ทั้งๆที่ก็พูดประโยคเดิมซ้ำกันแทบจะทุกวัน "แม้จะดูเหม่อๆ ก็ตาม"
"ค่ะ" มดน้อยยิ้มแห้งๆ เธอไม่มีแรงจะทำสงครามน้ำลายกับตาโรคจิตแล้ว
"ผมได้ยินมาว่าพรุ่งนี้คุณจะไปเจอคนรักเก่า ..ก็เลยตื่นเต้น" โปรดิวเซอร์หนุ่มกล่าวเรียบๆ แต่ก็ทำเอามดน้อยสะดุ้งสุดตัว
"คนรักเก่า ?!" มดน้อยรีบถามกลับ
"ครับ" ชายหนุ่มเริ่มจ้องหน้าเธอตอบ "เห็นเพื่อนคุณว่างั้นนะครับ"
มดน้อยเลยถึงบางอ้อ.. "ค่ะ.. ฉันเลยตื่นเต้นนิดหน่อย ไปก่อนนะคะ พอดีวันนี้มีธุระ" มดน้อยรีบเดินออกไปพลางนึกในใจ.. เธอไม่ได้โกหกซะหน่อย ก็มันจริงนี่นา คนรักเก่า คนที่เธอเคยรักคนเก่า.. มันก็เหมือนกันน่ะแล่ะ ..รึเปล่าหว่า ช่างเหอะ.. ยังไงก็ให้ตานั่นรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเคยโดนหักอก ..เสียฟอร์มแย่สิ!
"ว่าไงจ๊ะสาวๆ " เสียงสดใสทักทายพวกเธอไม่ใช่ใครที่ไหน นายนทีที่มดน้อยแอบตั้งฉายาไว้ในใจว่า ..นายนทีจอมเก๊ก.. นั่นเอง ความจริงแล้ววันนี้ปิ่นไม่ได้มีนัดกับคุณชายภูรินแต่อย่างใด แต่วันนี้ปิ่น มดน้อย และฟาง มีนัดกับนายนทีคนนี้แหละ
"มด.. แกจะไปงานกับใคร" ปิ่นถามเหมือนเพิ่งจะนึกอะไรขึ้นได้
"ก็ไปกะแกไงล่ะ" มดน้อยตอบคำถามแสนง่าย ..ชัดถ้อยชัดคำ
"เอ่อ.. มด.. ฉันไปกะพี่ชายนะ จะพาพี่ชายไปแนะนำซะหน่อยน่ะ" ปิ่นตอบเขินๆ ..แต่ชัดถ้อยชัดคำเช่นกัน
"อ่ะ.. แล้วชั้นล่ะ ส่วนเกินงั้นเรอะ.. งั้นไม่ไปดีกว่า" มดน้อยพูดตัดบทเอาดื้อๆ
"ไม่ได้นะ!!" ปิ่นร้องเสียงหลง "เตรียมตัวหมดแล้วนี่นา"
"..." มดน้อยมองหน้าเพื่อนอย่างชั่งใจ "งั้นจะให้ทำไง"
"ฉันมีทางออก" ฟางที่นั่งฟังอยู่นานเริ่มออกความคิดเห็น "มดน้อย.. แกเจอคุณนทีบ่อยใช่มั๊ย แกช่วยนัดเค้าหน่อยสิ คืนนี้ที่คาเฟ่ที่เราไปกันบ่อยๆน่ะ"
"นัดทำไมเหรอฟาง" มดน้อยยังงง
"ก็ไม่มีอะไรมาก.. ฉันว่าเราน่าจะขอร้องให้เค้าไปเป็นเพื่อนแกนะ.. อย่างน้อยแกจะได้ไม่ไปคนเดียว" ฟางพูดเรียบๆ
"เฮ้ย.. ไม่ได้นะ ไปเป็นเพื่อนได้ไง คนอื่นเข้าใจผิดหมด" มดน้อยเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆ เพราะรู้ดีว่าหากเพื่อนคนนี้คิดอะไรแล้ว.. มักจะไม่เหมือนชาวบ้าน!?
"เข้าใจผิดน่ะสิดี" ฟางพูดยิ้มๆ "แกจะได้ควงอวดชาวบ้านซะเลยไง ..คุณนทีก็หล่อดีนา"
"งั้นเรอะ.. แล้วแกก็ไปไม่ใช่เหรอยัยฟาง แกก็ไปเป็นเพื่อนชั้นสิ" มดน้อยยังไม่ยอมลดละ
"ใสเจีย เสียใจย่ะเพื่อนรัก.. ชั้นนัดหนุ่มที่เจอกันตอนนัดบอร์ดครั้งก่อนแล้ว" ฟางยิ้มอย่างผู้ชนะ
"แต่ฉันว่า.. คุณนทีนี่ดูดีแล้วนะ" ปิ่นออกความคิดเห็นบ้าง
"สรุปชวนคุณนทีแหละน่า" ฟางเริ่มมัดมือชก
"มันจะดีเหรอ" มดน้อยเริ่มเห็นด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่านายนทีจะให้ความร่วมมือรึเปล่า
"ดีแน่นอน! " สองสาวตอบพร้อมกัน ทำไมวันนี้สองเสียงต้องชนะเสียงเดียวตลอดเลยนะ!!
เพราะเหตุนี้.. สามสาวถึงต้องมาเจอหนึ่งหนุ่มหล่อในคาเฟ่กลางค่ำกลางคืนเยี่ยงนี้ เงียบกันไปนาน เพราะไม่รู้จะเริ่มยังไงดี.. นทีที่ยังไม่รู้ชะตากรรมตนเอง กลับเป็นคนเดียวที่สนุกสนานกว่าใคร...
"เอ่อ.. คุณนที พรุ่งนี้ว่างมั๊ยคะ" ปิ่นเริ่มพูดเกริ่น
"อืม.. ช่วงไหนล่ะครับ" นทียังพูดเรียบๆ
"ช่วงเย็นๆ ถึงดึกๆ หน่อยน่ะค่ะ" ฟางพูดบ้าง
"อืม.. " ทำท่าคิดหนัก -*- "เหมือนจะว่างนะครับ" ได้ยินดังนั้นสามสาวเริ่มโล่งอก
"คือว่า" มดน้อยรวบรวมความกล้า ..แต่แล้ว
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
"ขอตัวนะครับ.. เดี๋ยวมา" นทีกล่าวอย่างสุภาพถือโทรศัพท์ออกไป
"เฮ้อ.. จะพูดแค่นี้ทำไมมันเหนื่อยจังเลยนะ" มดน้อยเก็บความคิดกลับเข้าหัวอีกครั้งเพื่อที่ว่าจะได้พูดใหม่อีกที
30 นาทีผ่านไป!!?? "โทษทีนะครับ.. คุยนานไปหน่อย เมื่อกี้เราคุยกันถึงไหนแล้วครับ"
"คือว่า" ปิ่นเริ่มเกริ่น
"พรุ่งนี้คุณนทีว่างใช่มั๊ยคะ" ฟางไม่รอช้า
"อ๋อ ..ที่เมื่อกี้บอกว่าว่างน่ะเหรอครับ" นทียิ้มน้อยๆ "ตอนนี้ไม่ว่างแล้วล่ะครับ มีนัด" ว่าพลางยิ้ม ..ไม่บอกก็รู้ว่านัดกะผู้หญิงชัวร์!!
"อ่ะ" มดน้อยยิ้มแห้งๆ ความหวังสุดท้ายล่องลอยไป ทำไงดีเนี่ย พลาดไปนิดเดียวเอง
"ว่าแต่ถ้าพรุ่งนี้ผมว่างจะทำไมเหรอครับ" นทีที่เห็นสามสาวเงียบไปก็ถามขึ้น
"อ๋อ.." ฟางเริ่มจะร่ายยาว "ก็พรุ่งนี้ยัยมด"
"พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวสวนสัตว์ตอนเย็นกันน่ะค่ะ วะ ฮ่าๆๆๆ เนอะๆ" มดน้อยพูดเสียงดัง ทำเอาคนที่เหลือได้แต่มองอย่างอึ้งๆ
"สวนสัตว์" นทียังคงอึ้งกับเหตุผลของมดน้อย "พวกคุณจะไปเที่ยวสวนสัตว์กันเหรอ.. ไปกันเถอะครับผมไปเดทที่นั่นบ่อยจะตาย" ว่าพลางหันหน้าไปทางอื่น กลั้นหัวเราะสุดฤทธิ์
"งั้นวันนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ" ว่าพลางเรียกพนักงานเสิร์ฟ
"วันนี้ผมเลี้ยงละกันนะครับ" ยิ้มนิดนึง ก่อนจะเดินลับตาไป นทีจะรู้หรือไม่ว่า ตอนนี้มีสายตาละห้อย 3 คู่มองตามด้วยความสิ้นหวัง!!!
ความคิดเห็น