Love Radio ..คลื่นรักวันเหงา

ลำดับตอนที่ #4 : ฉันจะผอมเพรียวให้ได้ ...คอยดู

โธ่เอ๊ย..  ทำไมยัยสองคนนี่ต้องนัดกันที่นี่ด้วยนะ  ภัตตาคารมีตั้งเยอะทำไมต้องเป็นที่นี่

มดน้อยบ่นอยู่ในใจ  วันนี้เธอเลิกงานเร็วเพราะไม่ต้องจัดรายการตอนเที่ยงคืน  แต่แล้วเพื่อนสาวกลับโทรให้เธอรีบมาที่ภัตตาคารหรูบนโรงแรมห้าดาวซะได้  เธอเลยต้องรีบมาโดยที่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุด  แล้วภัตตาคารหรูอย่างนั้นนะ  มีแต่คนแต่งตัวดีๆ ทั้งนั้น  แต่เธอก็เข้าใจดีเพราะวันนี้คุณชายภูริน หรือที่เธอ  ยัยฟางและยัยปิ่นเรียกติดปากกันว่า “พี่ชาย” แฟนสุดเพอร์เฟคของยัยปิ่นเพิ่งจะเดินทางกลับมาจากนิวยอร์คนั่นเอง  ยัยปิ่นคงดีใจมากเลยรีบเรียกเธอมา  โดยลืมไปว่าเธอเพิ่งทำงานเสร็จ!?!

“รอด้วยค่ะ” มดน้อยรีบวิ่งไปยังประตูลิฟท์ที่กำลังจะปิด  แล้วประตูก็เปิดขึ้นอีกครั้ง

“เชิญครับ” ชายหนุ่มท่าทางสุภาพยิ้มน้อยๆ  มดน้อยก้าวเข้ามาในลิฟท์

“ชั้นอะไรครับ” เขาถามอย่างสุภาพ  มดน้อยเตลิดไปไกลแล้ว  ชายหนุ่มแสนดีข้างกาย  เธอโชคดีชะมัดยัยมดน้อย!!

“12 ค่ะ ชั้น 12” มดน้อยตอบเสียงประหม่า

“อ๋อ  จะมาสมัครงานที่ภัตตาคารสินะครับ” ชายหนุ่มยังคงความสุภาพ “ผมมาที่นี่บ่อยเหมือนกันนะครับ  ที่นี่อาหารอร่อยมาก  บรรยากาศดี  คุณคงจะมาเป็นกุ๊กสินะครับ”

“คะ” มดน้อยที่ยังงงๆ กับการพูดเองเออเองของชายหนุ่ม  เลยไม่รู้จะตอบอย่างไร

“เอ่อ  แล้วคุณทราบได้ไงคะ” มดน้อยไม่อยากเสียมารยาทกับชายหนุ่มแสนดี  เธอเลยถามเลี่ยงๆ ไป

“อ่อ  ผมมาที่นี่บ่อยครับ  ผู้จัดการเค้าบอกว่าเด็กเสิร์ฟที่นี่คัดสรรเป็นอย่างดี  ต้องหน้าตาดี  หุ่นดี  สูง 160 ขึ้น  น้ำหนักอย่าให้ถึง 60 เด็ดขาดครับ” ว่าพลางยิ้มน้อยๆ

มดน้อยมึนไปหมด  นี่เธอเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า  ผู้ชายคนนี้แสนดีแน่เหรอ  รึว่าเค้าไม่ได้ตั้งใจนะ!!

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไร  ชายหนุ่มมองเธอแล้วถามว่า “คุณน้ำหนักเท่าไหร่ครับ?”

จากประสบการณ์คราวก่อน  เธอจึงย้อนถามไปว่า “ทำไมเหรอคะ?”

“คือว่าผมอยากซื้อชุดให้เพื่อนนะครับ  เค้าคงน้ำหนักพอๆกับคุณ  เลยอยากรู้ว่าคุณใส่ไซส์อะไร”

“แล้วเพื่อนหนักเท่าไหร่ล่ะคะ” มดน้อยเริ่มจะหมดความอดทน

“ 75 กิโลโดยประมาณครับ” ชายหนุ่มยังคงมีรอยยิ้มที่จริงใจ

กริ๊ง! เสียงลิฟท์บ่งบอกสัญญาณว่าถึงแล้ว ..หมดยก

ชายหนุ่มก้าวออกไปพลางบอกว่า  “โชคดีนะครับ  ขอให้ได้งานนะครับ”

ลิฟท์ปิด.. มดน้อยถอนหายใจอย่างแรง  นี่นายคนนั้นคิดว่าเธอมาสมัครงานงั้นเหรอ  แถมยังจะให้เป็นกุ๊กด้วย  เพราะไม่มีคุณสมบัติเป็นสาวเสิร์ฟ  แล้วยังเห็นฉันเหมือนคนน้ำหนัก 75 เลยเหรอ 

น้ำหนักฉันแค่ 62 เองนะ  สูงเกิน 165  ด้วย  ถ้าชั้นผอมนะ  พวกนายจะต้องหันมามองฉันเป็นตาเดียว ....ใช่! ถ้าฉันเกิดผอมขึ้นมาจริงๆล่ะ  มดน้อยตาเป็นประกายกับความคิดใหม่ที่แวบขึ้นมา

“ฉันจะลดน้ำหนัก” คำพูดแรกที่มดน้อยพูดกับเพื่อนเมื่อมาถึงโต๊ะ  เหมือนสาวสองคนนิ่งเงียบ

“แกคิดอะไรของแกน่ะ  บ้ารึเปล่า” ฟางพูดอย่างไม่เชื่อ

“แกเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้วนะ  แล้วอยู่ๆ แกจะลดไปทำไม  คุณตรัยก็แต่งงานไปแล้วนะ จะลดให้ใครดูมิทราบ” ฟางยังคงไม่หยุด  ส่วนปิ่นได้แน่นั่งมองเพื่อนตาปริบๆ เพราะไม่รู้ว่ามดน้อยจะมาไม้ไหน

“ก็เพราะคุณตรัยแต่งงานไปแล้วน่ะสิ  ยัยอารดาก็หุ่นดีซะด้วยนะว่ามั๊ย..” มดน้อยเพิ่งจะเริ่มร่าย

“พอๆๆๆ เลยยัยมด  ถึงฉันจะรู้ว่าแกเสียดายคุณตรัยแค่ไหนก็ตาม  แต่เค้ามีความสุขไปแล้ว  แกไม่ควรจะไปแย่งเค้ามานะ” ฟางยังคงเข้าใจผิดๆ

“No  No  No ...ฟาง  ไม่ใช่อย่างที่แกคิด  ที่ฉันจะลดน้ำหนักน่ะ  ก็เพราะคุณตรัยแต่งงานไปแล้ว  ขืนฉันยังน้ำหนักอย่างนี้  ใครที่ไหนจะมาสนใจอีกล่ะ  30 แล้วนะ  อายุน่ะ” คำสุดท้ายที่ทำเอาคนฟังถึงกับสะอึก  เพราะตัวเองก็ชะตากรรมเดียวกัน

“อ่อ  เข้าใจแล้ว” ในที่สุดปิ่นก็โพล่งขึ้น   “วันนี้นะ พี่ชายจะพาเพื่อนมาด้วย  เพื่อนเค้าที่เคยเรียนด้วยกันตอนอยู่อังกฤษ  เป็นลูกชายนักธุรกิจใหญ่เลยนะ  หล่อ  เท่ห์  อายุ 34 เอง  ที่สำคัญเค้าเพิ่งเปิดศูนย์ฟิตเนสใหม่เลยนะ  เดี๋ยวฉันจะแนะนำให้เธอรู้จักละกัน  เผื่อจะได้ไปใช้บริการ” ข้อเสนอของปิ่นทำให้มดน้อยเริ่มมีความหวัง  นึกถึงฟิตเนสก็นึกถึงหนุ่มหล่อที่เอาบัตรยัดมือเธอคราวก่อนไม่ได้  มันน่าเจ็บใจซะจริงๆ  ถ้าเจออีกทีละก็  จะเอาคืนให้สาสม!!

“ทางนี้ค่ะ  ทางนี้พี่ชาย!” เสียงปิ่นเรียกชายหนุ่มหน้าตาในชุดสูทสีเทามาดขรึม  ถ้ามองดูไกลๆ  ผู้ชายคนนี้ก็คงเหมือนกับนักธุรกิจหนุ่มทั่วไป  สูง 180 เซนติเมตร  หน้าตาสะอาดสะอ้าน ผิวพรรณที่บ่งบอกถึงความมีชาติตระกูล  แต่ถ้าได้มองใกล้ๆ  จะยิ่งรู้สึกถึงความเพอร์เฟค  นัยน์ตาคมที่บ่งบอกความจริงจัง  และอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน  ตลอดเวลา 10 ปีที่ผ่านมาผู้ชายคนนี้ไม่เคยทำให้เพื่อนเธอเสียใจแม้แต่ครั้งเดียว  ผู้ชายแบบนี้แหละที่มดน้อยให้คำนิยามว่า เพอร์เฟค!!

ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้พร้อมรอยยิ้มละมุน   ไม่ห่างกันเท่าไหร่มีชายหนุ่มอีกคนเดินตามหลังมา  ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาว  ท่าทางสปอร์ตแมน  สูงพอๆ กับพี่ชาย  แต่บุคลิกแตกต่างกับชายหนุ่มคนแรกโดยสิ้นเชิง  ดูเด็กกว่าด้วยซ้ำ  จะเหมือนกันก็ตรงที่ความเท่ห์บาดใจ  ที่ใครเห็นเป็นต้องเคลิ้ม... แต่ทว่าสามสาวไม่ได้มองเห็นแต่อย่างใด  เพราะมุ่งเป้าหมายไปที่ พี่ชาย ของพวกหล่อนเสียก่อนแล้ว

“สวัสดีครับ สาวๆ สบายดีกันทุกคนใช่มั๊ย?” คำทักทายที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง  แต่มดน้อยยังแอบคิดว่าก็ยังดีกว่าคำทักทายของโปรดิวเซอร์ของเธอที่มักจะพูดซ้ำกันว่า

“สวัสดีครับทุกคน  วันนี้คงต้องอยู่นานหน่อยนะครับ” หรือ

“สวัสดีครับทุกคน  ช่วยกันทำงานด้วยนะครับ” และ

“สวัสดีครับทุกคน  เหนื่อยหน่อยนะครับ” เฮ้อ ...ยังไม่เท่ากับหน้าตาอารมณ์เดียวนั่น  คิดแล้ว ฉุนชะมัด  เอ๊ะ.. เธอคิดถึงอีตานั่นทำไมเนี่ย  แล้วเธอยังเอาคนดีๆ อย่างพี่ชายไปเปรียบกับตาโรคจิตนั่นด้วยเหรอ  โอย.. จะบ้าตายยัยมดน้อย!!

“นี่สาวๆ พี่จะแนะนำเพื่อนให้รู้จักนะ” มดน้อยเริ่มได้สติ  แล้วก็เห็นชายหนุ่มอีกคนนั่งอยู่ข้างพี่ชายตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“นี่  นที  เพื่อนพี่เอง  ตอนนี้ทำธุรกิจฟิตเนสอยู่” พี่ชายแนะนำเพื่อน  มดน้อยยังมองเห็นไม่ชัด  เนื่องจากสูทสีขาวสะอาดทำให้เธออดพินิจไม่ได้ว่า ผู้ชายที่ใส่สีขาวขนาดนี้จะเป็นผู้ชายแบบไหนนะ

“นี่ปิ่นแฟนฉันเอง  เป็นวิศวกรสถานี” แนะนำพลางกระแอม “นี่ฟาง  เลขาประธานบริษัทสปาที่อยู่ซอยเดียวกับฟิตเนสนายไง  ส่วนข้างๆนาย ชื่อมดน้อย  ดีเจมดน้อยแห่งคลื่นเพลง Love  Radio” พอพี่ชายแนะนำจบ  มดน้อยจึงเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้า  เพราะมัวแต่คิดว่าเป็นผู้ชายแบบไหนเธอจึงไม่ได้ฟังว่าเขาชื่ออะไร

“สวัสดีค่ะคุณเนสที” เธอเองยังแปลกใจที่พูดชื่อเข้าทั้งๆที่ไม่แน่ใจ  แต่แล้ว..

“...”

“คุณ! คุณที่วิ่งชนประตูร้านอาหารวันนั้นนี่นา” ชายหนุ่มโพล่งออกมา

ไม่เหลือสวรรค์สำหรับเธอแล้วมดน้อย  ในเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าคือคนที่ยัดเยียดบัตรศูนย์ฟิตเนสให้เธอ!

“อ้าว..  มาจนได้นะครับคุณดีเจ” ชายหนุ่มทักเสียงดัง จนคนอื่นหันมามอง

“เรียกมดน้อยก็ได้ค่ะ” มดน้อยซึ่งไม่ชอบการตกเป็นเป้าสายตาใครพูดเหมือนกำลังกระซิบ

“ได้ไงล่ะครับ  ทีตอนแรกคุณยังเรียกผมว่าเนสทีเลยนะ” ชายหนุ่มย้อนท่าทางเอาเรื่อง

“ขอโทษค่ะ.. ฉันไม่ได้ตั้งใจ” มดน้อยเริ่มรู้สึกผิด

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “คุณนี่ตลกจริงๆนะ  ผมล้อเล่นน่ะ  ไปกันเถอะครับ  ว่าแต่คุณสนใจเครื่องเล่นอันไหนล่ะครับ”

“คุณช่วยแนะนำหน่อยสิคะ  ฉันอยากลดน้ำหนักเร็วๆน่ะค่ะ”

“ทำไมล่ะครับ  คุณก็ไม่ได้อ้วนจนน่าเกลียดนี่นา” ชายหนุ่มมองหน้าเธอที่เริ่มเข้าสู่โหมดมาคุแล้ว ไม่ได้อ้วนจนน่าเกลียดงั้นเหรอ  แสดงว่าอ้วนพอดูล่ะสิท่า  มดน้อยเริ่มคิดในใจ

“เอาอย่างนี้มั๊ยครับ  ถ้าอยากผอมเร็วๆ ผมมีคอร์สให้นะ  แต่ไม่คิดเงิน  เพราะเราอยู่ในช่วงทดลองครับ  คุณอยากเป็นอาสาสมัครมั๊ยล่ะ”

“ค่ะ” มดน้อยตอบรับทันที  ของฟรีใครจะไม่ชอบ

สามชั่วโมงหลังจากนั้นมดน้อยก็ค่อยๆ เดินออกมาจากฟิตเนสอย่างอ่อนแรง  นทีเดินตามหลังมาพลางบอกว่า

“คุณได้มาแค่สองครั้งต่ออาทิตย์  คงต้องเข้มงวดหน่อยนะครับ  นี่ครับเมนูอาหารที่ควรกิน  เน้นผักเข้าไว้นะครับ  แล้วเจอกันใหม่อาทิตย์หน้านะครับ” ว่าพลางยิ้ม

มดน้อยนั่งอยู่ในรถ  เธอแทบไม่มีเรี่ยวแรง  พลันความสงสัยวันก่อนก็ถูกเฉลย  เธอรู้แล้วว่าผู้ชายที่ใส่สูทสีขาวสะอาดคนนี้เป็นคนยังไง ...จัดคอร์สลดน้ำหนักให้เธอ สองครั้ง/อาทิตย์  ครั้งละ 3 ชั่วโมง โดยให้วิ่ง  ว่ายน้ำ  ยิ่งกว่าฝึกทหารอีก  ...แล้วยังให้งดกินเนื้อทุกชนิดอาทิตย์ละ 3 วันอีก  โอย.. ทำไมรอบๆตัวเธอ  ถึงมีแต่คนโรคจิตนะ  แต่จะว่าไปนายนทีเนี่ย  ยังไม่โรคจิตเท่าโปรดิวเซอร์ธนานะ  ผู้ชายอะไร  บ้างาน  ขี้บ่น  เรื่องมาก  ไม่มีอารมณ์ขัน  แล้วยังไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย  คิดถึงตรงนี้มดน้อยก็เริ่มโกรธขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ.. หรือว่าเนื้อคู่ฉันยังไม่เกิดนะ  ฉันถึงเจอแต่ผู้ชายไม่ได้เรื่องแบบนี้น่ะ

“สวัสดีครับคุณมดน้อย  วันนี้คุณไปทำอะไรมาครับ” เสียงเรียบๆ ของโปรดิวเซอร์หนุ่มที่ทำเอามดน้อยถึงกับชะงัก  ไม่ใช่คำถามที่เปลี่ยนไปหรอก  แต่คงเพราะตัวเธอเปลี่ยนไปแน่ๆ เลยไม่งั้นตานี่คงไม่ถามแบบนี้หรอก  จะบอกว่าไปฟิตเนสมาดีมั๊ยน้า.. ไม่เอาดีกว่า

“ทำไมเหรอคะ” มดน้อยถามยิ้มๆ  เพราะหมายมาดว่าคำตอบจะต้องเป็นอย่างที่เธอคิด

แต่ทว่า

“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ   วันนี้คุณมดน้อยมาถึงสถานีตอนห้าทุ่มครึ่ง  ซึ่งมันเร็วกว่าปกติน่ะครับ  แต่ก็ดีแล้วครับ  คนเราต้องรับผิดชอบในการงาน” พูดจบก็เดินไปนั่งอ่านสคริปต์ต่อทิ้งให้มดน้อยยืนแข็งทื่อ 

จะว่าไปแล้ว.. ฉันซวยจริงๆด้วย  ที่เจอแต่ผู้ชายแบบนี้  ไม่มีความละเอียดอ่อนซะเลย!?!