คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อายุเป็นเพียงตัวเลข
พายุโหมกระหน่ำ ...ผู้คนพากันกรีดร้อง เสียงร้องโกลาหล ....ท่ามกลางวิกฤตการณ์เช่นนี้ มีเพียงเธอและเขาที่ยังจับมือกันแน่น... ทำยังไงดี สงครามท่ามกลางพายุฝนช่างหน้ากลัวเสียนี่กระไร
ปัง!!!
เสียงเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกกลัว ดังแล้วดังเล่า แต่มันไม่ทำให้เธอกลัวเท่าครั้งนี้ เมื่อคนที่จับมือเริ่มทรุดกายลง.. พร้อมกับคำพูด “หนีไป!!!!” ชายหนุ่มตะโกนสุดเสียง
เธอไม่อาจทิ้งเค้าได้ แต่ภาระอันยิ่งใหญ่ทำให้ต้องปล่อยมือจากชายที่ยอมสละทุกสิ่งเพื่อเธอ เธอยังมีสิ่งที่ต้องทำ ... แต่แล้ว ....ปัง!!! เสียงกระสุนที่ดังชัดทำให้เธอล้มลง
“ว้ายยยย กรี๊ดดดดดดดดด”
“คัต!” เสียงที่บ่งบอกอารมณ์เดือดเต็มที่ได้หยุดทุกสิ่งไว้แค่นั้น “โอ๊ย ...คุณมดน้อย นี่เหรอเสียงของคนโดนยิงหัวน่ะ ...ถามจริงๆเหอะ คุณนี่มืออาชีพรึเปล่าน่ะ” ไม่ใช่ใคร โปรดิวเซอร์ธนานั่นเอง
“อ้าว ..คุณโปรดิวเซอร์ทำไมถามอย่างนั้นล่ะคะ ถ้าไม่ใช่มืออาชีพแล้วคุณให้ฉันมาพากย์ทำไมล่ะ”มดน้อยเถียงคำไม่ตกฟาก
“เวลาโดนยิงหัวน่ะ ..ต้องร้องยังไง นึกสิๆ” โปรดิวเซอร์หนุ่มเริ่มหน้าแดงเนื่องจากโกรธเอาการ
“ก็ ...ดิฉันไม่เคยโดนยิงหัวนี่คะ จะให้ทำไง”
พรึ่บ!!! ความอดทนเริ่มขาดสะบั้น โปรดิวเซอร์หนุ่มฉายแววเอาเรื่อง
“เอาอย่างนี้ละกันนะคะ ..ขออีกรอบ” เสียงสวรรค์จากเพื่อนรุ่นพี่ทำให้ปิ่นที่มองดูถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เฮ้อ! ยัยมดเอ้ย ..ทีหลังอย่าให้ฉันมาดูเลย อกจะแตกตาย
“เริ่มใหม่นะครับ” เสียงสั่งเรียบๆ จากโปรดิวเซอร์หนุ่ม แต่บ่งบอกถึงความจริงจัง
ใกล้แล้ว.. ใกล้ถึงเวลาโดนยิงหัวแล้ว มดน้อยคิดในใจ เธอรอสัณญาณจากตาโรคจิตอยู่
และแล้ว ...”โอ๊วววววววว”
“คัต!” อีกแล้ว
“อ๊ากกกกกกกกกก”
“คัต!”
“แว้กกกก”
“คัต!”
มดน้อยชักจะหมดความอดทน.. ทุกคนหันมามองเธอเป็นตาเดียว เพราะทุกครั้งที่สั่งคัตนั่นหมายถึงว่าทุกคนต้องเริ่มใหม่ ...ฉันละเกลียดตาโรคจิตนี่จริงๆเล้ย บ่นแต่ช้านทุกวัน
สัณญาณถูกส่งมาจากโปรดิวเซอร์หนุ่มอีกครั้ง ..และแล้ว
“อ่อก” ว่าแล้วมดน้อยก็ก้มหน้ามองพื้นรอฟังคำ “คัต” เพราะเธอเองยังรู้สึกว่าน่าอายเหลือเกิน แต่เธอก็สรรหาเสียงร้องอื่นใดไม่ได้แล้ว แต่แล้วก็ไม่มีเสียงใดจากโปรดิวเซอร์หนุ่ม นั่นหมายความว่า..”ผ่านครับ” เสียงสวรรค์สำหรับทุกคนในห้องอัด ยกเว้นคนเดียวที่ยังคาใจ
ทุกคนทยอยออกไปจากห้องอัด ..มดน้อยเริ่มเดินไปหาโปรดิวเซอร์หนุ่ม
“เอ่อ.. ฉันว่าเมื่อกี้ฉันร้องแปลกๆนะคะ ว่ามั๊ย แหะๆ” หัวเราะแก้เขิน
“เหรอ ..ผมว่าไม่แปลกนะ คนโดนยิงหัวที่ไหนจะมีเวลาร้องล่ะ จริงมั๊ย”
!?!
“สวัสดีค่ะ ..ยินดีต้อนรับสู่ Love Radio ค่ะ ดิฉันดีเจมดน้อยอยู่เป็นเพื่อนคุณผู้ฟังต้อนรับสู่วันใหม่ค่ะ ใครที่นอนไม่หลับ.. มีเรื่องไม่สบายใจ ให้ Love Radio ของเราช่วยขับกล่อมคุณนะคะ เพลงนี้คุณ K มอบให้คนที่เค้ารัก เธอกำลังไม่สบายใจแม้ว่าเธอจะไม่เห็นค่าเค้าก็ตาม แต่เค้าก็ยังยินดีจะมอบให้นะคะ ช่วยกันเชียร์คุณ K ด้วยนะคะทุกท่าน ไปฟังกันเลยค่ะ “
โปรดิวเซอร์หนุ่มให้สัญญาณพัก มดน้อยจึงงง เพราะทุกทีเธอไม่เคยได้พักเลย
“เกิดอะไรขึ้นคะ” เธอถามอย่างงงๆ
“พอดีทางผู้ใหญ่อยากให้มีผู้ฟังร่วมสนุกกับทางรายการน่ะครับ โดยการรับสายหน้าไมค์”
“หมายความว่า..”
“คุณมดน้อยต้องรับโทรศัพท์ออกอากาศ แล้วคุยกับผู้ฟังครับ”
“ค่ะ อันนั้นน่ะเข้าใจ แต่เรื่องที่ผู้ฟังจะพูดน่ะ ไม่มีในสคริปต์นะคะ”
“ครับ” เขาเงียบไปพักนึง “แต่คุณมดน้อยเป็นมืออาชีพไม่ใช่เหรอครับ ผมคิดว่าคงทำได้ กลับเข้าที่ได้แล้วครับ เพลงจะจบแล้ว”
หนอย ...ตาโรคจิตเอ้ย หลอกด่ากันชัดๆนี่นา นึกว่าคนอย่างช้านทำไม่ได้เหรอ เฮอะ
สายแรก “สวัสดีค่ะ คุณมดน้อย ดิฉันเป็นแฟนรายการของคุณ เสียงคุณน่ารักมากค่ะ ตัวจริงคงน่ารักน่าดูนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ” มดน้อยแอบยิ้มในใจ
“คุณมดน้อยคะ ...คุณมดน้อยเคยแอบรักใครแต่ไม่กล้าบอกมั๊ยคะ”
“ค่ะ ทำไมเหรอคะ” พูดไปก็นึกถึงคุณตรัยเลยนะเนี่ย
“ดิฉันก็เหมือนกันค่ะ ชอบเค้ามาก แต่ไม่กล้าบอก”
“ทำไมล่ะคะ”
“ก็ดิฉันอายุมากกว่าเค้าตั้งสามปีนี่คะ ทุกครั้งที่เราไปไหนด้วยกันคนก็มักจะมองว่าเราเป็นพี่น้องกัน หรือเวลาเจอเพื่อนเค้า เพื่อนเค้าก็มักจะมองดิฉันแล้วแซวว่า นี่นายคบพี่สาวเหรอเนี่ย ..”
“...”
“ดิฉันอยากให้เค้ารับรู้ความรู้สึกของดิฉันค่ะ แต่ดิฉันไม่กล้า กลัวว่าเค้าจะคิดว่าแก่แล้วไม่เจียมน่ะค่ะ”
“คุณ Y คะ.. การที่เรารักใครสักคน มันเป็นความรู้สึกที่ดีนะคะ ความรักทำให้หัวใจพองโตเสมอแม้ว่าเค้าไม่เคยรับรู้ แต่ทุกครั้งที่เราคิดถึงเค้าเรามักจะมีความสุขไม่ใช่เหรอคะ ในกรณีนี้ต้องขึ้นอยู่กับคุณ Y แล้วนะคะ ว่าคุณอยากให้เค้ารู้ หรือว่าคุณเก็บความรู้สึกไว้ ไม่ว่าคุณจะเลือกทางไหน ..สิ่งสำคัญที่สุดคือทำแล้วคุณสบายใจ และมีความสุขกับความรักนั้นค่ะ อีกอย่างนึงนะคะ ..อายุเป็นเพียงแค่ตัวเลขค่ะ” มดน้อยตอบอย่างมีความสุข
“...”
“คุณ Y คะ ..ยังอยู่กับเรารึเปล่าคะ”
“ค่ะๆๆ ขอบคุณมากนะคะคุณมดน้อย อายุปูนนี้แล้วยังให้คนอายุน้อยอย่างคุณช่วยคิดซะได้ ดิฉันตัดสินใจได้แล้วค่ะ ดีใจจริงๆค่ะ ที่ได้คุยกับคุณ ขอบคุณนะคะ” เสียงตอบที่สดใสขึ้นทำให้มดน้อยยิ้มอย่างสดใส
“ขอตัวก่อนนะคะคุณมดน้อย ขอให้คุณมดน้อยมีความสุขกับคนที่รักนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
“ค่ะ ดิฉันมีความสุขเสมอค่ะ” มดน้อยพูดถูก แต่ไม่ใช่กับคนที่รักหรอกนะ กับสิ่งที่รักต่างหาก ก็คือการเป็นดีเจนั่นเอง!!
กริ๊งงงงงงงงงงงง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนที่มดน้อยจะก้าวออกจากห้องอัด
“สวัสดีค่า มดน้อยค่ะ”
“ฮาโหยววว .. ยัยมดอยู่หนายเอ่ย” เสียงบ่นอู้อี้ของฟางที่ไม่บอกก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่บ้านเป็นแน่
“เพิ่งเลิกงานทำไมเหรอ”
“มาดริ๊งค์กันหน่อยสิเพื่อน ..ยัยปิ่นก็อยู่นี่นะ เอิ๊กก”
“อือ ..จริงๆแล้วยัยปิ่นพาแกกลับไม่ได้น่ะสิ เออๆ เดี๋ยวไป”
พูดถึงฟาง ..เพื่อนรักที่รู้จักกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย คนที่สวย หุ่นดี ฉลาด ดาวมหาลัยเลยนะนั่น แต่บอกไว้ก่อนนะ ยัยนี่น่ะ เจ้าชู้สุดๆ แต่มดน้อยก็รู้ว่าที่เพื่อนเป็นอย่างนี้เพราะยังไม่เจอคนถูกใจน่ะแล่ะ แต่ก็นะ.. อายุก็ปาเข้าไป 30 กันแล้วนะ มีแต่ยัยปิ่นคนเดียวที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ยัยนี่โชคดีเป็นบ้า แฟนหล่อพ่อรวย นิสัยดี การศึกษาดีอีกต่างหาก ผู้ชายอะไร๊ เพอร์เฟคจริงๆ มีแต่มดน้อยนี่แล่ะ นายสรินคือคนล่าสุดที่กล้าสารภาพรัก ..แต่มัน 15 ปีมาแล้วนะ ตั้งแต่นั้นมาก็มักจะเก็บเงียบตลอด แล้วก็หลุดลอยไป เฮ้อ!! คุณตรัยนี่รายล่าสุด แต่จะหลุดรึเปล่านี่สิ ชักไม่แน่ใจ ... ไม่เป็นไร อายุเป็นเพียงแค่ตัวเลขเรายังมีเวลา..
คิดได้อย่างนั้นมดน้อยก็เหยียบคันเร่ง.. ปล่อยความสับสนทิ้งไว้ข้างหลัง
มดน้อยรีบเดินเข้าประตูร้าน ..ไม่ทันได้มองว่าประตูถูกผลักจากข้างใน
พลั่ก!!
“โอ้ย...” มดน้อยล้มลงนั่งกับพื้น มือปิดหน้าผากพลางพูด “เจ็บสิ ถามมาได้ โอ้ย”
“ขอโทษครับ” ไม่มีคำอื่นจะสุภาพเทียบเท่าอีกแล้ว มดน้อยเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงเบื้องหน้า
โอ้...สวรรค์ทรงโปรด หนุ่มหล่อ หล่อมั่กๆ กรี๊ดดดดดดด มดน้อยแอบคิดในใจ
“ให้ผมช่วยมั๊ยครับ” ว่าพลางยื่นมือมาให้ มดน้อยย่อมไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปแน่นอน
“ขอบคุณค่ะ”
“ครับ ..ว่าแต่ตัวหนักไม่เบานะครับ” ชายหนุ่มสุดหล่อพูดพลางส่งยิ้มทรงเสน่ห์ มดน้อยยิ้มเพราะคิดว่าเค้าแค่ล้อเล่น สุภาพบุรุษมาดเท่ห์อย่างเค้าน่ะเหรอ จะว่าให้เธอ
ชายหนุ่มยิ้มแล้วเดินจากไป ทันใดนั้นเค้ารีบวิ่งกลับมาทางเธอ มดน้อยใจเต้นตึกตัก แล้วประโยคแรกที่เธอรอฟังก็คือ
“คุณครับ คุณหนักเท่าไหร่ครับ” ชายหนุ่มถามพร้อมรอยยิ้ม
“คะ ..62 กิโลค่ะ” มดน้อยตอบแบบงงๆ
“ไม่มีอะไรครับ พอดีผมมีบัตรศูนย์ฟิตเนสเปิดใหม่น่ะครับ ว่างๆ ก็ลองไปดูนะครับ เผื่อน้ำหนักจะลดลงบ้าง” ว่าแล้วก็ยัดบัตรใส่มือมดน้อยทั้งๆที่เจ้าตัวยังยืนแข็งทื่อ เพราะตั้งหลักไม่ทันกับสิ่งที่ได้ยิน
“เฮ้อ ...เซ็ง” มดน้อยนั่งซังกะตายเพราะเพิ่งถูกหนุ่มหล่อลากดินบอกให้ไปลดน้ำหนัก ถึงจะหล่อก็เถอะ แต่เพิ่งเจอกันไม่รู้จักชื่อกันด้วยซ้ำ ร้ายกาจจริงๆ ว่าพลางกระดกเหล้าตาขวาง
“เฮ้... โม๊ดดด” เสียงของฟางที่บ่งบอกว่าเมาแล้วนะยะ “น่านช่ายคูณตรายสุดที่ร้ากของแกรึเปล่าน่ะ” ว่าพลางชี้มือไปที่หนุ่มสาวคู่หนึ่งที่นั่งกอดกันบนโซฟามุมร้าน
มดน้อยหันไปมองแล้วถึงกับใจหล่นวูบ ใช่คุณตรัยจริงๆด้วย แต่สิ่งที่ทำให้มดน้อยใจหายก็คือ ผู้หญิงข้างๆนั่นตะหาก ยัยอารดาเลขาจอมโม้ของคุณตรัยนั่นเอง แต่ที่ร้ายยิ่งกว่านั้น เจ้านายกับเลขากอดกันทำไม หนุ่มสาวเหมือนจะรู้ถึงสายตาสามคู่ที่จ้องมองมา ทั้งคู่จูงมือกันเดินมาทางสามสาว คุณตรัยยิ้มอย่างละมุนเช่นเคย ส่วนยัยอารดาน่ะเหรอ ต้องเรียกว่ายิ้มหน้าบานเลยล่ะ
“สวัสดีครับคุณมดน้อย” คุณตรัยยังคงสุภาพเสมอ “พักนี้ไม่ค่อยได้ร่วมงานทางสถานีกับคุณเลยนะครับ”
“อ่อค่ะ” มดน้อยรับคำสั้นๆ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรในสถานการณ์เช่นนี้
“สวัสดีค่ะคุณมดน้อย” อารดาทักทายบ้าง ไม่รู้เป็นไงยัยนี่ก็พูดดีนะ แต่ไม่ค่อยชอบเลย มดน้อยอดอคติไม่ได้
“พอดีเลยครับ ..ผมกะว่าจะชวนคุณมดน้อยให้มาร่วมงานของเราพอดีเลยครับ”
“งานอะไรคะ” มดน้อยถามกลับซื่อๆ
“งานแต่งงานครับ ผมกับอารดาจะแต่งงานกันอาทิตย์หน้าครับ” คุณตรัยเฉลยคำตอบพลางมองหน้าเลขาสาวอย่างเขินๆ ส่วนมดน้อยคงไม่ต้องบรรยาย ซีดสนิท
“ทำไมรวดเร็วจังล่ะคะ” ปิ่นถามแทนเพื่อนสาวที่คงจะสงสัยอยู่ครามครัน
“เอ่อ ...คือปีนี้ ผมอายุ 35 แล้วนะครับ ผมอยากมีครอบครัวแล้วน่ะครับ แล้วอีกอย่างวัยอย่างผมได้เจอคนอายุน้อยๆนี่ ถือว่าโชคดีแล้วนะครับ อารดายัง 20 กว่าๆ อยู่เลย ถ้าเธออายุเกิน 30 เหมือนกันก็ว่าไปอย่าง มีแฟนสาวก็อย่างนี้แล่ะครับ ถ้าไม่รีบก็กลัวคนอื่นจะมาคว้าไปน่ะครับ แหะๆๆ” ว่าพลางชายหนุ่มก็หน้าแดงเหมือนลูกตำลึง
“แหม ..คุณตรัยก็... ขอตัวก่อนนะคะ” ว่าพลางก็เดินกอดกันออกไป
มดน้อยนิ่งเงียบ เพื่อนสาวทั้งสองเข้าใจเป็นอย่างดีจึงไม่ปริปากอะไร แต่แล้วมดน้อยก็พูดออกมา
“หรือว่าอายุไม่ได้เป็นเพียงแค่ตัวเลขกันนะ!!”
!?!
ความคิดเห็น