Love Radio ..คลื่นรักวันเหงา

ลำดับตอนที่ #1 : ฝันร้าย..

" โอ้.. เจ้าหญิงของผม   ผมรักคุณเหลือเกิน  ผมเฝ้ารอวันนี้มานานเหลือเกิน  ได้โปรด  อย่าจากผมไปอีกเลย" ภาพชายหนุ่มตรงหน้า  แม้จะเลือนลางเพราะน้ำตาที่พร่าอยู่   แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความปีติยินดี  มดน้อยเฝ้ารอวันนี้มานานแล้วเช่นกัน  ถึงเวลาที่เธอควรจะบอกความรู้สึกที่แท้จริงซะที

"หยุดนะ  ...ฝันไปเถอะว่าชั้นจะยอมให้มันเป็นอย่างนี้  ยัยมดน้อย!" เสียงที่มดน้อยไม่อยากจะได้ยินเลย  ยัยอารดาจอมโม้เอ้ย  คนเค้าจะรักกัน  ดันมาขัดจังหวะซะได้  
 
ยังไม่ทันที่มดน้อยจะรู้สึกตัว  ..ชายหนุ่มตรงหน้าหัวเราะขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ  พร้อมคำพูดบาดใจว่า
"น้ำหนัก60กว่าโลอย่างเธอน่ะเหรอ  ..ต่อให้เลิศเลอแค่ไหน  ฉันก็รักไม่ลงหรอก  ยัยมดยักษ์เอ้ย ..ไปกันเถอะครับคุณอารดา"  แล้วทั้งสองก็เดินจากไป  ทิ้งให้มดน้อยน้ำตานองหน้า 

"ไม่นะ  ..ไม่นะ  อย่าทำกับชั้นอย่างนี้นะคุณตรัย  ..โอ  ไม่   ไม่  ไม่  ม่ายยยย"
"เฮ้ย ...มด  แกจะฆ่ากันรึไงวะ  โอ้ย  แก ..ตัวยังกะยักษ์แน่ะ  โอ้ย  ...ยัยมด  ...ตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ตื่นได้แล้ว  บอกให้ตื่นไง  ไม่ยอมตื่นดีๆใช่ไหม?"

พลั่ก!

"อ้าว  ..ฝันไปหรอกเหรอ?" มดน้อยท่าทางยังงงๆกับสิ่งที่เพิ่งเห็น
"เออดิ  ..ฝันบ้าฝันบออยู่ได้  ได้เวลาทำงานแล้วนะแก  จะไปทันมั๊ยเนี่ย"
ทันใดนั้นมดน้อยก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้   เธอมองนาฬิกาอย่างรวดเร็ว  นาฬิกาบอกเวลา  23.00 น.
"ตายแล้ววววววววว...  ชั้นไม่ได้สระผมมาหลายวันแล้วด้วย  โอย ..จะทันมั๊ยล่ะเนี่ย  ไม่ทัน  ไม่ทันแน่ๆ  ทำไงดีๆ" มดน้อยร้องตะโกนโหวกเหวกโวยวาย
"ทำไงดีงั้นเหรอ  ..ยังมีหน้ามาถาม  ไปแต่งต้วได้แล้ววววววววววว"

พลั่ก!
"โอ้ย  ..เจ็บนะ"

นาฬิกาบอกเวลา 23.30  สองสาวนั่งอยู่ในรถที่กำลังเคลื่อนที่ไปอย่างรวดเร็ว  นี่ถ้าเป็นมอเตอร์ไซค์.. ทรงผมคงจะยุ่งเหยิงพอดู

"เห็นมั๊ย ..ฉันบอกแล้วว่ากินข้าวเสร็จ  อย่านอนๆ  ไม่เชื่อเลยยัยมดเอ้ย" เพื่อนสาวว่าพลางนั่งดูสคริปต์พลาง
"อย่าบ่นให้มากได้มั๊ย  ยัยปิ่น..เธอก็นอนเหมือนกันไม่ใช่เหรอยะ  ต้องขอบคุณชั้นตะหาก  ถ้าชั้นไม่ละเมอล่ะก็  ไม่ทันทั้งคู่แน่"
"อย่างงั้นเหรอ  ..ชั้นต้องขอบคุณที่แกฝันว่ายัยอารดาแย่งคุณตรัยไปจากแกได้ใช่ป่ะ" ปิ่นว่าพลางอดเหน็บแนมไม่ได้
มดน้อยหน้าซีดทันตา  จนปิ่นแอบสงสารไม่ได้ "เฮ้ย  ..มด  แกจะคิดมากอะไรว้า  ฉันก็ปากไม่ดีอย่างนี้แล่ะแก  คบกันตั้งนานแกยังไม่รู้อีกเหรอ  ..."
มดน้อยนิ่งเงียบ  ในใจคิดว่าสิ่งที่ปิ่นพูดมันก็จริงแล่ะนะ  ยังไงๆ เธอกับคุณตรัยคงจะสมหวังได้ยากแน่ๆ  แม้แต่ในฝันยังมีอุปสรรคเล้ย  ..คิดแล้วก็เศร้า  แต่พอหันไปเห็นหน้าตารู้สึกผิดของเพื่อนก็ต้องถอนหายใจเบาๆ "ฉันไม่โกรธแกหรอกยัยปิ่น  ..ก็มีแต่แกนี่แล่ะที่อยู่ข้างฉันมาตั้งนานแล้วนี่นา"
สองสาวยิ้มให้กัน ..โดยไม่รู้เลยว่า  มีอะไรรออยู่


จะว่าไปแล้วเมื่อ 15 ปีก่อน  มดน้อยเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น  เพื่อนผู้หญิงรอบข้าง  เริ่มเปลี่ยนแปลงไป  สวยขึ้น  ดูเป็นผู้หญิงขึ้น  มีหุ่นที่ดึงดูดใจมากขึ้น  เธอเองก็เหมือนกัน  ...แต่ตรงกันข้ามกันเพื่อนพวกนั้น  ...เธออ้วนขึ้น  อาจจะเป็นเพราะเธอมีน้องชายรึเปล่า ...น้องกินเท่าไหร่  เราต้องแย่งกินด้วยให้ได้ ...เธอเลยกลายเป็นยัยมดยักษ์ในสายตาเพื่อนๆ  ทั้งๆที่แม่ของเธอตั้งใจที่จะให้เธอมีชื่อว่ามดน้อยต่างหาก ..แต่ก็นะ มันช่วยไม่ได้  ก็เธอกินเยอะนี่นา  ไม่ชอบออกกำลังกายด้วย  แต่เธอก็มีความสุขดีไม่ใช่เหรอ  ...ก็เธอยังมีครอบครัวที่รักเธอ  เพื่อนๆ ...แต่มันกลับไม่ใช่ความจริง  เมื่อสริน  เพื่อนชายที่เธอหลงรักกลับหัวเราะใส่หน้าในวันวาเลนไทน์ที่เธอตั้งใจเอาดอกกุหลาบไปสารภาพรัก ...แล้วพูดเสียงดังว่า
"น้ำหนัก 60 กว่าโลอย่างเธอน่ะเหรอ ..ต่อให้เลิศเลอแค่ไหน  ฉันก็รักไม่ลงหรอก  ยัยมดยักษ์เอ้ย"ว่าแล้วสรินก็เดินจากไป  แต่ที่ร้ายยิ่งกว่านั้น  เพื่อนๆของเธอที่ยืนอยู่  กลับหัวเราะแล้วคุยกันเสียงดังว่า
"ว่าแล้วเชียว ..ไม่เจียมตัวก็อย่างนี้แล่ะ  อ้วนก็อ้วน  แล้วยังอยากเป็นแฟนหนุ่มป๊อบประจำโรงเรียนอีก  เวอร์จริงๆ" มดน้อยแทบไม่เชื่อว่าคำพูดนี้จะหลุดออกมาจากเพื่อนที่เธอไว้ใจ  เธอหมดแรงจนทนอยู่ไม่ไหว  อยากกลับบ้านจัง  แต่แล้วก็มีมือนึงจับมือเธอไว้  ปิ่นนั่นเอง  เธอเป็นเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน  แต่แปลกที่ว่าเธอสนิทกันเร็วมาก  อาจเพราะปิ่นก็เป็นเหมือนๆเธอ  ปิ่นมีโลกส่วนตัวสูง จนดูเหมือนหยิ่งยโส  อาจเพราะบ้านเธอฐานะดี  เลยทำให้หลายคนไม่ชอบปิ่น  แต่วันนี้ ปิ่นกลับไม่ทิ้งเธอ  แล้วยังพูดอีกว่า
"มดน้อย ...เราเป็นเพื่อนกันนะ  เธอลืมแล้วหรือไง  ถ้าเธออยากร้องไห้ ..ก็ร้องกับฉันนะ"
มดน้อยที่เหมือนจะไม่เหลืออะไรแล้ว  ไม่มีเพื่อน  ไม่มีคนที่รัก  ไม่มีใครต้องการเธอ  แต่เธอกลับได้พบสิ่งสำคัญ "มิตรภาพ"

"นี่มันกี่โมงแล้ว" เสียงชายหนุ่มที่กำลังโมโหได้ที่ตะโกนใส่สองสาวไม่ยั้ง

"ก็มาทันนี่ค่ะ  เปิดสปอตอยู่ไม่ใช่เหรอ" มดน้อยอดเถียงไม่ได้  ก็เธอมาถึง 23.59 น. พอดีนี่นา ทำไมจะไม่ทัน

"งั้นเรอะ ...นี่คุณคิดว่าการเป็นดีเจนี่ต้องมาตอนเริ่มรายการพอดีงั้นเหรอ  จะไม่มาเตรียมตัวก่อนเลยรึไง" เสียงโปรดิวเซอร์หนุ่มเริ่มฉายแววเย็นชา

"แล้วไงคะ ..." มดน้อยยังไม่ยอม เพราะเดือดปุดแล้วเช่นกัน
"แล้วไงเหรอ  ...การที่คุณมาตรงเวลาพอดี  มันทำให้คนอื่นเค้าลำบาก  เค้าเตรียมงานกัน  จะนัดแนะคุณ  แต่คุณกลับมาตอนอีก 1 นาที  รายการจะเริ่มน่ะ  แล้วนี่จะพูดอะไรในรายการน่ะ  หา" โปรดิวเซอร์หนุ่มเริ่มเดือดเต็มที่แล้ว
"เอาอย่างนี้มั๊ยคะ  ไหนๆก็มาแล้ว  เริ่มรายการเลยนะคะ" ปิ่นที่พอรู้ว่าจะเกิดสงครามกลางสถานีเริ่มเข้ามาไกล่เกลี่ย
"เงียบไปเลยนะคุณปิ่น  คุณก็เหมือนกัน  ไม่รู้รึไงว่างานเราเหมือนชาวบ้านเค้าที่ไหน  ต้องมาทำงานก่อนเวลาสิ  ไม่ไหวเลยพวกคุณนะ" โปรดิวเซอร์หนุ่มไม่มีทีท่าว่าจะยอมความ
"นี่คุณโปรดิวเซอร์คะ  ยัยปิ่นมาเกี่ยวอะไรด้วยเล่า ...ยัยปิ่นเป็นวิศวกรสถานีนะคะ  ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ซักหน่อย" มดน้อยรุกใส่ชายหนุ่มเต็มที่  ประมาณว่าทนไม่ไหวแล้วววววว
"โปรดิวเซอร์คะ  ..สปอตจะเสร็จแล้วค่ะ  เตรียมดีเจมดน้อยเลยค่ะ"
โอ้ ...เสียงสวรรค์  ปิ่นคิดในใจ
หนอย ...ผู้หญิงอะไร  ผิดแล้วไม่ยอมรับผิด  มาสายได้  โปรดิวเซอร์หนุ่มคิดในใจ
ฮึ่ย ...ตาโรคจิตเอ้ย  เสียอารมณ์หมด  ฝากไว้ก่อนเหอะ  เป็นน้องเป็นนุ่งจะจับตีก้นซะให้เข็ด !! คิดแล้วมดน้อยก็เข้าห้องอัดไป


น่าแปลกที่พอได้พูดหน้าไมค์  มดน้อยกลับพูดได้อย่างสดใส  ร่าเริง  จนคนที่อยู่ในเหตุการณ์เมื่อครู่ตะลึงกันหมด  ใครจะนึกว่ามดน้อยที่เพิ่งทำสงครามกับโปรดิวเซอร์ตัวเองไปหมาดๆ  จะกลายเป็นมดน้อยผู้แจ่มใสทั้งหน้าตาและน้ำเสียงได้ขนาดนี้
"สำหรับวันนี้ ...Love  Radio และดิฉันดีเจมดน้อยอยู่เป็นเพื่อนคุณมาจนถึงตอนนี้  คงต้องลาแล้วล่ะคะ  ก่อนจากกันวันนี้ขอให้ทุกท่านหลับฝันดี  ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"
"เฮ้  ..เยี่ยมมาก  มดน้อยแจ๋วจริงๆ " เสียงเซ็งแซ่ดังมาจากพวกทีมงาน  มดน้อยยิ้มรับคำชม  แต่พอหันมาเห็นสายตาโปรดิวเซอร์หนุ่มที่ยังมีแววมาคุอยู่ 
ฮึ่ย ...หมดอารมณ์  ตาโรคจิตเอ้ย  ถ้าไม่มีปากนะ  คงจะเป็นชายหนุ่มที่ดีที่สุดในโลกเลยแล่ะ เฮอะ
"ปิ่นกลับกันเหอะ"
"อือๆ  นี่มด.." ปิ่นพูดได้แค่นั้น  เพราะสายตาของคนที่มายืนด้านหลังเพื่อนสาวทำเอาพูดไม่ออก  "ชั้นไปรอข้างนอกนะแก"  ว่าแล้วปิ่นก็วิ่งไปจากสมรภูมิทันที
"มีอะไรคะ" เมื่อปิ่นไปแล้ว  มดน้อยต้องกลับมาเผชิญกับแววตาเยือกเย็นข้างหลัง
"ก็ไม่มีอะไรหรอก  แต่ผมหวังว่า  ...คงไม่มีเหตุการณ์อย่างนี้อีก  คุณโตแล้ว  ..ควรจะทำตัวให้มีความรับผิดชอบมากกว่านี้นะ"พูดจบโปรดิวเซอร์หนุ่มก็เดินจากไป  ทิ้งให้มดน้อยเหวอไปพักใหญ่  ก่อนจะตะโกน
"นี่.. ตาโรคจิตเอ้ย  นึกว่าพูดแล้วชั้นจะเชื่อเหรอ ฮะ" ทว่าห้องอัดเป็นห้องเก็บเสียง  โปรดิวเซอร์หนุ่มเลยไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูด

มดน้อยเดินหน้ามุ่ยมาที่รถ  ปิ่นพอจะเดาออกแต่ด้วยความอยากรู้จึงถามไปว่า
"ตกลง ..โปรดิวเซอร์ธนาเค้าไล่แกออกมั๊ย?"
"ฮึ  ...จะไล่ดีเจเสียงใสอย่างชั้นคงต้องชาติหน้าตอนบ่ายๆแล้วล่ะ" มดน้อยพูดอย่างลำพองใจ  ก็จริงนี่นา  ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วนะ   ที่เธอมีดีที่เสียงน่ะ ฮึ!!
"อือฮึ ...แล้วสรุปเค้าว่าไรแกน่ะ" ปิ่นยังอดถามไม่ได้
"เค้าก็ว่า ...หวังว่าคงไม่มีเหตุการ์อย่างนี้อีก  โตแล้ว  ควรมีความรับผิดชอบมากกว่านี้นะ  แล้วก็เดินไปเลย  โธ่เอ้ย.. อีตาโปรดิวเซอร์ธนา  ตาโรคจิตเอ้ย  ..ชั้นไม่ฟังนายหรอก ฮึ!!" ว่าแล้วก็เหยียบคันเร่งออกไปทันที
ปิ่นที่พอจะเดาได้ว่าโปรดิวเซอร์ธนาต้องเหนื่อยแค่ไหนที่เจอกับมดน้อยเพื่อนของหล่อน  ก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา  ..แล้วก็ต้องชะงัก  เมื่อเพื่อนตัวดีถามว่า
"แล้ว.. วันนี้แกถีบชั้นทำไม" ไม่ว่าเปล่า  ส่งสายตาคาดคั้นมาด้วย
" ก็เรียกแล้วแกไม่ยอมตื่นนี่นา  แล้วก็ร้อง ไม่  ไม่  ม่ายยยยยยยย  ..ก็นึกว่าผีเข้าซะอีก  แม่บอกว่าถ้าเจอคนโดนผีเข้าให้ถีบน่ะ"
"อือฮึ  ..อันนั้นมันก็ฟังดูดีอ่ะนะ.."
ปิ่นรอดพ้นลอบถอนหายใจเบาๆ  แต่แล้วอีกคำถามหนึ่งก็ถูกถามขึ้น
"แล้วครั้งที่สองล่ะ ...แกถีบฉันทำไม" มดน้อยที่กำลังรอฟังคำตอบอยู่เริ่มเคืองนิดหน่อย  หันมามองเพื่อนที่นั่งข้างๆ
"คร่อก.........." ปิ่นหลับซะแล้ว
!?!