นายเพลย์บอยจอมซ่าส์คว้าหัวใจยัยสองบุคลิก

" อ๋านี่ใครเห็นแว่นของฉันบ้างเนี่ย  แม่คะให้แว่นตาของหนู้มั๊ย"
"โธ่!!แม่จะไม่เห็นได้ยังไงเล่าก็มันอยู่ที่เสื้อของลูกนั่นหนะ"
"อ๋อขอบคุณค่ะแม่"
     ฉันชื่อโอโทมิยะ คะนน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกทำให้ฉันเกิดอาการเบลอกับชีวิตเล็กน้อย ที่ฉันมีชื่อออกญี่ปุ่นเพราะฉันเป็นลูกครึ่งค่ะ
"เฮอะ!!ยัยพี่งี่เง่าโตป่านนี้แล้วยังขี้ลืมอีกนะ"
     และเสียงนี้ก็คือเสียงของน้องชายฉันเองค่ะชื่อ คาเซมะ แต่ฉันเรียกว่าคามะค่ะ
"อะไรกันฉันหนะต้องจำนู่นจำนี่มากมายไม่เห็นจะแปลกเลยนี่นา หวัสมองของฉันหนะมันก็ต้องมีเบลอๆบ้างเหมือนกันนะ"
"แล้วพี่จะพูดยาวๆหาอะไรเล่าพูดแค่ลืมมันก็จบแล้ว"
"มันก็เรื่องของฉันนี่ที่ฉันจะพูดอะไรหรือไม่พูดอะไรหนะอย่าทำตัวเหมือนคนแก่ไปหน่อยเลย"
"พี่ก็พูดมาสิว่าอย่าทำตัวเหมือนพ่อ หรือตาอะไรประมาณนั้น"
"พี่ไม่คุยกับเธอแล้วเธอหนะพูดต่อคำกับพี่ทุกทีไปพี่ไม่คุยกับเธอแล้ว"
"พี่ก็พูดสิว่าผมเถียงพี่"
"คามะ!!!!"ฉันตะโกนเสียงดังด้วยความเหลืออดกับน้องชายตัวแสบคนนี้เต็มทีฉันค่อยๆถอดแว่นตาออกและมองหน้าน้องชายฉัน
"พี่รำคาญเธอ"พูดจบฉันก็ใส่แว่นตากลับไปเหมือนเดิมแล้วเดินออกจากบ้านทันที

"กรี๊ด!!!คะนนฉันคิดถึงเธอที่สุดเลย"
"ฉันก็นึกถึงเธออยู่บ่อยๆเหมือนกันนะวา"
     นี่คือเพื่อนรักของฉันค่ะชื่อวารู้จักกันตั้งแต่ประถมจนตอนนี้มัธยมปลายแล้วเป็นเพื่อนซี้ปึ้กของฉันเลยค่ะ
"นี่พูดใหม่ซิ"ยัยวาพูดพร้อมกับถอดแว่นของฉันออก
"ฉันก็คิดถึงเธอ"พอฉันพูดจบยัยวาก็ใส่แว่นให้ฉันเหมือนเดิม
ฉันก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่าเวลาที่ถอดแว่นฉันถึงได้เป็นคนตรงไปตรงมา พอใส่แว่นกลับเป็นคนอ้อมโลกฉันไม่ได้ตอแหลนะ!!!

    ม.5/3
"คะนน นี่วันนี้เราไปฉลองที่ได้เจอกันอีกครั้งดีป่ะ"
"เธอพูดเหมือนเราไม่เจอกันมาเป็นร้อยปี"
"ตกลงจะไปรึเปล่าหละ"
"ฉันก็ไม่ได้ยุ่งอยู่แล้ว"
"เย้!!!งั้นเราไปบาบาคาราเมลกันป่ะ"
"ก็เอาสิ เราไม่ได้ไปแถวนั่นนานแล่วนี่"ฉันพูดพลางหยิบหนังสือขึ้นมานั่งเปิดดู
     โรงเรียนของเราเป้นดรงเรียนที่ผู้ปกครองส่วนใหญ่อยากให้ลูกของตัวเองมาเรียนเพราะโรงเรียนนี้มีชื่อมากๆในประเทศเด็กที่จบจากโรงเรียนนี้ไปมีชื่อเสียงกันเกือบหมดทุกคนแต่ที่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ไม่ใช่เพราะอยากจะมีชื่อเสียงหรือบ้ายอตามคนอื่นหรอกนะที่ฉันเข้ามาโรงเรียนนี้ก็เพราะพ่อฉันเป็นผู้ก่อตั้งโรงเรียนนี้ แหะๆแต่ไม่มีใครรู้หรอกนะว่าฉันมีพ่อเป็นผู้ก่อตั้งมีแต่วาเท่านั้นแหละที่รู้ แต่ฉันไม่ได้ใช้เส้นสายเข้าเลยนะฉันก็สอบเข้าเหมือนคนทั่วๆไปเพราะฉันไม่ชอบงอมืองอเท้าให้พ่อแม่จัดการให้อย่างเดียวหรอก
  บาบาคาราเมล
"เย้ๆมาถึงแล้ว"วากระโดดโหยงเหยงอย่างออกนอกหน้า
     บาบาคาราเมลคือร้านเกมและร้านอาหารรวมกันอยู่ทำให้มีทั้งวัยรุ่นและผู้ใหญ่อยู่ในร้านนี้
"คะนนเราถ่ายรูปตรงนั้นกันเถอะ"
"อือไปสิ (_  _)(-- --)"ฉันพยักหน้ารับ และเดินตามวาไปแต่พอถึงตู้ถ่ายสติกเกอรืวาก็ทำหน้าอึ้งๆไปแล้วก็กลายเป็นหน้าแดงซะอย่างงั้น  ฉันก็เลยเดินไปดูบ้างว่ามีอะไรเกิดขึ้น
(//><//)  หน้าวา
O_o     หน้าฉัน
จ๊าก!!!นี่มันอะไรกันสองคนนี้ทำอาร๊ายกานนนน ภาพที่ฉันเห็นคือผู้หญิงกับผู้ชายกำลังจูบกันอย่างดูดดื่มสุดๆ อี๋แหวะน่าเกลียดที่สุด
"ว้าย!!!!"ยัยผู้หญิงที่จูบอยู่ผละออกจากผู้ชายอย่างตกใจเมื่อเห็นฉันและวา
"อะไรกันจะสนใจทำไมวีวี่มาต่อกันเถอะ"ผู้ชายคนนั้นเรียกหญิงสาวที่ผละออกไปอย่างเย้ายวน
  อะไรกันหน้าตาก็หล่อขนาดนี้ทำไมถึงได้หื่นแบบสุดขั้วเลยหละให้ตายสิฉันต้องเป็นตากุ้งยิงแน่ๆเลยไม่เอาน้าฉันเกลียดไอ้บวมๆที่ตา
     หลังจากที่ตานั่นเรียกหาวีวี่(รู้ชื่อและ)ฉันและวาก็เลยรีบเดินหนีออกมาทันที ทำให้วันนี้ฉันและวาต้องกลับบ้านโดยไม่ได้เที่ยวกันเลย
"อะไรกันผู้ชายคนนั้น หล่อชะมัดเลยอะคะนนผมสีน้ำตาลเข้ม ตาเรียวสีน้ำตาล ปากได้รูปนั่นผิวก็ขาวให้ตายสิฉันอิจฉายัยวีวี่อะไรนั่นจริงๆ"ยัยวาพูดพร้อมกับทำตาเพ้อฝัน
"ฉันว่าตานั่นแปลกๆ"
"เอ๊ะ!!ยังไงหรอ"
"อือที่เค้าเรียกว่าอะไรน้า..."
"...."
ฉันถอดแว่นออกและพูดคำที่นึกไม่ออกนั้นออกมา
"โรคจิต"แล้วฉันก็ใส่แว่นกลับ
"ทำไมหละเขาก็แค่วัยรุ่นที่อยากลองมันก็ธรรมดานะคะนน"
"ไม่รู้แหละฉันอยากล้างตัวไปก่อนนะ"ฉันพูดแล้วเดินนำกลับบ้านทันที
"พี่!!!"
"อะไรถ้านายจะมาพูดเรื่องตอนเช้าหละก็พี่ไม่อยากได้ยินมัน"
"พี่ T_T"
"อะไรของแกเนี่ยคามะ"
"อย่าโกรธผมนะพี่ ผมไม่อยากทะเลาะกับพี่เลยนะ"
"แล้วใครบอกว่าเรามีเรื่องกันเล่า ปล่อยแขนฉันได้แล้วฉันอยากล้างตัว" พอฉันพูดจบคามะก็ยอมปล่อยแขนฉันแต่โคยดีพร้อมกับส่งยิ้มให้ฉันเล็กน้อย คามะอยู่ม.3แล้วแต่บางครั้งก็ทำตัวเหมือนคนอายุน้อยๆ(เด็ก)แต่เจ้าคามะมันก็ป็อปในดรงเรียนอะนะ