คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : You're Mine "รัก"ฉันเป็นของ"เธอ":สงสัย (Kwangmin's past)
You’re Mine
“รัก”ฉันเป็นของ”เธอ”:สงสัย
(Kwangmin’s past)
คำถามแรกที่ผมสบตากับยองมินเพียงแว๊ปเดียวผมสัมผัสได้ว่า ยองมินไม่ใช่พี่ชายที่แสนดีของผมอีกแล้ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?
คำถามต่างๆนานาต่างพากันรุมเร้าเข้ามาในหัวของผม
ทำไม? ทำไม? ทำไม? ทำไม?
ทำไมฮยองถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ
ผมวิ่งเข้าไปหาฮยองพร้อมกับคว้าข้อมือยองมินมาอีกทางหนึ่ง
ระหว่างที่กวังมินลากยองมินไปทางมุมสงบๆในค่าย กวังมินหันไปมองผู้เป็นพี่ชายด้วยสายตาห่วงใย
ผมรู้สึกว่าฮยองเหมือนเหมอๆนะ
“ฮยองฮะ ฮยอง”
ผมเขย่าตัวพี่ชายผม หวังว่ามันคงจะทำให้ยองมินหายเบลอนะ
แต่เปล่าเลย ยองมินยังคงเหม่อลอยเหมือนเคย
แล้วผมจะทำต่อไปอย่างไรดีนะ
.................................................
ผมหงายข้อมือเพื่อดูนาฬิกา
แถมจะสะดุ้งทันทีเมื่อรู้ว่ากองถ่ายเลิกแล้ว
ดีล่ะ เข้าแผนผมเลย
ผมลากพี่ชายของผมกลับบ้าน คอยดูเถอะ จะต้องจัดการให้สารภาพให้หมดเลยคอยดู
หลายชั่วโมงผ่านไป เมื่อถึงเวลานอนของสองแฝด
ผมเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ
เฮ้อ........ เจ้าสเปรย์ใส่หัวเนี่ย น่ารำคาญชะมัด
แต่ทำไงได้ล่ะ ก็เราเป็นศิลปินนี่เนอะ
ผมได้แต่พูดปลอบใจตัวเองพักใหญ่
แอ๊ด...............
ผมกวาดสายตารอบห้องมืดๆ ไออากาศเย็นๆจากแอร์มากระทบกับเส้นผม มันเลยทำให้ผมรู้สึกหนาวๆแฮะ
แต่แล้วผมเห็นเงาตะคุ่มๆอยู่บนเตียงผม
ครื~ด ครื~ด
เสียงครางดังมาจากช่องแอร์ มันช่างเข้ากับบรรยากาศจริงจริ๊ง
เฮือก!
ผมตาฝาดไปรึเปล่านะ ทำไมขนลุกแปลกๆ
พอมองดีๆ อ้าวเฮ้ย? นั่นมันพี่ชายเรานี่หว่า
ใช่สิ
ผมเพิ่งนึกอะไรออก สงสัยตอนอาบน้ำเพลินไปหน่อยมั้ง
ผมยังไม่ได้ชำระความกับยองมินฮยองเลยนิหว่า
อ๊ากๆ ไม่ได้ๆ เราต้องรีบไปเคลียร์กับยองมินฮยองเดี๋ยวนี้ ก่อนที่เรื่องมันจะเลยเถิดไปมากกว่าเนอะ
ผมค่อยๆย่องไปที่นอนของยองมิน
อยู่ๆผมรู้สึกเบลอๆไปหมด
นี่ผมทำบ้าอะไรเนี่ย
คุณเคยไหม? เวลาที่คุณทำอะไรโดยที่คุณไม่รู้สึกตัวบ้างไหม?
ถ้าคุณเคยคุณคงจะรู้นะว่ามันเป็นอย่างไรน่ะ หวังว่าคุณคงจะเข้าใจผมตอนนี้นะ
เฮือก!!
กว่าผมจะรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อผมกำลังคร่อมอยู่บนตัวยองมินซะแล้ว
เฮือก!!!
คุณเคยไหมกับการที่คุณเขินใครสักคนนึง แล้วคนนั้นเป็นคนที่คุณแอบมีความรู้สึกพิเศษด้วย
ตอนนี้หน้าผมกับหน้าของยองมินอยู่ชิดกันมาก มากจนสัมผัสลมหายใจอุ่นๆของอีกฝ่าย
ผมรู้สึกว่าหน้าผมกำลังไหม้ๆนะ
แต่แล้วยองมินก็ดิ้น ผมนึกว่าพี่ชายผมยังไม่หลับ ด้วยความกลัวความผิดของผม ผมจึง....................
โครม!!!!
“หืม?............. นายยังไม่นอนอีกเหรอเนี่ยกวังมินนน แล้วทำมายนายไปทามอารายตรงนั้นน่ะ ห๊~า”
ยองมินลุกขึ้นมาถามกวังมินด้วยน้ำเสียงงัวเงียๆ
“งืม................ ไปนอนที่นายได้แล้ว”
เขาเอาผ้าห่มลายหมีพูห์สุดที่รักคลุมหัวไว้ก่อนที่จะดิ้นไปรอบๆที่นอน
เอิ่ม.............................
โชคดีจังแฮะ ที่อย่างน้อยๆ ฮยองก็ไม่รู้ว่าผมแอบลวนลามฮยองน่ะนะ
เอาเป็นว่าไปนอนละกันดึกแล้ว
เก็บแรงไว้ลุยที่โรงเรียนวันพรุ่งนี้ดีกว่าเนอะ
ฝันดีนะคร๊า~บ ทุกค~น
อึ๊บ
ผมค่อยๆปีนบันไดไปที่นอนชั้นสองของผม
แต่มันก็ชวนคิดนะ ถ้าฮยองนอนชั้นสอง
แล้วผมจะลวนลามฮยอง ผมมิตกลงมายิ่งกว่านี้เหรอนี่?
ไม่อยากจะนึกภาพเอาซะเลย..............
คิดแล้วน้ำตาจะไหล โอย.................
ผมค่อยๆนั่งบนที่นอนชั้น 2 ของผม ทุกอย่างเงียบสงบ ยกเว้นเสียงดิ้นไปดิ้นมาของยองมินฮยอง กับเสียงแอร์ครางที่ดังไม่หยุด
ตุบ!
.
.
.
.
.
“ปิกาจูที่ร๊า~ก ผมกลับมาแล้วววววว”
ผมหันไปคว้าตุ๊กตาปิกาจูสีเหลืองตัวใหญ่ของผม มากอดแน่นๆให้หายคิดถึง
ฮ้า............. ช่วงนี้งานเข้าเต็มไปหมด จนอดดูโปเกม่อนเลยนะเนี่ย คิดถึงปิกาจูที่รักของผมจัง
และแล้วผมก็จมไปในห้วงนิทราอันแสนสุ~ข
อ่าาาาาา
ผมรู้สึกแสบๆตาไงไม่รู้แฮะ
เหมือนมีแสงแดดแยงตาผมนะ
แต่เอ๊ะ ปกติในห้องนี้ผ้าม่านไม่ค่อยเปิดนะ นอกจากว่าจะทำความสะอาดคั้นเอง แสงจะเล็ดลอดเข้ามาได้ไงกันเนี่ย วันนี้ไม่ได้ทำความสะอาดซะหน่อย
เอาไงเอากัน เราต้องรู้ให้ได้แสงมันแยงตาผมได้ไง ฮึ่ย รบกวนความสุขของคนกำลังนอน
แต่พอผมค่อยๆลืมตา แล้วก็ปาดน้ำลายที่ไหลยืดตอนไหนไม่รู้ที่มุมปาก
เอิ่ม.............. ยองมินฮยองฮะ ผมคิดว่าฮยองจะนอนดิ้นกว่าทุกวันเลยนะฮะ
ผมกวาดสายตาไปมองพี่ชายผมที่นอนพันอยู่กับผ้าม่านตรงหน้าต่างด้วยความหน่ายใจ
นี่เขาฝันอะไรของเขานะ ถึงได้นอนเกลือกกลิ้งบนที่นอนไม่พอ ยังจะดิ้นตกเตียงไปดึงผ้าม่านมาพันตัวเล่นอีกนะ เฮ้อออออ
ผมค่อยๆปีนลงมาจากที่นอนตัวเอง เดินดุ่มๆไปจัดการกับพี่ชายตัวเอง
“ฮยองๆ ตื่นได้แลวนะฮะ”
ผมเขย่าตัวพี่ชายผมเพื่อจะปลุกเขาตามเคย
ZzZzZzZz
แต่ผลที่ได้ ยองมินก็ยังหลับอยู่เหมือนเดิม
“ฮยอง!!!! ”
ตะโกนใส่ก็แล้ว อะไรก็แล้ว
ยังไม่ตื่นใช่มั้ย......................
กรอดดดดดดด
ได้ เดี๋ยวจัดให้
ผมเค้นเขี้ยวใส่พี่ชายผมที่ยังหลับไม่รู้เรื่องอยู่นั้น ก่อนที่ผมจะเดินไปที่ห้องน้ำ
ทุกคนคงรู้สินะว่าผมกำลังจะทำอะไร
ใช่ ผมกำลังจะเอาน้ำไปสาดใส่ยองมินฮยอง
ผมค่อยๆเปืดก๊อกน้ำให้เบาที่สุด แล้วนำแก้วน้ำสำหรับแปรงฟันมารอง
ก๊อก ก๊อก
ซู่~
น้ำประปาใสบริสุทธิ์ค่อยๆเพิ่มขึ้นทีละนิด ละนิด จนพอประมาณที่ผมพอใจ
เอาล่ะ เตรียมตัวเตรียมใจเปียกได้แล้วฮะ ฮยอง.............
ซ่~า!!!
เสียงน้ำกระทบกับใบหน้าของยองมิน ความเย็นของน้ำทำให้ยองมินสะดุ้งตื่น สรุปก็คือยองมินเปียกไปทั้งตัวอะนะ
“เฮ้ย!!!!! นี่มัน...............น้ำอะไรเนี่ย!!!!”
แหม ช่างเป็นการตื่นนอนที่แสนสุขจริงเนอะ ฮยองเนี่ย
“ก็น้ำประปาไง”
“และ แล้ว แล้วพี่เปียกได้ไงล่ะ”
ยองมินกำลังงง แต่แล้วเขาก็สังเกตเห็นแก้วในมือผม
“อ๋อออออ นายเองสินะที่แกล้งพี่”
ชะอุ้ย!
ลืมไปเลยแฮะ ว่าเรากำลังถือแก้วอยู่ แย่แล้วเก็บไม่ทันแล้ว
“หยุดเลยนะ!! กวังมิน!!”
ยองมินตะโกนออกมาหลังจากที่เห็นผมกำลังวิ่งหนีออกนอกห้อง
“ม่าม๊าาาาาาาาาา!!!!!!!! ฮยองจะฆ่าผมฮะ”
ผมวิ่งเข้าไปคุณแม่ เพื่อขอความช่วยเหลือ
“กวังมิน เกิดขึ้นไรจ๊ะลูก?”
“ก็.... ก็.....”
ผมกำลังจะฟ้องคุณแม่ แต่ว่า
“กวังมิน นายมาเคลียร์กับพี่เดี๋ยวนี้เลยนะ”
แต่ด้วยสายตาพิฆาตจากคุณแม่ ทำเอายองมินสะดุดเลย
ฮิ ฮิ
ผมแอบหัวเราะพี่ชายผมในใจ
“อะ เออ..........”
“ยองมินนนนนนน ว่าน้องอีกแล้วใช่ไหม......... แล้วไหงตัวถึงเปียกได้จ๊ะ”
“อะ เออ คือ.... กวังมิน.....”
“หืม? แม่รู้นะจ๊ะว่าพวกลูกเล่นอะไรกัน”
ยองมินกับผมมองตากันเลิกลัก อาการไม่พอใจเมื่อครู่ได้หายไปหมดแล้ว
“เอาล่ะๆ คราวนี้แม่ยกโทษให้ก็ได้นะ แต่คราวต่อไปอย่าหวังว่าจะรอด”
เอื้อก
ผมแอบกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่
“ยองมินพาน้องไปแต่งตัวให้เรียบร้อยด้วย อ๋อ อย่าลืมเก็บห้องให้ดีๆล่ะ ตอนนี้มันสายแล้วนะ ถ้าไปโรงเรียนไม่ทัน เดี๋ยวจะเกิดเรื่องเอา”
“ครับ/ฮะ”
“ฮยองรีบขึ้นไปเร็วๆสิ”
“กวังมิน นายอย่าดันพี่ได้ไหม? พี่จะตกบันไดอยู่แล้ว”
ผมดันหลังพี่ชายผมไปเก็บของ และแต่งตัวที่ห้อง
ก่อนที่ม่าม๊าจะลงทัณฑ์เรา 2 คน
เวลาผ่านไป 30 นาที
ผมกับฮยองก็แต่งตัว จัดของกันเรียบร้อย
เอาล่ะ ไปลาม่าม๊ากันเถอะ
“ออมม่าครับ ผมไปก่อนนะครับ”
“ม่าม๊าฮะ ผมไปโรงเรียนก่อนนะฮะ”
“บายจ๊ะ ตั้งใจเรียนนะลูก”
“คร๊าบ/ฮะ”
“วู้~ว เรารีบไปโรงเรียนกันเถอะฮะ ฮยอง ผมอยากเจอหน้าเพื่อนๆจะแย่อยู่แล้ว”
“เฮ้ยๆ กวังมินเดี๋ยวสิ อย่าวิ่งสิ๊ หน้าพี่จะคว่ำแล้ว”
“5555”
**************************************************************************************
กวังมิน นายรู้ไหม? ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป มันจะไม่เหมือนทุกวันที่ผ่านมาแล้วนะ
ความคิดเห็น