คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Youre Mine รักฉันเป็นของเธอ:ตกหลุมรัก (Youngmins past)
You’re Mine
“รัก”ฉันเป็นของ”เธอ”:ตกหลุมรัก
(Youngmin’s past)
“ฮยองฮะ ฮยองคิดเหมือนผมไหมฮะ? ว่ากาลเวลามันสามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้น่ะฮะ”
“อืม ฉันก็คิดเหมือนนายนะ”
“ฮยอง..................”
“มีอะไรเหรอ?”
“ฮยองสัญญากับผมได้ไหมฮะ”
“สัญญาอะไร?”
“สัญญานะฮะ ว่าฮยองจะรักผมคนเดียว”
“อืม ได้อยู่แล้ว”
.
.
.
.
.
“ฮยองๆๆ ฮยองตื่นได้แล้วนะฮะ”
เสียงปลุกแว่วๆของคนที่กำลังเขย่าตัวผมอยู่
ด้วยขี้เกียจลุก ประกอบกับความงัวเงียจากการถูกปลุก ผมเลยตอบแบบส่งๆไปสั้นๆ
“อือ................... ขออีก 5 นาทีนะ..........”
แล้วก็นอนต่อโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านใดๆของคนที่ปลุกผมอยู่
“แต่ฮยองฮะ วันนี้เรามีงานต้องไปถ่ายMVตอน 9 โมงเช้านะฮะ”
แต่เดี๋ยวนะ หมอนั่นมันพูดว่าไงนะ
ผมรีบเด้งจากที่นอนมาจ้องหน้าน้องชายตัวแสบของผมทันที
“นายว่าไงนะ กวังมิน!!!!!!!”
“ก็วันนี้เรามีนัดถ่ายMVเพลง Push Pushที่ค่ายตอน 9 โมงเช้านี่ฮะ”
ผมชักเริ่มรู้สึกตะหงิดๆแปลกๆยังไงไม่รู้แฮะ
“ตอนนี้กี่โมงแล้ว?!”
“อ๋อ ตอนนี้เวลา 8 นาฬิกา................”
“กี่นาทีล่ะ?!”
กวังมินลากเสียงยาว ให้พี่ชายสุดที่รักของเขายองมินลุ้นเล่นๆ
“บอกมาเร็วๆสิ”
“สี่..................สิบห้า นาทีฮะ”
“ว๊าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เหลืออีกแค่ 15 นาทีเองอะ”
ไม่น่านอนตื่นสายเลย
ผมบ่นในใจ แต่ยังไงก็ยกโทษให้เจ้าน้องชายจอมแสบของผมไม่ได้เด็ดขาด ที่บังอาจมาปลุกผมซะเฉียด 9 โมงเช้าแบบนี้
“จ๊ากกกกกกกก ตายซะเถิดเข้าน้องบ้า”
ผลั๊ก!!!!!!!!!!!
ผมเขวี้ยงหมอนใส่กวังมินก่อนที่จะวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า
“ฝากเก็บที่นอนด้วยนะ ฮ่าๆๆ ”
ผมแอบสะใจเล็กน้อยที่เห็นกวังมินทำหน้าเอ๋อๆตอนที่โดนผมสั่งให้เก็บที่นอนแทนผม
ฮึ่ม 5 นาที ก็ 5 นาทีเหอะ เราต้องแต่งตัวให้ทัน
พอผมแต่งตัวเสร็จ แล้วก็จูงมือน้องชายตัวดีที่ยื่นทำหน้ามึนอยู่ที่เดิม ไปลาม่าม๊าก่อนจะไปถ่ายMVเพลงPush Pushที่ค่ายเพลง
“เอ................ไปถ่ายMVคราวนี้ผมจะได้เจอดงฮยอนฮยองไหมน๊~า”
แต่ต้องเบรกเอี๊ยดเมื่อเจ้าน้องชายจอมแสบพูดบางอย่างออกมา เมื่อผมลากมันไปถึงสถานีรถไฟฟ้า และกำลังจะขึ้นรถไฟพอดี
“นายกำลังพูดถึงใครกัน?”
“เปล่าฮะ เปล่าพูดจริงๆนะฮะ”
แล้วไป..........
“ฮยองน้อยใจผมเหรอฮะ?”
กวังมินเอ่ยถามผม ระหว่างที่เราอยู่ในรถไฟฟ้า
“เปล่าน้อยใจซะหน่อย”
เอาจริงๆนะ ผมก็แอบน้อยใจอยู่เหมือนกันที่กวังมินพูดถึงคนอื่นที่ไม่ใช่ผม และคนๆนั้นผมก็ไม่รู้จักด้วย
“แต่อาการของฮยองแสดงได้ชัดเลยนะฮะ ว่าฮยองกำลังงอนผมอยู่”
“ใช่!!! ฉันงอนนายอยู่”
“ฮยองงอนผมเรื่องที่ผมพูดใครบางคนออกมาแล้วไม่ยอมรับใช่ไหมฮะ?”
เฮ้อ............ ผมเกลียดคนที่รู้ทันมันผมจังเลยแฮะ
“ใช่”
“ผมขอโทษฮยองนะฮะ แต่ฮยองต้องหายโกรธผมนะ”
ผมหันไปมองหน้าน้องชายผมที่ทำหน้าเบ้เดินตามหลังผมต้อยๆไปค่ายเพลงอย่างอารมณ์ดี(ที่ได้แกล้งน้อง)
“ตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะ?”
ผมสะกิดถามน้องชายผม เมื่อเราสองคนเดินมาถึงสถานที่นัดถ่ายMV
“ตอนนี้ก็.... อ๊ะ เรามาทันเวลาจริงๆด้วยล่ะครับ”
“หืม?”
ผมมองหน้ากวังมินแบบงงๆ
เฮ้ย อย่าบอกนะว่าเรามาตรงเวลาเป๊ะๆ
“อ้าว มาทันเวลาพอดีเลยนะ กวังมิน”
อยู่ๆ มีใครบางคนหัวแดงๆ มากอดคอผม แล้วเรียกผมว่า กวังมิน เฉยเลย
เฮ้ๆ ผมไม่ใช่กวังมินนะครับคุณ........หัวแดง ผมไม่รู้จักคุณนะครับ
ผมพึมพำๆอยู่ในใจ
กวังมิน นายพูดอะไรหน่อยสิ
ตอนที่ผมกำลังจะแย้ง กวังมินรีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“ดงฮยอนฮยองครับ นั่นมันพี่ชายผม ยองมิน นะฮะ ผมอยู่นี่ต่างหาก”
“อ้าวเหรอ? ไม่น่าเชื่อนะว่านายสองคนจะเป็นฝาแฝดกัน เอิ่ม..........ขอโทษนะ นายชื่ออะไรนะ”
“ผมชื่อ โจ ยองมินครับ”
ผมแนะนำตัวให้ตาลุงหัวแดงที่ชื่อว่า ดงฮยอน ไรนั่น
แต่ผมก็อดสงสัยพฤติกรรมที่ดูสนิทกันเกินคำว่าพี่น้องของกวังมินกับดงฮยอนไม่ได้จริงๆแฮะ
“ฮยองฮะ อย่ามัวแต่เหม่อสิครับ ถึงเวลาถ่ายแล้วนะฮะ”
ผมสะดุ้งนิดหน่อย เมื่อกวังมินสะกิด
.
.
.
.
.
.
อะไรเนี่ย ทำไมผมกับกวังมินต้องทำผมทรงเดียวกัน ใส่ชุดเดียวกัน แต่ทำไมผมต้องใส่หูฟังแค่คนเดียวเองล่ะ ไม่ยุติธรรมนี่
“เอ้าๆ กวังมินต้องทำท่าแบบนี้นะ ส่วนยองมินก็ยืนตรงนี้ๆ”
ผมขยับตามที่ผู้กำกับสั่ง พร้อมๆกับยืนดูเขาสอนท่าให้กวังมินดูว่าฉากนี้เราสองคนต้องทำไงบ้างน่ะ
หลังจากที่เราถ่ายกันเสร็จ ผมกับกวังมินถึงกับอยากจะจัดงานปาร์ตี้กันซะให้ได้เลยทีเดียว แบบว่ามันเหนื่อยมากๆอะครับ
เออ............... แต่ดีใจยังไม่ทันหาย ดันจู่ๆอยากเข้าห้องน้ำมาซะงั้น ผมต้องรีบสะกิดตาลุงดงฮยอนนั้นยิกๆเลยทีเดียว
“นี่ๆ ห้องน้ำไปทางไหนอะครับ”
“ไม่รู้”
ดงฮยอนตอบผมแบบส่งๆ แล้วหันไปสนใจกวังมินแทน
ฮึ่มๆ ไปถามคนอื่นแทนก็ได้ ชิ
ผมเดินหน้ามุ่ยไปทางทีมงานอีกกลุ่มหนึ่ง เพื่อจะถามทางไปห้องน้ำ
ทว่าสายตาผมบังเอิญไปพบกับคนๆหนึ่ง ผมรู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบหยุดหมุน หัวใจผมเต้นแรงมากๆ หน้าผมเริ่มร้อนเหมือนมีใครเอาไฟมาอังหน้าผม นี่เขาเรียกว่า..............อาการตกหลุมรักแรกพบสินะ
“อ้าว? ยองมินนี่นา มีอะไรหรือเปล่า”
คนๆนั้นเดินเข้ามาทักผมที่กำลังก้มหน้าหลบสายตาที่พร้อมจะหลอมให้ผมละลายได้อยู่ทุกเมื่อ
“นะ นายรู้จักชื่อฉันได้ไงกันน่ะ”
ผมแอบประหลาดใจ และดีใจสุดๆ เลยล่ะที่เขารู้ชื่อผม
“ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ ก็ฉันมาเป็นเบล็คอัพให้ที่นี่น่ะนะ”
“เอ๊ะ!!”
จริงเหรอเนี่ย
“นะ นายชื่ออะไรเหรอ?”
โอย.............. ตายๆผมเผลอถามไปแล้ว ทำไงดีๆ
ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวชักจะอายม้วน จนเริ่มมีพิรุธแล้ว ไม่ได้ๆ เราจะให้ขารู้ไม่ได้ว่าเราตกหลุมรักเขาไปแล้ว
“ฉันใช้ชื่อ TNT ที่ประเทศเกาหลี แต่ชื่อจริงๆของฉันเป็นภาษาไทย”
ห๊ะ ว่าไงนะ ผมจะมีแฟนเป็นคนไทยหรือนี่
“ฉันชื่อ เตนล์ ”
เขาชื่อเตนล์............... เตนล์งั้นเหรอ?
“เตนล์!!!!!!”
ผมเรียกชื่อเขาแบบเขินจัดจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ ก่อนจะพุ่งเข้าไปกอดเตลน์ไว้ อา............... ช่างเป็นผู้ชายที่อบอุ่นจริงๆ
“เอิ่ม............ ยองมิน ยองมินเป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
เขากุมมือผมขึ้นมา พร้อมกับเอามืออีกข้างจับหน้าผมให้เงยขึ้นมาสบตากับเขา
แย่แล้วๆ ทำไงดีๆ ถ้าเขารู้ว่าผมเขินเขา เขาต้องสงสัยผมแน่ๆ
“เตนล์!!!!! นายอยู่นี่นี่เอง ฉันตามหานายตั้งนานน่ะ ซุนโฮรอนายนานแล้วนะ”
“อ๊ะ จริงสิ ขอบคุณที่มาตามฉันนะมินวู ยองมินฉันต้องไปก่อนนะ บาย”
เขาค่อยคลายมือผมออก แล้วหันไปตบไหล่ลาเพื่อนตัวเล็กของเขา ก่อนจะมาโบกมือให้ผม
เฮ้อ............ อยากจะบอกว่าเสียดายชะมัด อยากจะกอดเตนล์ให้นานๆกว่านี้ซักหน่อยก็ดีแฮะ
.
.
.
.
เตลน์ นายคือรักแรกของฉันเลยนะ และฉันอยากให้นายรักฉันบ้างจัง
.
.
.
.
.
“ฮยองๆ มัวแต่คิดถึงใครรึเปล่าครับ”
“เปล่าๆ ไม่ได้คิดถึงใครซะหน่อยนี่นา”
กวังมินตามหาพี่ชายของเขา และเขาก็รู้ทันทีที่สบตากับพี่ของเขา เขารู้สึกว่าตอนนี้พี่ชายคนเดิมของเขาไม่อยู่เสียแล้ว
ความคิดเห็น