คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : L F 2 : ความตายพรากรัก
LF 2 ความตายพรากรัก
พลั่ก !!!
เสียงเหมือนอะไรสักอย่างกระแทกกันอย่างรุนแรง
คนโดนรถชน เสียงร้องตะโกนของฝูงชน นี่คงจะเป็นไทยมุงมั้ง จากนั้นก็ตามาด้วยกลิ่นคาวเลือด
อะไรกันทำใมรู้สึกเหมือนว่ากลิ่นคาวเลือดมันช่างหอมน่ากินเหลือเกิน ความรู้สึกแปลกๆ ก็แว๊บเข้ามาใน
สมองของฉัน เลือดหรอ เลือดมันน่ากินตรงใหน แต่ทำใมความรู้สึกของเรามันถึงบอกว่ามันน่ากิน น่าลิ้ม
รส น่าลองชิมดู คนโดนรถชนไปดุหน่อยดีกว่า ตั้งแต่จำความได้ฉันยังไม่เคยเห็นเลือด หรืออะไรที่มันสดๆ
เลยนี่หว่า ก็พิ่อเดลน่ะ(พี่เลี้ยง)ไม่ยอมไห้ทำอะไรเลยขนาดจะออกไปวิ่งเล่นข้างนอกยังต้องทาครีมกันแดด
เลยจะอะไรหนักหนาฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆ
ค่อยๆลืมตาขึ้น ก็พบว่าที่กลางถนมีคนยืนล้อมคนโดนรถชนอยู่ ฉันค่อยเดินเข้าไปท่ามกลาง(คน)ไทยมุง
ทั้งหลายก็พบผู้ชายคนหนึ่งนอนเป็นจุดสนใจของใครหลายคนในมือของเขาเหมือนกำอะไรไว้สักอย่าง เขา
สวมชุดนักเรียนชายคล้ายกันกับฉันเพราะเสื้อของผู้ชายมันไม่ใช่สีขาวแต่มันเป็นสีแดงเพราะว่ามันเปื้อน
เลือดไปทั้งตัว จมูกโด่งสวย ริมฝีปากซีด ใบหน้าที่ขาวราวกระดาษประกอบกับเลือดที่เปื้อนตามเสื้อผ้า
และถนนทำให้รู้ได้ว่าผู้ชายคนนั้นต้องเสียชีวิตในอีกไม่ช้าเพราะสูญเสียเลือดไปมากแน่ๆ
เหมือนสายฟ้าผ่าลงกลางใจไห้ชาไปทั้งตัว หัวใจแตกสลายกลายเป็นฝุ่น น้ำตารินไหล ลงมาอาบแก้มฉันเ
ดินค่อยๆเดินไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน เมื่อมีฝ่ามือหนึ่งพลิกใบหน้าของผู้ชายคนนั้นมาไห้ฉันเห็นเต็มตา
"โอม ฮือๆๆ โอม ไม่นะอย่าจากฉันไป โอม" ฉันวิ่งเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นคนที่เขาบอกไห้ฉันรอ เข้าใจแล้ว
นี่ใช่มั๊ยที่ทำไห้ฉันรู้สึกเศร้ามาทั้งวัน นี่ใช่มั๊ย ฝ่ามือที่ฉันคุ้นเคยเลื่อนขึ้นมาช้าๆ ฉันรีบกุมมือเขาไว้ แค่เขาก็
เอาอะไรไม่รู้ยัดใส่ในมือฉัน
กะ เก็บมันเอาไว้นะ ถะ ถือว่าเป็นตัวแทนของผมนะ เอ
ริมฝีปากซีดเอ่ยอออกมาด้วยความอยากลำบาก
"ฮึก ฮือ อย่าพูดอีกเลย นะโอม ฮึก อดทนหน่อยนะรถโรงพยาบาลมาแล้ว ฮึก โอม สัญญานะว่าจะไม่
เป็นไร"
ใบหน้าซีดขาวไม่พูดอะไรได้แต่ส่งยิ้มมาให้ ก่อนที่จะหลับตาลงไปพร้อมกับฝ่ามือหนาที่ค่อยร่วงลงมา
จากฝ่ามือของฉัน
รถพยาบาลมาถึงแล้วฉันยืนมองดูโอมที่ถูกบุรุษพยาบาลเข็นเตียงที่มีร่างไร้วิญญาณไป นายจากฉันไปแล้ว
จากฉันไปตลอดกาล โอม…
“น้องเอครับกลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวทางนี้พี่ไอซ์จัดการเอง” พี่ไอซ์ พี่ชายคนเดียวคนโอมพูด
“แต่”
“ไม่มีแต่นะครับ เดี่ยวพรุ่งนี้ไปเจอกันที่วัดนะครับ พี่ไปแล้วนะ”
“ค่ะ”
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่คนเดียวที่ๆตรงนั้นที่เขาบอกไห้ฉันรอ เพียงแค่หางตามองเห็นเลือด กลิ่นมันช่างหอมน่า
กินจริงๆ สับสน สับสนไปหมด ความหวาดกลัว ความเสียใจ และความกระหายที่อยากจะชิมว่าเลือดมี
รสชาติอะไร
" เราเป็นอะไร เนี่ย" ฉันพูดกับตัวเอง
"คุณหนูค่ะ ทำใมกลับบ้านช้าล่ะค่ะ คุณแม่เป็นห่วง ว้าย คุณหนู เสื้อคุณหนูเปื้อนเลือดด้วยค่ะ เป็นอะไร
ค่ะ" แล้วนายโอมไปไหน ทำใมทิ้งให้คุณหนูอยู่คนเดียว คอยดูนะถ้าเห็นล่ะจะกัดคอให้ดู พอได้ยินคำว่าชื่อ
โอมเท่านั้นล่ะ น้ำตาก็เริ่มไหลอีกครั้ง
"ฮึก เขาทิ้งเอไปแล้วคะ ฮึก" ฉันพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ปกติที่สุด ทำเป็นเหมือนเข้มแข้งแต่สุดท้ายก็
"คุณเหนูลิกร้องไห้เถอะค่ะ แค่มนุษย์ไม่มีค่าพอที่จะให้พวกเราเสียน้ำตาหรอกค่ะ"
"แค่มนุษย์ ทำใมพี่อเดลพูดเหมือนว่าเอไม่ใช่มนุษย์ล่ะค่ะ" ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาหันมาถามคนที่เรียก
ว่าพี่
"เอ่อ เรื่องนั้นพี่คิดว่า พี่ไม่สมควรจะเป็นคนบออกคุณหนูหรอกนะค่ะ"
"ได้ค่ะ เอจะคุยกับคุณแม่เอง กลับกันเถอะพรุ่งนี้เอต้องไปงานศพ" ร่างบางลุกขึ้นกำลังจะก้าวขาเดิน แต่
ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายถามขึ้น
"งานศพ งานศพใครค่ะ คุณหนู" พี่อเดลถามอย่างสงสัย
"ก็งานศพของคนที่อเดลจะกัดคอไงค่ะ" หันไปตวาด อย่างเจ็บปวดพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มใหลอีกแล้ว
กัดคอ พวกมนุษย์ รึว่าพี่อเดลจะเป็น……
เพิ่งเขียนเป็นครั้งแรก
ยังไงก็ฝากหน่อยนะค่ะ
ความคิดเห็น