[JS]Bad Guy นายมาเฟียตัวร้าย หัวใจนาย ฉันขอนะ

ลำดับตอนที่ #3 : เธอคนนั้น ...

-โต๊ะอาหาร-

“ลูกพี่เป็นอะไรหน่ะ ทำไรรูจมูกบานกว่าเดิม”คุณแพทเอ่ยปากถาม เนื่องจากนั่งจ้องจมูกจุนฮยองอยู่นาน

 

“ชะ...ฉันหลงเอายาดม 3 หลอดยัดจมูกโว้ย จมูกเลยบาน”ร่างสูงพูดพลางเหล่ตามองร่างบางที่นั่งหัวเราะอยู่ข้างๆ

 

“ยาดมที่หอมสุดๆไปเลยแหล่ะ” ร่างบางพูดพร้อมทำตาโต ด้วยความตื่นเต้น

 

“ฉันอิ่มแล้ว ไปละนะ ... ฮยอนซัง นายมานี่เลย”ร่างสูงพูดก่อนจะเดินไปลากร่างบางให้ตามตนไป ทิ้งไว้แต่เพียงสายตานับสิบ ของบรรดาลูกน้องที่มองตามทั้งสอง ไปอย่างงงๆ

 

“แกว่ามั๊ย เดี๋ยวนี้ลูกพี่แปลกๆ”กิกวังหันไปถามดงอุน

 

“ฉันก็ว่างั้นแหล่ะ ลุค ดิบ เถื่อน โหด ของลูกพี่หายไป ... ตอนนี้เหลือแต่ ...” ดงอุน พูดทิ้งไว้ก่อนจะหันไปมองบรรดาลูกน้องที่เหลือ

 

“ลุคแอ๊บแบ๊ว”

 

“ทำตัวงุ๊งงิ๊งเหมือนแมว”

 

“ลูกพี่เปี๊ยนไป๋”

.............................................................
 

-สนามบิน-

หลังจากนั่งกิน นอนกิน กลิ้งกินอย่างเดียว ไม่ได้ทำอะไร
จู่ๆ ไอ้คุณเจ้านายห้อยก็ชวนผมไปเที่ยวซะงั้น แถมบอกไม่ไปก็ไม่เป็นไร แต่ตบปืนปกแปะๆ
กับโยนลูกระเบิดไปมาทั่วท้องผม ... แล้วผมจะกล้าบอกไม่เหรอครับ - -*

 

“ลูกพี่ เอาแม่น้ำเจ้าพระยา มาฝากพวกผมด้วยนะ” < ดงอุน

 

“เอาหญ้าจากสนามหลวงมาให้ผมปลูกด้วย” < บิ๊กแพท

 

“เอาน้องอั้ม น้องญาญ่า น้องสมหมาย สมชาย สมปอง มาฝากผมด้วยยยย!!!” < กิกวัง

 

หลังจากที่นายจุนฮยองลา บรรดาลูกๆ (น้อง) ของนายนั่นแล้ว เขาก็รีบลากผมขึ้นเครื่องทันที เพราะอยู่ไปอยู่มา คงมีคนขอให้เอา ช้างมาฝากแน่ๆ ซึ่งคนข้างๆ ก็คงบ้าจี้เอามาแน่ๆ เหมือนกัน

 

“นายเคยไปประเทศไทยไหมอ่ะ”ผมหันไปถามจุนฮยองที่นั่งเล่นเกมส์กดอย่างเมามันส์ (ถ้าไม่มีใครบอกผมไม่เชื่อหรอกนะว่าเป็นมาเฟีย)

 

“เอ้อ ฮยอนซึง เดี๋ยวนี้มีพวกใบแจ้งหนี้มากวนบ้างไหมอ่ะ”

 

“อ่ะ เอ่อ ... เอ้อ จริงด้วย เดี๋ยวนี้ฉันไม่เห็นพวกใบแจ้งหนี้เลย”

 

“อ๋อ ... ฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้วแหล่ะ 555+” จุนฮยองพูดพร้อมหัวเราะเบาๆก่อนจะค่อยๆหลับตา  

‘นายนี่ดูดีๆก็น่ารักดีนะ ดูปากห้อยๆนั่นสิ ...’ ผมค่อยๆเอื้อมมือไปเขี่ยปากห้อยๆนั้นอย่างหมันเขี้ยว 

 

“อื้อ ... นายทำอะไรของนาย ซังน้อย”หมอนั่นค่อยๆลืมตา ก่อนจะดึงมือผมไปวางไว้ที่ตักของนายนั่น และกุมมือผมไว้ 

 

“ไอ้บ้าเอ๊ย!!”ผมค่อยๆหลับตาลง ก่อนที่คนข้างๆ จะค่อยๆเอียงคอมาซบผม

‘นายกำลังทำฉันหวั่นไหวนะ’ ( ตกลงแกจะเคะ รึ เมะว่ะ ยงกุน : ไรเตอร์ )

 

-ประเทศไทย-

“อ้า!!!ถึงแล้วววว โอ้วประเทศไทย สยามเมืองยิ้ม หญิงไทยใจงาม หญิงไทยน่ารัก ถ้าอยากได้เจ้าสาวน่ารักๆ ต้องมาหาที่ประเทศไทย ฮิ๊วววว” ตอนนี้จุนฮยองกำลังเต้นไป เต้นมาอยู่ที่สนามบิน 

 

“หยุดได้แล้ว รู้ๆว่าชอบ”ผมรีบสะกิดให้ไอ้ห้อยมันหยุดเซิ้งเริงระบำ น่าอายชะมัด ตอนนี้สายตาทุกคู่หันมามองพวกเราพร้อมกับขำในท่าทางของเจ้ายงกุน

 

“ป๊ะ ไปหาที่พักกันดีกว่า”นายจุนฮยองพูดพร้อมทั้งคว้ามือผม พาวิ่งออกมาจากสนามบิน ...

 

ตอนนี้ผมกับจุนฮยองกำลังนั่งรถ 2 แถวเพื่อไปหาโรงแรมริมน้ำพักกัน ... จุนฮยองนายนั่นคงตื่นเต้นกับการได้นั่งรถ 2 แถวมากแน่ๆ นั่งนิ่งๆไม่เป็นเลยหมอนี่ ตอนแรกก็โหนบาร์ยังกะลิง ซักพักก็กระโดดมาที่เบาะ  ...

 

“นั่งนิ่งๆ หน่อยเซ่ ... ไอ้เบ๊อะ”ผมหันไปแหวใส่เจ้าจุนฮยอง ดื้อจริงๆ นี่นิสัยมาเฟียหรอเนี่ย ให้ตายสิ

 

“ก็มันตื่นเต้นนี่ฮา ... เอ่อ ...ฮยอนซัง เหอะๆ” 

 

“ฮา ... ใครหรอ ???”

 

“ก็ ฮายอนซังไงล่ะ อ้า!! ถึงโรงแรมแล้ว ไปดีกว่าเนอะๆ”จุนฮยองรีบกระโดดลงจากรถ ... และถือกระเป๋าของผมเดินเข้าไปในโรงแรม ...

 

“สวัสดีคะคุณจุนฮยอง ... ห้องคุณจุนฮยองเราทำความสะอาดให้แล้วนะคะ” อยู่ๆพนักงานคนหนึ่ง ก็เดินเข้ามาคุยกับ  จุนฮยองอย่างสนิทสนม ก่อนจะเรียกพนักงานให้มาถือกระเป๋า

 

“อ้าว นายเคยมาไทยแล้วหรอ จุนฮยอง”

 

“ก็ ... เคยมาเมื่อปีที่แล้วหน่ะ ขึ้นไปบนห้องดีกว่าเนอะ”นายจุนฮยองรีบดึงผมขึ้นไปดูห้อง ... ขณะที่เรากำลังเดินขึ้นไปบนห้อง เราก็เดินสวนกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอกำลังทะเลาะกับผู้ชายคนหนึ่ง ทันทีที่เธอคนนั้นหันมามองพวกเรา... นายจุนฮยองก็รีบหลบหน้า ก่อนจะก้มหน้าและพาผมรีบเดินเข้าไปในห้องทันที ...

 

“นั่นใครหรอ นายรู้จักหรอจุนฮยอง”ผมถามจุนฮยอง ขณะที่เรากำลังนอนดูแม่น้ำที่ค่อยๆไหลช้าๆ

 

“อืม...เพื่อนเก่าหน่ะ”จุนฮยองพูดพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ

 

“แล้ว...รู้จักกันนานแล้วหรอ”

 

“ก็ ... รู้จักกันเมื่อสองปีที่แล้ว”

 

“อืม...หรอ เพื่อนนายสวยดีนะ”

 

“อื้ม ... เฮ้อ เหนื่อยจังฉันนอนก่อนนะ 6 โมงปลุกด้วย”พอพูดจบ จุนฮยองก็หลับตาพริ้ม

 

“อื้อ ...”ผมนั่งมองร่างสูงตรงหน้า ก่อนที่เดินไปสำรวจห้องต่างๆ  ในห้องนี้ ผมค่อยๆเดินไปที่ห้องที่มีประตูสีฟ้า หน้าประตู ติดสติ๊กเกอร์ตัวอักษร H&J สีชมพูสดใส ผมหันไปมองร่างสูงที่นอนอยู่ตรงระเบียง ... ก่อนที่จะค่อยๆเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องมีเตียงสีฟ้า ทุกๆอย่างในห้องเป็นสีฟ้าหมด ข้างๆกำแพงมีรูปจุนฮยองกับผู้หญิงคนที่เขาบอกว่าเป็นเพื่อนเต็มไปหมด แต่ละรูปดูสนิทกันมาก ผมไล่ดูรูปไปเรื่อยๆ จนไปสะดุดที่รูป รูปหนึ่ง ... รูปที่จุนฮยองกำลังจูบกับผู้หญิงคนนั้น  ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ที่หน้าอก ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด ...

 

“นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ...”ผมเคาะหัวตัวเองแรงๆ 2-3 ที ผมเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ นี่ผมหึงจุนฮยองหรอ ... นี่ผมชอบจุนฮยองหรอ นี่ผมเริ่มหวั่นไหวกับไอ้ห้อยจริงๆหรอ

 

ผมรีบเดินออกจากห้องนี้ไป ก่อนที่จุนฮยองจะตื่นซะก่อน ผมนั่งมองร่างสูงที่นอนนิ่ง ...

 

“นายทำให้ฉันชอบรู้ไหม นายมันบ้า บ้า บ้า”ผมหันไปมองร่างสูง ที่ยังคงนอนนิ่ง ไม่รับรู้ในสิ่งที่ผมพูด

 

“ไอ้บ้า เอ๊ย!!!”ผมตะโกนใส่หูร่างสูงที่นอน ส่งผลให้ร่างสูงตกใจตื่น จนกลิ้งตกเก้าอี้ ไปนอนกับพื้น

 

“นายทำอะไรเนี่ย ฮยอนซัง” นายจุนฮยองค่อยๆลุกและหันมาถามผมอย่างงงๆ

 

“ฉันจะบอกนายว่า 6 โมงแล้ว”

 

“นี่หรอวิธีปลุก ... อยากโดนลูกพี่ทำโทษใช่ไหม??”จุนฮยองย่างสามขุมเข้ามาหาผม ก่อนยืนเลียริมฝีปากตัวเอง

 

“นายอยากโดนท่าไม้ตายใช่ไหม??”ผมถามจุนฮยองกลับ นายจุนฮยองจึงเดินเข้าไปข้างในห้อง

 

“บทลงโทษก็ ... มาช่วยฉันทำอาหารไง” เขารีบเดินเข้าไปในห้องครัว ฮ่าๆ กลัวขนาดนั้นเชียวหรอ ...

 

ผมกับนายจุนฮยองเราช่วยกันทำอาหารอย่างสนุกสนาน แต่นายนั่นใช้ผมไปหยิบนู่น หยิบนี่ยังกับทาสแหน่ะ ขนาดขวดซีอิ๊ว อยู่ข้างๆแค่เอื้อมมือยังใช้ผมเลย 

 

“อ้า!! เสร็จแล้วมากินกันดีกว่า ตักข้าวๆเร็ว”จุนฮยองรีบวิ่งมาที่โต๊ะอาหาร พร้อมกับเคาะช้อนส้อม เร่งให้ผมไปตักข้าว

 

“อ่า ... แป๊บนึงสิ”ผมรีบเดินไปยกหม้อข้าว มาวางบนโต๊ะ และตักข้าวไปให้จุนฮยอง

 

“ฉันหิวแล้วนะ  ถ้านายยังช้า ฉันจะกินนายแทนข้าวจริงๆด้วย” 

 

“มะ..มาแล้วๆ”ผมรีบยื่นจานข้าวไปให้จุนฮยองอย่างรวดเร็ว

 

หลังจากที่เรากินข้าวเสร็จ ผมกับจุนฮยองก็มานั่งมองบรรยากาศกรุงเทพ ยามค่ำคืน ... แสงไฟจากริมแม่น้ำ สะท้อนลงแม่น้ำเจ้าพระยา ทำให้เกิดประกายระยิบ ระยับ เหมือนมีเพชรนับล้านเม็ด ลอยอยู่บนผิวน้ำ 

 

“ฮยอนซัง ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เพื่อนฉันหรอกนะ”อยู่ดีๆนายจุนฮยองก็พูดถึงผู้หญิงคนนั้น พลางมองผิวน้ำอย่างเหม่อลอย

 

“แล้วเขาเป็นใครหรอ”

 

“เราเคยคบกันหน่ะ”เขาพูดพลางหลับตาลงอย่างเหนื่อยใจ

 

“อืม...”

 

“ฉันกับฮาเรน เรามาเจอที่ไทยเมื่อสองปีก่อน ครั้งแรกที่เจอกันฉันรู้สึกถูกชะตากับฮาเรนมาก แรกๆ เราก็คบเป็นเพื่อนกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความสัมพันธ์ของฉันกับฮาเรน ก็เริ่มพัฒนาจากเพื่อนมาเป็นแฟน แรกๆเรารักกันมาก แต่พอเวลาผ่านไป ฉันเริ่มรู้สึกว่าความรักที่ฮาเรนเคยให้กับฉันเริ่มเปลี่ยนไปตามวันเวลา จากที่เคยแคร์ฉัน ฮาเรนก็เริ่มเย็นชา ... สุดท้ายเธอก็มาบอกกับฉันว่า เธอขอห่างฉันซักพัก จากนั้นเธอก็จากฉันไป แล้วเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ฉันจึงกลับไปที่เกาหลี เพื่อที่จะลืมเธอให้ได้ ... มันยากมากเลย ที่จะลืมคนที่เรารัก ...บางที ฉันก็รู้สึกไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว มันลำบากใจจริงๆ ” จุนฮยองค่อยๆลืมตามองฟ้าที่ไม่มีแม้แต่แสงดาว ตอนนี้ภายในดวงตาของจุนฮยองเริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมา ผมพยายามทำเป็นมองไม่เห็น เขาคงไม่อยากให้ผมเห็นความอ่อนแอในตัวเขา เขาจริงหันหน้าไปอีกทางหนึ่ง 

 

“งั้นฉันไปนอนก่อนนะ”ผมลุกจากเก้าอี้ ก่อนจะหันกลับไปมองจุนฮยอง ที่ยังคงนอนมองแม่น้ำ ... ด้วยสายตาที่ซึมเศร้า

 

‘ความรักมันก็เหมือนแม่น้ำ มันไหลไปแล้ว มันไม่มีวันที่จะไหลกลับมาหรอกจุนฮยอง ... ฉันอยากให้นายลืมคนที่ทำให้นายเสียใจ แล้วลองมองคนใกล้ตัวนายดู’

..............................................................................

 

แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้อง ... ทำให้ร่างบาง ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ และกระพิบตาถี่ๆ เพื่อเพื่อปรับสภาพตาให้เข้ากับแสง

 

“อ๋า ... เช้าแล้วหรอเนี่ย”ผมค่อยชะเง้อหน้าไปมองที่ระเบียง แต่ก็ไร้ซึ่งร่างสูงร่างนั้น แม้แต่ข้างกายผม ถ้าปกติก็คงเห็นนายนั่น นอนซุกผม แต่ตอนนี้ไม่มีแม้แต่เงาของเขา ... 

 

“หรือว่า ...”ผมคิดถึงประโยคที่เขาพูดเมื่อคืน

 

 ‘บางที ฉันก็รู้สึกไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว มันลำบากใจจริงๆ’

 

“จะ...จุนฮยอง นายอยู่ไหนเนี่ย”ผมรีบวิ่งไปดูระเบียงริมน้ำ หวังว่าเค้าจะไม่ทำอย่างที่เขาพูดนะ ... นายอยู่ไหนนะจุนฮยอง

 

“รึว่า นายจะอยู่ในครัว?”ผมรีบวิ่งเข้าไปดูในครัวก็พบแต่ความว่างเปล่า ... แต่มีโน้ต (ขนาดเท่า A4)แผ่นหนึ่งติดอยู่ที่ตู้เย็น

 

-ฮยอนซังที่รักของฉัน ... ฉันไปหาของกินที่ตลาดนะ โทษทีไม่ปลุกนาย ...
แต่ฉันแอบขโมยจุ๊บแก้มนายเป็นกำลังใจแล้วแหล่ะ ...
ฮึ่ยๆ นั่นเขินอยู่ใช่มั๊ยหน่ะ ฮ่าๆ ฉันล้อเล่น แต่อีกไม่นานฉันคงได้จุ๊บนายจริงๆแน่ๆ (ที่จริงก็แอบหวังมากกว่าจุ๊บอยู่ 555+)
เห็นกล้องวีดีโอตรงโต๊ะอาหารนั่นมั๊ย ? นายคงไม่เห็นหรอกเพราะนายมันตาบอดเพราะความรักของฉันไง อิๆ
ฉันตั้งไว้เองแหล่ะ เผื่อนายแอบกินอาหารก่อนฉัน ฉันจะได้มีหลักฐานไว้ลงโทษนายไง อุว่ะ 555+

                                                                                    -จาก ... อนาคตสามีสุดหล่อ เฟี้ยว เท่ระเบิด ระเบ้อ ของนาย

 

“อะ ... ไอ้บ้าเอ๊ย !!! ฉันไปเป็นที่รักแกตอนไหนว่ะ” ผมรีบแปะกระดาษไว้ที่เดิม และหันไปมองกล้องวีดีโอขนาดเล็ก ที่วางซ่อนไว้หลังเหยือกน้ำ ก่อนจะเดินไปอาบน้ำ ... 

 

“ทำไมนายต้องมาทำให้ฉันหวั่นไหวด้วยเนี่ย...”ร่างบางมองไปรอบห้องน้ำ ก็พบกระดาษโน้ตติดอยู่มากมาย ตรงแปรงสีฟันมีคำว่า ‘แปรงให้สะอาดหล่ะ ลมหายใจจะได้หอมสดชื่น’

ตรงครีมอาบน้ำก็เขียนไว้ว่า ‘ถ้าฉันรู้ว่านายอาบไม่สะอาด ฉันจะจับนายแก้ผ้าอาบน้ำจริงๆด้วย’

 

ระหว่างอาบน้ำผมก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตู นายนั่นคงมาแล้วสินะ ... ผมเลยรีบแต่งตัวให้เรียบร้อย ก่อนจะโผล่หน้าไปที่ห้องครัว

 

“ได้อะไรกินมั่งอ่ะ จุน ...”

 

“อ่ะ ... เอ่อ ขอโทษนะคะ คุณเป็นใครหรอคะ”ทันที ที่ผมเข้าไปในห้องครัว ก็เจอผู้หญิงน่าตาน่ารัก ยืนจัดอาหารอยู่ ...


...............................................

แถมรูปประกอบตอนก่อนๆ
ไอ้เราก็ลืมแปะ ... ทำเอาฮา จิ๊กกริ๊ว ว ว ว ....