คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นี่เหรอหน้าที่ผม - -
“จ๊อกแจ๊กๆจอแจๆ แว๊ดๆวุ๊ดๆปุ๋งๆปั๋งๆ” ตอนนี่ผมอยู่ในห้องสีแดง มันแดงจริงๆนะครับ แดงตั้งแต่หน้าประตู ยันโคมไฟ ข้างในนี้มีชายหน้าตาดี ประมาณ 20 คน กับคนหุ่นบิ๊กเหมือนคุณแพทอีก 2-3 คน ภายในมีเสียจอแจวุ่นวาย สายสมรเต็มไปหมด
“เฮ้ย เงียบๆหน่อยสิว่ะ บ้านพวกแกเป็นโรงสีข้าวข้างตลาดสด กันรึไง”อยู่ๆผู้ชายตัวเล็กๆ (เตี้ยกว่าผมนิดนึง) ก็ลุกจากเก้าอี้สีขาว แล้วแหกปากดังลั่น จนทำให้ทุกคนต้องเงียบเสียง ... ผมคิดว่าคนนี้ต้องชื่อ กิกวัง แน่ๆเลย ดูจากเก้าอี้ที่นั่ง มันเป็นสีเดียวกับประตูห้องเลย เอิ่ม ...เดาเอาอ่ะนะ
“นี่ถ้าลูกพี่มาเห็นพวกแกเสียงดังขนาดนี้ ... พวกแกคงได้รับประทานระเบิดคนละลูกสองลูกเป็นของหวานแน่ๆเลย” คนทางฝั่งเก้าอี้ดำพูด พลางเช็ดกระบอกปืน ... คนนี้น่าจะเป็นดงอุนแน่ๆ ผมกำลังคิดอะไรอยู่เรื่อยเปื่อย ก็มีเสียงเปิดประตูจากข้างหลัง ผมยังไม่ทันจะหันไปมอง ก็มีมือ มือหนึ่งมาดึงแขนผมให้ตามเขาไป
“จะ...จุนฮยอง นายจะลากฉันไปทำไม”
“ก็เอามาแนะนำเด็กใหม่ไง...”นายจุนฮยองพูด และพาผมมายืนอยู่ข้างหน้าพวกลูกน้องของเขา
“เฮ้ๆ ทุกคนฟังทางนี้ นี่เด็กใหม่ ชื่อฮยอนซัง นี่คือผู้ติดตามฉัน ไหว้ซะๆ” ทันทีที่จุนฮยองพูดจบ ทุกคนก็ก้มศรีษะลงให้ผม จนหัวจะแตะพื้นอยู่แล้ว ดูมีมารยาทกันซะจริงๆ
“ยินดีต้อนรับครับท่านฮยอนซัง”
“โอ้ว ท่านช่างงดงามราวกับนางฟ้า เอ๊ย! ราวกับเทวดา”
ทุกๆคนพากันชม และประจบผมยกใหญ่ นี่จุนฮยองนายเล่นอะไรของนายนะ
“อ่า ทุกคนรู้จักฮยอนซังแล้วใช่ไหม ฉันไปละนะ”ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็อุ้มผมขึ้นพาดบ่า ฝ่าพวกลูกน้องของเขาออกจากห้องไป
“อ๊าก! จุนฮยอง นายทำอะไรของนายเนี่ย ปล่อยช้านน้า!!!!!”ผมดิ้นไปดิ้นมา นี่ไอ้บ้านี่มันเล่นอะไรของมันเนี่ย ผมมาสมัครเป็นลูกน้องมาเฟีย ไม่ได้มาสมัครเป็นตุ๊กตานะ ที่จะเอาไปอวดแล้วก็อุ้มไปอุ้มมาอย่างนี้
ร่างสูงอุ้มร่างบางขึ้นบันได และหัวเราะร่างบางที่ดิ้นและแหกปากร้องลั่นอย่างสนุกสนาน ก่อนจะพาร่างบางเข้าห้องนอนของตนเอง และวางร่างบางบนโซฟา ^ ^’
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย” ผมถามพลางมองไปรอบๆตัว จะพาผมมาจั๊กกะดึ๋ยรึป่าวเนี่ย ผมยังห่วงเวอร์จิ้นน้อยๆ ของผมอยู่นะ
“สองต่อสอง...บนเตียง...ในห้องเงียบๆ แอร์เย็นๆแบบเนี่ย” จุนฮยองพูดเสียงเบาๆ ก่อนจะค่อยๆขึ้นโซฟาและคานเข้ามาหาผม เขาเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ... จนใบหน้าเราเริ่มใกล้กัน
“นะ...นายจะทำอะไรฉัน”
“หึๆ...”นายนั่นหัวเราะเสียงต่ำ ก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปใต้หมอนและหยิบ...
“ก็ พานายมาดูหนังไง ... ฮ่าๆ เรื่อง โคตรอสูรดุ น่ากลัวมากเลย ที่โยซอบ กับดูจุนแสดงด้วยกันไง ฉากตอนโยซอบ คานออกมาจากตู้เย็น มันเป็นอะไรที่สยองมากกก มันเป็นหนังผีที่ฉันไม่กล้าดูคนเดียวอ่ะ เลยอยากให้นายมาดูเป็นเพื่อน” นายจุนฮยองหยิบแผ่นหนังส่าย ไปมา พร้อมกับทำตาเป็นประกายวับๆ
“เอิ่ม...ดูหนังหรอ”
“อื้ม...นายอ่ะระวังไว้แล้วกัน ตกกะใจอย่ามากอดฉันหล่ะ”นายจุนฮยองพูดก่อนจะผิวปากเดินไปเปิดหนัง และไปหยิบโค้กและมันฝรั่งทอดมาวางไว้ข้างหน้าผม...
... 1 ชั่วโมงผ่านไป...
“ปล่อยฉันได้แล้ว หนังมันจบแล้ว!!!”ผมหันไปแว้ดใส่เจ้าคนใจกล้า ที่นั่งกอดแขนซุกหน้าลงที่คอผม
“ผะ...ผี โยซอบไปรึยัง ฉันกลัวมันคานมาจากทีวี”จุนฮยองกระซิบถามแต่ก็ยังไม่ยอมออกจากคอผม
“มันจบแล้วๆ ออกไปได้แล้วฉันขนลุก หัวหน้ามาเฟีย กลัวผีหน้าแมว ... รู้ถึงไหน อายถึงนั่น”
“รึว่านายไม่กลัว ??”
“ผีหน้าอย่างนั้น ถ้าเจอฉันจับปล้ำทำเมียไปแล้ว”
“แล้วถ้าฉันเป็นผีนายจะเอาฉันทำเมียป๊ะ”นายจุนฮยองหันมาถามผมหน้าตาเฉย ก่อนจะเปิดโค้กกระป๋องที่ 15 กรอกเข้าปากตัวเอง ...
“จะบ้าเรอะ นายเป็นผู้ชาย ฉันจะเอานายมาทำเมียได้ไง??”ผมถามและก้มหน้าลงเล็กน้อย อ๊าก นี่ผมอ่อนไหวกะผู้ชายปากห้อยได้ไง >//<
“งั้น นายมาเอาฉันเป็นผัวก็ได้นี่”(แรงมากค่ะยงกุน ><)นายจุนฮยองพูดหน้าตาเฉย ก่อนจะเขยิบมานั่งข้างๆและซบไหล่ผม
“นายทำอะไรเนี่ย”ผมรีบลุกขึ้นจากโซฟาออกส่งผลให้คนที่ซบผมอยู่ล้มตัวลงไปนอนกับโซฟา
“ทำไมๆ นายหวั่นไหวกับฉันรึไง” เขาค่อยๆลืมตา ถามหน้าตาเฉย
“จะบ้าเร๊อะ ใครจะไปหวั่นไหวกับนาย มั่ว โมเม”
“แล้วทำไมต้องตอบเสียงสูงด้วย แล้วหน้าแดงทำไม กิ๊วๆ”นายจุนฮยองลุกขึ้นมาจิ้มแก้มผม
“อ่ะ...แอร์มันร้อน เอ๊ย!เย็น เอ๊ย! อากาศมันร้อน ไม่รู้หล่ะ ไปแล้ว”ผมรีบเดินออกจากตรงนั้นเป้าหมายคือประตู้หน้าห้อง
“ฟึ้บ!!!!!” อ๊ากกก =[ ]= !!ไอ้ห้อยมันดึงข้อมือผมไว้
“จะไปไหน...ยังไม่ตอบคำถามเลย นายหวั่นไหวหรอ??”นายจุนฮยองถามผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง...
“จะบ้าหรอ ผู้ชายด้วยกัน ฉันไม่คิดอะไรกับนายซักหน่อย...”พอผมพูดจบนายจุนฮยองก็ปล่อยมือผม ก่อนจะเก็บถุงขนมและป๋องโค้กไปทิ้ง ...
“แล้วถ้าสมมุติว่าฉันคิดอะไรกับนายหล่ะ???”
“มันก็แค่เรื่องสมมุติ เล่นอะไรของนาย ฮ่าๆ ฉันไปละนะ...”ผมพูดก่อนที่จะเดินออกจากห้องของจุนฮยองไป ...
ร่างสูงคงไม่รู้ว่า ร่างบางเดินอมยิ้มไปจนถึงห้องตัวเอง และเก็บคำพูดคำนั้นไปฝันทั้งคืน ....
-1 อาทิตย์ผ่านไป-
เงิ้ม...เป็นมาเฟียมันสบายขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ... ผมอยู่นี่มาเป็นอาทิตย์แล้ว ไม่เห็นมีอะไรให้ทำเลย ตีคน กัดคน ฆ่าคน รึอะไรๆ ไม่เห็นมีเข้ามาเลย ผมพูดก่อนจะเดินไปหาเกงลิงใส่นอนในลิ้นชัก
“อากาศร้อนๆ ต้องใส่สีนี้นอน เอ๊ะ ! รึจะเอาสีเหลือง ส้มดีกว่า เอาเขียวมะนาวก็แจ่ม”ผมคุ้ยเกงลิงตัวเอง และโยนไปไว้ข้างหลัง เอาสีไรดีนะ ??
“เอาอันนี้ดีกว่า”อยู่ดีๆก็มีเสียง เสียงหนึ่งดังขึ้น ยังไม่ทันที่ผมจะหันไปมอง ก็มีกางเกงตัวเล็กๆมาคลุมหัวผม
“ฮ่าๆ ฮยอนซัง เหมาะกะนายดีจัง”
“จุนฮยอง นายเอาอะไรมาคลุมหัวฉัน เอาออกไปเดี๋ยวนี้นะ”
“ก็เห็นนายค้นๆ กลัวจะเจอไม่ถูกใจ เอาของฉันไปใส่สิ ลายน่ารักแอ๊บแบ๊ว ใส่แล้วจะนอนหลับฝันดี นอนสบายตลอดคืน ยุงก็ไม่กล้ากัด มดก็ไม่กล้าไต่ เห็นมั๊ย สรรพคุณครอบจักรวาล”
“อย่าบอกนะว่าที่คลุมหัวฉันคือ ...”ผมพูดพร้อมทั้งค่อยๆดึกไอ้กางเกงตัวเล็กๆออกมาจากหัว มันคือเกงลิงสีชมพู ลายหัวใจสีแดง ข้างหลังสกรีนคำว่า “Sweet Dream Beby”
“ไอ้ห้อย ... แกเคยตายมั๊ย ???”
“นะ...นายเป็นไรไป ฮยอนซัง นายจะทำอะไรหน่ะ - -‘” ร่างสูงเริ่มถอยหลังอย่างรวดเร็ว เมื่อร่างบางหยิบกางเกงในหลากสีออกมาจากลิ้นชักเป็นจำนวนมาก
“นายตายซะเถอะ ย๊ากกก!!!!!” ร่างบางเหวี่ยงร่างสูงลงเตียง ก่อนจะเอากางเกงในทั้งหมดยัดลงไปในปากของร่างสูง
“อ๊ากกกก อิอัง องอุน อ่วยอั้นอ้วยยย!!!” [อ๊าก กิกวัง ดงอุน ช่วยฉันด้วย]
“เหอะๆ นั่นมันยังน้อยไป ต่อไปคือท่าไม้ตาย”ร่างบางหยิบกางเกงลิงสีส้มลายลิงน้อยออกมาจากใต้เตียง
“อ่า ออกอ๊ะ อ้าอายอะ อึ๊ก แหงกๆ” [อย่าบอกนะว่านายจะ อึ๊ก แหงกๆ] ร่างบางเอากางเกงลิงที่ยังไม่ซักยัดเข้ารูจมูกของร่างสูง ทำให้ร่างสูงชักแหงกๆ ด้วยความหอม (?)
ความคิดเห็น