[JS]Bad Guy นายมาเฟียตัวร้าย หัวใจนาย ฉันขอนะ

ลำดับตอนที่ #1 : เด็ก ร.ด.

‘ตึกๆๆ’ เสียงฝีเท้าของชายร่างสูงวิ่งหนีชายฉกรรจ์นับสิบ เขาหลีกตัวจากพรรคพวกเพื่อล่อให้อริ ปลีกตัวจากกลุ่มใหญ่ของพวกมัน
ชายร่างสูงวิ่งลัดเลาะไปตามซอกตึก ... เมื่อจนมุมเขาจึงชักปืนออกมากราดยิงใส่พวกคู่อริ ทิ้งให้พวกนั้นล้มตายคากองเลือด ...

“หึๆ Game Over” ชายร่างสูงพูดก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้า มาเช็ดด้ามจับปืน ก่อนจะเอาปืนไปไว้ในมือของหนึ่งในกลุ่มที่นอนนิ่งจมกองเลือดของตน

“พี่ จุนฮยอง คับ พวกที่เหลือผมจัดการให้หมดแล้วนะครับ” ดงอุน มือขวาของจุนฮยอง วิ่งเข้ามาพร้อมถือดาบในมือ

“แล้วไอ้กิกวังหล่ะ”

“คาดว่าเดี๋ยวก็มานะครับ”ดงอุนกล่าวพร้อมทั้งก้มศรีษะให้จุนฮยองเล็กน้อย

“ลูกพี่ครับ ไอ้คนนึงมันหนีไปได้ แต่ผมคิดว่ามันคงไปไม่รอดหรอกครับ” กิกวังผู้เป็นมือซ้ายพูด พร้อมทั้งควงมีดพกในมือ

“เล่นกับเหยื่ออีกแล้วหรอ หึๆ คราวนี้จุดไหนหล่ะ”

“ก็ ... กลางอกครับ”

“ผมว่าเรารีบไปจากที่นี่กันดีกว่า ... ก่อนที่ไอ้พวกตำรวจจะมาก่อน” ดงอุนหันไปพูดกับจุนฮยองและกิกวัง ก่อนที่เขาทั้ง 3 หนีหายไปจากตรงนั้น
เหลือไว้เพียง กองเลือด และร่างไร้วิญญาณ นอนระเกะระกะ อยู่ตรงนั้น

......................................................................

“ปึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นี่ๆ ฮยอนซึงเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ค้างค่าห้องมากี่งวดแล้วยะ ถึงนายจะน่าตาดี ฉันก็ไม่ยอมให้นายค้างค่าห้องนานขนาดนี้นะ เปิดเดี๋ยวนี๊ ไม่งั้นฉันจะพังเข้าไป ฮยอนซึ๊งงงงง!!!!” เสียงป้าเจ้าของหอ ทุบประตูห้องผมดังลั่นโฮๆ มองไปบนโต๊ะก็ใบแจ้งหนี้ มองไปที่ประตู ก็ผียัยแก่ ผมจะทำยังไงดี

“ฉันนับหนึ่งถึงสาม ถ้านายไม่ออกมาฉันจะ ...” ยังไม่ทันที่ป้าแกจะพูดจบ ผมก็รีบเปิดประตูออกไปเผชิญหน้ากับป้าแก

“ผมขออีกซักเดือนนึงนะครับ จะจ่ายให้ทั้งต้น ทั้งราก ทั้งดอก ทั้งใบเลย”ผมอ้อนวอนกันป้าเจ้าของห้อง

“นี่มันซักหลายเดือนแล้วนะ ฮึ นี่ถ้ารู้ตัวว่าไม่มีปัญญาจ่ายก็ไปเช่าที่อื่นไป ไป๊”ป้าแกผลักผม ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง และจับข้าวของ ของผมโยนออกมานอกห้อง... ผมคงไม่มีสิทธิ์ทำอะไรแล้วซินะ ผมรีบเก็บข้าวของ (อันน้อยนิด) ของผมเข้ากระเป๋า ก่อนจะเดินออกมาจากหอ พร้อมใบแจ้งหนี้ ... เพราะผมไปยืมเงินมารักษาป้าของผม ให้หายจากมะเร็งผมเลยติดหนี้เยอะขนาดนี้ แต่ทั้งหมดก็สูญเปล่า เมื่อท่านจากผมไป ....จากไปแบบไม่มีวันกลับมา ท่านทิ้งให้ผมเผชิญกับโลกกว้างนี้คนเดียว ... ผมจะทำยังไงต่อไปดี ผมเดินไปเรื่อยเปื่อย และไปหยุดที่หน้าร้านบาร์เล็กๆ ด้วยความหิว ..

“เฮ้อ...เอาเงินนี่ประทังชีวิตไปก่อนละกัน”ผมค่อยๆเดินเข้าไปในร้านนั้น ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโต๊ะด้วยความอ่อนเพลีย

“เฮ้ย...ไอ้ดงอุน ได้ข่าวว่าลูกพี่มึงจะหาลูกน้องเพิ่มหรอ ?”ผมได้ยินบทสนทนาจากโต๊ะข้างหลัง รับลูกน้องอะไรนะ ? เด็กล้างจานหรอ เด็กเสิร์ฟ รึเด็กล้างรถ น่าสนแฮะ

“รับไปแล้วใครจะมาทำว่ะ ค่าจ้างห้าแสนวอนแค่นี้ มันจะคุ้มหรอว่ะ” หะ...หะ...ห้าแสน งานอะไรนะ ... ผมนั่งฟังบทสนทนาของคนข้างหลังอย่างตั้งใจ

“ห้าแสนวอน กูว่าก็คุ้มนะโว้ย แล้วจะไปสมัครได้ที่ไหนหล่ะ ... แล้วหุ่นอย่างกูจะสมัครได้มั๊ยว่ะ”

“ถุย ... หุ่นอย่างมึงเป็นคนขับรถยังไม่ได้เล๊ยยย ส่วนที่สมัครกูว่าถ้าไม่โรงแรมห้อยะของปู่ลูกพี่ ก็บาร์โจ๊กเกอร์หล่ะว่ะ” ผมรีบจดรายละเอียดทั้งหมด แต่เอ๊ะมันงานอะไร ผมยังไม่รู้เลย ...

“แล้วที่พวกแกไปฆ่าพวกโกงสินค้าลูกพี่แก ... แกฆ่าหมดป่ะว่ะ” ฆ่า ????

“ระดับกูจะเหลือหรอ ไม่งั้นไม่ได้เป็น มือขวามาเฟีย หรอกโว้ย” มะ...มะ...มาเฟีย แปลว่างานที่ผมจดไป คือสมัครเป็นลูกน้องมาเฟียงั้นหรอ อึก!!




-โรงแรมแห่งหนึ่ง-


ผมนั่งคิด พลางกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ... เป็นมาเฟียหรอ ??? ห้าแสน ... ต่อเดือนรึป่าวนะ ?

“เฮ้อ...จะเอาไงดี เงินก้อนสุดท้ายก็หมดแล้ว (ก้อนนี่ดูเยอะเนอะยัยซึง) หนี้อีก แล้วยังค่ากินค่าอยู่ ...”

ร่างบางนอนคิดหนักอยู่นาน จนหลับไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว ... . . . . . . . . . .


“เฮ้ย หยุดนะเจ้าพวกคนเลว เอากระสุนไปกินซะ” ร่างบางพูดก่อนจะชักปืนออกมา พร้อมยิง ...

‘บุ๋งๆๆๆๆ’ ฟองลูกโป่งมากมาย ออกมาจากปากปืน ...

“ฮ่าๆ ไอ้หน้าสวย ทำได้แค่นี้หรอ” ไอ้แว่นดำพูดพลางย่างสามขุมเข้ามาหาร่างบาง

“ไม่นะ อย่าทำอะไรฉัน ม่ายยยยยย” .............. “อ๊ากกก” ผมดีดตัวขึ้นมาจากเตียงด้วยความตกใจ


“ฝะ...ฝันไปหรอเนี่ย เฮ้อ...ขอบคุณพระเจ้า”

‘ก๊อกๆ น้องคะ หมดเวลาเช่าแล้วคะ’เสียงหวานดังออกมาจากหน้าห้อง

“ครับๆ จะออกแล้วครับ ขอเก็บของแป๊บนึงนะครับ”

“คะๆ ถ้าออกแล้วช่วยล็อคประตูห้องให้ด้วยนะคะ”

“ครับๆ” พอผมพูดจบ ผมก็รีบเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปสมัครงาน

เฮ้อ ... ผมคงต้องทำงานนี้จริงๆแล้วแหละ เพื่อเงิน และปลดหนี้ ... อาบน้ำก่อนดีกว่า ใช้เงินค่าห้อง 25000 วอนให้คุ้ม …

“เป็นมาเฟีย ต้องดูแข็งแรง ... แต่งตัวยังไงดีนะ ...?” ผมนั่งรื้อกระเป๋าตัวเอง อ๋า ... เอาชุดนี้ละกัน ผมเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดก่อนจะเดินมาหน้ากระจก ...

“เอิ่ม...”ผมมองไอ้คนที่อยู่ในกระจก มันใช่ผมหรอนั่น ... เสื้อกล้ามสีดำ เกงยีนเดฟสีดำ กำไลข้อมือที่มีหนาม

“ฮาร์ดคอร์ เกินไปแล้ว” ...... ร่างบางวนเปลี่ยนชุดอยู่เป็นสิบๆชุดจนกระทั่ง

“อ่ะฮ่า! ชุดนี้แหล่ะดูแข็งแรง เท่ สุดๆ” ผมรีบเก็บกระเป๋าและเดินออกจากห้องด้วยความภาคภูมิใจ ฮ่าๆ ผมเท่จริงๆ


......................................................................................


-หน้าบาร์โจ๊กเกอร์-

หลังจากที่ผมไปถามคนที่โรงแรมห้อยะ (โรงแรมห้อยนั่นเอง) ก็ต้องหน้าแตกออกจากที่นั่น ... เพราะเขาบอกว่า

*โรงแรมนี้ไม่มีตำแหน่งลูกน้องมาเฟียคะ* ผมเลยต้องหอบสังขาลและใบหน้าอันแตกละเอียดมาจากที่นั่นด้วย ...

ผมมันบ้าเองแหล่ะ ที่ทะเล่อ ทะล่า เดินไปถามหาตำแหน่งลูกน้องมาเฟีย อ๊ากกกกก อับอาย จริงๆ ... ผมค่อยๆเดินเข้าไปในบาร์นั่น ทันทีที่ผมก้าวเท้าเข้าไป สายตาทุกคนก็หันมามองผมเป็นตาเดียว ... แม้กระทั่ง DJ ยังหยุดเล่นเพลง ผมดูแปลกมากเลยหรอ ... ????

“เอ่อ ... ขอโทษนะครับ มาหาคุณ ...” มาหาใครดีว่ะ? อ้อ...ดงอุน จำได้แค่นี้บอกๆไปก่อนละกัน

“มาหาคุณ ดงอุนครับ” ผมถามบาร์เทนเนอร์ ... พอผมพูดจบบาร์เทนเนอร์ก็มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนที่จะพยักหน้า และชี้ไปทางประตูหลัง เอ่อ...ผมหมายถึงประตูหลังบาร์หน่ะครับ อย่ามามองก้นผมนะ ผมเดินไปทางประตูหลังบาร์ และพลักประตูเปิดออก ... ภาพที่เห็นก็คือ ชายร่างบิ๊กๆ นับสิบยืนเปลือยท่อนบน เดินไปเดินมาเต็มไปหมด ... อ๊าก ถิ่นมาเฟียรึบาร์เกย์ว่ะเนี่ย ???

“เฮ้ย เอ็งเป็นใครว่ะ ไอ้หน้าอ่อน” ไอ้บิ๊กคนหนึ่ง เดินมากระแทกหลังผมพลางตะคอกถามผม

“ผะ...ผม มาสมัครเป็นลูกน้องมาเฟียครับ”ทันทีที่ผมพูดจบ ทุกคนก็เงียบ และหันมามองผมเป็นตาเดียว ก่อนที่ไอ้คุณบิ๊กจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา และทุกคนก็หัวเราะตาม

“ฮ่าๆ ใส่ชุด ร.ด. มาสมัครเป็นมาเฟีย ใช้ก้นคิดรึว่ะ ไอ้หน้าอ่อน”

“กะ...ก็ ใส่ชุดนี้ทำให้ผมดูแข็งแรงมากขึ้นนะครับ”ผมพูดพลางยืนขาสั่นผับๆ

“งั้นมานี่”คุณบิ๊กพูดก่อนที่จะหิ้วร่างบางด้วยมือเดียว ฝ่าพวกคุณบิ๊กๆทั้งหลาย และพาร่างบางลงบันไดลงไปชั้นใต้ดิน ก่อนจะไปหยุดที่ห้องๆหนึ่งและผลักประตูเข้าไปและโยนร่างบางลงไปกองกับพื้น ... ชายร่างบางนั่งหลับตาปี๋ ตัวสั่นด้วยความกลัว ...

“ลูกพี่ครับ มีคนอยากสมัครเป็นลูกน้องพี่ครับ”ทันทีที่คุณบิ๊กปล่อยผมลงเขาก็พูดกับใครก็ไม่รู้

“ไอ้ ร.ด.นี่หรอ”เสียงคนนิรนามตอบ ก่อนที่จะมีเสียงเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ

“ลืมตาซิ แหงนหน้าขึ้นมาด้วย” ผมค่อยๆลืมตาและแหงนหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า... อ๊ะ! นี่หรอลูกพี่ของพวกบิ๊กไซต์ นายนี่ดูบอบบางกว่าพวกบิ๊กเยอะเลย ใบหน้าที่ขาวสะอาด รอยยิ้มนั่น ... สายตาที่เจ้าเล่ห์และดูน่าเกรงขาม

“นายจะจ้องฉันอีกนานมั๊ย ไอ้เด็ก ร.ด.”

“ฉะ...ฉัน ไม่ใช่เด็ก ร.ด. นะ ฉันชื่อจาง ฮยอนซึง”

“เป็นผู้หญิงหรอนาย ...? แก๊งค์ฉันไม่รับผู้หญิงนะ”

“ฉันเป็นผู้ชาย...ไม่ใช่ผู้หญิงนะ”ผมค่อยๆลุกขึ้นยืน ฮึบๆ อยากเป็นมาเฟีย ต้องกล้า บ้า บิ่น ไม่กลัวใคร

“งั้น ... ต้องพิสูจน์ซักหน่อย”นายนั่นพูดพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม

“พะ...พิสูจน์อะไร...”ทันที ที่ผมพูดจบนายนั่นก็เอามือมาตะปบเป้าผม  “เฮ้ย...นะ...นายทำอะไรฉัน” ผมรีบกระโดดออกห่างจากเขา และไปหลบหลังพี่บิ๊กไซต์

“ก็แค่อยากรู้ ว่านายเป็นผู้ชายจริงๆ รึเปล่า ... หึๆ”นายนั่นพูดพลางหัวเราะเสียงต่ำ อะ...ไอ้บ้า นายทำอะไรว่ะ “อ้อ...ฮยอนซัง ฉันรับนายเป็นลูกน้องแล้วนะ”นายนั่นพูดก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โซฟาสีเลือดหมู

“ฉันชื่อฮยอนซึง ไม่ใช่ฮยอนซัง”

“นายเป็นแค่ลูกน้อง ... อย่า-มา-เถียง” นายนั่นเน้นคำอย่างช้าๆ

“คะ...ครับ”ผมค่อยๆก้มหน้าลง ฮึ่ย ผมคิดผิดรึเปล่าเนี่ยที่มาสมัครเป็นลูกน้องไอ้หื่นเนี่ย

“อ้อ...แล้วก็ ลูกน้องของฉันทุกคนต้องพักอยู่ที่นี่ ... นายไปย้ายสำมะโนครัวมาเลย”

“คงไม่ต้องแล้วแหล่ะ ฉันไม่มีบ้าน”ผมยังคงก้มหน้าพูดเช่นเดิม

“งั้น...ก็ดี ... นายอยู่ชั้น 7 ห้อง 702 นะ ไอ้แพทแกไปเอากุญแจมาดิ๊”นายนั่นหันไปพูดกับคุณบิ๊กไซต์ หุ่นน่ากลัวยังกะช้าง แต่ทำไมชื่อน่ารักยังกะแมวว่ะนั่น ... หลังจากนั้นคุณแพท (?) ก็พาผมขึ้นไปชั้นบนสุด เหนื่อยมากๆเลย ลิฟท์มีไม่ขึ้นพาผมขึ้นบันได ด้วยเหตุผลที่ว่า เป็นมาเฟีย ต้องแข็งแรง !!!!!!

“นายยิงปืนเป็นมั๊ย”อยู่ๆคุณบิ๊กแพทก็ถามผม

“ผมยิงปืนไม่เป็นหรอกครับ แต่หนังสติ๊ก ผมแม่นนะ”ผมหันไปตอบหน้าตาเฉย...

“อ่ะ ... เอิ่ม นายนี่มันแปลกจริงๆ”คุณแพทพูดและเดินนำผมไปยังห้องๆหนึ่ง

“เอ่อ...คุณแพทครับ...ห้องประตูสีเทาที่อยู่ในสุดนั่นมันห้องอะไรหรอครับ ?” ผมพูดพลางชี้ไปยังห้อง ห้องหนึ่งที่มีประตูใหญ่มากกกกก แถมมีพรมแดงปูเป็นทางเข้าไปด้วย

“อ๋อ นั่นมันห้องของรุ่นพี่จุนฮยองหน่ะ ... ส่วนห้องประตูสีดำทางด้านขวามือ เป็นห้องของดงอุน มือขวาของลูกพี่ ห้องประตูสีขาวเป็นของกิกวัง มือซ้ายของลูกพี่” นายลูกพี่จอมหื่นนั่นชื่อจุนฮยองงั้นหรอ ??

“นายนี่โชคดีจริงๆไอ้หน้าอ่อน ที่ได้มาอยู่ชั้น 7 เนี่ยะรู้มั๊ยๆ ทุกๆห้องของฉัน 7 หรูยิ่งกว่าโรงแรม พันดาวอีกนะ ฉันอยากมีโอกาสมาอยู่ฉัน 7 เหมือนเอ็งมากเลย”คุณแพทพูดพลางทำหน้าเคลิ้ม ...

“ฉันส่งเอ็งแค่นี้นะ อ้อ ... ประมาณห้าทุ่ม ให้ไปร่วมกันที่ชั้น 5 ห้องสีแดงนะ อย่ามาช้าหล่ะ เดี๋ยวลูกพี่จะลงโทษ” คุณแพทพูดและโยนกุญแจห้องมาให้ผม

“ขอบคุณครับ” ผมก้มตัวเล็กน้อยก่อนจะหันไปเปิดประตูห้อง ... “ว้าว !!!!” @[]@” ภายในห้องเป็นสีขาวสะอาด และมีบันได้เชื่อมไปชั้นที่ 2 ผมวางกระเป๋า และเดินขึ้นไปสำรวจชั้นบนต่อ ข้างบนจะเป็นห้องนอน มีเตียงขนาดใหญ่ นอนได้หลายคน
(เตียงใหญ่ๆจะได้สะดวกไงจ๊ะ ซึงสวย: ไรเตอร์) และข้างๆห้องน้ำ จะมีห้องย่อยๆอีกห้อง ภายในจะเป็นห้องขนาดใหญ่ (ใหญ่สำหรับผมอ่ะนะ) ข้างในจะมีลิ้นชัก และที่แขวนเสื้ออยู่ข้างๆ ฝาผนัง คาดว่าน่าจะเป็นห้องแต่งตัว ...

“โอ้ว ยังกะวังแหน่ะ”ผมล้มตัวลงบนเตียงสีขาว “อ๊า ... นุ่มดีจัง”ผมกลิ้งไปมาด้วยความสบายก่อนจะคล้อยหลับไป


.. .. ..




“เฮ้ๆ ตื่นได้แล้วขี้เซา”ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก่อนจะพบใบหน้าใสๆ ที่อยู่ใกล้ในระยะประชันชิด

“กรี๊ดดด ผีหลอก พ่อแก้ว แม่แก้วช่วยซึงด้วยยยยย อร๊ายยยยย” ร่างบางดีดตัวขึ้นและรีบเอาผ้ามาปิดหน้า พลางร้องลั่นด้วยความกลัว

“ฮ่าๆ ...”ร่างสูงยืนหัวเราะร่างบางที่นั่งสั่นอยู่ในผ้าห่ม

“ฉันแค่จะมาบอกว่า นายน่าจะเตรียมตัวได้แล้วนะ ... มันใกล้จะถึงเวลาแล้ว นายอยากถูกลงโทษรึไง” ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก็พบจุนฮยองนั่งมองผมอยู่ปลายเตียง

“นาย เอ๊ย!ลูกพี่เข้ามาในห้องผมได้ไง?”

“ห้องก็ไม่ล็อค ฉันก็เปิดเข้ามาหน่ะสิ”นายจุนฮยองพูดก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้ผม

“อ่ะ...เอ่อ...”

“นี่ถ้าเป็นลูกน้องคนอื่นเข้ามา นายคงโดนเก็บขึ้นสวรรค์เรียบร้อยแล้ว” นายนั่นพูดพลางหัวเราะเสียงดังลั่น

“ละ...ลูกน้องนาย เอ๊ย! ลูกน้องลูกพี่เป็นเกย์หรอ”ผมถามเสียงสั่น

“นายออกจะสวยขนาดนี้ ถ้าพวกที่ไม่รู้ว่านายเป็นเด็กใหม่ในแก๊งค์ มันก็กินหมดแหล่ะ อ้อ แล้วก็อีกอย่างจะเรียกฉันว่านายก็ได้ ไม่ว่ากัน” เขาพูดและลุกออกจากเตียง ก่อนจะเดินไปหน้าห้อง.... “ลงมาเร็วๆด้วย”เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะปิดประตูลง ???

เอ๊ะ!นายนี่จะยังไง เดี๋ยวก็กวน เดี๋ยวก็เย็นชา ?? ผมรีบโดดลงมาจากเตียงเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ... เอาชุด ร.ด. ออกจากตัวผม อ๊าก ผมคิดได้ไงว่ะเนี่ย ผมมองตัวองในกระจก ยังกะเด็กหนีค่าย ร.ด. สมแล้วแหล่ะที่มีแต่คนมองผมตลอดทาง >*<


...................................................