คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สู่อุสสถาน
สนามบินสุวรรภูมิ ผู้นวัไว่ไปทั่วสนามบิน พวเ้าเหล่านั้น่ามารอรับาิอัวเอและส่าิอัวเอเินทาไปยั่าประเทศและในประเทศ เ่นเียวับสาวน้อยสวยหวานนหนึ่นามว่า นรินหรือเรียสั้นๆ ว่าน้อรินอทุน
นรินไ้านทำที่ประเทศอุสสถานที่สถานสุลอประเทศอุสสถานำแหน่พนัานบัีนั้นเอ บิามาราอนริน นพรุและประภัสรานั้นไ้เินทามาส่นรินถึสนามบินและล่าวลาบุรสาวนเียวอัวเอัน
"เินทาโยสวัสิภาพนะลูยัยริน พ่อับแม่เป็นห่วนะลู ถึเมื่อไร็โทรมาบอันบ้านะ" มาราอนรินประภัสราล่าวพราน้ำาไหลนอหน้าเพราะไม่อยาให้ลูสาวัวเอนั้นาไปแบบนี้ แ่เพราะเป็นเพราะหน้าที่ารานำทำให้้อห่าันไปนั้นเอ
"เรื่อบินที่ะไปอุสสถานำลัะออแล้ว ผู้โยสารท่านใที่ำลัะไปอุสสถาน รุาึ้นเรื่อบินโย่วน"
"ริน้อไป่อนนะะ พ่อแม่แล้วถึเมื่อไรรินะโทรลับมาหานะะ ลา่อนนะะ" แล้วนริน็อบิามาราและเินเ้าไปใน่อผู้โยสาราออทันทีเพื่อึ้นเรื่อบินมุ่หน้าไปยัอุสสถานทันที
นรินเลี้ยลับมามอทั้สอนอย่าอาลัยอาวร์และเินน้ำาไหลำ้อาไปนั้นเอ
พอนรินนั้นึ้นมานั่บนเรื่อบินเสร็เรียบร้อยแล้วนั้น็าเ็มัและนอนหลับไป บัเอิายหนุ่ม้าๆ นั้น เห็นนรินหลับ็แอบมอหน้าสวยอนรินทันที เ้าสนใในัวนรินเป็นอย่ามาและิอยาไ้ัวนรินมารอบรอ เ้าแอบำหน้าและแอบถ่ายภาพนรินเอาไว้ เอาไว้ะ้านัสืบามสืบประวัิอนรินว่าอยู่ที่ไหนทำอะไรและะไ้ไปหาไ้ถูในอนา้าหน้า
นรินื่นึ้นมาเมื่อไ้ยินเสียแอร์โฮสเสเรียให้ทานอาหารนั้นเอ วันนี้มี้าวผัอเมริันและไ่ทอให้ทานันบนเรื่อบินพร้อมับน้ำผลไม้่าๆ ้วย นรินไ้รับอาหาราแอร์โฮสเสทันที และเ้าายหนุ่มที่นั่้าๆ ็รับอาหารมาทาน้วยเ่นัน นรินไม่สนใายหนุ่ม้าๆ และทานอย่าเอร็อร่อยนระทั่้าวผัอเมริันอันธานหายไปแล้วพร้อมน้ำผลไม้นั้นเอ ทานเสร็็หลับ่อไปทันทีและไม่สนใอะไรอี เ้าไ้ทานเสร็็มอมายัเธออีรั้ เธอเฝ้าพระพุทธเ้าไปแล้วให้ายสิ นอะไรหลับ่ายายเสียริ ิแล้วอำไม่ไ้ เ้านั้นไ้มอผ่านแว่นาำที่ใส่อยู่อย่าอบใและนอนลบ้า บัเอิเธอเิสัปหึ้นมาและแอ่นมาบไหล่หนาอเ้าทันที เ้าเอ็ไม่ว่าอะไรและให้บะั้นแล้วหลับไปพร้อมัน
ไม่นานนรินนั้นื่นึ้นมาและเห็นว่านเอนั้นบไหล่เ้า็อายหน้าแทันที แล้วรีบนั่ให้เรียบร้อย เ้าแอบมอภายใ้แว่นาำอเ้าที่ใส่ันแสนั้นเอ นึอยารู้ว่าเ้าหน้าาะเป็นยัไ แ่็ไม่สามารถรู้ไ้ และอโทษเ้าทันทีเมื่อเ้าื่นึ้นมา
"้ออโทษนะะที่เมื่อี้นี้เผลอบไหลุ่นะ" นรินพูเป็นภาษาอิสลามทันที เ้าึอบลับไปเป็นภาษาอัฤษใส่เธอ
"ไม่เป็นไรรับผมไม่โรธุหรอ อแ่ใหุ้หลับสบาย็พอแล้ว"
นรินอายหน้าแอีรั้และยิ้มหวานให้เป็นารอบแทนแล้วนั่ัวรอ่านหนัสือเินทา่อไป ส่วนเ้า็นั่มอเธอไม่วาา และไม่เท่าไรเสียโอเปอร์เรเอร์็ล่าวทันที
"เรียนท่านผู้โยสารโปรทราบนานี้ำลัะถึอุสสถานแล้ว โปรรัเ็มัให้แน่นเรื่อใล้ะลอแล้ว อบุที่มาใ้บริารนะะอบุ่ะ"
แล้วทั้สอน็เรียมัวลาเรื่อันทันที ฝ่ายนรินนั้นออ่อนและเ้าามทีหลั และแยย้ายันาไปนละทิศนละทา
ทาสถานสุลไ้ส่นมารับนรินให้ไปพัที่ทาสถานสุลัเอาไว้ให้ นรินไ้ไปทำวามรู้ัับเออัราทูอสถานสุลและไ้รับาร้อนรับอย่าีในานะนับัีนใหม่อสถานสุลนั้นเอ ส่วนทา้านเ้านั้นไ้ลับไปพระราวัอัวเอและไ้เรียอรัษ์ปีเอร์ ให้ัารามสืบประวัิอนรินทันที อรัษ์ปีเอร์รับำสั่และทำามำบัาอนายอัวเอ
"ันะ้อไ้ัวเธอมาเป็นอันให้ไ้นสวย" เ้าิหวัในใและหลับไปในทันทีอย่ามีวามสุฝันถึเธอลอทั้ืน
ส่วนนรินนั้นเมื่อมาถึบ้านพัอัวเอ็นั่ั้าวอทำวามสะอาอย่าสวยามและโทรศัพท์หาบิามาราทันที้วยวามิถึ
"พ่อะแม่ะ หนูถึแล้วนะะ"
"แล้วเินทาปลอภัยีไหมลูสบายีหรือเปล่า" ประภัสรามาราอนรินล่าวถามบุรสาวัวเอ
"สบายีะไม่ไ้บาเ็บหรือเป็นอะไรไปหรอ่ะ อย่าัวลไปเลย่ะ"
"ไม่เป็นไร็ีแล้ว แล้วที่โน่นเป็นไบ้าพออยู่ไ้ไหม" นพรุถาม
"ที่นี้น่าอยู่มาเลย่ะพ่อ สวยมาเลย่ะ แล้วหนูะเที่ยวเผื่อนะะ"
"แล้วั้ใทำานให้ีนะลูยัยริน อย่าเเรเป็นอันาละ"
"ะหนูะั้ใทำานให้ีที่สุเลย่ะ"
"ั้นแ่นี้นะลูยัยริน นอนหลับพัผ่อนไ้แล้วลู" มาราอนรินล่าวอย่าห่วใย
"่ะ แ่นี้นะะสวัสี่ะ"
แล้วทั้หม็วาสายลไป นรินเรียมัวลนอนทันทีและหลับไปนระทั่เ้านั้นเอ
ความคิดเห็น