คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
===========
เมื่อระผมลายเป็นแัน
ระผมมีนามว่าสมหมาย เป็นายารีอยู่ศรีนร์ ำรอยู่ใ้ อ์เ้าันทร์เนิพันธ์พิทัษ์บุรีเวทย์ แ่เิอาเพศ เหุ่าๆ มาๆ มายๆ ัวอระผมนี้ึลายเป็นแันแ้วแวววาวใบหนึ่..
าเถรฟ้าร่ว…!?
ระผมไ้ลายเป็นแันแ้วสีนิลไปเสียแล้ว? แล้วที่นี้ผู้ใะอยสนอพระบาท ออ์เ้าเหนือหัวันเล่า? ระผมรู้สึระวนระวายยิ่นั
ทำเยี่ยไรี? ทำเยี่ยไรี?
ระผมพึมพำแ่ไม่มีเสียใออมานอาเสียในหัว อนนี้ัวระผมอันเป็นแันวาอยู่บนโ๊ะทรานออ์เ้าันทร์ฯ เพราะเมื่อ่อนหน้านี้ ระผมำลัใ้ผ้าเ็โ๊ะอยู่
ระผมมอรอบ ๆ ัว ้วยวามเป็นแัน หรืออย่าไรไม่ทราบ ระผมึสามารถมอเห็นไ้รอบ้าน เสมือนมีาอยู่ทั่วร่า ไม่ว่าะเป็น้านบน ที่มอเห็นเป็นหลัาแผ่นศิลา เรียัวสวยามมั่ ้านล่าเป็นโ๊ะไม้ันทน์ันผิวเรียบลื่น เลือบ้วยน้ำมันยาเาวับ และมีลิ่นไม้หอมอ่อน ๆ ระผมลอเพ่ิ มอให้ว้าึ้น
มิา!
ว่าระผมะสามารถมอเห็น ไลนถึริมำแพพระนร และยัไ้ยิน เสียพูุยอาวเมืออย่าแ่มั ราวับว่าระผมยืนฟัอยู่ใล้ๆ หัวใอระผมเ้นแรระรัว ราวับเสียลอมโหรทึ
ระผมั้สิแล้วลอเพ่มอไปยัลานฝึมวย ที่อ์เ้าันทร์ำลัฝึ้อมระบวนท่า ับอ้ายทอนายทัพให่ผู้า ระผมพยายามส่เสียเรียอ์เ้าันทร์ฯ ้วยหวัว่าะสามารถสื่อสารไ้แ่็ป่วยาร ทำให้ระผมรู้สึสิ้นหวัยิ่
หาแ่ในทันในั้น!
็มีนารับใ้ผู้หนึ่ที่ระผมำไ้ ว่าเป็นนในำหนัพระมเหสี เินเ้ามาในห้อทรานออ์เ้าันทร์ฯ ้วยท่าทาล่อแล่มีพิรุธ ในมือถือระร้าที่มีผ้าสีำรอบปิฝาไว้อยู่ ระผม้อมอ้วยสายาุ่นเือเย็นา ราวนี้พระมเหสีิทำารอันใอี? หรือนารับใ้้อารโมยอ?
ระผมิวิเราะห์ และในอนนี้เอนารับใ้ผู้นั้น ็ส่สายาเพ่มาที่ระผม อันเป็นแันสีนิลเรียบ ๆ ธรรมา แล้วับัวอระผมใส่ลในระร้าหวาย ที่นาถือมา้วยอย่ารวเร็วอย่ารวเร็ว ่อนะระวีระวาออาห้อทราน โยไม่แะ้ออิ้นอื่นใเลย
“....”
ระผมพยายามัืนลั้นลมหายใ หวัว่าให้ลายร่าเป็นน แ่็ทำารอันใมิไ้ ระผมยัเป็นแันไม่มีแนาเ่นเิม
พุทโธ่โว้ย!
ระผมสบถหยาบในใ นารับใ้พาระผมไปยัป่าทุเรียน ึ่อยู่่อน้าไลาำหนัออ์เ้าันทร์ฯ แ่ลับใล้ำหนัอพระมเหสีราาวียิ่นั!
ฤาว่า...อาเพศนั้นเิาพระนา?
้อเป็นพระนาแน่ที่ทำให้เิอาเพศ นระผมลายเป็นแันแ้ว! มิเ่นนั้น พระมเหสี ะส่นมาเ็บระผม ราวับรู้ว่าระผมลายเป็นแันไ้อย่าไร?
เหุที่ทรทำเ่นนี้็น่าะเป็นเพราะว่า น้อนุนรออระผมนามว่า ลีบบัว เป็นนาทรโปรออ์เ้าันทร์ฯ ทำให้พระมเหสีริษยา แ่ใยพระมเหสี ึ้อระทำารโหร้าย ถึั้นทำให้เิอาเพศเล่า?
วามริษยาอพระอ์ ่ารุนแรเหลือเินเล้า...
นารับใ้นำระผมห่อ้วยผ้าำ แล้วโยนลหลุมลึอย่าแร นระผมหวั่นเรยิ่ ว่าผิวอระผมอันเป็นเพียแันแ้วบา ๆ ะแร้าว แ่นารับใ้หาไ้สนใระผมไม่ นารีบลบินฝัระผม มิพอยัระทืบีน้ำอี่าหา ระผมรู้สึอยาร้อไห้ แ่มิมีน้ำาให้ร่ำรวไ้
โอ้น้อีวิ...เหุใึรันทเยี่ยนี้?
แล้วระผม..
็ถูฝัอยู่อย่านั้นราวสามวัน
อ์เ้าันทร์ฯ ็ับัวนารับใ้ผู้นั้นที่ถูโ่รวนแน่น ร่าายมีแ่ร่อรอยบาแผล มาี้สถานที่ที่ฝัระผมไว้ แล้วอ์เ้าันทฯ ็เส็มาุระผมึ้น ้วยพระหัถ์อพระอ์เอ ในเวลานี้อ์เ้าันทร์ฯ ทรมีพระพัร์ที่เร่รึมยิ่ พระนัยน์ามีประายไฟแห่โทสะลุโิ นระผมเอ็นึหวาลัว ยิ่ระผมเป็นแันแ้วใบเล็ ทำให้มอเห็นพระวรายอพระอ์ สูให่ราวยัษาน่าหวั่นเรมาึ้นอี...
แ่ไออุ่นาฝ่าพระหัถ์ ที่อบุมระผมอย่าถนอม ทำให้วามหวาลัวในวมลอระผมลายล
“อ้ายสมหมาย..นี่เอ็ฤา? ”
“...”
ฮืออออ พระเ้า่ะ ระผมเอพระเ้า่ะ ระผมเป็นแันแ้ว...
อ์เ้าันทร์ฯ รัสอย่าอาทร หาระผมเป็นน ราบแนบพระบาท ้วยาบึ้ในพระมหารุาธิุไปแล้ว
“หลวาอรับ….มีทาแ้ไสยนี้ไหมอรับ? ”
อ์น้อเ้านิพัน์ พระอนุาเพียหนึ่เียวในอ์เ้าันทร์ รัสถามหลวาาวัริมวั ้วยพระสุรเสียที่เ็มไป้วยวามเป็นห่ว เป็นเพราะระผมับอ์น้อเ้าฯ นั้นเิปีเียวันและเิบให่มา้วยัน ึผูพันธ์สนิทสนมันยิ่ ระผมราบนมัสาร หลวาวัริมวัในใอย่าศรัทธา แล้ว้อมอหลวาอย่ามีวามหวั
แ่ทว่า...
“อนิั ทุํ มหาบพิร...อ้ายสมหมาย..มิสามารถลับเป็นนไ้อี ไสยนี้รุนแรนั ่อให้เิอาเพศ่อบ้านเมือ ูเหมือนว่าอ้ายสมหมาย ะเป็นนรับอาเพศนี้ไว้ หาอ้ายสมหมายลับมาเป็นน อาเพศที่ถูสะัลายออแล้ว ัินบ้านเมือ นมลายสิ้นไ้ ”
สิ้นถ้อยประโยอหลวา มลอระผม็ล้ายะหยุเ้น ไม่สิ ล่าวไม่ถู
เพราะระผมเป็นแัน ไม่มีวมลแล้ว...
นั่นแปลว่าระผมะมิสามารถลับืนเป็นายมนุษย์ไ้อี...ใ่ฤาไม่?
“อะ-อ้ายสมหมาย…น่าเวทนา..ยิ่..บุุอเ้าที่มี่อนร์ ะถูารึไว้ราบนสิ้นัลปวสาน…”
อ์เ้าันทร์ฯ รัส้วยพระสุรเสียสั่นเรือ พลาใ้พระอัุ (นิ้วโป้) ลูบผิวแ้วอระผมเบา ๆ อย่าถนอม ทำให้ระผมรู้ปวหน่วในอยิ่ เวทนาัวเอเหลือเิน ่อานี้ ระผมมิสามารถอยู่สนอพระเพระุ อสอพระอ์ไ้อีแล้ว
เมื่อรู้ว่ามิสามารถถอนไสยอาเพศไ้ อ์เ้าันทร์ฯ ็นำัวอระผมลับำหนั แล้วใ้ผ้าเ็ทำวามสะอาผิวแ้วอระผมนหม นามอระผมถูารึไว้ในศิลาหลัเมือ ทำให้ระผมรู้สึภาภูมิใยิ่นั แม้ะ้อไร้ายาหยาบ
และอ์เ้าันทร์ฯ ็ะทรพาระผมไป้วยเสมอ ไม่ว่าะไปที่ใเหมือนเมื่อรั้ที่ระผมยัเป็นมนุษย์อยรับใ้ าลเวลาผ่านไปยี่สิบปี อ์เ้าันทร์ฯ ทร่อยๆ ราลแล้วเริ่มประวร เสนาบีและุนนา่า็ัวล เพราะอ์เ้าันทร์ฯ ไม่มีพระราโอรสหรือพระธิาเลย และหลัาที่ระผมลายเป็นแัน อ์เ้าันทร์็มิไ้เส็ไปหาแม่ลีบบัว หรือนาในใเลย พระมเหสี็ถูโทษประหารไปแล้ว เพราะระทำพิธีไสยร้ายแรน่อให้เิอาเพศ
ใน่วเ้านี้อ์เ้าันทร์ฯ ในพระนมายุ ๕๕ พรรษา ทรประวรหนัมา แ่ยัฝืนพระำลัออว่าราาร อ์เ้าันทร์ฯ ประาศแ่ั้ อ์น้อเ้านิพั์ ึ้นเป็นมหาษัริย์อ์่อไป แล้วเย็นวันนั้น…ทั่วพระนร์็เิเสียร่ำไห้อย่าเศร้าโศ ระมไปทั่วสารทิศ
อ์เ้าันทร์เนิพันธ์ทรเส็สวรรแล้ว
โลาอระผมพลันับมืล พร้อมับลมหายใเฮือสุท้ายออ์เ้าันทร์...ภาพทุอย่าายเป็นสีำ ทีู่ว่าเปล่าและเียวาย
หลัานพระราพิธีส่พระวิา อ์เ้านิพั์พิทัษ์บุรีเวทย์ มหาษัริย์อ์ใหม่แห่ศรีนร์ ัสินพระทัยนำัวอระผม ลฝั่รวมับพระศพออ์เ้าันทร์ฯ ทำให้ระผมรู้สึสุใยิ่ ที่ะไ้อยู่เีย้าับอ์เ้าันทร์ฯ ลอไป….
หวัว่าภพหน้าหาระผมบสิ้นลแล้ว ะไ้พานพบับอ์เ้าันทร์ฯ อี
าลเวลาล่วไป ๕๐๐ ปี เห็นะไ้ ระผมมอเห็นวามเปลี่ยนแปลมามายอโลามนุษย์ มาเสียนระผมมิอยาเื่อ ระผมมอเห็นมหาสรามที่ทุสารทิศมีแ่วันเพลิ
และศพอผู้นนอนเลื่อนลา มีเสียร่ำรวร้อไห้อเ็น้อยัระม มอเห็นลียุที่มีโรห่าระบา ร่าีวิอผู้นล้มายราวใบไม้ร่ว….นบ้านเมือเียบสัร้าผู้น
ระผมิว่าทำให้โลามนุษย์ บสิ้นแล้วแน่แท้ แ่มิาว่าเวลาผ่านไปโลมนุษย์ ลับเริรุ่เรือมาึ้นอย่าไม่าฝัน ้วยสิ่ที่เรียว่าวิทยาศาสร์ ที่ทำให้เิารสร้าสรร์สิ่่าๆ มามาย
โยเพาะสิ่ที่เรียว่าไฟฟ้าที่ทำให้บ้านเมือสว่าไสว ทั้ลาวันและลาืน เรื่อบินที่ล้ายพาน สามารถนำพาผู้โบยบินบนท้อนภาว้าให่
ในวันหนึ่็มีลุ่มนพาันมาุหลุมพระศพออ์เ้าันทร์ฯ ทำให้ระผมมีโทสะุ่นเือยิ่ ูเหมือนับว่าะเป็นนุอโบราเถื่อน ที่ะนำอโบราไปประมูลายในลามื
เ้ามปลวพวนี้่าบัอาหาล้า!
แ่ในร่าแันห้าร้อยปี มิสามารถทำสิ่ใไ้นอาเอ่ยวีสาปแ่ พวมันนำัวอระผมึ้นาหลุมอย่าระมัระวั และวาระผมับสมบัิิ้นอื่น ๆ ใส่ล่อันระแทสีาว แล้วพูุยถึเม็มหาศาลที่ะไ้รับหลัานประมูลายอย่ารื่นเริ ายผู้หนึ่ที่สวมแว่นารอบสีำ ใ้ผ้านุ่มและน้ำยาบาอย่าทำวามสะอาัวอระผม อย่าละเอียลออ นระผมลับมาเปล่ประายามามเิม แ่นี่หาใ่สิ่ที่ระผมสนใ
เพราะหลัานั้น…
ระผม็ไ้พบับอ์เ้าันทร์ฯ อีรั้ ในานประมูลอโบรา
พบันอนถัไป
===>> อนที่ 1 ายผู้ปราเปรียว
ความคิดเห็น