คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เวลาที่ผ่านมาแล้ว ตอนจบ 100%+สำนวนใหม่
โปอนนั่มอีวิวามเป็นอยู่อเ็ทั้สอ เาสัเว่ามานาำลัโรยผลในวแ้ว ส่วนเ็หนุ่มเอามีมาลับับ้อนหิน “พวเ้าทำอะไรเหรอ” เ็หนุ่มส่ยิ้มพร้อมอธิบาย “ผมพบหนัสือที่มาพร้อมับพวเราอนเ็ ึนำมาศึษาเป็นอาีพ”
โปอนลุึ้นาเ้าอี้ฟา้มหน้ามอเ็หนุ่ม “แบล็สมิท เ้าอยาเป็นแบล็สมิทสินะ ส่วนที่าราห์ทำเยไ้ยินมานานแล้ว อาเมิส นัเล่นแร่แปรธาุ ปรุยา” เ็สาวหัวเราะิๆ “แสว่าที่ๆุมา้อมีนประอบอาีพนี้แล้วสิรับ”
เาส่ายหน้า “เมื่อ่อนนะมี แ่เี่ยวนี้ไม่แล้ว เพราะมันมีำสาปอสถานที่อ้า ทำให้เหล่าผู้ประอบอาีพเหล่านั้น้อพบุบอันแสนเศร้า….แ่พวเ้าอยู่ในไนท์ทาวน์ไม่มีภยันรายมาเยือนแน่นอน” เ็ไ้ฟัเรื่อราว่าๆเี่ยวับเทนิอมผ่านปาอโปอน
“เทนิอม้อเป็นสถานที่วิเศษมาเลยิ”
“ใ่ มันวิเศษมาๆเลย”
“อยาไปัเลย”
“ไ้ แ่พวเธอ้อเปลี่ยนสถานะในปัุบัน่อน”
“หมายวามว่ายัไเหรอ่ะ”
“หมายถึ พวเธอ้อัารับบ้านโทรมหลันี้ให้เหมือนใหม่ รวมทั้เสื้อผ้า้วย วันนี้เ้าเมือันไป
ื้ออ”
“ไปื้ออเหรอ ไม่เอาๆไม่ไปๆ”
“อ้าว ทำไมถึไม่อยาเ้าละ”
“มีอะไรรึเปล่า”
“นในเมือเลียพวเรารับ”
“ไม่น่าเป็นแบบนั้น ราวนี้้าไป้วยรับรอว่าทุอย่า้อีึ้น”
เ็ทั้สอามโปอนเหมือนเป็นพ่อลูัน ออารั้วบ้านไปมีหนามเถาวัลย์อเ็มไปหม โปอน้มัวหยิบมีสั้นที่สอในบูทมาฟัน เถาวัลย์ให้าเป็นสอท่อน แ่มันลับอไ้เหมือนเิม “บ้าริ ทำอะไรไม่ไ้เลยเหรอ”
เ็หนุ่มเินเ้าไปใล้พร้อมเอาฝ่ามือัาเย่อหน้า่อา าราห์โยนวแ้วใส่พวมัน ้นไม้เริ่มละลาย “โอ้ สุยอพวเธอทำไ้ไัน” โปอนยิ้มพร้อมลูบหัว “เ่มา เอาละพวเราเ้าเมือันเถอะ” ้าหน้ามีเสียแม่น้ำไหล
เาับเ็ๆพบสะพานเ่ารร้าั้อ้าว้าท่ามลาบรรยาาศที่หม่นหมอ เาะโหน้ามอน้ำสีเทาุ่น “แหวะ แถวนี้มีส่วนที่น่าลัวน่าเลียแบบนี้้วย” เาูมือพาทั้สอ้ามสะพานไปอีฝั่ เห็นทา้าหน้ามีป้าิไว้ “้าหน้าือไนท์ทาวน์”
เารีบเร่ฝีเท้าพร้อมฮัมเพลทำให้เ็ทั้สอรู้สึสนุไม่ใ่ทุ์ “พวเรานั้นเป็นัวประหลา สำหรับนในหมู่บ้าน” เาถามลับ “ทำไมถึเป็นแบบนั้น” สาวน้อยร้อไห้ “เพราะพวเราเป็นพวไม่มีพลัธาุ เพราะบานส่วนให่เป็นนเผ่าพลัธาุ บานเป็นสัว์เทพ แ่พวเราไม่ใ่”
เาเอานิ้วหัวแม่มือปัน้ำา “พวเามีแน า วา มู าริน ารนอน แล้วพวเ้ามีไหม” เ็ทั้สอพยัหน้า “มี่ะ/รับ” เาเินย้อนลับมายัแม่น้ำ ยื่นฝ่ามือู่ไว้ ระแสน้ำที่ไหลามทาหยุพร้อม่อยๆลายเป็นเส้นน้ำยลอยึ้น
“ว้าว สุยอเลย สามารถวบุมระแสน้ำไ้ แสว่าุมีพลัในารุมวารี”
“พวเธอหวัะเป็นแบล็สมิทับอาเมิส ไม่มีใรอยาเป็นอีแล้วนะ”
“ถึะแ่าในบาอย่าแ่ภายในพวเราทุนมีหัวใและเลือสีแเหมือนัน”
ำพูอเาทำให้พวเายิ้มนหน้าบานเลย “รอสัรู่รับ เี่ยวะพาไปให้ถึเลย” โปอนทำหน้าเห็นเ็สาววิ่โปรยผหลาสี มีแสสว่าสีาวปราาพื้นิน “นี่มันอะไรัน” เ็สาวเ้ามาับแนโปอนพร้อมพูอะไรไม่รู้ออมา“วา วา วา วาร์ป” แสสว่าพุ่ผ่านร่าายพวเรา สิ่ที่พวเาไ้มอผ่านแสสว่า แล้วร่าายอพวเาลายเป็นแสนหม แล้วหายไปไร้วี่แวว
“เฮ้ย อย่าลืมนอิ”
“อโทษรับ”
าวประมสั่นานให้เ็บ้าวอที่เสียหาย “หน่อย เ้าเ็ปีศา สัวันแ้อาย” าวประมหยิบะเียึ้นมา วิ้ วิ้ วิ้ วิ้ เสียประหลาัึ้นแว่วเ้าหู “เสียอะไรวะ” นานอ้าปา้าแล้วี้หน้าอาวประม
“อะไร หน้า้ามีอะไรไม่ทราบ”
“ะ ะ ะ ะ ะ…..”
“พูให้ัิ”
“ะเีย”
เา้มมอเห็นแสสว่าระพริบในะเีย แล้วมันยายให่ึ้น “ว้า พ่อแ้วแม่แ้ว ่วยผม้วย” เารีบวิ่ระโนเ้าแหับปลา อีหลายน็ทำเ่นัน ปราร่าอนสามนยืนหน้าะเีย าวประมะโน
“แนี่เอ เ้าเ็แสบ”
“ไ เ้าพวบ้าที่ะับ้าิน ราวนี้เื่อ้ายั”
“แือ…….ใรเหรอ”
“นาม้าือ โปอน”
ูม
ร่าายอันหล่อเหลาลายสภาพเป็นปลาอ้วนัวโ าวประมและนานใ “ถ้าั้นเ้า็ือ ราาหน้าเหี้ยมรูปหล่อแห่แอ็รา โปอน”
“้า้ออโทษอย่ายิ่ แ่ถึระนั้นท่านไม่วรมาอยู่ับเ็พวนี้ พวเาเป็นปีศาัวิ๋ว”
“ทำไมล่าวเ่นนั้น”
“เพราะว่ามีผู้นหลายนถู่า ฝีมืออพวเานั้นแหละ”
“เ้า้อล้อ้าเล่นแน่ๆ เ็ที่ไหนะ่านไ้”
เาหันหน้ามอเ็ทั้สอวาอพวเาเปลี่ยนสีเป็นสีาว “อะไรัน” เ็ทั้สออหนามทั่วร่าายแล้วยิใส่โปอน าวประมโยนแหใส่พร้อมว้าปลาัวโใส่หน้า “เห็นฝีมือยั” แห่วยันไม่ให้หนามทำร้ายน แ่ปลาไม่ไ้่วยอะไรเลย
“แ้น แ้น แ้น”
“ทำไมพวเธอถึ”
“พวเาลายร่าแน่ๆ ทั้หมมาาเรื่อนั้นแท้ๆ”
“เรื่อนั้นเหรอ”
ฟิ้ว ฟิ้ว
หนามแหลมพุ่เ้าหาาวประม แ่ระแสน้ำระแทลับไป “ไม่เป็นไรนะ” โปอนใ้ลื่นาทะเลสร้าลูบอลนาให่ปาใส่เ็ทั้สอให้ระเ็นหายหลัพร้อมอาศัยระแสน้ำพาทุนลับเ้าท่าเรือทันที รเ้าระท่อมไม้ าวประมรีบปิประูล็อ นานเอาม่านลพร้อมึเือ
เอี้ย เอี้ย
เสียออะไรสัอย่าัา้าล่า พร้อมมี่อสีเหลี่ยมปราึ้นมา “เอาละลั้นใ้ิน่อน พวเรา” เสียร้อนอันโหยหวนัึ้นทำเอาทุนหนาวสั่นวาบ แ่โปอนพาทุนล้าล่า แล้วาวประมเลื่อนไม้ทรเหลี่ยมปิเหมือนเิม
ร่าอเ็ทั้สอทะลุำแพพร้อมวาสายามอไปรอบๆ แล้วเินออ้านอ “รอหวุหวิ บอท่านแล้วเ็ๆพวนี้ ร้ายามา”โปอนำราม “ท่านบอว่าเรื่อนั้น มันืออะไร บอไ้ไหม” าวประมเินไป้าหน้า “ท่านามเรามา่อน”
้าทำามที่เาบอพบประูสุทาเิน เาเาะประูสามรั้ “นั้นใร” เสียานรับอบลับมา “นี่้าเอ ้าพาโปอนมาแล้ว” าวบ้านพาันออมา้อนรับ “ในที่สุท่าน็มา ท่านเท่านั้นที่่วยเราไ้” โปอนมวิ้ว “สาเหุอเรื่อทั้หมไม่ไ้มาาัวเ็ินะ”
“ใ่รับ แ่มาาไ่มุปีศา ที่าวประมไปพบเ้า”
“ว่าไนะ ไ่มุปีศาเหรอ แย่แล้ว”
“นั้นไ ้าบอท่านแล้วผู้ให่บ้าน”
“ไม่ใ่หรอพวุ มันมีทาแ้แ่ั้แ่ที่ไ้มานี่ นานแ่ไหนแล้ว”
“ประมาสามสัปาห์”
“้อรีบแล้ว ผู้ให่บ้านอำลันที่แ็แรสิบนายามมา่วยเหลือ้า้วย”
ายแ่ัวเี้ยเรียให้าวประม นานและทหารรัษาาร์ ทำาร่วยเหลือามที่โปอนบอ พวเายอมเื่อฟัพร้อมรับำสั่อโปอน
“ทุน้อ่วยถ่วเวลาไว้ ส่วนัว้าับาวประมะเ้าไปหา้นออแหล่พลัหลั”
“ไ้รับ”
“ทำไม้อเป็น้า้วย ท่านโปอน”
“ท่านเป็นนมีวามสามารถ เท่าทีู่็รู้ว่าท่านไม่ใ่นใร้ายเลย”
ายแ่เินย้อนลับออมาพร้อมพวโปอน เายแผ่นไม้ึ้นเห็นายระโปรอเ็สาว เธอหันหน้าไป้านอ เารีบย่อถอยลับมาพร้อมันนานไว้ “ู่ว เียบ่อน ทุน”
แป้ แป้ แป้
“เียบหน่อย ใรทำเสียอะไร”
“โทษรับ ระเพาะผมไม่ย่อย”
“มิน่ามาพร้อมลิ่นุๆเลย”
“อา ผู้ใหู่นั้น”
ใบหน้าอเ็สาวห้อยหัวลมาพร้อมอ้าปาส่เสียหลอหลอน น่าสพรึลัวมีราบเลือิปาีๆ แ่โปอนแหวลำัวผ่านทุนพร้อมพ่นน้ำมหาศาลใส่เ็สาว เธอพยายามเอามืปัน้ำแ่ไม่สำเร็ เาหุบปาพร้อมปาวสีฟ้าใส่ใบหน้าเธอเ็มๆ
เพล้!!!
ใบหน้าีหายไปั่วระลับลายเป็นผิวสีมพูอ่อน ใบหน้ามีีวิีวา เธอระพริบาพร้อม “ทุนไปทำอะไร้าล่าเหรอ่ะ” าวประมทำท่าะพามีแ่โปอนห้าม “่วยพวเราให้ึ้นไป่อน แล้วะอธิบายให้ฟั” เธอหย่อนเือลมา
พวเราไ่ึ้นมาทีละนพบว่าผิวอเธอีอีรั้แล้ว “มันบ้าอะไรันเนี่ย ปวหัวแล้ว” โปอนปล่อยน้ำาปาอีทีแล้วราวนี้ไม่น้อยเลยเพราะเหมือนเทมหาสมุทรออมาทันที “๊าสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส”
เสียำรามอเ็สาวัึ้น
เ็ายปราัวใ้มือทุท่าเรือนพัพินาศ ผู้นโผล่หัวออมาาพื้นไม้ที่แหั “แย่แล้ว ัวใรัวมัน” โปอน้อเ็ายเห็นราบสีำไหลึมผิวหนั มันไหลเยิ้มเหมือนอเหนียวิเนื้อาย “ูแล้ว เป็นแบบนี่นี้เอมิน่าละ”
เารีบวิ่ไปับแหนาให่ที่ถูลมพัไปึับิ่้นไม้ “บ้าริ ทำไมหนัอย่านี้” าวประมับนานมา่วยับันนละฝั่ เ็ายับเ็สาวมัววุ่นับารทำร้ายผู้น เ็ายับัวผู้ให่บ้านแล้วเหวียไปนนอื่น
“ราวายอพวแ”
“ไม่ ล้าพิษั่วอพวเ้า่อน”
าวประมล่าวพร้อมระโลมาา้นไม้สูเหนือเ็โยนแหลุมพวเาไว้ “ัารเลยท่านโปอน” เารีบวิ่เ้าไปหย่อนเม็สีเียวใส่ปาเ็ทั้สอ ไอสีำทมิฬระเหยาร่า แล้วึ้นเหนือท้อฟ้านรวมัวันลายเป็นลูแ้วประหลา
โปอนล้วระเป๋าหยิบหน้าไม้ึ้นมา เอาลูศรในรอเท้าออมา เล็แล้วใส่ลในหน้าไม้ “ภาริเสร็สิ้น”
เปรี้ย
เ้าอรุวันใหม่ทอแสเหนือท้อฟ้า เ็ทั้สอลืมาื่นมอเห็นโปอนำลัทำวามสะอาบ้าน “อรุสวัสิ์ โปอน เิอะไรึ้น แล้วทำไมทุนในหมู่บ้านถึมาที่นี่ละ” าวประมพร้อมผู้ให่บ้านุเ่าพร้อมับมือเ็ทั้สอ “อโทษที่พวเราไม่เยูแลใส่ใในัวเ้า”
เ็ทั้สอร้อไห้พร้อมอผู้ให่เอาไว้ “ผมอโทษรับ ุประม ผมเอาไมุนั้นมาเพราะหิวเลยินเ้าไป” เ็สาวอายแ่แน่นมา “หนู็อโทษ พวเราไม่ไ้ั้ใทำร้ายพวุริๆ เพียแ่เราไ้ยินเสียบาอย่าสั่ให้เราทำ”
“้าเอ้ออโทษพวเ้า ้าผิเอที่เอาอแบบนั้นึ้นมาเหนือทะเล” าวประมโอบอเ็หนุ่มเ่นเียวับผู้ให่บ้าน าวเมือที่เหลือพาันมาล้อมว “่อไปพวเธอะมีนีแลเอาใใส่ มีนรัใร่มาึ้น ไ้เรียนรู้สิ่่าๆาพวเา รับรู้ไว้อย่า พวเธอไม่ไ้ัวนเียว”
“ผู้ให่บ้าน เ็ทั้สอมีวามสนใในอาีพโบราอเโลเวีย ให้พวเธอเอาหนัสือมาใหุู้ พอะมีใร่วยสั่สอนพวเาให้ประอบอาีพไ้ไหม”
เ็สาววิ่ไปหยิบหนัสือที่มีฝุ่นับมาส่ให้ผู้ให่บ้าน เาลูบหน้าปหนัสือ “อาเมิสพื้นาน” เ็หนุ่มล้วเอาหนัสือส่ให้าวประม เาอ่านัๆ “ทำอย่าไรถึเป็นแบล็สมิท”
าวเมือสอนเรียผู้ให่บ้าน “พวเราสอนประอบอาีพนั้นพอี ให้เ็ทั้สอมาอยู่ในวามูแลเอาใใส่อเราเอ พวเราอเลี้ยูพวเาเอ” ายหิู่หนึ่เอ่ยปาอโปอน เาเอไม่มีทีทาะปิเสธเพียแ่เาลูบหัวเ็ทั้สอ
“ีโร่ าราห์ ้า้อไปแล้ว นายเหนือหัวเรีย้าลับ วันนี้มาเพื่อบอลาพวเ้า”
“อย่าเพิ่ไปเลยนะ ุเป็นนที่เหมือนพ่ออพวเรา”
“พ่อเหรอ ีโร่ อบในะ ้ารู้สึปลื้มใมาถ้ามีพวเ้ามาเป็นลู้า”
“โปอน หนูะไ้พบุอีไหม”
“แน่นอนอยู่แล้ว เรา้อไ้พบันอี”
โปอนเปิประูที่อม่อออ มีแสะวันยามเ้าสาส่อภายในบ้าน เป็นแสที่เ็เหล่านี้ไม่เยพบเห็นมา่อน พวเารีบวิ่ออมาม สัว์่าๆนานานิออมาเล่นอย่าสนุสนาน หมีำสามัวเ้นรำลาสวนหลับ้าน นน้อยร้อเพล ระรอแทะวอลนัทอย่าเมามันส์
“สวยัเลย”
“มีสิ่เหล่านี้อาศัย้วยเหรอ”
“และยัมีอีเยอะที่พวเ้า้อเรียนรู้ พวเ้าเิบโเมื่อไหร่แวะไปหาเพื่อน้าที่เมือื่อวินเพลส านั้น่อยเินทามาหา้าอีที เ้าให้สัาไ้ไหม”
“่ะ/รับ”
โปอนสวมหมวฟาแล้วเินไปบนเส้นทาับไปยัท่าเรือ ทุนามไปส่ถึท่าเรือ เาผิวปาสามรั้มีบาอย่าเลื่อนที่ในมหาสมุทรอันว้าให่ มันลอยึ้นมาเหนือท่าเรือ เาเหยียบบนสิ่แปลนั้นพร้อมลอย้ามทะเลหายวับไปในแสะวัน
พวเาโบมือพร้อมะโนว่า “เรา้อไ้พบันอี โปอน”
ความคิดเห็น