คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แอ็ครา มหานครแห่งบาดาล 100%+สำนวนใหม่
้อวามในม้วนหมายหล่นบนพื้นห้าที่แห้ผาไร้สิ่วามุ่มื้นาระแสน้ำ มีเพียหยาเหื่อและหยเลืออผู้บาเ็บที่่วยทำให้มันุ่มไ้ ใบหน้าอายแ่ที่ะลึับ้อวาม หันมาบอเ็ทั้สอว่า “โปอน ราาเมือบาาล สิ้นแล้ว”
นามอราาแห่บาาลทำเอาพวเาหลั่น้ำาออมารแผ่นิน “ไม่ริ ใ่ไหม” ท่าทาที่เยือเย็นลับร้อนลุ่มวู่วาม่าย “พวเรา้อรีบไปยัแอ็ราโย่วน” พวเาาลาโยมิไ้บอล่าว าวบ้านพาันเินย้อนลับไปยัลา “พวเายั้อเออะไรอีเยอะ”
ภายในป่ามืนัรบุเราะแพยายามวิ่หนีทหารเผ่าโวาอย่าเอาเป็นเอาาย พวมันามล่าเาเนื่อาวามเ้าใผิ ถึระนั้นเาเอำลัิวาแผนัาร “บ้าริ ลายเป็นเราผิเยเลย าวเโลเวียไม่มีมารยาทันบ้าเลย”
“เสียใ้วย ที่พวเราป่าเถื่อน แ่นายหมทาหนีแล้ว”
“อโทษ้วยนะ แ่้อผิหวั”
สายลมพัอย่ารุนแรโถมใส่อทหาร พร้อมแสสีแลอยเหนือแผ่นิน มันเริ่มเลื่อนไหวเาใ้าบวารูปภาพลาอาาศ วลมที่มีรอยยัพุ่เ้าโมีเหล่าอทหาร เสียหัวเราะออัศวินทำเอาพวเานหัวลุ “ษัริย์อเ้ายัไม่าย แ่อยู่ที่ไหนสัแห่”
พวทหารไม่เ้าใในสิ่ที่อัศวินนนี้พู พวเา่าลับไป้วยวามหุหิ มึน สับสน “หมายวามว่าไ เฮมยัไม่ายเหรอ แล้วทำไมเรายอมเา่ายแบบนี้ละ” อัศวิน้มหน้ามอพวเาาบนยอ้นไม้ “เิอะไรึ้นันแน่”
้าหน้าปาถ้ำสู่แอ็รา เสียอหยน้ำ้าั้อประหนึ่เสียนรีบรรเล้วยวามนุ่มนวลอ่อนโยน นัเินทาทั้สอพบสิ่อบนพื้น มันือแหวนวสวยอเพื่อนอพวเา ไ้ล่วหน้ามา่อน
“เิอะไรึ้นับมาเรีย”
“ไม่รู้แ่้อรู้ให้ไ้”
พวเาเินเ้าไปโยไม่ลัเล เสียอหยน้ำ้า้อไปทั่ว มีน้ำเาะามฝาผนัลอทา ้าหน้ามอไม่เห็นุหมาย แ่ทำไมรู้สึถึบาอย่าทีุ่้นเย เ็หนุ่มรู้สึเ่นนั้นแ่เาไม่อยาให้สาวน้อยรู้ทำเป็นไม่รู้ไม่ี้ เธอเอไม่ไ้สนใเา แ่ลับไม่ร้อนรนสันิ
่า ่า ่า
เสียอน้ำแว่วเ้าหูสาวน้อย เธอรีบวิ่เ้าไปโยไม่สนใสิ่ใ ฝีเท้าอเธอเร็วมานเ็หนุ่มว้าัวไม่ทัน “เร็วริๆ” เาอุทานพร้อมรีบเร่นไปไ้ยินเสียัึ้นเรื่อยๆเหมือนอยู่รหน้า ที่มาอเสีย เบื้อหน้ามีน้ำนาให่ภายในถ้ำ สาวน้อย้มลื่มน้ำในบ่อ
“มีบ่อน้ำ้วยีโร่”
“อา ้าเห็นแล้วละ”
“ทำไมไม่เห็นมีทาเ้าสู่แอ็ราเลย”
พวเานั่ลพยายามิอย่าถี่ถ้วน ใ้เวลาอยู่นานสัพันระทั่าราห์หยิบ้อนรวปาใส่ำแพนเธอเผลอปาึ้นไปโนปลายหินแหลมนหล่นสู่บ่อน้ำ มันมหายไปทันที่ ทำให้เ็หนุ่มิไ้ว่า ทาเ้า้อเป็นบ่อน้ำแน่ๆ
เาโลบ่อน้ำทันที าราห์ใเธอโลไป้วยเ่นัน พวเาเห็นเปลามามายแหวว่าย้าล่า มีปะารัส่อแสำนวนมา พร้อมปลามีแนาว่ายไปมา เสียนรีอันอ่อนโยนบรรเลไ้ัหวะวนเ้นรำ ้าเอรีบึ้นสู่ผิวน้ำอย่าเร่่วน
“อา เือบายะแล้ว”
“ไม่เป็นไรนะ”
“ไม่ๆ แ่ลั้นหายใไม่ไ้็เท่านั้น”
“ทำไี แล้วพวเราะลไปไ้ไ”
“ใเย็นๆ อเวลาใ้สมาธิสัรู่”
เอา้าวอเ่าทั้หมมาสร้าอุปร์สำหรับำน้ำีไหม พวเรามีอเล่นมามาย พูถึอเล่นปุบ
าราห์เทสัมภาระปับ มีแว่นาระใส ท่อเยื่อไม้ และ ถุเ็บ้อนเม วามิอันบรรเิแวบเ้าสมอทันที ทำไมเราไม่เอาสามอย่ามาประอบัน
“าราห์ นำสามอย่ามาประอบัน”
เธอ็ทำามที่เ็หนุ่มอ นำเยื่อมา่อเ้าับที่เ็บเม พร้อมทำาอแว่นระใสให้แ็แร เธอทลอเอาท่อเยื่อมาใส่ปาแล้วหายใ “ไ้ผลมีแล้ว เอานี่ีโร่” เธอส่อุปร์มาให้พวเราลไปในน้ำอีรั้ ้ำลไปเรื่อยๆไ้ยินเสียเพลาปลา
“เ้าเป็นใร” เสียอายนหนึ่มาแทรบรรยาาศอเพลนืื “้ามีนามว่า ีโร่ เป็น แบล็สมิท เินทามาพบโปอน นรู้ัที่อาศัยในเมือแอ็รา” พวมันสุมหัวปรึษาัน “ฮึ ฮึ ฮึ เ้าเ้าไม่ไ้ ้อ่าย่าผ่านทา่อน ถึยอมให้ผ่านไ้”
ีโร่ล้วระเป๋าหยิบเหรียเินเลอนสีทอสอเหรียให้พวเา “ให้เราผ่านไปไ้ยั” พวเาหัวเราะเสียั “เ้าิว่า เินแ่นี้ เราะให้ผ่านทาเหรอ อย่าหวัเลย เว้นแ่เ้าะยอมแลผู้หิอเ้าับารผ่าน” เ็หนุ่มมอาราห์
“ไม่มีวัน เ้าปลาหน้าโ่ เธอมีวามสำัมาว่าเินหรือารผ่านทาเินเยอะ”
“ีโร่ ุิว่าันสำัถึเพียนี้เหรอ่ะ”
“อยู่แล้ว สาวน้อย”
“หน่อยะหวานไปถึเมื่อไหร่”
เ้าปลาัวหนึ่มันหน้าเ็หนุ่ม้วยวามเือ สาวน้อยพยายามโ้อบแล้วทันในั้นเอแนอนเ้ามาแทรพร้อมับเ้าปลามารยาททรามไว้ “เิเหุอันใ” เสียที่หนัแน่นพร้อมใบหน้าที่สวมหน้าาาเหล็มีระใสรวา้อมอพวเรา
“ท่านอ์รัษ์ เปล่านะ เราไม่ไ้มีเรื่ออะไร แ่สั่สอนให้พวเาเารพอาวเผ่าสมุทร็เท่านั้น”
“เป็นวามริรึ”
“ไม่ริ่ะ ิันแ่้อารผ่านทา แ่พวเาเรียเ็บ่าผ่านทา”
“นััวี พูอะไรออมา ้าไม่เยพูสันิ เ้ามีหลัานไหม”
“เ้าอยาไ้หลัานสินะ พวสวะ”
เ็หนุ่มถือหอยสั์พร้อมยื่นให้อ์รัษ์ มีเสียอบทสนทนาพูออมาัลั่นว่า “เ้าผ่านไม่ไ้ ้อ่าย่าผ่านทา่อน” เาหันหน้า้อปลาอ้วนสอัว “พวแรับารลทั์” พวมันหนีไปอย่ารวเร็ว้วยารแหวว่าย
อ์รัษ์ผิวปา และแล้วปลาลามสอัวว่ายเ้ามาทันที “รับสั่ให้หาเหรอรับ” เาพยัหน้าพร้อมี้ไปยัปลาที่ำลัหนี “ับพวมันไปัไว้ในเหวทะเล” ลามรับำสั่พร้อมว่ายามิๆ “เฮ้ย ลามบุ รีบหนีเร็ว” ปลาทั้สอร่วม้วย่วยันพยายามพาัวให้รอาสิ่มัน่อไว้
อ์รัษ์หันมาล่าวอโทษพร้อมถามว่า “พวเ้าลมาใ้สมุทรมีธุระอันใเหรอ” เ็หนุ่มและสาวน้อยหยิบม้วนระาษาราว่อนมาให้อ์รัษ์ “ท่าน ่าวนี้เป็นวามริเหรอ” เาพัหน้าพร้อมัวนพวเราว่า “าม้ามา แอท่านโปอน พวเราำลัรอารมาอพวท่านเลย”
“เี่ยว่อน ท่านอ์รัษ์ ่อนหาโปอน ท่านพอะรู้ัาวแอ็รานามว่า มาเรียไหม่ะ”
“มาเรียเหรอ ไม่นิ ทำไมเหรอ”
“บัเอิ พวเราผัหลับเพื่อน่อนเามายัแอ็รา พวเราพบแหวนที่เธอสวมหน้าถ้ำ”
เธอยื่นแหวนที่มาเรียเยสวมให้อ์รัษ์ เาพิาราอย่าละเอีย “อโทษ้วย แ่้าว่าหลัไปหาโปอนเสร็ ้าะ่วยพวเ้าหา”
“ล พวเราอไปเยี่ยมโปอน่อน แล้ว่อยหามาเรียอีที”
“มาเรียหวัว่าเ้า ไม่เป็นไร”
เานำทาพาพวเราเ้าไปยัปะารัยัษ์มีแสหลาสีระพริบไปมา “อ้อนรับสู่ แอ็รา มหานรแห่บาาล” มีนหลายนับอีหลายัวพาัน้อนรับอย่าอบอุ่น “อ้อนรับสู่ แอ็รา แบล็สมิท ีโร่ และ อาเมิส าราห์”
เ็หนุ่มสัเหลายรั้ใบหน้าอพวเาร่าเริมิใ่หมอ ทำไมเป็นเ่นนั้น “พวเราไม่อยาให้าราไปอท่าน้อเศร้าหมอ” อ์รัษ์รู้ว่าในใ้าิอะไรอยู่ เอาเถอะเราอยาเห็นใบหน้าอโปอนอีรั้็พอ มีโลศพสีรามเลือบ้วยเมือแมะพรุนวารหน้าพวเราทันที
“โปอน ำพวเราไ้ไหม ที่เยพบันในไนท์ทาวน์ เมือนบทในเาะสันโษทาะวันออ”
“ุ่วยพวเราเอาไว้ แถมยัูแลหนูับีโร่ ถึวันนี้หนูีใทีุ่เป็นเสมือนพ่ออเรา แม้ะเพียวันเียว แ่หนูีใมา่ะ”
ปึ ปึ ปึ
เสียบาอย่าัมาาในโลศพ มันเลื่อนัพร้อมสร้าวามหวาลัวให้ับพวเราอย่ามา ฝาบัลั์เปิออพร้อมมีลำแสบาอย่าปราึ้นทั่วทั้วั ่อไปะเิอะไรึ้นับพวเรา ลำแสระเบิรอบลุมไปทั่วๆ เิเป็นวว้านาให่
ความคิดเห็น