คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วินเพลส สรวงสวรรค์ของเทวดา 100%+สำนวนใหม่
สายลมพัผ่านทุสาระทิศ ภูเา ้นไม้ ใบห้า ผืนิน หรือมวลีวิ่าๆที่อาศัยในป่าเา มันเย็นมาแ่ไม่หนาว เป็นเพียอาาศอันบริสุทธิ์พร้อมลิ่นอายอธรรมาิ นน้อยระพือปีลอยไปามสายลม มันลอยโยมิไ้ใ้ปี ลอยไปอย่าไม่รูุ้หมาย ส่เสียร้อเพล้วยวามร่าเริ ระแสลมพามันลอยเ้าใล้้นไม้หนึ่เหนือท้อฟ้า
มันระโเาะิ่ไม้้วยวามสนุสนานพร้อมมอสายลมที่ผ่านไป เ้านน้อยมอไปรอบๆเห็นิ่ไม้ที่เาะับลำ้นส่วนบน แ่ราไม้แล้วส่วน้าล่าหายไปไหน มันระโพร้อมระพือปีอย่า้าๆ ผ่าน้อนเมหมอหนาำนวนมา แสสว่าส่อทาผ่านหมอ บินเ้าหาแสสว่า
ะโหน้าพ้นมอออไป เ้านน้อยวาส่อประายเหมือนพบอะไรบาอย่า ส่เสียร้อเพลนเิทำนออันสุึ้ เสียหนึ่เอ่ยลับมา “เ้ามาเที่ยวบนแผ่นินลาเวหาเหรอ” เสียอ่อนหวานอใรสันเอ่ยถามเ้านน้อย มันพูภาษานมิไ้ แ่เ้าใวามหมายึพยัหน้า
เมหมอเลื่อนัวออั่ในึราวับบานประูอสวรร์ มืออันอ่อนโยนเปิว้า เ้านโลแล้วมือ้านั้นพาเ้านไปภายในหมอ วาอมันสใสส่อประาย หาุไ้เป็นนัวนั้น็ีเพราะ สิ่ที่เ้านเห็น่าเหนือำบรรยายเหลือเิน เสียอ่อนโยนเอ่ยึ้นมา
“เ้านน้อย ยินี้อนรับสู่ วินเพลส สรวสวรร์อเทวา”
‘วินเพลส’ สวรร์อทุสรรพสิ่ที่ะไ้อยู่รวมับาวปัษา ลาเวหาอันว้าให่ไพศาล ผู้นส่วนให่ประอบอาีพนัล่า พ่อ้า และ อัศวินสายลมทุแน เนื่อาอาาัรแห่นี้ไ้รับอิทธิพลาริสัลโบรา ั้อยู่ใลาเาะลอยฟ้าแห่นี้
แน่นอนว่าอ์ราาเป็นผูุ้้มัน้วยัวเอ บ้านเรือนทุหลัมีหลัเป็นปุยเมสีาว รวมทั้พาหนะ อุปร์เรื่อใ้่าๆ มีเพียปราสาทเท่านั้นที่สร้า้วยอิสีาว ายผมาวนหนึ่เินถืออิแบุเินเ้าเุ่อสร้า “โทษทีๆ มา้าไปหน่อย”
หัวหน้านานสวมุเราะเหล็สีเทา้อเม็นานที่มาสายพร้อมเอาไม้ยาว้าน้ามาฟาหัวายนนั้นเยเลย ร่าอเาลอยลาอาาศแล้วหยุนิ่ “มาสายไ้ไ อย่าลืมนะว่า ้าให่สุที่นี่” ร่าอนานที่ลอยลาอาาศร่อนลพร้อมถอหมวออ
สายาอหัวหน้านานสั่นลอน “ท่านือ” แสะวันส่อใบหน้านานผู้นั้น “เป็นอะไรไป ท่าทา
เมื่อี้หายไปไหนเสียแล้ว” เาุเ่าลบนพื้นหยาบๆ ้มหน้ามอพื้นิน “ประหาร้า้วยเถอะ ท่านไวนอล” ไวนอล้มัวลพร้อมึผ้าเ็หน้าาระเป๋าึ้นมาสะบั
ผั้ว เสียัึ้นพร้อมำล่าวอันหนัแน่น “เรายัมิไ้ิประหารเ้า เพียแ่เือนสิเ้า ่อไปอย่าให้มีเหุาร์รั้นี้อีละ” ผู้นึสรรเสริราาไวนอลว่า ‘ราาผู้เปี่ยม้วยวามเมา’
เที่ยวันนั้น้านหลัปราสาทอัศวินสวมุเราะอันให่เบ้อเริ้ม เินมาพร้อมนานถือระาษม้วน บุลิอันน่าเรามอเา่ายิ่ให่เหลือเิน “เ้า วันนี้พวเรามีอะไร้อำเนินารไหม” เาลี่ม้วนระาษออพร้อมอ่าน
“บ่ายนี้มีทหารใหม่าหมู่บ้านวินวิน มารับารฝึเป็นอัศวินสายลมและนัล่าราวัลรับ” อัศวินระแอมเสียในลำอพร้อมพยัหน้า “อืม รับทหารใหม่ั้นเหรอ” แล้วเายืนนิ่สัพั “แล้วทำไม ไม่รีบบอ่อนละ” ะโนัลั่นนทุนในปราสาทะโหน้ามอ
“รีบเรียมารโย่วน” เ้านรีบวิ่เ้าไปหาทหารทั้หมเพื่อเรียมาร ส่วนอัศวินนนี้มอเ้าไปในระท่อมไม้ “วันนี้มาถึแล้สินะ” เาเินรไปยัระท่อมไม้มอรอบๆเห็นาบ หอ ปืน วาน ้าว าบู่ โล่ยัษ์ สาม่าม และอื่นๆอีมามายรวมรบสิบอย่า
ป็อ ป็อ ป็อ
“ีโร่ อยู่ไหม วันที่เ้ารอ มาถึแล้วนะ” เ็หนุ่มเินเปิประูไม้ที่สลัลวลายรูปปีน “ามแผนารสินะรับ” อัศวินถอนหายใ พร้อมัาบาฝั “ีโร่ ในานะรูวันนี้ือวันสุท้าย เรามาวลันเพื่อแสศัยภาพให้ทหารรุ่นใหม่เห็นเป็นประัษ์สายาีไหม”
ำพูออาารย์ในอนนั้นทำให้้ารู้สึหวิว เหมือนะ้อาันลอไป ้าเินเ้าระท่อมหยิบนัเินทาที่แวนบนเ้าอี้มาสวมพร้อม้าวออมาหยิบอาวุธทุอันประับไว้ามลำัวาบใส่ในฝัสะพายไว้้าลำัว หอ ้าว สาม่ามิลาหลั ปืนใส่ในระเป๋าโล่ยัษ์สะพายไว้ลาหลัเ่นัน
“พร้อมยั ีโร่” อัศวินัาบยัษ์วัึ้น แสวะวันสะท้อนส่อใบหน้าอนำนวนหนึ่เินผ่านสนามฝึอันว้าให่ พวเายแนบัแสสะท้อนมอายสอนำลัเริ่มาร่อสู้ “นั้นมันอัศวินระับแป ยศอ์รัษ์ นามว่า แ็”
ัว้าเอัาบึ้นมาวาลวลายโว์ให้เ็ใหม่หันมาสนใ แู่เหมือนพวเาสนใื่อเสียออาารย์มาว่า เอาเถอะไม่ไ้หวัั อนนี้อปลปล่อยอารม์เศร้าให้ลายเป็นสุเสียที “อาารย์ เ้ามาเลยยยยย” แ็ยิ้มพร้อมหันไปทาเ็ใหม่
“อ้อนรับเ็ใหม่ทุน ่อไปเป็นาร่อสู้อ้าและลูศิษย์เอนามว่า ีโร่ เป็นแบล็สมิท อให้ทุท่านเิร่วมื่นเ้นเร้าใไปไ้รับ” โอ้ อาารย์อ้าเปิาร่อสู้ไ้ยอเยี่ยม “เอาละผมไม่ออมแล้ว” วิ่รเ้าไปหาเา
ทหารยัมิทันไ้ยธ แ็ที่มัวแุ่ยับทหารใหม่วัาบพร้อมวิ่เ้าหาเ่นัน ัวเราเร่วามเร็วให้สูสุมอ้าน้าไม่เห็นสิ่ในอาวิวที่ไม่ัเน เาแทาบเ้ามาเราวิ่ผ่านโยมิทันให้โนาบแล้วหยุนิ่ทันที
แ็หยุารเลื่อนไหวเ่นัน ทุนมอ้วยวามแปลใ “เิอะไรึ้น ไม่เห็นมีอะไรเลย” ุเราะอแ็แ่อหน้า่อาทุน เสื้ออีโรานิเียว “ไม่เลวๆ ีโร่ เลื่อนไหว้วยวามเร็ว อาศัยัหวะในระยะประิแล้วัาบฟันพร้อมเ็บใส่ปลอืนั่เิม”
เ็ใหม่สุมหัวุยัน “โห พวเราูถูรุ่นพี่มาไปแหะ” เ็สาวทำทีมาเียร์ัวเราแ่มัน็มิไ้สร้าำลัใให้ “ทุน่อไป้อทำให้ไ้อย่า ีโร่ ่อไปศิลปะารใ้ปืน” ัวเราอยาบู้นานๆ ไม่ใ่หยุเป็น่วๆ ส่สายาให้แ็
เาพู้วยวามเยือเย็นหน้ายิ้มบนหน้าหายไปรอยยัรหน้าผาเพิ่มึ้น “็ไ้ ่อไปพวเราะใ้ทุศิลปะสู้ันนว่าะมีนแพ้ พวเ้าถอยออไปห่าๆ” เ็ใหม่บานัวสั่น บานผวานิๆ “เิอะไรึ้น” อาารย์เอาริเสียที
ัปืนรูปร่าปืนเหมือนปืนยิ้าเพียแ่สั้นว่าแถมิระสุนเวท้วย เหนี่ยวไยิระสุนระเบิสอัพุ่ริ่แ็ปล่อยระแสลมำนวนมาผลัระสุนไม่สำเร็ึยื่นมือรับระสุน้วยมือเปล่า “แะปล่อยระสุนแบบไหน ้าหยุไ้หม”
“ริรับอาารย์ เพียแ่ราวนี้มันมิใ่ระสุนธรรมา” เราหยิบแท่สีำทรระบอึ้นมาแล้วใ้มือบีบนเปราะแ อาารย์พิาราระสุนในมือส่อสว่า ทันในั้นระแสลมำนวนมาพัร่านั้นลอยึ้นไปเหนือฟ้า ร่าอเาลอยลาอาาศพร้อมสยายปีออมา
“ไม่เลวๆ า้าบ้า” เาปล่อยพายุนายัษ์โถมใส่ เราใ้โล่ยัษ์มาบัเอาไว้พร้อมเอาวระายที่ิ้านหลัโล่ปา้านระแสลมลับไปหาเ้าอพร้อมหยิบหอปาเ้าไปอี้วย
ึ ึ ึ
วิ่ฝ่าระแสลมออไปพบวามผิหวัหอและาวระายปัาแผ่นไม้ “อยู่ทานี้” โผล่มาา้าหลัถีบนระเ็นหน้าทิ่มหิน ฝุ่นละออเ้าปานหม “แหวะ อาารย์ยัเหมือนเิม….้อใ้วิธีนี้” ล้วมือวาหยิบริสัลใสนาิ๋วึ้นมา
แ็หยุนิ่มอริสัลอันนั้น “ะทำอะไรนะ” ท่อาถาโบราไอสีาวๆลอยเ้าหาเา สีหน้าูหวาลัวพิล สะท้อน้วยพายุหมุนลับ ถููเ้าไปในไอสีาวทันที แล้วหายไปริสัลเปล่แสสีาว สำเร็ในที่สุารทลอผลเป็นเรียบร้อย
“อาารย์ ผมเอที่เป็นนธรรมาที่ไร้พลั ถ้าเอแบบนี้ละรับ” ูริสัลสีาวลำแสอมันไหลเ้าสู่ร่าาย รู้สึถึพลัานประหลาำลัหล่อหลอมเ้าเป็นเนื้อเียวัน “วินเพลสสสสสสสสสสสสสสสสสสส” เสียะโนอเราึ้อไปทั่วสร้าวามหวาเสียวแ่ทหารใหม่
ระแสลมห่อหุ้มร่า ปีอึ้นมาลาแผ่นหลัทะลุเสื้อ ล้ามึ้นมาเป็นมั ทุอย่าสบลแ็้อลูศิษย์้วยวามแปลใ “เ้าลายเป็นวินเพลสเหรอ ทำไ้ไ” ้อสาธิพลัให้เป็นวัา “อาารย์่วยทสอบพลัอผม้วย”
เายิ้มแล้วพยัหน้า “ไ้เลย เ้ามาเลย!!” เอาละารวบุมพลัรั้แรอเรา ทำิใให้สบพลัธาุทั้ปว้ออาศัยิ หาาสิพลัอาทำร้ายนที่เรารัหรือัวเอไ้ นึถึสิ่ีๆเ้าไว้ เอาละ้อเอามือทั้สอประสานันเอาไว้ นึถึลูบอล
ลืมาพร้อมระุมือ ูม ูม! ูม!!! เสียระเบิัึ้นสามรั้พร้อมระแสลมำนวนมหาศาลนับไม่ถ้วนหลุามือ “อ๊า ทำไมพลัมันรุนแรแบนี้” พลัทีู่ับาแ็มันเยอะเินไป “ีโร่ ลพลัลหน่อย” เาเหมือนไม่เ้าใว่าอนนี้วบุมพลัไม่ไ้แล้ว
“นี่วบุมไม่ไ้ั้นเหรอ” เพิ่รู้สึัวนะอาารย์มันน่าโมโหไหม “ิใสบแล้วทุอย่าะเรียบร้อย” แ่ใอเรามันสบอยู่แล้ว สสัย้อใ้สิ่นั้น่วยอีรั้ ริสัลสีาวอันเิมส่อประายพร้อมร่ายาถาเิม วันสีาวลุมร่าาย “พลัหายไป” สิ้นวาานั้นพลัทั้หมหายนไม่เหลือ รู้สึเสียายแ่็สมวรอย่า เราเป็นเพียมนุษย์ะหวัสูไปทำไม
“ีโร่ เือบไปแล้วนะ ยัีที่รอมาไ้ ิยัไถึอยาใ้พลัธาุลม”
“ผมเป็นมนุษย์ แม้บารั้ใฝ่สูอยาไ้พลัาธาุบ้าเท่านั้น”
“เฮ้อ ทำไม่บอ่อนมันมีวิธี่ายๆือารอพลัาราาไวนอลเท่านั้นเอ”
“ะไ้เหรอรับ”
อาารย์ยืนยันำพูเิมโยบอว่าไวนอล้อให้แน่ๆ ทีแร้าไม่มั่นใแ่แล้วเมื่อเ้าไปยัห้อโถพบ
ไวนอลำลัมอท้อฟ้ารระเบียหลับัลลั์ ใบหน้าอท่าน่าเียบสบามสายลม “มีอะไรเหรอ แ็ ีโร่” เารู้่อนที่ผมะทั้วย้ำ
“วันนี้แสศัยภาพในาร่อสู้ไ้ประทับใ” ลุึ้นมอลำัวออาารย์และลูศิษย์ “เ้า้อารอะไรา้าอยู่รึเปล่า” ล้วระเป๋าหยิบริสัลเม็เิมยื่นให้ไวนอล เารับไว้พร้อมพิาราอย่าละเอียถี่ถ้วน “สิ่นี้ืออะไร มันทำอะไรไ้”
เราเริ่มอธิบายอย่าสั้นๆ “มันือนอนแป สามารถึพลัผู้อื่นหรือธาุมาใ้านไ้โยส่วนัว ้าประิษ์ึ้นเมื่อสอวัน่อน” สีหน้าูพึพอใในสิ่ประิษ์ิ้นนี้มา “ายเท่าไหร่ อื้อ้นแบบไว้ใ้านหน่อยไ้ไหม” เาอยาไ้ผลานอเรา
“พันเลอนรับ” เาล้วระเป๋าหนัสัว์ที่สะพายไว้บนบ่า้าลำัว “ไหนูิ พันถ้วนเลอนเหรอ ถูั ้นทุนถูมานานั้นเหรอ” รู้ถึวัสุในารทำแล้วะหนาว มันเป็นอที่หาไม่ยาเลย โยเพาะในวินเพลส เมื่อรับเินมาส่ริสัลใสให้ำนวนหนึ่ในถุหนัมั้วยเือสีาว
ไวนอลรับ้วยวามีใพร้อมีนิ้ว ั้นวาหนัสือที่ิำแพส่เสียเอี๊ยอาเลื่อนที่ไปทาวา พร้อมส่อแสสีาวออมา “าม้ามา” เาเินนำลไป้าล่าอาารย์เินมไปิ ส่วนัว้าเอรู้สึหวิวอบล ้าในนี้่ามื ไ้ยินเสียน้ำหยไหลามอบถ้ำ
“เหมือนทำนอเพลเบาๆที่ไว้อยล่อมทุอย่าให้สบล” ไวนอลรู้สึีใพร้อมมเยทหารเอ “เ่รอบ้านริๆ” ้าหน้าพบวิหารหินมีประูเหล็บานให่สลัลวลายและสัลัษ์ล้ายๆลมหมุนนาให่ทั้สอลูสีเทาอมฟ้าอ่อน
“วิน โ วิน า วิน!” ไวนอลท่อาถาภาษาโบรา ลไอฟันเฟือเหล็หมุนรอบทิศพร้อมบัับให้ประูเปิออ แสสว่าสีาว้าส่อมายัพวเราทั้สามน ั้แ่ใบหน้าเลื่อนลมายัเท้าราวับำลัทำอะไรบาอย่า ทันในั้นอาวุธที่้าสวมใส่ทั้หมลอยึ้นลาอาาศ
“อาวุธอผม” ระโเอามือว้าาบ แ่ไม่ถึมันลอยึ้นสูเรื่อยๆ “ไม่้อห่วหรอ ระบบรัษาวามปลอภัยอที่นี่ ้อปลออาวุธ หลัเ้าไ้พลัเสร็ ะืนให้แน่นอน” เื่อามที่ไวนอลพูเ้าไป้าในับเา ส่วนอาารย์อ้ายืนเฝ้า้านออีที
้าหน้ามีแท่นหินรูปอัศวินเห็นผลึสีาวส่อประายใลาโล่ยัษ์ “สวยมารับ ผลึิ้นนี้” รู้สึถึพลัอันมหาศาลเท่าภูเาอยู่้าหน้า มาว่าอแ็เท่าัว สสัยเราวบุมไม่ไ้แน่ แสสีาวพุ่รเ้าในริสัลใสนเิระเบิึ้น
ทั้ห้ออาบ้วยสีาวแล้ว่อยา ริสัลอเราเปล่แสสีาวแล้วระพริบ้วย “เปลี่ยนเป็นาว
วินเพลสู” ั้ิให้มั่นแล้วสัมผัสถึพลัแห่สายลมอันอ่อนโยน พลัใหม่ำลัไหลึมเ้าสู่เนื้อาย ร่าายมีารเปลี่ยนแปลปีอลาหลั ลำัวสูึ้น ผมเปลี่ยนเป็นสีาวทั้หัว แถมยัรู้สึถึระแสลมบนฝ่ามือ
“สุยอมาเลย ไม่น่าเื่อว่าผมสามารถใ้พลัไ้้วย”
“หมั่นฝึฝนเยอะๆ ะไ้เพิ่มทัษะให้ีึ้น”
“รับ”
รีบวิ่ย้อนลับไป้านออาวุธทั้หมวาบนพื้นพร้อมมีทาอออยู่บนเพาน “ฝาทัทาย แม่สาวน้อย้วย” ้ายิ้มพร้อมเ็บอาวุธแ่ละอย่าใส่ในระเป๋าแล้วเหาะออ้านอ โบมือลา “อบุสำหรับทุอย่ารับ” พวเาโบมือลาเ่นัน
เ็หนุ่มบินหายับไปบนท้อฟ้า พวเามอหน้าัน “ในที่สุ เาะไ้ลับไปหานรัเสียที” ไวนอลพูพร้อมวนแ็ไปร้านอาหาร “สนใินเหล้ำผึ้ไห เพื่อนยา” ราาลมเินอไหล่อัศวินออาถ้ำแห่นี้
ป่า้าล่าอาาัรลอยฟ้ามีหิสาวนหนึ่เินมาพร้อมเพื่อนอีนำลัเ็อไม้ในสวนอไม้ “วันนี้แล้วิ” เ็สาวผมำถือะร้าเ็อไม้มาม “แฟนเธอเหรอ” หิสาวผมสีฟ้าอ่อนแวเพื่อน “ไม่ใ่สัหน่อย”
“แหม ไม่้อทำอายเลย หน้าแแ๋แล้ว” พวเธอ่าล้อเลียนเล่นๆ โยหารู้ไม่ว่าอะไรำลัมาเยือน เสียฝีเท้าำนวนหนึ่ำลัเ้ามาทั้สอ “เสียอะไรัน” เ็หิผมฟ้าหยิบันศรสะพายไว้้าหลั “สายน้ำ ลายเป็นอาวุธให้้าพิิมารนนี้้วย”
ระแสน้ำาทะเลสาบพุ่าบ่อไหลมาบนเท้าอเธอ แล้วไ่ามาึ้นมาถึฝ่ามือ รูปร่าเปลี่ยนเป็นลูศรน้ำ ยิพุ่เ้าหาศัรูที่ลอยเ้ามาเหนือ้นไม้ พุ่ไป้วยวามรวเร็ว วัถุลอยฟ้าปัลูศรลับไปโนหิสาว
เอ สาวน้อยอีนหยิบวแ้วใสๆปาึ้นลาอาาศ
ละออสีาวับร่าวัถุนั้น ทำให้บินไม่ไ้ร่วลในสวยอไม้ สาวๆเินเ้าไปมอใล้ๆ พบเ็าววินเพลสผมาวปียาว พวเารู้ัวแล้วว่าทำอะไรลไป มีทาเียวเท่านั้นที่ะแ้ไเรื่อนี้ พวเธอเอาอบมาุหลุมนาให่พร้อมแบร่าเ็หนุ่ม
แ่แล้วเาลืมาื่นสายลมพุ่ออมาำนวนมาพวเธอรีบเอาแนยึับิ่ไม้เอาไว้ เาหยิบบาอย่าูึ้นระแสลมถึูลับเ้าไปในริสัล ร่าอายนหนึ่สวมอาวุธนับสิบพร้อมใบหน้าทีุ่้นเย สาวน้อยถือะร้า้อใบหน้านั้นที่ำลัเินออมา
“ีโร่” เธอเอ่ยนามอเ็หนุ่ม เามอหน้าสาวน้อยแล้วอ้าแนทั้สอ “ลับมาแล้ว าราห์” สาวน้อยรีบวิ่เ้าไปสู่อ้อมออเา ปล่อยะร้าหล่นบนพื้น สายลมพัเอาลีบอไบน้นไม้และอในะร้าลอยล้อมอบพเาไว้
“ีโร่ ีโร่ ใ่ไหม ันิถึุมาเลย ลอหลายปีมา ไม่มีวันไหนที่ะลืมุไ้”
“าราห์ ทุวันืนไม่มีวันไหนไม่นึถึเธอ”
ท่ามลาวามรัอันหอมหวานเหมือนนม แน่นอนว่าเพื่อนอนที่แอบหลั้นไม้เฝ้าสสัยอย่าเียวในใ เาเป็นใรันเี่ยวอะไรับาราห์ เ้าัวไม่อยาแทรบรรยาาศ แล้วาราห์เหนหน้ามอีโร่ เอามือลูบแ้มแล้วูบัน เพื่อนอเธออ้าปา้า “ไม่น่าเื่อ รอ”
อาาัรแห่หนึ่มีนัรบำนวนมานั่้าอไฟุยับเ็หนุ่มสวมุเราะหนัสัว์ย้อม้วยสีแ มีวานยาววา้าลำัวพร้อมราสัลัษ์รูปป่อไฟสีแประับหัวไหล่ทุน พวเานั่ทานอาหารอย่าเอร็อร่อย
“ท่านรับ วันนี้ไม่นอนเหรอรับ” ายแ่ถามเ็หนุ่มที่ทานุบอุ่นๆ “ไม่เป็นไรรับ นหนุ่ม้อ่วยเหลือนแ่บ้า มิะนั้นะูเหมือนเป็นารเนรุ” ายแ่หัวเราะพร้อมันทุน”อโทษที่เสียมารยาท เพียแ่” เายิ้มพร้อมวาานลเหยียแนไปมา
“หัวเราะวันละนิิแ่มใส” แล้วหัวเราะนำวามสนุสนานร่าเริพร้อมเล่ามุลไปเรื่อยๆ แ่เรื่อไม่น่าเิันมาบัเิ เสียระทืบเท้าัมาาในป่า ำลัมุ่รมา้าหน้า เ็หนุ่มเสลูไฟยัษ์แล้วปาึ้นลาอาาศ ท้อฟ้ายามรารีอันมืมิลับสุสว่าั่วะวันยามำืนทันวัน
ร่าำทมิฬปรา้าหลั้นไม้ให่พร้อมเสียำรามอันุัน เ็หนุ่มยืนึ้นหันหน้าไปทาายแ่ทั้หลายพร้อมนในป้อปราาร “พวเราไม่ว่าะเิอะไรึ้น้อมีีวิรอให้ไ้นะ” เ้าสิ่นั้นเริ่มเลื่อนัวเ้ามาอย่ารวเร็ว แผ่นินสะเทือนนเิฝุ่นละออสีเหลือลบอบอวล
“พวเรา ลุยยยยยยยยยยยยยยย”
ความคิดเห็น