[OS] อ้าวเห้ย #JUNBIN

ข้อมูลเบื้องต้น

บีบเข้าไป บีบน้ำตาแล้วบีบมือฉัน ขอร้องให้เห็นใจ

เธอขอโทษ เรื่องวันนั้น ที่เคยทำผิดกับฉัน

ให้ยกโทษให้เธอได้ไหม

ณ ร้านกาแฟเล็กๆย่านตลาด อิแทวอน

หลังจากมีเมสเสจหนึ่งส่งมาขอให้ผมเข้ามาร้านเดิมของเรา และเริ่มต้นการสนทนาด้วยการสั่งเมนูเดิมๆ จับมือคุยกันสนิทสนมแบบเดิม แต่ต่างกันตรงที่ตอนนี้มีบางอย่างดูไม่ได้เหมือนเคย

อีกฝ่ายกำมือของผมแน่น ตากลมโตหลุบลงไม่ยอมจ้องหน้าผมตรงๆ มือเล็กๆนั่นปาดน้ำตาใสทิ้งไป

.

. 

โธ่ น่าเห็นใจ ตีน่าเศร้าแบบนั้นช่างน่าเห็นใจ

.
.
ให้ทำไงได้ ไอ้จุนฮเว

เป็นคนเห็นเค้าอยู่กับคนใหม่ พอเค้าบอกเลิกก็ยอมละออกมาง่ายๆ คืนนั้นก็แฮงค์เต็มที่ กะว่าจะไม่มีเรื่องอะไรให้วุ่นวายใจอีก สุดท้ายเช้านี้ดันมานั่งหัวโด่มองเค้าร้องไห้ซะเฉยๆ

“ เน้ง รู้ไหมเราอยู่กับพี่เค้า เราไม่มีความสุขเท่าอยู่กับเน้งเลย ”

“ อืม.. ”

“ พี่เค้าทั้งเที่ยวกลางคืน ทั้งเสือผู้หญิง ”

“ อืม.. ”

“ เราคิดถึงเน้งนะ ” ตาเล็กๆนั่นช้อนตาจ้องมองผมอย่างมีความหมาย

“ อ่า.. ” แต่เป็นผมที่ละสายตานั่นออกอย่างไม่ใยดีแทน

“ เน้งพูดไรซักอย่างมั่งดิ ”

“ แล้วจะให้เราทำไง.. ”

“ เราอยากกลับไป ”

“ กลับไปไหน.. ”

“ กลับไปจุดเดิมของเราไง ”

“ จุดเดิมไร.. ไม่มี.. ”

น่าเห็นใจ เธอตีหน้าเศร้าเล่าเรื่องเขา ฉันเองก็เห็นใจ

แต่ถ้าเธอยังเป็นสุข และถ้าเธอยังมีเขา

เธอจะกลับมาหาฉันไหม

.

.

ผมรู้ละว่าอีกฝ่ายนัดผมมาทำไม จุดดง จุมเดิมอะไร ไม่มีทั้งนั้นอ่ะ มันหมดไปตั้งแต่ผมเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ซื่อสัตย์รักใคร่ต่อผม ยกใจไปให้ใครก็ไม่รู้ พอรู้ว่าผมรู้สิ่งที่อีกฝ่ายปิดบังไว้ก็เดินดุ่มๆร้องไห้เข้ามาสารภาพทุกอย่าง บอกว่าหมดใจต่อผมแล้ว ให้อภัยได้ไหม บอกว่าเลิกกันได้ไหม

และผมก็เป็นฝ่ายยอม ...

.
.

เมื่อรู้แล้วว่าธุระนี้ไม่มีอะไรสำคัญ นอกจากไม่มีแก่นสาร ไร้สาระยังต้องมานั่งฟังให้เจ็บกระดองใจเล่นๆอีก

ผมคลายมืออีกฝ่ายออก ปฏิเสธกลายๆว่าเรื่องระหว่างเราต่อไปนี้คงไม่มีอีกแล้ว พอเถอะนะ สะพายกระเป๋าขึ้น ก่อนที่จะลุกหันหลังกลับไป

“ เน้ง! ” แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ยอม คว้าไหล่ผมให้หันกลับมา “ เดี๋ยวก่อนดิเน้ง ”

“ ว่า .. ”

“ เรายังรักเน้งนะ ”

“ แล้ว ..”

“ เรารู้ว่าเน้งก็ยังรักเราอยู่ ”

“ ไม่อ่ะ .. ”

“ ทำไมจะไม่อ่ะเน้ง เน้งยังสั่งพายแอปเปิ้ล กับน้ำแตงโมปั่นให้เรากินอยู่เลย ” อีกฝ่ายชี้พายแอปเปิ้ล กับน้ำแตงโมบนโต๊ะให้ผมดู พร้อมกับหันกลับมาจับที่มือผมอีกครั้ง “ เรารู้ว่าเน้งจำของโปรดเราได้ ”

“ ไม่อ่ะ.. ”

“ ทำไมจะไม่ ก็เน้งสั่งมา ”

“ พี่เจ้าของร้านเค้าจำหน้านายได้ ...เขาเลยยกมาให้ ” เป็นอีกครั้งที่ผมคลายมืออีกฝ่ายออก “ ของโปรดนายหรอ ..พึ่งรู้ ”

ดูท่าอีกฝ่ายจะเหวอซักพัก ก่อนจะปรับสีหน้าและเริ่มจับมือของผมใหม่

แต่คราวนี้เป็นการดึงให้เข้าไปหาตัวเองแทน ผมที่ไม่ทันตั้งตัวเซเข้าหาอีกฝ่ายเป็นผลทำให้ทั้งผม ทั้งเขาล้มไปกองกับโต๊ะที่ล้มระเนระนาดบนพื้นร้าน

“ ฮันบิน ทำอะไรเนี่ย .. ” ผมมองอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าจะกล้าฉุดแขนรั้งผมขนาดนี้

.
.

ฮันบิน คือชื่อของอีกฝ่าย ตากลมโตสีน้ำตาล มือน้อยๆ ตัวเล็กๆที่ดูไม่น่าจะมีแรงดึงคนตัวใหญ่อย่างผมให้เซล้มไปได้ ให้ตายเถอะ เมื่อก่อนก็เป็นคนเรียบร้อย ถึงจะดูแก่นๆไปบ้าง แต่นี่อะไรเนี่ย คิดอะไรอยู่ถึงฉุดแขนแรงขนาดนี้

.
.

“ ขะ.. ขอโทษ ”

“ ไม่เป็นไร ”

“ ทำไงดี ของพังหมด เสื้อก็เปียก เหนียวตัวด้วย ”

“ เดี๋ยวจัดการเอง แต่กลับไปก่อนได้ไหม ”

“ หะ.. หารกันคนล่ะครึ่... “

“ ฮันบิน.. ” ผมที่เริ่มขึ้นเสียงใส่อีกฝ่าย ตอนนี้มันเลยเถิดมาไกลแล้วนะ ทั้งเซ้าซี้ จุกจิก ทั้งอ้อนวอน ตีหน้าเศร้า ทั้งใช้กำลังฉุดรั้ง อยากยุติลงตรงนี้จริงๆแล้ว เงินแค่นี้จ่ายได้ ร้านนี้ก็มาบ่อย ขอเขาลดๆกันได้ แต่ที่มันน่ารำคาญใจอยู่ตรงนี้ก็คืออีกฝ่ายนั่นแหละ “ กลับไปก่อนไป.. ”

ก็ตอนนั้นฉันขอให้เธออยู่

เธอบอกเธอรู้ตัวดีกำลังทำอะไร

เธอต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองไว้

แล้วเธอก็เลือกเขาไง ยังจำได้ไหม ที่รัก

ผมที่จ่ายเงินค่าเสียหายให้ทางร้านเสร็จสรรพ ลุกขึ้นสะพายกระเป๋าเดินออกมานอกร้าน

แต่ไม่วายต้องมาเจออีกฝ่ายที่ยืนรออยู่ที่หน้าร้าน ฮันบินเดินเข้ามาถือวิสาสะสะพายกระเป๋าให้ผมแทน

“ เน้ง กลับบ้านกัน ”

“ อะไร.. ”

“ พูดจาห้วนๆเหมือนเดิมเลยนะ ”

“ ก็ห้วนกับทุกคน... ”

“ เน้ง ”

“ ไร.. ”

“ เน้งชอบกินไอติมช็อคโกแล็ต ”

“ อืม.. ”

“ เน้งชอบเค้กช็อคโกแล็ตชิพ ”

“ อืม.. ”

“ เน้งชอบคัพเค้กหน้าช็อคโกแล็ต ”

“ อืม.. ”

“ เน้งชอบทุกอย่างที่เป็นช็อคโกแล็ต ”

“ อืม.. ”

“ เราจำได้นะ ”

“ ก็อยากลองเปลี่ยนเป็นวนิลาแล้วแหละ.. ”

…“ เน้ง ”

“ ไร.. เรียกบ่อยไปละ ”

“ ถ้าเราเลิกกับพี่เค้า เราจะกลับมาหาเน้งนะ ”

“ เหอะ.. อย่าเลย.. “ หลังจากพูดจบ อีกฝ่ายมีท่าทีหน้าเสียไปบ้างเล็กน้อย

... “ ทำไมอ่ะเน้ง เราไม่เหลือใครนอกจากเน้งนะเว้ย “

“ ก็ไปหาคนอื่นเหอะ เราไม่เหมือนเดิม.. ”

“ ไม่เหมือนเดิมอะไรเน้ง ...เน้งอาจจะงอนเราอยู่ก็ได้นะเว้ย เราเข้าใจที่เราทำมันแรงไปจริงๆ ” ผมส่ายหน้าให้อีกฝ่ายก่อนจะเดินผละจากไป นอกจากไร้แก่นสารซึ่งสาระ เจ็บกระดองใจ แล้วอาจจะต้องนักเลงไปตีแย่งแฟนกับพี่มันอีก

ไม่เอาด้วยหรอก

“ เน้ง ”

“ ตามมาทำไม.. ”

“ งั้น ช่วยไรเราอย่างได้ไหม นี่จริงจัง ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น ”

“ ว่ามา..”

“ เสื้อเราเปียก .. ”

“ แล้ว.. ”

“ ไปเปลี่ยนที่บ้านเน้งได้ไหม ”

อ้าวเฮ้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หน่า

ที่บอกว่าเธอจะเลือกเขาและไม่มีวันกลับมา

อ้าวเฮ้ย อย่ากลืนน้ำลายตัวเองดีกว่า

อย่ามาเสียเวลาร้องขออะไร ที่เธอไม่มีวันได้คืน

ตอนนี้ทั้งผม ทั้งฮันบินอยู่หน้าอพาร์ทเม้นท์ที่ผมอาศัยอยู่ ให้ตายเถอะ จากที่ว่าเลยเถิดมาไกลแล้ว กลับไกลได้อีก อะไรก็เป็นไปได้จริงๆสินะ

..

“ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ”

“ เราจำห้องเน้งได้ ห้อง 407 ” ฮันบินชูสิ่งๆหนึ่งขึ้นมา “ เราเก็บกุญแจสำรองไว้ด้วย ”

..

ออกลายเดิมแล้วสินะ

ปวดหัว วันนี้มันน่าปวดหัว ฮันบินทำให้ปวดหัวไปหมด ไอ้ที่อยากจะเคลียเงินกับทางร้านจบเรื่องๆซะเร็วแล้วดิ่งมานอนพักที่ห้องคงจะเป็นไปไม่ได้

ฮันบินบอกจะมาเปลี่ยนเสื้อ

และผมก็ยอม

แต่ตอนนี้ฮันบินกลับมาฟื้นเรื่องราวของเราถึงบนห้องของผม มันเลยเถิดแล้วจริงๆ

“ เน้ง ”

“ ไรอีก.. ”

“ ตอบเราดีๆหน่อยสิ ”

“ อะไร.. ”

“ ขอเสื้อเราหน่อยสิ ”

“ ไม่มีหรอก.. โยนทิ้งไปแล้วมั้ง.. ”

 เสียงจิ๊จ๊ะของอีกฝ่ายดังขึ้นแสดงถึงความไม่พอใจ ก่อนที่จะเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อของผมออกมาอย่างถือวิสาสะประหนึ่งเป็นเจ้าของห้องเอง

“ ทำไร.. ”

“ ก็เอาเสื้อไง ”

“ นั่นมันเสื้อเรา ”

“ โธ่เน้ง ถ้าไม่เอาเสื้อเน้ง เราจะเอาอะไรเปลี่ยน อีกอย่างเสื้อเน้งทุกตัวเราก็เคยใส่ เราจำกลิ่นได้ ”

“ แต่เราให้ป้าแม่บ้านซักไปหลายรอบแล้วนะ.. ”

“ จิ๊.. เถอะน่า ยืมก่อนละกัน ”

“ ยืมแล้วไม่ต้องเอามาคืนนะ ทิ้งไปเลย เดี๋ยวซื้อใหม่เอง ” อีกฝ่ายดูท่าจะไม่พอใจที่ผมทั้งตัดเยื่อใย ผลักไสเต็มที เดินเข้าห้องน้ำก่อนที่จะปิดประตูใส่อย่างแรง

ไม่เข้าใจ เธอนั่นแหละที่บอกวันนั้นว่าฉันนั้นไม่ใช่

แล้ววันนี้โลกจะแตก หรือว่าฟ้าจะถล่ม

เธอถึงมาขอให้ฉันกลับไป

พออีกฝ่ายเดินออกมาจากห้องน้ำก็ทำผมแทบลมจับทันที เพราะฮันบินเดินออกมาพร้อมเสื้อยืดตัวโคร่ง กางเกงร่นเอวต่ำดูช่างเซ็กซี่ ขี้เล่น ไอ้ผมก็ลืมไปว่าอีกฝ่ายน่ะตัวเล็ก แล้วผมน่ะตัวใหญ่กว่าเขาหลายเท่า เวลาที่เรายืมเสื้อกันก็เพราะจะทำให้เกิดอารมณ์เล่นๆก่อนทำภารกิจภาษาวัยรุ่นเท่านั้น

ให้ตายเถอะ

ไอ้จุนฮเว ...ไอ้พาโบย่า

“ แล้วจะกลับสภาพนี้หรอ.. ”

“ ใช่ ” ฮันบินมีท่าทีต่างออกไปจากตอนแรก อีกฝ่ายเล่นหูเล่นตามากขึ้น “ ทำไม หวงหรอ ”

“ เปล่า.. มันดูตลก.. ”

“ ตลกอะไร เห็นเมื่อก่อนชอบ ”

“ ฮันบิน.. ”

“ หืม ? ”

“ เราจบเรื่องนี้กันได้ไหม เคลียกันให้เสร็จ แล้วกลับไปได้แล้ว ”

“ เรื่องอะไร.. ยืมเสื้ออะหรอ ”

“ เรื่องที่นัดมาวันนี้ ” หลังจากจบประโยคของผม ฮันบินตาลุกวาวขึ้น อีกฝ่ายกระโดดดีใจแล้วคว้ามือผมไปจับไว้

“ เน้งจะกลับมาจริงๆหรอ ”

“ เราจะไม่กลับ ”

“ แล้วจะจบยังไง  ”

“ เราจะไม่กลับ แต่เราจะให้ฮันบินไป ”

“ เราจะไปได้ไง ก็เราเหลือเน้งคนเดียว ” ฮันบินช้อนตาใสๆมาที่ผมพร้อมกับกำมือของผมแน่น

“ ไปหาคนอื่นเถอะ เราไม่เหมือนเดิมจริงๆ ”

“ อะไรที่ไม่เหมือนเดิมเน้ง ว่ามาเลย ว่ามาสิ ”

“ ใจเราไม่เหมือนเดิมฮันบิน หลังจากนายให้ใจพี่มันไป ”

“ ก็ตอนนี้เรากลับมาแล้วไง อะไรที่ไม่เหมือนเดิมเราก็สร้างมันใหม่สิ ”

“ ไม่ได้หรอกฮันบิน นายเองก็รู้ดีใช่ไหมว่ามันหมายถึงอะไร ”

" นายเองก็รู้ใช่ไหมเพราะอะไรเราถึงกลับไปไม่ได้ " ผมส่ายหน้า และเป็นฮันบินที่ผละออกจากมือของผม เรา 2 คนยืนกันแบบนั้นโดยไม่มีน้ำตาซักหยด ตอนนี้ทั้งผม ทั้งฮันบินเรารู้เหตุผลอยู่แล้วลึกๆที่ว่ามันกลับไปไม่ได้ แต่ต่างกันตรงที่ผมรับความจริง แต่ฮันบินกลับต้องการปฏิเสธิมัน

ผมก็เข้าใจฮันบินนะ รู้ตั้งแต่ฮันบินไปคบกับพี่มัน ชื่อเสียงเรียงความพี่มันก็ไม่ใช้น้อยๆรู้อยู่แล้วแหละว่ายังไงอีกฝ่ายก็คงทนไม่ได้ ตอนแรกใจก็จะรอกลับมาเป็นจุดเดิมของเราอีกครั้ง แต่อีกใจกลับบอกว่าฮันบินไม่ได้รักเราจริงๆถึงหันไปหาใครอื่น

ผมไม่อยากโง่ซ้ำสอง เพราะครั้งแรกก็เจ็บเกินพอแล้ว

วันนี้ขอโทษจริงๆที่ผมให้โอกาศฮันบินแก้ตัวไม่ได้ แต่ก็อยากให้อีกฝ่ายไปเจอคนใหม่ๆเถอะ ถ้าขืนยังวอแวอยู่อย่างนี้ ยังตามติดกันอยู่อย่างนี้ ผมเองนั่นแหละที่จะปฏิเสธความตั้งใจแรกครั้งนี้ของผมซะเอง

“ ขอโทษจริงๆ แต่ว่าพอเถอะนะ ตั้งแต่เช้ามาจนถึงตอนนี้มันเลยเถิดมาเยอะแล้วฮันบิน เรากลับไปไม่ได้หรอก ”

“ แต่.. แต่ว่า ”

“ ยอมรับเหอะ ใจเราไม่เหมือนเดิม จะฝืนใจเราจริงๆหรอ ”

“ … ”

“ คบไปก็ไม่มีความสุขหรอก ทั้งเรา ทั้งฮันบิน สู้ รี สตาร์ทกับความรักใหม่ๆไม่ดีกว่าหรอ ”

“ … ”

“ ของที่มันแตกไปแล้ว มันต่อเหมือนเดิมไม่ได้ พี่มันเคยบอกนายไหม ”

“ ... ”

“ ตอนนี้ก็จำไว้ ว่าความสัมพันธ์ก็เช่นกัน ... ”

อ้าวเฮ้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หน่า

ที่บอกว่าเธอจะเลือกเขาและไม่มีวันกลับมา

อ้าวเฮ้ย อย่ากลืนน้ำลายตัวเองดีกว่า

อย่ามาเสียเวลาร้องขออะไร ที่เธอไม่มีวันได้คืน

ยังไงก็ไม่มีวันได้คืน

ผมคว้าเสื้อโค้ทข้างตัวขึ้นมาใส่ให้อีกฝ่าย ฮันบินกอดผมแน่นหนึ่งทีก่อนจะผละออก เขาขอบคุณผมที่ทำให้เขารู้ว่าตอนนี้สิ่งที่ทำอยู่มันเป็นอย่างไร มันดูแย่แค่ไหน

เราทั้งสองไม่มีคำพูดทำนองที่ว่า ‘ กลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ’ หรือ ‘ กลับมาเป็นคนรู้จักกันเหมือนเคย ’ มีแต่รอยยิ้มที่บอกว่าหลังจากนี้ไปขอให้โชคดี เราจากกันตรงนี้ และจะไม่กลับมาอีกแล้ว

เพราะความสัมพันธ์ของเรามันแตกหักไปแล้ว

ถึงจะประกอบกลับมามันก็ยังคงมีรอยร้าวอยู่ดี

ไม่มีวันกลับมาประกอบสมบูรณ์กันได้อีกแล้ว

O W E N TM.