ใจของใครกัน

ลำดับตอนที่ #1 : ความจริงที่เกิดขึ้น 100%

วันนี้มีหลายอย่างเปลี่ยนไป...ฉันต้องเลิกหลอกตัวเองเสียที...ว่าความจริงเขามีเจ้าของแล้ว...เลิกบ้าซะที่นะยัยน้ำ...

 

ฉัน...คือ...คนที่รักเขาอย่างสุดหัวใจ...เกือบ 6 ปีที่ฉันเฝ้ามองเขามาตลอด...พยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อเขา…ฉันเจอเขาก่อนคนพวกนั้น...เขาควรจะเป็นของฉันใช่ไหม ???

เขาคนนั้น...คนที่เราคิดว่าเขาอยู่ข้างเราเสมอ...คนที่เราคิดว่าสามารถพึ่งเขาได้ยามเหนื่อยล้า...คิดว่าเขาคงมีใจให้เราบ้าง...แต่ทุกอย่างมันกลับไม่เป็นดังวาดไว้...เพราะอะไรกัน

 

วันเปิดเทอมใหม่

ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเข้ามาใหม่ รอยยิ้มของเธอเป็นมิตรมากกว่าจะเป็นศัตรู...เธอชื่อพลอย

เธอเป็นคนไม่ช่างพูดช่างจาสักเท่าไหร่ กลุ่มของเราเข้าไปทักเธอและชวนเธอเข้ากลุ่มด้วย

“สวัสดีจะ...เราชื่อน้ำ...เป็นเพื่อนกับเรานะ”

“อืม...สวัสดีจะ เราชื่อพลอยช่วยแนะน้ำด้วยนะ”

กลุ่เรามีทั้งหมด 3 คน เมื่อมีพลอยเข้ามาเพิ่มมอีกหนึ่ง จึงเป็น 4 คน ฉันคิดว่าฉันเข้ากับเธอได้ดีที่สุด เราสนิทกันมากไปไหนด้วนกันตลอด มีอะไรก็เผื่อแผ่กัน...เพียงแค่อาทิตย์เดียวเราสามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง...ทุกเรื่องจริงๆ

 

อาร์ม คือ คนที่ฉันรักที่สุดฉันทำทุกอย่างเพื่อเขาได้...ฉันคิดว่าเขาคือคนที่เราคิดว่าเขาอยู่ข้างเราได้เสมอ...คนที่เราคิดว่าสามารถพึ่งเขาได้ยามเหนื่อยล้า...และคิดว่าเขาคงมีใจให้เราบ้าง

 

ทุกวันหลังเลิกเรียนฉันจะแยกกันกับพลอย...ฉันกลับพร้อมอาร์มทุกวัน...มันเป็นเวลาที่ฉันเฝ้าคอยตลอดทั้งวัน...นั่นคือเวลาเลิกเรียน...ถึงมันจะเป็นแค่เวลาสั้นๆฉันก็ดีใจที่ได้เดินเคียงข้างกับเขา

ทุกวันจันทร์ พุทธ ศุกร์ และวันอาทิตย์เราจะไปเรียนพิเศษด้วยกันทุกเย็น ยกเว้นวันอาทิตย์ เราจะเรียนกันตอนเช้าแล้วบ่ายเราก็จะไปเที่ยวกัน

ฉันไม่ใช่คนขยันเท่าไหร่หรอก ติดว่าหัวดีเลยเรียนได้เร็ว...

 

เปิดเทอมได้ 2 เดือนแล้ว มีข่าวแว่วมาว่า พลอยมมีคนที่ชอบแล้วโทรหากันทุกวัน มีข้อความในมือถือเป็นหลักฐาน...แต่ฉันไม่รู้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร...

“เน่...พลอยแหมๆๆๆข่าวดังเชียวสวยอย่างเธอใครน้อคือผู้โชคดี” ฉันพูดแซวพลอยตอนพักกลางวัน

“พูดไรก็ไม่รู้น้ำอะ...ใครกันไม่มีหรอก”

ฉันมองไปอีกฝั่งหนึ่งของม้านั่งเห็นอาร์มกับพื่อนๆฉันก็แอบดีใจนะที่เห็นอาร์ม

“อาร์ม...ทำไรหนะมานั่งด้วยกันสิ” ฉันชวนอาร์มมานั่งด้วยกันแล้วเขาก็มาแต่โดยดี

เรา 5คนนั่งที่ม้าตัวเดียวกัน

“นี่ๆ อาร์มวันอาทิตย์นี่เราไปเที่ยวไหนกันดี” ตาลเพื่อนในกลุ่มพูดขึ้น

“ไปดูหนังกันดีมะ...เราอยากดูการ์ตูนที่เข้ามาใหม่นะนะนะ” รุ่งเพื่อนอีกคนพูดขึ้น

“อืม...ถ้างั้นตกลงแกไปดูหนัง...ส่วนฉันจะเล่ยเกมส์นะ ฮ่าๆ" ฉันพูดขึ้นและทุกคนก็เห็นด้วย

ฉันเดินไปหาเพื่อนที่กำลังจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกแน่นอนนั่นเป็นเรื่องนินทาชาวบ้านทั้งนั้น....

“คุยไรกันเหรอ” ฉันถามเพื่อนคนหนึ่ง

“อ้าว...น้ำพลอยไม่มาด้วยหละ”

“อ๋อ...วันนี้เขารีบกลับไปไหนไม่รู้” ฉันตอบ

“นี่ๆเธอรู้เรื่องแล้วสินะ...” เพื่อนที่เป็นคนพูดเรื่องชาวบ้านอย่างสนุกปากถามขึ้น

“เรื่องอะไรเหรอ”ฉันถามกลับอย่างสงสัย

“ก็เรื่องยัยพลอยไง...มาได้ยังไม่นานก็ควงอาร์มไปเที่ยวด้วยกันเลยนะยะ”

“ฮึ่ย...เธอไปได้ยินมาจากไหน” ฉันถามกลับ ในใจเริ่มเต้นเร็วขึ้น

“ฉันไม่ได้ไปได้ยินมาจากไหนหรอก...แต่ฉันเห็นกับตาของฉันเอง” เมื่อยัยเพื่อนคนนั้นพูดจบ ฉันรู้สึกเหมมือนหนักอึ้งไปทั้งตัว ทั้งตกใจ ประหลาดใจ และเสียใจที่สุด ตอนนี้ร็เพียงแต่ว่าเหมือน้ำอุ่นๆกำลังจะพังลงมาเสียให้ได้

 

ฉันปั้นหน้าแล้ววิ่งออกมาเพราะกลัวถูกจับได้ว่าร้องไห้...ฉันเดินออกมาจากโรงเรียนคนเดียว ในสมองคิดอะไรต่ออะไรไปต่างๆนานา

พลอยหนะเหรอจะคบกับอาร์ม ไม่จริงหรอกน่า

อาร์มชอบพลอยจริงรึเปล่า

เรามีค่าในฐานะอะไรในสายตาของเขา

เรื่องทั้งหมดมันโกหกใช่มั๊ย...ใช่มันอาจไม่จริงก็ได้...สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น...ฮ่าๆยัยน้ำจอมเบ๊อะเอ๊ย...

คิดได้ดังนั้งฉันจึงไม่คิดอะไรมากมันอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้

“โทหาอาร์มดีกว่า”

ตุ๊ดด..............

“อ้าววัสดีน้ำ มีไรรึเปล่าไม่เห็นรอเราเลย”

“ปะ...เปล่านี่ขอโทษนะ คือเราไม่ค่อยสบายอะเลยรีบกลับ เอาไว้พรุ่งนี้...ไม่สิวันอาทิตยืต่างหากเดี๋ญวเราชดเชยให้...ขอโทษเรื่องที่เราไม่รออะนะ”

“อ้อออ....ได้อยู๋แล้วเต็มใจเลย”

“อืม...อาร์มไม่มีเรื่องอะไรจะเล่าให้เราฟังหน่อยหรอ” ถามออกไปจนได้ฉัน

“เรื่องไรเหรอ”

“อะ...เปล่า...ฮ่าๆๆ...ไม่มีไร…งั้นแค่นี้นะ บาย” ถึงฉันจะหัวเราะออกมาแต่ทำไมข้างในมันเหมือนมีคลื่นน้ำตาสาดซัดอยู่ตลอด

 

 

วันอาทิตย์

“ลูก...น้ำนื้ตื่นได้แล้วไปเรียนลูก”

“ไรแม่...อ้อไปเรียน” ดีใจจังไปเรียนๆๆเจออาร์มๆๆๆ แล้วฉันก็ลุกขึ้นจากเตียง ทำไมมันปวดหัวงี้นะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

บ่ายวันนั้นเอง

เรียนเสร็จแล้ว...ยิปปี้!!!

“เออพลอย!!!...เราลืมเอาโทรศัพท์มาขอยืมโทรหาแม่หน่อยสิ” ฉันนี่ยังไงนะหลงๆลืมๆ

“อะนี่จะ...อืมน้ำเดี๋ยวเราไปรอน้ำที่โน่นนะจ๊ะ” พลอยพูดขึ้นแล้วเดินไปพร้อมเพื่อนๆอีก 3 คน รวมทั้งอาร์มด้วย

“นี่ๆเธอรู้เรื่องแล้วสินะ...ก็เรื่องยัยพลอยไง...มาได้ยังไม่นานก็ควงอาร์มไปเที่ยวด้วยกันเลยนะยะ ฉันไม่ได้ไปได้ยินมาจากไหนหรอก...แต่ฉันเห็นกับตาของฉันเอง”

 

ทำไมคำพูดบ้าๆเนี่ยมันต้องวนกลับเข้ามาด้วยนะ

 

ฉันยืนมองโทรศัพท์ของพลอย ใจหนึ่งอยากเปิดดูเสียให้รู้แล้วรู้รอดแต่อีกใจกลับรั้งไว้...เพราะพลอยคือเพื่อนสนิทของฉัน

แต่สุดท้ายความอยากรู้ก็เอาชนะจนได้ ฉันเปิดดูโทรศัพท์ เริ่มจากประวัติการโทร

อะไรกัน!!!ไม่จริงใช่มั๊ย....มันอาจเป็นเรื่องโกหกแน่ๆ ทำไมโทรหากันบ่อยจัง ทุกวัน หลายต่อหลายครั้งทำไมฉันไม่ได้สนใจอาการที่แปลกไปของพลอยนะ...แต่เขาอาจแค่คุยกันธรรมดาก็ได้

ถึงแม้สมองฉันจะสั่งให้คิดแบบนั้น...แต่ในความรู้สึกมันกลับบอกว่าฉันเป็นคนโง่ โง่ที่สุด

ฉันยังเปิดดูข้อความต่อไป

มันไม่จริงใช่มั๊ย...ข้อความทั้งหมด...มีแต่ของอาร์มทั้งนั้น...นี่มันอะไรกัน...มีฉันที่โง่อยู่คนเดียวใช่มั๊ย...ที่ไม่ยอมรับรู้อะไรทั้งนั้น...ฉันมันบ้าที่สุด

“หวัดดีพลอย...คิดถึงนะ”

“ทามไรอยู่เหรอ...เห็นความคิดถึงอยู่ข้างพลอยมะ”

“เรารอหน้าบ้านออกมาหน่อยสิ...นะนะ”

“อย่างอนเค้านะ...ลูกหมาขอโต้ดดดด”

“ไปเที่ยวกันนะ”

“สนุกมากเลยไว้ไปกันใหม่นะจ๊ะ”

“คิดถึงนะ...รักด้วย”

“ฝันดีนะคร้าบบ”

ฯลฯ

มันเป็นข้อความที่คนอ่านต้องยิ้ม...แต่ทำไมฉันต้องห้องไห้ด้วย...ทำไม....ทำไม!!!

 

ฉันรีบเอาโทรศัพท์ไปคืนพลอย...ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว...

“น้ำกลับแล้วเหรอ” พลอยถาม

“อือ...ฉันจะกลับแล้ว”

“ไมกลับเร็วจังนี่พึ่งมานะ”

“ฉันไม่ค่อยสบายอะ…ไปนะไว้เจอกัน”

“น้ำเห็นไรมากรึเปล่า” อาร์มถามฉันพร้อมกับคว้าแขนเอาไว้...เหมือนไฟถูกน้ำมัน...แค่อาร์มถูกตัวฉันน้ำตาที่

กลั้นไว้มีแต่จะพังลงมา

“ม่ายหรอก...” ฉันหันกลับไปพร้อมกับฝืนยิ้ม

“ฉันไม่เป็นไรขอฉันกลับเถอะนะ” ขอเถอะขอให้ฉันกลับไปคิดทบทวนและ...ทำใจ...กับอะไรหลายอย่างที่เกิดขึ้นพร้อมกันในวันนี้...ฉันสับสน...ฉันต้องเลือกที่จะดึงเค้าเอาไว้...หรือปล่อยเค้าไป...กับ...เพื่อนสนิทของเรา...ฉันต้องเลือก...ระหว่าง...คนที่ฉันรัก....หรือ...คนที่รักและช่วยเราได้ตลอด...หากได้เพียงหนึ่งอีกหนึ่งต้องจาก...ฉันก็อยากให้คนๆนั้นเป็นฉัน...ไม่ใช่พวกเธอที่รักกันอยู่แล้ว...และ...มีฉันเป็น...ส่วนเกิน

ฉันกลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว...ตอนนี้ฉันทำได้แค่ร้องไห้...ร้องไห้เท่านั้น ตอนนี้ค่ำแล้ว...ฉันร้องไห้จนอาจเรียกว่าน้ำตาหมด ฉันเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้า เห็นหน้าตัวเองทำไมสภาพมันเป็นอย่างนี้...บึ้งตึงและไม่มีชีวิต ฉันลองยิ้มให้ตัวเอง...ฉันยิ้มแล้ว....มันทำให้ฉันคิดได้ว่า....เศร้าไปก็คงช่วยให้เขากลับมาเล่นกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เพราะเราก็ไม่มีสิทธิไปเรียกร้องอะไรทั้งสิ้นเพราะเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น...ฉันผิดที่ไม่ยอมบอกเขา...จะโทษใครได้นอกจากตัวเอง   และฉันยังคิดได้ว่า...ถ้าฉันรักเขาแล้วทำอะไรให้เขามีความสุขไม่ได้...ครั้งนี้ฉันก็จะทำเพื่อคนที่ฉันรักฉันจะไม่ขัดขวางและฉุดเขาไว้...แต่ถ้าวันไหนที่เขาเสียใจฉันจะเป็นคนที่ไปหาเขาเป็นคนแรก...

 

 

ก็รู้ว่าฉันไม่มีความหมาย ก็รู้ว่าคงเป็นไปไม่ได้

ยิ่งนานเท่าไหร่ยิ่งหมดหวัง

เมื่อเธอไม่เคยจะหันมองที่ฉัน

และไม่มีแม้วันที่เธอจะหันมาสนใจ

และก็รู้ไม่นานเท่าไหร่เธอก็คงต้องไปจากฉัน

* แต่ตอนนี้ยังมีเวลา ให้ฉันจะหาเหตุผลดีๆ

มาฉุดรั้งเธอตอนนี้แต่ก็รู้ดีไม่มีหวัง *

** ต่อให้ฉันจะรักเธอมากเท่าไหร่

แต่ก็รู้ว่าเธอคงจะไม่สนใจ

ก็ยังฝันไปและยังคงหวังเอาไว้ข้างในจิตใจ

ว่าซักวันเธอจะมีฉัน แต่ก็รู้เป็นไปไม่ได้

เมื่อเธอคิดว่าฉันไม่ใช่ แต่ก็ไม่เป็นไร

ก็อยากจะขอมีเธอเรื่อยไปในใจไปอีกแสนนาน **

และแม้สิ่งที่ฉันทำวันนี้ อาจไม่ทำให้เธอได้รู้สึกดี

สิ่งที่ใจเธอพอจะมีก็เพียงแต่ความรำคาญ

ก็อยากจะขอให้เธอได้ฟังเอาไว้

บทเพลงสุดท้ายที่ฉันตั้งใจจะมอบให้ไป

ที่กลั่น ออกมาจากใจ และมีให้เธอคนเดียวเท่านั้น



*,**





ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ กว่าที่ฉันจะลบเธอจากใจ

กว่าที่ความทรงจำดี ๆ มันจะเลือนหาย

กว่าจะได้รักใครอีกครั้ง...

**

เมื่อเธอคิดว่าชั้น ไม่ใช่

ก็ไม่เป็นไร ตราบใดที่ฉันจะยังหายใจ

จะรักเธอไปตลอดกาล…

          Unloveable…Mild 

ถ้าจะรักใครสักคน...ถ้าคิดว่าเขาใช่จริง...อย่ารอให้เขามาบอก...
แต่เราต่างหากที่ต้องรีบบอกเขา...ถึงแม้ผลของมันอาจไม่เป็นไปที่คิด...
อย่างน้อยเขาก็ไดรู้ว่าเรา...รัก...เขา อย่ารอจนอะไรต่างๆจนสายเกินไป...จนคุณต้องเสียเองเพราะตัวคุณเอง.......

 
จบแล้วนะคะ...อ่านแล้วรู้สึกยังไง...บอกกันด้วยนะ...เหมือนชีวิตของใครรึเปล่า...

แต่แน่นอนว่าเรื่องนี้มันเหมือนกับชีวิตคนๆหนึ่ง