รักต่างไซส์ หัวใจพลิกล็อค

ลำดับตอนที่ #8 : สายรหัส

ตอนที่ 8: สายรหัส

รุ่งขึ้น หลังจากการล้วงลึกความลับของพี่โอมจากคุณพี่ติ โดยแลกเปลี่ยนความลับของยัยหญิงนิดๆ หน่อยๆ ฉันก็มาถึงคณะตั้งแต่เช้าด้วยอารมณ์ยินดีปรีดาเป็นที่สุด ตอนเช้าๆ ที่คณะนี่เวลาโปรดของฉันเลยล่ะ คณะที่แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีคน อากาศโปร่งๆ ลมพัดไปมาชื่นใจ ลัลล้าจริงจริ๊ง และ....

"อิ๋งๆๆๆๆ"

ฉันเดินเตะลูกหมา!!!!!  TTOTT

ลูกหมาพันทางสีน้ำตาลอ่อนๆ ปลิวตามแรงเหวี่ยงของเท้าอันบอบบางของฉันไปอยู่ใต้โต๊ะยาวตัวหนึ่ง...ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ T-T ฉันแค่อารมณ์ดีไปหน่อยเลยไม่ทันดูอ่ะ ...มันจะตายมั้ยเนี่ย ฉันย่องไปดูใจมันในวาระสุดท้าย...ลักษณาการแน่นิ่งเยี่ยงนี้...ตายแล้วแหงเลย O_o

"อิ๋งๆ" อีหนูหมาพลิกตัวกลับมายืนอย่างสง่างาม ...ฉันเพิ่งรู้ก็เดี๋ยวนี้แหละ ว่าหมาก็เสแสร้งเป็น -_-'

"หนูมาจากไหนคะ" ฉันเข้าไปลูบหัวมันด้วยความเอ็นดูปนรู้สึกผิดที่ตะกี้เพิ่งเตะมัน หางดาบๆ สีน้ำตาลเข้มของมันกระดิกไปมา...มันไม่โกรธฉันแฮะ...

และ ปิ๊งป่องๆๆ เสียงพี่ติที่ให้ข้อมูลฉันตลอดการเดินทางกลับบ้านเมื่อวานดังก้องขึ้นทันที..

"ไอ้โอมมันเป็นคนรักสัตว์ โดยเฉพาะ หมา เนี่ยนะ บ้านมีไม่รู้จักกี่ตัว"

"แต่มิ้งค์ไม่เคยเลี้ยงหมาเลยอ่ะ เคยเลี้ยงแต่แมว"

"ที่บ้านไม่เคยเลี้ยงเลยเหรอ เป็นไปได้ไงเนี่ย"

"ที่บ้านอ่ะเลี้ยง เป็นหมาแก่ๆ ตัวนึง แต่มิ้งค์ไม่เลี้ยงมันด้วยนิ น้องแมวมิ้งค์น่ารักกว่าเยอะ"

"เคยได้ยินมั้ย Love me Love my dog อ่ะ ไปหัดรักหมาได้แล้วยัยหนูเตี้ย"

หึหึ อย่างน้อยน้องหมาตัวนี้ ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ในการเริ่มรักหมาของฉันล่ะนะ (แม้ฉันจะเพิ่งเตะมันกระเด็นก็เถอะ) ฉันพยายามส่งสายตาเมตตาปราณีให้มัน เออ ดูๆ ไปมันก็น่ารักอยู่ไม่น้อย

"ตัวผู้ ตัวเมียเนี่ยจ๊ะ"

...แต่มันไม่ตอบ...ซึ่งถ้าตอบก็แปลกแล้วล่ะนะ -_- ฉันเลยถือวิสาสะ อุ้มตัวมันขึ้น มันก็ขืนตัวเล็กน้อย...แต่ในที่สุดก็ยอมฉันแต่โดยดี...ครั้งแรกล่ะสินะ หึหึ

"ตัวเมียนี่นาเรา มิน่าขี้ประจบเชียว" ฉันโคลงหัวมันเล่นไปมา...เหมือนที่พี่โอมโคลงหัวฉันเล่นเลยแฮะ.. =__= หรือว่าพี่โอมเห็นฉันเป็นน้องหมาเนี่ย ...

"หิวมั้ยจ๊ะ นังหนู… แหม หิวล่ะซิ๊" ฉันตีความหน้าเซ่อๆ ตาแป๋วๆ ของมันว่างั้น เลยตาลีตาเหลือกไปหาซื้อฮอทดอกมาเอาใจมันไม้นึง พร้อมนมอีกกล่อง (เผื่อมันกินฮอทดอกไม่เป็น) ...แต่พอกลับมาน้องหมาตัวเมียของฉันกลับหายไปไหนก็ไม่รู้ O_O

โธ่เฟ้ยยยย ฉันอุตส่าห์จะรักมันแล้วเชียว!!!

"อีหนูเอ้ย อยู่ไหนแล้วเนี่ย" ฉันเดินไล่หามันทีละโต๊ะๆ มือก็ถือถุงฮอทดอกกับนมกล่องอย่างทุลักทุเล...ทำไมฉันต้องอุทิศชีวิตให้นังหนูนั่นขนาดนี้ด้วยน้า...แล้วนี่ไปแอบอยู่ไหนเนี่ย

ความจริงใต้ถุนคณะฉันมันก็ไม่ได้กว้างซักเท่าไหร่หรอกนะ มันมีโต๊ะนั่งอยู่แค่ 40 กว่าตัวเอง...ลูกหมาตัวนั้นมันไปหลบอยู่ตรงไหนนะ...ถ้าไม่อยากกินก็น่าจะบอกกันแต่แรกเดะ...(<< พาลสุดๆ ฉันนี่นิสัยไม่ดีจริงๆ) ฉันเดินหาไปเรื่อยๆ จนถึงเขตอิทธิพล ...อันนี้ ฉันตั้งชื่อของฉันเอง มันเป็นโซนที่พวกว้ากมาเฟียชอบไปนั่งสุมๆ กันอยู่ไง...เด็กส่วนใหญ่ไม่มีใครกล้าเข้าไปหรอก.........

อ่ะ เจ้าหนูหมาของฉันกำลังอยู่ตรงนั้นน่ะเอง มันถูกอุ้มไว้ด้วยสองมือของชายคนนึง ลิ้นเล็กๆ ของมันเลียหน้าเลียมือเขาอย่างประจบประแจง

......น่ารักสุดๆๆ...ฉันไม่หมายถึงหมานะ.....หมายถึงผู้ชายคนนั้นต่ะหาก   ก็พี่โอมไงล่ะ >O< กี้สสสสส

ฉันอิจฉาหมานี่ผิดมั้ยเนี่ย...

"บ๊อกๆ" เป็นเจ้าน้องหมาที่รู้ก่อนว่าฉันมาถึง ...คงได้กลิ่นฮอทดอกน่ะ

พี่โอมจึงหันมองตามน้องหมาที่ดิ้นหลุนๆ ออกจากอุ้งมือเขา วิ่งตุปัดตุเป๋มาถึงที่ๆ ฉันยืนอยู่ และไล่สายตาขึ้นมาจนสบตากับฉัน ...อย่าสบตาฉันนะ อย่านะๆๆ ฉันทำตัวไม่ถูกนะ ..แก้มที่เพิ่งถูกพี่โอมหอมไปเมื่อคืนก่อนร้อนผะผ่าวขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้

แว๊บนึง ฉันรู้สึกว่าพี่โอมจะลุกหนีฉันไปเพราะอะไรไม่รู้ (แต่คงไม่ใช่เพราะรังเกียจนะ -_-) ..แต่ในที่สุด พี่โอมก็ตัดสินใจอยู่คุยกับฉัน....สมองที่แสนหลงตัวเองของฉันบอกว่า ที่พี่โอมตัดสินใจแบบนั้น..ก็เพราะ...ฮาฮ่ะฮ่ะ...ความน่ารักของฉัน มันเกินห้ามใจไงล่ะ

"มาเช้าจังนะ"

"ค่ะ พี่โอมก็เหมือนกันนะคะ" ฉันตอบกลับไปอย่างเป็นงานเป็นการ

"อืม เมื่อวานกลับถึงบ้านดึกมั้ย"

"ก็นิดหน่อยค่ะ ไม่ดึกมากหรอก"

"แล้วกลับยังไง มีคนมารับเหรอ" ฉันควรจะบอกว่าพี่ติไปส่งดีมั้ยนะ...อย่าดีก่า เดี๋ยวรู้หมดว่าพี่ติเป็นแหล่งข่าวฉัน

"ก็ไม่เชิงค่ะ" ฉันตอบไปเลี่ยงๆ

"เมื่อวานพี่ไม่ว่าง ไม่งั้นก็จะไปส่งล่ะ" แง๊ๆๆๆๆๆ เกลียดคำว่าไม่ว่างจัง ถ้าว่าง ฉันก็จะได้กลับกะพี่โอมอยู่แล้วเชียว ToT ฉันโวยวายอยู่ในใจ แต่ที่แสดงออกมาน่ะเหรอ ..สงบเสงี่ยมค่ะ  ^^

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มิ้งค์กลับเองได้อยู่แล้ว" ฉันตอบไปมือก็หมุนๆ แกว่งๆ ไอ้ถุงฮอทดอกไปมา...ทำตัวไม่ถูกอย่างแรง แค่ไปนั่งข้างๆ ยังไม่กล้าเลยอ่ะ ฉันควรจะเดินไปนั่งดีมั้ยนะ ..ฉันคิดไม่ตก จึงได้แต่ยืนเหวอๆ อยู่ที่เดิม

"อาหารเช้าเหรอ" พี่โอมคงเพิ่งสังเกตเห็นฮอทดอกของฉัน แต่นั่นมัน...อาหารหมานะ -_-'

"ของเจ้าตัวเนี้ยอ่ะ" ฉันชี้ไปที่เจ้าลูกหมาที่ตอนนี้กำลังพยายามยืนขาเดียวขอฮอทดอกฉัน...แต่เป็นความพยายามที่ไม่สำเร็จ เพราะมันล้มแผล่ะ ล้มแผล่ะ ถ้าฉันขำจะเสียภาพพจน์มั้ยเนี่ย กั๊กๆๆ ฉันขำในใจแก้ขัดไปก่อน >O<

.........โอ่ะ

แขนฉัน...

แขนฉันกำลังถูกเกาะกุมด้วยมือใหญ่ๆ ของพี่โอม...อีกครั้ง... ฉันจ้องมองมือพี่โอมอย่างเหม่อลอยและทำตัวไม่ถูกหนักกว่าเดิม

โอ๊ยๆๆๆๆ เลือดกำเดาจะไหลอีกแล้ว -.,-

ฉันทรุดตัวลงนั่งข้างๆ พี่โอมตามแรงดึงเบาๆ ส่วนเจ้าน้องหมาก็...น่าอิจฉาอีกแล้ว...เพราะมันถูกพี่โอมอุ้มขึ้นไปแหมะอยู่บนตักพี่โอมน่ะ…

แม้จะพยายามปราณีมันแค่ไหน ฉันก็อดส่งกระแสจิตริษยาใส่มันไม่ได้...

"มันน่าสงสารนะ โดนอะไรมาก็ไม่รู้ เนี่ย...ขาหน้ามันเจ็บๆ"

"ฉัน" "เตะ" "มัน"

จึ่ก O_+ จึ่ก +_O จึ่ก O_o

ลูกดอกที่ไหนก็ไม่รู้ปักอั่กมากลางหลัง...ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ TOT แย่แน่ฉัน T^T โอ้ว ชีวิตอันรันทดของหนูมิ้งค์ ดีหน่อยที่น้องหมามันฟ้องพี่โอมไม่เป็นไม่เช่นนั้นมันคงชี้มาที่ฉันประดุจว่าฉันเป็นผู้ต้องหาตัวร้าย

"ไม่เหมือนมิ้งค์  ใจดี อุตส่าห์หาข้าวให้มันกิน" พี่โอมชมฉันพร้อมยิ้มให้ ฉันก็ยืดอกยิ้มรับคำชมของพี่โอมอย่างยินดีก็พี่โอมไม่รู้นี่เน๊อะ หุหุ....ส่วนไอ้ลูกดอกตะกี้...ช่างมันเถอะ -_-'

ฉันคอยบิฮอทดอกให้เจ้าลูกหมาที่นอนออเซาะอยู่บนตักพี่โอมทีละชิ้นทีละชิ้น (พยายามบิชิ้นเล็กๆ จะได้อยู่กับพี่โอมนานๆ) ส่วนพี่โอมก็นั่งเล่นหัวมันและบางทีก็แย่งฉันบิฮอทดอกให้เจ้าลูกหมา

"ตั้งชื่อให้มันกันมั้ย มิ้งค์ลองคิดซิชื่อไรดี" ...ดีสิ ..จะได้เป็นลูกหมาของเราสองคน ว่ะฮ่าฮ่าๆๆๆ ฉันพยายามประมวลชื่อในหัวอย่างรวดเร็ว...โอม+มิ้งค์ จะได้อะไรบ้างนะ... โมม (หมาบ้าอะไรวะ ชื่อโมม) อิ๊ง..(อันนี้ค่อยยังชั่วหน่อย)  ...แต่ถ้าเสนอสองชื่อนี้ไปพี่โอมต้องรู้แน่ๆ เลยว่าฉันกำลังคิดไม่ซื่ออยู่

"อุ๊งอิ๊ง มั้ยคะ เป็นตัวเมียด้วยน่ารักดี" ฉันบอกออกไปในที่สุด อุตส่าห์เติมอุ๊งขึ้นมาข้างหน้า...พี่โอมคงไม่ทันสังเกตหรอกมั้ง

...แต่ฉันคิดผิดแฮะ ...เพราะเขาหัวเราะ.....ตายล่ะ ยัยมิ้งค์เอ้ย พี่โอมรู้ทันเธอแหงๆ T-T

"ดี ก็เราเจอมันสองคน โอมกับมิ้งค์ ก็เป็นอุ๊งอิ๊ง" ทำไมพี่โอมช่างเป็นคนหัวไวอย่างนี้นะ...แต่พี่โอมคะ รู้ทันก็ไม่ต้องมาเปิดโปงงี้ก็ได้นะ ...ใครช่วยหาที่ไว้ให้ฉันแอบหัวหน่อยได้มั้ย อายจนจะเอาซุกดินอยู่แล้วอ่ะ ><

"ถือซะว่า เจ้าตัวเนี้ยเป็นลูกเราดีมั้ย" พี่โอมบอกฉันขำๆ หน้าตาประมาณว่ากำลังสนุกได้ที่ ที่เห็นฉันพูดไม่ออกทั้งเขินทั้งเหวอบอกไม่ถูก ทำไมพี่โอมขี้แกล้งแบบนี้เนี่ย...อ่อก อ่อก เอาเข้ากันไปใหญ่แล้วววว ....แต่ทำไมคิดเหมือนมิ้งค์เลยคะพี่โอม >_< โดนใจจริงๆ

"โอม"

...นี่ไม่ใช่เสียงฉันนะ และไม่ใช่เสียงพี่โอมด้วย ก็พี่โอมจะเรียกตัวเองทำไมล่ะ แต่เสียงใหญ่ๆ โหดๆ แบบเนี้ย...ทำไมฉันจะจำไม่ได้ ...ฉันยืดหลังตรงอัตโนมัติ ถ้าพับเพียบได้นี่ก็ทำไปแล้ว...เพราะนี่มันเสียง..ไอ้พี่ว้ากกอริล่า!!!!!!

ฉันรู้แล้วแหละ ว่าทำไมพี่โอมคิดจะลุกหนีฉันไปทีแรก...คงเพราะนัดกับอีตานี่ไว้นี่เอง มารความรักสุดๆ

ฟิ้วววววววว......

ฉันนั่งตัวลีบติดกับพี่โอมอยู่บนม้านั่งหินอ่อน พี่โอมอุ้มอุ๊งอิ๊งลูกของเราที่กำลังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวไว้บนตัก....สายตาพี่โอมจับจ้องไปยังมารใจร้ายที่ยืนถมึงทึง หนวดกระดิกค้ำหัวพวกเราอยู่  ดูจากบรรยากาศแล้วที่แผ่กระจายออกจากตัวตากอริล่า ..... ฉันว่ามันเตรียมตัวจะประกาศสงคราม -_-'

"คุณออกไปก่อนครับ ผมจะคุยกับเพื่อน"

นายกอริล่าส่งเสียงเรียบมาจากด้านหลังฉัน...เสียงเรียบจริงๆ นะ แล้วมันก็หวิวๆ ยังไงก็ไม่รู้ เป็นเสียงที่แสดงออกถึงคำว่าเย็นชาได้อย่างถึงใจเลยล่ะ =_=

ฉันลุกอย่างเสียไม่ได้ โดยไม่ลืมที่จะอุ้มน้องอุ๊งอิ๊ง (ลูกของเรา) ไปด้วย

...ลาก่อนนะคะ ที่รัก ดิฉันกับลูกจะเป็นกำลังใจให้อยู่ห่างๆ...... ฉันพยายามส่งสายตาหวานเชื่อมให้พี่โอมแบบหนังเกาหลี

"งั้นไปนะคะ" ฉันทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะปรายตามองอย่างเหยียดๆ ปนข่มขู่ ไปทางตากอริล่า...ด้วยความหมายที่แสนจะชัดเจนว่า....อย่าทำอะไรพี่โอมฉันนะยะ

แต่ดูเหมือนตานั่นจะไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย ใช่สิ อีหนูมิ้งค์ตัวกระจิ๋วหลิวอย่างฉัน มั้นนจะไปกลัวอาไร๊ =_= พี่โอมต้องโดนตาว้ากกอริล่าดุแน่เลย T-T และนั่นก็เป็นเพราะฉัน ยิ่งคิดยิ่งโมโห ไอ้ตากอริล่านั่นเป็นใครนะ ทำโหดได้โหดดี...แล้วพี่โอมก็ดูจะยอมๆ อีตานี่ซะด้วย  

มือเร็วกว่าใจนึก ฉันรีบโทรศัพท์ไปหาสายลับของฉันเพื่อคลายความสงสัยทันที

"ฮัลโหล คุณพี่ติ"

"อะไรพี่ยังไม่ตื่นเลย" ไอ้คุณพี่ติส่งเสียงงัวเงียมาตามปลายสาย นอนขี้เกียจซะไม่มีล่ะ

"ไม่ตื่นแล้วผีที่ไหนคุยกับเดี๊ยนอยู่ห๊ะ...ไม่ต้องบ่นมากเลย คุณพี่ติ พี่ว้ากกอริล่านี่ใครอ่ะ"

"กอริล่า? ใครวะ บอกงี้ใครจะรู้"

"ก็ที่ตัวใหญ่ๆ ดูบึกๆ ไว้ผมยาวๆ รุงรังๆ โหด ตาขวาง พ่อแม่ไม่รักอ๊ะ"

"อึ๋ย ไมไปว่าเค้างั้นล่ะ"

"ไม่ว่าได้ไง.. นี่ตกลงรู้จักใช่มั้ย" ต้องรู้จักอยู่แล้วล่ะ หน้าอย่างหมอนั่น คงมีชีวิตอยู่ในคณะไม่ต่ำกว่าสามศตวรรษ นับได้เป็นสัตว์โลกล้านปีเลย

"อือ ชื่อคิง อยู่ปี 4 แก่กว่าพวกพี่ตั้งสองปี เราไปทำไรเค้าไว้ล่ะ" เหอ ชื่อคิงเหรอ เหมาะมากกกก ตอนตั้งชื่อ พ่อแม่มองการณ์ไกลสุดๆ...ไอ้คิงคอง

"จะทำอะไรได้ ก็ตาคิงคองมันจะกินหัวพี่โอมอยู่แล้วเนี่ย แค่พี่โอมมาคุยกะมิ้งค์นิดเดียวเอง" ฉันไม่ได้บอกว่าไอ้ที่ว่านิดของฉัน คือนั่งหัวแทบติดกัน หุหุ ^^

"ก็เงี้ยแหละ ปกติ ว้ากรุ่นพี่เค้าก็ต้องอบรมรุ่นน้อง ใครใช้ให้ไอ้โอมมันมาคุยกะเราล่ะ" ความรักใช้ไงล่ะคะ คนมันรักกันเข้าใจมั้ย ชิส์ เป็นแค่รุ่นพี่ ทำไมต้องทำตัวงี้ ด้วยนะ

"เราถ้าไม่อยากให้โอมมันเดือดร้อนก็เพลาๆ ซะหน่อย"

"มิ้งค์ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย" ....สาบานได้ฉันไม่ได้ไปอ่อยพี่โอมเลยนะ เท่าที่เกิดขึ้นเนี่ย บังเอิญล้วนๆ เลยอ่ะ...ไอ้สิ่งบังเอิญที่เรียกว่าพรหมลิชิตน่ะ รู้จักมั้ย

"เออ ไม่เชื่อก็ช่าง พี่จะนอนต่อแล้ว...อ่อ ฝากบอกน้องหญิงด้วยว่า มีคนคิดถึง"

"อ้วก" ฉันวางสายไปอย่างหมดอารมณ์ นี่ฉันต้องไปบอกยัยหญิงจริงๆ รึนี่....ป่านนี้พี่โอมจะเป็นยังไงบ้างนะ ฉันชะเง้อชะแง้ไปทาง 'เขตอิทธิพล' ด้วยความกังวล...แต่ก็รู้ดีว่าคงทำอะไรไม่ได้หรอก ฉันเลยอุ้มหนูอุ๊งอิ๊งไปนั่งที่โต๊ะประจำกลุ่ม

"มิ้งค์ นี่แกเอาหมาที่ไหนมาเนี่ย...สกปรก" ยัยหญิงส่งเสียงหวานๆ ของมันมาแต่ไกล ตาก็จ้องหนูอุ๊งอิ๊งกำลังกัดกระดุมเสื้อฉันเล่น

"อ๊าย แกอย่ามาว่าลูกฉันนะ...เดี๋ยวฉันจะพามันกลับไปเลี้ยงที่บ้าน...ไม่ต้องน้อยใจนะอุ๊งอิ๊ง เดี๋ยวแม่อาบน้ำให้"

"แกรักหมาตั้งแต่เมื่อไหร่"  

"วันเนี้ยแหละ ช่างฉันเหอะ เอาเรื่องของแกดีกว่า มีคนฝากบอกว่าคิดถึงแน่ะ" ฉันทำหน้าที่แมสเซนเจอร์ที่ดี ด้วยการบอกข้อความเน่าๆ ของนายติอย่างจำใจ

"คราย O_O" หญิงทรุดตัวลงนั่งอย่างที่เรียกได้ว่า ดีใจจนเนื้อเต้น มันหันหน้าตา colorful ของมันมาหาฉัน ..เพิ่งจะเห็นหน้ามันชัดๆ ก็ตอนเนี้ยเอง นี่มันไปทำอะไรมาเนี่ยยย กร๊ากกกๆๆๆๆ

"นี่แกไปทำไรมาวะ"

"ไม่สวยเหรอ" มันหันซ้ายหันขวากระพรือตาให้ฉันดูอายชาโดว์สีเขียวอ่อน และบรัชออนชมพูจ๋าของมัน

"แกจะให้ฉันเรียกแกว่า นกแก้ว มั้ย" ฉันพยายามทำหน้าจริงจัง เพื่อสนับสนุนถ้อยคำตัวเอง... ไอ้หน้าที่มันแต่งมาเนี่ย ฉันไม่มีคำบรรยายอะไรที่เหมาะไปกว่า คำว่า "ตลก" จริงๆ อ่ะ

"แก๊ กะว่าจะแต่งมาหาพี่อ๊อฟซะหน่อย ไอ้บ้าเอ้ย ToT เดี๋ยวฉันไปล้างก่อน" หญิงรีบวิ่งหน้าเริ่ดไปสำรวจตัวเองในห้องน้ำ ก่อนจะกลับมาซักฉันต่อด้วยสภาพที่มีเครื่องสำอางอ่อนๆ ...ดูดีกว่าตั้งเยอะ...

"ตกลงใครฝากแกมาบอกฉัน พี่อ๊อฟ แฟนฉันรึป่าว" -_-' มันคิดของมันออกมาได้ไงเนี่ย ฉันอยากถีบมันสักป๊าบจริงๆ เผื่อว่ามันจะตื่น

"ไม่ใช่ทั้งสองอย่างแหละ"

"อะไรไม่ใช่ทั้งสองอย่าง"

"ก็ไม่ใช่พี่อ๊อฟฝากบอก และพี่อ๊อฟก็ไม่ได้เป็นแฟนแกเว้ย"

" -_- เออ ก็รู้อยู่แล้วอ่ะน่า ตกลงใครกันล่ะ"

"ก็รุ่นพี่นิรนามคนนึง...มันบอกยังไม่ให้ฉันบอกชื่อแกว่ะ"

"อ่ะ หล่อป๊ะ"

"...ก็ดีนะ" ที่จริงฉันว่าฉันควรจะเชียร์ตาติให้มากกว่านี้ แต่...ขอโทษเถอะนะคุณพี่ติ ฉันไม่ชอบโกหกเพื่อนเลยแฮะ

"รวยมั้ย"

"ก็...ม้าง รถสวยใหม่ เนี้ยบ แต่งตัวดี มีรสนิยม"

"อ่ะ ถึงส่วนสำคัญสุดๆ ...นิสัยดีมั้ย" ข่มขู่ฉันนี่ เรียกว่านิสัยดีมั้ยนะ =_=     ฉันทำใจอยู่พักนึง ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักสองสามที...ต้องไปเรียกค่าเชียร์แขกจากไอ้คุณพี่ติซะหน่อยแล้ว ช่วยเชียร์สุดๆ แล้วนะเนี่ย  

"แล้วตกลงเค้าเป็นใครอ่ะแก"

"เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่ะ..เค้าอยากทำตัวลึกลับๆ แกจะได้สนใจเค้าเยอะๆ มั้ง" ฉันตอบปัดๆ ตาก็ไพล่มองไปยังบอร์ดเก่าๆ ที่ถูกยกมาตั้งแปะไว้ที่ทางเข้าคณะตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้..เมื่อเช้ามันยังไม่มีนี่

"นั่นบอร์ดอะไรวะ หญิง"

"บอร์ดพี่รหัสน้องรหัสไง แกไม่รู้เหรอ" ...พอเขียนประโยคนี้ออกมา คนอ่านคงรู้สึกว่า เป็นการตอบที่ธรรมดามาก...แต่ด้วยน้ำเสียงของยัยคุณหญิง ฉันจะบอกให้...มันกำลังบอกเป็นนัยๆว่า...แกนี่เซ่อจัง แค่นี้ก็ไม่รู้ -_-'

"เออ ไม่รู้เว้ย แกไปดูมายัง"

"ยัง ไปดูมั้ย" ฉันกะหญิงเดินไปดูบอร์ดที่ถูกตกแต่งด้วยลูกโป่งสีชมพู พร้อมสมุดหน้าปกสีทองเล่มเล็กๆ อยู่เต็มบอร์ดด้วยความสนใจ

ฉันมองไล่ไปทีละเล่ม ก็เจอชื่อตัวเองอยู่ที่หน้าปกสมุดเล่มหนึ่ง จึงพลิกมันดู
หน้าแรก…รู้สึกจะเขียนกันไว้ตั้งแต่วันแรกพบโน่นแน่ะ
"ยินดีต้อนรับสู่สายของเรานะ" ลุงรหัส 13 พ.ค.
"ดีใจ ได้น้องผู้หญิง" ปู่เอง 13 พ.ค.
"โชคดีจังได้อยู่สายนี้ อบอุ่นๆ จ้ะ" พี่กวาง ปี3
"ดี ยัยตัวเล็ก" พี่รหัสคนดีที่หนึ่ง 13 พ.ค.
หน้าที่สอง ...อันนี้เพิ่งเขียนกันเมื่อวานเองนี่นา
"เมื่อวานเราเจอกันด้วย" พี่รหัสอีกที 18 พ.ค.
"พี่ก็เจอ" ปู่ 18 พ.ค.  ...ประโยคนี้มีลูกศร โยงไปด่าพี่รหัสฉันด้วยว่า "อย่ามาเอาหน้าได้มั้ย"
"ดีใจด้วยที่สายนี้ มีผู้หญิงซะที…แต่เสียใจด้วยนะนู๋มิ้งค์ที่ได้สายชายช้วนแบบเนี้ย 55+" คุณพี่ติของเธอ 18 พ.ค.
"ไอ้ติ พูดเง้ อยากตายเร๊อะ….ขอโทษน้องมิ้งค์ที่พี่ไม่สุภาพ แต่น้องครับ ไอ้ติมันคบไม่ได้ เหอๆ" ลุงรหัสครับ

ฉันเปิดพลิกไปหน้าต่อไป แต่ก็ว่างซะแล้ว ยังไม่มีใครเขียนต่อเลย... ระดับความอยากรู้อยากเห็นของฉันตอนนี้ก็พุ่งปรี้ดขึ้นมาในหัวสมองน้อยๆ ทันทีว่า...ทั้งคุณพี่ คุณลุง คุณปู่ของฉันเนี่ยใครกันบ้าง...ท่าทางจะขำกันทุกคนเลยแฮะ ..แต่โทรไปถามไอ้คุณพี่ติ มันต้องไม่บอกแหงเลย -_- อีตานี่มันชอบเล่นตัว

ฉันหันไปคว้าปากกาเมจิสีชมพูแอ๋นมาบ้าง

"...รักสายเราจัง เจอกันก็ทักด้วยนะคะ---นู๋มิ้งค์ค่ะ"