รักต่างไซส์ หัวใจพลิกล็อค

ลำดับตอนที่ #10 : ว่าด้วยเรื่องนมๆ

ตอนที่ 10: ว่าด้วยเรื่องนมๆ

ฉันเดินเข้าคณะตรงดิ่งไปยังโต๊ะกลุ่ม หญิง ตั๊กและเจี๊ยบนั่งอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ..ตรงกลางโต๊ะประดิษฐานไว้ด้วยนมสดพาสเจอร์ไรซ์ ขวดใหญ่ยักษ์....นึกสภาพเป็นขวดลิตรนะ ที่มันมีหูหิ้วด้วยอ่ะ ไอ้อย่างงั้นเลย...ใครมันอุตริซื้อมานะนั่น -_-

"ใครคิดฆ่าตัวตายวะแก มันบาปนา" ฉันเหล่ตามองไอ้นมยักษ์พร้อมเบะปากอย่างรังเกียจ

"ฆ่าตัวตายอะไร" ตั๊กเงยหน้าจากการบ้านภาษาอังกฤษที่มันตั้งหน้าตั้งตาลอกอยู่ขึ้นมาถามฉัน...เล่มหนึ่งคงของมัน ส่วนอีกเล่ม ฉันคาดว่าคงเป็นของเจี๊ยบน่ะแหละ...หุหุ เดี๋ยวขอลอกมั่งดีกว่า

"ก็จับนมกรอกปากตายไง"

"ก็นมแกน่ะแหละ" เจี๊ยบผู้เป็นเจ้าของต้นฉบับ  ละปากจากการบดป๊อกกี้รสสตรอเบอรี่ของโปรดของมันมาตอบฉัน

"นมฉัน!! บ้าน่ะ แกก็รู้ฉันไม่ชอบกินนม"

"ของแกน่ะแหละ... จากพี่รหัส นี่ มีโน๊ตแผ่นน้อยด้วย" หญิงยื่นกระดาษโน๊ต...กระดาษโน๊ตนี่ยาจกอุบาทว์ซะจริงๆ เพราะมันถูกฉีกมาจากสมุดรายงานของมหา'ลัยแบบไร้การลงทุน =_=

กินซะ จะได้ตัวโตๆ

 พี่รหัสของน้องมิ้งค์

เง่อ TOT ใครก็ได้ไปบอกพี่รหัสฉันที ว่าฉันเกลียดนมมมม T^T

"พี่รหัสพวกแกดีจัง ฉันไม่เห็นมีงี้บ้างเลย ป้อกกี้เอย นมเอย" หญิงว่าทำน้ำตาปริ่มๆ จะไหล ฉันถึงเพิ่งรู้ทีหลังว่าไอ้ป้อกกี้ที่อันตรธานหายไปในปากเจี๊ยบทีละอันสองอันนี่ก็เป็นของพี่รหัสมันให้มาเช่นกัน

"ฉันก็ไม่มี ไม่เห็นว่าไรเลย" ตั๊กบอกอย่างไม่แคร์  มือก็คว้าป้อกกี้เจี๊ยบมากิน

"แกไม่ว่า แต่ฉันว่าว่ะ ฉันไม่ชอบกินนม ToT ทีเจี้ยบยังได้ของที่มันชอบเลย.....นี่ใครเป็นคนเอามาให้อ่ะ"

"ไม่รู้ดิ ฉันมาตั้งแต่ 8 ครึ่ง มันก็ตั้งอยู่แล้วอ่ะ" เจี๊ยบในฐานะคนที่มาเช้าที่สุดของวันนี้ตอบ

"'ง่ะ เช้าโคตร"

"เออ แล้วแกทำการบ้าน FE มายังอ่ะ" ...หญิงถามฉันอย่างห่วงใย มันก็รู้สันดานฉันดีน่ะแหละ ว่าฉันน่ะขี้เกียจทำการบ้านเป็นที่หนึ่ง..... FE ที่ว่าเนี่ย ก็คือ Fundamental English หรืออังกฤษขั้นพื้นฐานที่เด็กปี 1 อย่างฉันต้องเรียนนั่นเอง

"ยัง....ว่าจะขอตั๊กลอกมั่งเนี่ย ของเจี๊ยบใช่มั้ย" ฉันมองไปยังชีท FE ที่แผ่หราอยู่ตาละห้อย ...

"อือ…อ่ะ ฉันลอกเสร็จพอดี" ตั๊กเวียนชีทของเจี๊ยบมาให้ฉันลอก

"พวกแกนี่ ไม่รู้จักทำเอง" เจี๊ยบด่า แต่ก็ยอมให้ฉันลอกอยู่ดี ...น่ารักจริงๆ เพื่อน...ฉันคว้าชีท FE ของฉันขึ้นมาแล้วลอกอย่างขะมักเขม้น ตอนทำเองฉันยังไม่ตั้งใจขนาดนี้เล๊ย

โป๊ก!!!!!

"โอ๊ยย....ใครเคาะหัวฉันห๊ะ" ฉันเหลียวซ้ายแลขวามองหาเพื่อนที่นั่งร่วมก๊วน มันก็ทำหน้าอินโนเซ้นต์ใส่ แบบไม่รู้เรื่องซะจริงจริง แล้วจุดศูนย์กลางของสายตาเพื่อนๆ ก็อยู่ข้างหลังฉันนั่นเอง ก่อนที่ฉันจะหันไปดู 'ตัวการ' ก็ออกปากมาจนได้

"ทำไรอยู่" ...ก็ตาพี่ติน่ะแหละ ซ้ำร้ายพี่แกยังหนีบคอเสื้อฉันดึงขึ้นมาจากกองชีทอีก ฉันแหงนหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยแววตาที่เรียกได้ว่า...ตาเหลือก OoO ตาบ้า ทำอะไรฉันเนี่ยห๊ะ

"ดึงทำมายยย" ฉันโวยวายดิ้นรนจากเงื้อมมือมัจจุราชติ พยายามแงะไปแงะมา แต่จนแล้วจนรอดก็ดึงมือพี่ติไม่ออกซะที ในที่สุดก็เลยปล่อยให้เขาจัดการเอาตามใจชอบ ซึ่งตามใจพี่ติชอบก็คือการดึงคอเสื้อฉันเต่อหนักเข้าไปอีก.... ทำไมมาทำกันอย่างนี้ T^T

"เฮ้ย ปล่อยดิ๊ ยังทำไม่เสร็จเลย มีเรียน 10 โมงน้า แล้วนี่มันก็ 9 ครึ่งแล้วอ่ะ เดี๋ยวไม่เสร็จน้า ToT"

"ทำไม่ได้ทีหลังก็ถามสิ รู้มั้ยต่อจากตัวนี้ มันมี FEII EAPI EAPII Technical English .. ไม่เรียนมันไปตัวมันจะทำไม่ได้ไปเรื่อยๆนะหนู" TOT ไอ้ภาษาอังกฤษยาวๆ ตะกี้มันอะไรอ่ะ ฉันต้องเรียนหมดนั่นรึนี่ ToT

"สม" เจี๊ยบร่วมผสมโรง

"เอาน่า ไม่ใช่ว่ามิ้งค์ทำไม่ได้ซะหน่อย ก็แค่ขี้เกียจเอง ....(ยิ่งแก้ตัวยิ่งดูแย่แฮะ -_-) ไงๆ มันก็ทำไม่ทันแล้วขอลอกก่อนน้ะ นะนะนะ" พี่ติถอนใจเฮือกๆ ทำหน้าทำตาเหมือนจะเบิร์ดหัวฉันอีกที แต่ยังไม่ลงมือ

"นั่งก่อนสิ มามั้ยๆ" ฉันเถิบๆ ตบๆ พื้นที่ข้างตัวให้พี่ติประทับ ...แน่ล่ะ มันเป็นที่ระหว่างฉันกับยัยหญิง อิอิ ฉันนี่มันสมองทางด้าน matching เป็นเลิศเสียจริง

"ไม่ล่ะ พี่จะไปหาเพื่อนแล้ว"

แม้ว่าฉันจะงงอยู่บ้างที่พี่ติไม่ยอมรับโอกาสอันมีค่าที่ฉันหยิบยื่นให้ แต่ฉันก็ส่งเสียงอือออรับคำอย่างยินดี ที่สามารถปัดเป่าอุปสรรคการลอกการบ้านของตัวเองออกไปได้

"มิ้งค์ๆ ใครอ่ะ เค้ามาจีบแกเหรอ น่ารักดีนะเว้ย" หญิงส่งเสียงกระซิบอย่างกับเสียงแมลงหวี่ มือก็สะกิดแขนฉันยิกๆ

"เหอะ ก็คนนี้ไงที่จะจีบแก" จบประโยคของฉันทั้งโต๊ะก็เหมือนกับต้องคำสาปไปครู่หนึ่ง แล้วเสียงแย่งกันถามที่ฉันฟังแทบไม่ได้ศัพท์ก็พุ่งมาที่ฉันอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ ฉันบอกประวัติเริ่ดหรูของพี่ติให้พวกเพื่อนๆฟัง ต่อเติมเสริมแต่งไปมา...พี่ติก็ดูคล้ายเทวดาแสนเพอร์เฟ็คเข้าทุกที ในที่สุด ฉันก็สามารถโน้มน้าวให้ตั๊กกับเจี๊ยบ เห็นดีเห็นงามไปกับพี่ติจนได้ ทีนี้ล่ะ ฉันว่าเดี๋ยวพี่ติก็สมรักเองแหละ หุหุ ^^

"เฮ้ย หญิง เชื่อฉัน แกหันมาชอบพี่ติดีกว่า" ตั๊กบอกหญิงด้วยสีหน้าจริงจัง ในขณะที่หญิงทำหน้าแหยๆ แล้วตอบปฏิเสธไปเป็นครั้งที่สาม

"ไม่เอา...บอกแล้วฉันชอบพี่อ๊อฟ"

"แกเคยได้ยินมั้ย รักคนที่เขารักเราดีกว่าน่ะ" ตั๊กพูดอีก

"เออ กำขี้ดีกว่ากำตดนะเว้ย" ฉันฟังคำพูดของเจี๊ยบแล้วก็สะดุ้ง พี่อ๊อฟกับพี่ติคงแย่งเป็นขี้เป็นตดกันให้วุ่นล่ะทีนี้

"ใครเป็นขี้ใครเป็นตด แกพูดมาดีๆนะ กินป๊อกกี้ของแกต่อเลยไปเจี๊ยบ" หญิงทำเสียงเขียวใส่เจี๊ยบ ทำนองว่าฆ่ามันได้แต่อย่ามาหยามพี่อ๊อฟของมัน

"เออ เจี๊ยบ แกช่วยเปรียบอะไรที่ดูดีกว่านี้หน่อยได้มั้ย.." ฉันว่า พลางก้มหน้าเขียนภาษาอังกฤษลงไปในชีทตัวเองอีกตัวสองตัว ก่อนจะยื่นชีทที่ลอกเสร็จแล้วกลับไปให้เจ้าของของมัน

"อ่ะ เสร็จล่ะ ขอบใจมาก"

ฉันจะยกนาฬิกาข้อมือตัวเองขึ้นดู...

"อ๊ายแก.. 10 โมงแล้ว ไปเรียนกันเหอะ ไป" ฉันคว้าข้าวของตัวเองยัดลงกระเป๋าได้ ก็เดินแกมวิ่งรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ไปยังตึกทึมๆ ที่มีชื่อเรียกกันว่าสถาบันภาษา .. อันเป็นตึกอนุรักษ์นิยมที่ตั้งเยื้องกับคณะของฉันไปได้หน่อย อิฐสีแดงที่สร้างเป็นฐานไว้โดยไม่มีใครไม่ยอมเจียดงบประมาณมาทาสีให้สดใสกว่านี้ แสนจะสร้างบรรยากาศที่ไม่น่าเรียนให้กับฉัน

อาจารย์อันธิกา ซึ่งเป็นอาจารย์สอนภาษาของพวกฉันเข้าสอนแล้ว นั่นหมายความว่า...พวกฉันมาสาย T-T พวกฉันสี่คนเดินย่องๆ กันเข้าห้องแยกย้ายกันนั่งตรงโน้นตรงนี้ สุดแต่จะมีที่ว่าง ฉันในฐานะที่เดินทำมึนเข้ามาเป็นคนสุดท้าย เพื่อนๆ ที่แสนจะใจดีก็เลยเหลือที่นั่งแถวหน้าสุดประชิดติดโต๊ะอาจารย์ไว้ให้ และเจ้ากรรม ...อย่างนี้ต้องเรียกว่าคู่อริทางคับแคบจริงๆ...ทำไมไอ้ที่ที่เหลืออยู่จะต้องเป็นข้างๆ ยัยนี่ด้วย ...ยัยตาคมผมยาว...อ๊ากกกก ยัยจิ๊บ O___O

ฉันนั่งลงไปอย่างเลือกไม่ได้เหมือนที่เลือกเกิดไม่ได้ ต้องเกิดมาเตี้ยซะอย่างนี้ อาจารย์ก็เดินไปเดินมาสอนของเขาไป ทำเป็นเพิกเฉยต่อการมาของพวกไม่รักดีอย่างพวกฉัน ฉันก็ฟังมั่งไม่ฟังมั่ง เคาะปากกาก๊อกแก๊กไปมาด้วยความเซ็ง ทำไมต้องมานั่งข้างๆ ยัยนี่ด้วยนะ =_= ฉันดูยัยจิ๊บนั่งเรียนอย่างตั้งใจแล้วยิ่งหมั่นไส้ อยู่ดีๆ ยัยจิ๊บก็จุ๊จิ๊ปากขึ้นมา... ทำไม รองเท้าฉันไปติดฟันแกเรอะไง

"นี่ หยุดเคาะปากกาซะทีได้มั้ย" จิ๊บเค้นเสียงผ่านไรฟันออกมาทางฉันเบาๆ แต่ หึหึหึ คิดว่าฉันจะหยุดเพื่อมันเหรอ ..ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ ฉันมองดูลาดเลา พอเห็นอาจารย์เดินไปหยุดอยู่หลังห้อง เลยเร่งเคาะก๊อกๆแก๊กๆ เป็นจังหวะหนักกว่าเก่า และเกรงว่าจะเป็นการรบกวนการเรียนของยัยจิ๊บไม่พอเลยเพิ่มดีกรีความน่ารำคาญด้วยการครูดปากกาลงกับเหล็กเก้าอี้ดังแกร๊กกกก แกร๊กกกกก กร๊ากๆๆๆ

ศัตรูอันดับหนึ่งของฉันผ่อนหายใจลง พยายามระงับอารมณ์สุดๆ เหอ เหอ เหอ สะใจจริงๆ ฉันบรรเลงเพลงปากกาไม่ยั้งด้วยความย่ามใจ

"Do not disturb my teaching" อาจารย์ที่ไม่รู้เดินมาถึงด้านหลังที่นั่งฉันตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ยขึ้นมาเสียงเย็นๆ ธรรมดาอาจารย์คนนี้ใจดีนะ แต่ฉันรู้สึกว่าจะทำตัวให้อาจารย์เหม็นหน้าซะแล้วซิ T^T

"Sorry" ฉันตอบกลับไปเสียงอ่อยๆ ...ใจก็นึกไปถึงใบเกรดที่คงจะไม่สวยงามนักวิบๆมาร่ำไรๆ ..ชีวิตฉันมันทำเลวไม่ขึ้นเอาซะเลย...เป็นได้แต่นางเอกใช่มั้ยเนี่ย TOT

ฉันประพฤติตนเยี่ยงนางเอกแสนดีตลอดคาบเรียนที่เหลืออย่างเจียมตัว โดยมียัยตาคมมองด้วยสายตาเย้ยหยันอยู่ข้างๆ อ๊ากกกส์ สุดจะทนจริงๆ ฉันทนยัยนี่ไม่ไหวแล้วนะ TTOTT

"น้องมิ้งค์เตี้ย ทำไมทำหน้างั้นล่ะหนู" พี่ติมองหน้าฉันที่ตาเหลืออยู่ขีดเดียว บ่งบอกถึงความเซ็งสุดขีดได้อย่างถึงใจ หญิงที่นั่งอยู่ข้างฉันเงียบไม่ปริปากแต่...-_- ฉันเห็นมันกลั้นหัวเราะนะ

"หญิงไม่ต้องเลยนะแก" ฉันพยายามปรามมันแต่..ไม่เป็นผล ทำไมเพื่อนฉันชอบเห็นชีวิตฉันเป็นเรื่องตลกอย่างนี้เนี่ย T-T

"ก็มิ้งค์นะพี่ติ ไปเล่นอะไรในห้อง FE ก็ไม่รู้ ..โดนอาจารย์ดุเลย 555"

"อะไรโตป่านนี้ยังโดนจารย์ดุอีก แล้วเอาอะไรเข้าไปเล่นล่ะห๊ะ" พี่ติที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามฉันและหญิง หัวเราะแบบไม่คิดจะเบรค ช่างเป็นปี่เป็นขลุ่ยอะไรเช่นนี้ สมเป็นคู่ผัวตัวเมียกันเหลือเกิน

"ป่าวววว" ฉันตอบปฏิเสธไปเนือยๆแกมหมั่นไส้ พลางเขี่ยกับข้าวในจานผสมกันไปมาจนคล้ายข้าวหมู

…เฮ้อ ฉันล่ะซวยจริงๆ โดนอาจารย์ที่ใจดีที่สุดขนาดนั้นเพ่งเล็ง แล้วยังต้องมานั่งกินข้าวกลางวันที่โรงอาหารคณะบัญชีที่แสนอบอ้าว.... ด้วยฐานะ ต้นห้อง ของยัยหญิง!!!

..มันจะกินกันสองคนไม่ได้หรือไงนะ ทำไมต้องลากฉันมาด้วยเนี่ย =_= คิดๆแล้วฉันก็ชักรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดมหันต์ที่หวังดีกะจะเปิดโอกาสให้ยัยหญิงได้สัมผัสตัวตนที่เกือบๆน่ารักของตาพี่ติ จัดการนัดแนะหญิงกับพี่ติให้มาเจอกันเสียดิบดี สุดท้าย...กลายเป็นทำให้ตัวเองต้องมาทนทรมานทรกรรมฝังสังขารอยู่ตรงกลางไอ้คู่นี้ ทำไมฉันไม่ได้มานั่งกินข้าวกับพี่โอมบ้างนะ...อิจฉาวุ้ย เกลียดโลกสีชมพู ฮือๆๆ ฮือๆ T^T

"เดี๋ยวเราไปซื้อน้ำก่อนนะ" หญิงว่า พลางลุกขึ้นคว้ากระเป๋าสตางค์ไป ฉันมองไอ้พี่ติที่พยักหน้ารับเสร็จสรรพแล้วเตะป๊าบเข้าให้ที่หน้าแข้ง

"เฮ้ย มิ้งค์เตะพี่ทำไมอ่ะ" พี่ติส่งเสียงกระซิบกลับมา คงเพราะเกรงใจยัยหญิงที่ยังไปไม่ไกลจากตรงนั้นน่ะแหละ สร้างภาพเหลือเกินนะ -_-

"ไปดิ๊"

"ให้ไปไหน"

"เง้อ..(ทำไมเซ่ออย่างนี้วะ) ก็ตามไปไง ไปซื้อกะมันจิ จะมาแปะอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะพี่ตินี่" ฉันเกือบจะหลุดไปว่า เมื่อกี้ควรจะอาสาไปซื้อให้ด้วยซ้ำ แหมๆๆ มานั่งทำมึนอยู่ได้ ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยตานี่

พี่ติกับหญิงหายกันไปสักพัก ก็กลับมาพร้อมสตรอเบอรี่ปั่น...ยี้ คิดแล้วอยากอ้วกกกก...ฉันละสายตาจากความหวานซ่อนเลี่ยน เปลี่ยนมาก้มดูจานข้าวตัวเอง ซึ่ง...TOT แหวะ มันเละๆ จนกินจะไม่ได้แล้วอ่ะ

"เดี๋ยวฉันไปซื้อยำกินนะ ไม่ไหวแล้วว่ะ" พี่ติกับหญิงที่นั่งกันเรียบร้อยแล้วไม่ได้ค้านอะไรสักแอะ แน่ล่ะ มันเห็นจานข้าวหมูของฉันแล้วนี่ -_- ใครกินลงก็แปลก

ฉันเดินตรงไปยังร้านยำ จงใจทอดจังหวะช้าๆ เปิดโอกาสให้สองคนนั่นได้นั่งกันสองต่อสองนานๆ

ร้านยำบัญชีเป็นการรวมตัวกันขายของสองผัวเมีย และบางทีก็ลามไปถึงลูกของคุณลุงกะคุณป้าคู่นี้

"ป้าคะ เอายำรวมมิตรรสจัดๆ.... ไม่เอาลูกชิ้นนะ" ฉันยืนรอและตั้งหน้าตั้งตาคุมให้ป้าใส่นั่นน้อยๆ ใส่นี่เยอะๆ ไปตามเรื่อง จิ้มไปจิ้มมาด้วยมาดเอาแต่ใจนิดหน่อย ก็ถ้าไม่คุมดีๆ ลูกชิ้นที่ชั้นเกลียดนักเกลียดหนามันต้องลงหม้อไปด้วยแหง๋ม เคยมาแล้ว...ฉับพลัน ..หางตาฉันก็เหลือบไปเห็นร่างสูงของบุคคลที่เฝ้ารอคอยมานาน...lol สวรรค์มีจริง โย้วๆๆ มนต์รักยำแซ่บ

"ไก่คับ" พี่โอมว่าพลางใช้ที่คีบคีบอกไก่ทอดยื่นให้คุณลุงสับ...รู้สึกว่าเขาจะยังไม่เห็นฉันนะ...เพราะฉันอยู่ต่ำกว่าระดับสายตาเขาไง -_- เป็นความจริงที่แสนปวดร้าวเหลือเกิน

"พี่โอม" พี่โอมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะก้มลงมาเห็นหัวฉัน ฉันยิ้มแป้นรับสายตาเขาอย่างเป็นสุข หุหุ นึกว่าจะไม่ได้ทักกันซะแล้ว ^^

"อ้าว บังเอิญจัง ทำไมมากินข้าวสายนักล่ะ" ฉันมองนาฬิกาตัวเองงงๆ แล้วก็พบว่ามันบอกเวลาบ่ายสอง 10 นาที ฉันถึงได้เข้าใจว่า ทำไมถึงเจอพี่โอมมากินข้าวได้ ทั้งที่ฉันมากินข้าวที่โรงอาหารบัญชีออกบ่อยแต่ไม่เคยพบกันมาก่อน ฉันก็สงสัยอยู่แล้วเชียวว่าธรรมดาพี่ว้ากแอบเอาข้าวกล่องมากินหรือเปล่า ถึงไม่เคยเห็นพวกเขาตามโรงอาหารที่ไหนซักที่ ที่แท้เป็นว้ากแท้จริงแสนลำบาก .. ต้องอดอยากมากินตอนสายๆ

"ติดธุระนิดหน่อยอ่ะค่ะ วันนี้ไม่มีเรียนตอนบ่ายด้วย (ความจริงก็เพราะเสด็จติกับเสด็จหญิงน่ะแหละ ..เล่นองค์กันอยู่นั่น กว่าจะออกมากินกันได้) แล้ว..อืมม...วันนั้นเป็นไงบ้างคะ"

"ก็ดี พี่เค้าไม่ได้ว่าอะไรหรอก อบรมตามปกตินิดหน่อยน่ะ โดนเกือบชินแล้ว" เสียงพี่โอมฟังดูสลดๆ ไปนิดนึง แต่แค่นิดเดียวนี้ก็ทำให้ฉันรู้สึกผิดจนบอกไม่ถูก

"ไม่เอาน่า ไม่ต้องคิดมากหรอก ไม่ใช่เพราะเราซะหน่อย มันมีเรื่องอื่นด้วยน่ะ" พี่โอมวางมือบนหัวฉันโคลงเล่นไปมา พร้อมยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่น

"ได้แล้วน้อง" ....เคยได้ยินเสียงมารมั้ย ฉันว่าเสียงเหมือนตาลุงนี่เลย -_-' ไม่ได้รู้จังหวะเลยยยย..ลุงยื่นไก่ทอดที่สับใส่จานเรียบร้อยแล้วของพี่โอมมาให้ พร้อมจานยำรวมมิตรของฉันที่ถูกวางไว้คู่กัน พี่โอมหันไปจ่ายตังค์พร้อมตักน้ำจิ้มของตัวเอง

"ไปนั่งด้วยกันมั้ยคะ มิ้งค์กินอยู่กะเพื่อนตรงโน้น ...อ่อ มีพี่ติด้วยนะ"

"เดี๋ยวพี่หอบไปกินคณะดีกว่า ..เดี๋ยวจะโดนอีก..ไปนะ แล้วเจอกันที่ห้องเชียร์" ท้ายประโยคพี่โอมก้มลงมากระซิบกับฉันด้วยน้ำเสียงติดทะเล้น ...ฉันรับคำเบาๆในลำคอ มองพี่โอมที่พาร่างสูงๆ ของเขาจากไป แล้วถึงหันมาจ่ายค่ายำของฉันบ้าง

"แฟน จ่ายให้แล้วน้อง"

....โอ๊ย รักคุณลุงจังเลยค่ะ @_@ ขอโทษที่ตะกี้ตาถั่วคิดว่าลุงเป็นตัวมาร.... ฉันเดินกลับโต๊ะด้วยอารมณ์ที่แสนจะแตกต่างจากขามา พร้อมยำจานที่อร่อยที่สุดในโลก ^O^

"มิ้งค์ เดี๋ยวกลับบ้านไงอ่ะ ให้รถเราไปส่งมั้ย" ตกเย็น หญิงเอ่ยถามฉันขณะที่กลุ่มเรากำลังเดินลงจากห้องเชียร์ เนื่องจากวันนี้ห้องเชียร์เลิกเย็นเป็นพิเศษ

"ไม่เป็นไรๆ ฉันกลับเองได้" ฉันปฏิเสธความหวังดีของมันไป เพราะบ้านฉันกับบ้านมันไกลกันโข ก็รัตนาธิเบศร์กับฝั่งธนน่ะ จะไปส่งกันได้ยังไง -_-'

"เฮ้ย แกกลับได้ชัวร์เหรอ"

"ทำไมวะตั๊ก แกจะนั่งรถเมล์ไปส่งฉันรึไง" ฉันถามกลับไปอย่างหมั่นไส้ที่มันทำหน้าประหลาดๆ ใส่ฉัน...ก็ตั๊กมันก็กลับรถเมล์เหมือนกันน่ะแหละ ..ฉันละไม่เห็นเข้าใจเลยว่าทำไมไอ้พวกนี้ถึงชอบมาห่วงฉันว่าฉันจะกลับบ้านไม่ได้...แค่ฉันเคยนั่งรถเมล์ผิดฝั่งแล้วไปลงฟาร์มจระเข้ สมุทรปราการเอง -_-' เหอะ ขำๆ

"ป๊าว" ตั๊กตอบกลับมาเสียงสูง

"เอางี้ ฉันโทรตามให้พี่ติมารับดีมั้ย" หญิงบอก มือก็หามือถือในกระเป๋าถือก็มันไปมา...ดูท่ามันจะโทรจริงแฮะ

"ไม่ต้องโทรตามหรอก พี่อยู่นี่" ฉันหันขวับไปตามเสียงพี่ติที่อยู่ๆ ก็โผล่ออกมาจากมุมไหนก็ไม่รู้ แว่บมาออกมารับลูกไอ้หญิงเสร็จสรรพ ก็ทันเห็นพี่ติยักคิ้วหลิ่วตาให้คุณน้องหญิงของเขาพอดี...เหอๆ มันพัฒนาแล้วเว้ย มีส่งสายตาให้กัน ปิ๊ง ปิ๊ง ปิ๊ง ซะด้วย

"เฮ้ย ป่านนี้แล้วนะ พี่ติยังไม่กลับอีกเหรอ"

"ก็พี่ติรอเจอหน้าหญิงอยู่ไง หึหึ" ไอ้เจี๊ยบที่เดินคุยโทรศัพท์รายงานตัวกับท่านแม่ของมันอยู่ข้างหลังพวกเรามานานอดแซวขึ้นมาบ้างไม่ได้

"ตกลงให้พี่ติไปส่งมิ้งค์นะ" หญิงสรุป สุดท้าย ฉันก็เลยกลับกับพี่ติตามเคย ดี หุหุ ....ฉันยืนรอพี่ติที่ไม่รู้ทำไมต้องหนีไปร่ำลากับหญิงซะไกลฉันขนาดนั้น ไม่รู้มีความลับอะไรกันนักหนา พอสนิทกันแล้วก็ถีบหัวยัยต้นห้องส่งเลยนะ =_=

แกร่วไปแกร่วมา สายตาฉันถึงป่ายปะไปเจอบอร์ดสายรหัส ที่ตอนนี้ มีคนเอากระดาษสีเหลืองอ๋อยมาแปะไว้แผ่นเบ้อเร่อ พร้อมข้อความว่า

นับถอยหลัง..วันที่เราจะได้เจอกัน......10 วัน ....เฉลยสายรหัส....

โอ้ว เย้ๆๆๆ >o< จะได้เจอบรรดาสายรหัสของฉันแล้ว lol ฉันเดินตรงดิ่งไปที่บอร์ดสายรหัส ณ จุดที่สมุดเล่มเล็กที่เป็นของฉันถูกหมุดไว้...ข้อความใหม่ถูกเขียนขึ้นต่อจากหน้าที่แล้ว

กินนมซะเยอะๆ นะ จะได้โตเร็วๆ พี่ขี้เกียจก้ม 555

ข้อความนี้ไม่ได้ลงชื่อไว้ แต่ดูจากลายมือเด็กๆ กับข้อความที่เขียนเนี่ย พี่รหัสฉันแหงๆ -_- ฉันคว้าปากกาเมจิประจำบอร์ดมาเขียนต่อรอง

วันหลังขอเป็นอย่างอื่นได้ม๊า มิ้งค์ไม่ชอบกินนมจริงๆ นะ T^T เอาเป็นตุ๊กตาหมีน่ารักๆ ซักตัวก็ดี อิอิ...นู๋มิ้งค์

"ไป กลับได้แล้ว" พี่ติเดินมาสะกิดฉันจากด้านหลัง ฉันหันกลับไปเตรียมตัวจะกลับ แต่...เหมือนหันไปเจอฝันร้าย ฉันมองปีศาจสีขาวในมือพี่ติอย่างตะลึงพรึงเพริศ

"มิ้งค์ลืมไว้ที่โต๊ะแน่ะ" ...พี่ติชูไอ้นมขวดยักษ์ที่ฉันทิ้งไว้บนโต๊ะตั้งแต่เช้า...แหมมม..กะว่าจะทิ้งอยู่แล้วเชียวเก็บมาทำไม(ว๊ะ) ....ToT