คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : A U S T I T I C 2
Chapter 2
ร่างเล็กในเสื้อบางสีขาวยัดในพร้อมกับปล่อยชายด้านหลังกางเกงยีนรัดรูปสีดำสนิทเรียกความสนใจให้นักศึกษาชายหญิงอย่างง่ายดาย ถ้าไม่ติดว่าหล่อนเป็นแฟนกับนักศึกษาแพทย์หนุ่มละก็ คงมีชายนับร้อยมาต่อแถวขอเธอเป็นแฟนแล้วล่ะ
“ไง นาย มาเช้าหนิ” ยุนโบมี นักศึกษานิเทศศาสตร์ สาขาเขียนบท เอ่ยถามเมื่อนอึนจีมานั้งข้างๆที่โต๊ะหินอ่อนใต้นิเทศ เธอล้วงของหกด้านขึ้น เพ่งมองมันด้วยความสงสัย มันเหมือนมีอะไรดึงดูดให้เธอมองมันไม่หยุด มันเป็นอะไรที่หาคำตอบไม่ได้ถ้าผู้ถามไม่ตอบมันเอง
ต้องหาเจ้าของ... ไม่สิอย่าพึ่งเลย รอไปก่อน
“ไรอะ ลูกเต๋าอ่อ” อึนจีละสายตาออกจากสื่งตรงหน้าเมื่อเพื่อนข้างเอ่ยถาม โบมีเงยหน้าจากบทความที่เขียนอยู่ มองลูกเต๋าในมือเพื่อนตัวเล็กและก็ต้องเลิกคิ้วเชิงประหลาดใจ เพราะที่รู้จักกันตลอดสามปีไม่ท่าที่ว่าเพื่อนตัวเล็กจะชอบสิ่งของแนวนี้
"นายเล่นของแบบนี้ด้วยอ่อ" โบมีเอ่ยพลางจ้องไปที่ลูกเต๋าอีกครั้ง
"เปล่า เก็บได้น่ะ" อึนจีตอบพลางเก็บลูกเต๋าใส่กระเป๋าข้างแล้วหยิบบทละครขึ้นมาท่องต่อ เธอเป็นศึกษานิเทศศาสตร์คณะเดียวกับโบมีนั้นแหละเพียงแต่เธออยู่การแสดง/กำกับการแสดง
"ถ้าไม่ชอบแล้วนายจะเก็บทำไม" โบมีควงปากกาไปมาด้ามปากกาที่วนรอบนิ้วโปงสลับไปที่นิ้วชี้และจบอย่างสวยงามที่นิ้วกลาง เธอมองเพื่อนอย่างสงสัย แต่ช่างเถอะมันเรื่องของเขาหนิ โบมีไหวไหล่ก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าเป้สีนำ้ตาล
"ก็.....อ้าว แล้วมึงจะไปไหน" อึนจีเอ่ยถามดวงตาทั้งสองจับจ้องใบหน้าของเพื่อนสาว
"เรียนไง นายก็เรียนคลาสเดียวกับเรานะ"
เออว่ะ ลืมไปเลย
"เออๆ แปปนึง" ไม่ทันแล้วเพื่อนตัวดีเดินเข้าอาคารไปล่ะ
"เอ้า หยุดเพื่อ?" อึนจีกระชากเสียงถามเมื่อเพื่อนรักหยุดเดินเสียดื้อๆทำให้หล่อนต้องชนกับหลังงามๆของคนตรงหน้า
"......"
เอ้ะ อีนี่ไม่ตอบอีก
"เอาเดินปายยยย" ดันไหล่เพื่อนรักให้เดินต่อแต่มันไม่ยอมง่ายๆนะสิ แล้วนี่มองอะไรอยู่ มองอยู่นั้นแหละ
โบมียิ้มให้กับตัวเองก่อนจะหยิบปึกกระดาษหนาขึ้นมา เปิดไปหน้าล่าสุดที่เขียนแล้วลงมือจดอะไรบางอย่างลงไป
"อ่าา อิเชี่ยมาจดอะไรตอนนี้" อึนจีเริ่มหงุดหงิดกับการกระทำของเพื่อนรัก
"โอ้ะ นั้นรุ่นพี่โชรงหนิ"
"นายรู้จัก?"โบมีเลิกคิ้วสงสัย
"อ้าวว ดาวคณะเลยนะเว่ยย"อึนจียิ้มร่าก่อนจะวิ่งเข้าไปรุ่นพี่ที่ว่านั้น เออสวยว่ะ สวยมากด้วย ไอ่บมนี่ละลายเลยล่ะ
"อื้ออ ดาวคณะ.. น่าสนใจหนิ"
.
.
ร่างสูงกำลังเก็บโน๊ตที่เรียนเมื่อครู่ นาอึนไม่รู้จะต้องเรียนอะไรแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ทำไมไม่มีใครเข้าใจ แค่โยนโน๊ตเพลงมาหรือเปิดเพลงให้ฟังนาอึนก็สามารถเล่นได้อย่าง
พรี้วไหว แต่ประสบการณ์การใช้ชีวิตอยู่กับคนที่ไม่เข้าใจเรามาสิบเจ็ดปี เราก็ต้องปรับตัวให้ได้ ต้องพูดแม้ไม่อยากพูด ต้องสื่อสารให้ผู้คนเข้าใจ แม้คนอื่นๆอาจมองว่าเราเอ๋อบ้าง ปัญญาอ่อนบ้าง เด็กพิเศษบ้าง พวกเขาพยายามที่จะเข้าใจเราแต่กับเป็นเราเองที่ต้องทำความเข้าใจกับคำพูดของพวกเขาแทน
“อือออ..” นาอึนครวญครางเล็กน้อยเมื่อมีมือเรียวบางมาแตะตัว ยักไหล่ขึ้นเชิงป้องกัน แต่มันก็เป็นเพียงการสะกิดเบาๆเท่านั้น
“นาอึน ซนนาอึนป่ะ" ร่างที่สูงกว่าเอ่ยทัก เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนกระทบแสงแดด สวยสวยจริงๆ คงเผลอจ้องแต่สีผมนั้นเลยทำให้นาอึนไม่ได้เสียงเรียกอีกครั้ง
"เฮ้ๆ ฟังหน่อยดิ นาอึน" ร่างสูงโบกไม้โบกมือไปมาหวังว่าเขาจะเห็นบ้าง แต่เปล่าเลยนาอึนยังคงจับจ้องที่เส้นผมของเธอ
ใครอ่ะ เราไม่รู้จักอะ
"เอ่อ... ค คะ?" นาอึนเอียงคอมองหน้าร่างที่สูงกว่า พลางกอดกระเป๋ากีตาร์สีดำไว้แน่น เธอน่ะเรียนดุริยางคศาสตร์ สาขาวิชาการแสดงดนตรี เอกกีตาร์คลาสิก เลยนะ ไม่ใช่เด็กเอ๋อใครๆว่ากัน
"อ่าา แปปนะ โหลลลอ้ะๆๆ เจอละๆ มีกีตาร์ตัวนึงด้วยปะ เสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงก็ดำว่ะ เคๆแล้วเจอกัน นัมจู" ร่างสูงกดวางสายก่อนจะสบตากับร่างตรงหน้าที่ยิ้มให้
"ใครอะ" นาอึนขมวดคิ้วพลางหลบตาทันที กระตุกหน้าไปมา ก็ตลอดสามปีที่เรียนที่นี่ ไม่มีใครเคยทักเธอสักคน แล้วนี่เขาเป็นใครมาทักเราทำไม
"ฮายอง โอฮายองน่ะ นัมจู คิมนัมจูฝากคุณไว้กับฉัน" ฮายองพยายามเอ่ยชื่อเต็มออกมาเพื่อให้นาอึนจำนัมจูได้
".....จู ท ทำไมอะ ฝาก..มะ ไมอะ" นาอึนลดกระเป๋ากีตาร์ลงขมวดคิ้วหนักกว่าเก่าเอียงคอเล็กน้อยเชิงสงสัย
"ไม่รู้ดิ มันไม่ได้บอก เอาเป็นว่าตั้งแต่นี่ฉันจะดูแลเธอเอง" ฮายองยิ้มให้ก่อนจะมองไปที่กระเป๋ากีตาร์สีดำ
"นี่ๆ เล่นกีตาร์ด้วยหรอ" อ้าวนี่เขาไม่รู้หรอ ก็คนที่โดนตักเตือนบ่อยๆเวลาจริงจังกับการเล่นมากเกินไป ดูจากไวโอลินในมือก็พอจะรู้ได้ว่าเรียนคลาสเดียวกัน
นาอึนพยักรัวๆก่อนขอตัวไปห้องซ้อม แต่ช้าก่อนก่อนเพิ่งบอกว่าจะดูแลเป็นอย่างดีแล้วจะให้นาอึนไปคนเดียวเนี่ยนะ ไม่มีทาง เมื่อวานก็ตามหาเด็กสาวตรงหน้าทั้งวัน ไม่หน้าเชื่อว่าจะอายุสิบเจ็ดสูงจริงๆสูงพอๆกับเธอเลย
"อ่าาา ไปด้วยสิ นาอึนอ่าา" ฮายองรีบตามนาอึนไปทันที
"เอ่อ..ชื่อ.." นาอึนยกนิ้วชี้ขึ้นเชิงบอกชื่ออีกครั้งได้ไหม ฮายองได้แต่เอียงคอกับการกระทำของนาอึน
"ห้ะ" ฮายองเอ่ยกว่าจะเข้าใจความของอีกฝ่ายก็กินเวลาไปเกือบนาที โอ้ยยยยเข้าใจยากจริงๆนะเนี่ย แต่มันก็น่าสนใจนะ คนที่สามารถสือสารกับเด็กออทิสติกรู้เรื่องเนี่ย ต้องเก่งมากๆเลยล่ะ
"อ่อๆๆ โอ ฮา ยอง น่ะ" ฮายองตอบพลางยิ้มให้อย่างเอ็นดูเมื่อเห็นนาอึนเลิกคิ้ว ยู่ปากเล็กน้อยก่อนจะเกาหัวแกรกๆ
"ยากอะ... ยอ ยองๆ ยองงงงงง!" นาอึนยิ้มให้จนตาปิดตะโกนเรียกชื่อที่ตั้งให้ใหม่ซ้ำๆ
โอ้ยยยย ไม่ไหวแล้ว น่ารักไปแล้ว
"แล้วนี่จะไปซ้อมหรอ อ่าาา เรียกว่าไรดีล่ะ ซนล่ะกัน มีชื่อเรียกกันแล้วนะ" ฮายองเอ่ยก่อนจะไปห้องซ้อมกันนาอึน
.
.
อึนนั่งเหม่อลอยมองไปรอบๆ
“ออทิสติก ซาวองก์” ก็คือบุคคลออทิสติกที่มีความสามารถพิเศษ
เมื่อกี้อึนจีเดินสวนกับแฟนหนุ่มก็ได้ไถ่ถามเรื่องเกี่ยวกับเด็กพิเศษคนนั้น คนที่อูบินคุยด้วย อินกุกเองก็สงสัยว่าทำไมถึงอยากรู้เรื่องพวกนี้
ซึ่งมักพบว่ามีความสามารถพิเศษเฉพาะเจาะจงในบางด้าน หรืออาจมีความจำแบบพิเศษ ที่สามารถจำได้ทุกอย่างที่เรียนรู้
อึนจีกัดปากนิดเล็กเมื่อพาร่างเล็กๆของตนมาอยู่หน้าตึกดุริยางคศาสตร์
“อยากเจอว่ะ...”
“เห้ยๆแกๆ จองอึนจีหนิหว่า หันซ้ายๆ” เสียงซุบซิบของกลุ่มข้างทำให้หล่อนหันไปยิ้มให้
เธอไม่เคยเข้าตึกนี้เลย เคยแต่เดินผ่าน ถ้าให้นับจริงๆนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเข้าตึกนี้
เดินไปเรื่อยๆปลายเท้าก็ชะงักกลางคัน โสนประสาทการได้ยินทำงานทันที
อ้ะ เสียง....กีตาร์ อ่า กีตาร์คลาสสิก
To be continued ….
------------------------------------------------------
แต่พยายามแต่งให้เสร็จจนได้
รีกรีดเดอร์นะ ฟิคเรามีแท็กนะเออ สกรีมกันได้เลยยย
#ฟิคซนเด็กเอ๋อ
ความคิดเห็น