คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : A U S T I T I C 1
Chapter 1
"จู...ไม่ไปเรียน..หืม" นาอึนที่เคี้ยวขนมปังตุ้ยๆถามขึ้นเสื้อเชิตสีขาวสะอาดกับกางเกงยีน อืม....ดูดีเลยทีเดียว แต่วันนี้เธอจะต้องส่งนาอึน อยากรู้ว่าพวกมันเป็นใคร อยากเห็นหน้าชัดๆถึงจะทำอะไรไม่ได้ก็เถอะ
รถจักรยานยนต์สีดำพุ่งเข้าสู่รั้วมหาลัยนัมจูยื่นมือไปรับหมวกกันน็อกจากร่างสูงที่นั่งซ้อนท้าย ผมสีดำดกสยายไปตามแรงสะบัด เส้นผมที่สะบัดตกลงมาที่กลางหลังตามแรงโน้มถ่วง
"จูเราไป...นะ...เรียนไหม" นาอึนลงจากรถจักรยานยนต์พลางถามว่าวันนี้จะไปเรียนไหม ถ้าเป็นคนอื่นคงแบบ ‘มึงพูดไรวะ’ เธออยู่กับนาอึนมาเป็นปี ตอนแรกๆก็หงุดหงิดเขาบ้างแหละ
“ไม่อ่ะ อยากโดด” นัมจูบอกก่อนจะหัวเราะร่าเมื่อเห็นนาอึนขมวดคิ้วเรียว
“จู.....กระโดดสิ ก็บอกว่าจะโดด กระโดดดิ แบบนี้ ” ร่างสูงกระโดดสองสามก่อนจะยิ้มให้บางๆ เห้ยยย นั้นมุขหรือหอยแครง เธอตกใจมากนะเนี่ย
นาอึนไปแล้ว เธอเดินไปแล้ว นัมจูมองตามแผ่นหลังของอีกคนจนลับสายตา คลี่ยิ้มอ่อนๆให้ตัวเองก่อนวนรถจักรยานยนต์ออกนอกมหาลัย
ร่างสูงเดินไปตามทางเดินที่เชื่อมกับโถงใหญ่ มือเรียวทั้งสองจับสายกระเป๋าสะพายข้างไว้แน่น กระพริบตาไปมา สายตาจับจ้องที่พื้นหินก่อนจะละสายตาไปสนใจป้ายบอกทางที่ติดข้างกำแพง หันซ้ายแลขวาเชิงดูทางที่จะไปต่อ
“ซ้าย ซ้ายๆๆ” พูดกับตัวเองไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงห้องแต่ทุกอย่างต้องพังเพราะที่เธอซุ่มซ่ามเองหรือกลุ่มนักศึกษาชายที่ไม่รู้จักโตกันแน่ เธอชนเข้าอย่างจัง ร่างบางโซเซไปด้านหลังเล็กน้อย กระพริบถี่ๆกระตุกหน้าไปมา กำสายสะพายข้างแน่นจนเลือกออก เม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าหวาน ไม่เงยหน้าสบตา กลัวบอกได้คำเดียวว่ากลัวไมมีทางเลือกแล้ว
“ด..เดิน เดินน” กระซิบกับตัวอย่างเบาก่อนจะเดินเลี่ยงชายกลุ่มนั้นไป
“เห้ยย เดี่ยวดิ” ไม่มีเสียงใดๆเข้าไปในหัวของเธอเลย มีเพียงความคิดเล็กๆที่ผุดขึ้นในโซนประสาท สัตว์ตัวน้อยกระโดดโลนเต้นไปมาอย่างสนุก เสียงดนตรีบรรเลงเป็นจังหวะน่าสนุกดีนะ คุณคิดดูสิถ้าเราเข้าไปอยู่ในโลกที่เราจิตนาการขึ้นมาได้ละ โลกที่มีทุกคนที่เข้าใจเรา เข้าใจในสิ่งที่เราพูด คิด ทุกๆการกระทำ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้
“เห้ยยย หันมานี่!!!!” แรงกระชากทำให้นาอึนยกมือขึ้นมาจับที่ท้ายทอยทันที กระเป๋าสะพายได้ตกลงสู่พื้น ข้าวของกระจัดกระจายเต็มไปหมด ร่างของเด็กสาวโดนเหวี่ยงฝาดกับล็อกเกอร์สีแดงสด ร่างกายเด้งกลับมาก่อนที่เธอจะตั้งตัว ชายหนุ่มก็เข้าประชิดตัว มือเรียวบีบปลายคางให้เด็กสาวเงยหน้า เท้าแขนอีกข้างไว้บนล็อกเกอร์
“รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร” นาอึนปัดมือเรียวที่จับของตนออกก่อนจะก้มหน้าดังเดิม ร่างกายสั่นระริกด้วยความกลัว มือทั้งสองกำเสื้อไว้แน่น
“ฉันจะบอกให้นะ ที่นี้ถิ่นฉัน เดินผ่านฉันต้องก้มหัว เข้าใจไหม!!!” ร่างสูงทุบล็อกเกอร์แรงๆเชิงล้อเล่นกับคนตรงหน้า ริมฝีปากแสยงเมื่อเห็นร่างตรงหน้าสั่นด้วยความกลัวก่อนจะปล่อยให้เป็นอิสระ
นาอึนค่อยๆข้าวของใส่กระเป๋าก่อนจะเดินกระตุกไปกระตุกมา กระพริบตาถี่ๆสมองประมวลภาพที่เกิดขึ้นทั้งหมดอย่างรวดเร็ว กำสายสะพายไว้แน่นเช่นเคยก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไป
“เห้ยยยย อูบินน” อึนจีกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาหาร่างสูง อูบินกำลังยืนมองเด็กหญิงที่มีอาการเก้ๆกังๆ ดูเหมือนจะเป็นเด็กพิเศษ อึนจีแตะหลังหลังของร่างสูงตรงหน้าก่อนจะเอ่ยถาม
“ใครวะมึง” อูบินส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะขยี้หัวเพื่อนตัวเล็กเล่น อึนจีจับมือของชายตรงแล้วบิดขึ้น เสียงร้องโอดครวญทำให้อึนจีหัวเราะร่า
“อย่าสนเลย เด็กพิเศษอะ เอ่อวันนี้ไม่เรียนนะ ฝากบอกอินกุกด้วย” อูบินบอกลา พลางเดินออกนอกประตูมหาลัยไป นี้ก็ถึงเวลาเรียนแล้ว เธอจะเสียคาบแรกของเทอมไม่ได้ แม้ว่าเพื่อนรักของเธอจะโดดไปไหนต่อไหนแล้วก็เถอะ
“อ้ะ....” อึนจีเห็นของที่เล็กพอสมควรตกอยู่ สี่เหลี่ยมมุมฉากทั้งหกด้านประกอบกันเป็นรูปทรงมีจุดดำๆบอกจำนวน เธอหยิบมันขึ้นมาดูรอบๆก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปม
ลูกเต๋า..... แต่ทำไมมีจุดแค่ด้านเดียว
.
.
เสียงสั่นของเครื่องมือสื่อสารทรงสี่เหลี่ยมทำให้ ‘โอ ฮายอง’ รีบล้วงมือถือในกระเป๋าเสื้อขึ้นมา ปฏิกิริยาที่แสดงออกนั้นเป็นคำถาม ปรากฏเบอร์แปลกที่ไม่คุ้นเคย
ใครวะ..
“อ่า สวัสดีค่ะ” น้ำเสียงแหบพร่า กลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะพาตัวเองไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่หลังอาคารเรียน ตอนนี้คณะของเธอเลิกเรียนแล้ว เธอชอบมานั่งตรงนี้ประจำ เพราะ? เพราะทุกๆวันจะมีเสียงเปียโนบรรเลงเพลงที่คุ้นเคย บางครั้งคณะดุริยางคศิลป์ก็จะมีการประชันเครื่องดนตรีต่างๆ แต่เธอมาที่นี้เพียงเพราะเสียงเปียโนนั้นล้วนๆ เธอไม่เคยรู้ว่าใครเป็นคนเล่นและไม่คิดอยากจะรู้ด้วย การเล่นของเขาคนนั้นแปลกขึ้นทุกวัน บางวันมีแต่การกระแทกนิ้วเรียวลงไปในด้ามไม้สีขาวสลับดำ อีกวันก็เล่นแต่เพลงของโวล์ฟกัง อะมาเดอุส โมซาร์ท
ส่วนวันนี้เขาคนนั้นจะเล่นแบบไหนเธอไม่กล้าเดาจริงๆ
“โอ ฮายอง......” คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันจนเกิดรอยย่นก่อนจะเปล่งน้ำเสียงที่แหบพร่าออกไป
“….. ใครคะ”
“......อ่าาาาา ฉันเสียใจนะเนี่ย นัมจูค่ะ คิมนัมจู”
“........มีอะไร” เอ่ยน้ำเสียงเรียบตอบกลับไป เงยหน้ามองหน้าต่างชั้นสามของอาคารเรียน เสียงเปียโนได้บรรเลงขึ้นแต่มันมีอะไรที่แปลกไป จังหวะการเล่นดูเหมือนคนไม่มีสมาธิ ทุกๆการกดเรียวนิ้วลงบนไม้เรียบสีขาวช่างว่างเปล่า สติหลุดลอยไปไหนน่ะ
วันนี้มาแปลก แปลกจริงๆนะ
“เย็นชาจังนะ ฮายองอา”
“.....................”
“ฝากเด็กหน่อยสิ ออทิสติก ซาวองก์ น่ะไหวไหม”
“……..เปลี่ยนเบอร์หรอ เด็ก? เด็กอีกแล้วหรอ คิมนัมจู”
“ไม่ ไม่หรอกคนนี้อาจจะยากหน่อย อยู่บ้านเดียวกับฉันแต่เรียนคนละที่”
“เออเอาดิ ชื่อไรอะ”
“ ..........ซนนาอึน”
To be continued ….
------------------------------------------------------
ลูกเต๋านั้นสำคัญมากนะรู้ยังงงงง5555555555 อูบินของเรานี้แบดบอยเจรงๆเลยนะ
ก็ตอนแรกสำหรับฟิคนี้ตอนที่แล้วอินโทเดี๋ยวจะมีตัวละครเพิ่มมาเป็นตัวประกอบอีกนะเออ
ขอกำลังใจให้ไรท์หน่อยยยยย จากอินโทผลตอบรับดีเกินคาดไว้มากเลยยย
ปล. รักกกกรีดเดอร์ทุกคนนนนนนน
#ฟิคซนเด็กเอ๋อ
ความคิดเห็น