คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
Intro
ร่างของหญิงสาวอายุยี่สิบต้นๆนั่งเหม่อลอยกลางเตียงใหญ่หนานุ่มใช้ความคิดเรื่อยเปลือยทุกอย่างในหัวคิดมันสับสนปนเปไปหมด ทำไมคุณย่าถึงรับเด็กคนนั้นมาเลี้ยง ถ้าเป็นเด็กธรรมดาจะไม่ว่าอะไรเลยแต่นี้ถึงขั้นออทิสติก เธอควรทำอย่างไรเธอไม่สามารถอยู่รวมบ้านกับเด็กออทิสติกได้แน่
แกรกๆ
เห้ยยยย อะร้ายยย เสียงอะไรหนิ ซวยละๆก็รู้ดีว่าไม่มีอะไรหรอกแต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่ามันจะเป็น...เห้อออย่าพูดเลย
ร่างเล็กวางปลายทาบกับพื้นห้อง ค่อยๆยองเบาไปตามทางเดิน เธอค่อยๆแง่มประตู
"เห้ย ชี่.... อ่าาา นาอึนอ่า" เด็กออทิสติก ร่างสูง ที่นั่งกุมเข่าอยู่หน้าประตู หล่อนยังคงก้มหน้าหัวติดพื้น ไม่สบตา
"เดี๋ยวๆๆ แล้วนี้ ไปไหนมา" นี้ก็หกโมงกว่าแล้วนาอึนจะไปไหนได้ แล้วเลือดนั้นอะไรแผลที่ข้อเท้านั้นอีก
นาอึนเด็กสาววัยสิบเจ็ดตอนนี้เธอเรียนอยู่มหาลัยแล้ว คุณคิดดูสิเธอเก่งขนาดไหนกัน
เรียนสองสถาบันในเวลาเดียวกันและเธอกำลังเรียนต่อปริญญาโทนะ ต่อโทเลยนะ แล้วฉันล่ะอายุขึ้นเลขสองแล้วนะยังไม่บทปริญญาตรีเลย
"นาอึนอ่า ตอบพี่มาๆ" นาอึนยังคงก้มหน้า เขายกมือเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่าหยุดถามได้แล้ว เขาเงยหน้าขึ้น มุมปากด้านซ้ายมีแผลขนาดใหญ่ ใต้ดวงตาปรากฏรอยช้ำเป็นจ้ำสีม่วง บริเวณไหปลาร้าเกิดรอยเหมือนถูกไฟจี้เป็นจุดๆ ตามลำตัวมีแผลเล็กๆ ข้อเท้ามีแผลเหวอะและเศษแก้วที่ยังฝั่งในเนื้อ
น้ำตาใสได้หยดลงพื้น เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแตะฝีเท้าของคนตรงหน้าอย่างเบามือ สายตาของนาอึนเหม่อลอย แลดูว่างเปล่า
“..... มียักษ์ตัวใหญ่มากๆเลยล่ะ พวกมันทำไรก็ไม่รู้ แต่มีผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงนะ เขาน่ะ เขาเป็นเหมือนราชินีเลย เขามองเราด้วยล่ะส่วนยักษ์ตัวใหญ่อ่ะ มันเจ็บมากเลย” นาอึนพูดพลางหัวเราะเบาๆก่อนถามนัมจูว่าร้องไห้ นันจูลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบไปพลางทำแผลให้นาอึน นี่มันครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่นาอึนถูกรังแกนี่ก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะโตถึงขั้นมหาลัยแล้ว
“เห้ยแกน่ะ!!” ผู้ชายร่างสูงตะโกนเสียงดังเหมือนจะเรียกใครสักคน
“อ้าวอินี่ หูหนวกหรอว่ะ” เขากระชากเสื้อเชิตของเด็กสาว’ ซนนาอึน’ เธอหลบตามองไปทางอื่น ไม่เงยหน้าสบตา ทำไมทุกอย่างในโลกนี้มันน่ากลัวไปหมด อยากกลับบ้านไปหาคนชื่อ ‘ คิมนัมจู’ ไม่เอา ปล่อยเหอะ ไม่เอาแล้ว อย่าแตะมัน หยุด พอแล้ว
“มึงจะตอบกูไหม” เขาเขย่าคอเสื้อไปมาแรงๆ น้ำลายเม็ดโตโดนหล่อน เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตามันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ มีผิวหนังกำพร้าที่ห่อหุ้มใบหน้า ดวงตาสีดำสนิท บริเวณคิ้วขมวดเข้าหากันจนเป็นรอยย่น ทั้งเสียงที่เปล่งออกมา น้ำลายที่โดนหน้า มันสามารถทำให้หล่อนรับรู้ได้ว่าผู้ชายตรงหน้านี้กำลัง‘ โกรธ’
“ป...ปล่อย” นาอึนพยายามอย่างมากที่จะปกป้องตัวเอง มือทั้งสองของหล่อนจับที่ท้ายทอยแน่นก่อนจะกระอันน้ำสีแดงสดออกมา เพราะชายตรงหน้านั้นได้วาดหมันเข้าหน้าท้องของหล่อนอย่างเต็มแรง บางอย่างที่หล่อนชอบทำตอนเด็ก ความรู้สึกที่ไม่ได้สัมผัสมานาน เหมือนจะคิดถึงแต่ก็ไม่ต้องการมัน มันเรียกว่า ‘ ความเจ็บปวด’
To be continued ….
-----------------------------------------------
ดีจร้าาาา วันนี้มาลงอินโทก่อนนไม่ไหวจริงๆคือเราเป็นโซวอนที่ไม่เคยแต่งฟิคโซซิเลย ฮาาา
ก็วันนี้วันเกิดเราเองงง เราเป็นไรท์ที่แต่งฟิคติดตามอะนะ นี่เป็นฟิคที่สองแล้ว สำหรับใครที่เล่นทวิตก็ แฮชแท็ก #ฟิคซนเด็กเอ๋อ ช่วยกันเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์เด้ออออ ขอบคุณฮับบ
ความคิดเห็น