คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Part 7 jumble
สับสน
ที่บ้านของทิฟฟานี่ เวลา 18.00 น.
เอี๊ยดด!
เสียงจอดรถดังขึ้นทันทีที่รถคันสวยของเจสสิก้ามาถึงหน้าบ้านทิฟฟานี่
กริ๊ง~
“สวัสดีครับ อะ อ้าว หนูเจส ฟานี่” เสียงแรกคือเสียงกระดิ่งประตูที่บ้านชั้นล่างของทิฟฟานี่
ซึ่งเปิดเป็นร้านนาฬิกาเสียงถัดมาคือ คุณฮวัง พ่อของทิฟฟานี่ที่เห็นลูกสาวโดนเพื่อนลากขึ้นห้องอย่างรีบเร่ง
………………
ชั้นบน ที่ห้องทิฟฟานี่
ปัง!
เจสสิก้าปิดประตูห้องทิฟฟานี่เสียงดัง แล้วหันมาประจันหน้ากับร่างบางอย่างโมโห
“เธอเป็นคนคิดใช่มั้ย?” เจสสิก้าถามเสียงเย็น
“ค คือ…..”
“ฉันรู้ว่าแทยอนไม่มีทางชักชวนเธอให้ตามฉันไปแน่ๆ เพราะฉะนั้น…เธอใช่มั้ยที่เป็นคนคิดอะไรแบบนี้มา” ทิฟฟานี่ไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากพยักหน้าน้อยๆอย่างสำนึกผิด
เจสสิก้าถอนหายใจออกมาช้าๆก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างของห้อง
“เธอคบกับแทยอนงั้นเหรอ” เจสสิก้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงซึ่งแตกต่างจากเมื่อตะกี้โดยสิ้นเชิง
“หืม? แทยอนเหรอ เปล่าๆเราไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากเพื่อนนะ” ทิฟฟานี่ปฏิเสธทันทีก่อนที่อีกคนจะเข้าใจผิด ถ้าเธอกับเขาเป็นคนรักกันนะ เธอจะคิดเลยว่า คนๆนี้กำลังหึงเธอ…
“แล้วทำไมถึงจะจูบกัน” ร่างบางหันมามองอีกฝ่ายอย่าง ยังไม่แน่ใจกับสถานะของทิฟฟานี่และแทยอน ทิฟฟานี่อยากจะอธิบายเลยเดินมาใกล้ๆ
“เปล่าจูบกันซะหน่อยนะ เธออย่าเข้าใจผิดส…อ๊ะ” แต่ยังไม่ทันที่จะอธิบายจบก็ถูกอีกคนดันชิดผนังไปแล้ว
“เข้าใจผิดงั้นเหรอ” มือข้างหนึ่งของเจสสิก้ายันผนังกักตัวทิฟฟานี่เอาไว้เหมือนที่เขาเห็นแทยอนทำกับทิฟฟานี่ตอนนั้น
“ถ้าฉันทำแบบนี้...กับคนอื่น เธอจะคิดว่าฉันกำลังทำอะไรล่ะ” เจสสิก้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วขยับใบหน้าเข้าใกล้อีกฝ่าย
“………..” ไม่มีสิ่งใดๆออกมาจางปากบาง เจสสิก้าเลยถอยตัวออกปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระ
“ฉันกลับล่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะ” ร่างบางพูดก่อนจะเดินหันหลังกลับออกจากห้องไป
……………………….
ข้างหลัง
เจสสิก้าเดินมาขึ้นรถของตัวเอง เขาปิดประตูรถเสียงดังก่อนจะจับพวงมาลัยไว้แล้วบีบแน่น
“ฉันเป็นบ้าอะไรล่ะเนี่ย” ร่างบางพูดอย่างหัวเสียก่อนจะเงียบเหมือนกำลังสงบสติตัวเองแล้วสตาร์ทรถออกไป
.
.
.
ด้านฮโยยอนกับแทยอน
ที่บ้าน
“หมาแท เธอตามพวกฉันไปตั้งแต่เมื่อไหร่” ฮโยยอนถามทันทีหลังจากลงจากรถ แต่ก็ไม่มีการตอบกลับมาจากคนที่เอาแต่เดินอย่างเดียว
“นี้ แทยอน ได้ยินที่พูดรึเปล่า?”ฮโยยอนไม่พูดเปล่าเขาก้าวคว้าข้อมือเล็กเอาไว้
“นี้ แทยอ…...เธอ เธอเป็นอะไรน่ะ” ร่างบางถามเมื่อเห็นขอบตาของร่างเล็กแดงก่ำ แทยอนเมื่อได้ยินดังนั้นเลยสะบัดแขนออกก่อนจะรีบเดินขึ้นห้องไป
“เดี๋ยว แทยอน….” ฮโยยอนจะเรียกเพื่อถามให้แน่ใจแต่ก็ไม่ทันแล้ว……
.
.
.
.
วันต่อมา ที่โรงเรียน SM (ตัดไปเที่ยงเลยนะคะ- -)
โรงอาหาร
ทั้งสี่คนที่ปกติเวลาทานข้าวมักจะมีเรื่องต่างๆเล่าให้ฟังเสมอแต่มาวันนี้กลับกลายว่าเงียบกริบมีเพียงสียงกระทบกับระหว่างช้อนส้อมและจานเท่านั้น
“เอิ่ม เป็นไงบ้าง ไปเที่ยวเหมือนวาน”ยูริเป็นคนแรกที่เปิดปากพูดตั้งแต่กินข้าว เจสสิก้าก็เหลือบมองยูริก่อนจะเหลือบไปมองคนที่นั่งเงียบก้มหน้ามองโต๊ะทำหน้าเศร้าเป็นหมีอดกินน้ำผึ้งอยู่
“ก็สนุกดี แต่ดันมี ‘หมี’ หลุดออกจากสวนสัตว์มาด้วย”เจสสิก้าตอบหน้าตาย ทำให้ยูริขมวดคิ้วหนัก
“หมี? หมีงั้นเหรอ จริงรึเปล่าอ่ะ ฮโย” ยูริหันไปถามฮโยยอนบ้าง
“อะ เอ่อ ไม่รู้สิ ฉันไม่เห็นนะ ฉันเดินอยู่กับพี่ซึงยอน” ฮโยยอนปฏิเสธพร้อมยกมือเสมอไหล่บ่งบอกว่าไม่ได้โกหกจริงๆ
“อ๊ะ แกเป็นแฟนกับพี่ซึงยอนแล้วนิน่า เป็นไงมั้งเล่าให้ฟังหน่อยสิ^o^”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกน่า-///-” ฮโยยอนบอกพร้อมกับใบหน้าที่ร้อนผ่าว
“ห๊ะ เป็นแฟนกันแล้วเหรอ”เจสสิก้ากับทิฟฟานี่เอ่ยถามขึ้นแทบจะพร้อมๆกัน ทั้งสองเลยหันไปมองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะหลบสายตากัน
“อื้ม” ฮโยยอนพยักหน้าเบาๆ
“เอ่อ นี่ฮโย แทยอนล่ะ เค้าได้อ่านหนังสือของฉันมั้ย?”ทิฟฟานี่ถาม ใจจริงเธออยากถามว่าแทยอนเป็นอะไรรึเปล่าต่างหากแต่กลัวว่าถ้าถามไปเธอก็ไม่อาจปกปิดความลับที่เคยพูดกับแทยอนไว้ในวันนั้น
“หนังสือ? เธอให้แทยอนไปเหรอ ฉันไม่รู้นะเนี่ย แต่คงจะอ่านล่ะมั้งเพราะเมื่อเช้ายัยนั่นไปโรงเรียนก่อนฉันแถมเมื่อวานตอนจากสวนสนุกฉันก็เห็นท่าทางแปลกๆนะ เพราะทั้งไม่ได้ยินที่ฉันพูด คุยด้วยก็ไม่ตอบ แถมตาแดงๆอีกต่างหาก”ฮโยยอนอธิบายยาวเมื่อนึกถึงกิริยาท่าทางของญาติตัวเล็ก
“งั้นเหรอ” ทิฟฟานี่มีสีหน้าตกใจเล็กน้อยเพราะเธอรู้ถึงความรู้สึกของคนที่ฮโยยอนพูดถึงว่ารู้สึกแบบไหน แต่เธอคงไม่ได้สังเกตหรอกว่ามีสายตาไม่พอใจมากๆส่งมา
“ห่วงแทยอน เค้ารึไง” เจสสิก้าพูดออกมาเพราะเข้าใจว่า คนข้างเธอคงอยากถามถึงแทยอนมากกว่าจะถามเรื่องหนังสือ ทิฟฟานี่หันมามองอย่างพยายามจะอธิบายแต่ถึงเธออธิบายไปคนข้างๆก็คงไม่เข้าใจ
“เหอะ ชอบแทยอนก็บอกมาเถอะน่า” เจสสิก้าพูดอย่างหงุดหงิดสายตามองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาที่ต้องการอธิบาย….เขาไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น….
เมื่อเจสสิก้าพูดออกไปแล้ว ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยสักคนมีแต่กันลอบมองกันไปมา เจสสิก้าถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง
“ฉันเข้าห้องเรียนก่อนล่ะนะ”ร่างบางบอกแล้วก็เดินออกจากโรงอาหารไปโดยไม่สนใจเพื่อนทั้งสามคนเลย
.
.
.
ในห้องเรียน ม.ปลาย ปี 3 ห้อง A ช่วงบ่าย
“นักเรียนเคารพ” เจสสิก้าลุกขึ้นยืนก่อนจะสั่งนักเรียนในห้องให้ลุกขึ้นเคารพอาจารย์เมื่อสอนเสร็จ เมื่อครูออกไปแล้วก็เป็นช่วงรอครูอีกคนมาสอนนักเรียนในห้องก็เหลือไม่กี่คนเพราะออกไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำกันเกือบหมด
ทิฟฟานี่ลอบมองคนข้างๆที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ เธออยากจะอธิบายมากๆเลยล่ะในตอนนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าคนที่ทำหน้าขรึมนี้จะฟังรึเปล่า
“สิก้า”
“….”
“ฉันกับแทยอนไม่มีอะไรกันจริงๆนะ”
“….”
“ที่เธอเห็นวันนั้น เธอเข้าใจนะ”
“….”
“สิก้า~ฉันพูดจริงๆนะ” ไม่ว่าทิฟฟานี่จะทำเสียงอ้อนหรือพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก็ไม่มีเสียงตอบรับหรือคำใดๆออกมาจากเจสสิก้าเลย
พรึ่บ พรึ่บ ปึง
เสียงพลิกกระดาษในหนังสือเล่มขนาดกลางสองสามหน้าในตอนแรกก่อนตามด้วยเสียงปิดปกหนังสือที่หนามากกว่าเนื้อหาภายใน เจสสิก้าถอนหายใจออกมาทำให้ทิฟฟานี่ที่ยังก้มหน้าก้มตาอยู่ลอบมองมาเป็นระยะ
“เธอจะเอายังไง” น้ำเสียงเรียบที่แฝงไปด้วยความเย็นชาถูกเปล่งออกมาจากปากบาง
“….”คราวนี้ทิฟฟานี่เป็นฝ่ายเงียบไปบ้างเพราะเธอไม่มีเหตุผลจะพูด
“เธอจะมาบอกฉันทำไม ฉันไม่ได้อยากใส่ใจอะไรแบบนี้อยู่แล้ว”
“แต่เธอกำลังเข้าใจผิดนี้ ฉันก็แค่อยากอธิบาย”
“ไม่ต้องพูดแล้วล่ะนะ ฉันไม่ได้โกรธอะไรเธอสักนิด ออกจะดีใจด้วยซ้ำถ้าเธอได้เป็นแฟนแทยอน”
ฉึก!
เมื่อเจสสิก้าพูดออกมาแบบนั้น ทิฟฟานี่รู้สึกเหมือนเจ็บที่อกด้านซ้าย แต่ก็ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า จากที่เธอเอาแต่ก้มหน้าเธอก็เงยหน้าก่อนส่งยิ้มไปให้เจสสิก้า
“งั้นเหรอ แล้วที่เธอโกรธฉันทั้งวันนี้และเมื่อวานล่ะ”
“ฉันก็แค่ห่วงเธอ เธอชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงตลอดเลยไม่ใช่เลยรึไง ที่ฉันโกรธก็แค่นั้นล่ะ เข้าใจแล้วนะ ยัยบ๊อง” เจสสิก้าบอกก่อนจะใช้มือยีผมยาวๆของทิฟฟานี่เล่น
“อ่า อืม^^” ทิฟฟานี่ยิ้มบางก่อนจะหันไปสนหน้าห้องเรียนที่ครูเข้ามาแล้วส่วนนักเรียนที่ไปเข้าห้องน้ำก็กลับมาเหมือนกัน เจสสิก้ากำลังจดจ้องมองคนข้างๆอย่างพิจารณาแต่แล้วก็หันกลับไปสนใจครูเหมือนเดิม
.
.
.
หลังเลิกเรียน ที่ร้านขายซีดีบ้านของฮโยยอน
“ฮัลโหลค่ะ พี่ซึงยอน”ฮโยยอนกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์เพื่อจะคุยกับคนที่ครอบครองหัวใจเธอ เธอออกมานั่งคุยโทรศัพท์ที่โต๊ะสำหรับจ่ายซื้อซีดีต่างๆ
“[จ้า ฮโย ว่าไงเหรอ?]”เสียงปลายสายตอบกลับมา ทำให้ฮโยยอนยิ้มออกมาได้
“ไม่มีอะไรคะ แค่คิดถึง”
“[แหม ปากหวานจริงๆ จ้า พี่ก็คิดถึงเรานะ]”
“ค่า พี่ทำอะไรอยู่เหรอ”
“[อ้อ พี่ก็ทำงานอยู่ร้านนะ คนเต็มร้านเลยล่ะ]”
“อา~ งั้นฉันไม่กวนพี่แล้วนะคะ”
“[อ่าจ้า ขอโทษนะที่พี่คุยกับเราได้ไม่นานเลย]”
“ไม่เป็นไรคะ พี่ซึงยอน เราค่อยคุยกันตอนกลางคืนก็ได้”
“[จ้ะๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ พี่รักเราจ้ะ ฮโย]”เมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย ร่างบางถึงกับยิ้มกว้างออกมาคนเดียว
“ค่ะ พี่ ฉันก็รักพี่นะ”
กริ๊ก!
เมื่อเขากดวางสายไปแล้ว ฮโยยอนก็ยังมองโทรศัพท์แล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุขล้นใจ
แต่แล้วสายตาก็มองไปเห็นคนสองคนอยู่หน้าร้าน ชายหนุ่มร่างสูงพูดอะไรสักอย่างกับผู้หญิงตัวเล็กก่อนจะยิ้มแล้วลูบหัวเธอคนนั้นเบาๆ เขาจะคิดว่าเป็นคู่รักกันทันที ถ้าหากผู้หญิงคนนั้น……ไม่ใช่……คิม แทยอน
คิม แทยอน ญาติตัวเล็กของเธอ ยืนคุยอะไรกับผู้ชายคนนั้นอย่างสนิทสนมและดูท่าทางจะหวานกันมากๆซะด้วยซ้ำ
“ฉันไปก่อนนะคะ” แทยอนโบกมือให้ชายร่างสูงกว่าตน ซึ่งชายคนนั้นก็ยิ้มตอบให้เท่านั้น
หลังจากโบกมือให้ชายคนนั้นเสร็จสรรพ ร่างเล็กเดินยิ้มเข้ามาในร้าน แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเธอถูกกระชากข้อมือไป
“เธอทำบ้าอะไร”แทยอนถามทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่กระชากข้อมือเธอไปนั้นเป็นใคร
“ไอ้หมอนั่น เป็นใคร?”ฮโยยอนถามเสียงดุ
“ไม่ใช่เรื่องของเธอซักหน่อย”
“มันเป็นอะไรกับเธอ”
“อยากรู้เรอะ” แทยอนเหยียดยิ้มที่มุมปาก ดวงตากลมจ้องมองดวงตาที่กำลังจ้องมาที่เธออย่างโมโหร่าง
“แฟนฉันไง” แทยอนตอบด้วยน้ำเสียงเย้ยยันเล็กน้อยแต่ทำให้คนที่จับข้อมือเธอบีบข้อมือเล็กๆของเธอแน่นขึ้น
“แฟน? แฟนงั้นเหรอ เธอเคยอยู่สองต่อสองกับหมอนั่นรึเปล่า”ถึงฮโยยอนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่แทยอนรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของคนตรงหน้าจากการที่เขาบีบข้อมือเธอแน่น
“เคยสิ ทำไมจะไม่เคย”
“อะไรนะ” ฮโยยอนพูดเสียงเบาแต่แทยอนได้ยินชัดเจน
“ฉันกับเขาเคยจูบกันแล้วด้วยซ้ำ!”แทยอนขึ้นเสียงใส่แล้วสะบัดข้อมือออกจากการจับกุมแล้วจะหันหลังเดินไปให้พ้นๆ แต่ไม่ทันก้าวเธอก็ถูกรั้งข้อมือเอาไว้อีกแล้ว
“อะไรอีกเล่า!...อุ๊บ!OO” แทยอนหันกลับไปอย่างหงุดหงิดแต่แล้วเธอก็ถูกอีกคนดึงเข้าไปหาแล้วริมฝีปากของคนตรงหน้าก็ประทับลงมายังริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว คนถูกกระทำนั้นเบิกตากว้างอย่างตกใจ รู้สึกว่าคนในร้านไม่มีนอกจากทั้งคู่แทยอนจึงได้ยินเสียงความคิดของตัวเองชัดเจน
ฮโยยอนจูบเธอ…….
ร่างบางผละจูบออกก่อนจะมองหน้าคนที่ยังเหวอๆอยู่ ฮโยยอนจับที่ปากตัวเองแล้วสายตาก็วอกแวกไปมาเหมือนคนกำลังตกใจอะไรบางอย่างมากๆ
“ฉ ฉันขอโทษ!”นั่นเป็นคำเดียวที่ออกมาจากปากฮโยยอนก่อนเจ้าของคำพูดจะรีบเดินขึ้นห้องไป
‘ฮ ฮโย จูบฉัน!!O//O’ แทยอนที่ยืนอยู่จับที่ริมฝีปากตนเองด้วยใบหน้าที่แดงซ่าน ก่อนจะรีบเดินขึ้นไปที่ห้องตัวเองพร้อมกับมือที่ยังปิดริมฝีปากตัวเองอยู่
.
.
.
อีกด้านหนึ่งที่ร้านกาแฟ
“เฮ้อ~”ยูริเดินถอนหายใจมาแต่ไกล ในหัวก็กำลังสับสนอย่างหนัก เขาออกมาเดินเล่นเพื่อให้สมองไม่สับสนแต่รู้สึกว่ามันคงจะไม่ได้ผลเท่าไหร่
‘เราจะทำไงดีนะ จะช่วยน้องซอ หรือ เพื่อนของเราดี’ หลังจากที่คิดอยู่นั้น ยูริก็เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองนั้นเดินมาจนถึงหน้าร้านกาแฟของซึงยอนแล้ว
“ให้ตายเหอะ ขนาดสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวฉันยังเดินมาถึงนี้เลยเหรอ” ยูริพูดพลางใช้มือทุบหัวตัวเองเบาๆหลายครั้ง
“อ้าว พี่ยูริ”เสียงใสเอ่ยชื่อของร่างสูง เจ้าของชื่อก็หยุดทุบหัวตัวเองก่อนจะมองหน้าคนที่เรียกชื่อตนชัดๆ
“ซอ!”
“ซอเองสิค่ะ แล้วทำไมพี่ยูริต้องตกใจด้วยล่ะ?”ซอฮยอนเอ่ยถามคนตรงหน้าพลางเอียงคอเล็กน้อย
“อ อ้อ เปล่าๆหรอก”ยูริโบกมือปฎิเสธ
“อ้อ ค่ะ พี่มานี้ก็ดีแล้วคะซออยากเจอพอดีเลย^^” ซอฮยอนยิ้มหวาน ทำเอาร่างสูงแอบใจเต้นเพราะแอบคิดเข้าข้างตนเองว่า ร่างบางตรงหน้าอยากจะเจอเธอมากๆ
“อยากเจอพี่ทำไมเหรอ?” ยูริถามพร้อมรอยยิ้มที่ดูมีความหวัง
“คือ ฉันอยากจะพาพี่ไปเลี้ยงข้าวขอบคุณนะคะ เรื่องที่พี่ช่วยให้ฉันกับพี่เจสสิก้าได้ใกล้ชิดกัน” พอซอฮยอนเอ่ยออกไป รอยยิ้มของยูริก็หายไปถนัดตา
“อ้อ เหรอ”
“ไม่ได้เหรอค่ะ?”ซอฮยอนเห็นยูริผิดปกติไปเลยถามออกมา
“เปล่าหรอก ได้อยู่แล้ว” ยูริยิ้มบางๆออกไป ซอฮยอนเห็นว่าอีกคนคงไม่ได้เป็นอะไร เธอเลยลากแขนของคนตัวสูงให้เดินตามไปส่วนยูริก็พยายามเดินตามเพราะคนตรงหน้าเดินเร็วเหลือเกิน
…………………
คลองชองเกชอน
เวลา 18.00 น.
“เฮ้อ~ตอนเย็นๆนี้หนาวจริงๆเลยนะค่ะพี่ยูริ^^” ซอฮยอนนั่งลงที่เก้าอี้ยาวแล้วหันมาพูดกับยูริที่นั่งห่างจากเธอได้สักระยะหนึ่ง
“นั่นสินะ ซอไม่หนาวเหรอ ซอไม่ได้เอาเสื้อหนาวมานี้ เอาของพี่มั้ย?”ยูริพูดและถอดเสื้อหนาวออกมายื่นให้คนข้างๆ
“แล้วพี่ไม่หนาวเหรอค่ะ?”ซอฮยอนรับเสื้อหนาวมาก่อนเอ่ยถามอย่างเกรงใจ
“โอ๊ย ไม่หรอกๆ พี่นะ ทนมาหมดแล้ว ร้อน หนาว พี่ชินแล้วล่ะ” ยูริบอกยิ้มๆซอฮยอนจึงใส่เสื้อหนาวของยูริอย่างเต็มใจ
“วันนี้ขอบใจที่เลี้ยงข้าวพี่นะ”ยูริกล่าว
“ไม่หรอกค่ะ พี่ก็ช่วยฉันมาตั้งเยอะ” ยูริเงียบไปอีกครั้งที่ได้ยินคำพูดจากปากของซอฮยอน คำถามที่เคยผุดขึ้นมาเมื่อตอนเย็นตอนนี้มันกำลังเข้าสู่หัวสมองอีกครั้ง
“พี่ยูริเป็นอะไรไปค่ะ พี่ดูแปลกๆจังเลย” ซอฮยอนพูดขึ้นมาเมื่อเห็นอีกคนเงียบ
“ไม่มีอะไรหรอก อย่าสนใจพี่เลยน่า แค่คิดอะไรเรื่อยๆ^^” ยูริยิ้มบอก ซอฮยอนจึงหันไปมองอีกด้านหนึ่งมองผู้คนที่เดินผ่านไปมา ยูริเองก็มองไปอีกทางเช่นกันจนกระทั่งมีคนเข้ามาจะนั่งเก้าอี้ด้วย แถมเป็นเด็กเล็กกับคนแก่ ยูริจึงเขยิบเพื่อให้ทั้งสองได้นั่งแต่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตนนั้นขยับมานั่งใกล้ซอฮยอนแล้ว
“เอ้อ ซอ…/ พี่ยูริค่ะ…” ทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกันแต่ก็ต้องหยุดพร้อมกันอีก เมื่อต่างฝ่ายต่างจะหันมาพูดกับอีกคนกลายเป็นว่าทั้งสองหันมาพร้อมกันเลยทำให้ระยะใบหน้าของทั้งคู่นั้นอยู่ห่างกันไม่มากเท่าไหร่
“…./….” นานที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก และนานที่ดวงตาของทั้งคู่สบกันอยู่อย่างนั้น เมื่อได้สติกัน ทั้งคู่ก็หันหน้าหนีกันไปคนละทางอย่างลนลาน
“ค คือ พี่จะบอกว่า เราน่าจะกลับกันได้แล้วนะ” ยูริเป็นฝ่ายเปิดปากแต่ก็ไม่ได้หันหน้ามามองซอฮยอน
“ค่ะ ฉันก็กำลังจะบอกแบบนั้น” ซอฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่มีแวบนึงที่ยูริได้ยินน้ำเสียงนั้นสั่น ยูริเลือกที่จะไม่ใส่ใจเพราะคิดว่าคงเป็นไปไม่ได้ ซอฮยอนลุกขึ้นยืน ยูริก็เดินนำไป ระหว่างทางที่ทั้งคู่เดินกลับก็ไม่มีใครพูดอะไรกันเลยสักนิด……….
To be continue……
ความคิดเห็น