ข้อความถึงอากาศที่รัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ พะพาย-วาโย

อากาศ คือ สิ่งที่ล่องลอยไม่เคยหยุดนิ่ง โลเล ปวนแปร และ "วก วน"

   ....แต่ อากาศ คือ สิ่งที่เราพบตั้งแต่วันแรกของชีวิตจนวันสุดท้าย 

                        "วาโย เรียกข้าว่าวาโย "

              






            เอ๊ะ  ที่นี่มันที่ไหนกัน แล้วพายอยู่ที่นี่ได้ยังไง เด็กหญิงตัวน้อยครวญกับตัวเองเบาๆในขณะที่พยายามคิดว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วใครที่จะรู้ ใครเล่าที่จะเห็นในเมื่อในห้องเก็บของเล็กๆแคบๆที่ไม่ได้เปิดใช่งานมานานแถมยังอยุ่ติดสวนหลังบ้านที่ไม่มีใครกล้ามาเดินเล่นคนเดียวยามพลบค่ำแน่ๆ

                “มีใครได้ยินพายมั้ยค่ะ พ่อจ๋า แม่จ๋าช่วยพายด้วยนะ พายเริ่มกลัวแล้ว”

                ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไรที่เด็กหญิงตัวน้อยพยายามร้องเรียกหา บุพการีเพื่อหวังให้พวกท่านพาเธอออกไปจากห้องมืดๆนี่ และแล้วเด็กหญิงตัวน้อยที่ท่าทางดูฉลาดกว่าวัย 6 ขวบอยู่มาก ก็สังเกตเห็นเงาของชายร่างใหญ่โตคนหนึ่งที่มุมห้องกำลังจับจ้องตัวเองอยู่

                “พี่ชายอยุ่ที่นี่ได้ยังไง ตะกี้พายยังไม่เห็นเลย สงสัยพายคงไม่ทันมอง พี่ชายๆจ๋าก็ถูกขังที่นี้เหมือนพายเลย ไชโย้ พายไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว” เด็กน้อยว่าด้วยน้ำเสียงที่ดูจะสดใสขึ้นกว่าเดิมแล้วกระโดดดีใจไปหาชายหนุ่มโดยไม่เกรงกลัวหน้าคมๆดุๆของอีกฝ่ายแม้แต่น้อยอาจจะเป็นเพราะรอยยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดูของชายหนุ่มก็เป็นได้ที่ทำให้เด็กหญิงพายรู้สึกเป็นมิตร

                “พี่ชายๆ ชื่ออะไรหรอค่ะ หนูชื่อพะพายค่ะ แล้วพี่ชายกลัวรึป่าวที่นี่ที่ไหนก้ไม่รู้”

                เด็กหญิงพายยังคงกล่าวเจื้อยแจ้วอย่างเด็กช่างพูดช่างคุยโดยที่อีกฝ่ายทำเพียงถามคำตอบคำเท่านั้นแต่ก็ไม่มีเค้าว่าจะรำคาญเด็กหญิงเลยแม้แต่นิด เสียงทุ้มมีเสน่ห์ที่ฟังแล้วชวนให้หลงใหลแต่ก็มีอำนาจจนน่ากลัวของชายหนุ่มยังคงตอบสั้นๆอย่างเคย

“วาโย เรียกข้าว่าวาโย”