Fic yaoi กระต่ายกะแมว

ลำดับตอนที่ #2 : วันวุ่นๆของชาขาว

  

Chakao say

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของปิดเทอมพรุ่งนี้ก็จะเปิดเรียนแล้ว แต่ทำไมผมต้องมาทำรายงานพวกนี้ด้วยทั้งๆที่มันเป็นของต้นกล้าแท้ๆ (เจ้าตัวไม่ได้ขอหรอกนะ)

“ชาขาวมาเล่นกันเถอะ” ต้นกล้าพูดชวนผมดูท่าทางหมอนี่จะไม่เดือดร้อนเลยนะ

“ฉันทำรายงานอยู่ไม่เห็นหรอ!!!” ผมพูดไปตอนนี้ผมอารมณ์เสียสุดๆ

“ดูทีวีล่ะ” เขาถามผมอีกครั้ง

“บอกว่าไม่ว่างไง!!!” ผมตะคอกใส่

“งั้นหรอ” ต้นกล้าทำหน้าจ๋อยทันที

“ต…ต้นกล้า” ผมพูดขึ้น

“งั้นฉันขอไปเล่นข้างนอกแปปนะ” ต้นกล้าเดินก้มหัวแล้วจากไป หูที่เคยตั้งตรงพับลงมา

“เอาเถอะรีบเขียนให้เสร็จดีกว่า” ผมพูดคนเดียว ลึกๆแล้วมันก็เป็นความผิดของผมเองนี่แหละไปขอทำรายงานของเพื่อนมาทำทั้งๆที่เจ้าตัวไม่ได้ขอมา

ชั่วโมงก่อน

“กว่าจะเสร็จ” ผมพูดเมื่อผมทำรายงานของตัวเองเสร็จ

“ต้นกล้านายไปถึงไหนแล้ว” ผมชะเง้อดูของเพื่อนรักผม

“แค่นี้อ่า” ต้นกล้าพูดขึ้น

“=[]= นี่งานนายหรอ” ผมถามขึ้นมาเพราะต้นกล้าเขียนจริงๆแค่สองสามบรรทัดเท่านั้นนอกนั้นเป็นรอยปากของเมจิก

“นายจะวาดเพื่อ!?” ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นการวาดของต้นกล้าถึงจะสวยก็เถอะแต่ใช่วิชาศิลปะที่ไหน

“แหะๆ งั้นขอเอาไปแก้ก่อนนะ =w= ” ต้นกล้าพูด

“ฉันทำเอง นายไม่ต้อง นายไปเล่นก่อนเถอะ” ผมพูดขึ้น

“จะดีหรอ” ต้นกล้าถาม

“เถอะน่า” ผมบอกไปจากนั้นเขาก็ออกไปเล่น

กลับมาปัจจุบัน

“เสร็จซักที” ผมบ่นออกมาหลังจากที่ทำรายงานของต้นกล้าเสร็จ

“ต้นกล้าทำอะไรอยู่นะ” ผมพูดขึ้นคนเดียวผมเป็นห่วงเขามากอยากขอโทษเขาแต่ก็ไม่กล้าพอแล้วก็มีสิ่งที่อยากจะบอกมากกว่านั้น (ฉันรู้ว่านายคิดมากกว่านั้น =w=d//writer)

Tonkla say

“ชาขาวใจร้าย ><” ผมพูดขึ้นคนเดียวขณะที่เดินเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งนึง ทุกคนหันมามองผมเพราะที่เบ้าตาผมมีน้ำตาคลอ หูตก และเดินก้มหน้า

“ฮะๆๆๆ” ผมได้ยินเสียงเด็กหัวเราะทำให้ผมมองไปดู ผมเห็นเด็กเล่นกระโดดเชือกกันอยู่

“น่าสนุกจัง ‘w’ ” ผมพูดขึ้นมา

“นี่ขอฉันเล่นด้วยคนนะ ^0^/” ผมตะโกนขอเด็กกลุ่มนั้น

“พี่จาเล่นหยอ” เด็กคนนึงในกลุ่มถามผม

“แน่นอน^^” ผมพูดแล้วผมจึงเข้าไปเล่นผมกระโดดสูงมาก(ก็เราเป็นกระต่ายนี่)ตอนนี้ผมลืมไปแล้วว่าผมโกรธชาขาวอยู่

“เย้ๆ ชนะอีกแล้ว อ…โอย” ผมตะโกนขึ้นเมื่อชนะ แต่ก็ต้องรู้สึกปวดท้องขึ้นมาทันที(วันนี้ร้อนเลยกินน้ำเกินกว่าที่กระต่ายจะรับนี่นา)

“ไปห้องน้ำก่อนนะ” ผมพูดขึ้นมาเด็กกลุ่มนั้นโบกมือให้ผมผมจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ

ห้องน้ำ

“อ้า~~ ค่อยโล่งหน่อย ไปเล่นต่อดีกว่า ^^ ” ผมพูดขึ้นหลังจากที่ทำธุระเสร็จแต่ก็ออกไปได้ไม่กี่ก้าวก็ชนกับนักเลงเข้า

“หาเรื่องหรอไอ้น้อง รู้ไว้บ้างแถวนี้ใครใหญ่!!” นักเลงคนนั้นพูดขึ้นผมกลัวมากๆแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“ผมขอโทษครับ 0[]0lll อภัยให้ผมด้วย” ผมพูดขึ้นดูเหมือพี่แกจะขึ้นเอามากๆ

ปัง!!!  เสียงหนึ่งดังขึ้นขณะที่มือของนักเลงคนนั้นกำลังจะปะทะเข้าที่หน้าของผมผมมองดูปรากฏว่าเป็น…

“ชาขาว!!!” ผมตะโกนขึ้นมาเมื่อเห็นชาขาวเอาท่อนเหล็กในมือเขาฟาดลงบนหัวนักเลงคนนั้นจนล้มลงไป

“เป็นอะไรมากรึเปล่าต้นกล้า” ชาขาวถามผมด้วยความเป็นห่วงแต่ทันใดนั้นนักเลงคนนั้นก็ฟื้นขึ้นมาและชกชาขาว

“ชาขาว!!!” ผมตะโกนเมื่อเห็นชาขาวโดนชกแต่นั้นแค่เฉี่ยวใบหน้าไปเล็กน้อยทำให้ไม่เจ็บมากนัก

“ใครรังแกต้นกล้าคนนั้นต้องตาย!!!!” ชาขาวพูดขึ้นจากนั้นก็ลงมือจัดการเจ้านักเลงคนนั้นทั้งใช้ท่อเหล็กทุบ เอาเล็บข่วน ฯลฯ

“ฝากไว้ก่อนเหอะแก” นักเลงคนนั้นกล่าวจากนั้นก็วิ่งหนีไป

“แฮ่กๆๆ” ชาขาวหอบเนื่องจาเหนื่อยอ่อนจากการต่อสู้

“ชาขาว!! เป็นอะไรรึเปล่า” ผมถามชาขาวซึ่งอยู่ในสภาพสะบักสะบอม

“ม…ไม่เป็นไร ฉันควรถามนายต่างหากล่ะ” ชาขาวพูดขึ้นตอนนี้เขามีเลือดไหลที่มุมปากแขนซ้ายมีรอยช้ำ

“กลับบ้านกันเถอะ อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงอีก” เขาพูดเรียบๆจากนั้นพวกเราก็กลับบ้าน(ผมพยุงชาขาว)

ที่บ้านตอนเย็น

“เจ็บเฟ้ย” ชาขาวพูดขึ้นเมื่อผมทำแผลให้เขา

“ขอโทษนะ” ผมกล่าวขอโทษ

“ไม่เป็นไร นายอย่าเป็นอะไรไปก็พอ” เขาพูดขึ้น