Tears of Dragon:The Curse of Bloodline

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 บทนำ

Chapter 1

บทนำ (The Beginning)

          “ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย” ผู้ชายผมสีแดงพูดกับตัวของเขาเอง

ทุกสิ่งในนี้มืดไปหมดไม่สามารถมองเห็นอะไรได้แม้แต่นิดเดียว สิ่งมองเห็นอย่างเดียวตอนนี้คือตัวของเขาเอง ที่ยืนทามกลางความมืดมิดนี้ แต่แล้วก็มีแสงทีสว่างไสวปรากฎเพียงแห่งเดียวในความมืดมิดนี้ มีเสียงผู้หญิงพูดเบาๆออกมาจากแสงตรงนั้น

“ถึงเวลาแล้ว เวลาที่เจ้าต้องกลับไปที่โลกของเจ้าแล้ว เพราะ ‘เขา’ ได้ตื่นขึ้นมาแล้ว” เป็นเสียงของผู้หญิงที่คุ้นหูมากออกมาจากแสงสว่างนั้น

“โลกของผม และเขาที่ว่านั้นเป็นใคร” ผู้ชายผมสีแดงตอบกลับไป

“เจ้าต้องกลับไปเพื่อที่จะไปหยุดเ…ขา” เสียงผู้หญิงค่อยๆ หายไปพร้อมแสงสว่างที่ค่อยๆ หรี่ลง

“หยุดเขาเหรอ แล้วเขาเป็นใครตอบผมที”

ไม่มีเสียงตอบกลับจากคำถามที่เด็กหนุ่มถามออกไป ทุกอย่างกลับสู่ความมืดอีกครั้งหนึ่ง

ตึ่ง ๆ ๆ ๆ

“อากค์ ตื่นได้แล้วไปมหาลัยสายแล้ว” เป็นเสียงเด็กหนุ่มที่คุ้นหูเขามากกำลังเคาะประตูอยู่

เด็กผู้ชายผมสีแดงค่อยๆลุกขึ้นออกมาจากเตียง เขาเดินไปเปิดประตูให้ผู้ชายคนนั้น และเดินกลับไปหยิบผ้าเช็ดตัวของเขา

“ถ้าอาบน้ำตอนนี้ก็ไม่ต้องสอบแล้วเพื่อน ไปแต่งตัวเถอะมีสอบวิชาเดียวเอง” ผู้ชายผมสั้นสีดำ บอกกับเขา

อากค์มองไปที่นาฬิกาที่แขวนอยู่ในห้องเขา “ใจเย็นน่าเรย์ เพิ่ง 8 โมงเอง สอบตอน 9 โมงครึ่งไม่ใช่เหรอไม่เห็นต้องรีบเลย” เขาบอกกับเพื่อนของเขาและเตรียมตัวที่จะเข้าไปอาบน้ำ แต่เขาสังเกตเห็นว่านาฬิกาของเขาไม่เดิน

เขาหันไปยิ้มให้เพื่อนของเขา “คุณเรย์ครับตอนนี้กี่โมงแล้วเหรอครับ” อากค์ถามเรย์ในน้ำเสียงที่รู้สึกผิดมาก

“ตอนนี้ 9 โมงแล้วครับคุณชายนิทรา ให้ไวเลยนะ” เรย์พูดประชดพร้อมกับออกจากห้องของอากค์

แม้ว่าอากค์จะไม่เคยจับเวลาในการแต่งตัวของเขา แต่ครั้งนี้คงเป็นครั้งที่เร็วมากเพราะเขาใส่กางเกงนักศึกษาพร้อมกับเสื้อนักศึกษาของเขาได้ หลังจากนั้นเขาก็ไปหยิบสร้อยที่สลักเป็นชื่อของเขาเป็นภาษาอังกฤษว่า ‘Ark’ มันเป็นสร้อยเส้นเดียวที่พ่อแม่ของเขาเหลือไว้ให้ เขาเป็นเด็กกำพร้าที่โตมาในสถานเลี้ยงดูเด็กกรำพร้าพอเขาโตขึ้นพร้อมกับผมของเขาที่เป็นสีแดงขึ้นเรื่อยๆและสีของดวงตาก็เป็นสีแดงเช่นกัน ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกมากสำหรับคนทั่วไป เขาไม่ได้โดดเด่นอะไรมากนัก ไม่ว่าจะเรื่องกีฬาหรือการเรียนของเขา แต่เขาโชคดีที่สามารถสอบชิงทุนไปเรียนมหาลัยแห่งหนึ่งได้และที่นั้นทำให้เขาได้พบกับเพื่อนคนหนึ่งที่ชื่อว่า เรย์

เรย์เป็นผู้ชายที่มาจากตระกูลผู้ดีและพ่อของแม่เขาก็ร่ำรวยมากด้วยธุรกิจส่งออก แต่นั้นก็ไม่ทำให้เขาเป็นคนหยิ่งหรือโอ้อวดเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ชื่นชอบกับที่จะต้องไปตามงานเลี้ยงต่างๆที่พ่อแม่ของพวกพาเขาไปเขาไม่รังเกียจอากค์ที่อาจจะเกือบตรงข้ามเขาแทบจะทั้งหมด แต่นั้นกลับทำให้เขาทั้งสองคนสนิทกันมากขึ้นไปอีก

อากค์รีบปิดประตูห้องของเขาและวิ่งลงมาจากห้องพักของเขา เขาเห็นรถยนต์รุ่นใหม่ล่าสุดจอดอยู่ตรงด้านล่างห้องเช่าของเขา เขาแทบจะไม่ต้องคิดเลยเป็นรถของใคร เขารีบเปิดประตูและเขาไปนั่งในรถ

“ว่าแต่ทำไมตื่นสายจัง เมื่อวานนายไปทำอะไรมาเหรอ” เรย์ถามอากค์พร้อมกับรีบขับรถยนต์ของเขาออกไป

“ทำงานพิเศษรอบดึกนะ เพิ่งทำงานได้ไม่นานยังปรับสภาพตัวไม่ค่อยทัน” อากค์ยิ้มให้เขา

“เดี๋ยวนี้นายดูแย่ลงนะ เป็นอะไรอีกหรือเปล่า” เรย์ถามอากค์พร้อมกับต้องการให้เขาบอกอะไรบางอย่างที่นอกเหนือจากทีเขาได้พูดออกมา

“ไม่มีไรหรอก แค่ฝันแปลกๆ นะ” อากค์พูดพร้อมนึกถึงสิ่งที่ฝัน เขารู้สึกเหมือนว่ามันไม่ได้เป็นแค่ความฝันธรรมดา

“ความฝันก็คือความฝันนะเพื่อน มันไม่น่าเอามาเครียดเลยนะ” เรย์พยายามพูดเพื่อที่จะทำให้เขารู้สึกดีขึ้น

เรย์ขับรถของเขาโดยที่ไม่สนสัญญานไฟจราจรว่าเป็นสีอะไร เขาขับรถเร็วจนทำอากค์ถึงกับตัวเกร็งเพราะความกลัว “จะถึงแล้ว จับให้ดีๆนะ”

เรย์รีบเลี้ยวรถของเขาไปในที่จอดรถของมหาลัยโดยไม่มองดูว่ามีรถคันอื่นอีกหรือเปล่า นั้นทำให้ยามรักษาการณ์มองหน้าเขาแบบว่า “จะรีบไปตายที่ไหน” พอเรย์ได้ที่จอดรถแล้วรีบลงเขาจึงรีบลงจากรถพร้อมกับอากค์ ทั้งสองรีบวิ่งไปที่ชั้นเรียนที่เขากำลังทำการสอบอยู่ ซึ่งพอพวกเขาไปถึง ก็ไม่มีนักศึกษาคนอื่นๆอยู่หน้าห้องสอบเลยแม้แต่คนเดียว นั้นทำให้เขารู้ว่าการสอบได้เริ่มไปเรียบร้อยแล้ว การที่เขาห้องสอบสายนั้นไม่ใช่เรื่องน่ายินดีนักสำหรับนักศึกษา

“นายอยากเปิดประตูนี้เป็นคนแรกไหมเพื่อน” เรย์หันหน้ามาถามอากค์แบบหน้าซีด

อากค์พยักหน้าและค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปในห้องสอบ แต่พวกเขาได้พบกับสิ่งที่พวกเขาไม่ขาดคิดมาก่อน เพราะไม่มีใครอยู่ในห้องสอบแม้แต่คนเดียวทั้งสองคนรู้สึกแปลกใจมาก ซึ่งเขาดูนาฬิกาก็คงยังเป็นเวลาที่ต้องกำลังทำสอบอยู่ ถึงแม้ว่ามันจะเริ่มไปเพียงแค่สิบห้านาทีเท่านั้นเอง อากค์เดินไปเห็นกระดาษสีขาวแปะอยู่บนกระดานดำมีข้อความเขียนเอาไว้ว่า

‘ขอให้นักศึกษาย้ายไปสอบที่อาคารเรียนที่ 2 เนื่องจากเครื่องคอมพิวเตอร์เสียไม่ทำงาน’

“ตายละเรย์ เขาย้ายไปสอบตึกอื่น”

“ซวยแล้วไง เดียวขอโทรหา แคลร์ก่อนนะ จะโทรไปถามว่าสอบที่ห้องไหนนะ” เรย์พูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดออกมา

“แคลร์ เหรอ นี้เรย์นะสอบห้องไหนเหรอ โอเค ขอบคุณมากเดียวเลี้ยงข้าวนะจ๊ะคนสวย”

          ระหว่างที่เรย์คุยโทรศัพท์นั้นอากค์เขารู้สึกว่า ทุกสิ่งรอบๆตัวเขาค่อยๆมืดลง ทุกอย่างเหมือนที่เกิดขึ้นในความฝันของเขา มีแสงสว่างปรากฎออกมาพร้อมผู้หญิงคนหนึ่ง เขาไม่สามารถมองหน้าของผู้หญิงคนนี้ได้ อาจเป็นเพราะแสงที่ส่องมาจากทางข้างหลังของเธอ เธอพูดอะไรบางอย่าง เป็นภาษาที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเหมือนเป็นการร่ายเวทมนต์อะไรสักอย่าง

แต่นั้นทำให้อากค์รู้สึกแปลกอย่างมากเขารู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก ร่างกายของเขาค่อยๆ ลอยสูงขึ้นเริ่อยๆ

“พลังของเจ้าถูกผนึกเอาไว้ ถึงเวลาที่เจ้าถูกปลดปล่อยแล้ว” ผู้หญิงลึกลับค่อยยกมือขึ้นมาแล้วชี้ไปที่อากค์ มือของเธอมีอักษรซึ่งเป็นอักษรที่อากค์ไม่เคยเห็นมาก่อน มันเขียนไว้ทั่วมือของเธอ ทันได้นั้นเองอักษรจากมือของเธอนั้น มันเหมือนมีชีวิต มันวิ่งมาหาอากค์และอักษรเหล่านี้มาอยู่บนร่างของเขา มันวิ่งไปทั่วร่างของเขาไม่เว้นกระทั่งใบหน้า ทุกครั้งที่พวกมันเคลื่อนไหวไปทั่วตัวร่างกายของเขา สร้างความเจ็บปวดเป็นอย่างมากต่อเขา จนไม่สามารถทนมันได้อีกต่อไป

“นี่คุณทำอะไรผม แล้วคุณเป็นใครทำไมทำกับผมอย่างนี้”

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

                “อากค์ใจเย็นไม่เห็นต้องตะโกนเลย ถ้ารีบวิ่งไปก็ทันไปสอบสายแค่นี้ไม่โดนไล่ออกหรอก” เรย์ตกใจที่อากค์ตะโกนออกมา

อากค์หายใจไม่สะดวก เหงื่อออกมาทั่วใบหน้าของเขา เขาตรวจดูร่างกายของเขาพื่อตรวจสอบดูว่าไม่มีอักษรเหล่านั้นอยู่บนร่างกายของเขา

                “นี่นายเป็นอะไรหรือเปล่า เหงื่ออกเต็มเลย” เรย์ยังคงตกใจที่เขาตะโกนออกมา

“ไม่เป็นไรหรอก รีบไปกันเดี๋ยวจะไม่ทันสอบ” เขาพูดในขณะที่เหงื่อออกทั่วใบหน้าและหน้าตาซีดเซียว

ทั้งสอบรีบวิ่งไปที่ห้องสอบทันที่ พวกเขาเข้าห้องสอบสายทำให้ต้องโดนตัดคะแนนออกครึ่งหนึ่ง นั้นทำให้พวกไม่ได้รู้สึกดีนักกับวิชาที่เขาทำการสอบอยู่นั้นเป็นวิชาที่ไม่ถนัดมากนั้นคือ คณิตศาสตร์ เมื่อเวลาสอบหมดลง แม้อาจารย์จะบอกหมดเวลาในการสอบแล้วแต่ทั้งสองคนคงยังไม่ยอมวางปากกาลงเลย จนอาจารย์คุมสอบต้องมาดึงกระดาษข้อสอบออกไป ทั้งสองคนเดินออกจากห้องสอบไปในสภาพที่ดูแย่มากๆ

“เป็นไงละเธอสองคนมาสายเองนะ อาจารย์เขาไม่ได้ผิดหรอก” เป็นเสียงผู้หญิง

“อ้าวแคลร์ เป็นไงบ้างทำข้อสอบได้ไหม” เรย์ถามพร้อมยิ้ม

“พอได้นะ ไม่ค่อยยากเท่าไรและวันหลังอย่าโทรศัพท์มาถามฉันตอนกำลังสอบอยู่อีกนะ”แคลร์บอกกับเรย์และเธอสังเกตเห็นว่าอากค์ดูไม่ค่อยดี “ไม่เป็นไรหรอกอากค์แค่สอบเก็บคะแนนเองนะอย่าคิดมากเลย” แคลร์พูดในน้ำเสียงทีห่วงเขาเป็นพิเศษ

แคลร์เป็นผู้หญิงที่สวยคนหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงที่ค่อยดูแลเพื่อนๆของเธอตลอด เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มของอากค์ อาจเป็นเพราะนิสัยที่พูดตรงไปตรงมาของเธอที่ทำให้ไม่ค่อยมีผู้หญิงคนใดอยากพูดคุยกับเธอนัก แต่สำหรับพวกอากค์เธอเป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่งที่สามารถไว้ใจได้ในทุกๆเรื่อง

“ไม่เป็นไรแค่รู้สึกอึดอัดนิดหน่อยนะ” อากค์ยังคงรู้สึกไม่ดี

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะไหนๆ วันนี้ก็มีสอบวิชาเดียวเอง ไปกินข้าวกันดีกว่าเดียวเรย์เลี้ยงเอง เดี๋ยวขอโทรหาอีกคนก่อนนะ ไม่มีเจ้านี้ด้วยกินข้าวไม่ค่อยอร่อย”

“อย่าบอกนะ จะโทรหานายเจค นั้นไงเดินมานั้นแล้วไม่ต้องโทรแล้วละ” แคลร์ถอนหายใจ

                เจคเป็นผู้ชายที่ขี้บ่นเอามากๆ แต่เพื่อนของเขาต่างเข้าใจในลักษณะนิสัยของเขา ซึ่งถึงแม้ว่าบางครั้งเขาจะบ่นเรื่องไม่เป็นเรื่องแต่นั้นก็สามารถสร้างเสียงหัวเราะให้กับเพื่อนๆของเขาได้

                “ว่าไงเพื่อน หวังว่าเรื่องสอบคงทำกันได้นะ แล้วก็ไม่ต้องมาถามฉันนะว่าทำได้หรือเปล่า” เจคทำท่าทางแบบเซงสุดๆ

“เพราะนายทำไม่ได้มากกว่ามั้ง นายขี้บ่น” แคลร์พูดเบาๆ

เจคได้ยินที่แคลร์พูด “หมายความว่าไง เป็นสาวเป็นนางหาเรื่องผู้ชายหรือไง” แลบก็แลบลิ้นใส่แคลร์เพื่อเป็นการกวนประสาทเธอ

                “เอาน่าไปหาไรทานกันเถอะ หิวแล้ว ไปทานข้าวที่หน้ามหาลัยดีกว่าเราเลี้ยงเองนะ อีกอย่างถ้าทะเลาะกันตอนนี้ นายอากค์คงหิวตายแน่ดูซิหน้าซีดเชียว”

“ชั้นเคยบอกนายแล้วนะอากค์ อย่าทำงานรอบดึก ไม่เคยจะฟังกันเลยนะเพื่อน” เจคพูดแบบไม่พอใจ “นี้ละน้าไม่ยอมฟังกันเป็นไงละต้องมายืนหน้าซีดอยู่อย่างนี้ แถมผมสีแดงของนายเนี่ยเชยมากเลยนะ ไปทำผมกลับเป็นสีดำเถอะ”

“ชั้นบอกนายกี่ครั้งแล้วนะว่าผมของฉันมันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วนะ” อากค์บอกกับเขา

“บ้าเหรอ แกเป็นคนชาติอะไรหือ ถึงเกิดมาผมสีแดง ไม่อยากเปลี่ยนสีผมกลับก็บอกซิ”

“ชั้นว่านายน่าจะผ่าหมาออกจากปากนายมั่งนะเจค” แคลร์พูดสวนขึ้นมา

“โอ๊ย ไม่ได้หรอกคนสวย เลี้ยงไว้เป็นคอกผ่ายังไงก็ไม่หมดหรอก หมอที่รับทำเขายังส่ายหน้าเลย” เจคพูดจากวนประสาทกลับไป นั้นทำให้แคลร์โมโหมาก แคลร์ถึงกับด่าเจคไม่หยุดแต่เจคก็ทำท่าทางไม่ได้ยิน กวนประสาทแคลร์ไปเรื่อย ๆ

“เอาน่าหยุดเถอะทั้งสองคนนั้นแหละ ทะเลาะกับเจคชาตินี้ก็ไม่จบ ไปหาอะไรทานกันก่อนดีกว่านะ” เรย์พยายามสงบศึก “ว่าแต่พวกนายจะทานไรกันมีอะไรแนะนำไหม” เจคเสริม

“กินอาหารพวกหม้อไฟไหม วันนี้อากาศหนาวด้วยซิ” เจคบอกกับเขา

“อืมก็ดีนะไปหาอะไรอุ่นๆทานกันดีกว่า” เรย์พยักหน้าเห็นด้วยกับเจค

“ฉันคงไปกับพวกนายไม่ได้หรอกนะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายอีกอย่างเดี๋ยวตอนเย็นชั้นต้องไปทำงานพิเศษอีก” อากค์บอกกับเพื่อนๆของเขา

“นี้อากค์ ฉันยอมรับนะว่านายเป็นคนที่ขยันแต่บางครั้งคนเราต้องพักผ่อนบ้างนะ” แคลร์พูดกับเขา “แต่ถ้านายไม่รักษาสุภาพเลยนี้ก็ไม่ได้นะ เงินที่หามาจะกลายเป็นค่ารักษานายตอนป่วยซะเปล่าๆ” เธอดูไม่พอใจ

“นั้นซิ ไปหาอะไรอุ่นๆทานเพื่อจะดีขึ้น” เรย์บอกกับอากค์ พร้อมกับลากตัวเขาไปที่ร้านสุกี้แถวมหาลัย ซึ่งเพื่อนของเขาอีกสองคนก็เห็นด้วยว่าเรย์ทำถูกแล้ว

อากค์รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่เพื่อนๆ เป็นห่วงเขา แต่เขาก็ไม่อยากบอกเพื่อนๆของเขาว่าที่จริงแล้วเขาไม่ได้ป่วยหรือว่าเป็นอะไร เขาแค่รู้สึกอึดอัดที่หน้าอกของเขาและอีกอย่างที่เขาเป็นห่วงก็คือผู้หญิงคนนั้นเเป็นใครทำไมเธอต้องมาทำร้ายเขาด้วย ซึ่งเขาไม่เข้าใจในจุดประสงค์ของเธอ

ในระหว่างที่เรย์กำลังลากตัวของอากค์ไปร้านอาหารนั้น รอบๆข้างของเขาทั้ง สี่ คนค่อยๆมืดลง จนทำให้พวกเขามองอะไรไม่เห็นนอกจากพวกเพื่อนๆ ของเขาเอง นั้นทำให้เรย์ซึ่งกำลังลากอากค์อยู่นั้นถึงกับหยุดมองไปรอบๆ จู่ๆเธอคนนั้นปรากฏต่อหน้าอากค์และเพื่อนของเขา

“ถึงเวลาที่เจ้าต้องกลับไปแล้วนะ อากค์” เธอพูดในน้ำเสียงที่เบามาก

“คุณเป็นใคร ทำไมคราวที่แล้วต้องทำร้ายผมด้วย” อากค์ตะโกนกลับไป

“เอ่อ เธอเป็นใครเหรออาคก์ ดูเหมือนนายสองคนจะรู้จักกันนะ” เจคยังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“พลังของฉันใกล้หมดจะแล้ว ฉันไม่มีพลังพอที่จะส่งเพื่อนของเธอออกจากที่นี้ได้” เสียงของเธอค่อยๆเบาลงจนพวกอากค์แทบจะไม่ได้ยินเสียงที่เธอพูด “ไม่มีเวลาแล้ว การมาที่นี่ใช้พลังมากเกินไป” เธอยกมือขอเธอขึ้นพร้อมกับแสงสว่างรอบๆ มือของเธอ แสงสว่างนั้นทำให้พวกเขาทั้งสี่คนไม่อาจลืมตาได้ “การเดินทางของเธอได้เริ่มต้นแล้วนะอาคก์ ถ้าอยากรู้ว่าฉันเป็นใครการเดินทางของเธอจะพามาหาฉันเอง” เธอพูดกับหายตัวไป

ทันใดนั้นเองพวกเขาทั้งสี่คนรู้สึกเหมือนตกลงมาจากที่สูง ทั้งๆที่รอบตัวเขามีแต่ความมืด พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย พวกทั้งสี่คนต่างมองหน้ากันซึ่งกันและกันซึ่งดูเหมือนว่าแคลร์กลัวมาก ส่วนเจคได้แต่ตะโกนบอกให้ช่วยเขา อากค์และเรย์ต่างพยายามไปช่วยเพื่อนๆของ

พวกเขาสังเกตเห็นว่ามีแสงสว่างอยู่ด้านล่างของพวกเขา พวกของอากค์ค่อยๆตกลงไปที่นั้นและ แคลร์ส่งเสียงร้องและสลบไป พวกเขาค่อยตกผ่านแสงสีขาวนั้นไปทีละคนทีละคนจนกระทั่ง

แวปปปปปปปปปปปปปปปปป

playSound(); showPoll();