ยายเฉิ่ม เขย่าบัลลังก์ เจ้าพ่อคอมดอม

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 กลับสู่ร่างยายเฉิ่ม

"ฉันเล่าให้แกฟังหมดทุกอย่างแล้ว แกจะให้ฉันไปนอนได้หรือยัง " ฌัฐชาเล่าตั้งแต่ต้นจนจบให้กวิตาฟัง 

"นี่แกเจอสมรภูรบมาหนักขนาดนี้เลยเหลอ ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสภาพแกถึงเป็นแบบนี้ เฮ้ย!!"

กวิตาชักเริ่มปรงกับสภาพเพื่อนรักเสียจริง ได้แต่ถอนลมหายใจออกมาเเรงๆ

"พอเลย ไม่ต้องพูดไม่ต้องถาม ฉันไม่อยากจะจำมันซักเท่าไหร่ เรื่องมันผ่านไปแล้วก็อยากให้มันผ่านไป

ไม่อยากจะนึกถึงมันแล้ว แค่นี้ร่างกายฉันก็บอบช้ำ เกินพอแล้ว" ฌัฐชา พูดไปก็ล่มตัวนอนไปกับโซฟาตัวยาวไป คิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วชวนสยอง อีตาชาร์ลอทนี่ก็อย่างกับแรงม้าติดเทอร์โบ ไม่รู้เก็บกดมาจากไหน เฮ้ย พอๆไม่เอาอีกแล้วขออย่าได้มาเจอะเจอกันอีกเลยเพี้ยง!!! 

"จร้าแม่คุณเพื่อน ไม่ถามไม่ย้อนแล้วจร้า นอนไปๆ เห็นสภาพ แล้วก็.. คิดเอาเองฉันไปละ กินยาแล้วก็นอนซะ พรุ่งนี้เจอกันที่อ๊อฟฟิต" 

"อืม กลับห้องดีนะแก พรุ่งนี้เจอกันล๊อกประตูให้ด้วยนะฉันลุกเดินไม่ไหวแล้ว" ฌัฐชากล่าวลาเพื่อนพร้อมใช้เสร็จสรรพ จนกวิตาแอบหมั่นไส้เบาๆแต่ก็ล๊อกห้องให้เพื่อนรักแต่โดยดี 

ภายในห้องประทานบริษัทเจ้าของเลือนร่างสูงสง่า กำยำ ของประทานบริษัท ชาร์ลอท คอทสัน เจ้าพ่อคอมดอม ยืนอยู่หน้าผนังที่เป็นกระจก ที่มองออกไปแล้วเห็นวิวภายนอกอย่างสวยงาม 

ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ 

"เข้ามาได้" มาแล้วสินะ ยายตัวแสบเธอไม่มีทางลอดน้ำมือฉันไปได้หลอก หึ

"จากที่เช็คกล้องวงจอนปิด ที่คอนโด และที่ผับ เรายังตามหาตัว ผู้หญิงคนนั้นยังไม่พบ เลยครับ เพราะข้อมูลมันน้อยมาก เลยยากต่อการติดตาม" ชาร์ลอทที่ได้ฟังรายงานของลูกน้องฝีมือดีที่ทำงานที่เค้ามอบหมายให้ไม่สำเร็จ ถึงกับกำมือแน่นพร้อมกับตวัดสายตามาที่ลีโทันที

" ฝีมือนายตกไปเยอะเลยนะลีโอ แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆแค่นี้ก็ยังหาไม่เจอ แล้วฉันจะเลี้ยงนายเอาไว้ทำไม"

ชาร์ลอทถึงกับหัวเสีย แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆแค่นี้ก็ยังหาไม่เจอ ลีโอได้แต่ก้มหน้าเค้าก็แปลกใจเหมือนกันทั้งที่มีรูปผู้หญิงที่บอสให้ตามหา แต่กับไม่ได้เบาะแสอะไรซักอย่าง เรื่องนี้มันดูแปลกๆ 

"ครับบอส"

"ตามสืบเพื่อนของเธอที่มาเที่ยวที่ผับด้วย ถ้าไม่เจอเจอตัวเธอ ก็ต้องเจอเพื่อนของเธอ อย่าให้พลาดเป็นครั้งที่สอง" ชาร์ลอทบอกเสียงเรียบ 

"ครับบอส"ลีโอได้รับคำสั่งจึงรีบออกไปทันที

"เธอไม่มีวันหนีฉันพ้นณัฐชา" ชาร์ลอทรู้สึกเสียหน้าเป็นครั้งที่สอง เพราะโดยปกติแล้วลีโอไม่เคยทำงานที่เค้าสั่งพลาดซักครั้ง มันทำให้เจ้าพ่อคอมดอมรู้สึก เหมือนเค้าทำอะไรหล่อนไม่ได้ ทั้งที่ปกติแค่กระดิกนิ้วผู้หญิงพวกนั้นก็แทบจะครานขึ้นเตียง แต่หล่อนทำเหมือนเค้าเป็นผู้ชายขายตัวที่เสร็จงานแล้วก็จากไป ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นเจอตัวเมื่อไหร่เราจะได้เห็นดีกัน

"หวัดดีคะพี่ต้อมพี่นา"ฌัฐชาที่กลับเข้าสู่ร่างยายเฉิ่มประจำอ๊อฟฟิต เดินเข้ามาทักทายพี่ๆในอ๊อฟฟิตด้วยสพาภอิดโรย เพระช่วงล่างยังคงระบวมอยู่

"เป็นไงบ้าง ป้าเฉิ่ม พวกพี่เป็นห่วงเรามากเลย และนี่หายดีหรือยัง" นี่แหละชื่อฉันในอ๊อฟฟิตที่พวกพี่ๆต่างพากันเรียก 

"ดีขึ้นมากแล้วคะ ไม่อยากขาดงานนานๆคะ ไปทำงานก่อนนะคะ" ณัฐชากล่าวจบก็เดินไปนั้งที่นั้งตัวเอง

"ณัฐชา แกมานานหรือยัง" กวิตาที่พึ่งมาถึงพอเห็นเพื่อนรัก นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานก็รีบเอ๋บถามทันที ทั้งที่พึ่งจะก้าวขาเข้ามาในห้อง รีบตรงไปหาเพื่อนรักทันที

"อืม พึ่งมาถึง"ฌัฐชา เอ๋ยตอบอย่างเหนื่อยๆ พร้อมกับหัน ไปจัดการกับเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะ

"แกดีขึ้นหรือยังหรือว่ายังเจ็บอยู่" กวิตากระซิบถามเพื่อนรักทันที 

"ยังเจ็บๆอยู่แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว ไปทำงานได้แล้วไป"

ฌัฐชาเอ๋บตอบตามความจริง พร้อมกับไล่เพื่อนรักให้กลับไปทำงานของตัวเอง

"แหม๋ไล่เลยนะยายเพื่อนรัก จร้าไปทำงานแล้วจร้า ชิ" กวิตาแอบเหน็บแนมเพื่อนรักไม่ได้แต่ก็ยอมกลับไปนั่งโต๊ะทำงานของตัวเองแต่โดยดี

11.00

"แกไปกินข้าวกัน" เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงช่างพักเที่ยงกวิตาจึงเดินมาที่โต๊ะของเพื่อนรักเพื่อที่จะชวนไปกินข้าวเที่ยง

"อือ ไปสิแปปนะขอเก็บของก่อน" ฌัฐชาทีาเห็นเพื่อนรักเดินมาตามไปกินข้าวเที่ยจึงรีบหันไปเก็บงานที่ทำค้างเอาไว้

"ไปวิ ณัฐชาเก็บเสร็จแล้ว ไปกินร้านป้าสายเนอะ" ฌัฐชาบอกกับกวิตาเสร็จก็เดินนำเพื่อนรักออกไปทันที โดยมีกวิยาเดินตาม

"ป้าสายคนสวยคะ วิกับยายฌัฐชาขอแบบเดิมนะคะ" เมื่อมาถึงร้านกวิตาบอกเมณูประประจำของตัวเองกับเพื่อนรักทันที

"ปากหวานเหมือนเดิมเลยนะหนูวิ รอเเปปนะเดียวป้าใส่หมูให้เยอะๆเลย ฮ่าๆ" ป้าสายกล่าวตอบอย่างอารมฌ์ดี

"นี่วิเย็นนี้เลิกงานแล้วฉันว่าจะแวะไปที่ห้างสรรพสินค้า แกจะไปด้วยไหม" ฌัฐชาเอ๋ยถามเพื่อนรักว่าจะไปด้วยกันไหมเพราะตัวเธอตั้งใจจะไปซื้อที่ตรวจครรภ์ และหนังสือเตรียมความพร้อมกับคุณแม่มือใหม่ ถึงเรื่องจะผ่านมาแค่ สองวันแต่มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้ 

"ไปสิ แล้วณัฐชาจะไปทำอะไร" กวิตาตแบตกลงทันที พร้อมกับสงสัยเพราะโดยปกติแล้วยายเพื่อนรักพอเลิกงานแล้วจะกลับห้องทันที ไม่ค่อยตะแวะไปไหน เพราะอะไรนะเหลอ หึหึ งกไง

"ฉันว่าจะไปซื้อที่ตรวตครรภ์ และหนังสือเตรียมความพร้อมกับคุณแม่มือใหม่นะสิ" ฌัฐชาค่อยๆกระซิบที่ได้ยินกันแค่ สองคนให้เพื่อนรักฟัง

"รีบจังเลยนะคุณแม่ อิอิ"กวิตาที่ได้ยินคำตอบของเพื่อนรักถึงกับ.อมยิ้มตามพร้อมทั้งเอ๋ยแซว

"ตกลงไปไหม" ณัฐชาถามอีกครั้งพร้อมกับสีหน้าแดงๆที่โดนเพื่อนรักแซว

"ไปสิ เพื่อนรักชวนทั้งทีจะไม่ไปได้อย่างไรจริงไหม ฮ่าๆ " กวิตาหัวเราะต่อกระซิกให้กับเพื่อนรัก 

"มาแล้วจร้า อาหารแสนอร่อยที่ป้าสายตั้งใจทำมาเสิร์ฟแล้วจร้า" 

"ขอบคุณคะป้าสายของวิน่ารักจริงหมูเติ่มจานเลยแบบนี่จะไม่ให้รักได้อย่างไรละคะ อิอิ " กวิตาพูดเเหย่ป้าสายจนป้าสายอายม้วนตัวกลมบิดไปบิดมามาพร้อมทั้งเอามือป้อมๆมาตีที่ไหล่กวิตาหนึ่งทีเป็นการแก้อาย

"ปากหวานไม่เคยเปลี่ยนเลยนะหนูวิแบบนี้ป้าก็เขินแย่นะสิ ไม่เอาแล้วป้าไปดีกว่า ท่านให้อร่อยกันนะ"

กล่าวจบป้าสายก็เดินกลับไปพร้อมรอยยิ้ม

"แกนี่จริงๆเลยยายวิ เฮ้ย!!" ฌัฐชาได้แต่ส่ายหน้า 

พร้อมกับยิ้มน้อยให้กับเพื่อนรักที่ชอบทำปากหวานใส่ป้าสาย จนแกอายม้วนตัวกลมไปแล้ว

ตอนนี้อาจจะสั้นไปบ้างนะคะ เม้มแนะนำไรท์ได้นะคะ ถ้ามีอะไรผิดพลาดไปก็ต้องขออภัยเอาไว้ครงนี้นะคะ เนื้อเรื่องอาจมีปรับเปลี่ยนไปบ้างบางช่วงนะคะ ..