ยายเฉิ่ม เขย่าบัลลังก์ เจ้าพ่อคอมดอม

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 พ่อพันธุ์

ณ คอนโมมิเนียมหรูใจกลางกรุง เทพมหานคร
ร่างระหงเดินกรีดกายเข้ามาด้วยถ้วงถ้าจริตจก้าน พร้อมกับปากที่เม้มซองคอมดอม หล่อนถอดเสื้อผ้าที่น้อยชิ้นอยู่แล้ว ออกทีละชิ้นจนถึงแพทตี้ตัวจิ๋วที่ปกปิด เนินเนื้ออวบนูนที่แทบปิดไม่มิด ก่อนจะคานขึ้นเตียงที่มีเจ้าพ่อคอมดอม ชาร์ลอท ดอทสัน เปลื่อยแผ่นอก กึ่งนั่งกึ่งนอนรออยู่ก่อนแล้ว
"จัดการมันซะ" ชาร์ลอท เอ๋ยด้วยเสียงที่แหบห้าว จองมองแม่คู่ขาคืนเดียว ด้วยสายตาอันทรงเสนห์
"ได้คะ เลยคะชาร์ลอท" ไม่รอช้าร่างระหงรีบคานเข้าไปหาสิ่งที่อยู่ตรงหน้าโดยเร็ว
(ไรท์ขอตัดตอน***เพื่อกฎขอเว็ปที่ลงนะคะ)           บทบรรเลงรักแบบถึงพริกถึงขิง ที่พึ่งจบลง ทำให้ชาร์ลอท รีบผละออกจากเลือนร่างที่หายใจถี่ๆ ทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลง และรีบดึงถุงยางที่สวมใส่ออกทันทีก่อนจะโยนทิ้ง โดยไม่มีแม้แต่จุมพิษ หรือคำอ่อนโยนใดๆทั้งสิ้น ก่อนจะเดินมาหยิบแก้วสีอำพันกระดกเข้าปากรวดเดียวหมดแก้ว 

โดยไม่สนใจหล่อนที่นอนแผ่หลาด้วยท่าทางยั่วยวน คู่นอนคืนเดียวเห็นท่าทีของชาร์ลอทที่ไม่สนใจในร่านร่างที่เจ้าตัวแสนจะภูมิใจนักหนา จึงรีบคานลงจากเตียง ตามไปพร้อมกับเอาทรวงอกอันอวบอิ่ม บดเบียดกับแผ่นหลังของชาร์ลอททันทีพร้อมกับพูดด้วยเสียงที่ บรรจงดัดให้เล็กแหบที่สุด

"ชาร์ลอทคะ ให้อันนานอนค้างกับคุณนะคะ" พูดไปก็เอาทรวงอกอันอวบอิ่มบดเบียดไปด้วย 

ชาร์ลอท ที่มากไปด้วยประสบการฌ์บนเตียงย่อมรู้ดีว่าที่หล่อนขอมานั้น แทบทุกคนที่พูกคำนั้นออกมา มันจึงทำให้เค้าสะอิดสะเอียนขึ้นมาทันทีก่อนจะหันไปมองและยกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับสลัดมือของหล่อนออกอย่างไม่ใยดี

"หมดหน้าที่ของเธอแล้ว ออกไปซะอย่าให้ฉันพูดซ้ำ"อันนาคู่นอนคืนเดียวได้ยิน คำพูดของชาร์ลอท ถึงกับหน้าชา มือไม้สั่น ก่อนจะรีบหยิบเช็คที่เค้าวางเอาไว้บนโต๊ะ และเก็บเสื้อผ้าออกไปทันที 

สายตาของชาร์ลอทที่มอง แม่คู่ขา คืนเดียวรีบเก็บเสื้อผ้า และเช็คที่เค้าเขียนเอาไว้ให้ก่อนหน้าหน้านั้น

รีบออกไปจากห้องของเค้า ด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะเท่น้ำสีอำพันลงในแก้วใส และกระดกเข้าปาก อย่างกับมันคือน้ำเปล่า และจ้องมองออกไปบานกระจกบานใหญ่ ที่มองเห็นทิวทัด แสงสีของกรุงเทพมหานคร ด้วยสายตาที่อยากจะคาดเดาว่าเค้าคิดอะไรอยู่ 

"ฌัฐชา ไปกินข้าวกันพักเที่ยงแล้ว" กวิตา หรือวิ เพื่อนรักเพียงคนเดียวของฉัน เอาตามตรงคืนฉันไม่มีคนคบนั้นแหละ เพราะอะไรนะคะเหลอ ก็การแต่งตัวของฉันไง วินเทจยุค 70 ดีๆนี่เอง ผมฉันถักเปียเก็บธรรมดา เสื้อคอบัวแขนยาวตรงปลายแขนมีระบายลูกไม้ ติดกระดุมทุกเม็ดที่มีอยู่บนเสื้อ บวกกับกระโปร่งจีบทวิตยาวถึงตาตุ่ม และตามด้วยแว่นตาอันหนาเตอะ ที่ไม่ได้ช่วยอะไรนอกจากมันเข้ากับชุดที่ฉันเลือกสวมใส่ก็แค่นั้นเอง และฉันก็ได้ฉายยาป้าเฉิ่มประจำอ๊อฟฟิต มาครอบคลองก็แค่นั้นเอง แต่ใครจะสนไม่แคร์จร้าเชิญ.

"อืมไปสิ ร้านไหนวิ" ฉันละจากหน้าจอสี่เหลี่ยม พร้อมกับขยับแว่นตาอันหนา ไปด้วย

"ไปร้านป้าสายคนสวยเจ้าประจำไงไปเร็ว" กวิตา พูดจบ ยื่นมือไปดึงมือเพื่อนรักทันทีกึ่งลากกึ่งจูง จนมาถึงร้านป้าสาย เจ้าประจำที่อยู่ซอยข้างอ๊อฟฟิต ใกล้ๆ

" ไม่ต้องลากก็ได้ วิ เราเดินเองได้ " ถึงปากจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ก็ยอม ให้เพื่อนรักลากมาอยู่ดี

"ป้าสายคนสวยคะ เหมือนเดิมคะ สองที่" มาถึงร้านปุ๊บ กวิตาก็สั่งเมนูประจำของตัวเองกับเพื่อนรักทันทีไม่ต้องรอให้ ป้าสายเจ้าของร้านมารับออเดอร์

"ปากหวานเหมือนเดิมเลยนะหนูวิ รอแปปนะเดียวป้าทำให้สุดฝีมีเลย" ป้าสายที่ได้ยินคำยอชมของกวิตาก็รีบหันไปจัดการงานของตัวเองทันที พร้อมกับรอยยิ้มกวาง 

"วิ เรามีเรื่องอยากจะบอก" ฌัฐชาที่เห็นกวิตาอารมณ์ดี ก็ตั้งใจจะบอกเรื่องที่ตนเองได้คิดเอาไว้นานแล้วกับเพื่อนรัก

"มีอะไรเหลอฌัฐชา" กวิตา หันมามองหน้าเพื่อนรักพร้อมกับกระดกน้ำเอาปาก ด้วยสายตาตั้งใจฟังเพื่อนรักเต็มที่

"เราอยากมีลูกนะ" พรวด!!!!!! น้ำที่กระดกเข้าปากกวิตาและยังไม่ได้กลืนลงคอไป บัญนี้ไปอยู่บนหน้าเพื่อนรักอย่างครบถ้านแล้ว 

"แกว่าไงนะ" ฌัฐชา ที่ตอนนี้หน้าเติมไปด้วยน้ำ ถอดแว่นตาแล้วเอากระดาษทิชชู่ที่วางอยู่บนโต๊ะ เอามาเช็คหยดน้ำบนหน้าออก และบอกเหตุผลทั้งหมด

"เราอยากมีลูก แต่ไม่อยากมีสามี" ฌัฐชา บอกด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่มีแววว่าเล่น

"แกอำฉันใช่ไหม" กวิตา ยังไม่เชื่อเรื่องที่เพื่อนรักพูด 

"จริง ไม่มีเล่นและจะไม่เปลี่ยนใจแน่นอน"

ฌัฐชา ยังคงยืนยังคำเดิม ทำให้เพื่อนรัก มีคำถามทางสายตา ที่พร้อมต้องการคำอธิบาย

"โอเคร แกอธิบายมาฉันต้องการคำอธิบายของแก"

กวิตาถอนหายใจ ยกมือกอดอกพิงพนักเก้าอี้ จองมองหน้าเพื่อนรัก เตรียมพร้อมฟังคำอธิบาย

"วิแกก็รู้ ว่าฉันมีปมที่ไม่ค่อยดีกัยผู้ชาย มันทำให้ฉันคิดว่า ฉันอยากมีลูก แต่แกไม่ต้องเป็นหว่งนะว่าฉันจะเลี้ยงลูกไม่ได้ ฉันเตรียมการเอาไว้หมดแล้ว รอแค่หาพ่อธุ์" กวิตาเข้าใจที่เพื่อนรักพูกออกมาทั้งหมด ไม่งั้นเพื่อนรักคงไม่แต่งตัวเป็น ป้ายุค 70 แบบนี้หลอก ความจริงเพื่อนรักของเธอจัดว่าเป็นคนที่สวยมากคนนึง แต่ติดที่เพื่อนรักของเธอมีปมกับผู้ชายที่ไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ ก็เลยทำให้เกิดความคิดที่ต้องแต่งตัวเป็นคุณเฉิ่มแบบนี้ 

"ฌัฐชาฉันเข้าใจแกนะ แต่การที่จะเลี้ยงเด็กคนนึงมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ไหนจะต้องอุ้มท้อง ไหนจะคลอด ไหนจะค้องเลี้ยงจนกว่าเค้าจะเติบโต มันเป็นอะไรที่ไม่ง่ายเลยนะแก และงานแกละ ถ้าแกหยุดงาน และจะเอาเงินที่ไหนมาดูเค้าคิดดีๆนะเพื่อน"กวิตาพยายาม พูกให้เพื่อนรักเปลี่ยนใจด้วยความเป็นห่วง

"วิ ฉันเข้าใจที่แกพูดนะ แต่ขอให้แกเชื่อใจฉัน ว่าฉันทำได้ ฉันจะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้เค้าเองจะไม่ให้ขาดตกบกพร่อง แกเชื่อใจฉันนะ" ฌัฐชา พูดพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือเพื่อนรัก ด้วยสายตาแน่วแน่ ว่าจะต้องทำได้

"ฌัฐชา ถ้าแกคิดดีแล้วฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่ขอให้แกทำอย่างที่แกพูดให้ได้ก็พอ ถ้าแกดูแลหลานฉันไม่ดี ฉันเอาแกตายแน่ยายเพื่อนวิปลาส" ถึงกวิตาพูดออดไปอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะไม่เป็นห่วงเพื่อนรัก แต่ให้ทำไงได้ ในเมื่อเพื่อนเลือกแล้ว เห้ย.

"แน่นอนอยู่แล้ว ยัยวิ แต่แกต้องช่วยฉันในการเลือกหาพ่อพันธุ์ นะยะ" 

"ได้ หลานฉันต้องเฟอร์เฟด ที่สุดเอาฝรั่งดีไหมแกสูงยาวเข่าดี จมูกโด้งๆ หุ่นล่ำๆ โอ๊ยแค่คิดฉันก็ ตื่นเต้นแล้วโอ๊ย อิอิ " ตกลงลูกใครคะคุณเพื่อน ดูสิยังห้ามฉันอยู่เลย เป็นหนักกว่าฉันอีกยัยคุณเพื่อน

"เอ้ากินข้าวก่อนเถอะวิ ป้าสายคนสวยของแกยกกับข้าวมาแล้ว" ฉันได้แต่ยิ้มไปส่ายหน้าให้เพื่อนจอมเพ้อของฉันแล้วหันไปสนใจกับอาหารตรงหน้า

"ขอบคุณคะป้าสายคนสวย"กวิตาหันไปขอบคุณ ป้าสายก่อนจะรับจานข้าวมาทาน

"กินให้เยอะเลยนะหนูวิ หนูฌัฐชา ป้าทำสุดฝีมือเลยนะ อิอิ" ป้าสายบอกพร้อมกับเดินไปรับออเดอร์โต๊ะถักไป

ใช่ฌัฐชาแกจะต้องหาพ่อพันธุ์ให้กับลูก จะเอาแบบที่ยัยวิเพื่อนรันแนะนำดีไหมนะ แบบฝรั่งก็โอเครนะ หึ 

   นิยายเรื่องนี่ไรท์แต่งเพื่อสนองตันหาของไรเองนะคะอาจจะมีคำผิดไปบ้างเพราะไรท์ พิมพิ์จากมือถือ ก็ขอโทดเอาไว้ตรงนี้ด้วยนะคะ นิยายเรื่องนี้ไรเปิดให้อ่านฟรีจนจบคะ ขอฝากนิยายเรื่องนี้เอาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจ กับนักอ่านทุกท่านนะคะ

พระเอกของเราคะ ชาร์ลอท คอทสันเจ้าพ่อบริษัทคอมด้อม พ่อพันธุ์ของนางเอกเราจร้า