higt school วุ่นนัก รักวัยเรียน(ภาคพิเศษ)

ข้อมูลเบื้องต้น

อีฟาร์-หนุ่มหล่อหน้าตาดี รวย เลว (ครบ)เป็นนักเลงของ รร.เลยทีเดียว
ไมลิน-สาวน้อย น่ารัก สวยใสไม่ไร้สมอง

Thinking of You Katy Perry

เนื้อเรื่อง

 

    หลังจากฉันและอีฟาร์กลับบ้านไปในระยะหนึ่ง เมื่อฉันได้มานั่งฟังเพลงไพเราะเสนาะหูไปตั้งหลากหลายเพลงแล้วอย่างเพลง  As long as we got love ของ Javier colon ฟังแล้วหัวใจชุ่มช่ำ และลื่นหูอย่างมากดีกว่าไอ้อีฟาร์มันมาร้องเพลงจีบฉันตอนยังไม่ได้เป็นแฟนกัน ว่าแล้วท่านผู้อ่านทั้งหลายคงงงกัน งั้นฉันจะเล่าให้ฟังนะคะ^^

 

ณ โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง

 

     ‘โรงเรียนของเรายินดีอย่างมากที่ให้นักเรียนให้ใหม่ในปี 2552 นี้ได้มีส่วนร่วมในการทำกิจกรรมภายใน รร.ของเรา รุ่นพี่ให้โอกาสรุ่นน้อง รุ่นน้องเคารพรุ่นพี่.......บรา∼ บรา∼ บรา ---’ เสียง ผ.อ. รร.ใหม่ของฉันพูดจนฉันหลับไปสักสิบยี่สิบงีบก็แล้วก็เฮอะ

 -*-

       “นักเรียนทั้งหมดแยกขึ้นชั้นเรียนได้” เสียงรุ่นพี่ที่กล่าวนำหน้าเสาธงพูดขึ้น พอนักเรียนลุกขึ้นกันหมดเสียงก็เจี๋ยวจ้าวไปหมด บร๊ะเจ้า!!!!!ว่าแล้วนายเคนเพื่อนต่างห้องของฉัน....อย่างบอกว่าเพื่อนดีกว่านะ หรือที่ทุกคนก็ได้รู้จักไปแล้วคือ ‘เคน’ ก็มาดักด้านหน้าฉันกับเพื่อนสนิทฉันจาก รร.เก่าอีกคน อย่างไร้สามัญสำนึก(พูดง่ายๆ มารยาททรามดีๆนี่เอง)

“มีไรรึเปล่า???ถึงได้มายืนเกะกะคนอื่นเนี่ย” ฉันพูดอย่างไร้หางเสียง

“ก็ป่าวหรอก....แต่จะไปส่งที่ห้องเรียนเอาไหมจ๊ะ???” เคนพูดมา แล้วทำใบหน้าเหมือนมั่นใจจังว่าฉันจะไปกับมันงั้นแหละ

“ไม่!!!” ฉันตอบแค่นี้แล้ว เดินออกไปเลย(สรุปว่าเนียนว่างั้น)

“อ่าวว!!ไมลิน” เคนเรียกตามหลังแต่ก็ตามไม่ทันหรอกเพราะฉันเลว เอ้ย!เร็วและไวปานวอก โฮ๊ะๆ^[]^

 

ในห้องห้องเรียน

แหม่.....ฉันอุปทานพร้อมก้มลงมองพื้นอย่างอนาถใจ

“นี่!แกเป็นไรไปอ่ะ ??” น้ำฟ้าถามฉันด้วยความแปลกใจ แต่ฉันไม่พูดอะไรแต่มองไปที่พื้นห้องให้น้ำฟ้ามองตามเอาเอง

“เฮ้ย!!!แก....ระวัง” น้ำฟ้ากระโกนลั่นห้องให้ฉันหลบอะไรสักอย่าง แต่เมื่อฉันหันหลังไปดู

“เต็มๆ” -*- ฉันพุดพร้อมลูบหน้าผากไปด้วย และมองไปกลุ่มที่มีสมาชิกสามคนกลุ่มหนึ่ง ด้วยสายตาจิกกัดไปถึงทรวงใน และทั้งกลุ่มนั้นก็อึ้งไปตามๆกัน แต่...ยกเว้นคนนึงหน้าตาหล่อเหลา(มาก)เลยทีเดียว ดันหัวเราะหล่อๆออกมาแทน ทันใดนั้นด้วยความวีนแตกของฉันก็เดินไปหาไอ้หนุ่มลูกทุ่งนั่นทันที(ไม่ได้ไปอ่อยนะ) :p

“นี่นาย!!ขอโทษไม่เป็นหรือไงแก้ลงคนอื่นเขาแล้วไม่ขอโทษฉันนี่มันหมายความว่ายังไงกันฮะ!!!!” ฉันวีนใส่เขา

“แล้วจะทำไม??” อึ้ย!!ยังจะมีหน้ามาทำหน้ากวนติ๊สอีก เดี๋ยวฟาดบ้องหน้าแม่ง!!!

“เห็นฉันเป็นเพื่อนเล่นหรือไงฮะ....รู้ไหมฉันลูกใคร!!!” ฉันวีนใส่เขา โดยไม่แคร์สื่อใดๆ

“เธอยังไม่รู้...แล้วฉันจะรุ้ไหมเนี่ย!!!” เขาพูดกวนใส่แล้วถามว่า “ชอบฉันหรอ???” แล้วก็ยิ้มกรุ่มกริ่มใส่ฉัน(อย่างหล่ออ่ะ) แต่ด้วยความเจ็บใจ......

เพี๊ยะ! ฉันตบยอดหน้า ตีลังการังกา10ที และเฮรดชอตใส่เขาไปอีก10รอบ(เวอร์ไป)-_- แล้วฉันก็เดินออกมาหน้าตาเฉย แต่ทั้งห้องกับอึ้งยกใหญ่รวมทั้งไอ้หน้าหนอนนั่นด้วย

พอนั่งที่โต๊ะ

“นี่แก....กล้าตบหน้านักเลงประจำสายชั้นหรอ???” น้ำฟ้าพูด

“นี่!อย่ามาหลอกฉัน มันไม่ใช่นักเลงหรอก....เป็นแต่เด็กที่ขาดความอบอุ่นเท่านั้น” ฉันพูดอย่างโมโหและเขินหน้าไอ้หมอนั่นอย่างแรง แดงไปหมดแล้วเนี่ย!!! >//< พอพูดกับน้ำฟ้าไม่ทันขาดคำ.......

“นี่เธอ!!กล้าดียังไงเนี่ยมาตบหน้าฉัน อยากเจอดีหรอไง” ไอ้หน้าหนอนคนนั้นก็ไม่รอช้าเดินมาพูดขู่ฉันอย่างร้ายกาจ(ว้าย!!!เจอผู้ชายสาดิด ชอบบบ) >.,<

‘ทะเลาะกันไป ทะเลาะกันมา....จนกระทั่ง......’

“นี่พวกเธอสองคน....กล้าดียังไงมาทะเลาะกันในห้องเรียนอันศักดิ์สิทธินี้ ตามฉันมาที่ห้องเดี๋ยว....นี้!!!!”อาจารย์ที่เคารพได้เล่นฉันกับไอ้บ้านั่นอบรมที่ห้องพักครูสองคน

ห้องพักครู

“ครูจะลงโทษจะลงโทษเธอด้วยวีธีการขั้นเด็ดขาด!!!!” ครูที่เคารพรักก็ได้เริ่มครูออกมา

“อย่าลงโทษขั้นเด็ดขาดเลยนะคะ....หนูยอมทุกอย่างเลย จะให้ไป กวาดพื้น ขัดห้องน้ำ อะไรก็ได้ที่ไม่โหดร้ายร้ายนะคะ....หนูบอบบางจะตาย” ฉันขอร้องอาจารย์สุดใจขาดดิ้น

“หรอ...แน่ใจนะว่าบอบบาง” ไอ้หน้าหนอนมันบ่นพึมพำ

“นี่!ฉันได้ยินนะ นายพูดไรบ้าง....แล้วนี่ฉันจะพูดกราบขอร้องช่วยเธอเนี่ยไม่รู้สึกซาบซึ้งบ้างไงฮะ!!” ฉันด่าพึมพำกันอยู่สองคน

“เถียงกันเสร็จรึยังฮะ!!!” คุณครูพูด

งั้นครูจะไม่ส่งพวกเธอเข้าห้องปกครองก็ได้....แต่จะ......

“ครูอ่ะ....ยอมเข้าห้องปกครองดีกว่าที่จะ....”ฉันพูดไม่จบประโยคแต่กลับมองที่ข้อมือฉันและไอ้หน้าหนอน โดยมีเชือกผูกระหว่างข้อมือฉันกับเขา(ปากบอกให้ปล่อย แต่ใจอ่ะ ไม่ต้องปล่อยหลอก >//<)

“ทำไมรังเกียจขนาดนั้นเชียว -*- ” ไอ้หน้าหนอนพูอย่างน้อยใจ

“ทำไม???น้อยใจหรอ....” ฉันทำเป็นพูดประชดไป

“ป๊าววว!!!!” ไอ้หน้าหนอนปฎิเสธได้เต็มใจสุดฤทธิ์

“ไม่ต้องเขินหรอก” แหวะ >//< ฉันเข้าใจพูดเนอะ

“ใครจะเขินเธอกัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่หน้าเขาแดงฉาดไปทั้งหน้า

“แหม่....ไม่ต้องอายหรอกหน้าแดงจนเป็นมะเขือเทศแล้ว >//<” ฉันพูดล้อ

“อะไร..... _ _*” ไอ้หน้าหนอนหลบตา

“ป่าวนี่!!!!เออ....แล้วนายชื่อไรนายหน้าหนอน???” ฉันถามเขา

“นี่! สนิทกันตอนไหนฮะ...มาเรียกฉันไอ้หน้าหนอนอ่ะ -*- ” ไอ้หน้าหนอนตอบ

“แล้วตกลงชื่อไร????”  ฉันถามอย่างจริงจัง

“ทำไม ชอบฉันแล้วหรอ.....เพิ่งเปิดเทอมวันแรกเองน่ะ J” ไอ้หนอน!!!

“ไอ้หน้าหนอน........!!!!!” ฉันเริ่มขึ้น เลยฟาดไปหลายๆที

“เฮ้ยๆๆๆ!!!!ตีอยู่นั่นแหละ บอกก็ได้ๆ” เขาพูดและเขามือที่ทรงพลังของเขานั้นกันใบหน้าที่หน้าเหลาเขาเอาไว้ ฉันหยุดตีเขาแล้วถามว่า “ตกลงนายชื่ออะไร?????”

“อีฟาร์.....เธออ่ะยัยหน้าปลวก??” อีฟาร์ตอบคำถามฉันละถามได้กวนประสาทมาก

“นี่!!!มาเรียกอะไรฉันปลวกมิทราบยะ ชิ!” ฉันทำเมิน

“อ่าว....ก็จะได้เจ๊ากันไง.....แล้วตกลงชื่อไร????” เขาถาม

“ไมลิน....แต่ถ้านายเรียกฉันปลวกอีกละก็นะ....” ฉันพูดไม่จบประโยคนั้นแต่ท่าเฉือนคอตัวเอง...เหมือนกับ ‘ตายแน่’

“ครับคุณไมลิน -*- ” เขาน้อมรับฉันแบบไม่พอใจนิดหน่อย

“แล้วเราจะอยู่กับแบบนี้อีกนานเท่าไรเนี่ย!!!” ฉันเครียดใหญ่ “ต้องอยู่อย่างนี้ทั้งวัน กินข้าวก็ต้องไปด้วยกัน ไปไนก็ต้องไปด้วยกัน....YoY” ฉันบ่นไปเรื่อย

“แล้วเวลาเข้าห้องน้ำทำไงล่ะเนี่ย!”เขาคิดเหมือนฉัน

“อันนั้นฉันไม่ค่อยมีปัญหาหรอกเพราะฉันไม่ค่อยเข้าห้องน้ำโรงเรียน มันสกปรก...ว่าแต่นายล่ะ” ฉันถามเขา

“ ไม่ค่อยเหมือนกันแหละ” เขาตอบฉัน และเขาก็ถามอีกว่า “แล้วบ้านเธออยู่ไหนล่ะ???”

“ก็อยุ่หมู่บ้านจัดสรรแถวนี้แหละ......ถามไมล่ะ??” ฉันตอบและยิงคำถามเหมือนเดิม

“ก็เวลาไป รร.จะได้ไปพร้อมๆกัน.....เพราะครูเขาให้ไปพร้อมกันไม่ใช่หรอ บ้านก็อยู่ใกล้กันด้วย” อีฟาร์ตอบ

“อือ...ได้ มีเหตุผล บ้านนายอยู่หมู่บ้านจัดสรรเหมือนกันหรอ หลังไหนล่ะ??” ฉันถามเขา

“กลับบ้านก็เห็นเองแหละ” เขาตอบ

“อือ...ก็ใช่ งั้นกลับห้องกันเหอะ เข้าห้องเรียนช้าแล้ว” ฉันพลางดึงมือเขากลับไปห้องเรียนโดยเร็ว

หน้าโรงเรียน

“อ่าวว.....ไมลินมาคนดียวหรอ” ไอ้เคนที่มายืนดักรออยู่หน้าทุกเย็น ทักทุกวันจนน่าเบื่อ

“เออ....เห็นมาหลายคนหรอ” ฉันตอบอย่างไม่สบอารมณ์

“แหม่....ตอบกวนอย่างนี้มันน่า....”เคนพูดไม่ทันขาดคำ อยู่ดีๆก็มีคนวิ่งมาแบบมาจรวดเรียกพี่ไวปานวอกวิ่งและลากฉันไปหลัง รร.

“เฮ้ย!!!นี่นายเป็น คะ.....” ฉันพูดแล้วมองหน้าไอ้คนนั้น “อ่อ...อีฟาร์นี่เอง” ฉันพูดแบบสบายใจไป

นี่!!ทำไมไม่รอฉันเนี่ย!!!!!!” อีฟาร์ตะคอกใสฉันอย่างแรง จนน้ำตาแทบคอเบ้า

“ก็.....”ฉันยังไม่ทันแก้ตัว อีฟาร์ก็ตั้งใจพูดแซมฉันว่า “ไปเหอะ....รีบไป”

“ไปยังไงล่ะ ไอ้เคนก็ยืนอยู่หน้า รร.” ฉันถามงงๆ

“ก็นี่ไง....” เขาพูดพลางมองไปที่กำแพงข้างๆ

“อย่าบอกนะ....” ฉัน O-O

“ใช่ J”  อีฟาร์ยิ้มและพยักหน้า

“นี่ฉันเป็น.....” แนพูดไม่ทันขาดคำ แต่เขาอุ้มฉันขึ้นไปตรงคานสูงไม่มากด้านหน้า (ยกขึ้นได้ไงวะ????)

“โอเคไหม” เขาถามฉัน

“อืม...แล้วจะข้ามอีกฝั่งไงอ่ะ....กระโปงก็สั้น ถ้ายังงั้นนายหันหลังก่อน J”ฉันพูด

“เออๆ ไม่ดูหรอกหน่า...” แต่เขาก็หันไป

พรึ่บ! โอ้ย!!!!!!!

“อีฟาร์!!ช่วยด้วย” ฉันเรียกอีฟารเพราะก้นอันบอบบางของฉันนั้นกระแทกลงพื้นเต็มๆ

อีฟาร์รีบหันมาละปีนขึ้นมาช่วย “ฮ่าๆๆ ซุ่มซ่ามจังเลย J” เขาหัวเราะฉันและยื่นมือมาช่วยฉัน

“ฮึบ!” อีฟาร์และฉันทำเสียงให้ลุกขึ้นยืน

“ขี่คอไหมจ๊ะ ฮ่าๆๆๆ” อีฟาร์หัวเราะ ร่าเริง ซึ่งต่างจากฉันน้ำตาคลอเบ้า

“ไม่อ่ะ...แค่ช่วยพยุงฉันก็พอ”

‘ฮือๆๆๆY^Y สาวใสไฮโซ หน้าตาดี อย่างฉันต้องมาตกระกำลำบากเพราะด้วยเนี่ย!!!’ ฉันบ่นไปตลอดทาง

“อย่าบ่นหน่า” อีฟาร์พูดอย่างเหนื่อยๆ - -’ แล้วถามต่อว่า  “บ้านเธออยู่ไหน ??? ”

ฉันไม่ตอบเพียงแต่ชี้ทางซ้ายมือของเราสองคน

“โฮ่!!อยู่แค่นี้” อีฟาร์ทำเสียงชิวๆทันที

“แล้วบ้านนายอ่ะ????” ฉันถามกลับ

“ก็อยู่เยื้องบ้านเธอแค่สองหลังเอง” อีฟาร์ตอบและถามต่อว่า “มีโทรศัพท์ใช่ไหม? ถ้างั้นขอเบอร์หน่อย”

“ไม......จีบหรอ >//<” ฉันถามเขา

“ถ้าให้ก็จีบ.....เอามาเลย เย็นแล้ว” อีฟาร์  -*-

“088-62188xx ”ฉัน “เบอร์นายอ่ะ???” ฉันถามเขา

“ไม....จีบฉันเหรอ” อีฟาร์ตอบกวน(ตีน) เหมือนเดิม

“ถ้าให้ก็จีบ.....:p” ฉันย้อนเขาแล้วกระเพกเบาๆเขาบ้านไป

เที่ยงคืน

♡∼I'm just a little bit caught in the middle , Life is a maze and love is a riddle ,I don't know where to go
Can't do it alone I've tried ,And I don't know why……♡∼ (เสียงเรียกเข้าของฉันดังขึ้น)

“ฮัลโหล∼” ฉันรับสายหนึ่งโดยไม่ได้ดูเบอร์ใดๆ ทั้งสิ้น พร้อมรับสายด้วยเสียงงัวเงียๆ

“ฮัลโหล นี่ฉันอีฟาร์นะ” อีฟาร์โทรมาหาฉันนี่เอง

“อืม....ว่าไง โทรมาทำไมตอนนี้ฟะ คนจะหลับจะนอน =^=” ฉันพูดด้วยคารมหงุดหงิดเบาๆ

“ก็มันนอนไม่หลับอ่ะดิ ให้ทำไงล่ะ วังเวงจะตายอยู่แล้วเนี่ย!” อีฟาร์พูด

“แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะ....จะให้ฉันไปกล่อมแกหรือไงฮะ -*- ” ฉันพูดจาประชด

“ก็ดีนะ.....เดี๋ยวไปหาที่บ้าน” อีฟาร์ยอมรับคำประชดฉันแล้ว ตัดสายทันที

-เมื่อฉันจะล้มตัวนอนหลังจากคุยกับอีฟาร์เสร็จแล้ว-

-กริ๊งๆ∼กริ๊งๆ- เสียงกริ่งหน้าบ้านฉันดังขึ้น

“ฉันใครมาบ้าอะไรตอนนี้เนี่ย....หรือว่าโรคจิต ยิ่งสวยๆอยู่ด้วย” ฉันบ่นพึมพำก่อนคิดตัดสิ้นใจหยิบไม้เบสบอลติดมือไปด้วย

หน้าบ้าน

“เฮ้ย!ใครอ่ะ” ฉันตะโกนถามไปเมื่ออยู่หน้าบ้านที่ไม่ห่างจากประตูรั้วสักเท่าไร ไม่มีเสียงตอบรับ

“ฮึ้ย!!!หรือว่าเป็น.....” กรี๊ด!!! ฉันพุดไม่ทันจบประโยค ก็มีคนมาจับมือฉัน ฉันกรี๊ดลั่นแล้วเอาไม้เบสบอลฟาดไม่ยั้ง และหลับตาปี๋!!

“เฮ้ย!! หยุดก่อน หยุดก่อน” เสียงนี้มันคุ้นๆหูยังไงๆอยู่ ฉันชะงักไม้หยุดตีไปสองวินาที แล้วฟาดต่อ

“เฮ้ย!!!ฉันอีฟาร์เอง ยัยบ้าเอ้ย!!!” อ่อ.....ผู้ชายคนนั้นคืออีฟาร์เอง ฉันเลยชะงักการตีไป “โอ้โฮ้....เอาแรงมาจากไหนเนี่ยฮะ! ” เขาถามฉันพลางลูบตัวไปด้วย

“ก็คนมันตกใจนี่หว่า......แม่ง!แล้วมาไม่บอกก่อน เดี๋ยวฟาดซะอีกรอบ” ฉันพูดเหมือนไม่ได้ผิดคนเดียว

“อ่าวว...ก็จะกล่อมฉันไม่ใช่หรอ O^O ?????” อีฟาร์นี่มันช่างละอ่อนต่อโลกแท้ -_-

“ฉันประชดย่ะ.....แล้วพ่อแม่ไม่ว่าหรือไงฮะ....มาไวเครมไวซะขนาดนี้” ฉันถามเขา

“จะว่าไรได้ พ่อแม่ฉันอยู่ต่างประเทศ....ซื้อบ้านหลังนี้ให้ฉันอยู่กับแม่บ้านหนึ่งพ่อบ้านอีกหนึ่ง แล้วก็ส่งเงินมาให้ฉันเดือนละก้อน ละก้อน” อีฟาร์ตอบตรงคำถามแต่เยอะเกินคำถามของฉัน(มาก)

“ ฉันถามว่าอะไรบ้างเนี่ย.....ตอบซะเยอะเชียว มาเข้าบ้านก่อน” ฉันพูดละชวนเขาเข้าบ้านตามมารยาท

“แล้วเธอไม่นอนแล้วหรอ??” อีฟาร์ยังจะมีหน้ามาถามอีกเนอะ

“หลับไม่ลงแล๊ว......เพราะนายคนเดียว” ฉัน

“เกี่ยวไรกัน....ฉันก็แค่โทรมาหาเธอตอนกลางดึก มาบุกบ้านเธอ สร้างความรำคาญให้บ้านข้างๆ.....แค่นี้ผิดตรงไหน??”

อีฟาร์ถามอย่างอย่างไม่รู้สึกสะทกสทานใดๆเช่นเคย

“ไม่เป็นไร....ด่าไปนายก็ไม่เข้าใจ ก็เหมือนสีซอให้แกฟังแหละ ถ้าคนดีๆเข้าก็คงรู้ว่าตัวทำไรลงไปบ้าง J “ ฉันพูดพร้อมรอยยิ้มให้มันคิดเองดิ

“อือ...ด่าเนียนเลยนะ -_- ” อีฟาร์เหมือนจะรู้ตัว

“อ่าว...รู้ด้วยหรอว่าฉันด่าอ่ะJ ” ฉันพูดและออกแนวสะใจเบาๆ

-สนทนากันไปมาตั้งแต่ตี 2 จนถึง 6 โมงแล้วค่ะ –

คุยกับไอ้นี่มันส์ดีว่ะJ

“นี่แก.....ไปอาบน้ำ เตรียมตัวไป รร.เฮอะ  เมาส์กันนานและ” ฉันเริ่มมีลิมิตในการเมาส์ครั้งนี้

“โฮ่....รีบหรอไง ฉันสายประจำยังไม่พูดไรเลย -_-” อีฟาร์พูด

“ไอ้บ้านี่!! ใครเขาจะไปเหมือนฮะ” ฉันพูด

“เออๆ...ไปก็ไป ถ้าเสร็จแล้วเดี่ยวไปรับที่บ้านเอง” อีฟาร์พูดแล้วรีบกลับบ้านไป

พอฉันแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ก็เดินลงไปนั่งรอที่ห้องรับแขกอ่านหนังสือรออีฟาร์ไปเล่นๆ จนกว่าจะมาหน้าบ้าน

กริ๊งๆ∼กริ๊งๆ

 เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ฉันก็รีบไป รร.กับอีฟาร์ทันที......เป็นอย่างนี้ทุกๆวันไปจนเป็นนิสัยของทั้งสองคน

“ พรุ่งนี้วันสุดท้ายแล้วสินะ” อีฟาร์บ่นพลางทำหน้าง๋อย L

“ใช่...วันสุดท้าย แล้วเราสองคนก็จะเป็นอิสระแล้ว J” ฉันพูดพลางยิ้มแย้ม

“เธอดีใจหรือไงฮะ???” อีฟาร์ถามพลางทำใบหน้าอันหล่อเหลามองฉันอย่างงอนๆแล้วก้มหน้าเดินไปหลัง รร.เพื่อกลับบ้านเหมือนทุกๆวัน

“.........ทำไมล่ะ???? หรือว่า....หรือว่านาย ‘ชอบฉัน’แน่ๆเลย” ฉันเงียบไปสักพักหนึ่งแล้วพูดจาทำหน้าทำตาล้อเลียน >//<

“เดี๋ยวก็รู้บ้างเฮอะ” อีฟาร์พูดแล้วทำหน้าตากรุ่มกริ่มอย่าง AF8 (ร้ายกาจอ่ะ) ช่างกล้าเล่นเนอะ -_-

“เดี๋ยวเฮอะ....ทำหน้า K-otic อยู่นั่นแหละ” ฉันพูดแบบมียิงมุขเบาๆ J

“อะไรคือ K-otic ????” เขาถามฉันโดยทำหน้างงๆ (ไม่คิดว่าอีฟาร์จะเข้ามุขกับเราได้ด้วยวุ้ย!!!)

“ก็ไอ้นี่ไง.....แฮะแหม.... ∼ทำหน้าเลศในตลอด นี่จะยอมถอยไปหรือให้ฉันกอด เธอมาทำอย่างนี้เดี๋ยวฉันก็รักให้เลยรักให้เข็ด..... ∼เป็นไงเก็ทป่ะมุขอ่ะ  ฮ่าๆๆๆ ^O^” พอเล่นมุขเสร็จฉันก็เดินนำอีฟาร์ที่ยืนอึ้งมุขอยู่นาน

“ฮ่าๆๆ ^o^ งั้นมีเลศต่อไปดีกว่า” อีฟาร์พอเก็ทฉันแล้วก็ทำให้ฉันหยุดอยู่กับที่แทนอีฟาร์เมื่อกี้ ‘ทำหน้าเลศในตลอด นี่จะยอมถอยไปหรือให้ฉันกอด  เธอมาทำอย่างนี้เดี๋ยวฉันก็รักให้เลยรักให้เข็ด…..’ เมื่อนึกออกแล้วฉันก็ “>//<”เขินสิจ๊ะ จากนั้นฉันก็เดินๆเขินๆไปตลอดทางจนถึงบ้านและอาบน้ำนอน

5 ทุ่ม

♡∼I'm just a little bit caught in the middle , Life is a maze and love is a riddle ,

I don't know where to go
Can't do it alone I've tried ,And I don't know why……♡∼

เสียงเรียกเข้าของฉันดังขึ้นอีกครั้ง

“ฮัลโหล” ฉันรับสาย

“เที่ยงคืนวันนี้ตื่นมารอฉันด้วยที่หน้าต่างห้องเธอด้วย” อีฟาร์พูดแล้ววางสายปิดเครื่องไปเลย

‘นี่มันไม่ใช่คำชวนแต่มันเป็นคำสั่งนี่หว่า......’

เที่ยงคืน

      ฉันก็มานั่งตรงหน้าต่างตามที่อีฟาร์สั่งนั่นแหละ - -* น่านน......อยู่ดีๆก็มีแสงไฟส่องไปที่ผู้ชายคนนึงที่หน้าตาดี(มาก)เลยทีเดียว แล้วผู้ชายคนนั้นก็ถือป้ายบางอย่างชูขึ้นมาที่ป้ายนั้นให้สีที่เป็นเรืองแสงสีชมพูเขียนว่า “ I Love You” O-O ซึ่งทำให้ฉันอึ้งกับประโยคนี้มากแต่ที่ทำให้ฉันอึ้งไปมากกว่านั้นคือผู้ชายที่ว่านี้คือ “อีฟาร์” แต่การแสดงของเขายังไม่หมดเท่านั้นแต่เขาก็มีเก้าอี้กับกีต้าร์ตัวหนึ่งอยู่ข้างๆตัวเขา เขาก็ไม่รอช้าที่จะร้องเพลงเพลงนึงให้กับฉันเพลงๆนั้นคือเพลง As long As we got loveนี่เอง เพลงนี้จริงๆแล้วฟังมันลื่นหูแบบสุดๆ แต่เขากับร้องให้ฉันรู้สึกหนักหูมากกว่าแต่ฉันก็ทนฟังเพราะมันคงเป็นการแสดงความรักในแบบของเขาล่ะมั้ง  ซึ่งเขาเป็นคนทำให้ฉันชอบเพลงนี้มากขึ้นไปอีก พอหลังจากนั้นเราก็ตัดสินใจคบกัน จนถึงปัจจุบันนี่เอง

-เป็นไงล่ะคะ อีฟาร์น่ารักชิ๊บ๊ะ! แต่จริงๆมันกวน(ตีน)ใช่ย่อยเลย ความรักเราก็มีเรื่องอยู่แค่นี้แหละค่ะ –

กริ๊งๆ ∼ กริ๊งๆ (เสียงกริ่งบ้าน)

“สงสัยอีฟาร์จะมาหาอีกแล้ว ถ้างั้น บ๊ายยย∼ บายย”