คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Curse 1 : You and me. Me and You.
Never Happy Ending.
ไม่มีวันจะจบอย่างมีความสุข.
Curse 1 : You and me. Me and You.
...ทุกอย่างกำลังไปได้สวย..
หญิงสาวหน้าตางดงามมีร่องรอยตามวัยคลี่ยิ้มเมื่อโฉนดที่ดินรีสอร์ทโรสแมรี่ที่เชียงใหม่มาอยู่ในมือ กิจการที่นั่นกำลังไปได้สวย เรียกแขกมากมาย ทำกำไรมหาสาร ยิ่งเธอเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่อีกต่างหาก ตอนนี้ก็แค่รอเรื่องสัมปทานถนนตัดใหม่ เธอคงได้พักยาวๆซะที..
...จะได้ไม่ต้องเจอหน้า พวกมัน...
เพียงแค่คิดอารมณ์รื่นรมณ์ก็เหมือนถูกพายุพัดจนปลิวหายไปหมดในพริบตา พักตร์พริ้มจิบกาแฟอึกหนึ่งหลับตาคิดอะไรเพลินๆ มือเรียวประสานกันเงียบๆ ลมเย็นๆพัดปะทะร่างให้ความรู้สึกผ่อนคลาย..
หมับ!!
“แม่!” เสียงร่าเริงของ น้ำหวาน หรือ ภักรสดา ลูกชายของเธอ เอ่ยพร้อมมือเรียวที่กอดมารดาแน่นจากทางด้านหลัง น้ำหวานแนบใบหน้าหวานซึ้งลงกับเส้นผมอ่อนนุ่ม กลิ่นอายหวานๆของแม่ที่เลือนจากความทรงจำไปเล็กน้อย ให้ความรู้สึกเต็มตื้น อิ่มเอมไปทั้งใจ..
..นานเพียงไรที่ไม่ได้ใกล้ชิดกัน..
ฟึ่บ!!
“ไปให้พ้น..” น้ำหวานมองใบหน้าเย็นชาของมารดาอย่างตกใจ สายตานั้นทั้งหยามหยันอย่างที่สุด แม่ไม่เคยจะพูดดีๆกับเขาสักครั้ง ..
“แม่..”
“ฉันไปเอง!” คุณพักตร์พริ้มพูดกระแทกเสียงเดินหนี.. น้ำตารื้นคลอรื้นเต็มนัยน์ตากลมโตประดับขนตางอนของน้ำหวาน ... ชื่อน้ำหวานนี้ แม่เป็นคนตั้งให้ ด้วยเหตุผลว่าแม่เกลียดของหวานๆที่สุด ... แต่ย่าก็พยายามแก้ต่างว่าเหตุที่ตั้งชื่อนี้เพราะ ดวงตาของเขาทั้งดูหวานสวยเหมือนดวงตาของแม่ตอนยามเป็นสาวแรกรุ่น
น้ำหวานปาดน้ำตาทิ้ง ... รู้สึกน้อยใจ แม่ไม่รักเขาเลย มีแค่เขาที่รักแม่เพียงคนเดียว ใครบอกกันว่าแม่ทุกคนย่อมรักลูก ..ยังไง ยกเว้นแม่เขาสักคนเถอะ..
ในตอนค่ำดึกดื่นเขาตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำ ก่อนได้ยินเสียงแม่ตวาดลั่นบ้าน..
...ฉันน่าจะทำแท้งให้สองตัวนั่นไปแล้ว!! ทำไมต้องห้ามด้วยนะ! บาปก็บาป ฉันเกลียดมัน เกลียดมัน!!! ..
อยากจะถาม..ว่ามันเป็นความจริงไหม?..
แต่ถ้ามันเป็นความจริง ...เขาก็คงรับไม่ไหว...
ฉับพลันนัยน์ตาสวย เผลอไผลมองไปยังเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่ง..
ที่ราวกับเป็นกระจกสะท้อนกันและกัน..
น้ำนิ่ง หรือ ภักรปรีย์ ผู้มีใบหน้าเหมือนเขาทุกประการ...
ดวงตากลมโตแวววาวมักฉายแววเงียบสงบ ราวกับไม่ให้ใครรู้ถึงความคิดข้างใน ปากอิ่มสีแดงอ่อนบางที่ขยับเอ่ยคำพูดน้อยนัก การกระทำหลายประการที่ยากจะคาดเดา ..การที่มี’เขา’อีกคนหนึ่ง อีกรูปแบบ ในบ้าน มันช่างน่ารำคาญ...
…เศษสวะ ก็อยู่ส่วนสวะ อย่าเผยอเสนอหน้ามายุ่ง...
ความคิดร้ายกาจนั้นไม่น่าเชื่อว่าน้ำหวาน จะมี...
อาจเป็นเพราะทั้งสองไม่ได้รับความรักจากแม่ ได้รับเพียงแต่ความเกลียดชัง จึงเลือกที่จะโยนความชังนั้นให้กับใครอีกคน ...ซึ่งก็หนีไม่พ้น แฝดของตัวเอง ...
นัยน์ตาน้ำนิ่งฉายแววเรืองโรจน์แวบหนึ่งก่อนจางหายไป น้ำนิ่งเลือกเดินหนีออกไป ไม่ปรายตามองผู้พี่ให้เสียเวลาดุจมองขยะที่ติดปลายรองเท้า แววตาผยองแฝงเย็นชานี้ สามารถทำให้น้ำหวานคลั่งได้ทุกครั้ง
ยิ่งก่อเรื่องสิ ยิ่งดี ไอ้ตัวอัปรีย์!!!
…แม่จะได้เกลียดมันมากๆ จะได้รู้ว่าใครมันหงส์ ใครมันอีกา สวะยังไงก็เป็นสวะอยู่ดี น้ำนิ่งลอบยิ้มร้ายกาจในใจ แม้ใบหน้าจะเรียบเฉย
น้ำหวานร้ายกาจ .. แม้จะแสดงว่าร่าเริง อ่อนโยน แต่ภายในนั้นกลับซ่อนความร้ายอย่างมิดชิด พร้อมจะแสดงเมื่อไม่ถูกใจ..
แต่สำหรับเขา น้ำนิ่ง แสดงออกว่าเฉยชา อ่อนโยนเมื่อจำเป็นต้องสร้างภาพ ยิ้มน้อยครั้ง ยิ่งลึกลับเท่าไหร่ มีแต่คนเดาไม่ออก น้ำหวานร้ายมามากเพียงไร เขาจะคืนเป็นร้อยเท่าพันทวี! แบบที่’ขยะ’อย่างมันคาดไม่ถึง...
คิดแล้วก็หงุดหงิด
“น้ำนิ่ง ..”
“พี่ศิลา..” น้ำนิ่งพูดเสียงเรียบๆ ผู้ชายคนนี้คอยตื๊อเขาอยู่ได้ ตามไล่จีบทั้งที่มหาลัย จนถึงขนาดตามมาที่บ้าน ไม่ได้รังเกียจหรอก แต่บางครั้งก็รำคาญ
“พี่มาชวนไปกินข้าวอ่ะ ไปกันไหม?” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ ใช้มือหนาแตะต้นแขนเบาเป็นเชิงขออนุญาตควง น้ำนิ่งเลิกคิ้วแต่เมื่อจะปฏิเสธ เสียงแหลมกร้าวก็ดังขึ้น
“ร่านนักก็ไปซะสิ!! อยู่ให้มันรกบ้านทำไมล่ะ” น้ำนิ่งหันไปมองมารดาอย่างตกใจ หญิงสาวมองลูกชายฉยชากระแทกส้นเท้าขึ้นชั้นบนบ้านอย่างรำคาญไปทางไหนก็เห็นตัวอัปรีย์! งี่เง่าที่สุด!!
“..แม่..” น้ำนิ่งครางแผ่วเบาเจ็บปวด ศิลาเลิกลั่กมองมารดาน้ำนิ่งที่ขึ้นไปชั้นบนของบ้านอย่างอึ้งเล็กๆ ไม่คิดว่าหญิงสาวจะกล้าพูดรุนแรงเช่นนี้..
“เอ่อ ...พี่ขอโทษ ยังไงเจอกันที่มหาลัยดีกว่า..” ศิลาพูด สายตาห่วงใย “พี่..ขอโทษนะ น้ำนิ่ง.”
“...อืม” น้ำนิ่งพยักหน้ากลั้นน้ำตา บอกตัวเองเป็นครั้งที่พันว่าชินชาเสียที
ศิลาถือโอกาสเลี่ยงจากสถานการณ์อึดอัด บอกลาคนที่หลงรักเบาๆก่อนเดินไปขึ้นรถ ขับออกไปจากคฤหาสน์หรู ..
“ร่าน!” น้ำหวานพูดสะใจ ลอยหน้าลอยตาอมยิ้ม น้ำนิ่งชะงักเล็กน้อย จิกตามองน้ำหวานสายตาดูถูกแสยะยิ้มหยัน จนน้ำหวานแทบคลั่ง สายตาอย่างนั้นอีกแล้ว ...สายตาผยองนั่น…
“ถ้าฉันร่าน แกก็ต้องร่าน เพราะแกกับฉัน มันพิมพ์เดียวกัน เหมือนกัน ทุกอย่าง!!” นี่คือคำพูดที่น้ำหวานเกลียดที่สุด ทำไม ทำไมต้องมีมันด้วย! ในโลกนี้สมควรมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น.. ไม่ควรมีมัน!!!
น้ำนิ่งยิ้มแสยะเดินขึ้นชั้นบนไปหามารดา รู้ว่าอาจถูกต่อว่า แต่ดีกว่าอึดอัดอยู่แบบนี้ สะใจไม่หายเมื่อเห็นแววตาเรืองโรจน์ของน้ำหวาน..
ตราบใดที่มันยังอยู่ในบ้านนี้ ยังอยู่บนโลกนี้ ก็จะจองเวรมันจนกว่าจะตายนี่แหละ!!
ความคิดเห็น