ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รวมตัว
ท้องฟ้าสีครามอันเคยสดใส บัดนี้!!! กำลังมีบางอย่างผิดปกติ ฝูงนกที่กำลังร่ายรำเป็นท่วงท่ากระบวนเเถวเป็นน่าชื่นชม ตอนนี้มันได้บินเเตกกลุ่มกันออกไปจนไม่เป็นที่น่าดูเสียเลย สิ่งมีชีวิตหลากหลายสายพันธุ์เริ่มที่จะตระหนกกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น ท้องฟ้าที่มีสีครามสดใส กลุ่มก้อนเมฆสีขาวนวล ซึ่งมีหน้าที่ทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหลายมีกำลังใจในการอยู่บนโลกเเห่งนี้ เเต่!! บัดนี้ได้กลายเป็นกลุ้มเมฆสีดำทมิฬก่อตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็วเเละหน้ากลัวเป็นอย่างมาก สัตว์ป่าทั้งหลายเเหล่ต่างพากันวิ่งพัลวัลทำให้พื้นที่ป่าเเห่งนี้กลายเป็นเหมือนสงครามขนาดใหญ่เกิดขึ้น มีฝุ่นตลบอบอวนวุ่นวายไปหมด...ท้องฟ้าเริ่มขยายวงกว้างเรื่อยๆ
\"มันเกิดอะไรขึ้น\" เสียงผู้เฒ่าเก่าเเก่ประจำหมู่บ้านเเห่งหนึ่งกล่าวขึ้น สีหน้าดูวิตกกังวลเป็นอย่างมาก
\"เเซนดิว มาหาข้าหน่อย\" ผู้เฒ่าเรียกคนบางคนออกมา ไม่ช้าคนผู้นั้นก็ออกมา
\"เจ้าเห็นเเล้วใช่ไหมว่าตอนนี้มันเกิดเรื่องผิดปกติขึ้นอีกเเล้ว\" ผู้เฒ่าคนนั้นเอ๋ยต่อ
\"เป็นเวลา เกือบ 900 ปี แล้วสิน่ะท่าน\" แซนดิวพูดขึ้น
\"ใช่!! มันกลับมาเเล้ว เเต่คราวนี้มันไม่รู้จะมาในรูปเเบบไหน\"ผู้เฒ่ากล่าวด้วยท่าทางวิตก
\"ข้ามีงานอย่างนึงจะให้เจ้าทำ หลานข้า\" ผู้เฒ่าพูดด้วยสีหน้ามีความหวัง
\"ได้ท่านมีอะไรให้ข้าช่วยก็บอกมาได้เลย ท่านอา\"เเซนดิวตอบอย่างเข้งครึม
\"เจ้าจงไปตามหากลุ่มคนพวกนี้ ให้เร็วที่สุด เข้าใจไหม!!\" ผู้เฒ่าบอก
\"เจ้ามีหน้าที่ตามหา เเละคุ้มครองพวกเค้าเป็นอย่างดี เพราะมีเเต่พวกเค้าเท่านั้นที่ถูกอาวุธเเห่งเทพเลือกไว้ เพื่อมาครอบครองมัน ไว้สำหรับปราบเจ้าเเห่งซาตานที่มันกำลังกลับมา\" ผู้เฒ่าสีหน้ากลับมาเคร่งเครียดหลังจากกำชับหลานของตัวเอง
\"เจ้ามีเวทย์มนตร์อยู่เพียงคนเดียวในหมู่บ้านเเห่งนี้ เเละก็โลกนี้ เพราะฉะนั้นเจ้าต้องปกป้องโลกนี้ด้วยน่ะ โลกเเละอียิปต์เเห่งนี้ต้องการเจ้าเเละเด็กๆพวกนั้นน่ะจำไว้\" ผู้เฒ่าพูดต่อ
\"เจ้าไปได้เเล้ว จงโชคดี\" ผู้เฒ่าโอบกอดเเซนดิวเพื่อเป็นการบอกลา ร่างกายเเซนดิวได้หายไปกับสายลม
\"ข้าจะไม่ให้ท่านผิดหวัง\" มีเสียงเเทรกมาตามสายลมที่นับเวลานานเท่าไรยิ่งทวีความเเรงขึ้นเท่านั้น
ผู้เฒ่าเลยนำพาพวกเด็กๆและชาวบ้านนับ 1,000 คน ไปยังที่ๆเมฆยังก่อตัวไม่ถึง
\"เราจะไปไหนกันหรือท่านปู่\" เด็กชายคนหนึ่งถามขึ้น
\"เราจะไปที่ปลอดภัย เพื่อที่จะหลบซ้อนตัวเเละต่อสู้กับมัน\" เด็กชายได้เเต่งงว่ามันเกิดอะไรขึ้น เเละก็เดินตามท่านปู่ไปเรื่อยๆ
\"รีบไปกันเถอะ ก่อนที่ความมืดมันจะเข้ามาใกล้กว่านี้\" ผู้เฒ่าเร่งทุกชีวิตในที่นี้
ในที่สุดก็มาถึงที่ๆหนึ่ง ซึ่งอดีตเคยเป็นที่รักษาชีวิตไว้นับ 100,000 ตอนนี้ที่เเห่งนี้ได้กลับมารับหน้าที่นี้อีกครั้ง เเละดูเหมือนมันก็รอเวลานี้อยู่เช่นกัน ผู้เฒ่ามองไปข้างหน้าซึ่งมีเเต่ความมืดมิด เเละได้เเต่รอเวลาที่เทพทั้งเเปดเกิดใหม่เเละรวมตัวกันอีกครั้งหนึ่ง...มันใกล้เข้ามาเเล้ว คำว่าสงคราม...!!!
-------------...................-----------------
ในที่สุดก็ได้พบกับเขา เขาผู้นั้นที่ชื่อว่า เค็น เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่าผมเป็นคนที่หน้าตาดีมาก เเต่เมื่อผมเติบโตขั้นมาเขากลับคิดว่า ‘หน้าตาดีจะมีค่าอะไร ถ้าไม่ความดีที่ฝังหยั่งลึกไปในจิตใจ’ เมื่อวานเป็นวันเกิดของเขา พ่อและเเม่จัดงานปาร์ตี้ให้เขาทุกปี เพราะว่าเขาอาจจะเป็นลูกคนเดียวก็ได้ พ่อเเละแม่เลยตามใจเขาตลอดตอนนี้เขาอายุ 13 ปีพอดี ปีนี้เขาชวนเพื่อนๆมามากมายเช่นเดิมทุกปี
เขาคงจะรู้สึกเบื่อหน่ายเมื่อมองไปยังเวทีที่ตั้งตระงานอยู่ตรงหน้า มีเครื่องดนตรีอยู่ทางด้านขวาเเละมีไมโครโฟนตั้งอยู่ 2 ตัวกลางเวที ฉากหลังถูกระบายด้วยสีฟ้า มีอักษร 3 สีสลับกันว่า “HAPPY BIRTH DAY” มีตัวเลข 2005 / 12 / 28 อยู่ด้านล่าง ‘เขาเกิดวันที่ 28 เดือน ธันวาคม ปี 1992’ เเละมีริบบิ้นกับลูกโป่งตกเเต่งสลับสีสันกันสวยงาม เหตุการณ์ต่อไปก็คงจะเหมือนๆเดิมทุกปี มีการกล่าวคำอวยพรเเล้วตัดเค้ก เเล้วก็มีการเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน งานกว่าจะสิ้นสุดลงก็เกือบเที่ยงคืนเเล้ว
วันนี้เขาตื่นขึ้นมาประมาณตี 3 กว่าๆ เขานอนไม่หลับเพราะว่า งานวันเกิดของเขาเมื่อคืนได้ขาดคนๆหนึ่งไป เธอคนนั้นสำคัญกับเขามาก เธอชื่อ เเกนเน็ต อายุ 13 เกือบจะ 14 ปีเเล้ว เธอเรียนอยู่ห้องเดียวกับเขา เธอนิสัยดีมาก สูงประมาณ 170 เซนติเมตร มีดวงตาสีน้ำตาลอ่อน มีผมสีน้ำตาลเเกมเเดงยาวลงมาถึงระดับไหล่ กว่าเขาจะรู้จักเธอได้ ใช่เวลาเกือบ 2 เดือนเต็มๆ เเล้วพวกเขาก็เริ่มสนิทกันไปเรื่อยๆ เเละเธอมางานวันเกิดเขาทุกปี
“แปลก!!! ทำไมปีนี้ไม่มางานวันเกิดเราน่ะ”
“เธอโกรธอะไรเรารึป่าว…”
“คงไม่มีอะไรหรอกมั๊ง…เธอคงมีธุระ” เขาบ่นไปๆมาๆอยู่หลายรอบ คิดนู่นคิดนี่…มีเเต่เรื่องไร้สาระทั้งนั้น เขาคิดไป…คิดไป…เรื่อยๆ
“กริ๊ง…งงงงงงงงงงงง” เขาไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน เขารู้เเต่ว่าตอนนี้สายเเล้วเเน่ เขามองไปยังนาฬิกาที่เเกนเน็ทให้กับเขาเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อ 2 ปีที่เเล้ว เเต่ปรากฎว่านาฬิกามันไม่เดิน…เขาเลยหันกลับไปดูนาฬิกาข้อมือเเทน
“โอ้ไม่!!…เกือบเเปดโมงเเล้ว สายเเล้ว…แพนนี่บ่นใส่จนหูชาเเน่ๆเลย” เขาบ่นกับตัวเอง และรีบเร่งการทำภารกิจส่วนตัวให้เสร็จเร็วที่สุด เพื่อจะได้ลงไปรับประทานอาหารเช้า
“รีบๆกินให้หมด เราจะได้ไปโรงเรียนกันอีก เร็วๆเข้า” แพนนี่เร่งให้เขารีบรับประทานอาหารเช้า เพื่อจะได้ไปโรงเรียน
ลืมบอกไปเขามีพี่สาวต่างสายเลือดอยู่คนหนึ่ง เธอชื่อ เเพนนี่ เป็นลูกของลุงเขา พ่อเเละเเม่ของเธอได้เสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุทางเครื่องบิน เธอเป็นลูกคนเดียวเหมือนกับเขานั้นเเหละ
พ่อเเม่จึงให้เธอมาอยู่ด้วย เพื่อที่จะได้มาดูเเลเขาแทนผวกท่าน เธออายุ 15 ปี เธอเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับเขานั้นเเหละ เธอเรียนอยู่ ม.6 เเล้ว ถึงเธอจะเป็นลูกของลุงเเต่เขาก็รักเธอเหมือนพี่สาวเเท้ๆ เเละเธอก็ดูเหมือนจะรักเขาด้วยเช่นกัน อาจจะเป็นเพราะพวกเขาต่างเป็นลูกคนเดียว เขาก็ไม่มีพี่เเละเธอก็ไม่มีน้อง พวกเขาจึงเข้ากันได้ดีเเละรักกันเหมือนกันเหมือนพี่น้องเเท้ๆเลย
ตอนนี้นาฬิกาที่ข้อมือของเขามีตัวเลข 8.15 น. ปรากฎอยู่ เขาได้ก้าวเข้ามาอยู่ในโรงเรียนแล้ว แพนนี่บอกลาเพื่อไปหากลุ่มเพื่อนของเธอ เขาเดินไปเรื่อยๆและได้เดินตัดสนามเพื่อไปที่อาคารเรียนของเขา
ในห้องกำลังเกิดความวุ่นวาย เพราะกำลังมีสงครามกระดาษเกิดขึ้นในห้อง เขากำลังกวาดสายตาไปมาทั่วห้อง เพื่อหาบางสิ่งบางอย่าง ในที่สุดเขาก็เจอและกำลังจะก้าวเดินไปหา แต่กลับมีเสียงมาจากขวามือเสียก่อน
“Happy Birth Day ย้อนหลังน่ะ” เป็นเสียงผู้หญิงฝาแฝดคู่หนึ่ง ผวกหล่อนชื่อ แอนนี่กับ แนนซี่
แอนนี่เป็นพี่สาวคนโต เธอมีผิวที่ขาวมาก จึงเป็นที่หลงใหลของผู้ชายเกือบครึ่งโรงเรียน เธอมีลักษณะอ้วนเล็กน้อยไม่ถึงกับอ้วนมา อาจจะเรียกได้ว่าสมส่วนพอดิบพอดี เธอมีไว้ผมยาวซึ่งมีสีน้ำตาลอ่อน เธอมีความสวยเหมือนกับเทพธิดา
แนนซี่เป็นน้องที่ได้รับความสวยและน่ารักมาจากพี่สาวไม่ใช่น้อยเลย เธอมีท่าทางที่ออกจะห้าวๆ....เลยเพิ่มความน่ารักให้เธอมากขึ้น เธอมีร่างกายที่ผอมกว่าพี่สาวนิดหน่อย
ฝาแฝดคู่นี้เลยความแตกต่างของความสวยและน่ารักไปคนละแบบ พวกเธอเป็นเพื่อนของแกนเน็ตและผวกผม
“สวัสดี...ทำไมเมื่อคืนไม่ไปล่ะ” เขากล่าวทักทายและเสริมคำถามเข้าไป
“ขอโทษด้วยน่ะ คือว่าผวกเราต้องไปงานเลี้ยงกับพ่อนะเลยไปไม่ได้.....นี่ของขวัญของเธอ
แต่ต้องสัญญาก่อนน่ะ!!! ว่าจะไม่เปิดจนกว่าจะกลับถึงบ้าน....โอเคไหม” หล่อนตอบกลับมาเป็นกระบวนทัพคำตอบเช่นกัน แต่ที่แน่ๆตอนนี้มีกล่องของขวัญอยู่ในมือเขาสองกล่องแล้ว
“ขอบคุณน่ะ...ฉันขอตัวก่อนน่ะ” เขาพูดออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
เขาได้ก้าวเดินมาอยู่ข้างหน้าโต๊ะตัวหนึ่ง มีเด็กหญิงผมยาวนั่งอยู่ เธอคือ แกนเน็ต เขาจะถามออกไปว่า ‘ทำไมเมื่อคืนไม่ไปงานวันเกิดผมล่ะ’ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร
“ขอโทษน่ะ ที่เมื่อวานไม่ได้ไปงานวันเกิดเธอน่ะ” เธอพูดขึ้นมาเสียก่อน
“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเธอมีธุระเราจะไปว่าอะไรเธอได้ล่ะ” เขาพูดออกไปนิ่มๆ
“หวังว่าคงไม่โกรธฉันน่ะ นี่สำหรับเธอและหวังว่าเธอคงชอบมันอีกล่ะน่ะ” เธอพูดพร้อมส่ง
วัตถุบางอย่างออกมาชิ้นหนึ่ง
“ขอบคุณน่ะ...ขอบคุณมาก” เขายังไม่ทันรู้เลยว่ามันคืออะไร เขาก็กล่าวขอบคุณเธอไปแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอก นี่มันของขวัญวันเกิดเธอน่ะและอีกอย่าง…เราก็เป็นแฟนกันน่ะ” เธอพูดประโยคนี้ออกมาทำให้เขาถึงกับหน้าแดงไปเลย
เขากับแกนเน็ตป็นแฟนกันมาได้สองปีแล้ว พวกเขาก็เข้ากันได้ดี ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมาจนคิดว่าจะต้องเลิกกันไปแล้ว แต่ไม่!!!...เธอยังเข้ามาเรียนมัธยมที่เดียวกันกับเขาอีก เขาจึงดีใจมากและเป็นแฟนกับเธอต่อและคิดว่าคงจะตลอดไป
“กริ๊ง...งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” เสียงสัญญาณแห่งนรกได้ดังขึ้น ขณะนี้เวลา 8.35 น.พอดี อาจารย์เซอร์คอนได้ก้าวเข้ามาในห้อง อาจารย์ท่านเป็นอาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์ อาจารย์
ท่านมีผมหยิกเเละมีสีเเดงเพลิง พวกเด็กๆนักเรียนต่างพากันเรียกท่านว่า “อาจารย์มังกรเเดง” เพราะบางทีท่านก็อารมณ์ดีเเต่ถ้าโกรธเมื่อไหร่ เหมือนกับพญามังกรที่ออกมาจากปากปล่องภูเขาไฟ เพื่อมาจัดการเด็กวายร้ายอย่างผวกเรา
“นี่ผวกเธอ!!!…เงียบๆกันหน่อยสิ” อาจารย์เข้ามากก็เปิดฉากด่าเป็นลำดับเเรก
“เรามาเรียนน่ะ ไม่ใช่มาขายของเปิดท้าย กรุณาทำเข้าใจด้วย” เเล้วก็ด่าต่อไปเรื่อยๆ…เรื่อยๆ
“เรามาเริ่มเรียนกันได้เเล้ว…เด็กๆ” บรรยากาศกลับมาในสภาพการเรียนปกติ
เเต่ถึงยังไงก็ยังมีเสียงคุยกันเป็นหย่อมๆ อาจารย์เซอร์คอนก็สอนไปบ่นไป ที่จริงเเล้ววันนี้โรงเรียนปิด ไม่สิ!! มันปิดมาก่อนหน้านี้หลายวันเลยทีเดียว เเละมันก็ปิดไปจนพ้นปีใหม่หลายวันด้วย เเต่อาจารย์ได้ให้มาเรียนเพราะว่าห้องผมตอนนี้เรียนไม่ทันห้องอื่นๆ เลยต้องมาเรียนซ่อมเสริมอยู่เเบบนี้ \'ขอบอก ไม่สนุกเลย\' วันนี้เลยต้องทนเรียนวิชาอาจารย์ถึง 3 ชั่งโมง เขาก็ไม่ได้ตั้งใจเรียนวิชานี้สักเท่าไหร่ เขาก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเช่นเดิม เขาคิดว่าชีวิตของเขานี้มีเเต่เรื่องน่าเบื่อบนเส้นทางเเห่งความสนุกสนาน เฮ้อ... ผวกคุณอาจจะคิดว่า \"เขาคิดอะไรบ้าๆ \'บอกว่าเบื่อเเต่ยังสนุก\' บ้าหรือป่าว?\" ไม่เเปลกหรอกครับที่จะคิดอย่างนั้น เขายังสับสนเองอยู่เลยว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกอย่างนั้น
ชั่งโมงเเรกกำลังผ่านไป เขาเริ่มที่จะอยู่ไม่นิ่ง ขยับตัวไปมาอยู่หลายรอบ มองซ้ายมองขวาจนสายตามาหยุดอยู่ที่ของขวัญที่เเกนเน็ตให้ไว้ มันอยู่ในกล่องเล็กๆ เขาพยายามที่จะเปิดมันดูเเต่ว่าเหมือนมันจะไม่ขยับเขยื่อนเเม้เเต่นิดเดียว เขาคิดจะไปถามเเกนเน็ตดู \'ว่าทำไมมันถึงเปิดไม่ได้\' เเต่ว่าหล่อนนั่งห่างจากผมเกินไป
เขาพึ่งจะสังเกตุว่าเพื่อนๆนั้นไม่รู้อยู่ไหน
\"บิวเมด กับ โมเมด อยู่ไหนนะ มาโรงเรียนหรือป่าว\" เขาพูดกับตัวเองเบาๆ เเต่ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรมากกว่านี้ สายตาของเขาก็ไปจับเด็ดชายคู่หนึ่ง ซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้าเขาไปสักสองเมตรเห็นจะได้
พวกเขามีผมบรอนสีทองทั้งคู่ ผวกเขาชื่อ บิวเมดกับโมเมด เป็นเพื่อนสนิทของผมเอง เป็นพี่น้องฝาเเฝดอีกคู่หนึ่งในห้องผม เเละมีรูปร่างลักษณะคล้ายๆกันต่างกันก็ตรางที่นิสัยเเละทรงผมเท่านั้นเเหละ
บิวเมดเป็นพี่ มีนิสัยที่ค่อนข้างเรียบๆ มีผมที่ตรงเรียบ ส่วนโมเมดซึ่งเป็นน้องมีอารมณ์ที่สนุกสนาน จึงเข้ากับคนอื่นได้ดีตลอดเวลา เเต่โมเมดไว้ผมตั้ง
ในห้องเค็นตอนนี้มีฝาเเฝดอยู่ด้วยกันสองคู่ เเต่น่าแปลกที่พวกเขามาเป็นแฝนกันได้ โดยที่ \'บิวเมดคู่กับแอนนี่ คู่นี้เป็นคู่ที่นำสิ่งดีๆมาให้เเกห้องเรียน เพราะเป็นคู่ที่เรียกว่าฉลาดทางการเรียนทั้งคู่ สอบได้ที่ด้วยกันมาทุกปี\' ส่วน \'โมเมดนั้นคู่กับเเนนซี่ คู่นี้เเหละที่นำพาเเต่เสียงหัวเราะเเละความสนุกสนานมาให้ในห้องได้เป็นอย่างดี\'
พวกเขาทั้ง สองคู่นั้นได้คบกันมาตั้งเเต่ประถมเเล้ว อาจจะเรียกได้ว่าพวกเขารักกันจริงเเละเป็นคู่เเท้กันก็ได้ ในกลุ่มเค็นนั้นมีอยู่ด้วยกันทั้งหมด หกคน เเละทุกคน ไม่สิ !! ทุกคู่ได้เข้ามาอยู่ในโรงเรียนมัธยมเเห่งเดียวกัน...มันเป็นเรื่องที่ทุกคนดีใจมาก
\"วันนี้เลิกเรียนเเล้ว ไปไหนกันดีล่ะ\" บิวเมดถามเค็นเเละเพื่อนๆ
\"ร้าน coffee sun of the moon ดีม่ะ\" แนนซี่บอก
\"ดี เหมือนกัน\" ทุกคนตอบ
\"ชื่อเเปลกดีน่ะ\" ผมพูดขึ้น
\"อือ เราไปกับเเม่บ่อยๆน่ะ\" แนนซี่ตอยอย่างเชิดๆ
\"เดี๋ยวก่อน !!\" แกนเน็ตพูดขึ้น
\"ทำไมเหรอ\" เค็นถาม
\"คือ...เราติดธุระน่ะ ต้องขอโทษด้วยที่ไปไม่ได้น่ะ\" แกนเน็ตตอบ
\"ไปไหรเหรอ\" บิวเมดถาม
\"มีธุระนิดหน่อยน่ะ ไปนา...บาย\" แกนเน็ตบอกเเล้วเดินจากไปทันที ท่าทางเร่งรีบมาก
\"มีอะไรหรือป่าว....ท่าทางน่าสงสัย บอกเราหน่อยก็ไม่ได้เลยเหรอไง\" โมเมดตั้งท่าทางเหมือนนักสืบมืออาชีพ
\"เราไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะกันดีกว่า\" แอนนี่พูดตัดบรรยากาศตรึงเครียดทันที
\"เป็นความคิดที่ดีมาก\" บิวเมดเสริมขึ้นทันที อาจจะเพราะไม่ให้เค็นคิดมากก็ได้
พวกเราเดินห่างออกจากประตูโรงเรียนไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ จนหันกลับมามองไม่เห็นเเล้ว พวกเราเดินผ่านธนาคารขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นที่ทำงานพ่อเเละเเม่ของโมเมด พวกเขาเดินข้ามสะพาน...แต่ยังไม่ทันจะเดินพ้น แอนนี่ก็หยุดอยู่กลางสะพาน เธอมองออกไปสุดปลายฟ้าเเต่ดูเหมือนจะค่อยๆมองต่ำลง...เเละต่ำลงเรื่อยๆ เธอมองลงไปในลำน้ำสายเล็กๆดูฝูงปลาที่กำลังเเหวกว่ายกันอย่างมีความสุข เเละเเล้วก็มีวัตถุชิ้นหนึ่งพุ่งลงไปอย่างเเรง ทำให้ฝูงปลาตรงนั้นเเตกกระเจิง
\"เป็นอะไรไปเหรอ เเอนนี่\" บิวเมดถามด้วยความห่วงใย เมื่อเห็นเธอหยุดอยู่เฉย
\"พรุ่งน้ของเราจะเป็นอย่างไรน่ะ\" แอนนี่พูดพร้อมมองหน้า
\"พวกเราอาจจะต้องเเตกเเยกกัน...ฉันไม่อยากให้มันมีวันนั้นเลย\" แอนนี่พูดด้วยเสียงสั่นๆ
\"พวกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ไงล่ะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกเราก็ยังคงเป็นเพื่อนกัน เเละฉันก็จะยังรักเธอตลอดไป...ฉันสัญญา\" บิวเมดพูดท่าทางจริงจัง จนทุกคนถึงกับอึ้งกับคำพูดที่ได้ยิน
\"อะ...อะ…อ้ะเเห้ม...มมม\" โมเมดขัดขึ้น ทุกคนหัวเราะออกมา
\"เย้ๆๆ...ๆๆๆๆ ในที่สุดพี่เราก็ยิ้มออกเเล้ว\" เเนนซี่พูดพร้อมกระโดดโลดเต้นสนุกสนาน
\"เราไปกันต่อเถอะ\" เค็นพูดขึ้น
\"ไม่ดีกว่า เราอยู่ตรงนี่อีกสักพักก็ได้นี้นา ไม่เห็นต้องรีบเลย อากาศวันนี้สบายจะตาย ก็น่าจะอยู่ต่ออีกสักพักนะ...ว่าไง\" แนนซี่พูดขึ้น พร้อมกับมองหน้ามาที่เค็น
\"โอเคนะ ก็ดีเหมือนกัน\" เค็นตอบเเละยิ้มให้กับทุกคน
“เเกนเน็ทน่าจะมาด้วยนะ” เค็นพูดขึ้นมา ทำให้เพื่อนหันมามองกัน
“เห็นเเกนเน็ทบอกว่ามีธุระไม่ใช่เหรอ” แอนนี่บอก
“อืมใช่” เค็นตอบ
“เราไปหาอะไรรองท้องกันดีกว่าไหม…ว่าไง” แนนซี่ถามขึ้น
“อื้ม…ก็ดีนะกำลังหิวเลย” โมเมดเห็นด้วยทันที
“เเต่ว่าหิวเหมือนกันน่ะ…ว่าไหม” บิวเมดถามความต้องการของเค็น
“โอเคเลย” เค็นเห็นด้วยกับเรื่องนี้ ทุกคนที่เหลือคงจะไม่ต้องถามเเล้วเมื่อเห็นท่าทีการรอคอยคำตอบของเค็น
พวกเขาเดินห่างจากสะพานไปไม่กี่ก้าว ตรงหน้าก็มีร้านไอศครีมตั้งอยู่ มันเป็นร้านที่พวกเขามากินประจำ
“เอารสอะไร…พวกเรา บอกมาเเต่ต้องจ่ายเองนะ” เค็นถามทุกคน
“เเหมๆ…เราก็อุตส่าห์คิดว่านายจะเลี้ยง ที่ไหนได้สุดท้าย…จ่ายเอง!!” โมเมดพูดด้วยน้ำเสียงปะชดปะชัน
“ฉันเอามะนาว” แนนซี่บอก
“ฉันก็เอามะนาวด้วย…” โมเมดบอกเเล้วก็ยิ้มให้เเอนนี่
“หวานกันจังเลยนะ…น่าอิจฉาจัง” บิวเมดพูดเเซวทั้งคู่
“ฉันเอาสตอเบอรี่” แอนนี่บอก
“ถ้างั้น…ฉันเอาด้วย” บิวเมดก็เอาเหมือนเเอนนี่เช่นกัน
“ก็ไม่ได้ต่างไปจากเรานักหรอก…ใช่ไหม” โมเมดมองไปที่เเนนซี่
“ใช่…หวานพอกันเลย” เเนนซี่เสริมทันที ทำให้สองคนนั้นเเก้มเเดงกร่ำ
\"มันเกิดอะไรขึ้น\" เสียงผู้เฒ่าเก่าเเก่ประจำหมู่บ้านเเห่งหนึ่งกล่าวขึ้น สีหน้าดูวิตกกังวลเป็นอย่างมาก
\"เเซนดิว มาหาข้าหน่อย\" ผู้เฒ่าเรียกคนบางคนออกมา ไม่ช้าคนผู้นั้นก็ออกมา
\"เจ้าเห็นเเล้วใช่ไหมว่าตอนนี้มันเกิดเรื่องผิดปกติขึ้นอีกเเล้ว\" ผู้เฒ่าคนนั้นเอ๋ยต่อ
\"เป็นเวลา เกือบ 900 ปี แล้วสิน่ะท่าน\" แซนดิวพูดขึ้น
\"ใช่!! มันกลับมาเเล้ว เเต่คราวนี้มันไม่รู้จะมาในรูปเเบบไหน\"ผู้เฒ่ากล่าวด้วยท่าทางวิตก
\"ข้ามีงานอย่างนึงจะให้เจ้าทำ หลานข้า\" ผู้เฒ่าพูดด้วยสีหน้ามีความหวัง
\"ได้ท่านมีอะไรให้ข้าช่วยก็บอกมาได้เลย ท่านอา\"เเซนดิวตอบอย่างเข้งครึม
\"เจ้าจงไปตามหากลุ่มคนพวกนี้ ให้เร็วที่สุด เข้าใจไหม!!\" ผู้เฒ่าบอก
\"เจ้ามีหน้าที่ตามหา เเละคุ้มครองพวกเค้าเป็นอย่างดี เพราะมีเเต่พวกเค้าเท่านั้นที่ถูกอาวุธเเห่งเทพเลือกไว้ เพื่อมาครอบครองมัน ไว้สำหรับปราบเจ้าเเห่งซาตานที่มันกำลังกลับมา\" ผู้เฒ่าสีหน้ากลับมาเคร่งเครียดหลังจากกำชับหลานของตัวเอง
\"เจ้ามีเวทย์มนตร์อยู่เพียงคนเดียวในหมู่บ้านเเห่งนี้ เเละก็โลกนี้ เพราะฉะนั้นเจ้าต้องปกป้องโลกนี้ด้วยน่ะ โลกเเละอียิปต์เเห่งนี้ต้องการเจ้าเเละเด็กๆพวกนั้นน่ะจำไว้\" ผู้เฒ่าพูดต่อ
\"เจ้าไปได้เเล้ว จงโชคดี\" ผู้เฒ่าโอบกอดเเซนดิวเพื่อเป็นการบอกลา ร่างกายเเซนดิวได้หายไปกับสายลม
\"ข้าจะไม่ให้ท่านผิดหวัง\" มีเสียงเเทรกมาตามสายลมที่นับเวลานานเท่าไรยิ่งทวีความเเรงขึ้นเท่านั้น
ผู้เฒ่าเลยนำพาพวกเด็กๆและชาวบ้านนับ 1,000 คน ไปยังที่ๆเมฆยังก่อตัวไม่ถึง
\"เราจะไปไหนกันหรือท่านปู่\" เด็กชายคนหนึ่งถามขึ้น
\"เราจะไปที่ปลอดภัย เพื่อที่จะหลบซ้อนตัวเเละต่อสู้กับมัน\" เด็กชายได้เเต่งงว่ามันเกิดอะไรขึ้น เเละก็เดินตามท่านปู่ไปเรื่อยๆ
\"รีบไปกันเถอะ ก่อนที่ความมืดมันจะเข้ามาใกล้กว่านี้\" ผู้เฒ่าเร่งทุกชีวิตในที่นี้
ในที่สุดก็มาถึงที่ๆหนึ่ง ซึ่งอดีตเคยเป็นที่รักษาชีวิตไว้นับ 100,000 ตอนนี้ที่เเห่งนี้ได้กลับมารับหน้าที่นี้อีกครั้ง เเละดูเหมือนมันก็รอเวลานี้อยู่เช่นกัน ผู้เฒ่ามองไปข้างหน้าซึ่งมีเเต่ความมืดมิด เเละได้เเต่รอเวลาที่เทพทั้งเเปดเกิดใหม่เเละรวมตัวกันอีกครั้งหนึ่ง...มันใกล้เข้ามาเเล้ว คำว่าสงคราม...!!!
-------------...................-----------------
ในที่สุดก็ได้พบกับเขา เขาผู้นั้นที่ชื่อว่า เค็น เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่าผมเป็นคนที่หน้าตาดีมาก เเต่เมื่อผมเติบโตขั้นมาเขากลับคิดว่า ‘หน้าตาดีจะมีค่าอะไร ถ้าไม่ความดีที่ฝังหยั่งลึกไปในจิตใจ’ เมื่อวานเป็นวันเกิดของเขา พ่อและเเม่จัดงานปาร์ตี้ให้เขาทุกปี เพราะว่าเขาอาจจะเป็นลูกคนเดียวก็ได้ พ่อเเละแม่เลยตามใจเขาตลอดตอนนี้เขาอายุ 13 ปีพอดี ปีนี้เขาชวนเพื่อนๆมามากมายเช่นเดิมทุกปี
เขาคงจะรู้สึกเบื่อหน่ายเมื่อมองไปยังเวทีที่ตั้งตระงานอยู่ตรงหน้า มีเครื่องดนตรีอยู่ทางด้านขวาเเละมีไมโครโฟนตั้งอยู่ 2 ตัวกลางเวที ฉากหลังถูกระบายด้วยสีฟ้า มีอักษร 3 สีสลับกันว่า “HAPPY BIRTH DAY” มีตัวเลข 2005 / 12 / 28 อยู่ด้านล่าง ‘เขาเกิดวันที่ 28 เดือน ธันวาคม ปี 1992’ เเละมีริบบิ้นกับลูกโป่งตกเเต่งสลับสีสันกันสวยงาม เหตุการณ์ต่อไปก็คงจะเหมือนๆเดิมทุกปี มีการกล่าวคำอวยพรเเล้วตัดเค้ก เเล้วก็มีการเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน งานกว่าจะสิ้นสุดลงก็เกือบเที่ยงคืนเเล้ว
วันนี้เขาตื่นขึ้นมาประมาณตี 3 กว่าๆ เขานอนไม่หลับเพราะว่า งานวันเกิดของเขาเมื่อคืนได้ขาดคนๆหนึ่งไป เธอคนนั้นสำคัญกับเขามาก เธอชื่อ เเกนเน็ต อายุ 13 เกือบจะ 14 ปีเเล้ว เธอเรียนอยู่ห้องเดียวกับเขา เธอนิสัยดีมาก สูงประมาณ 170 เซนติเมตร มีดวงตาสีน้ำตาลอ่อน มีผมสีน้ำตาลเเกมเเดงยาวลงมาถึงระดับไหล่ กว่าเขาจะรู้จักเธอได้ ใช่เวลาเกือบ 2 เดือนเต็มๆ เเล้วพวกเขาก็เริ่มสนิทกันไปเรื่อยๆ เเละเธอมางานวันเกิดเขาทุกปี
“แปลก!!! ทำไมปีนี้ไม่มางานวันเกิดเราน่ะ”
“เธอโกรธอะไรเรารึป่าว…”
“คงไม่มีอะไรหรอกมั๊ง…เธอคงมีธุระ” เขาบ่นไปๆมาๆอยู่หลายรอบ คิดนู่นคิดนี่…มีเเต่เรื่องไร้สาระทั้งนั้น เขาคิดไป…คิดไป…เรื่อยๆ
“กริ๊ง…งงงงงงงงงงงง” เขาไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน เขารู้เเต่ว่าตอนนี้สายเเล้วเเน่ เขามองไปยังนาฬิกาที่เเกนเน็ทให้กับเขาเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อ 2 ปีที่เเล้ว เเต่ปรากฎว่านาฬิกามันไม่เดิน…เขาเลยหันกลับไปดูนาฬิกาข้อมือเเทน
“โอ้ไม่!!…เกือบเเปดโมงเเล้ว สายเเล้ว…แพนนี่บ่นใส่จนหูชาเเน่ๆเลย” เขาบ่นกับตัวเอง และรีบเร่งการทำภารกิจส่วนตัวให้เสร็จเร็วที่สุด เพื่อจะได้ลงไปรับประทานอาหารเช้า
“รีบๆกินให้หมด เราจะได้ไปโรงเรียนกันอีก เร็วๆเข้า” แพนนี่เร่งให้เขารีบรับประทานอาหารเช้า เพื่อจะได้ไปโรงเรียน
ลืมบอกไปเขามีพี่สาวต่างสายเลือดอยู่คนหนึ่ง เธอชื่อ เเพนนี่ เป็นลูกของลุงเขา พ่อเเละเเม่ของเธอได้เสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุทางเครื่องบิน เธอเป็นลูกคนเดียวเหมือนกับเขานั้นเเหละ
พ่อเเม่จึงให้เธอมาอยู่ด้วย เพื่อที่จะได้มาดูเเลเขาแทนผวกท่าน เธออายุ 15 ปี เธอเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับเขานั้นเเหละ เธอเรียนอยู่ ม.6 เเล้ว ถึงเธอจะเป็นลูกของลุงเเต่เขาก็รักเธอเหมือนพี่สาวเเท้ๆ เเละเธอก็ดูเหมือนจะรักเขาด้วยเช่นกัน อาจจะเป็นเพราะพวกเขาต่างเป็นลูกคนเดียว เขาก็ไม่มีพี่เเละเธอก็ไม่มีน้อง พวกเขาจึงเข้ากันได้ดีเเละรักกันเหมือนกันเหมือนพี่น้องเเท้ๆเลย
ตอนนี้นาฬิกาที่ข้อมือของเขามีตัวเลข 8.15 น. ปรากฎอยู่ เขาได้ก้าวเข้ามาอยู่ในโรงเรียนแล้ว แพนนี่บอกลาเพื่อไปหากลุ่มเพื่อนของเธอ เขาเดินไปเรื่อยๆและได้เดินตัดสนามเพื่อไปที่อาคารเรียนของเขา
ในห้องกำลังเกิดความวุ่นวาย เพราะกำลังมีสงครามกระดาษเกิดขึ้นในห้อง เขากำลังกวาดสายตาไปมาทั่วห้อง เพื่อหาบางสิ่งบางอย่าง ในที่สุดเขาก็เจอและกำลังจะก้าวเดินไปหา แต่กลับมีเสียงมาจากขวามือเสียก่อน
“Happy Birth Day ย้อนหลังน่ะ” เป็นเสียงผู้หญิงฝาแฝดคู่หนึ่ง ผวกหล่อนชื่อ แอนนี่กับ แนนซี่
แอนนี่เป็นพี่สาวคนโต เธอมีผิวที่ขาวมาก จึงเป็นที่หลงใหลของผู้ชายเกือบครึ่งโรงเรียน เธอมีลักษณะอ้วนเล็กน้อยไม่ถึงกับอ้วนมา อาจจะเรียกได้ว่าสมส่วนพอดิบพอดี เธอมีไว้ผมยาวซึ่งมีสีน้ำตาลอ่อน เธอมีความสวยเหมือนกับเทพธิดา
แนนซี่เป็นน้องที่ได้รับความสวยและน่ารักมาจากพี่สาวไม่ใช่น้อยเลย เธอมีท่าทางที่ออกจะห้าวๆ....เลยเพิ่มความน่ารักให้เธอมากขึ้น เธอมีร่างกายที่ผอมกว่าพี่สาวนิดหน่อย
ฝาแฝดคู่นี้เลยความแตกต่างของความสวยและน่ารักไปคนละแบบ พวกเธอเป็นเพื่อนของแกนเน็ตและผวกผม
“สวัสดี...ทำไมเมื่อคืนไม่ไปล่ะ” เขากล่าวทักทายและเสริมคำถามเข้าไป
“ขอโทษด้วยน่ะ คือว่าผวกเราต้องไปงานเลี้ยงกับพ่อนะเลยไปไม่ได้.....นี่ของขวัญของเธอ
แต่ต้องสัญญาก่อนน่ะ!!! ว่าจะไม่เปิดจนกว่าจะกลับถึงบ้าน....โอเคไหม” หล่อนตอบกลับมาเป็นกระบวนทัพคำตอบเช่นกัน แต่ที่แน่ๆตอนนี้มีกล่องของขวัญอยู่ในมือเขาสองกล่องแล้ว
“ขอบคุณน่ะ...ฉันขอตัวก่อนน่ะ” เขาพูดออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
เขาได้ก้าวเดินมาอยู่ข้างหน้าโต๊ะตัวหนึ่ง มีเด็กหญิงผมยาวนั่งอยู่ เธอคือ แกนเน็ต เขาจะถามออกไปว่า ‘ทำไมเมื่อคืนไม่ไปงานวันเกิดผมล่ะ’ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร
“ขอโทษน่ะ ที่เมื่อวานไม่ได้ไปงานวันเกิดเธอน่ะ” เธอพูดขึ้นมาเสียก่อน
“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเธอมีธุระเราจะไปว่าอะไรเธอได้ล่ะ” เขาพูดออกไปนิ่มๆ
“หวังว่าคงไม่โกรธฉันน่ะ นี่สำหรับเธอและหวังว่าเธอคงชอบมันอีกล่ะน่ะ” เธอพูดพร้อมส่ง
วัตถุบางอย่างออกมาชิ้นหนึ่ง
“ขอบคุณน่ะ...ขอบคุณมาก” เขายังไม่ทันรู้เลยว่ามันคืออะไร เขาก็กล่าวขอบคุณเธอไปแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอก นี่มันของขวัญวันเกิดเธอน่ะและอีกอย่าง…เราก็เป็นแฟนกันน่ะ” เธอพูดประโยคนี้ออกมาทำให้เขาถึงกับหน้าแดงไปเลย
เขากับแกนเน็ตป็นแฟนกันมาได้สองปีแล้ว พวกเขาก็เข้ากันได้ดี ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมาจนคิดว่าจะต้องเลิกกันไปแล้ว แต่ไม่!!!...เธอยังเข้ามาเรียนมัธยมที่เดียวกันกับเขาอีก เขาจึงดีใจมากและเป็นแฟนกับเธอต่อและคิดว่าคงจะตลอดไป
“กริ๊ง...งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” เสียงสัญญาณแห่งนรกได้ดังขึ้น ขณะนี้เวลา 8.35 น.พอดี อาจารย์เซอร์คอนได้ก้าวเข้ามาในห้อง อาจารย์ท่านเป็นอาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์ อาจารย์
ท่านมีผมหยิกเเละมีสีเเดงเพลิง พวกเด็กๆนักเรียนต่างพากันเรียกท่านว่า “อาจารย์มังกรเเดง” เพราะบางทีท่านก็อารมณ์ดีเเต่ถ้าโกรธเมื่อไหร่ เหมือนกับพญามังกรที่ออกมาจากปากปล่องภูเขาไฟ เพื่อมาจัดการเด็กวายร้ายอย่างผวกเรา
“นี่ผวกเธอ!!!…เงียบๆกันหน่อยสิ” อาจารย์เข้ามากก็เปิดฉากด่าเป็นลำดับเเรก
“เรามาเรียนน่ะ ไม่ใช่มาขายของเปิดท้าย กรุณาทำเข้าใจด้วย” เเล้วก็ด่าต่อไปเรื่อยๆ…เรื่อยๆ
“เรามาเริ่มเรียนกันได้เเล้ว…เด็กๆ” บรรยากาศกลับมาในสภาพการเรียนปกติ
เเต่ถึงยังไงก็ยังมีเสียงคุยกันเป็นหย่อมๆ อาจารย์เซอร์คอนก็สอนไปบ่นไป ที่จริงเเล้ววันนี้โรงเรียนปิด ไม่สิ!! มันปิดมาก่อนหน้านี้หลายวันเลยทีเดียว เเละมันก็ปิดไปจนพ้นปีใหม่หลายวันด้วย เเต่อาจารย์ได้ให้มาเรียนเพราะว่าห้องผมตอนนี้เรียนไม่ทันห้องอื่นๆ เลยต้องมาเรียนซ่อมเสริมอยู่เเบบนี้ \'ขอบอก ไม่สนุกเลย\' วันนี้เลยต้องทนเรียนวิชาอาจารย์ถึง 3 ชั่งโมง เขาก็ไม่ได้ตั้งใจเรียนวิชานี้สักเท่าไหร่ เขาก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเช่นเดิม เขาคิดว่าชีวิตของเขานี้มีเเต่เรื่องน่าเบื่อบนเส้นทางเเห่งความสนุกสนาน เฮ้อ... ผวกคุณอาจจะคิดว่า \"เขาคิดอะไรบ้าๆ \'บอกว่าเบื่อเเต่ยังสนุก\' บ้าหรือป่าว?\" ไม่เเปลกหรอกครับที่จะคิดอย่างนั้น เขายังสับสนเองอยู่เลยว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกอย่างนั้น
ชั่งโมงเเรกกำลังผ่านไป เขาเริ่มที่จะอยู่ไม่นิ่ง ขยับตัวไปมาอยู่หลายรอบ มองซ้ายมองขวาจนสายตามาหยุดอยู่ที่ของขวัญที่เเกนเน็ตให้ไว้ มันอยู่ในกล่องเล็กๆ เขาพยายามที่จะเปิดมันดูเเต่ว่าเหมือนมันจะไม่ขยับเขยื่อนเเม้เเต่นิดเดียว เขาคิดจะไปถามเเกนเน็ตดู \'ว่าทำไมมันถึงเปิดไม่ได้\' เเต่ว่าหล่อนนั่งห่างจากผมเกินไป
เขาพึ่งจะสังเกตุว่าเพื่อนๆนั้นไม่รู้อยู่ไหน
\"บิวเมด กับ โมเมด อยู่ไหนนะ มาโรงเรียนหรือป่าว\" เขาพูดกับตัวเองเบาๆ เเต่ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรมากกว่านี้ สายตาของเขาก็ไปจับเด็ดชายคู่หนึ่ง ซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้าเขาไปสักสองเมตรเห็นจะได้
พวกเขามีผมบรอนสีทองทั้งคู่ ผวกเขาชื่อ บิวเมดกับโมเมด เป็นเพื่อนสนิทของผมเอง เป็นพี่น้องฝาเเฝดอีกคู่หนึ่งในห้องผม เเละมีรูปร่างลักษณะคล้ายๆกันต่างกันก็ตรางที่นิสัยเเละทรงผมเท่านั้นเเหละ
บิวเมดเป็นพี่ มีนิสัยที่ค่อนข้างเรียบๆ มีผมที่ตรงเรียบ ส่วนโมเมดซึ่งเป็นน้องมีอารมณ์ที่สนุกสนาน จึงเข้ากับคนอื่นได้ดีตลอดเวลา เเต่โมเมดไว้ผมตั้ง
ในห้องเค็นตอนนี้มีฝาเเฝดอยู่ด้วยกันสองคู่ เเต่น่าแปลกที่พวกเขามาเป็นแฝนกันได้ โดยที่ \'บิวเมดคู่กับแอนนี่ คู่นี้เป็นคู่ที่นำสิ่งดีๆมาให้เเกห้องเรียน เพราะเป็นคู่ที่เรียกว่าฉลาดทางการเรียนทั้งคู่ สอบได้ที่ด้วยกันมาทุกปี\' ส่วน \'โมเมดนั้นคู่กับเเนนซี่ คู่นี้เเหละที่นำพาเเต่เสียงหัวเราะเเละความสนุกสนานมาให้ในห้องได้เป็นอย่างดี\'
พวกเขาทั้ง สองคู่นั้นได้คบกันมาตั้งเเต่ประถมเเล้ว อาจจะเรียกได้ว่าพวกเขารักกันจริงเเละเป็นคู่เเท้กันก็ได้ ในกลุ่มเค็นนั้นมีอยู่ด้วยกันทั้งหมด หกคน เเละทุกคน ไม่สิ !! ทุกคู่ได้เข้ามาอยู่ในโรงเรียนมัธยมเเห่งเดียวกัน...มันเป็นเรื่องที่ทุกคนดีใจมาก
\"วันนี้เลิกเรียนเเล้ว ไปไหนกันดีล่ะ\" บิวเมดถามเค็นเเละเพื่อนๆ
\"ร้าน coffee sun of the moon ดีม่ะ\" แนนซี่บอก
\"ดี เหมือนกัน\" ทุกคนตอบ
\"ชื่อเเปลกดีน่ะ\" ผมพูดขึ้น
\"อือ เราไปกับเเม่บ่อยๆน่ะ\" แนนซี่ตอยอย่างเชิดๆ
\"เดี๋ยวก่อน !!\" แกนเน็ตพูดขึ้น
\"ทำไมเหรอ\" เค็นถาม
\"คือ...เราติดธุระน่ะ ต้องขอโทษด้วยที่ไปไม่ได้น่ะ\" แกนเน็ตตอบ
\"ไปไหรเหรอ\" บิวเมดถาม
\"มีธุระนิดหน่อยน่ะ ไปนา...บาย\" แกนเน็ตบอกเเล้วเดินจากไปทันที ท่าทางเร่งรีบมาก
\"มีอะไรหรือป่าว....ท่าทางน่าสงสัย บอกเราหน่อยก็ไม่ได้เลยเหรอไง\" โมเมดตั้งท่าทางเหมือนนักสืบมืออาชีพ
\"เราไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะกันดีกว่า\" แอนนี่พูดตัดบรรยากาศตรึงเครียดทันที
\"เป็นความคิดที่ดีมาก\" บิวเมดเสริมขึ้นทันที อาจจะเพราะไม่ให้เค็นคิดมากก็ได้
พวกเราเดินห่างออกจากประตูโรงเรียนไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ จนหันกลับมามองไม่เห็นเเล้ว พวกเราเดินผ่านธนาคารขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นที่ทำงานพ่อเเละเเม่ของโมเมด พวกเขาเดินข้ามสะพาน...แต่ยังไม่ทันจะเดินพ้น แอนนี่ก็หยุดอยู่กลางสะพาน เธอมองออกไปสุดปลายฟ้าเเต่ดูเหมือนจะค่อยๆมองต่ำลง...เเละต่ำลงเรื่อยๆ เธอมองลงไปในลำน้ำสายเล็กๆดูฝูงปลาที่กำลังเเหวกว่ายกันอย่างมีความสุข เเละเเล้วก็มีวัตถุชิ้นหนึ่งพุ่งลงไปอย่างเเรง ทำให้ฝูงปลาตรงนั้นเเตกกระเจิง
\"เป็นอะไรไปเหรอ เเอนนี่\" บิวเมดถามด้วยความห่วงใย เมื่อเห็นเธอหยุดอยู่เฉย
\"พรุ่งน้ของเราจะเป็นอย่างไรน่ะ\" แอนนี่พูดพร้อมมองหน้า
\"พวกเราอาจจะต้องเเตกเเยกกัน...ฉันไม่อยากให้มันมีวันนั้นเลย\" แอนนี่พูดด้วยเสียงสั่นๆ
\"พวกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ไงล่ะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกเราก็ยังคงเป็นเพื่อนกัน เเละฉันก็จะยังรักเธอตลอดไป...ฉันสัญญา\" บิวเมดพูดท่าทางจริงจัง จนทุกคนถึงกับอึ้งกับคำพูดที่ได้ยิน
\"อะ...อะ…อ้ะเเห้ม...มมม\" โมเมดขัดขึ้น ทุกคนหัวเราะออกมา
\"เย้ๆๆ...ๆๆๆๆ ในที่สุดพี่เราก็ยิ้มออกเเล้ว\" เเนนซี่พูดพร้อมกระโดดโลดเต้นสนุกสนาน
\"เราไปกันต่อเถอะ\" เค็นพูดขึ้น
\"ไม่ดีกว่า เราอยู่ตรงนี่อีกสักพักก็ได้นี้นา ไม่เห็นต้องรีบเลย อากาศวันนี้สบายจะตาย ก็น่าจะอยู่ต่ออีกสักพักนะ...ว่าไง\" แนนซี่พูดขึ้น พร้อมกับมองหน้ามาที่เค็น
\"โอเคนะ ก็ดีเหมือนกัน\" เค็นตอบเเละยิ้มให้กับทุกคน
“เเกนเน็ทน่าจะมาด้วยนะ” เค็นพูดขึ้นมา ทำให้เพื่อนหันมามองกัน
“เห็นเเกนเน็ทบอกว่ามีธุระไม่ใช่เหรอ” แอนนี่บอก
“อืมใช่” เค็นตอบ
“เราไปหาอะไรรองท้องกันดีกว่าไหม…ว่าไง” แนนซี่ถามขึ้น
“อื้ม…ก็ดีนะกำลังหิวเลย” โมเมดเห็นด้วยทันที
“เเต่ว่าหิวเหมือนกันน่ะ…ว่าไหม” บิวเมดถามความต้องการของเค็น
“โอเคเลย” เค็นเห็นด้วยกับเรื่องนี้ ทุกคนที่เหลือคงจะไม่ต้องถามเเล้วเมื่อเห็นท่าทีการรอคอยคำตอบของเค็น
พวกเขาเดินห่างจากสะพานไปไม่กี่ก้าว ตรงหน้าก็มีร้านไอศครีมตั้งอยู่ มันเป็นร้านที่พวกเขามากินประจำ
“เอารสอะไร…พวกเรา บอกมาเเต่ต้องจ่ายเองนะ” เค็นถามทุกคน
“เเหมๆ…เราก็อุตส่าห์คิดว่านายจะเลี้ยง ที่ไหนได้สุดท้าย…จ่ายเอง!!” โมเมดพูดด้วยน้ำเสียงปะชดปะชัน
“ฉันเอามะนาว” แนนซี่บอก
“ฉันก็เอามะนาวด้วย…” โมเมดบอกเเล้วก็ยิ้มให้เเอนนี่
“หวานกันจังเลยนะ…น่าอิจฉาจัง” บิวเมดพูดเเซวทั้งคู่
“ฉันเอาสตอเบอรี่” แอนนี่บอก
“ถ้างั้น…ฉันเอาด้วย” บิวเมดก็เอาเหมือนเเอนนี่เช่นกัน
“ก็ไม่ได้ต่างไปจากเรานักหรอก…ใช่ไหม” โมเมดมองไปที่เเนนซี่
“ใช่…หวานพอกันเลย” เเนนซี่เสริมทันที ทำให้สองคนนั้นเเก้มเเดงกร่ำ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น