คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Choose who you love || Chapter 2 (100%)
Choose who you love
Chapter 2
ย่านฮงแด คือ สถานที่ที่ไม่ว่าใครก็รู้จัก เพราะเป็นแหล่งรวมแฟชั่น ร้านรวงต่างๆมากมาย ถ้าอยากได้บรรยากาศตอนกลางคืนแสนคึกคักของเกาหลี ต้องมาเวลาราวๆสี่ทุ่มขึ้นไป ตอนนี้ย่านฮงแดจะเต็มไปด้วยวัยรุ่นเกาหลีและนักท่องเที่ยวจำนวนมากและเด็กฝึกทั้งเก้าของJYPก็เป็นหนึ่งในวัยรุ่นเกาหลีเหล่านั้น
ไม่ง่ายเลยที่หนุ่มหน้าตาดีเกือบสิบคนเดินรวมกันเป็นกลุ่มแล้วจะไม่มีคนสนใจ ผู้หญิงเกือบทุกคนมองตามพวกเขาตลอดทางที่เดินผ่าน บางคนสงสัยว่าเป็นไอดอลรึเปล่าจนต้องแอบถ่ายรูปเก็บไว้ พวกเขารีบเดินเข้าไปในร้านเนื้อย่างเจ้าอร่อยที่เคยกินเป็นประจำ ก่อนที่คนจะสนใจมากไปกว่านี้
“เก้าที่ครับ” แจฮยองบอกเจ้าของร้าน พนักงานในร้านเดินนำไปยังโต๊ะใหญ่ริมห้องที่นั่งได้สิบคน เมื่อทุกคนเข้าไปนั่งกันเรียบร้อย พนักงานก็นำเมนูมาให้
“จะกินแต่เนื้อปะ” มาร์คถามขณะที่เปิดเมนูของร้านดู
“สั่งหมูด้วยก็ดีนะ” จุนฮยอกบอก
“ผมอยากกินกุ้งด้วย” แบมแบมพูดพร้อมชี้กุ้งจานใหญ่ในเมนู
“ย๊า! พวกนายเอาเงินมาเยอะรึไง” แจฮยองเริ่มบ่น ถ้าจะสั่งอะไรก็ต้องสั่งอย่างน้อยสองหรือสามจาน เพื่อที่จะได้กินกันทุกคน แล้วพอเงินไม่พอทีไร งานเข้าแจฮยองทุกที เพราะเขาเป็นคนที่พกเงินติดตัวเยอะที่สุดในกลุ่ม
“สรุปจะรับอะไรดีครับ” พนักงานถามอย่างเซ็งๆ เขาเบื่อมากเวลาแขกมาเป็นกลุ่มใหญ่ๆ และยิ่งเบื่อกว่าเดิมที่แขกพวกนี่หล่อกว่าเขาสักสามเท่าได้ -___-!!!
“เอาเนื้อวัวห้าจาน” แจ็คสันหันไปสั่งคนแรก
“หมูหมักซอสเกาหลีสามจาน” ยูคยอมสั่งต่อ
“เอากุ้งสามจานนน” แบมแบมชี้ย้ำๆที่เมนู ตอนแรกเขาอยากกินเนื้อย่าง แต่พอได้กลิ่นกุ้งย่างหอมๆจากโต๊ะใกล้กัน ทำให้อยากต่อมอยากอาหารซีฟู้ตทำงาน
“จานเดียวพอมั้งแบมแบม ไม่มีใครอยากกินกุ้งอะ” วอนพิลยั้งไว้ มาร์คพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะบอกพนักงานใหม่
“กุ้งจานเดียวพอครับ”
“มาร์คฮยองอะ” แบมแบมเบ้ปาก มาร์คชอบขัดใจแบมแบมอยู่บ่อยครั้ง เพราะไม่อยากให้ทุกคนตามใจคนตัวเล็กมากไป
“โซจูสามขวด” ซองจินที่นั่งเงียบมานานสั่งของที่ตัวเองรอ
“รับแค่นี้ใช่มั้ยครับ” พนักงานถาม พอหนุ่มๆพยักหน้ารับ เขาก็ทวนออเดอร์อีกครั้ง แล้วเดินออกจากโต๊ะไป
ในบรรดาในเก้าคน แจฮยองอายุมากที่สุด เกิดปี92 ซองจิน จุนฮยอก มาร์คและยองฮยอนอายุเท่ากัน เกิดปี 93 ตามด้วยแจ็คสันและวอนพิล เกิดปี 94 เด็กที่สุดคือแบมแบมและยูคยอม ซึ่งถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดจากที่บริษัทวางแผนไว้ ทุกคนน่าจะได้เดบิวต์ในปีหน้า ทีมร้องจะเดบิวต์ในชื่อวง 5 Live คนที่เหลือจะเดบิวต์ร่วมกับJJ Project
“วันนี้ป๋ายางชมใครบ้าง” แจฮยองถามขึ้น
“พี่ไง” มาร์คตอบ แต่แจฮยองส่ายหน้าหวือ
“กูว่านั่นไม่ใช่คำชมเท่าไหร่นะ ป๋าเล่นบอกว่าแรพแปลกๆอะ”
“ถือว่าเป็นคำชมนะ ป๋ายางบอกว่าพี่แรพได้ดีกว่าที่เขาคิด” ซองจินบอกอย่างนั้น และคนอื่นๆก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ถ้าชมตรงๆ มีแต่แบมแบมล่ะมั้ง” แจ็คสันยิ้มกว้าง มือเอื้อมไปโยกหัวแบมแบมอย่างยินดี
โต๊ะฝั่งหนึ่งทีมร้องนั่งด้วยกัน ส่วนอีกฝั่ง คือ แจ็คสัน แบมแบม มาร์คและยูคยอม เรียงลำดับจากนั่งริมนอกมาในสุด ยูคยอมโดนบังคับให้นั่งข้างในสุดเพราะมันอึดอัด ไม่มีใครอยากนั่ง
“แต่คนจากYGเจ๋งมากเลยนะครับ ต้องเป็นคู่แข่งที่ดีในอนาคตแน่ๆ” วอนพิลกล่าวชม
“เจ๋งพอกันแหละน่า” ยองฮยอนยักคิ้ว เด็กหนุ่มที่โตจากอเมริกาอย่างเขา จะพูดออกมาก็ต่อเมื่อมั่นใจจริงๆแล้วเท่านั้น
“เจ๋งมากเลยต้องมากินเหล้า” ซองจินพูดแล้วยิ้มกริ่ม
“ซองจิน -_- มึงก็น้อยๆหน่อย ยังมีเด็กอยู่สองคน จะพาลงขวดอย่างเดียว” มาร์คพูดปรามพลางมองแบมแบมที่นั่งเคาะตะเกียบเล่นอยู่ มาร์คลอบยิ้มคนเดียว เขารู้ว่าแบมแบมกำลังอารมณ์ดีมาก
“แหม เดี๋ยวมึงแดกเข้าไป ก็ลืมห้ามแล้ว คอยดูละกัน” ยองฮยอนบอก เขากับมาร์คไปเที่ยวด้วยกันบ่อย เขารู้นิสัยเวลาเมาของมาร์คดี จัดเป็นพวกอารมณ์ดี แสดงออกเยอะ พูดมากซะจนภาพพจน์หล่อนิ่งๆหายไปหมด
“วันนี้งดเว้ย” มาร์คยักไหล่ ...จะกินลงได้ยังไง แบมแบมมาด้วยแบบนี้ ผมเมาไม่สำคัญเท่าต้องคอยระวังแบมแบมกินเหล้าหรอกน่า ไอวอนพิลนี่ตัวดี ปกติเงียบๆเรียบร้อย แต่พอเมาแม่งชอบเอาเหล้ากรอกปากคนอื่น -__- นรกชัดๆ
ระหว่างที่กำลังเถียงกันอยู่ เด็กเสิร์ฟสามคนก็เดินมาที่โต๊ะ คนหนึ่งถือถาดใส่เครื่องเคียง ส่วนอีกสองคนก็ถือของที่สั่ง ภายในเวลาไม่กี่นาที โต๊ะอาหารก็เต็มไปด้วยเนื้อและเครื่องเคียงจำนวนมาก พนักงานจัดการดึงที่ดูดควันลงมา ก่อนจะเปิดเตาย่างให้เรียบร้อย
“ไอยูค” แจ็คสันชะโงกหน้าไปหาน้องเล็ก
“รู้แล้วน่าพี่ ไอแบม มึงช่วยกูคีบหมูลงเตาเลย เดี๋ยวกูจัดการเรื่องเนื้อเอง” ยูคยอมหยิบที่คีบคีบเนื้อลงเตา อีกมือก็เอาที่คีบที่เหลือให้แบมแบม
“ไม่!! กูจะกินกุ้งงงงง” แบมแบมรับที่คีบมา แล้วรีบหนีบกุ้งตัวใหญ่วางลงบนโต๊ะ ไม่ได้สนใจหน้าเบ้ๆของยูคยอมที่คืบเนื้อวางมือเป็นระวิง
เฮ้อ...เกิดมาเป็นคิม ยูคยอมนี่เหนื่อยครับ L
“เอามาๆ กูช่วยเอง” มาร์คดึงที่คีบออกมาจากมือยูคยอม เขาจัดการคีบเนื้อหมูหมักวางอีกฝั่งหนึ่งของเตา
“หูยยย มาร์คฮยองหล่อเลย” น้องเล็กปรบมืออย่างชอบใจ
“อ้าว เขายังไม่ได้เอาเครื่องดื่มมาให้แฮะ” จุนฮยอกหยุดตักน้ำแข็งในแก้ว แล้วเรียกพนักงานมาสั่งน้ำเปล่ากับโคลาเพิ่ม ซองจินสั่งโซจูซ้ำอีกรอบเพราะเขายังไม่ได้เหมือนกัน
“มาร์คฮยอง วางหมูเยอะไปแล้ว ผมจะวางกุ้ง” แบมแบมใช้ที่คีบดันเนื้อหมูออกจากฝั่งตัวเอง
“จะวางกุ้งครึ่งเตาเหรอ หืม?”
“ยังไม่มีคนกินหมูนี่นา ปิ้งกุ้งเยอะๆก่อนก็ได้”
“ถ้าปิ้งเยอะๆ เอาขึ้นมาพร้อมกัน แบมก็กินไม่ทันอยู่ดี”
“พี่กินหมูด้วยนะแบมแบม ให้มาร์คมันปิ้งด้วยเหอะ” แจฮยองรีบพูดขึ้นมา ก่อนที่สองคนนี้จะมุ้งมิ้งงุ้งงิ้งกันไปมากกว่านี้ พวกเขารู้สึกหมั่นไส้ชอบกล
“มึงสองคนแม่งโคตรแบบ...” ยองฮยอนเงียบไป นั่นเรียกความสนใจจากคนในโต๊ะได้เป็นอย่างดี
“โคตรแบบอะไรวะ” มาร์คถามซ้ำ
“เหมือนแฟนอ่ะ” ทันทีที่ยองฮยอนพูดจบ เสียงวีดวิ้วก็ดังรอบโต๊ะ มาร์คทำหน้างงๆ แต่แบมแบมนี่แทบจะมุดไปนั่งใต้โต๊ะอยู่แล้ว
“พี่พูดอะไรครับเนี่ย” คนตัวเล็กถามโดยไม่มองหน้า ทำเหมือนกำลังสนใจพลิกกุ้งบนเตา
“ใครเหมือนแฟนวะ กูกับแบม?” มาร์คถามย้ำ
“เออ มุ้งมิ้งกันชิบหาย” แจฮยองพูดเสริม เขาไม่เคยเห็นผู้ชายนั่งเถียงกันเรื่องที่ปิ้งบนเตามาก่อน
“เอ้าๆ แบมแบมเขินแล้วพี่ พอเลยยย” วอนพิลบอกแบบนั้น มาร์คจึงหันหน้าไปมองคนข้างๆ มือเลื่อนไปที่แก้มนิ่ม แล้วดึงเล่น
“เขินเหรอ แบมแบม”
“มาร์คฮยอง ปล่อยนะ” คนถูกแกล้งเอนตัวออกห่าง มาร์คหัวเราะร่วน ก่อนจะปล่อยมือ
“ถ้ามาร์คฮยองกับแบมเหมือนแฟน ผมก็กลายเป็นกิ๊กกับแบมไปอะดิ” แจ็คสันพูดหยอก เรียกสีอยากสยองของพี่ๆหลายคนได้เป็นอย่างดี
“แหม มึงงงง เป็นพ่อแบมแบมไปละกัน”
“พ่อทูนหัวได้ปะพี่” มุกของแจ็คสันถูกเมินด้วยโซจูที่เพิ่งมาเสิร์ฟและอาหารที่สุกแล้ว
“กุ้งได้แล้วว”
“เนื้อกับหมูก็สุกแล้วเหมือนกัน”
“ลงมือ!” พี่ใหญ่บอกอย่างนั้น ทุกคนลงมือคีบของบนเตาใส่จานตัวเอง แบมแบมพยายามจะคีบกุ้งตัวใหญ่ที่สุด เขาคีบอยู่สองสามที แต่หลุดมือตลอด แจ็คสันเลยคีบให้แล้วนำกุ้งมาวางบนจานของอีกคน คนเด็กกว่ายิ้มขอบคุณพร้อมคีบเนื้อย่างวางบนจานแจ็คสัน มาร์คหันไปมองเล็กน้อย แต่ก็ทำแค่คีบเนื้อย่างใส่จานตัวเองต่อไป
แจฮยอง ซองจิน ยองฮยอนและวอนพิลเริ่มเทโซจูให้กันตามลำดับอายุ มาร์คเลือกดื่มโคล่าแทนในวันนี้ เขาเทโคล่าสองแก้ว ของตัวเองแก้วหนึ่ง แล้วดันแก้วอีกใบไปให้แบมแบม แบมแบมยังรู้สึกแปลกๆกับคำพูดของยองฮยอนอยู่เล็กน้อย จึงพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณให้มาร์คแค่นั้น
เวลาแห่งการกินที่มีความสุขของหนุ่มทั้งเก้าผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว คนที่เริ่มดื่มกันตั้งแต่ต้นก็เริ่มเมากันไปบ้างแล้ว จุนฮยอกและแจ็คสันเพิ่งเริ่มดื่มเข้าไปเล็กน้อย เหลือแต่มาร์คและเด็กอีกสองคนที่ดื่มโคล่าและน้ำเปล่า
“มึง แล้ววันนั้นนะ...” ยอนฮยองเริ่มเล่าเรื่องของตัวเองตามสไตล์เวลาเมา คนอื่นหัวเราะกันเสียงดัง เชื่อดิ...ฟังไม่รู้เรื่องหรอก เมาแล้วอารมณ์ดี หัวเราะหมดอะ =___= มาร์ค ต้วนได้กล่าวไว้
“แบมแบม ยูคยอม” มาร์คเรียกคนที่นั่งข้างตัวทั้งสองคน
“ครับ?”
“ถ้าอิ่มกันแล้วกลับไปก่อนก็ได้นะ พวกนี้เหล้าเข้าปากแล้วคงอีกนานอ่ะ กลัวมันจะไปต่อกันด้วย”
“ไม่เป็นไรครับ ตลกดี” แบมแบมนั่งหัวเราะตลอดที่ฟังคนเมาคนคุย
“กลับพร้อมกันเถอะพี่” ยูคยอมก็อยากรอยังสนุกกับการนั่งอยู่ในร้านเหมือนแบมแบม
“โอเค งั้นพี่ไปห้องน้ำแปบนึง” มาร์คลุกออกจากโต๊ะไป โดยไม่ได้สังเกตว่าในมือวอนพิลถือขวดโซจูอยู่
.
.
.
มาร์คเดินกลับมาที่โต๊ะ สภาพที่โต๊ะทำให้เขาอยากจะตบหน้าผากตัวเองแรงๆสักป๊าบ แบมแบมและยูคยอมนั่งตักกันอยู่พลางหัวเราะคิกคัก แก้มแดงๆและตาปรือๆของทั้งสองคน ทำให้เขารู้ว่าวอนพิลคงจะทำไปแล้ว... กรอกโซจูใส่ปากเด็กสองคนนี้ไปแล้วแน่ๆ
“ฮ่าๆๆๆ” แบมแบมหัวเราะลั่น เอนตัวไปซบกับยูคยอม คนถูกซบก็มึนๆไม่แพ้กัน เอื้อมแขนไปล็อคเอวบางมากอดแน่น
“-_-” มาร์ค ต้วนรู้สึกอยากจะกระโดดชนต้นไม้ตายเหมือนเกมคุกกี้รันขึ้นมาตงิดๆ
“ยูคยอม ปล่อยแบมแบมได้แล้ว” หนุ่มอเมริกันพูดเสียงนิ่งใส่น้อง แต่ยูคยอมเริ่มไม่มีสติแล้ว เขาแค่ยิ้มแบบเบลอๆใส่มาร์ค
“หืมมม” ยูคยอมลากเสียงยาว ดูเหมือนที่มาร์คพูดไป เขาจะไม่เข้าใจเอาซะเลย
“กูไปเข้าห้องน้ำแปบเดียว มึงกรอกใส่ปากน้องเป็นขวดหรือไงวะ” มาร์คบ่นอย่างหงุดหงิดใจ ขณะหันไปมองตัวต้นเรื่อง วอนพิลนั่งหัวเราะเอิ้กอ้ากท่ามกลางการแย่งกันพูดของคนที่เริ่มดื่มตั้งแต่ต้น ดูจากสภาพของแจ็คสันและจุนฮยอกที่นอนก่ายกันอยู่ ก็คงโดนกรอกเหล้าเข้าไปเหมือนกัน เมาเร็วผิดปกติ
“มาร์คฮยอง...” แบมแบมเรียก มาร์คนั่งอยู่ริมนอกสุด
“ว่าไง”
“ยูคยอมปล่อย กูจะไปหามาร์คฮยอง” แบมแบมดิ้นขลุกขลัก มือเล็กเริ่มตีแขนเพื่อนรุ่นเดียวกัน มาร์คเห็นแบบนั้นก็ได้ยิ้มขำ เขาขยับไปเข้าไปช่วยแบมแบออกจากอ้อมกอดของน้องเล็ก ทันทียูคยอมปล่อย แบมแบมก็โถมตัวเข้าไปกอดคนอายุมากกว่าทันที
“มาร์คฮยอง...”
“หืม” มาร์คส่งเสียงตอบรับจากลำคอ เขากำลังตกใจกับสภาพตัวเองตอนนี้ เขาพยายามเลื่อนตัวถอยห่างจากแบมแบม แต่อีกฝ่ายไม่ยอมดึงมือมาร์คไว้ ทั้งสองคนอยู่ในท่าคร่อมกัน และ...แบมแบมเป็นคนคร่อม -O-!!!
“แบมแบม ลุกออกไปนั่งดีๆ” มาร์คทำเสียงแข็ง แบมแบมหน้างอ เขยิบตัวออกมานั่งข้างๆมาร์ค ก่อนจะเริ่มเอนหัวไปซบไหล่
“มาร์คฮยอง แบมแบมอยากออกไปข้างนอก”
“ฮะ ไปไหน” สรรพนามแทนตัวของคนตัวเล็ก ทำให้มาร์คใจเต้นแปลกๆ แบมแบมจะแทนตัวเองว่า ‘ผม’ มาตลอด การที่เรียกชื่อตัวเองแทนตัวอย่างนี้ แถมยังอ้อนเขาอีก คือ...มันน่ารักเกินไปอะ -///-
“แล้วคนอื่นล่ะ”
“ไม่รู้ แบมอยากออกไปกับมาร์คฮยอง” พูดพร้อมดึงแขนเสื้ออีกคนอย่างอ้อนๆ
โอ้ยยยย จังหวะนี้มาร์ค ต้วนทนไหวก็ไม่ใช่คนแล้วครับ!
“อะ..โอเคๆ ออกไปเดินแถวนี้ก็ได้” มาร์คลุกขึ้นยืน แต่แบมแบมยังนั่งอยู่ ใบหน้าน่ารักทำสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด มาร์คยื่นมือมาเพื่อจะดึงอีกคน แต่แบมแบมส่ายหน้า
“ไม่เอา!”
“อ้าว...ก็จะไปข้างนอกไม่ใช่เหรอ”
“ใช่”
“แล้วทำไมไม่ลุกล่ะ”
“แบมจะขี่หลังมาร์คฮยอง” ปากเล็กๆเชิดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ ...ปกติแบมแบมไม่ค่อยเอาแต่ใจหรอก เพราะใครๆก็คอยตามใจอยู่แล้ว มีแต่ผมเนี่ยแหละที่ชอบแกล้งเขา ขัดตลอด พอเมาเลยจะมาเอาแต่ใจกับผมคนเดียวสินะ คือ...จริงๆไม่ชอบคนเอาแต่ใจหรอกนะ แต่ทำไมแบบนี้มันน่ารักวะ โอ้ยยย
“ก็ได้” มาร์คนั่งยองๆ เอื้อมแขนไปไว้ด้านหลังทั้งสองข้างเพื่อเตรียมรองรับน้ำหนักของอีกคน แบมแบมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกระโดดขึ้นหลังมาร์ค มือเล็กโอบรอบคออีกคนไว้แน่นเพราะกลัวตก
65%
ร่างโปร่งเดินออกมาจากร้านเนื้อย่างโดยที่แบกคนตัวเล็กไว้บนหลัง ปล่อยคนเมาทั้งหลายนอนแอ้งแม้งอยู่ในร้าน มาร์คลองเรียกดูแล้ว เหมือนแจ็คสันพยายามจะลุกตามออกมาด้วย แต่สุดท้ายก็ทิ้งตัวลงนอนกองอยู่ที่เดิม ...กูควรขำมึงปะ แจ็คสัน -_- เอาเหอะ ทุกคนคงกลัวว่าพอเดบิวต์แล้วจะไม่ได้เมากันข้างนอกแบบนี้มั้ง เงินค่าอาหารก็ยังไม่ได้จ่าย จะโดนว่าชักดาบมั้ย
“แบมแบมอยากไปไหน”
“เดินเล่นไปเรื่อยๆเลย อากาศเย็น แบมชอบ” คนที่อยู่บนหลังพูดเสียงร่าเริง
“เดินเล่น...อืม”
“ไปไหนก็ได้ ถ้ามาร์คฮยองพาไปแบบนี้” พูดไม่พอ ยังเอนหัวไปซุกแถวคอคนโตกว่าอย่างออดอ้อน ดูเหมือนเวลาเมาแบมแบมจะเปลี่ยนอารมณ์สลับระหว่างขี้อ้อนกับเอาแต่ใจ ไม่ใช่อะไรหรอก...ผมตามไม่ทันครับ!
มาร์คเดินไปตามถนนเรื่อยๆ คนบนหลังไม่หนักเท่าไหร่ อันที่จริงค่อนข้างเบาด้วยซ้ำ ทำให้เขาไม่เหนื่อยที่จะต้องแบกแบมแบมนาน เขากวาดสายตามองรอบทางไปด้วยขณะที่เดิน เผื่อจะมีร้านที่ถูกใจ จะได้เข้าไปดูฆ่าเวลาเสียเลย
“มาร์คฮยอง หยุดก่อน” แบมแบมดึงเสื้อมาร์คให้หยุด พร้อมชี้ร้านเครื่องประดับแฮนด์เมดข้างทาง
“จะดูอะไรเหรอ” มาร์คมองร้านที่แบมแบมชี้ แล้วก็ได้แต่งง นั่นมัน...เครื่องประดับผู้หญิง?
“อาจุมม่า หยิบกิฟสีฟ้าให้แบมหน่อยครับ” แบมแบมชี้กิฟตัวหนึ่ง ขณะที่มาร์คเดินเข้าไปใกล้แผงวางขาย ป้าเจ้าของร้านยิ้มต้อนรับ
“สีฟ้าดอทขาวนี่ใช่มั้ยจ๊ะ” เจ้าของร้านชูกิฟตัวหนึ่งขึ้นมา
“ช่ายครับบ ส่งให้แบมที” แบมแบมเอื้อมมือผ่านหน้ามาร์คไปจะหยิบกิฟ ป้าหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดูแล้ววางกิฟบนมือแบมแบม
“หันหน้าไปทางขวาหน่อยครับ”
“ให้พี่หัน?”
“อื้อ หันเร็วๆสิ” แบมแบมทำแก้มป่องเพราะมาร์คไม่ยอมทำตามเขา มาร์คถอนหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน ..จากนี้ไปผมจะดูแลแบมให้ดี เวลาไปกินเหล้ารวมกัน เชื่อสิ!
“หันแล้วเนี่ย จะทำอะไร”
แบมแบมพยายามเอื้อมมือไปที่หน้ามาร์คเพื่อจะทำอะไรสักอย่าง แต่เขาทำไม่ถนัดเพราะขี่หลังมาร์คอยู่
“ปล่อยแบมลงที”
มาร์คทำตามทันที กลัวจะโดนเจ้าเด็กขี้เมาเอาแต่ใจงอนใส่ แบมแบมเดินอ้อมไปอยู่ข้างหน้ามาร์ค คนตัวเล็กกวักมือเป็นสัญญาณให้อีกคนก้มหน้าลงมา มาร์คทำตามอีกครั้ง แบมแบมเอามือปัดผมหน้ามาร์คให้ไปในทางเดียวกัน ก่อนจะติดกิฟสีฟ้าลงไปบนผมสีน้าตาลเข้ม
“-_____- สนุกมากไปแล้วนะเรา”
“อาจุมม่าครับบ แบมขอยืมกระจกหน่อยน้า” แบมแบมหยิบกระจกตั้งโต๊ะขึ้นมาจากแผง ยื่นไปให้มาร์คส่องดูตัวเอง
“มาร์คฮยองน่ารักกกกนะ” แบมแบมยิ้มตาหยี มาร์คเห็นแบบนั้นก็อดยิ้มตามไม่ได้ จริงๆสภาพมาร์ค ต้วนตอนนี้ไม่ควรให้ใครเห็นครับ ตุ๊ดชิบหาย แต่...เอาเหอะ แลกกับรอยยิ้มหวานแบบนี้ ยอมตุ๊ดสักสามนาทีก็ได้
“แหม แฟนน่ารักจริงนะหนู เขาจะซื้อกิฟให้ เราก็ต้องซื้ออย่างอื่นให้เขาบ้างสิ” ป้าเจ้าของร้านยิ้มแซว มาร์คไม่ได้ปฎิเสธอะไร เขาแค่กำลังมองหาของที่จะให้แบมแบมใส่ สายตาหันไปเห็นที่คาดผมหูกระต่ายดัดได้สีแดงดอทขาว จึงชี้ที่คาดผมอันนั้นเพื่อให้เจ้าของร้านหยิบออกมา
“มานี่เลย ไอเด็กดื้อ” มาร์คดึงตัวแบมแบมเข้ามาใกล้ ก่อนจะเสียบที่คาดผม แล้วจัดผมหน้าของแบมให้เรียบร้อย
“มาร์คฮยองไม่เห็นต้องให้แบมใส่เลย”
“ทำไมล่ะ”
“ยังไงแบมก็น่ารักอยู่แล้ว” แบมแบมเอามือจับหูกระต่ายพลางยิ้มตาหยีอีกครั้ง “หรือว่าไม่จริงละครับ” คนใส่หูกระต่ายเอียงคอถามอย่างสงสัยเพราะเห็นอีกคนเงียบไป
ออร่าความน่ารักของคนตัวเล็กเยอะกว่าเดิมเป็นสองเท่า ชีวิตพังแน่วันนี้ต้วนเอ้ย…
“เออๆๆ” ตอบอย่างส่งๆ ก่อนจะหยิบเงินจ่ายให้เจ้าของร้านไป ทั้งส่วนของตัวเองและแบมแบม ขาไม่ได้อยากได้กิฟนี้ มันไม่มีโอกาสใช้หรอก แต่ด้วยความเกรงใจเจ้าของร้าน มายืนเล่นหน้าร้านของตั้งนานสองนาน กลัวจะเป็นการเสียมารยาทถ้าแค่ลองเฉยๆ
ทั้งสองคนเดินออกมาจากร้านเครื่องประดับ เดินข้างกันไปได้สักพัก แบมแบมก็พยายามจะกระโดดขี่หลังมาร์คกลางถนน มาร์คหันไปดุเล็กน้อย เพราะเขากลัวแบมแบมจะตก อยู่ดีๆก็จะขี่หลังโดยไม่บอก ถ้าเขารับไม่ทันขึ้นมาจะทำยังไง
“แบมอยากเดินเล่น แต่แบมไม่อยากเดิน” เชื่อมั้ยว่าถ้าคนพูดประโยคนี้เป็นแจ็คสันหรือยูคยอม ผมคงกระโดดถีบไปแล้ว L นี่ดันเป็นไอเด็กดื้อนี่
“เออ รู้แล้ว ก็บอกพี่ดีๆดิ”
“มาร์คฮยองนั่งลงสิ แบมจะได้ขี่หลังง่ายๆ” คนถูกสั่งให้นั่งลง เดินไปหลบข้างทาง แล้วค่อยนั่งลงเพื่อรอรับ แบมแบมเดินตามไปข้างๆ กำลังจะโดดขึ้นหลัง อยู่ๆคนตัวเล็กก็เกิดเปลี่ยนใจ
“มาร์คฮยอง ไม่ขี่หลังแล้วอะ” พูดพร้อมดึงแขนให้มาร์คลุกขึ้น แบมแบมตอนเมานี้ทำให้มาร์คอยากจะเอาหัวโขกกำแพงที่อยู่ตรงนั้นสักห้ารอบได้แล้ว
ทันทีที่มาร์คลุกขึ้น แบมแบมก็ควงแขนอีกคนเดินต่อ มาร์คหน้ามึนไปสักพักใหญ่ เขาชักสงสัยว่าแบมแบมดื่มเข้าไปเยอะขนาดไหน เป็นขวดเลยรึเปล่า ถึงได้ทำอะไรที่คาดไม่ถึงหลายอย่างแบบนี้ รู้สึกดีก็จริง แต่...แบมทำอย่างนี้เพราะเมาไงครับ พอสร่างก็ลืมหมด มีผมจำได้อยู่คนเดียว... ไม่ดีกับผมไง
“กิฟที่แบมซื้อให้ มาร์คฮยองต้องติดด้วยนะครับ”
เดี๋ยวๆๆ....จำได้ว่าผมเป็นคนซื้อ
“เออน่า ถ้าใช้ก็เห็นเองแหละ”
แบมแบมทำปากป่องเพราะได้คำตอบที่ไม่น่าฟังเท่าไหร่ มาร์คลอบยิ้มน้อยๆคนเดียว พลันสายตาเห็นมือเล็กถูกันไปมา สงสัยว่าจะเริ่มหนาวแล้ว มาร์คมองหาร้านกาแฟแถวนั้น พอเจอก็รีบเดินเข้าไป บางทีให้ดื่มอะไรให้อุ่นๆก็คงจะดี อาจจะสร่างเมาเร็วขึ้น
“ลาเต้กับโกโก้ร้อนอย่างละที่ครับ” มาร์คสั่งพร้อมจ่ายเงินเสร็จสรรพ เขาพาแบมแบมไปนั่งมุมอุ่นๆในร้าน
“เมาง่ายจริงๆน้า” มาร์คพึมพำในลำคอ คนถูกจับเอาเหล้ากรอกปากทำตาขวาง
“ใครเมา ไม่มีเลยยย!!”
“หืม...พี่ก็ไม่ได้พูดถึงแบม” คนโตกว่าแสร้งทำหน้างงใส่ แบมแบมหันไปสนใจตุ๊กตาถูกวางไว้ข้างโต๊ะ ก่อนจะเริ่มสังเกตรอบร้านดีๆ
ร้านกาแฟร้านนี้ประดับประดาไปด้วยไฟสีส้ม ตกแต่งด้วยบรรยากาศแบบวันหยุดสบายๆ ชวนให้คนมาพักทานกาแฟยามดึก จุดเด่นของร้านอยู่ที่ตุ๊กตาหมีที่วางเอาไว้รอบๆทุกมุมร้าน นอกจากจะเหมาะกับวัยรุ่น หรือคนวัยทำงาน ยังเหมาะสำหรับพ่อแม่ที่รักการดื่มกาแฟและอยากพาลูกมาด้วย
“ลาเต้กับโกโก้ร้อนค่ะ” พนักงานเสิร์ฟนำเครื่องดื่มที่สั่งมาวางบนโต๊ะ มาร์คเลื่อนแก้วโกโก้ให้แบมแบม
“ดื่มซะหน่อย จะได้รู้สึกดีขึ้น” คนตัวเล็กดมกลิ่นหอมของโกโก้อย่างชั่งใจ สักพักก็หยิบขึ้นมาดื่มทีละน้อย มาร์คหยิบหนังสือบนโต๊ะขึ้นมาอ่านระหว่างดื่มลาเต้ เขาลอบมองแบมแบมเป็นระยะ จนแบมดื่มหมดแก้ว
“เป็นยังไงบ้าง เริ่มสร่างรึยัง”
“อ่า...แบมมึนหัวยังไงไม่รู้”
มาร์คยิ้มอย่างเอ็นดู คนยังไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์เลย กว่าจะสร่างครั้งแรกต้องใช้เวลาหน่อยแหละนะ แต่ดูจากสีหน้าแล้ว เครื่องดื่มอุ่นคงพอช่วยได้บ้างจริงๆ
มาร์คปล่อยให้แบมแบมนั่งเงียบๆสักพัก จนได้เวลาเที่ยงคืนกว่า เขาจึงพาแบมแบมกลับร้านเนื้อย่าง เพราะเริ่มห่วงคนอื่นในทีม กลัวว่าจะโดนเจ้าของร้านโยนออกจากร้านเอา
.
.
.
“ก๊ากกกกกกก ไอเหี้ยมาร์ค มึงติดกิฟอะไรของมึงงงง”
นั่นคือประโยคทักทายประโยคแรกจากแจฮยองที่กำลังแหกปากโวยวาย
ไอชิบหาย กูน่าจะปล่อยให้มึงนอนร้านไปเลย -_____-!!!
ป๋อมแป๋มมาแว้วววว *-* ครบ100%แล้วน้า มาต่อดึกไปหน่อย วันนี้ออกไปข้างนอกมาทั้งวันเลยค่ะ
ตอนนี้เป็นตอนของพี่มาร์ค โฮะๆๆๆ ส่วนแฟนชายหวังอย่าห่วง -..- อีกไม่นานค่ะ มาแน่ค่ะ
อ่านแล้วเป็นยังไงกันบ้างงง อยากได้ฟีตแบ็คน้า ขอบคุณคนที่เม้นมากๆค่ะ
เป็นกำลังที่ดีมาก รักรีดทุกคนน <3
ปล. ตอนสามน่าจะไม่เกินวันเสาร์นะค้าบ ถ้างานสตาฟไม่ยุ่งจนเกินไป
ปล.2 เปลี่ยนบทพูดแจ็คสันนิดหน่อย ช่วงที่คนแซวมาร์คแบม 555555555555
ฝากติด tag ในทวิตด้วยนะคะ ♥ #ฟิคชูตฮูยูเลิฟ
ความคิดเห็น